Όταν οι γονείς φιλούν τα παιδιά στο στόμα. Οι σκέψεις μου..

 

Σύμφωνα με το λεξικό φιλί ή ασπασμός είναι το άγγιγμα των χειλιών σε μια επιφάνεια και μεταξύ των ανθρώπων αποτελεί την πιο γνωστή έκφραση αγάπης, ερωτικής έλξης, ευγένειας, σεβασμού (φιλιά φροντίδας, αποχαιρετισμού, χειροφίλημα, ερωτικό κτλπ).

 Στο παρόν κείμενο θα παρουσιάσω τις σκέψεις και τις απόψεις μου σχετικά με τη νέα "μόδα ή τάση" που ήρθε τα τελευταία χρόνια απ' το εξωτερικό και θέλει τους γονείς, ακόμη και γιαγιάδες,παππούδες να φιλούν τα παιδιά στο στόμα. Το έναυσμα δόθηκε πολύ πρόσφατα που βρέθηκα σε έναν χώρο με πολλούς ενήλικες -κατά κύριο λόγο γονείς- και μικρά παιδιά. Παρατήρησα ότι αρκετοί μπαμπάδες δεν ξεκόλαγαν το στόμα τους από το στόμα των κοριτσιών και οι μαμάδες από το στόμα των αγοριών.Μάλιστα ακολουθούσαν και τα επιφωνήματα με τις γνωστές εκφράσεις " είσαι ο έρωτας της ζωής μου", κάτι που διαβάσουμε σε πομπώδεις αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κυρίως δε, από διαζευγμένους γονείς αλλά κι από τα ζευγάρια που είναι μαζί (αυτά θα ήταν ωραίο να τα λέει το ζευγάρι μεταξύ του και να νιώθουν τα παιδιά, τι όμορφη σχέση έχουν οι γονείς). Σε κάποιες περιπτώσεις, τα παιδιά που είχαν ξεφύγει από τη μωρουδιακή ηλικία αντιδρούσαν και οι γονείς τα κρατούσαν σφιχτά λέγοντάς τους "εγώ θα σε κάνω ότι θέλω, σε εμένα δεν θα πεις ποτέ όχι, εγώ είμαι η μάνα σου..ο πατέρας σου και θα σε φιλάω όπου θέλω, όσο θέλω". Φυσικά αυτή τη συμπεριφορά την εκδήλωσαν και κάποιες γιαγιάδες.Δυστυχώς η μίμηση σε ότι αγενές, σε ότι γελοίο από τους επώνυμους κι ανώνυμους του εξωτερικού..είναι στο αίμα μας. Για την ξενολατρεία των Ελλήνων έχουν γράψει πολλές προσωπικότητες (Γ. Σουρής, Φ. Κόντογλου, Ε. Παπανούτσος, Ο.Ελύτης κα.). Μόνο που σε αυτή την περίπτωση η μίμηση γίνεται δέντρο με  πολλά παρακλάδια (επιπτώσεις).Θα έλεγα "εκδηλώσεις μεγάλης αγάπης μεν (δήθεν για εμένα), αυταρχική δε..", εκτός του φιλιού που θα αναφέρω παρακάτω.

Μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία (oι περισσότεροι, δεν αναφέρομαι σε αρρωστημένες περιπτώσεις) με τους γονείς να μας φιλάνε στο κεφάλι ή στο μάγουλο δίχως βία κι αν το θέλαμε. Να μας παίρνουν αγκαλιά και να νιώθουμε όπως το χελιδονάκι στη φωλιά του, να μας διηγούνται παραμύθια, ιστορίες που βίωσαν ή τραγούδια δίχως να νιώσουμε κενό...που δεν μας φιλούσαν στο στόμα. Μάθαμε και διαπιστώσαμε στην πορεία ότι το φιλί στο στόμα είναι μια εκδήλωσης ερωτικής έλξης και επιθυμίας. Μα και στη χώρα..απ' όπου άρχισε η μόδα δεν συμβαίνει κάτι διαφορετικό (εννοώ πως το φιλί στο στόμα είναι ερωτικό), άλλο αν τώρα τα ισοπεδώνουν όλα.Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να γίνουν τα πάντα ίδια, όπως συμβαίνει στις μέρες της παγκοσμιοποίησης με τα καταστήματα, τα αντικείμενα και τις χώρες παραγωγής τους (σαν παράδειγμα). Ποιους ενοχλεί να διαχωρίζεται η γονεϊκή στοργή από το ερωτικό ή σεξουαλικό στοιχείο; Γιατί καταστρέφουν...την αθωότητα και την ομορφιά της κοινωνίας, τις βάσεις για την ομαλή εξέλιξη του ανθρώπινου γένους;

Σε διάφορα άρθρα διαπίστωσα ότι η απόψεις των επιστημόνων διίστανται.Υπάρχουν αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο γονιός έχει δικαίωμα να εκφράσει όπως θέλει την αγάπη του προς το παιδί. Διερωτώμαι ,αν έχουν σκεφτεί την ψυχοσυναισθηματική αλλά και τη σωματική ανάπτυξη του παιδιού; Αν οι γονείς κάνουν ότι θέλουν στο σώμα του παιδιού (κάποιοι φιλούν τα μωρά στα γεννητικά όργανα κι ας αντιδρούν τα γλυκούλικα πλάσματα), τότε πως το παιδί θα μάθει να διαχωρίζει την προσωπική του περιοχή που του ανήκει αποκλειστικά, πως θα μάθει να προστατεύσει το σώμα του και στη συνέχεια την ψυχή του; Είναι πολύ εύκολο όταν αυτός ο τρόπος της "αγάπης" γίνει βίωμα, έτσι να δεχθεί την "αγάπη" κάθε ψυχανώμαλου πιστεύοντας ότι είναι φυσιολογικό, αλλά και καθόσον ήδη θα έχει ενστερνιστεί τον ρόλο του θύματος..Σ' αυτές τις περιπτώσεις καταλύονται τα όρια, καταλύεται ο προσωπικός τομέας. Επίσης το παιδί αφού από τους γονείς έμαθε σ' αυτόν τον τρόπο έκφρασης συμπάθειας κι αγάπης, το ίδιο θα πράξει σε συνομίληκους και μεγαλύτερους.Γι' αυτό το τονίζω πάντοτε και το επαναλαμβάνω συνεχώς..."τα παιδιά δεν φταίνε ποτέ"!! Ευτυχώς που δεν είναι λίγοι οι επιστήμονες οι οποίοι αναφέρονται σε όσα μπορεί να σημαίνει το φιλί στο στόμα από ενήλικους (γονείς) προς τα παιδιά. Κάποιοι επίσης πιστεύουν ότι το φιλί στο στόμα στην προσχολική ηλικία δεν ενοχλεί, αρκεί να σταματήσει μετά..Μα το παιδάκι γιατί να βιώσει άλλες εκδηλώσεις αγάπης για κάποια χρόνια κι άλλες μετά. Ακόμη, σίγουρα θα δει τους γονείς κάποια στιγμή να φιληθούν ή κάποιους ενήλικες έξω...οπότε δεν έχει ουσία αυτή η τακτική. Εννοείται πως με τα φιλιά στο στόμα, ενισχύεται η πιθανότητα μετάδοσης μικροβίων.

