Η αγάπη μας προς τα παιδιά.

Tα παιδιά είναι η συνέχεια αυτού του κόσμου. 

Κάθε παιδικό χαμόγελο αποτελεί ένα όμορφο λουλούδι και όλα μαζί μετατρέπουν τη γη σε έναν τεράστιο κήπο.

Συχνά γίνεται αναφορά στην αγάπη προς τα παιδιά από ειδικούς επιστήμονες, από γονείς και κηδεμόνες με σκοπό τη βελτίωση των συμπεριφορών των ενηλίκων προς αυτά, με σκοπό την ενίσχυση της προσωπικότητάς τους προκειμένου να πορευτούν στην κοινωνία ως άνθρωποι με αξίες, ιδανικά, δύναμη και φυσικά χαμόγελο ντυμένο με ελπίδα.

Εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι που θα τα οδηγήσουμε στον δρόμο της ολοκλήρωσής τους, στο δρόμο της ψυχοπνευματικής ωριμότητας.

Η αγάπη είναι η βάση της καλής ανατροφής αρκεί να εκδηλώνεται με ενέργειες που τους δημιουργεί ασφάλεια και δεν τους καταστρέφει τον εσωτερικό τους κόσμο.

 

Οι θεωρίες για τη διαπαιδαγώγησή τους κατά καιρούς διαφοροποιούνται για πολλούς λόγους.

Το βέβαιο είναι πως δεν πρέπει να ξεχνάμε οι ενήλικες την αγάπη μας προς αυτά η οποία δείχνεται με πράξεις.

Ως πράξεις δεν νοούνται οι αγορές ούτε η ανταπόδοση για την καλή τους συμπεριφορά ή για την πρόοδό τους στο σχολείο. Κάποια δώρα είναι δεδομένα για όλους.

Πράξεις αγάπης για τα παιδιά που μεγαλώνουμε, για τα παιδιά του οικείου περιβάλλοντος είναι όλα όσα τους λέμε να τα βλέπουν σε εμάς, να θυσιάζουμε χρόνο από τα ενδιαφέροντά μας ή κι απ' τις οικιακές εργασίες για να βρισκόμαστε μαζί τους, να θυσιάζουμε μέρος των προσωπικών οικονομικών μας επιθυμιών ώστε να τους εμπλουτίζουμε τη ζωή με θεάματα και δράσεις που τα διδάσκουν και τα ψυχαγωγούν ταυτόχρονα και άλλα ακόμη. Φυσικά όλα αυτά συνδυασμένα με το παιχνίδι και ξεκούραση ανάλογα με την ηλικία τους (παιδική χαρά, τρέξιμο, ποδήλατο, κούκλες κλπ.).

 

Πράξεις αγάπης για τα παιδιά που δεν ανήκουν στην οικογένειά μας είναι πάρα πολλές και με βεβαιότητα σας λέω πως έχουν τεράστια σημασία και αξία, κάτι που δύσκολα αντιλαμβάνονται πολλοί αφού δεν έχουν μάθει να δίνουν ηθικά και υλικά εκτός του στενού οικογενειακού τους κύκλου. Τέτοιες πράξεις μπορούν να γίνονται πολύ συχνά αν όχι καθημερινά, αρκεί να το θέλουμε. 

Στις πράξεις σ' αυτόν τον τομέα δεν ανήκουν μόνο η οικονομική ενίσχυση μέσω αγορών φιλανθρωπικών οργανισμών ή ένα δώρο σε κάποιο παιδί που ανήκει σε οικονομικά χαμηλότερη τάξη, ή η αγορά μιας τυρόπιτας ή η δωρεά πραγμάτων που είναι άχρηστα για εμάς.

Η σπουδαιότερη πράξη αγάπης σε παιδιά άλλων οικογενειών είναι να ενεργούμε όταν πέφτουν στην αντίληψή μας ίχνη συναισθηματικής και σωματικής κακοποίησης, να μην προσπερνάμε αυτό το σοβαρότατο θέμα για την κοινωνία μας καθόσον μπορεί να γίνουμε εμείς αυτοί που θα σωθεί όλη η οικογένεια.

Πράξη αγάπης είναι και η προσφορά του χρόνου μας ως εθελοντισμός σε ατομικό ή ομαδικό επίπεδο.

Κατά καιρούς διαβάζουμε ως ειδήσεις (προσωπικά δεν ακούω, μόνο διαβάζω) ,γεγονότα τραγικά εις βάρος των παιδιών ...και μένουμε στον σχολιασμό..χωρίς να προσπαθήσουμε να δούμε με ποιον τρόπο θα δείξουμε την αγάπη μας!! 

