Ο ΟΜΙΛΟΣ ΦΙΛΙΠΠΩΝ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΣ "ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ" την 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ 2018.

Oι Σπαρτακιστές σήμερα τιμώντας τους προγόνους μας για τη συνεισφορά τους στους  αγώνες για την ελευθερία, έλαβαν μέρος στην παρέλαση στην Ανδραβίδα καθώς και στην Γαστούνη του Δήμου Πηνειού.Οι εντυπώσεις που άφησαν είναι άριστες.Δικαίως απέσπασαν τα συγχαρητήρια από τους πολίτες καθώς και τους εκπροσώπους διαφόρων φορέων που παρευρέθηκαν.Το παρόν αποτελεί μια φωτογραφική συλλογή για τους φίλους που το ζήτησαν!

Συγχαρητήρια σε όλους!!!Χρόνια πολλά!!Και του χρόνου!!

Δύο ποιήματα: «Το Ονειρεμένο Βράδυ» & «Ύμνος στη Φύση».

Το Ονειρεμένο Βράδυ

 Το βράδυ αυτό τ ‘ονειρεμένο

εκεί κάτω στην ακρογιαλιά

πάλι να ‘ρθεις σε περιμένω

να σε χορτάσω με φιλιά.

Στον ουρανό ψηλά τ ‘αστέρια

που τρεμοσβήνουν φωτεινά

θαρρείς πως μοιάζουν στα αιθέρια

με τρεχαντήρια μακρινά.

Ίσως να κλέψανε τη χάρη

αυτή τη νύχτα ως την αυγή

απ ‘ το χρυσόχλωμο φεγγάρι

γι ‘ αυτό απόψε δεν θα βγει.

Το κύμα θε να μουρμουρίζει

καθώς θα σ ‘ έχω αγκαλιά

γλυκά σαν να μας νανουρίζει

μέσα στη βάρκα την παλιά.

 

Ύμνος στη Φύση

Ο ήλιος που καρτέραγα πρόβαλε γιορτινός,

απ ‘ ασημένια πέλαγα, από χρυσά λιβάδια,

σκορπώντας τα σκοτάδια,

διαβάτης μακρινός.

Χαρείτε μάτια της αυγής, ω! θεία ομορφιά!

κάλλη της γης και χαραυγής το θάμπος,

έγινε ο κάμπος

πελώρια ζωγραφιά.

Γέμισε αγκαλιά μου πλατιά αρώματα βουνού!

γλυκόλαλο αγέρα να υμνολογεί τη μέρα,

αγγέλων η φλογέρα

στο φως του πρωινού.

Χρυσά ψυχή μου άνοιξε της σκέψης τα φτερά,

εκεί στα ύψη πέταξε στου ουρανού τα βάθη,

λεύτερη απ’ τα πάθη

λυτρώσου απ’ τη φθορά.

Αυτά τα ποιήματά μου δημοσιεύτηκαν πριν από δυο μέρες στο περιοδικό Fractal. Εννοείται όπως αναφέρω κάθε φορά πως τα πνευματικά δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα.

To μυστήριο του ονείρου.