Κατά την ταπεινή μου άποψη και την πλούσια εμπειρία μου..θα συμβούλευα τους γονείς να δείχνουν μεταξύ τους τον σεβασμό και την αγάπη με τα τρυφερά φιλιά τους, ώστε τα παιδιά να μεγαλώνουν γαλήνια. Να δίνουν χρόνο ακόμη κι απ' τον ελάχιστο που τους μένει σ' αυτά, να ασχολούνται δηλαδή αληθινά, να κάθονται μαζί τους στο χαλί να παίζουν, να στρώνονται οικογενειακώς στο τραπέζι και στο φαγητό (εννοείται όταν έχουν κενό από την εργασία τους ή κάποια αργία) να αφηγούνται τη μέρα τους ώστε να μαθαίνουν στα παιδιά την ομορφιά αυτού του μοιράσματος, να βγαίνουν βόλτα μαζί τους, να τους μεταλαμπαδεύουν την αγάπη, την ευγνωμοσύνη για τον άνθρωπο και το περιβάλλον, να περπατάνε στα πολιτισμικά μας μνημεία, να τραγουδούν, να χορεύουν, να κάνουν μαζί του ποδήλατο (παραδείγματα..να συμμετέχουν στου παιδιού τις δραστηριότητες).

 

Τα παιδιά αγαπητοί μου, δεν έχουν ανάγκη από φιλιά στο στόμα αλλά από εσάς τους γονείς, από τη συντροφιά σας, από τη θαλπωρή της αγκαλιάς σας.Η αγάπη είναι πράξεις!Τι να τα κάνεις τα φιλιά στο στόμα, όταν οι γονείς είναι άγνωστοι προς αυτά για την καριέρα, για τα επαγγελματικά ταξίδια, γιατί θέλουν να ξεσκάσουν οι γονείς με τους φίλους τους; Άλλωστε άπειρα τα παραδείγματα του όμορφου χαρακτήρα των παιδιών που διαπαιδαγωγούνται μέσω της αληθινής αγάπης και της τρυφερότητας που γονείς ή κηδεμόνες θυσιάζουν απ' τη ζωή τους για να τους γεμίζουν με γιασεμιά την ψυχή. Όπως άπειρα τα παραδείγματα του τεράστιου κενού, της απόλυτης σύγχυσης..των παιδιών που μεγαλώνουν με τα καυτά φιλιά δίχως όμως πράξεις αγάπης, δίχως την ουσιαστική παρουσία των γονιών.

Με σεβασμό και ευχές, αγώνα αληθινό (το γνωρίζουν, όσοι με γνωρίζουν) για το καλύτερο της κοινωνίας και φυσικά των παιδιών.

 Υ.Σ Φωτογραφίες από διαδικτυακή πηγή δίχως δικαιώματα.

Τρία νέα φθινοπωρινά ποιήματα .

 

Τρία νέα ποιήματα των ημερών με έμπνευση αυτή την υπέροχη (για άλλους μελαγχολική) εποχή. Πιστεύω ότι όλες οι εποχές του χρόνου έχουν μια σπάνια ομορφιά γι' αυτό συμπεριλαμβάνονται στο έργο πολλών καλλιτεχνών και σε όλα τα είδη. Αν το καλοσκεφτούμε οι άνθρωποι δεν αντέχουμε τη μονοτονία σε απλές καθημερινές καταστάσεις, θα αντέχαμε τις ίδιες καιρικές συνθήκες για όλο το διάστημα του χρόνου;

Τα συναισθήματά μας είναι ποικίλα και διαφορετικά όπως οι εικόνες της φύσης.

          Σοφία Δ. Αγραπίδη Οκτώβριος 2022

 Χρώματα φθινοπώρου

Ζωγραφιά στη γη
τα πρώτα κυκλάμινα
τα κίτρινα κρίνα
τ' άη δημητριάτικα.
Θωρώντας τα αρκεί,
με χρώματα αγάπης
ντύνεται το παρόν.
Σε τούτη την παλέτα
μίσος και θλίψη
δεν χωρούν.
Άπειρες οι αποχρώσεις
στα φθινοπωρινά δάση
όσα τα συναισθήματα,
τώρα που το λιόγερμα
με πύρινες γλώσσες
αποχαιρετά τη μέρα.
Γη κι ουρανός
αυτή την εποχή
σαν Θεία μεταλαβιά
γαληνεύουν τις ψυχές
του πλήθους που ποτίζουν..
με χυμούς ανασφάλειας.

                               Σοφία Δ. Αγραπίδη Οκτώβριος 2022

Φθινοπωρινό σ' αγαπώ

Πόσο μακριά
είναι ο ουρανός
απ' τα γιασεμιά;
Πόσο μακριά
είναι η θάλασσα
απ' τα μάτια σου;
Έλεγες σαν
με κρατούσες αγκαλιάς
στη φθινοπωρινή πανσέληνο
την ώρα που τ' αστέρια
έπαιζαν νυσταγμένα,
τότε που η νύχτα
γινόταν πέπλο
για να κρυφτούν
οι έρωτες δίχως αύριο.
Κι όμως..
όταν ανταμώναμε
έλαμπε το σύμπαν
τα γιασεμιά χόρευαν
κι ανέδυαν μύρο
η θάλασσα ήταν μπρος σου
δίχως φουρτούνες
μ' αγγίγματα νηνεμίας
με υποσχέσεις αιώνιας ενθύμησης
μελωδικές συνθέσεις.
Κάθε τέτοιο καιρό
τα φύλλα στροβιλίζονται
σε ρυθμούς αγιοσύνης
λες και η γη,η θάλασσα,ο αέρας
γράφουν σ' αγαπώ.

               Σοφία Δ. Αγραπίδη Οκτώβριος 2022

Φθινοπωρινές νεράιδες

Ποιο χέρι μαγικό
ζωγραφίζει αυτή την εποχή!
Πόσες νεράιδες υφαίνουν στη γη!
Γεμίζουν τα δέντρα κι οι θάμνοι..
οι καρποί σαν κοσμήματα.
Μαγεύεται ο άνθρωπος
στο καλαίσθητο πρόσωπο της φύσης.
Τα χελιδόνια έφυγαν
μα οι μικροί σπουργίτες
γυροφέρνουν χαρούμενα
από κλαρί σε κλαρί.
Κι όταν οι ψιχάλες
ραίνουν την πλάση
η σκόνη γίνεται γυαλάδα.
Είθε φθινοπωρινές νεράιδες
με σταγόνες καλοσύνης
να ποτίζουν τις καρδιές  μας.

Τα ποιήματα μπορούν να αναρτηθούν ή να δημοσιευτούν αφού αναγράφεται το όνομα της δημιουργού.

Ευχαριστώ πολύ την Αντωνία στην Αρκαδία, την Ελένη στο Τορόντο, τον Peter στο Μόντρεαλ από τους οποίους προέρχεται το φωτογραφικό υλικό.

Η κοινωνία των πολιτών που ασχολούνται με τα άλογα, μέσα από τη μικρή μου εμπειρία.

Ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του αναλαμβάνει διάφορους ρόλους που προέρχονται από την εξέλιξή του γενικά (προσωπικός, οικογενειακός, επαγγελματικός τομέας καλ) καθώς και από τα ενδιαφέροντά του (ενασχόληση εκτός της εργασίας μας). 

Είναι γνωστή η ύπαρξη επίσης του εθελοντισμού που σημαίνει προσφορά από επιλογή μας, η οποία συνδέεται με την ανιδιοτέλεια.Βέβαια έχει διαστρεβλωθεί η έννοια αρκετά..

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΤΙΤΛΟΥ

Μέσω της οικογενειακής μας παράδοσης,της φιλίας και του εθελοντισμού μου (προσφορά με ντοκουμέντα αδιάσειστα) μπορώ και έχω σχηματίσει κάποιες απόψεις για τους ανθρώπους που ασχολούνται με τα άλογα (στη γλώσσα τους , αλογάδες.. άλλες ονομασίες δεν τις χρησιμοποιώ). Κάποιοι  για λόγους παράδοσης, κάποιοι για επαγγελματικούς λόγους, άλλοι για αθλητισμό, όμως όποιος και να είναι ο λόγος ....η βάση πρέπει να προέρχεται από την αγάπη για τα πανέμορφα τετράποδα. 

Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν ισχύει για όσους εκτρέφουν ή ιππεύουν άλογα προκειμένου έτσι να δείξουν τη μαγκιά τους (δήθεν...), να προσπαθήσουν να αποκτήσουν περισσότερα άλογα από τον γνωστό, τον γείτονα, τον συμπολίτη, να καλύψουν (ψευδή αίσθηση) το εσωτερικό τους κενό, τα στραβά της ζωής τους, τα αποτυχημένα τους όνειρα.

Αυτή η νοοτροπία απέχει πάρα πολύ από τη σχέση των Αρχαίων Ελλήνων με το άλογο,από όλα όσα αναγράφει ο Ξενοφώντας. Όμως υπάρχει και χαρακτηρίζει πάρα πολλούς, δυστυχώς, άνδρες και γυναίκες που σχετίζονται με τον ίππο, την ιππασία και ότι άλλο.

ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Όταν ήμουν παιδί, η εμπειρία μου από ιπποεκτροφείς και αναβάτες, έκλεινε στις σελίδες της, τον πατέρα μου και τους φίλους του από την Ανδραβίδα καθώς και εκτός αυτής. Επίσης δεν ξεχνώ την κ. Ευμορφία μια κυρία η οποία ερχόταν με τα άλογά της, στην Ιππική Έκθεση της γενέτειρας.

 Αργότερα, είχα την τύχη να γνωρίσω ιπποεκτροφείς από άλλα μέρη της Ελλάδας όπου εργαζόταν ο αδερφός μου (ο ίδιος συμμετείχε σε δράσεις με εκπαιδευτές από την Αμερική και τη Γερμανία) και όπου υπηρετήσαμε με τον σύζυγό μου.  

ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Την τελευταία δεκαετία ήρθα πιο κοντά στον χώρο του αλόγου, μέσω της εθελοντικής δράσης μου με έναυσμα την αγάπη μου για το ευγενέστατο τετράποδο, καθώς και την αγάπη μου για την ιππική ιστορία - παράδοση της γενέτειράς μου της Ανδραβίδας.Όπως αναφέρω συνεχώς, ο ρόλος μου δεν είναι της αμαζόνας ούτε της ειδήμονος. Όμως μέσα από συνεχή μελέτη (Ιππαρχικός του Ξενοφώντα, επιστημονικά άρθρα της παγκόσμιας κλίμακας, εμπειρίες ανθρώπων της παλιότερης και νέας γενιάς) μπορώ και έχω κάποιες γνώσεις οι οποίες με βοηθάνε πολύ στο να ξεχωρίζω διάφορα....σχετικά με τη σχέση ανθρώπου - ίππου, την αληθινή φροντίδα προς αυτό κτλπ.

Όπως πάντα, στέκομαι και παρατηρώ - καταγράφω τον τρόπο λειτουργίας των ανθρώπινων ομάδων, τη συμπεριφορά, τον συναισθηματικό κόσμο κτλπ προκειμένου έτσι να μπορώ να στοιχειοθετώ την άποψή μου. Οι άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα και στόχους αποτελούν ένα κοινωνικό σύνολο. Το ίδιο συμβαίνει με τους ιπποεκτροφείς, ιππείς, αμαζόνες, φίλιππους.

Η κοινωνία λοιπόν του χώρου του αλόγου ή των αλογάδων όπως αρέσει στους περισσότερους, κατά την ταπεινή μου άποψη αποτελείται από τους ανθρώπους (κάθε φύλου) που ασχολούνται με αληθινό ενδιαφέρον με τα αγαπημένα ζώα, καθώς  με σεβασμό και προς τους άλλους ιπποεκτροφείς, αμαζόνες ή αναβάτες. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν τον χώρο περήφανο. 

Από την άλλη πλευρά όμως ένα μέρος νοσεί ...και νοσεί σοβαρά. Ξεκινώ από τα ΜΜΕ , φίλους και γνωστούς όπου κατά καιρούς αναφέρουν περιστατικά βίας εναντίον των αθώων ζώων μετά από μέθη ή εναντίον των ζώων γνωστών τους για λόγους εκδίκησης.

Συνεχίζω σε αρκετές περιοχές όπου χρησιμοποιούνται στον επαγγελματικό τομέα (τουρισμός), όπου τα άλογα ταλαιπωρούνται ολημερίς δίχως τη φροντίδα που αρμόζει.

Προχωρώ σε άλλους που σπεύδουν να αποκτήσουν άλογο, ενθουσιασμένοι γιατί ήρθαν κάποια στιγμή πιο κοντά μαζί του, δίχως να συνειδητοποιήσουν την ευθύνη και τη θυσία από όλες τις απόψεις (χρόνος, χρήματα) που απαιτούνται, με αποτέλεσμα σε σύντομο διάστημα να καταλήγουν τα ζώα δεμένα (δίχως φροντίδα) ...περιμένοντας τη σωτηρία τους ή το τέλος τους.

Τέλος, τα συμπεράσματά μου από την περιοχή της γενέτειρας και πέριξ αυτής είναι ποικίλα..Υπάρχουν άνθρωποι νέοι και μεγαλύτεροι που θυσιάζονται για να διατηρήσουν την ιππική ιστορία και την παράδοση που μας μεταλαμπάδευσαν οι γονείς και οι παππούδες.Υπάρχουν αυτοί που δεν έχουν οικογενειακή παράδοση αλλά ασχολούνται με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Είναι όλοι όσοι και λάθη να κάνουν...αξίζουν τον θαυμασμό και τη συμπάθεια γιατί διακατέχονται από ανιδιοτέλεια, από ηθικές αρχές.

Όμως... ένα ποσοστό αυτών που θέλουν να τιτλοφορούνται αναβάτες, αμαζόνες, ιπποεκτροφείς και πολλά άλλα μέσα από τους φορείς όπου ανήκουν, προβαίνουν σε πράξεις που δεν χαρακτηρίζονται. Σε πράξεις που υποτιμούν τον εαυτό τους, τον ιππικό κόσμο, τον τόπο τους, τους προγόνους. Άτομα στην πραγματικότητα μειωμένης αντίληψης, ηθών και αξιών..