Σ' αυτό το σημείο θα αναφερθώ σ' ένα γεγονός που έλαβε πρόσφατα χώρα σε κάποια μεγάλη πόλη της Ελλάδος με αφορμή (τα αίτια είναι σίγουρα βαθύτερα) την συνεχή φασαρία που έκαναν τα παιδιά και την τιμωρία του πατέρα από το δικαστήριο. Παρατήρησα πως πάρα πολλοί έσπευσαν ως αγάπη προς τα παιδιά, ως φωνή φιλανθρωπίας, ως ένδειξη συμπαράστασης να σχολιάζουν δυσμενώς την καταδικαστική απόφαση εις βάρος του γονέα. Αν πονάτε πραγματικά να φροντίσετε να δείτε τι συμβαίνει στο σπίτι, πως μεγαλώνουν τα παιδιά και να προβείτε στις ανάλογες ενέργειες.

Ζούν τα παιδιά στο διαμέρισμα τα οποία συνεχώς κάνουν φασαρία, δεν ηρεμούν ποτέ δηλαδή βρίσκονται σε διαρκή ένταση. Όποιος αγαπάει τα παιδιά μόνο και μόνο ακούγοντας την κατάσταση αυτή στενοχωριέται γιατί δεν ξεκουράζονται όπως έχουν ανάγκη για την ψυχοσωματική τους ανάπτυξη. Οι γονείς μπορεί να μην είχαν χρόνο να ασχοληθούν μαζί τους ή μπορεί να μην είχαν διάθεση.
Το νόημα βρίσκεται στο γεγονός πως τα παιδιά εκτός της οργανικής τους ανάπτυξης που σίγουρα κλονίζεται από τον τρόπο ζωής, ως χαρακτήρες πως θα συνεχίσουν αφού μεγαλώνουν χωρίς όρια όπως φαίνεται;Πως θα μάθουν να σέβονται τον εαυτό τους και τους συνανθρώπους τους;
Η λέξη όρια είναι μαγική γιατί προσφέρει ασφάλεια στα παιδιά κι ας νομίζουν πολλοί ότι η ανεξέλεγκτη ελευθερία  είναι αυτό που τους κάνει καλό.
Πάρα πολλές φορές έχω παρατηρήσει παιδιά στο δημοτικό που δεν σταματούν να σπρώχνουν και να κτυπούν τους συμμαθητές τους και οι γονείς να λένε "άστα θα τα βρούνε μόνα τους..." μα η ανάρμοστη και βίαιη συμπεριφορά που είναι συνεχής...θέλει έλεγχο.

 Συνεχίζοντας επί του συγκεκριμένου περιστατικού οι Αρχές είχαν ειδοποιήσει αρκετές φορές τον πατέρα για τη συνέχεια σε περίπτωση που δεν λάβει τα μέτρα του. Ο πατέρας αντί να υπακούσει, αντί να ανησυχήσει σύμφωνα με πληροφορίες από την περιοχή απείλησε ...το ζευγάρι που δεν μπορούσε να ησυχάσει από τη φασαρία. 
Οι "πονόψυχοι" από εμάς έτρεξαν να καταδικάσουν τους δικαστές...χωρίς να σκεφτούν πως τα ίδια τα παιδιά υποφέρουν για τους λόγους που προανέφερα..χωρίς να σκεφτούν την ψυχολογική κατάσταση που δημιουργήθηκε στους ανθρώπους που δεν μπορούσαν στο σπίτι να βρουν την ηρεμία τους, να ξεκουραστούν.
Δεν φτάνει ένα δικαστήριο να τιμωρήσει τόσο απλά έναν πατέρα...δεν τα γνωρίζουμε όλα.
Η απορία μου είναι τεράστια για το αν όλοι που κατακρίνουν, υβρίζουν ...μπορούν να έρθουν στην θέση τους, εάν έχουν βιώσει τι σημαίνει να χτυπάνε καρέκλες συνέχεια μέρα -νύχτα πάνω απ' το κεφάλι τους και να νιώθεις το ποδοβολητό να σου χτυπάει όλο το σώμα. Τι σημαίνει να ξυπνάς στις 5 για δουλειά και ως τις 3 να ουρλιάζει το παιδί;
Ως άνθρωπος δίνω πολλά περιθώρια και ευκαιρίες γενικά. Επίσης χαρακτηρίζομαι από τεράστια υπομονή.Ακόμη από την αδυναμία που έχω σε όλα τα παιδιά και όχι μόνο στους απογόνους μου και βαφτιστήρια. Σας πληροφορώ όμως ότι τα παιδιά που μεγάλωσα, μεγαλώνω ή νουθετώ έμαθαν από μωρά να σέβονται το συνάνθρωπο, έμαθαν από μωρά να σέβονται τον εαυτό τους γιατί απλά έτσι μεγάλωσα κι εγώ.

Τα σημερινά παιδιά είναι οι αυριανοί ενήλικες.
Θέλετε την κοινωνία ως ένα πλήθος ασυδοσίας;
Γιατί ενοχλείστε από διάφορες ομάδες που δημιουργούν ταραχές και προβλήματα;
Θέλετε να βλέπετε παιδιά παραμελημένα;Τότε δεν τα αγαπάτε αληθινά.