Ήταν ένα όνειρο που για μεγάλο χρονικό διάστημα έδινε ανοιξιάτικη πνοή ακόμη και στις χειμωνιάτικες νύχτες της. Δεν έτρεχε όπως έκανε για τ ‘ άλλα όνειρα, να μάθει την ερμηνεία. Κρατούσε μόνο την αγαλλίαση που ένιωθε όταν ξύπναγε, στο πρόσωπό της το απαλό χάδι...όπως χαϊδεύουν τα κύματα την ακροθαλασσιά το κατακαλόκαιρο.Εκείνα τα πρωϊνά οι ηλιαχτίδες εισχωρούσαν σε κάθε γωνίτσα του σπιτιού. Στο διαμέρισμα του εσωτερικού της κόσμου τα παραθύρια ορθάνοιχτα δέχονταν τη θαλπωρή του ήλιου κι αυτά με τις λευκές δαντελένιες κουρτίνες που γίνονταν ταίρι του ανέμου σ ‘ ένα απερίγραπτο βαλς. Σφύριζαν τα βαπόρια στου ονείρου το πέλαγος με τους γλάρους να συνοδεύουν το σκοπό φτεροκοπώντας, δηλώνοντας έτσι πως ευαγγελίζονταν έναν ιερό οιωνό...Μα και τα χαριτωμένα σπουργιτάκια στην αυλή χοροπηδούσαν με τα μικρά φτεράκια τους από φυτό σε φυτό, από δέντρο σε δέντρο, μ‘ ένα τιτίβισμα σαν σύνθεση μελωδίας.Μονολογούσε κάθε φορά  “πάλι αυτή η μορφή; ποιος  είναι;τι θέλει;Mα γιατί ανησυχώ αφού μου χαμογελάει;”. Έτσι περνούσαν οι μέρες, έτσι κυλούσαν οι μήνες. Τα δειλινά με προσήνεμο το βλέμμα θαύμαζε τα σχήματα που δημιουργούνταν στον ορίζοντα.Υπερίσχυαν τα άλογα, τα άνθη και ενίοτε οι σκιές των αγαπημένων της ....που ένιωθε πως όταν τους είχε ανάγκη κατέβαιναν.

Προσευχόταν να μην ξανάρθει η οπτασία εκείνη.Την έζωνε τόσο έντονα μια μυστήρια αίσθηση, ευχάριστη μεν, ανεπιθύμητη δε,καθόσον είχε αποφασίσει να δώσει άλλη πορεία στη μελαγχολική ζωή της. Εκείνη την αυγουστιάτικη νύχτα που ο αστροφώτιστος ουρανός την προσκάλεσε σ ‘ ένα παιχνίδι σαγήνης, οι σκέψεις που της βάραιναν την καθημερινότητα έσβησαν μ ‘ ένα αόρατο χάδι στα μαλλιά. Ακολούθησε η ανατολή και από τότε οι μέρες της διανθίζονταν από πρωτάκουστα θροϊσματα που κανείς άλλος δεν αντιλαμβάνονταν.Αμυδρές φωτιές άναβαν στης καρδιάς την εστία. Εθελοτυφλούσε στο μυστήριο του ονείρου,στο χαμόγελο που εκείνα τα χαράματα εισχώρησε με το φθινοπωρινό αγιάζι στην κάμαρά της απιθώνοντας στο μαξιλάρι της, σύνθεση από γιασεμιά και μικρά κόκκινα τριανταφυλλάκια που έγραφε ΑΓΑΠΗ.Τη μέρα όταν η σκέψη της πλημμύρισε από μια άγνωρη αναστάτωση προσπάθησε να μην ασχοληθεί.Είχε διαβάσει περί διαίσθησης αλλά δεν την άγγιζε.Είχε ακούσει επίσης τη φράση  “όταν εμείς κάνουμε σχέδια, αυτός γελάει “ αλλά και πάλι απαξιούσε. Με τον καιρό την κυρίευε μια ανείπωτη χαρά που ήταν αντίθετη με τα γεγονότα της ζωής της. Όλα γύρω της άλλαζαν.Τα φυτά της που λογικά ήταν στο τέλος της ανθοφορίας τους, καθημερινά της χάριζαν νέα μπουμπούκια. Έπαιζε με το πιάνο της πάλι και έστελνε στη γειτονιά μελωδικά μηνύματα. Απορούσε η ίδια πως έβρισκε την όρεξη, απορούσαν και οι άλλοι μαζί της! Η απορία της για το μυστήριο του ονείρου δεν κράτησε πολύ ακόμη  αφού έμελλε να γίνει πραγματικότητα που χάραξαν οι βαθύτερες ρίζες απ ‘ τις γωνιές της ψυχής.Το εναγώνιο ταξίδι αυτών των χρόνων μετατράπηκε σ ‘ ένα γλυκό συναπάντημα μιας αγάπης που ήρθε σβήνοντας όλα τα περασμένα όπως αναφέρεται στους στίχους του τραγουδιού.Μια αέναη ψυχική τέρψη που έδωσε στη βροχή τη μορφή δακρύων των αγγέλων, σε κάθε σύννεφο μια ηλιαχτίδα, στο σκοτάδι της καρδιάς άπλετο φως, που έκανε την ελπίδα βασίλισσα στην καθημερινότητα. Η μορφή που δημιούργησε το μυστήριο του ονείρου ζύμωσε με νέκταρ το παρόν λούζοντας τα κορμιά τους με ροδόνερο σαν μια πράξη κάθαρσης κάθε μελαγχολικού στίγματος.Χάραξαν το δρόμο τους κάτω απ ‘ τη σελήνη που γέμιζε...κι αυτή ψιχάλιζε μαλαματένια λόγια αγάπης....