Είναι αυτοί που θέλουν αιωνίως να έχουν τα πρωτεία σε φορείς και ιππικό τομέα.

Είναι αυτοί που  παρουσιάζουν ως δικό τους ή δικά τους άλογα, τα άλογα φίλων ή συγγενών.

Είναι αυτοί που παρουσιάζουν στάβλους από τη στιγμή που δεν διαθέτουν τίποτα σχετικό.

Είναι αυτοί που μέσω παράπλευρων τρόπων ..παρουσιάζονται σε διάφορα μέσα ως οι εκπρόσωποι δημόσιων φορέων, ως ιστορικοί , ως κριτές και γνώστες.

Είναι αυτοί που αναφέρονται σε οικογενειακή παράδοση ενώ είναι πασίγνωστο πως η οικογένειά τους δεν είχε καμιά σχέση με τα άλογα. 

Είναι αυτοί που καταναλώνουν όλο τους τον χρόνο για να κατακρίνουν, να στηλιτεύουν τους ομότεχνούς τους..

 

Είναι αυτοί που πριν από λίγα χρόνια παρουσίαζαν σαν ιππικά δρώμενα, τα γλέντια σε διάφορα υπαίθρια μέρη και μάλιστα με αλογάδες (θλίψη..) υπό την επήρεια μέθης να προχωρούν σε όποια ανοησία μπορεί να σκεφθεί ένας απλός νους.. (όλα σε βίντεο...).

Είναι όλοι όσοι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν με κάθε τρόπο την ιστορία του τόπου, δημιουργώντας έριδες , δημιουργώντας στημένα προβλήματα βάζοντας στον χαώδη αυτό κύκλο , γνωστούς τους από όλη την Ελλάδα ..ίσως και τον κόσμο. 

Και εδώ διερωτώμαι..

Πως είναι δυνατόν αφού αγαπάμε το όμορφο και πανέξυπνο ζώο, να εκδηλώνουμε μοχθηρία και να φερόμαστε με πονηριά στους συμπολίτες μας με τους οποίους μας συνδέει η κοινή αγάπη γι' αυτό;

Όσο για πρόσωπα εκτός τόπου και γενέτειρας αλλά που έχουν επωφεληθεί, που έχουν φιλοξενηθεί σ' αυτήν ... με βάση ποιο χαρακτηριστικό τους, βρίζουν όπου βρεθούν κι όπου σταθούν;

 

Έτσι συμπεραίνω ότι κι αυτός ο χώρος, δεν είναι άλλο από ένα μικρό δείγμα όλης της κοινωνίας που δεν έχει καταφέρει να ενώσει, να εξευγενίσει το γλυκό τετράποδο. 

Λυπηρότατο....

Κλείνοντας, πιστεύω ότι για το αρνητικό μέρος του ιππικού κόσμου..δεν ευθύνεται η απουσία της μόρφωσης δηλ. της φοίτησης σε πανεπιστήμιο όπως λένε αρκετοί...αλλά η απουσία της κοινωνικής μόρφωσης, της ανθρωπιάς..Φορτωμένοι με κόμπλεξ της κλειστής κοινωνίας..κι αυτό φαίνεται σε όλη τους τη ζωή.

 

Με σεβασμό προς όλους (γνωστούς, αληθινούς και δήθεν φίλους, υβριστές κτλπ.) αυτό που δίνω ως συμβουλή είναι...οι ανιδιοτελείς, οι ηθικοί, οι άξιοι να προχωρούν δείχνοντας με έργο την αγάπη τους για το άλογο, την ιστορία, την παράδοση, να προχωρούν με έργο απαξιώνοντας κάθε ανεπαρκές κι ανήθικο στοιχείο.

Οι άλλοι που κινούνται..δυστυχώς..με απόλυτο αρνητισμό προς τόπους, αρχές και πρόσωπα (ή σε ζώα) ας επαναπροσδιορίσουν το σκεπτικό τους, ας αφήσουν στην άκρη οτιδήποτε κακό τους επηρεάζει..κι ας συνέλθουν για την προσωπική τους γαλήνη.

Από τον Καζαντζάκη

Υπάρχει στον κόσμο τούτον ένας μυστικός νόμος —αν δεν υπήρχε, ο κόσμος θα ‘ταν από χιλιάδες χρόνια χαμένος— σκληρός κι απαραβίαστος: το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται.

Y.Σ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΌΠΩΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΕΙΜΕΝΌ ΜΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΘΕΙ ΣΕ ΣΕΛΙΔΕΣ ΙΠΠΙΚΩΝ ΦΟΡΕΩΝ Ή ΔΡΩΜΕΝΩΝ.

Φωτογραφίες από διαδικτυακή πηγή.

Aνδραβίδα και ιππικός τομέας!Προς τι οι έριδες;

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΠΟΥ ΈΧΟΥΝ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΙΠΠΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ, ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΝ ΑΛΗΘΙΝΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ.

 Αγαπητοί φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι, συνδημότες,ιπποπαραγωγοί, φίλιπποι με την παρούσα, ως πολίτης, δημότης του Δήμου Ανδραβίδας - Κυλλήνης και φίλιππος εκφράζω τις σκέψεις, τις απόψεις μου, τα συμπεράσματά μου από την εικόνα που παρουσιάζεται στο διαδίκτυο, δημόσια, για τον θεσμό της Ιππικής Έκθεσης καθώς και του ιππικού τομέα στην Ανδραβίδα γενικότερα. Σκοπός μου η επικράτηση της λογικής, της ηρεμίας, του σεβασμού.

 

Αυτή τη χρονική περίοδο που αποτελεί τις μέρες μετά την πραγματοποίηση της 88ης Ιππικής Έκθεσης, παρουσιάζεται ένας εμφανής πόλεμος εναντίον του θεσμού και πολλών εκ των ανθρώπων που τον στηρίζουν, καθώς επίσης και της Δημοτικής Αρχής (το μαρτυρούν τα δεκάδες αρνητικά έως κακεντρεχή σχόλια στο διαδίκτυο). 

 Θα αναφερθώ σ' αυτή στην προαναφερόμενη εικόνα (κατάσταση) καθώς και σε γεγονότα που γνωρίζω. Όχι σε όσα μπορεί να υποστηρίξει ο καθένας, ούτε στο διήμερο του Ιππικού Δρώμενου καθόσον δεν βρισκόμουν στην Ανδραβίδα. Δεν γνωρίζω από που αντλούν τη γνώμη όλοι αυτοί οι οποίοι σαν  δικαστές σε υψηλό έδρανο, στηλιτεύουν και καταδικάζουν, αφού δεν ήταν παρόντες ώστε να στοιχειοθετήσουν την άποψή τους. Ακόμη, άνθρωποι εκτός του τόπου που δεν έχουν ακούσει όλες τις πλευρές για τυχόν προβλήματα, πως είναι δυνατόν να εκθέτουν την άποψή τους; Eννοείται ότι υπάρχουν κι αυτοί που έχουν μια πιο εμπεριστατωμένη άποψη και είναι όσοι μένουν μακριά από προσωπικούς φανατισμούς ή παρέες.

