Όλοι είμαστε υπεύθυνοι για την κοινωνία.

Η ευθύνη είναι μια λέξη που δημιουργεί φόβο και άγχος σε πολλούς από εμάς. Ίσως φταίει το γεγονός πως οι περισσότερες γενιές διαπαιδαγωγηθήκαμε με τον τρόπο εκείνο που μας θέλει υπεύθυνους απέναντι στους άλλους, στους γονείς, στους συγγενείς, στη γειτονιά, στο σχολείο κ.άλ.

Όταν μάθουμε από παιδιά την ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας τότε επέρχεται η ισορροπία στο κοινωνικό σύνολο γενικότερα, γιατί νιώθουμε και την ευθύνη γι' αυτό, χωρίς να μας δημιουργεί το άγχος της πρώτης περίπτωσης.

Αν ξεκινάει λοιπόν ως πεποίθηση ζωής η υπευθυνότητα προς τον  εαυτό μας, τότε αισθανόμαστε υπεύθυνοι και προς την κοινωνία.Είναι αυτή η δύναμη που νιώθουμε η οποία σαν ηλιαχτίδα φωτίζει τη διαδρομή της ζωής μας!

«Ν' αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο"  όπως γράφει ο  Νίκος Καζαντζάκης.

"Εγώ ήμουν σωστός ή σωστή στα καθήκοντά μου"  οι άλλοι φταίνε που την κοπάναγαν, που δεν έδιναν σημασία στη θέση τους...και διάφορα..ακούμε πάρα πολύ συχνά να λέγεται για προβλήματα που προκύπτουν σε εργασιακούς χώρους, σε διάφορους φορείς και υπηρεσίες, ιδιαιτέρως όταν κάποιο δυσμενές γεγονός  παίρνει την οδό της δημοσιότητας.

Για τα κοινωνικά θέματα πάλι η ίδια αντιμετώπιση. Όταν εξωτερικεύεται μέσω των ΜΜΕ μια αρρωστημένη οικογενειακή κατάσταση με θύματα ηλικιωμένους,γυναίκες ή παιδιά, η γειτονιά πιστεύει πως δεν έχει ευθύνη λέγοντας "εμείς δεν ξέραμε ακριβώς τις συνέβαινε..κάποιες φορές τους αφήναμε φαγητό στην πόρτα, τα Χριστούγεννα τους αγοράζαμε πράγματα..

ήταν λίγο αφύσικη η ζωή τους αλλά τι να κάναμε, αυτό που μπορούσαμε το κάναμε δηλ. τα προαναφερόμενα.."
"ναι..δεν τον έβλεπα τον παππού για αρκετό καιρό, τον άκουγα να κλαίει ή να φωνάζει κάπου -κάπου..αλλά που να φανταστώ τι του έκαναν..".

 Κάποτε 3 μικρά αδελφάκια έκαναν επικίνδυνες κινήσεις για τη ζωή τους απ' το μπαλκόνι, εκσφενδόνιζαν αντικείμενα στους περαστικούς (άρα επικίνδυνα και για τη σωματική ακεραιότητα των περαστικών), μιλούσαν άσχημα, φώναζαν συνεχώς....κανένας από τους γύρω δεν έδινε σημασία, όλοι κοιτούσαν τα δικά τους παιδιά και τις υποχρεώσεις τους.

Σ' αυτές τις περιπτώσεις κάποιος που γνωρίζει λίγα πράγματα παραπάνω κατανοεί πως η συμπεριφορά αυτή των παιδιών απλά..στέλνει σήμα κινδύνου..να σωθούν θέλουν από κάτι που ...τουλάχιστον τα δυσαρεστεί.
Αυτός που δεν γνωρίζει αν ανησυχήσει ως άνθρωπος θα συμβουλευτεί κάποιον και έτσι πάλι θα βρεθεί λύση.
Αρκεί να νιώσει υπεύθυνος ως άνθρωπος.
Άπειρα παραδείγματα της καθημερινότητας που η πλειοψηφία παραμερίζει για τους δικούς της λόγους. Υπάρχουν βέβαια και οι ελάχιστοι οι οποίοι θυσιάζουν ηθικά και πρακτικά μέσα και σώζουν, στέκονται αρωγοί σ' αυτά τα περιστατικά.

«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά» Οδυσσέας Ελύτης.

Το κείμενο προέκυψε από μια πρωινή συζήτηση με άτομα του χώρου της ψυχικής υγείας και πρόσωπα της Ηλείας για το επίκαιρο θέμα του ΚΕΠΕΠ Λεχαινών.

Μετά το άρθρο του ΕΘΝΟΥΣ και της αναδημοσίευσής του καθώς και της ενασχόλησης κάποιων όπως της γράφουσας, παρατηρήθηκε μια πικρία από μερικούς συμπολίτες η οποία μεταδόθηκε μέσω συζητήσεων από την περιοχή αλλά και διαδικτυακών συζητήσεων.

Εδώ θέλω να αναφέρω ότι περισσότερο θα έπρεπε να πικραθούμε ως τοπική κοινωνία πολύ πριν το θέμα λάβει το δρόμο της δημοσιότητας (CNN).

Προσωπικά ανέφερα τις απόψεις μου σύμφωνα με όσα διάβασα και όσα γνώριζα .Όταν αναφέρομαι στους εργαζόμενους , σαφέστατα και δεν εννοώ πως όλοι δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους (πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις), ούτε πως έχουν ξεριζωθεί απ' όλους τα συναισθήματα, ούτε βέβαια πως οι συνθήκες εργασίες τους είναι οι καλύτερες.

Εδώ λοιπόν έρχεται η σημασία της ευθύνης.

Κι αυτοί που εκτελούσαν τα καθήκοντά τους σωστά αλλά παρατηρούσαν τους άλλους να μην κάνουν το ίδιο, έχουν ευθύνη που συνεχιζόταν αυτή η κατάσταση. 

Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι αν θέλουμε και αποτινάξουμε κάθε φόβο που γεννάει μια αναφορά, μια επιστολή διαμαρτυρίας, μια παρατήρηση ανθρώπινη ή μια συμβουλή, πολλά διορθώνονται.

Επίσης αναφερόμενη σε κάθε είδους εξουσία, εννοώ πως οι αρχές του τόπου έπρεπε όλα αυτά τα χρόνια να απευθυνθούν προς κάθε κατεύθυνση όπως θα έκαναν για προσωπικά τους θέματα. 

Κάπου αναφέρθηκε το θέμα των γονιών αυτών των παιδιών. Μα είναι ασχολίαστο καθόσον εάν υπήρχαν γονείς σε κάποιες περιπτώσεις, σε άλλες εάν υπήρχαν γονείς με την κατάλληλη παιδεία το θέμα των παιδιών τους θα το είχαν χειριστεί διαφορετικά.

Τέλος καμιά σχέση δεν έχει το αναφερόμενο ζήτημα με κομματικές και πολιτικές καταστάσεις.

Είναι κάτι το οποίο δημιουργήθηκε πριν από χρόνια για τους γνωστούς λόγους (έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού, έλλειψη προσωπικού ως αριθμός, έλλειψη ελέγχου και ενδιαφέροντος από τις ανώτερες αρχές όπου ανήκε). Δεν γυρίζει πίσω τίποτα και δεν έχει νόημα.

Οι ευθύνες του κράτους που ακούμε συνεχώς και για άλλα θέματα είναι αναμφισβήτητα τεράστιες. Όμως γνωρίζουμε πως οι  υπηρεσίες της Ελλάδος πνίγονται, βαλτώνουν στην γραφειοκρατία και ενίοτε στην αναλγησία.

Έτσι λοιπόν για τις αδύναμες κοινωνικά ομάδες όπως είναι  τα αγγελικά πλάσματα του ΚΕΠΕΠ που είχαν την τύχη να γεννηθούν μ' αυτά τα χαρακτηριστικά, αν δεν πάρει ρόλο  το φιλάνθρωπο στοιχείο μας η κατάστασή τους θα είναι ακόμη πιο τραγική.

Τα τελευταία χρόνια ΔΥΣΤΥΧΩΣ για την απουσία των κυβερνήσεων βέβαια, αλλά αληθινό, ένας μεγάλος αριθμός φορέων βασίζεται στον εθελοντισμό όσο παράξενο κι αν ακούγεται στις μικρότερες κοινωνίες.

Εύχομαι ως Αν-θρωποι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας σ' αυτόν τον κόσμο.

Να κατανοήσουμε πως υπευθυνότητα σημαίνει δύναμη, σημαίνει ρόλο που σε βγάζει απ' αυτόν του θύματος με τον οποίο οι περισσότεροι μεγάλωσαν, που ίσως  μας θέλουν πολλοί.

Είμαι υπεύθυνος άρα παίρνω το πηδάλιο και οδηγώ την κοινωνία σε καλύτερους δρόμους.

Συνήθως ο λόγος που παραμένουμε ανεύθυνοι είναι γιατί πετυχαίνουμε τους ιδιοτελείς σκοπούς μας παριστάνοντας το θύμα.Επίσης γιατί βολευόμαστε, για να μην χάσουμε την ασφάλειά μας.

Ο "ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ" ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ!!

 Με φωτογραφίες από την ηλεκτρονική σελίδα του Ομίλου Φιλίππων Ανδραβίδας "ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ" σας προετοιμάζω για ένα όμορφο ταξίδι στην Θεσσαλονίκη στις 31 Ιαν έως 3 Φεβ 2019 όπου θα διεξαχθεί η Διεθνής Έκθεση Zootechnia και ο εν λόγω Ιππικός Φορέας θα συμμετέχει με ουλαμό δεξιοτεχνίας!
Λεπτομέρειες σχετικά, αργότερα!
Καλή επιτυχία σ' αυτήν την Έκθεση, καλή επιτυχία στον "ΣΠΑΡΤΑΚΟ".
Σας εύχομαι οι συνθήκες σας να το επιτρέψουν να είστε παρόντες σ' αυτήν την ξεχωριστή εκδήλωση!
Ο Όμιλος συνεχίζει με ζήλο και αρχές το ταξίδι της ιππικής ιστορίας της Ανδραβίδας!

 

 

 

 Οι φωτογραφίες όπως προέγραψα αποτελούν προϊόν υφαρπαγής από την ηλεκτρονική σελίδα του Ομίλου χωρίς να επιλέξω πρόσωπα και άλογα, εκτός του προέδρου.

Για το Πολυτεχνείο της 17ης Νοεμβρίου 1973.

Το κείμενο είχε συνταχθεί, κάποια χρόνια πριν.

Απλά προβαίνω σε κάποιες διορθώσεις.

 

Η γνωστή σε όλους μας Επέτειος αποτελεί μια μαζική αντίδραση - εξέγερση κατά του συστήματος των Συνταγματαρχών που κυβερνούσε την Χώρα μας από τις 21 Απρ 1967 (γεγονότα μικρότερης εμβέλειας είχαν αρχίσει να πραγματοποιούνται πριν..).

Το τελικό στάδιο της εξέγερσης ξεκίνησε από την 14η Νοεμβρίου του 1973 με την κατάληψη του Μετσόβιου Πολυτεχνείου της Αθήνας από σπουδαστές (δεν αναφέρω τις λεπτομέρειες του χρονικού,τις καταλήψεις της Νομικής, τις συμπλοκές με την αστυνομία στο μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου).