Υ.Σ Εννοείται πως για πεζά και ποιήματα τα πνευματικά δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα.

Σκέψεις..επί θεμάτων των ημερών..

  Με αφορμή το γεγονός του Έβρου σκέφτηκα να
εκφράσω τις απόψεις μου.
Το περιστατικό ..δεν είναι αστείο..δεν αφορά μόνο τους εμπλεκόμενους..
Παρακολουθώ διάφορες συζητήσεις στο διαδίκτυο και μη...οι οποίες πραγματικά μου δημιουργούν δυσάρεστα συναισθήματα για την εξέλιξη της κοινωνίας μας.

 Κάποιοι εκφράζονται υβριστικά προς τα δυο στελέχη του Σ.Ξ, εκτονώνοντας έτσι το θυμό τους για το σύστημα ίσως. Είναι λάθος την ώρα που οι ίδιοι ζουν μια απίστευτη ταλαιπωρία, την ώρα που οι οικείοι τρέμουν κυριολεκτικά..εμείς να φερόμαστε κατά αυτόν τον τρόπο.

Είμαι σίγουρη πως αν γινόταν το αντίστροφο πολλές ομάδες θα είχαν ξεσηκωθεί υπέρ των κρατούμενων. Δεν επικροτώ τέτοιου είδους κινήσεις, απλά μέσω της εμπειρίας μου αναφέρω τι θα είχε συμβεί. Η στάση πολλών από εμάς μου θυμίζει κι άλλα παρόμοια γεγονότα..Marfin  με τόσα αθώα θύματα..ξεχασμένα.

Ως πρώην στρατιωτικός που υπηρέτησα στο Βόρειο Αιγαίο και στον Έβρο, θέλω να αναφέρω πως τα στελέχη των Ένοπλων Δυνάμεων  δεν είναι δήμιοι.Είναι άνθρωποι που ακολούθησαν αυτήν την πορεία. Ο σκοπός τους δεν περιορίζεται στο χειρισμό των όπλων, αντίθετα που καθημερινά επιτελούν τεράστιο κοινωνικό έργο.Εκτός της βοήθειας σε τρόφιμα και άλλα παρόμοια σε ευπαθείς ομάδες που προσφέρονταν ανέκαθεν, τα τελευταία χρόνια είναι σημαντικός αρωγός στην φροντίδα των προσφύγων και μεταναστών. Οι στρατιωτικοί γιατροί καλύπτουν τεράστια προβλήματα υγείας στα ακριτικά μέρη αλλά και όπου χρειαστεί. Δεν μπορώ να ξεχάσω πριν 30 περίπου χρόνια στο νησί του Β.Αιγαίου που υπηρέτησα τον μοναδικό αναισθησιολόγο που ήταν στρατιωτικός ο οποίος έσωζε κυριολεκτικά ζωές χωρίς να υπολογίζει τον χρόνο που θυσίαζε, χωρίς να σκέφτεται την αμοιβή.