Για την πρόσφατη Ιππική Έκθεση αναφέρω μόνο ότι σύμφωνα με τη λογική,  έγινε με δυσκολίες αφού ο χώρος του Δημοτικού Ιππικού Κέντρου τελεί υπό αναβάθμιση με κατασκευαστικές εκκρεμότητες. Σχετικά με τη διαδικασία αν έγιναν κάποια λάθη ή παραλείψεις, σίγουρα όποιος προσπαθεί κάνει λάθη, σίγουρα κανένας δεν πρέπει να διεκδικεί το αλάνθαστο.   Άλλωστε μέσα από τα λάθη γινόμαστε όλοι μας σε κάθε τομέα, καλύτεροι. Τα λάθη συζητιούνται με σεβασμό και διάθεση για διόρθωση και όχι με ύφος θανατικής ποινής (αυτό εξάγεται απ' όσα λαμβάνουν χώρα..).

Όπως αναφέρω συνεχώς δεν ανήκω στις αμαζόνες του υψηλού ή μέτριου ή μικρού βεληνεκούς, δεν είμαι ειδήμονας ούτε μέσω σχετικών σπουδών, ούτε μέσω μακράς ή βραχείας εμπειρίας. Για χάρη αστεϊσμού, σας ενημερώνω ότι πλέον δεν προλαβαίνω να αποκτήσω μια τέτοια ιδιότητα.  Eίχα όμως την τιμή και την ειλικρινή χαρά να είμαι έμπρακτα αρωγός σε πρόσωπα που είναι ειδήμονες και με τους δυο ως άνω τρόπους (τα γραφόμενά μου υποστηρίζονται από ντοκουμέντα). Είμαι πολίτης που γεννήθηκα  και μεγάλωσα στην Ανδραβίδα, που την τίμησα και την τιμώ με την προσφορά μου η οποία δεν διαφημίζεται με κανέναν τρόπο, ούτε και πρόκειται.....που επέλεξα με την οικογένειά μου, τη μοναδική περιουσία μου να την έχω εκεί και όχι σε άλλες πόλεις του εσωτερικού ή του εξωτερικού όπου υπάρχουν πολλές και δελεαστικές ευκαιρίες. Είναι βαθιά τα συναισθήματα στο άκουσμα "Ανδραβίδα , Αγία Σοφία και άλογο" καθόσον αποτελούν μια άρρηκτη πολιτισμική αλυσίδα με την οποία μεγαλώσαμε, την οποία οφείλουμε να διατηρούμε ατράνταχτη. Η πατρική μου οικογένεια διέθετε άλογα και σήμερα διαθέτουμε ένα μικρόσωμο άλογο προς τιμή της παράδοσης και των παιδιών φίλων και συγγενών.

Αρκετές φορές με πιο πρόσφατη το 2019 όπου βρισκόμουν στη γενέτειρα, κατά τις εκδηλώσεις της Αγίας Σοφίας και ως εκ τούτου στην Ιππική Έκθεση, υπήρχαν πρόσωπα που ενημέρωναν από πριν διά τηλεφώνου τους ιπποπαραγωγούς ή αλογάδες στην γλώσσα τους, για τη μη πραγματοποίηση του δρώμενου. Αυτήκοος μάρτυρας μάλιστα σε κάποια προσπάθεια σε κεντρικό σημείο του χωριού. Είχα λάβει (και τέλος του φετινού Αυγούστου) τηλεφωνήματα και μηνύματα για επιβεβαίωση της είδησης.. από αρκετούς. Το γιατί είναι εύλογο...η απουσία της θεμιτής συντονιστικής - καλλιτεχνικής θέσης για κάποιο ή κάποια άτομα. Πασίγνωστο πλέον και με πολλές προσπάθειες για αυτόν τον υποτιθέμενο θώκο. Κάτι το θλιβερό καθόσον δεν γίνεται να βροντοφωνάζουμε ότι αγαπάμε το άλογο και τον τόπο αλλά επειδή δεν ικανοποιείται η επιθυμία μας, κάνουμε ότι είναι δυνατό να πολεμήσουμε εναντίον στον ιστορικό θεσμό. Εδώ θα αναφερθώ με συντομία..σε προκλητικές συμπεριφορές από τα ίδια άτομα κατά την πραγματοποίηση της Ιππικής Έκθεσης  με εμπλοκή κι άλλων ατόμων με την ιδιότητα του προστάτη, με φρασεολογία κάτω κι από το τελευταίο επίπεδο της γης, με απειλές προφορικές και γραπτές διά μηνυμάτων κατά το παρελθόν.. Λυπάμαι γιατί ο θυμός οδηγεί αυτά τα πρόσωπα (γνωστά μου) που θα μπορούσαν να διαπρέπουν από καλοσύνη, σε μια χαώδη κατάσταση. Η κατάσταση που βγάζουμε προς τα έξω σύμφωνα με τους ειδικούς είναι αυτή που επικρατεί μέσα μας.

Το ή τα ίδια άτομα λοιπόν και πάλι στο ακαλαίσθητο προσκήνιο με ειρωνείες, ψευτομαγκιές, προκλήσεις και ...τηλεφωνικές παρακλήσεις σε ανθρώπους του χώρου για να λάβουν το μέρος τους στην αχαρακτήριστη διαδικτυακή κατάσταση (προκειμένου να έχουν υποστηρικτές και κοινό). Δυστυχώς σ' αυτή τη ανεμοδαρμένη εικόνα λαμβάνουν μέρος αρκετοί (που δεν γνωρίζουν ..), εκ των οποίων οι περισσότεροι έχουν δεχτεί τη φιλοξενία και τη βοήθεια από όσους τώρα κατηγορούν και λοιδορούν.Δυστυχώς η ουσία είναι ότι αμαυρώνουν τη δική τους εικόνα, αφού και να γίνουν πιστευτοί σε κάποιους ..δεν γίνονται σε πολλούς ανθρώπους αξιόλογους με νου, με λογική, με διάφανο χαρακτήρα, με γνώσεις και άδολο ενδιαφέρον για το άλογο.

Επίσης υπάρχουν γραπτά ντοκουμέντα περί προσπάθειας συμφιλίωσης των ιπποπαραγωγών κτλπ στην Ανδραβίδα.Μόνο που αυτοί οι οποίοι κατά τη φετινή χρονιά "πρότειναν" την ονειρεμένη συμφιλίωση, καταπάτησαν οι ίδιοι τα λόγια τους..

 

Αυτό που έχει σχηματιστεί λέγεται έριδα που σημαίνει η βίαιη και διαρκής διαφωνία μεταξύ δύο ή περισσοτέρων ατόμων που τα σπρώχνει στην έχθρα και στο μίσος. Πως γίνεται να θυσιαζόμαστε για το ευγενέστατο τετράποδο και την Ανδραβίδα δημιουργώντας έριδες;

.

Η Ανδραβίδα δεν έχει ανάγκη από έριδες για να ξεπεράσει το δύσκολο στάδιο των εποχών και να ανέλθει, να προοδεύσει. 