Η σπουδαιότερη ευχή και παρότρυνση που έχω να δώσω στους γονείς και κηδεμόνες είναι να τους μεταλαμπαδεύσουν την αγάπη για τον συνάνθρωπο, για τον Θεό κι αν δεν το θέλουν αυτό, τουλάχιστον ας τα μάθουν να μην βρίζουν, να μην λοιδορούν τα θεία αφού δεν τα ενοχλούν καθόσον είναι απίστευτο το κακό της έντασης που τους δημιουργούν στην αντίθετη περίπτωση.

Με άπειρη αγάπη προς τα παιδιά που θέλω μόνο να χαμογελάνε!

Με αληθινή αγάπη προς όλους ευχόμενη για το καλό!

Υ.Σ Για όσους έσπευσαν να τονίσουν πως έχουν γεννήσει παιδιά, έχουν εγγόνια, δισέγγονα και ότι άλλο θέλω να πω να τα χαίρονται.

Ας μην ξεχνάμε όλοι, ότι τίποτα δεν μας ανήκει.

Δεν είμαι βιολογική μητέρα (από ένα σημείο και μετά ήταν θέμα επιλογής μας) αλλά ποτέ δεν έπαψα να δείχνω την αγάπη μου εμπράκτως σε παιδιά και οικογένειες που είχαν ανάγκη. Mπορώ να πω ότι από τα Λυκειακά μου χρόνια διάβαζα ή πρόσεχα τα παιδιά της γειτονιάς. Από τότε δεν σταμάτησε το σπίτι μας να έχει κάποιο παιδί.Εκτός αυτού πολλά απ' τα πρωινά μέσω άλλων Φορέων στα παιδιά είναι αφιερωμένα.

Είναι κάτι που δεν θέλω να το αναφέρω αλλά αναγκάζομαι πριν τις ερωτήσεις "που ξέρω εγώ από παιδιά;" .

Τέλος από το 2000 παρακολουθώ διά ζώσης και διαδικτυακά σεμινάρια ψυχολογίας κυρίως σχετικά με τα παιδιά.

....το Υ.Σ αποτελεί απλά πληροφορίες και όχι λόγους περηφάνιας ή πηγή επευφημιών.

Το φθινόπωρο της αγάπης.

Περπατούσε στο δάσος του κοντινότερου βουνού κάθε που το γλυκό φθινόπωρο ερχόταν.Εκείνα τα γλυκοχαράματα  η γη είχε άλλες ευωδιές υποσχόμενες βροχούλες,κυκλάμινα,μήλα,κάστανα, καρύδια και άλλων λογιών καρπούς.Για τα χρώματα της εποχής οι λέξεις έμοιαζαν φτωχές μπροστά στην τόση ποικιλία με την οποία ντυνόταν η πλάση. Κάθε χρόνο την περίμενε με λαχτάρα την αγαπημένη της διαδρομή.Στην δική της ματιά το φθινόπωρο ήταν η εποχή που το σπίτι έπαιρνε μορφή αναγεννησιακή λόγω μικρών αλλαγών..μεγάλων στιγμών όπως χαρακτήριζε τη χαρά που ένιωθε.Νέα βιβλία,μολύβια και τετράδια για τα χειρόγραφά της.Διάφορα σχολικά ως δώρα για τα παιδιά που είχαν για χώρο μελέτης το γραφείο της. Ο κήπος της ψυχής της  έπαιρνε από την μαγεία της φύσης που τα τρομαγμένα από τα πρωτοβρόχια σπουργιτάκια φώλιαζαν τιτιβίζοντας το μεγάλο ευχαριστώ στον Δημιουργό.

Εκείνο το φθινόπωρο έμελλε να αποτελέσει την άνοιξη του εσωτερικού της κόσμου. Με τις πρώτες ψιχάλες πήγε στο μονοπάτι που την περίμεναν κάθε χρόνο τα λατρεμένα της άγρια ροζ κυκλάμινα με τα φύλλα καρδιάς όπως έλεγε τότε που ήταν μικρή και οι γονείς της δεν άφηναν μέρα χωρίς να της φέρνουν κυκλάμινα. Τα φύλλα ήταν στολισμένα με δροσοσταλίδες που σίγουρα ήταν ικανές για κάθαρση από την σκόνη του καλοκαιριού σε φύση και ανθρώπους, πραγματικά και μεταφορικά....Οι φτέρες είχαν αναπτυχθεί πάρα πολύ σε σύγκριση με τον περασμένο χρόνο.Καθώς προχωρούσε για να αγγίξει τη ροζ παλέτα με έκπληξη αντίκρισε την πιο μεγάλη φτέρη να κάνει νεύματα με τα φύλλα της.Απορημένη πλησίασε και πριν καταλάβει αν ζούσε σε όνειρο ή στην πραγματικότητα είδε ένα μπουκέτο με κυκλάμινα ασυνήθιστα μεγάλα να κρατούν χαμογελαστά ένα φύλλο τους με σκαλισμένη την πιο σπουδαία λέξη των ανθρώπων, την ΑΓΑΠΗ. Δεν πίστευε αυτό που ζούσε.