 Επίσης τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων είναι οι άνθρωποι που σώζουν μαζί με τους άλλους φορείς τους συνανθρώπους μας κατά τις περιόδους φυσικών καταστροφών και άλλων δυσχερών καταστάσεων.Έχω ζήσει ..περιοχή της Αττικής να καίγεται, οι ιδιοκτήτες των περιουσιών να κάθονται αμέριμνοι στο καφενείο και ο στρατός να τρέχει μες στις φλόγες.Έχω ζήσει στέλεχος παραγωγικής σχολής επί 26 χρόνια να μην ζει τις διακοπές του γιατί έπρεπε να συντονίζει για τη Ζώνη Ευθύνης του..τα σχετικά επί της πύρινης λαίλαπας, του ναυαγίου στη Σαντορίνη, χιονοπτώσεων και πολλά πολλά άλλα.Έχω ζήσει άλλους συναδέλφους οι οποίοι  στις εποχές των κρίσεων...δεν είδαν τα παιδιά τους που γεννιόντουσαν..και στέκονταν πιστοί φρουροί...στις επικίνδυνες περιοχές όταν οι κάτοικοι έπαιρναν τα αεροπλάνα και εγκατέλειπαν τον τόπο τους.Για την ιστορία θα αναφέρω κάτι τελευταίο...

 Ήταν παραμονές Χριστουγέννων πριν 20 χρόνια περίπου και βρέθηκα σε ένα κέντρο νεοσσυλέκτων για επίσκεψη σε κάποιοι συνάδελφο που εκτελούσε την 24ωρη υπηρεσία του.Ξαφνικά ένα τηλεφώνημα, ήταν βραδάκι...έφερε τα πάνω κάτω σε στελέχη και οπλίτες. Ο γιος ενός επιφανούς προσώπου του τόπου...πήγε στο βουνό μες στα χιόνια χωρίς τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας, χωρίς καν να γνωρίζει τα μονοπάτια ή να είναι ορειβάτης...έτσι του' ρθε του παιδιού έλεγαν οι δικοί του...Εννοείται πως η απαίτηση να τρέξει ο στρατός υλοποιήθηκε...Και ατελείωτα παρόμοια καθημερινά γεγονότα..που μαρτυρούν την κοινωνική προσφορά..Δεν αγιοποιώ κανέναν και είμαι από τους πρώτους που υποστηρίζω ότι σε κάθε τομέα υπάρχουν οι υπεύθυνοι και οι ανεύθυνοι, οι κακοί και οι καλοί, οι εργατικοί και οι μη εργατικοί και κάθε άλλο ανθρώπινο χαρακτηριστικό.

Στην παρούσα κατάσταση ως πιο σωστή αντιμετώπιση προτείνω να στρέψουμε όποια πνευματική δύναμη διαθέτουμε προς τους δυο συνανθρώπους μας ή τουλάχιστον ας μην ασχολούμαστε..Ας αφήσουμε τις αερολογίες..ας αφήσουμε το μίσος...Η Αγάπη προς όλους θα στρέψει προς το καλύτερο την πορεία της ανθρωπότητας.

Κλείνοντας με την ευχή για μια καλύτερη μέρα και την θετική, γαλήνια διευθέτηση του ζητήματος, αναφέρω λίγες πληροφορίες για το άτομό μου..Δεν ανήκω σε καμιά κοματικοποιημένη ομάδα και απορρίπτω οτιδήποτε ακραίο. Ακολουθώ το ρεύμα του εθνισμού αλλά όχι του εθνικισμού. Δεν ξεχωρίζω τους ανθρώπους λόγω φυλής, θρησκείας, γλώσσας..απλά γιατί ο δικός μου Θεός με δίδαξε να αγαπώ όλο τον κόσμο.Η συμπεριφορά είναι αυτή που με κάνει να τοποθετώ τους ανθρώπους σε διαφορετικό επίπεδο. 

 

 Από την ηλικία των 14άρων μελέτησα περί αναρχισμού, περί επαναστατών, περί φιλοσόφων.Έχω φίλους άθεους που με ακολουθούν στη βόλτα και στα πνευματικά μου στέκια, έχω φίλους ...των Εξαρχείων οι οποίοι δέχονται να συζητάμε για τη σημαία και το έθνος...έτσι οποιαδήποτε προσπάθεια παρεξήγησης των γραφόμενών μου θα πέσει στο κενό.Επίσης στη ζωή μου μετατρέπω σε πράξη αυτά που πρεσβεύω.Δεν τρέχω για τα παιδιά του πολέμου αλλά παραβλέπω το παιδί της διπλανής πόρτας...ούτε το αντίστροφο βέβαια.Δεν βάζω στο προφίλ μου τη σημαία κάθε κράτους που βιώνει κάποιο χτύπημα..αν ήταν έτσι θα έπρεπε να έχω μόνιμα την ελληνική σημαία για τους τόσους νέους μας.....που έγιναν μετανάστες..Στον τομέα της λογοτεχνίας που μου αρέσει θαυμάζω τα έργα λογοτεχνών από κάθε χώρα, γειτονική και μη.Από κάθε πολιτισμό, φιλοσοφικό ρεύμα, θρησκεία κρατώ ότι θεωρώ σωστό.