Η Ιππική Έκθεση δεν έχει ανάγκη τις απειλές με κάθε τρόπο!Αυτές είναι προϊόντα θυμού και απερισκεψίας..Δεν διαγράφεται διότι έχουν γίνει αγώνες από πολλούς , αφανείς και εμφανείς.Ας μην ονειρευόμαστε εφιαλτικά..αλλά να σκεφτόμαστε πως θα ανέβει ένα σκαλοπάτι πιο πάνω.

Άνθρωποι που βάλλονται και διαβάλλονται στο διαδίκτυο ή στα παρεάκια, διά ζώσης δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα διότι αναγνωρίζουν τα λάθη και τα πάθη τους, διότι είναι δοκιμασμένοι από Συμπληγάδες της ίδιας της ζωής. Κάποιοι από αυτούς βοήθησαν όσους σήμερα δημιουργούν τις  έριδες να βρίσκονται με τον ρόλο που κατέχουν, βοηθήθηκαν με αδιάσειστα στοιχεία..

Το άλογο, το υπέροχο και αγαπημένο από την αρχαιότητα ζώο, δεν έχει ανάγκη από φωνές, ούτε φιλονικίες...αγάπη και φροντίδα θέλει. Σας δίνει τόσα μόνο με το βλέμμα του..Γιατί το βασανίζεται;Γιατί στην παρουσία του προσπαθείτε να βγάλετε κάθε είδους απωθημένο, κάθε ανεκπλήρωτο όνειρό σας;  

 

Κάποιος φίλος που ασχολείται σε επιστημονικό επίπεδο με τα άλογα με ρώτησε αν η ύπαρξη των δύο ιππικών φορέων είναι το πρόβλημα. Πιστεύω πως όχι γιατί ο κάθε φορέας μπορεί να βαδίζει στον δρόμο του με σκοπό τη διατήρηση και το ταξίδι της ιστορίας και της παράδοσής μας, με ευγένεια, χαμηλούς τόνους σεβασμό.Άλλωστε διαφορετικά τα δεδομένα ενός Συλλόγου και διαφορετικά ενός Ομίλου.

 Όμως ας μην μπλέκουμε αυτούς τους φορείς με την Έκθεση..εκεί όλοι υποκλινόμαστε κι απλά την υπηρετούμε δίχως προσωπική προβολή.Άλλωστε η προβολή πλέον, είναι πεπερασμένο μοντέλο για την κοινωνία.

 

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν όλοι (αφού όλοι δηλώνουμε κοινωνοί της αγάπης για το άλογο..) αρχικά μέσω της αυτοκριτικής μας, μέσω του έργου μας, μέσω των πράξεων και συμπεριφορών μας καλύτεροι, ώστε να είμαστε άξιοι συνεχιστές της ιππικής παράδοσης. 

Ας αφήσουμε την αγενέστατη και προσβλητική μορφή, ας πάρουμε το ανθρώπινο πρόσωπο συνειδητοποιώντας ότι από εδώ είμαστε όλοι περαστικοί!!

 

Καιρός όλοι ακόμη και οικεία μου πρόσωπα, να σταματήσετε επιτέλους αυτούς τους άνευ ουσίας αλλά γεμάτους αρνητισμό διαλόγους και τα πικρόχολα σχόλια. Απαράδεκτο που μπήκατε στη διαδικτυακή δημόσια διαδικασία. Αν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα και προτάσεις να γίνει αίτημα στην δημοτική αρχή που είναι η αρμόδια για τον θεσμό της Ιππικής Έκθεσης, ώστε να συζητηθούν και να λυθούν, με παρουσία μόνο των αρμοδίων και όχι όσων βαφτίζονται αρμόδιοι κάθε ώρα και στιγμή. Όλοι επάνω στον εκνευρισμό μας μπορεί να πούμε ή να γράψουμε..όλοι πιστεύουμε ότι για κάτι έχουμε δίκιο..Όμως ας πατάξουμε την οργή κι ας προσπαθήσουμε για το καλό ρίχνοντας την ένταση!

 

Δυστυχώς εκτός του τόπου και του αλόγου, με όσα γράφετε (όχι όλοι), με όσα εκσφενδονίζετε, πληγώνετε πρώτα την ψυχή και τον εσωτερικό σας κόσμο, βάζοντας τον εαυτό σας σε μια διαδικασία αρνητισμού και στρες και μετά την κοινωνία και το άλογο.

 

Επίσης οι σελίδες περί ίππων και ιππικής θα πρέπει να χαρακτηρίζονται από ευγένεια κι ομορφιά, όχι να τροποποιούνται σε ένα ατελείωτο κουτσομπολιό και σε ένα περίτρανο κατηγορώ!

 

Με σεβασμό προς όλους ακόμη κι αυτούς που  με ευλογούν με διάφορους χαρακτηρισμούς και είναι βέβαια όσοι έτυχαν κάτι απ' τη φροντίδα μου...Όμως ειλικρινά θεωρώ ευλογία την ενασχόλησή τους και τη λήθη των στιγμών και των χρόνων που περάσαμε,διότι με προτρέπουν στο να επαναπροσδιορίσω θέσεις κι απόψεις, να γίνω καλύτερη.

Με αληθινή αγάπη σε όλους, που σημαίνει ότι ακόμη κι αν οι δρόμοι μας δεν συμβαδίζουν, επιθυμώ το καλό τους και μόνο.

 

Ευχές για ένα καλύτερο ιππικό μέλλον στην Ανδραβίδα μας και αν μπορώ να βοηθήσω, θα το πράξω με αληθινό ενδιαφέρον, μακριά από ιδιοτέλεια..

 

Σοφία Δ. Αγραπίδη

Αξκός Σ.Ξ ε.α - Συγγραφέας 

 

Υ.Σ Η παρούσα θα παρακαλούσα όπως, μην αναρτηθεί σε σελίδες ιππικών φορέων της γενέτειρας ή σελίδες σχετικά με την Ιππική Έκθεση.

 

Οι φωτογραφίες προέρχονται από διαδικτυακή πηγή για ευνόητους λόγους.

ΙΠΠΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΣ, ΕΝΑΣ ΘΕΣΜΟΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ.

Το κείμενο που αποτελεί ένα μικρό ταξίδεμα στις ρίζες του παραδοσιακού θεσμού της γενέτειράς μου, κάτι που πραγματοποιώ κάθε χρόνο.

Φέτος για έναν ακόμη λόγο, αφού διαπιστώνω το αρνητικό κλίμα που δημιουργήθηκε μετά τη διεξαγωγή της πρόσφατης Έκθεσης.Κάτι που λαμβάνει χώρα σε δημόσιο επίπεδο σε χώρους του διαδικτύου και δεν είναι απόρρητο!!