Στο πλευρό τους στάθηκαν κι άλλοι άνθρωποι που τους προμήθευαν τρόφιμα από τα κάγκελα της Σχολής όπως μου έχουν αφηγηθεί γνωστοί που είχαν αναλάβει αυτόν τον ρόλο. Εξεγέρσεις έγιναν και σε μικρότερα μέρη.

Δεν θυμάμαι τι επικρατούσε εκείνη την εποχή στην κοινωνία καθόσον ήμουν 5 χρονών. Όμως αργότερα έμαθα ότι οι νόμοι ήταν πολύ αυστηροί  και παράλογοι (απαγόρευση της κυκλοφορίας, έντονη παρουσία δοσίλογων, χείριστος ρόλος της αστυνομίας (χωροφυλακής) και του στρατού, στέρηση ελευθερία γενικότερα, φόβος).

Έχω διαβάσει σχετικά, έχω ακούσει από ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα, έχω κατασταλάξει στις απόψεις μου αποκομίζοντας τις πληροφορίες από τις δυο αντίθετες ιδεολογικά πλευρές.

Σε κάθε θέμα μόνο αν βιώσεις όλες τις απόψεις μπορείς να στοιχειοθετήσεις αντικειμενικότερη άποψη.

ΨΩΜΙ -ΠΑΙΔΕΙΑ -ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ήταν τα κύρια συνθήματα, οι φοιτητές, οι νέοι , οι πολίτες αγωνίζονταν με την σημαία ψηλά και τα πρόσωπά του εκτεθειμένα!

Οι φοιτητές ήταν σκαρφαλωμένοι στα κάγκελα με τη σημαία ψηλά και ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο! 

Με πόνο ειλικρινά αναφέρω, ότι καμιά σχέση δεν υπάρχει σε εκείνους του ιδεολόγους, αλλά και πρόσωπα που βίωναν το καθεστώς, με όλα τα παράλογα που βλέπουμε σήμερα. Τότε υπήρχαν πολλοί με ιδέες, σήμερα καταλύουμε τις ιδέες και τις αξίες..

 

Οι φοιτητές και οι νέοι άνθρωποι ιδεολόγοι, ονειρεύονταν μια κοινωνία καλύτερη από την τότε.

Πίστευαν πως μάχονταν για ένα από τα υπέρτατα αγαθά την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και την βάση της εξέλιξης μιας πλούσιας πνευματικά κοινωνίας, την ΠΑΙΔΕΙΑ.Πίστευαν.....

Τα γεγονότα που ακολούθησαν τραγικά,τανκς, ελεύθεροι σκοπευτές, θύματα που δεν έχει σημασία αν ήταν έξω από την πόρτα ή μέσα από την πόρτα, στον παράλληλο δρόμο ή στην κάθετη οδό. Σημασία έχει πως το αίμα κύλησε κόκκινο, φλογερό όπως ήταν οι καρδιές, οι παλμοί των νέων, εξορίες, φρικτά βασανιστήρια, εξευτελισμός.

Η περίφημη ΕΣΑ έλαβε την σκληρότερη δράση αυτή του βασανισμού όσων έλαβαν μέρος στα γεγονότα, όσων ήταν αντίθετοι με το καθεστώς. Ως ένδειξη τιμής στους αληθινούς ιδεολόγους γιατί δυστυχώς παντού και πάντοτε υπάρχουν κι αυτοί που κινούνται από ιδιοτέλεια, αναφέρω ένα απόσπασμα από το βιβλίο "ΚΡΙΣΙΜΑ ΧΡΟΝΙΑ 1936 - 1996) του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου του πολυαγαπημένου ξάδερφου από την οικογένεια της μαμάς μου.

 

κεφ. Από το ΕΑΤ/ΕΣΑ στη Γυάρο

σελ. 233 -234

 

"Στις 21 Νοεμβρίου άνδρες της ΕΣΑ με επικεφαλής έναν ταγματάρχη με τα περίστροφα και τα Τόμιγκαν προτεταμένα εισέβαλαν  αργά το βράδυ στο διαμέρισμά μου στη Γλυφάδα, για να συλλάβουν το γιο μου τον Γιώργο που είχε στρατευτεί για τη δράση του στο φοιτητικό κίνημα  και τις καταλήψεις της Νομικής, και είχε εντωμεταξύ απολυθεί από τον στρατό με τα μέτρα του Μαρκεζίνη, αλλά δεν είχε επιστρέψει ακόμη στην Αθήνα.

Την επομένη ήρθαν και πάλι,με συνέλαβαν και με οδήγησαν στο ΕΑΤ/ΕΣΑ , όπου περέμεινα σε αυστηρή απομόνωση μέχρι τις 29 Δεκεμβρίου 1973,οπότε με μετέφεραν στη Γυάρο.

(.....ακολουθεί περιγραφή γεγονότων, σημείων και τεράτων, για το άγριο ξύλο από τους περίφημους εσατζήδες...................).

Το μεσημέρι της 21ης Δεκεμβρίου άκουσα θόρυβο και ξυλοδαρμούς στο χωλ. Ακούγονταν κραυγές πόνου και θόρυβος από τα χτυπήματα. Κοίταξα από μια σχισμή της σκεβρωμένης πόρτας του κελιού μου και είδα να βασανίζουν τον γιο μου τον Γιώργο. Πέντε κτήνη τον κτυπούσαν με κλομπς, τον κλωτσούσαν και τον έσερναν αιμόφυρτο στο τσιμέντο.Κάθε χτύπημα ήταν και μια μαχαιριά στην καρδιά. Κάποια στιγμή με αντιλήφθηκε ένας βασανιστής που κοίταζα. Άνοιξαν την πόρτα και όρμησαν όλοι τους μέσα στο κελί και άρχισαν να με βρίζουν να με απειλούν και να με χτυπούν ομαδικά. Εγώ ούτε τους άκουγα ούτε ένιωθα πόνο από τα χτυπήματα.
Το μυαλό μου ήταν καρφωμένο στο χωλ.