 Η ώρα πέρασε με τα κυκλάμινα να της χαμογελούν και το φύλλο μ" ένα φύσημα να βρίσκεται στο χέρι της.Τότε έσκυψε παίρνοντας και τα άνθη μαζί της.Στο δρόμο για το σπίτι της σχεδόν τραγουδιστά έλεγαν μια ιστορία που άκουσαν απ τις νεράιδες κάποιο βράδυ.Η ιστορία της έκανε εντύπωση μα δεν έδωσε καμιά σημασία.Δεν ήθελε να έχει καμιά σχέση με τον έρωτα και την αγάπη τα οποία στόλιζαν την ιστορία.Όταν την πλησίαζαν τα βέλη του με μια μοναδική μαεστρία του ξέφευγε.Ήταν τόσο γεμάτη η καθημερινότητά της,είχε τόσο πληγωθεί από ανούσιες σχέσεις και ψεύτικες αγάπες που τελικά κατάλαβε πως ήταν απλά πάθη. Κάθε μέρα που άγγιζε τα άνθη,της χαμογελούσαν.Έτσι λίγες μέρες αργότερα είδε στον ύπνο της μια νεράιδα που

ονόμασε "μοίρα αγάπης" να της λέει ότι αυτό το φθινόπωρο δεν θα γλυτώσει απ τα βέλη του....Έτσι κι έγινε.Ένα χαμόγελο συνοδευόμενο με ζεστή αγκαλιά,με δυο μάτια που ο βυθός τους λουζόταν  σε εξωτικά γαλήνια νερά έγιναν η άνοιξη της ψυχής της.Τον συνάντησε σε διαδρομή που ποτέ δεν είχε σκεφτεί. Δεν κατάφερε να εμποδίσει τα βέλη..Περιφρόνησε το μήνυμα της νεράιδας,αστειεύτηκε με το χαμόγελο των λουλουδιών κι ας μην το έδειξε.Έως τότε πίστευε πως οι άνθρωποι ορίζουν τα μελλούμενα ..

Από τότε σκέφτηκε ότι "τίποτα δεν είναι τυχαίο", πως όλα και όλοι έρχονται στην ζωή για κάποιο λόγο. Πίστεψε στην αληθινή αγάπη και στις καταλυτικές της ιδιότητες.

Έλεγε σε όλους πως το φθινόπωρο δεν είναι μελαγχολία,είναι αναγέννηση,είναι κάθαρση,είναι όλα εκείνα που οι περισσότεροι δεν θέλουν να δουν!!!


Με αγάπη για ένα γλυκό και δημιουργικό φθινόπωρο!

Σκόρπιες σκέψεις.Πρώτο Μέρος.

Από τη συλλογή των "σκόρπιων σκέψεων" ένα μικρό απόσπασμα...απλά γιατί και οι σκέψεις γεννιούνται για να ταξιδεύουν!                                 

                                                                                                                                                           **Πηγή χαράς αποτελούν οι χαρούμενες στιγμές των συνανθρώπων μας.

**Δάκρυ απογοήτευσης κυλάει..από τις δύσκολες στιγμές τους.
Όλοι ακολουθούμε το ρεύμα του ποταμού της ζωής χωρίς άλλη επιλογή...
γι' αυτό στεκόμαστε γελαστοί στη χαρά όλων!
γι' αυτό συμπαραστεκόμαστε στον πόνο!

 **Σ' αυτό το ταξίδι πολλές φορές βρισκόμαστε με νέους συνεπιβάτες, ανθρώπους που εκτιμούν την προσωπικότητά μας, που αγαπούν άδολα, που νιώθουμε πως γνωριζόμασταν χρόνια.
Μεγάλη ευγνωμοσύνη!
**Η άλλη πλευρά..

Άνθρωποι οι οποίοι στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας ήταν  συνεπιβάτες, σε κάποιο σταθμό αποβιβάστηκαν απλά γιατί επέτρεψαν στα αγκαθάκια της μικροψυχίας,  στο μεγάλο αγκάθι της αλαζονείας να εγκατασταθούν στην ψυχή τους.

Ας νιώθουμε αγάπη κι ας ευχόμαστε πάντα για το καλό τους.

 

 **Ενώνοντας καθημερινά τις αναμμένες λαμπάδες των θετικών μας σκέψεων  στέλνουμε στον κόσμο αυτήν τη δυνατή ενέργεια.

**Καλημερίζουμε με κάθε ανατολή τον ήλιο, τον ουρανό, τα σύννεφα, τα λουλούδια, τα πουλιά..καλωσορίζοντάς τα στα ανοιχτά παραθύρια της ψυχής μας.

**Η ζωή είναι πολύτιμο δώρο όσα εμπόδια κι αν παρουσιάζει.
Μπορούμε να ανακαλύπτουμε μικρές διεξόδους που δίνουν σπουδαία αποτελέσματα χαράς.