Απλά ακολουθώ τη ρήση των αρχαίων "παν μέτρον άριστον" σε κάθε μου έκφανση!!

Τα Μυστικά του Φεγγαριού. Ποίημα!

Τα μυστικά του φεγγαριού.

Ασημένιο το φεγγάρι

στης νύχτας τη θεσπέσια αγκαλιά

θυμίζει ρεμβασμό του δειλινού.

Χαμογελάει στην πλάση

σαν μωρό ακούγοντας γλυκό νανούρισμα.

Εκείνη στρέφει το βλέμμα

στον καταφώτιστο ουρανό και

της γνέφει με το πρόσωπο.

Στην γειτονιά του

με τα παιχνιδιάρικα αστέρια μιλούν

για αυτόν τον έρωτα,

της φωτιάς και του αέρα.

Η φωτιά είναι η κόρη

κι ο αέρας της εσύ.

 Αξεπέραστη η δύναμή σου!

Στα χέρια σου γίνεται δάδα

που καίγεται για ένα σου φιλί.

Η ανάσα σου φουντώνει το πάθος.

Στο πέρασμά της καίει

όλα τα πρέπει και τα μη

κάνοντας στάχτη τους αναστεναγμούς.

Στις σκιές του φεγγαριού

κρύβονται τα μυστικά της.

Κάθε αστροφεγγιά μιλούν ως το πρωί.

Μια νύχτα έγινε μέρα

από μια λάμψη θεϊκή.

Έριξε τη φεγγοβόλα σκάλα του

με δώρο την υπόσχεση της αιώνιας αγάπης.

Σοφία Δ. Αγραπίδη.

Δημοσιεύτηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2018 στο περιοδικό Fractal. 

Φεγγαρένιο μονοπάτι απόψε!!

 

 

Φεγγαρένιο Μονοπάτι.

Βεγγερίζοντας απόψε
στο φεγγαρένιο μονοπάτι,
με την μπουκαμβίλια, το γιασεμί, τα κρίνα,
ατενίζοντας το παιχνίδισμα των αστεριών,
τα απερίτεχνα κομμάτια της ψυχής σου
μάχομαι να διανθίσω με μυρανθούς του κόσμου!
Με ευωδιέςς απ' τα βουνίσια σπάρτα
που πάνω τους οι μέλισσες στήνουν χορό
θ' ασκήσω βέτο στη δεινοπάθεια
των παιδικών σου χρόνων,
στα ανύπαρκτα πως,γιατί,στα χαμένα όνειρά σου,
στην απυρπόλητη ελπίδα η οποία στέκει
σαν λαμπάδα αναμμένη στο ξωκλήσι..
Απιθώνοντας κύβους Αγάπης,
φλόγες κεριών λαμπρής πανδαισίας
στης φεγγαροβραδιάς την αχνοφεγγιά
ίσως ανθόστρωτη να γίνει η ζωή σου!

Σοφία Αγραπίδη
12 Ιουνίου 2014

O ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ.

Στις 9 Απριλίου του 1911 στο περιοδικό "Διάπλαση των Παίδων" δημοσιεύτηκε από τον Γρηγόριο Ξενόπουλο με το ψευδώνυμο "Φαίδων", ο Δεκάλογος του πατριωτισμού.

Κατά την άποψή μου το νόημα που γεννιέται από τα παρακάτω λόγια αποτελούν βασικούς πυλώνες αν θέλουμε να λέμε πως αγαπάμε πραγματικά την πατρίδα μας.