Για τις τραγικές εκείνες στιγμές χαρακτηριστική είναι η σκηνή την οποία περιγράφει ο Θανάσης Τσούρας "Δεκέμβριος 1973, στο ΕΑΤ/ΕΣΑ..Απέναντι από το κελί μου είναι το κελί του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου (ακολουθεί γενική περιγραφή της κατάστασης..) συνέχεια..
Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια σκηνή. Κάποιο βράδυ φέρνουν έναν καινούριο στο διπλανό μου κελί.Αρχίζουν να τον χτυπάνε.Τον έχουν όρθιο.Και λυσσαλέα τον βασανίζουν με κάθε τρόπο.Φωνάζοντας και ουρλιάζοντας. Και οι φωνές τους, οι κραυγές τους μπλέκονται με τα βογκητά του πόνου του.Ξεχωρίζει το όνομά του, το λένε επίτηδες για να ακουστεί.Είναι ο Γιώργος Χαραλαμπόπουλος, ο γιος του κυρίου Γιάννη...
Βασανιστήρια όπως αυτά που εφάρμοζαν οι Γερμανοί.

 

Η απορία μου όταν τα άκουγα ως παιδί κι όσες φορές τα διαβάζω. Εκείνοι οι άνθρωποι είχαν ψυχή; Έφυγαν με το κεφάλι ψηλά; Τους "μεγάλους" τους ξέρουμε, αναφέρομαι στους πολίτες που είχαν αυτόν τον ρόλο, του σκληρού βασανιστή και των άλλων , των δοσίλογων.

Συμπεράσματα,  από γραπτά ντοκουμέντα που έχω μελετήσει μέσω προσωπικού αρχείου κάποιου γνωστού, πληροφοριών, γεγονότων..
Το εν λόγω Καθεστώς το δημιούργησαν, μέσω φιλόδοξων στρατιωτικών.
Ο λαός στερούνταν την ελευθερία τότε.
Δύσκολα χρόνια, δεν τολμούσε να κυκλοφορήσει κανείς, λένε.
Άνθρωποι βασανίστηκαν για την ελευθερία, για μια κοινωνία καλύτερη.

Αυτό που με έχει σημαδέψει ως Έλληνίδα και ως άνθρωπο, αυτά  που με πληγώνουν είναι τα εξής:

 

Oι άνθρωποι που αγωνίστηκαν δεν συνέχισαν όλοι τίμια, στην πορεία τους για το καλό του τόπου.

Η ελευθερία που οραματίστηκαν χάθηκε.Tότε απαγόρευε το Καθεστώς την κυκλοφορία και τώρα οι κίνδυνοι των ληστειών, της ασυδοσίας.

Παρέμεινε ο κακός χαρακτηρισμός για τα μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων και τα μέλη των Σωμάτων Ασφαλείας. Ως πρώην στρατιωτικός πάντα θα υποστηρίζω πως όλοι βρίσκονται παντού, ποικιλία οι χαρακτήρες.

Ας μην ξεχνάμε πως υπήρχαν στρατιωτικοί που με τεράστιο φόβο, προμήθευαν με τρόφιμα όσους βρίσκονταν μέσα από τα κάγκελα.

Ας μην ξεχνάμε το αντιτορπιλικό ΒΕΛΟΣ.

Τότε αγωνίστηκαν με τη σημαία ψηλά, σήμερα την καίνε, την απαξιώνουν πλήρως και στους εορτασμούς στη θέση της έχουν πανό και σημαίες ομάδων, άλλων κρατών κτλπ. Μα!! κάθε χρόνο αυτές οι μέρες αποτελούν μνημόσυνο και όχι διαμαρτυρία για ότι συμβαίνει στον κόσμο ή για άλλα κοινωνικά θέματα.

Τότε αγωνίστηκαν με τα πρόσωπα εκτεθειμένα, σήμερα φοράνε κουκούλες.

Τότε σε κάθε παράπτωμα η τιμωρία ήταν αυστηρή κι απάνθρωπη, σήμερα καταστρέφεται η ατομική και η δημόσια περιουσία κατά καιρούς χωρίς καμιά ανησυχία, χωρίς σκέψη, χωρίς ενδοιασμό.

Τότε δεν τολμούσε κάποιος να εκφράσει αντίθετες απόψεις για την Πατρίδα και τη θρησκεία - δεν είμαι υπέρ κανενός τρόπου υπερβολής και βίας- , σήμερα καταλύονται οι όροι,οι αρχές,οι παραδόσεις, εις το βωμό  "άλλων"  καταστάσεων....

Ούτε το ένα ούτε το άλλο άκρο βοηθάνε την εξέλιξη και την πρόοδο της κοινωνίας μας.

Ο φασισμός γεννιέται σε κάθε μορφής φανατισμό.

Αυτό είναι το καίριο σημείο κατ' εμέ κι εδώ οφείλουμε όλοι να δώσουμε σημασία, να καλλιεργήσουμε, πως η δημοκρατία και η ελευθερία δεν διαπραγματεύονται άλλο

Τι σημαίνει Επέτειος και απαγορευτικά μέτρα;

Τι σημαίνει κάθε χρόνο καταστροφές;

Ποια είναι δηλαδή η τιμή για τους νεκρούς;

Mε την ευχή για καλύτερες μέρες.

Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ μέρα Μνήμης, σιωπής και περισυλλογής μπροστά στους ματωμένους δρόμους.

 

50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

ΑΣ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΟΣΟΙ ΗΓΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΟΜΑΔΕΣ (ΚΟΜΜΑΤΑ, ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΡΕΥΜΑΤΑ κλπ.), ΟΣΟΙ ΕΞ ΑΥΤΩΝ ΧΕΙΡΑΓΩΓΟΥΝ ΤΑ ΠΛΗΘΗ ΚΑΘΕ ΗΛΙΚΙΑΣ, ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΜΕ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ, ΜΕ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟ.