**Δημιουργούμε το σκοτάδι μέσα μας τις περισσότερες αν όχι όλες τις φορές. Δεν θέλουμε να δούμε το Φως..

Λέει ο εκ γενετής τυφλός φίλος με ενθουσιασμό κι αγάπη "πω!πω! πόσο καιρό έχουμε να ειδωθούμε".. Τι να σκεφτώ μετά για όσους λιγοψυχούν με την παραμικρή αναποδιά; Για όσους μεμψιμοιρούν δίχως να τους έχει αγγίξει κάποιο σοβαρό πρόβλημα;

**Η σταδιακή ανοδική πορεία βασίζεται στις αξίες.
**Σταδιακά και με αγώνα οδεύουμε στην αιωνιότητα.
**Στην απότομη άνοδο που βασίζεται σε ιδιοτελείς σκοπούς..στη μέθοδο του κισσού που αναφέρει και ο μεγάλος ποιητής...ο κίνδυνος της απότομης καθόδου καραδοκεί.

**Η φιλία είναι λέξη ιερή στην αγκαλιά της οποίας καλλιεργείται η αγάπη, η εμπιστοσύνη, η εχεμύθεια, ο σεβασμός.Φιλία (έτσι την ονομάζουν) βασιζόμενη στο ατομικό συμφέρον είναι απλά μια σχέση με βέβαιο οδυνηρό τέλος.
**Μην προσπερνάς τα προβλήματα των συνανθρώπων σου...ίσως κι εσύ βρεθείς στη θέση τους.
Επιδίωξε να τα αφουγκραστείς .Μπορεί να αποτελέσεις τον άγγελό τους.
**Μαθήματα μέσω άπειρων ιστοριών ζωής μου έκανε η μάνα μου για τη διαίσθηση. Μου τόνιζε πως μόνο σε καλό οδηγεί. Τότε παιδί, έφηβη δεν έδινα καμιά σημασία.
Στην πορεία η συμβουλή της αποδείχτηκε θησαυρός.

**Σ' αυτή τη γη είμαστε όλοι ένοικοι.Αν το συνειδητοποιήσουμε τότε ο κόσμος θα ζει ανάμεσα σε πολύχρωμα ανοιξιάτικα λιβάδια για πάντα!!
**Μόνο η ψυχή είναι αιώνια!!

Σημ. Όλα τα γραφόμενά μου είναι πνευματικά κατοχυρωμένα.
Όλα μπορούν να δημοσιεύονται με την αναφορά στα στοιχεία του δημιουργού όπως προβλέπεται.

Φωτοδότης Ψυχής. Ποίημα

Φωτοδότης Ψυχής.

Χτες βράδυ

που φύσαγε βοριάς,

μια ιλαρή μορφή

της σκίρτησε τα φυλλοκάρδια.

Άναψε  δαυλό

μ ‘ονείρου προσάναμμα

ως μια οπτασία

στου πόθου την εστία.

Φωτοδότη ψυχής

ψιθυριστά τον ονόμασε,

όταν ατιθάσευτα  φιλιά

συντρόφευαν την απρόσμενη νυχτιά.

 

Πόσο ξαφνικά

ήρθε κοντά της.

Το κορμί αναδεύονταν

στων χειλιών το άγγιγμα.

 Μάτια δακρυσμένα

έγραφαν αιώνια ιστορία

με των θεών

την ολόχρυση αέναη πένα. 

 

 

Όπως αναφέρω πάντα..κάθε δημιούργημά μου σε πεζή ή ποιητική μορφή είναι πνευματικά κατοχυρωμένο.

Η μοναξιά της αλαζονείας! Διήγημα

Η αλαζονεία της προπορεύονταν της παρουσίας της.Προσπαθούσε να χαμογελάσει αλλά δεν κατάφερνε κάτι παραπάνω από ένα απλό μειδίαμα. 

Σύμφωνα με τους ειδικούς της ψυχικής υγείας, η αλαζονεία είναι ένα τεράστιο αγκάθι που κατατρώει τα σωθικά. Στέκει ως τροχοπέδη στο γέλιο, στη χαρά και κυρίως στις ανθρώπινες σχέσεις.Δυστυχώς το μαρτύριο του αλαζόνα θεωρείται τραγικό αφού καθημερινά ψάχνει τρόπους να δείξει στους γύρω πως υπερέχει.

 

Κάθε πρωί που κοιταζόταν στον καθρέφτη όταν ήταν παιδί, έψαχνε να βρει κάτι καλό επάνω της. Δεν της άρεσε ο εαυτός της παρόλο που η μητέρα της την θεωρούσε κούκλα και το έλεγε δυνατά!Αντικειμενικά δεν ήταν άσχημο κορίτσι. 
Για αυτό που ζούσε η ευθύνη βρισκόταν στον αυστηρό πατέρα που ήταν βαθιά επηρεασμένος από την κλειστή κοινωνία των πρέπει και της υποκρισίας.

Όταν οι συμμαθήτριές της έπαιζαν στη γειτονιά, έτρεχαν με τ'  άλλα παιδιά, φορούσαν ότι άρμοζε στην ηλικία τους, αυτή δεν είχε το δικαίωμα να χαρεί τίποτα απ' τη νιότη.Θύμα της ανελευθερίας των κοινωνικών κλισέ. Έβλεπε να περνά ο καιρός μ' ένα μαράζι. Ήταν στη μόδα ωραιότατα νεανικά φουστανάκια, κοντά παντελόνια που φυσικά τα έβλεπε με παράπονο μόνο στις άλλες. Δεν επιτρεπόταν ούτε μακριά παντελόνια να βάλει. 
Στο σχολείο προχωρούσε καλά με τη βοήθεια γνωστών της οικογενείας της εκπαιδευτικών.