Εδώ θέλω να σημειώσω ότι τα εθνικά θέματα - προβλήματα υπήρχαν ανέκαθεν...απλά στην καθημερινότητα δεν απασχολούν τους περισσότερους από εμάς. Όταν όμως κάποιο θέμα έρχεται στην επιφάνεια τότε ξαφνικά γινόμαστε πατριώτες!Αυτό το θεωρώ υποκρισία...ίσως αναγκαιεί σε όλους μας να επαναπροσδιορίσουμε τα πιστεύω και τις αρχές μας, να ενδοσκοπήσουμε τον ευατό μας με σκοπό τη βελτίωσή μας....ώστε έτσι να βοηθήσουμε και την πατρίδα μας....

 

1. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος βρίσκεται πολύ μακριά από τους λόγους, τα ζήτω, τις σημαίες, τις μουσικές, τα κανόνια.

 

2. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος δεν είναι η συγκίνηση της στιγμής, που σβήνει σαν την σπίθα. Είναι ένα βαθύ ποτάμι, που κυλάει βουβό.

 3. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι – σαν κάθε αγάπη – έργο, θυσία. Σκοπός της είναι να κάμει την πατρίδα σου μεγάλη. 

4. Το μεγαλείο της πατρίδος δεν το κάνουν ούτε οι πολλοί τόποι, ούτε τα πολλά εκατομμύρια των ανθρώπων της. Το κάνουν η μόρφωση, η
εργατικότητα, η ευτυχία και το μεγαλείο των ανθρώπων της.

 5. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος όχι μόνο δεν γεννά μίσος για τις άλλες πατρίδες, αλλά και ζητεί πρώτα απ” όλα να σέβεσαι και το ξένο πατριωτισμό. Καμία πατρίδα δεν είναι απολύτως ανώτερη από τις άλλες. Για σένα είναι ανώτερη η δική σου, για τον ξένο η δική του. Όπως για τον εαυτό σου, έτσι και για την πατρίδα σου, ποτέ μην επιδοκιμάζεις να αδικεί τις άλλες πατρίδες.

6. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος – δηλαδή ενός μικρού μέρους της ανθρωπότητος – υποχωρεί όπου έρχεται εις σύγκρουσην με την αληθινή αγάπη όλης της ανθρωπότητος. Όπως δεν σ” εμποδίζει να εκτιμάς ή να αγαπάς ξένους, έτσι δεν σ” εμποδίζει – σε συμβουλεύει μάλιστα να πολεμάς και να μισείς πολλούς ανθρώπους της πατρίδος σου αν είναι κακοί. Και την πατρίδα σου να την φαντάζεσαι πώς την αποτελούν πολύ περισσότερο οι πολλοί, οι πτωχοί, ο λαός, όσοι εργάζονται και υποφέρουν πολύ και απολαύουν λίγο ή διόλου, παρά οι ολίγοι, εκείνοι που απολαύουν χωρίς να εργάζονται.

7. Πολύ μεγαλύτερη αγάπη για την πατρίδα από το να σκοτωθείς γι” αυτή, είναι να ζήσεις γι” αυτή. Ν” αφιερώσεις όσο μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου μπορείς (όλο είναι αδύνατο) γι” αυτή.

 8. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος αρχίζει από την αγάπη του εαυτού σου, την αγάπη που σε κεντρίζει να γίνεσαι ολοένα καλύτερος και ανώτερος, ν” ανεβαίνεις ολοένα περισσότερο στο ψηλό και απότομο βουνό του μεγαλείου.

9. Το φύτευμα δένδρων ωφελεί την πατρίδα σου και σένα. Το ξερίζωμα, όμως, της αμαθείας, της κουταμάρας, των σκουριασμένων ιδεών ακόμα περισσότερο ωφελεί την πατρίδα σου, σένα μπορεί συνήθως να σε βλάψει. Όσο πόλεμο κι αν σου κάνουν η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι να ξεριζώνεις, όπου χρειάζεται.

 10. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι ένα από τα πιο ευγενικά αισθήματα της καρδίας. Γι” αυτό ίσως και σπάνιο. Η ψεύτικη αγάπη της πατρίδος είναι από τα πιο πρόστυχα. Γι” αυτό ίσως και πολύ συχνό.