 

ΑΣ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΚΑΚΟ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΚΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΠΌ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΕΤΕΡΙΖΙ, ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ ΚΑΙ ΔΙΧΩΣ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟ.

 

Αιωνία η μνήμη όλων των θυμάτων και των οικογενειών που έφυγαν μ΄αυτόν τον πόνο,

Αιωνία η μνήμη και όσων βασανίστηκαν, όσων οι φωνές ακούγονται ακόμη στους τόπους εξορίας.

 

Ας βλέπουμε με αντικειμενικότητα τα τεκταινόμενα και όχι να τα διαστρεβλώνουμε..

Οι κανόνες - συνήθειές μου στο διαδίκτυο.

Το προφίλ μου στο fb λειτουργεί έντεκα χρόνια.

Έχοντας μεγάλη εμπειρία συμπεραίνω ότι όπως  στην ζωή έτσι κι εδώ όλα είναι θέμα σωστού χειρισμού, για όλα απαιτείται "μέτρο" και λογική.

Ακολουθώ κάποιους κανόνες , έχω κάποιες συνήθειες που καθόσον προστίθενται νέοι φίλοι αλλά και για όσους δεν με γνωρίζουν καλά, σκέφτηκα να γράψω σχετικά, ώστε η διαδικτυακή συμπόρευση να προχωρά ομαλά χωρίς προβλήματα.

 

Ξεκινώ με τον αμοιβαίο σεβασμό ως αξία σε κάθε μας σχέση, σε όλη μας την ζωή.

 Οι απόψεις μου δεν ταυτίζονται πάντα ή εξ ολοκλήρου με τις απόψεις των άλλων.

Σέβομαι όμως και δεν εκφράζομαι απρεπώς ή υβριστικά.

Αν κάποιος ή κάποιοι για τους δικούς τους λόγους δεν γνωρίζουν τον σεβασμό και την ευγένεια, είναι αυτονόητο πως δεν έχουν θέση στον κατάλογο φίλων και γνωστών.

Αν ωστόσο παρατηρώ κάτι που ενοχλεί και δεν διορθώνεται ακολουθώ πιστά τις λύσεις προστασίας του συστήματος!!!

Ως παράδειγμα αναφέρω και τα σχόλια επιθετικής μορφής, κυρίως σε αναρτήσεις που παρουσιάζω από φίλους ή  δικά τους κείμενα.

 

Οι άνθρωποι γενικά δεν αποτελούν αριθμό για μένα και ως εκ τούτου δεν έχω λόγο να αποδέχομαι κάθε αίτημα φιλίας.

Δεν επιθυμώ να παρουσιάζω μεγάλο νούμερο φίλων αλλά να διατηρώ σωστές φιλικές σχέσεις γι΄ αυτό και έχω ως αρχή μου να γνωρίζω διά ζώσης τους φίλους ή τις φίλες όταν είναι εφικτό.

Το like, δεν το απαιτώ, δεν βάζω τους φίλους μου ποτέ σ' αυτή την διαδικασία (παράκληση για like μέσω μηνυμάτων), εκτός αν πρόκειται για κάποιον διαγωνισμό ή σκοπό φιλανθρωπικού χαρακτήρα ή μια επαγγελματική σελίδα για την οποία έχω άποψη.

Δεν χάνω χρόνο με το να καταμετρώ πόσοι φίλοι εξέφρασαν τον ενδιαφέρον τους στην ανάρτησή μου, πόσοι στις αναρτήσεις των άλλων, πότε και γιατί.

Όπως και στην καθημερινότητά μου δεν ασχολούμαι με τις ζωές των συνανθρώπων την ίδια στάση τηρώ και στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.

Όταν ο χρόνος μου το επιτρέπει διαβάζω αναρτήσεις δημόσιου χαρακτήρα και ανθρώπων που δεν γνωρίζω, εκφράζω  μέσω  του  like  την  άποψή  μου  χωρίς  να εμπλέκω το θέμα υποβολής αιτήματος φιλίας. 

Χρησιμοποιώ πολύ την καρδούλα απλά γιατί μ' αρέσει!!Δεν το απαιτώ όμως κι από τους άλλους.

Μια μέρα μου έγραψε μια φίλη "μα και στην απλή καλημέρα, καρδούλα;"  και της απάντησα "ναι!γιατί είναι πολύ σημαντικό ο άλλος να σου στέλνει την καλή του ενέργεια"!!χαχα..

Επίσης όταν αναρτώ φωτογραφίες με φίλους ή φίλες, θα εκφράσουν την γνώμη τους και οι φίλοι τους που δεν γνωρίζω.Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να προχωρώ σε αιτήματα προς αυτούς.

Πριν λίγους μήνες ανεβάζοντας όπως συνηθίζουμε να λέμε κάποια φωτογραφία με μια φίλη, πάρα πολλοί γνωστοί και φίλοι μου εκφράστηκαν με like.

Την επομένη μέρα ένιωσα πολύ άσχημα όταν η φίλη της φωτογραφίας έστειλε αιτήματα φιλίας σε όλους ....οι άνθρωποι ήταν κάτι που δεν το επιθυμούσαν...αισθάνθηκαν παράξενα γιατί το δέχτηκαν επειδή ήμουν η κοινή φίλη νομίζοντας πως ήταν επιθυμία μου, αλλά στην πορεία τους ενοχλούσε με διάφορα θέματα μέσω μηνυμάτων, προωθήσεις σελίδων, προτάσεις αγορών...