Εδώ θέλω με ειλικρινή σεβασμό προς όλους, ακόμη και σ' αυτούς που εκφράζονται με απαράδεκτο τρόπο για τους φορείς που ασχολούνται με τον ως άνω θεσμό, ότι η ΙΠΠΙΚΗ ΜΑΣ ΕΚΘΕΣΗ μόνο σεβασμό γεννά, αρκεί να θέλουμε να το κατανοήσουμε. Λάθη και παραλείψεις γίνονται πάντοτε, καθόσον τίποτα δεν μπορεί να είναι τέλειο. Όμως η τάση να κατακρίνουμε και να αμαυρώνουμε το ιστορικό γεγονός, τον ίδιο μας τον τόπο, αποτελεί μια χείριστη αντιμετώπιση δικών μας θεμάτων , εσωτερικών δηλαδή... Δεν απαιτούνται πολλά, παρά μόνο να τιθασεύσουμε το προσωπικό μας κίνητρο στη σχέση μας με το άλογο και την Έκθεση. Να σκεφτούμε, γιατί δημιουργήθηκε πριν από τόσα χρόνια, γιατί συνεχίστηκε έως σήμερα, τι θέλουμε ως τόπος και όχι σε ατομικό επίπεδο από τον θεσμό. Γιατί έχουμε την ανάγκη να εκφραζόμαστε με αγένεια, απρεπώς  στο διαδίκτυο..γιατί προσπαθούμε να πείσουμε γνωστούς μας να κάνουν το ίδιο;Εάν λοιπόν όλοι που δημιουργούν τα προβλήματα και δίδουν την κάκιστη αυτή εικόνα για τον τόπο, αφιερώσουν λίγα λεπτά για να σκεφτούν, εάν γεμίσουν με καλή διάθεση να συζητήσουν για όλα που τους απασχολούν για το ιππικό θέμα της Ανδραβίδας, τότε σίγουρα η κατάσταση θα είναι αυτή που αξίζει στην ιστορική μας πόλη.

 ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Από παιδί θυμάμαι τις μέρες αυτές και τις ετοιμασίες που έφταναν στο αποκορύφωμά τους σχετικά με τις εκδηλώσεις του πανηγυριού της Αγιά Σοφιάς (έτσι λέγαμε) και φυσικά την πραγματοποίηση της Ιππικής Έκθεσης που ξεκίνησε το 1927 με μια παύση τεσσάρων χρόνων στα δυσοίωνα χρόνια του πολέμου.

Μεγαλωμένη σε οικογένεια με άλογα που αποτελούσαν μέρος αυτής, με τον πατέρα μου να περιμένει κάθε χρόνο τους φίλους ιπποπαραγωγούς και φιλίππους από άλλα μέρη να έρθουν για να λάβουν μέρος στην Έκθεση.Ανθρώπους έντιμους, φιλότιμους και καθαρούς στη συμπεριφορά, ανθρώπους που εκτιμούσαν τη φιλοξενία της Ανδραβίδας.

Ο πατέρας μου διέθετε άλογα που βραβεύονταν κάθε χρόνο και δίπλα του από την πολύ μικρή ηλικία ήταν πάντοτε ο αδερφός μου ο Αντώνης ο οποίος συνέχισε την ενασχόλησή του σε ιππικούς ομίλους ανά την Ελλάδα με κύριο σημείο την Κρήτη (όπου συμμετείχε σε δύσκολα δρώμενα με Έλληνες και ξένους ειδικούς), με δικά του άλογα και σήμερα διατηρώντας ένα άλογο για την παράδοση, το οποίο λατρεύουν όλοι και κυρίως τα μικρά παιδιά.

Κάθε χρόνο με θυσίες και παραβλέποντας τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της εποχής οι γονείς μας και οι παππούδες μας περίμεναν με χαρά την Ιππική Έκθεση.Ήταν που θα ερχόντουσαν από τα άλλα μέρη οι φίλοι τους με τα όμορφα άλογά τους, ήταν που λάτρευαν αυτό το τετράποδο σε σημείο τέτοιο που οι ίδιοι θα έτρωγαν κάτι πρόχειρο αλλά τα άλογά τους θα είχαν καρπό βρώμης και εκείνες τις μέρες θα είχαν την ευκαιρία να φορέσουν τα “καλά” τους ρούχα, να βάλουν την τραγιάσκα και να εμφανιστούν έφιπποι με εκείνη την ανεπανάληπτη λεβεντιά που τους χαρακτήριζε.
Είχαν το νου τους που θα τακτοποιήσουν τα άλογα και τους φίλους τους, γνωστή η τότε φιλοξενία της Ανδραβίδας.
Έλαμπαν από εκείνο το μοναδικό συναίσθημα της εσωτερικής χαράς που προσφέρει η κοινωνική συνάντηση με αγαπημένα πρόσωπα για ευγενείς σκοπούς. Τα άλογά τους καθόσον αποτελούσαν τον σημαντικότερο παράγοντα για την εργασία τους τα καμάρωναν και η περιποίησή τους δεν σταμάταγε ποτέ. 

Για όλους αυτούς τους λόγους , τους βαθιά συναισθηματικούς, τους σοβαρά παραδοσιακούς, τους γραμμένους στις καλύτερες σελίδες της ιστορίας οι αείμνηστοι πρόγονοι, μας άφησαν την βαρυσήμαντη ιππική κληρονομιά. Μας την άφησαν για να την διατηρήσουμε, να την εξελίξουμε βέβαια, να την παραδώσουμε κι εμείς στα παιδιά μας με τον ίδιο σεβασμό, την αγάπη και την λεβεντιά.
Κανένας άνθρωπος της εποχής εκείνης ότι προβλήματα κι αν είχε δεν τα περιέπλεκε με την Ιππική Έκθεση που ήταν το γεγονός το οποίο ένωνε και ήταν λογικό καθόσον δεν υπήρχαν περιθώρια προβολής.Μόνο τα αλογάκια ήταν αυτά που βλέπαμε (με το συνοδό τους βέβαια) κι αυτός φυσικά ήταν και είναι ο σκοπός της έκθεσης.Τα υπόλοιπα, όλα τα διαδικαστικά για την πραγματοποίηση της εκδήλωσης τα αναλάμβανε αποκλειστικά ο Δήμος.Οι άνθρωποι είχαν για την εποχή τους τις ευκαιρίες να εμφανίσουν τα όποια προσόντα και ικανότητές τους, όπως κι εμείς έχουμε ακόμη περισσότερες σήμερα.

Ο θεσμός αυτός έχει ανάγκη από την αληθινή αγάπη για το άλογο και τον τόπο. Όλα τα άλλα έπονται.

Πηγή: https://www.ilidakampos.gr/index.php/dimoi/dimos-andravidas-kyllinis/10409-ippiki-ekthesi-andravidas-oi-dikes-mou-skepseis

Τα σπίτια..

Μοσχοβολούσαν ευωδιές ...
Οι γυναίκες ζύμωναν, έφτιαχναν κουραμπιέδες (ξεχωρίζω αυτό το γλυκό του τόπου), παντεσπάνι, γιαουρτόγλυκο ή γιαουρτίνη, έψηναν αρνί με πατάτες στον φούρνο, στα κλήματα για την ακρίβεια, παπί με κουσκουσέ, έφτιαχναν κοτόπουλο με χυλοπίτες....μεθυστικές γεύσεις.....ανθρώπινες κι αγνές καταστάσεις που συμπλήρωνε το κρασί από τα αμπέλια της περιοχής.
Εύχομαι να φανούμε όλοι ο καθένας από τη θέση του, άξιοι κοινωνοί αυτού του πολιτισμικού γεγονότος και να το υπηρετούμε (δεν θα πάψω ποτέ να το αναφέρω) με τον σεβασμό, την ευγένεια, την αγάπη που αρμόζει στην ιστορία αλλά και στην μνήμη όλων εκείνων!