Στην εφηβεία η υπερβολική αυστηρότητα του πατέρα της γέννησε στη σκέψη της έναν τρόπο φυγής και εκδίκησης συνάμα από το κλειστό παγερό οικογενειακό γίγνεσθαι.

Πολλοί άνθρωποι τη διαφυγή αυτή την αναζητούσαν στις σπουδές και κάποιοι στο γάμο. Κυρίως οι κοπέλες ακολουθούσαν τη δεύτερη επιλογή. 

Με το πρώτο γέλιο που της έστειλε μαζί με μια φλογερή ματιά, ένιωσε πως άνοιξε ευθύς ο πολυπόθητος δρόμος της χαράς και της αισιοδοξίας. Η κοπέλα έδειχνε κλειστός χαρακτήρας και τακτική στα μαθήματά της. Ο νεαρός, σχετικά μεγαλύτερός της ακολουθούσε τον δρόμο, της εργασίας χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις.
Το σκίρτημα που ένιωσε την οδήγησε χωρίς άλλη σκέψη να αποδειχτεί συνεπής από το πρώτο ραντεβού σ' εκείνο το τρίστρατο σημείο που ενώνονται τα μικρά ανήλιαγα στενά, όπως αναφέρει ο μεγάλος στιχουργός. Τον πρώτο μήνα έγραψε στο προσωπικό της ημερολόγιο τη φράση του Βολτέρου " ο παράδεισος είναι εδώ που βρίσκομαι". Στο σχολείο πολλές μέρες χανόταν το βλέμμα της έως ότου καρδούλες αποτυπώνονταν στο τετράδιό της που για όποιον καταλάβαινε, τα βελάκια του έρωτα την είχαν λαβώσει.Οι επιδόσεις της είχαν διαφοροποιηθεί αλλά βαθμολογικά πήγαινε προς το καλύτερο καθόσον φρόντιζαν γι' αυτό οι γνωριμίες της οικογένειας με τους εκπαιδευτικούς. Κοινό γνώρισμα για την ελληνική επαρχία των περασμένων χρόνων.
Πέρασαν με γοργούς ρυθμούς τα δυο χρόνια όπου αποφοίτησε.Ταυτόχρονα το ειδύλλιο επισημοποιήθηκε κι αυτό ίσως στάθηκε τελικά ως γκρίζο σύννεφο στα ροδοχρώματα του ορίζοντα της ζωής της. Ο γάμος, η εγκυμοσύνη, η τεκνοποίηση αποτελούσαν την συνέχιση της γραμμής της κοινωνίας για τις κοπέλες που δεν τολμούσαν να παλέψουν για τα θέλω τους. Ακολούθησαν γλυκές και πικρές στιγμές.Γλυκές ο ερχομός των παιδιών και οι προσωπικές ερωτικές φάσεις που το πάθος και το συναίσθημα υπερείχαν της λογικής. 
Πικρές όταν οι καταιγίδες των οικονομικών προβλημάτων καθώς και της συμπεριφοράς της πατρικής οικογένειας του συζύγου προς την ίδια, κατέστρεφαν με αργό αλλά σταθερό ρυθμό τα όνειρά της στον ψυχοσυναισθηματικό τομέα.Για την κοινωνία, για τα μάτια του κόσμου όπως είθισται να λέμε η ζωή της κυλούσε χαρούμενα. Η πένα της ψυχής της βέβαια κατέγραφε την θλίψη που έκανε την εμφάνισή της, την θλίψη που τη συντρόφευε ουσιαστικά και της επιβεβαίωνε την προσωπική της αποτυχία.Δυστυχώς έπρεπε να υποκρίνεται.Ήταν επιλογή της όπως έλεγε ο αυστηρός, αδιάλλακτος πατέρας της. Έκανε παιδί και δεν είχε δικαίωμα για φυγή.Με τη βοήθεια της γνωστής ελληνικής μεθόδου χρησιμοποιώντας γνωστούς δηλαδή εργάστηκε στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
Το αίσθημα της κατωτερότητας που δημιουργούσε η έλλειψη κατανόησης αλλά και συννενόησης στο σπιτικό της λόγω  διαφοράς του μορφωτικού τους επιπέδου την οδήγησε σε λανθασμένες ατραπούς.Όταν συνειδητοποίησε πως δεν τη συνέδεε τίποτα με τον σύζυγό της, έψαχνε απεγνωσμένα να βρει την επιβεβαίωση σε άλλες αγκαλιές.Στα πηγαδάκια του κουτσομπολιού τη χαρακτήριζαν ανήθικη έως και πόρνη.Δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα πληγωμένο πλάσμα που ποτέ δεν μπόρεσε να πετάξει στους ουρανούς των ονείρων της.Μια γυναίκα που παρέμεινε παγιδευμένη στον ιστό της αράχνης που έπλεκε η αδυσώπητη κλειστή κοινωνία της δεκαετίας του 70. 
Την εποχή που τα πτυχία δεν τα υπολόγιζαν οι αρμόδιοι αλλά το πολιτικό μέσον κυριαρχούσε, της έδωσαν τη θέση της διευθύντριας της υπηρεσίας που εργαζόταν. Αυτό το "επίτευγμα" ήταν η δεύτερη καταστροφική καταιγίδα για τη ζωή της και την ψυχική της ισορροπία. Γνώριζε πως δεν άξιζε, πως τα πρόσωπα που την είχαν δανείσει ώστε να δωροδοκήσει τους διαμεσολαβητές για τη θέση μπορούσαν να την εκθέσουν.Στον βωμό της ματαιοδοξίας και της αλαζονείας παρέβλεπε το δυστυχισμένο εσωτερικό της κόσμο.