 

 Ακόμη δεν αναδημοσιεύω φωτογραφίες και αναρτήσεις του τύπου των εξαφανίσεων, της ανάγκης για αιμοδοσία, των κακοποιημένων παιδιών, ασθενών γυναικών, γεγονότων εμφανώς παραποιημένων. Πίσω απ' όλα αυτά κρύβεται μια τεράστια εκμετάλλευση και το θεωρώ τραγικό...εις βάρος της ανθρώπινης αξίας. Για όλα τα θέματα οι οικείοι καθώς και οι αρμόδιοι φορείς γνωρίζουν πως θα πράξουν.Για παράδειγμα αν απαιτηθεί κάτι για περίπτωση που γνωρίζω θα ειδοποιήσω προσωπικά αυτούς που πιστεύω ότι μπορούν να βοηθήσουν.

Όταν αναρτώ ένα έργο (λογοτεχνικό κείμενο, ποίημα, φωτογραφική δουλειά κάποιου, θέματα ζωγραφικής ή ότι άλλο) θεωρείται αυτονόητο πως τρέφω καλή άποψη, ότι δηλαδή μου αρέσει.

Δεν είναι δυνατόν να αναρτήσω κάτι το οποίο δεν κρίνω ως καλό ή όμορφο.

Δεν είναι απαραίτητο πάντα να συνοδεύεται με  εγκώμια.

Δεν σημαίνει πως όποιος εγκωμιάζει συνεχώς εκτιμά το έργο ή τον δημιουργό περισσότερο.

Πολλές φορές αυτή η ενέργεια κρύβει την συνήθεια, την υπερβολή ίσως και την υποκρισία.

Σε πολλούς καλούς μου φίλους και φίλες με άριστα έργα έπειτα από αρκετές φορές που εξέφρασα με σχόλια την άποψή μου (συγχαρητήρια και όλα τα συναφή) πλέον εκδηλώνω την χαρά μου ή τον θαυμασμό μου με τα μικρά εικονίδια.

Παν μέτρον άριστον!η υπερβολή δεν βοηθάει..αντιθέτως καταστρέφει.

Θεωρώ πολύ ενοχλητικό τα αιτήματα φιλίας που άμεσα εξελίσσονται σε μια προσπάθεια αγοραπωλησίας βιβλίων, πραγμάτων ή τις προτάσεις του ύφους "κάνε like στην σελίδα μου".

Δεν βρίσκω τον λόγο που πρέπει να σχολιάζω στην κάθε ανάρτηση.

Πολλά θέματα είναι απλά για να τα διαβάσουμε και να τα καλλιεργήσουμε .

Υπάρχει η εφαρμογή μέσω της οποίας ελέγχουμε τις δημοσιεύσεις που μας προτείνουν οι φίλοι.

Είναι χρήσιμη γιατί μ' αυτόν τον τρόπο δεν ανεβάζουμε στο προφίλ μας κάτι που δεν επιθυμούμε.

Στις περιπτώσεις αυτές οι φίλοι που πρότειναν την ανάρτηση..δεν πρέπει να παρεξηγούνται!Σεβασμός πάνω απ' όλα στις αρχές και στους κανόνες των άλλων.
Τέλος τα ομαδικά μηνύματα κυρίως σε εορτές ή παγκόσμιες μέρες δεν είναι κάτι άλλο από κακόγουστες επιχειρήσεις.Αν είναι δυνατόν να πιστέψω πως οι επουράνιοι άγγελοι ή οι Άγιοι θα μας κάνουν κακό αν δεν προωθήσουμε το μήνυμα!

Λόγω έλλειψης ελεύθερου χρόνου δεν μπορώ να παρακολουθώ καθημερινά όλες τις δημοσιεύσεις. Κατά τακτά διαστήματα όμως διαβάζω τα σχετικά.
Αναδημοσιεύω διάφορα θέματα από φίλους των οποίων έχω λάβει την άδεια.
Αναφέρω τον δημιουργώ ακόμη και στο πιο μικρό απόφθεγμα.

Σεβασμός και "μέτρο" λοιπόν και καλή μας συμπόρευση!

Παραμονή 28ης Οκτωβρίου 2018, επίσκεψη στον Ιερό Βράχο.

Η Ακρόπολη και η περιοχή γύρω απ' αυτήν αποτελεί μια επίσκεψη με πλούσιο ενδιαφέρον.

Είναι η ιστορία, ο αρχαιολογικός τομέας, τα εκκλησάκια με το ιδιαίτερο κάλλος και δέος, όλα όσα συντελούν στην ξεκούραση και στην πνευματική ανάταση, στην έμπνευση και στις γνώσεις.

 Σήμερα λόγω της παρατεταμένης καλοκαιρίας ο ήλιος φώτιζε τη φύση κι αυτή χαιρόταν τον μαγικό χορό από μια πλούσια συλλογή με πεταλούδες.

Κυριολεκτικά η μέρα θύμιζε άνοιξη.Σίγουρα δεν είναι καλό αυτή η διαφοροποίηση των φαινομένων αλλά μη μπορώντας να κάνουμε κάτι επί του παρόντος..απολαύσαμε το τεράστιο δώρο του Δημιουργού.

 Οι καλέντουλες έβαφαν με το γλυκό τους κίτρινο χρώμα τη διαδρομή προς το Θέατρο του Διονύσου.

 Πάρα πολλοί τουρίστες κυρίως Ισπανοί, Ιταλοί και Γάλλοι απολάμβαναν τα αρχαιολογικά μνημεία μας σήμερα.Εντυπωσιαστήκαμε ακούγοντας κάποιους να μιλάνε για την Εθνική Επέτειο, άλλους να πληρώνουν ξεναγό για να μάθουν περισσότερα απ' όσα ήξεραν και νεαρές μαμάδες τουρίστριες να έχουν κυριολεκτικά νεογέννητα μωρά δεμένα με το μάρσιπο όπως λέγεται μπροστά τους, προκειμένου να ανεβούν στον Παρθενώνα.