Τέλος, από αγάπη για το άλογο (δεν είμαι αμαζόνα ούτε και προσποιήθηκα ποτέ, ανήκω στους φίλιππους) θα στηρίζω με τον τρόπο μου τον θεσμό της Ιππικής Έκθεσης  (κάτι που ο καθένας μπορεί να κάνει από το δικό του μετερίζι) και θα επαναλαμβάνω πάντοτε ότι όλα μπορούν να γίνονται καλύτερα μετά από την αυτοκριτική μας, μετά από την παρουσίαση του έργου μας, γιατί στα λόγια και στους κριτές τους διαδικτύου τα άριστα είναι άπειρα!!

 

Πηγή: https://www.ilidakampos.gr/index.php/dimoi/dimos-andravidas-kyllinis/10409-ippiki-ekthesi-andravidas-oi-dikes-mou-skepseisΥ.Σ Οι φωτογραφίες προέρχονται από διαδικτυακή πηγή (άλογα Καναδά).


Πηγή: https://www.ilidakampos.gr/index.php/dimoi/dimos-andravidas-kyllinis/10409-ippiki-ekthesi-andravidas-oi-dikes-mou-skepseis

Η πορεία,το έργο έως σήμερα, του Ομίλου Φιλίππων Ανδραβίδας "Ο Σπάρτακος".

 ΟΜΙΛΟΣ ΦΙΛΙΠΠΩΝ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΣ "Ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ".

Η πορεία και το έργο του,περιληπτικά.

Η ιππική ιστορία της Ανδραβίδας είναι γνωστή. Οι ρίζες της απλώνονται στα χρόνια του Ομήρου. Η διατήρηση των ίππων στις μέρες μας που πλέον δεν χρησιμοποιούνται ως μέσα στην εργασία, αποτελεί  το ηθικό χρέος προς την εν λόγω ιστορία και στους προγόνους μας που μας μεταλαμπάδευσαν αυτόν τον σεβασμό και την αγάπη.Σε καμιά περίπτωση δεν είναι αντικείμενα ιδιοτέλειας, ούτε αντικείμενα εκμετάλλευσης για κανέναν σκοπό (ηθικό ή πρακτικό).

Ο Όμιλος το έτος που διανύουμε έκλεισε τα επτά χρόνια ζωής. Αυτά τα χρόνια οι Σπαρτακιστές με όποια δυσκολία κι αν αντιμετωπίζουν, με προσωπική θυσία, φροντίζουν με ήθος και αξίες να ταξιδεύουν την ιππική ιστορία της πόλης μας. 

Κάθε χρόνο στις αρχές του καλοκαιριού πραγματοποιεί την ετήσια ιππική εκδήλωσή του τη Σπαρτακιάδα, με εξαίρεση τα δυο χρόνια της πανδημία και φέτος λόγω των εργασιών του χώρου του Δημοτικού Ιππικού Κέντρου.

Οι συμμετοχές σε ιππικά δρώμενα και εκδηλώσεις είναι πάρα πολλές, ξεπερνούν κατά πολύ τις εκατό. Αυτές οι εκδηλώσεις όπου δηλώνει την παρουσία του επάξια ο Όμιλος έχουν πραγματοποιηθεί στην Ανδραβίδα και στην υπόλοιπη Ηλεία, στην Αχαΐα, στην Αρκαδία, στη Μεσσηνία,στην Αργολίδα, στην Αιτωλοακαρνανία, στη Μαγνησία  με κορυφαία τη συμμετοχή στη Διεθνή Έκθεση για την κτηνοτροφία και πτηνοτροφία ZOOTECHNIA που διεξάγεται στη Θεσσαλονίκη.Επίσης αντιπροσωπεία των Σπαρτακιστών επισκέπτεται την έκθεση περί ιππικής στην πόλη VERONA της Ιταλίας.

Ακόμη στο Ιππικό Κέντρο όπου διαχειρίζεται φιλοξενούνται  κάθε χρόνο στην Ιππική Έκθεση Ανδραβίδας τα άλογα ιπποπαραγωγών φίλων που τιμούν τον τόπο μας , ερχόμενοι από άλλες περιοχές.

Έως το 2021 φρόντιζε για την λεπτομερή καθαριότητα και περιποίηση του Δημοτικού Ιππικού Κέντρου, ως ο μοναδικός αρωγός του ιππικού τομέα με μηχανήματα αλλά και προσωπική εργασία. Αυτονόητο είναι ότι όλα τα χρόνια συνεργάζεται  με τις αρμόδιες αρχές για το καλό του τόπου, προσφέροντας εθελοντικά εργασία.

ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ

Εκτός των ιππικών δράσεων, ο Όμιλος διαθέτει ανιδιοτελώς (όπως όλα όσα πραγματοποιεί) και φιλανθρωπικό πρόσωπο.

Διαθέτει ομάδας εθελοντών αιμοδοτών και κατά καιρούς έχουν βοηθηθεί αρκετοί συνάνθρωποι.

Έχει δείξει το έμπρακτο ενδιαφέρον του το 2020 στο Χαμόγελο του Παιδιού στην Κυλλήνη, στον αρμόδιο φορέα της Αμαλιάδας για την αγορά φορητού απινιδωτή που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και από τον Ερυθρό Σταυρό (Αμαλιάδα), στους πυρόπληκτους της Ηλείας το 2021 και όλα τα χρόνια σε ευπαθείς ομάδες πολιτών.

2022

Ο Όμιλος παρόλες τις δυσκολίες λόγω της κατάστασης του ιού  από τις αρχές του έτους  έδειξε έμπρακτα την παρουσία του με:

 την κοπή της πίτας στο παλιό ιππικό κέντρο

 τη φιλοξενία στον ίδιο χώρο μαθητών από την Πορτογαλία, την Ισπανία και τα Λεχαινά

 την παρουσία του στις εκδηλώσεις για τη Μάχη του Πύργου

συμμετοχές σε ιππικές και εορταστικές εκδηλώσεις

την εξαιρετική έφιππη εμφάνισή του στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου

 τη φιλοξενία ίππων  για την ιππική παρέλαση του Ιππικού Συλλόγου "Κένταυρος" Ανδραβίδας

τη φιλοξενία δέκα ίππων στο παλιό ιππικό και δυο στον σταύλο του αντιπροέδρου Κ.Κοτσαύτη  για την 88 Ιππική Έκθεση Ανδραβίδας.

Όλα αυτά τα χρόνια ο Όμιλος έχει φιλοξενήσει εκτός των ίππων και ερχόμενους στον τόπο μας ιπποπαραγωγούς , ως ένδειξη ευγνωμοσύνης που τιμούν την πόλη.

Ας ευχόμαστε να υπάρχει υγεία, ειρήνη και καθαρές συνειδήσεις για το έργο που επιτελούμε όλοι στην ιστορική Ανδραβίδα μας.

 

Φωτογραφίες από διαδικτυακή πηγή χωρίς δικαιώματα.

Υ.Σ Στον παρόντα ιστότοπο αυτά που αναγράφονται αποτελούν ντοκουμέντα τα οποία αποδεικνύονται με έργο και έγγραφες πηγές.