Την προσέγγιζαν όσοι από τους γνωστούς ήθελαν να την χρησιμοποιήσουν για κάτι.Οι άλλοι δεν ήθελαν να την κοιτάζουν.Η ίδια προκαλούσε αυτές τις συμπεριφορές που όταν ήταν υπάλληλος δεν συμμετείχε στα δρώμενα του τόπου και όταν προήχθη σε διευθύντρια βρισκόταν παντού.Κάθε βράδυ υπέφερε από αϋπνίες γιατί σκεφτόταν τις ενέργειες της επόμενης μέρας που θα την έδειχναν πάντοτε σπουδαία, πάντοτε ξεχωριστή.Όπως ήθελε στην αρρωστημένη της φαντασία να υπάρχει. Η τεράστια ένδειξη της χαμηλής αυτοεκτίμησης. Στον καθρέφτη κοιταζόταν ελάχιστα για να μην αντικρίζει την αλήθεια. Ήξερε πως ο κάθε άνθρωπος μπορούσε να είναι σπουδαίος και τρανός αρκεί να ασκούσε με αξιοπρέπεια τα καθήκοντά του. Ποτέ δεν είχε κατανοήσει ότι ο καθένας στον ρόλο που υπηρετεί με αγάπη και αρχές είναι ξεχωριστός.Ότι η συμπεριφορά μας κάνει αγαπητούς.Η μεγάλη αρρώστια της αλαζονείας της απαγόρευε να το συνειδητοποιήσει και έτσι υπέφερε.Μισούσε τους γύρω της όταν προσπαθούσαν να την βοηθήσουν λέγοντάς της την αλήθεια για την συμπεριφορά της και λάτρευε τους κόλακες.Ο καιρός πέρασε και όταν βρέθηκε ως συνταξιούχος,δεν είχε ουσιαστικό φιλικό περίγυρο. Απομακρύνθηκαν οι "αυλικοί" γιατί δεν είχαν πια συμφέρον.Οι αληθινοί φίλοι που η ίδια έκανε πέρα δεν είχαν κανένα λόγο να ασχολούνται με την απόλυτη ματαιοδοξία της. Η μοναξιά που βίωνε ήταν βασανιστική. Εθελοτυφλούσε για τις πράξεις της που ήταν η αιτία της θλιβερής της κατάστασης.Στην περίπτωσή της η μοναξιά ήταν ένας μανδύας από τα λάθη της που ποτέ δεν αποδέχθηκε ώστε να παραγράψει.Το σκοτάδι της είχε κυριέψει τον εσωτερικό κόσμο.
Τα παιδιά της πήραν τον δικό τους δρόμο.Η σχέση με τον σύζυγό της ήταν ανύπαρκτη.Προσπαθούσε στις νέες παρέες να μιλά για το "ένδοξο" παρελθόν δηλαδή για το τεράστιο κενό που την είχε παγιδεύσει ως ιστός επικίνδυνης αράχνης.Οι συμμαθήτριές της μα και άλλες φίλες της, στην ηλικία αυτή δεν προλάβαιναν να μετρήσουν τις ανθρώπινες σχέσεις, την καταξίωση μέσω της ζωής που είναι το πολυτιμότερο για τον καθένα.Προσπαθούσε να επανασυναρμολογήσει τις σχέσεις της όταν πια ζούσε στο παρασκήνιο αλλά πλέον ήταν αργά για τις πρώην φίλες που την αγαπούσαν καθόσον τα συναισθήματα για κάποιους ανθρώπους όταν ραγίσουν δεν ξανακολάνε. 
Στο ζενίθ της μοναξιάς της ούτε τα φυτά της δεν ανθοφορούσαν και τα κοτσύφια την άνοιξη επέλεγαν άλλους κήπους.Ένα τέτοιο σούρουπο τυχαία συναντήθηκε με μια σκιά γυναικεία που την πήρε απ'  το χέρι και της μίλησε για τα λάθη της, την έκανε να κλάψει πικρά.Κλείστηκε για δυο μέρες στο δωμάτιό της και λούζονταν απ' τα δάκρυά της όταν αισθάνθηκε ότι η σκιά ήταν η πολυαγαπημένη της μητέρα που είχε χάσει χρόνια πριν. θύμωσε με τον εαυτό της, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη με τάσεις να τον σπάσει.