Εντυπωσιαστήκαμε αλλά και μελαγχολήσαμε γιατί οι Έλληνες σπάνια μιλάνε στα παιδιά για τα ιερά και ιστορικά μας μέρη , για τις Εθνικές μας Επετείους.

Όσο για τουρισμό στον τόπο μας ακόμα σπανιότερα..δεν είναι δικαιολογία το ακριβό εισιτήριο γιατί υπάρχουν αρκετές μέρες το χρόνο με δωρεάν είσοδο.

Είναι οι στιγμές που νιώθεις το μεγαλείο Του ....και πονάς για την Ελλάδα που "άνθρωποι" κατέστρεψαν..

Ο Αττικός Ουρανός σε πλήρη αρμονία με τους αιώνιους κίονες.

Κι εκείνες περιμένουν...

Στην αγκαλιά του Βράχου η πιο γραφική γειτονιά της Αθήνας, τα Αναφιώτικα..η ιστορία κάθε που σουρουπώνει σεργιανίζει στα δρομάκια..μύθοι κι αλήθειες, στη συνοικία των θεών!

 

H σημαία είναι ιερό σύμβολο που το αίμα των προγόνων, των ηρώων όλων που θυσιάστηκαν το έχουν ποτίσει άπειρες φορές.
Η σημαία κάθε κράτους θυμίζει εκτός της ιστορίας, όλα τα όμορφα χαρακτηριστικά που διακρίνουν κάθε λαό.
Η σημαία δεν είναι σύμβολο ναζισμού και φασισμού...αυτές οι δυο αιμοβόρες έννοιες ανήκουν στις ακαλλιέργητες καρδιές, στα στενά μυαλά.

Χρόνια πολλά Ελλάδα μου.Χρόνια πολλά στους Έλληνες και Φιλέλληνες όλου του κόσμου!!
Αγαπώ το έθνος μου δεν είναι εθνικισμός!!λέγεται εθνισμός και είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να νιώθει κάθε λαός!!μόνο τότε θα σέβεται και τους άλλους λαούς του πλανήτη!

26 Οκτωβρίου 2018.Μια σπουδαία γιορτή για την Εθνική μας Επέτειο.

Ελευθερία.
Έλληνες μες στα σκοτεινά δείχνουν τον δρόμο:
Ελευθερία
-για σένα θα δακρύσει από χαρά ο ήλιος.
Στεριές ιριδοχτυπημένες πέφτουν στα νερά,
καράβια μ' ανοιχτά πανιά πλέουν μες στους λειμώνες,
τα πιο αθώα κορίτσια
τρέχουν γυμνά στα μάτια των αντρών
κ' η σεμνότης φωνάζει πίσω από το φράχτη:
Παιδιά! Δεν είναι άλλη γη ωραιότερη!

 ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

'Aσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας

 

Σήμερα είχα την τύχη και την τιμή ταυτόχρονα να παρακολουθήσω τον εορτασμό για την Εθνική μας Επέτειο που πραγματοποιήθηκε στο αμφιθέατρο του

 2ου Πειραματικού Γυμνασίου Αθηνών.

Όπως φαίνεται στη σκάλα της φωτογραφίας οι αξίες που προβάλλονται και καλλιεργούνται σ' αυτό το σχολείο είναι η τύχη που εννοώ για μικρούς και για μεγάλους 

οι οποίοι σχετίζονται μ' αυτό.

Το θέμα της ημέρας ήταν τα Ολοκαυτώματα στην Ελλάδα από τους Γερμανούς.
Δεν ήταν λίγες οι πόλεις και τα χωριά, ήταν 90 τόποι που το αίμα έρεε και πότιζε τη γη. 
Ήταν μανάδες που θρηνούσαν τα παιδιά τους, που έκλαιγαν τους άνδρες τους.
Ήταν παιδιά που ντύθηκαν με το μαύρο πέπλο της ορφάνιας πριν προλάβουν να γνωρίσουν τον πατέρα, τον μεγαλύτερο αδερφό.
Ήταν έφηβοι που στον πρώτο ανθό τους ξερίζωσαν τη νιότη με τον πιο βάρβαρο τρόπο.
Ήταν όλα εκείνα για τα οποία δεν πρέπει να υπάρχει Έλληνας που να μην ριγεί για μια ζωή στο άκουσμά τους.

 Η σπουδαιότερη τιμή για την ημέρα ήταν η παρουσία δυο προσώπων που βίωσαν το μαρτύριο του Ολοκαυτώματος.

Η κ. Ευσταθία Μητσώνια που έζησε το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων για να μας δίνει το Φως της,

για να μας μαθαίνει τι σημαίνει ΖΩΗ, τι σημαίνει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Χωρίς να κρατά σημειώσεις αναφέρθηκε στα Καλάβρυτα πριν τον πόλεμο που μεσουρανούσαν, συνέχισε την περιγραφή εκείνων των στιγμών...δεν περιγράφεται η συγκίνηση..

..μια μάνα που πριν το ολοκαύτωμα της κρέμασαν το 17χρονο παλικάρι της σ' ένα δέντρο

όσο ζούσε έλεγε στο δέντρο "μα δεν ξεράθηκες ακόμα;" 

Οι Γερμανοί μπήκαν στα Καλάβρυτα στις 09/12/1943. Προχώρησαν αρχικά στην πυρπόληση σπιτιών που ανήκαν σε αντάρτες και αναζήτησαν την τύχη των Γερμανών τραυματιών της Μάχης της Κερπινής. Το πρωί στις 13/12/1943, ημέρα Δευτέρα, Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες διέταξαν να συγκεντρωθούν όλοι οι κάτοικοι στο Δημοτικό Σχολείο. 

  Στο κτίριο του σχολείου έγινε ο χωρισμός και ο αποχωρισμός. Τα γυναικόπαιδα κλείστηκαν στο σχολείο. Eδώ ήταν και η κ. Μητσώνια. 

Οι άνδρες από 14 χρονών και πάνω οδηγήθηκαν σε φάλαγγες στην κοντινή Ράχη του Καππή. Ολόκληρη η πόλη παραδόθηκε σης φλόγες. Την ίδια στιγμή ο Οδοντωτός κατηφόριζε κατάφορτος με τις σοδιές από το πλιάτσικο των Γερμανών στα σπίτια, στα μαγαζιά και τις αποθήκες, απ΄ όπου άρπαξαν ότι πολύτιμο υπήρχε. Από το ξενοδοχείο «Μέγας Αλέξανδρος», με μια πράσινη και ύστερα μια κόκκινη φωτοβολίδα, δόθηκε το σύνθημα της εκτέλεσης. Τα πολυβόλα θέρισαν τους Καλαβρυτινούς. Ακολούθησε η χαριστική βολή που ολοκλήρωσε το έγκλημα. Διασώθηκαν 13 άτομα. Στο δημοτικό σχολείο, τα γυναικόπαιδα έζησαν στιγμές αγωνίας και τρόμου, καθώς οι φλόγες έζωναν το κτίριο του σχολείου. Σπάζοντας πόρτες και παράθυρα κατάφεραν τελικά να ξεφύγουν τρέχοντας μακριά από τα σπίτια που φλέγονταν, άρχισαν να αναζητούν τους δικούς τους. Το μεγάλο Δράμα των Καλαβρύτων είχε ξεκινήσει. Τα νιάτα, οι δημιουργικές δυνάμεις της πόλης, περιουσίες και κόποι χρόνων αφανίστηκαν στις 2:34΄ της 13ης Δεκεμβρίου 1943, όπως δείχνουν οι δείκτες του σταματημένου ρολογιού της εκκλησίας.

Η κ. Ευσταθία μας περιέγραψε κάθε λεπτομέρεια έως την στιγμή  που οι γυναίκες έδινε η μια στην άλλη ένα αξινάρι που βρέθηκε σε μια αποθήκη ώστε να σκάβουν για να θάβουν τους δικούς τους. 

Μας περιέγραψε τη μητέρα της που έθαψε το γιο της δηλ. τον αδερφό της εικονιζόμενης.
Πιστεύω ότι η ευλογία που νιώθει κανείς όταν ακούει και χαιρετάει ένα τέτοιο πρόσωπο...το κάνει να ξεχνάει τη βαθειά συγκίνηση.

 Το δεύτερο σπουδαίο πρόσωπο είναι ο κ. Αργύριος Σφουντούρης ο οποίος σε ηλικία τεσσάρων χρονών γλύτωσε από τύχη από τη γενοκτονία του Διστόμου, χάνοντας γονείς και 30 συγγενείς για να μεγαλώνει σε ορφανοτροφεία της Αθήνας ώσπου μια αποστολή του Ερυθρού Σταυρού μαζί με άλλα παιδιά πήραν κι αυτόν για να μεγαλώσει σε ένα παιδικό χωριό της Ελβετίας.

Σπούδασε και έγινε τρανός.Η ζωή του το 2007 γυρίστηκε σε ταινία από γερμανικό κανάλι.

 Χρόνια αργότερα κάνει τη διδακτορική του διατριβή στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης (ΕΤΗ) στα Μαθηματικά και την Αστροφυσική. Σύντομα αρχίζει να διδάσκει στα λύκεια της Ζυρίχης, μεταφράζει Έλληνες ποιητές στα γερμανικά, και για κάποια χρόνια εργάζεται ως βοηθός στην αναπτυξιακή βοήθεια του Ελβετικού Σώματος Βοήθειας για τα θύματα καταστροφών στη Σομαλία, το Νεπάλ και την Ινδονησία. Όταν επιστρέφει στην Ευρώπη, πραγματοποιεί τακτικά ταξίδια μεταξύ Ελβετίας και Ελλάδας και η παραμονή στην παλιά του πατρίδα γίνεται κάθε φορά όλο και πιο μακροχρόνια.  Ο Αργύρης Σφουντούρης έχει περάσει μεγάλο μέρος της ζωής του με τα γεγονότα που συνέβησαν όταν ήταν μικρό παιδί. Την τραυματική αυτή εμπειρία του, δεν προσπάθησε να την ξεπεράσει και να «κλείσει» το κεφάλαιο με τις παιδικές του αναμνήσεις, αλλά αγωνίστηκε να μάθει να ζει με αυτές και να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Ελπίδα του είναι τέτοια γεγονότα να μην επαναληφθούν ποτέ!

 Η χορωδία του σχολείου όπως πάντα είχε άψογη παρουσία!Αυτό συμβαίνει όταν η προσπάθεια γίνεται απ' όλους μαζί με κοινό σκοπό.

Κάποια παιδιά βραβεύτηκαν για την επίδοσή τους. 

Προσωπικά σε όλα τα παιδιά, αυτά που βραβεύτηκαν και σε όλα τα άλλα να τα καμαρώσουμε στον μεγάλο δρόμο της ζωής, με επίκεντρο τον άνθρωπο!

Εκείνα τα βραβεία έχουν τη μεγαλύτερη αξία!

 Απόφθεγμα ημέρας!!

Η μνήμη αποτελεί χρέος μας αν θέλουμε να στήνουμε αναχώματα στον φασισμό και τον ναζισμό.!!Αυτή τη φράση είπε η αξιότιμη κ. Γυμνασιάρχης, αυτή τη φράση οφείλουμε να ακολουθούμε όλοι που θέλουμε έναν κόσμο καλύτερο!Αυτή τη φράση μαθαίνουμε στα παιδιά!!

Ειλικρινή συγχαρητήρια σε εκπαιδευτικό και μαθητικό προσωπικό.

Χρόνια πολλά σε όλους!!