Την τρίτη μέρα βγήκε να ποτίσει τον κήπο της όταν κοντοστάθηκε ένας τουρίστας που έμοιαζε  λίγο μεγαλύτερός της, για να της ζητήσει πληροφορίες για τον αρχαιολογικό χώρο της κωμόπολης.Τον βοήθησε αρκετά, αυτός την ευχαρίστησε και την κοίταξε βαθειά στα βουρκωμένα μάτια.Στην ψυχή της άνθιζαν τα πρώτα μπουμπούκια μετά από 65 χρόνια μα το εγώ της παρέμενε ανελέητο.Μεγάλη πάλη αλλά τελικά επέτρεψε την ανθοφορία μιας άλλης σκέψης, μιας νέα ψυχής, τηλεφώνησε στις φίλες της που είχε να τους μιλήσει πάνω από 20 χρόνια , άρχισε να χαίρεται την ζωή.Ένιωθε παιδί και είχε το θάρρος να το λέει.Ο τουρίστας ξαναπέρασε και της ζήτησε να του δώσει λίγο δροσερό νερό γιατί ερχόταν με τα πόδια από μια μακρινή παραθαλάσσια τοποθεσία. Της συστήθηκε ως καθηγητής αρχαιολογίας από την Γαλλία με ελληνικές ρίζες από την γιαγιά του. Μίλησαν καμιά ώρα και χαιρετήθηκαν. Δεν πίστεψε πως θα τον ξαναέβλεπε. Η Λυδία το βράδυ δεν μπορούσε να κοιμηθεί γιατί το μυαλό της είχε μείνει στην ματιά του και στον τρόπο με τον οποίο συζητούσε.Έναν τρόπο ιδιαίτερα γλυκό που έως τώρα δεν είχε ξαναπαρατηρήσει σε άνδρα. Πέρασε το καλοκαίρι με συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα και ήρθε το ρομαντικό φθινόπωρο με τα κυκλάμινα που λάτρευε. Ήρθε ο Οκτώβριος όταν ο ταχυδρόμος της χτύπησε κρατώντας ένα μικρό πακέτο.Δεν έδωσε καν σημασία στην διεύθυνση αλλά κατευθείαν το άνοιξε.Με τεράστια έκπληξη διαπίστωσε πως ήταν απ΄τον καλοκαιρινό της επισκέπτη από την Γαλλία.Της έστειλε μια ευχαριστήρια κάρτα με τον Πύργο του Άιφελ και την Παναγία των Παρισίων.Ακόμη μια μικρή ιστορία με πολλά επιστημονικά στοιχεία σχετικά με την μοναξιά της αλαζονείας.Αυτό ήταν!Έκανε ότι ήταν δυνατόν, έκλεισε ραντεβού με ψυχολόγο και τα αποτελέσματα ήταν ορατά σε λίγους μήνες.Η αλληλογραφία συνεχίστηκε μέχρι που το επόμενο καλοκαίρι ήρθε και σε μια βόλτα στην παραλία της ζήτησε να τον ακολουθήσει ή να μείνει αυτός εδώ.Δεν μπορούσε να πιστέψει πως τινάζοντας κάθε ίχνος αλαζονείας ήρθε σ' αυτή την ηλικία η αληθινή αγάπη.
Όχι μόνο δεν την αναγνώριζαν οι γνωστοί αλλά έγινε μια πρώτης τάξεως συμβουλάτορας στα νέα παιδιά σχετικά με τα δεινά της ματαιοδοξίας,της αλαζονείας, της έπαρσης. Μελετούσε πολύ επιστημονικά βιβλία, δεν ντρεπόταν πλέον να μιλάει με ειδικούς επιστήμονες της ψυχικής υγείας και άρχισε πάλι να προσεγγίζει τους ανθρώπους!Όπως έλεγε στις φίλες της που πλησίασε πάλι, το μεγαλύτερό της όνειρο το ζούσε τώρα από κάθε πλευρά! Ένιωθε ευτυχισμένη γιατί αγαπούσε τους ανθρώπους, γιατί δεν ήθελε να θυμάται τίποτα από την εποχή που ζούσε στον ψεύτικο κόσμο της ύλης και του φαίνεσθαι.
Αρκεί να βρεθεί το κατάλληλο πρόσωπο ή η κατάσταση που θα ανάψει τον φωτεινό φάρο στην ψυχή η οποία βυθίζεται στο σκοτάδι και όλα μπορούν να διαφοροποιηθούν σ' αυτόν τον κόσμο!

Σημ. Τα ποιήματα ή τα δημιουργήματα του πεζού λόγου που δημοσιεύονται είναι πνευματικά κατοχυρωμένα. Το συγκεκριμένο διήγημα είναι στην αρχική του μορφή, χωρίς καμιά διόρθωση.

Το θαύμα της μετανάστευσης των πουλιών