Αμυγδαλιά, Μυθολογία και Λαογραφία.

 

 Μες στην κρύα χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα, μια αιώνια νύφη στολίζει τη φύση, στέλνοντας νότες ελπίδας και αισιοδοξίας παντού!

Είναι η αμυγδαλιά, η νεράιδα που εμφανίζεται μόνο με τις δύσκολες καιρικές συνθήκες.

Αυτό το δέντρο σε σχέση με τα άλλα φυτά, ανθίζει νωρίτερα γιατί τα άνθη του είναι "ατελή".Κάτι, που εμφανίζει προβλήματα με την απαραίτητη παρουσία των εντόμων που έχουν καταλυτικό ρόλο στο θέμα της γονιμοποίησης. Σύμφωνα μ' αυτά τα δεδομένα αν η ανθοφορία της τελούνταν, την εποχή που άνθιζαν τα περισσότερα φυτά, υπήρχε κίνδυνος τα έντομα να προτιμούσαν τ' άλλα άνθη. Η φύση έχει προβλέψει για όλα...ανθίζοντας μόνη της η αμυγδαλιά, είναι σίγουρη ότι τα έντομα θα την προτιμήσουν, αφού δεν έχουν άλλη επιλογή!!

Η γλυκιά ιστορία της αμυγδαλιάς σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία και την Λαογραφία μας, 

αρχίζει....

Στο σημείο αυτό ευχαριστώ θερμά την φίλη μου Δέσποινα Χουντή, για το φωτογραφικό υλικό, που προέρχεται από την Πελοπόννησο.

  Πολύ παλιά στη Θράκη, ζούσε μια πριγκίπισσα ξεχωριστή σε ομορφιά και χάρη, η Φυλλίς, που ερωτεύτηκε το γιο του Θησέα, τον Δημοφώντα. Τα βέλη του έρωτα χτύπησαν τους δυο νέους, όταν το καράβι του Αθηναίου Δημοφώντα επέστρεφε από την Τροία. Ο έρωτας ήταν τόσο δυνατός, που οι νέοι ήθελαν να ζήσουν για πάντα μαζί!Έτσι έγινε ο γάμος με όλα τα μεγαλεία που μπορεί να φανταστεί ο νους του ανθρώπου. Λίγο καιρό μετά τον γάμο, ο Δημοφώντας άρχισε να μελαγχολεί γιατί η φλόγα της  νοσταλγίας για την πατρίδα του, άναβε όλο και περισσότερο. Η Φυλλίς επειδή τον αγαπούσε αληθινά, τον άφησε να επιστρέψει στην πατρίδα του γιατί πίστευε ότι αν η αγάπη τους ήταν αμοιβαία, θα επέστρεφε σ' αυτήν, χωρίς να ξαναφύγει ποτέ. Ο Δημοφώντας έφυγε και η Φυλλίς περίμενε για χρόνια τον εκλεκτό, της καρδιάς της, μέχρι που δεν άντεξε τον μαρασμό και πέθανε. Η θεοί γνώριζαν και παρακολουθούσαν την ιστορία.Είχαν συγκινηθεί απ' αυτήν και σκέφτηκαν να μεταμορφώσουν σε δέντρο την αγαλματόμορφη πριγκίπισσα, ώστε να στέκει και να περιμένει για πολλά χρόνια την επιστροφή του αγαπημένου της.Η αμυγδαλιά λοιπόν είναι η μορφή της ερωτευμένης πριγκίπισσας, που μας θυμίζει στη μέση του χειμώνα, ότι η ελπίδα ποτέ δεν πεθαίνει. Η συνέχεια θέλει την επιστροφή του Δημοφώντα στη Θράκη που βρήκε την πιστή του σύντροφο, ως ξερό δέντρο στη μέση της παγωμένης φύσης.Από την πίκρα του και τις τύψεις του, το αγκάλιασε και λέγοντάς του λόγια αγάπης..εκείνο άνθισε νικώντας το θάνατο...κι ας φύσαγε ο βοριάς, κι ας ήταν όλα παγωμένα....

Η δεύτερη εκδοχή είναι ότι περιμένοντας τον Καλό της, στο μέρος όπου είχαν παντρευτεί , η Φυλλίς δεν άντεξε τη στενοχώρια και κρεμάστηκε σ' ένα δέντρο. Το δέντρο που κράτησε την ψυχή της, έπαψε να ανθίζει. Έναν χειμώνα το γενάρη, επέστρεψε ο Δημοφώντας και πληροφορήθηκε την τραγική είδηση. Τότε έτρεξε και αγκάλιασε το δέντρο...η ψυχή της πριγκίπισσας που ήταν στο δέντρο, επειδή δεν μπορούσε να πάρει πάλι την ανθρώπινη μορφή της, για να δείξει τη χαρά της γέμισε με κάτασπρα λουλούδια.Έτσι έμεινε για πάντα..κάθε χειμώνα να θυμίζει ότι η αληθινή αγάπη, νικάει και το θάνατο.

 Η αμυγδαλιά έχει και στις σελίδες της λαογραφίας τη θέση της!

Ήταν ένα κορίτσι με κουκλίστικη ομορφιά. Η μητέρα της την λάτρευε και δεν την άφηνε το χειμώνα να βγει έξω, από το φόβο μήπως κρυώσει. Απ' αυτόν το φόβο κάθε χειμώνα κλείδωνε την Αμυγδαλιά στο δωμάτιό της.Μια μέρα όμως έγινε κάτι που κανείς δεν το περίμενε.Φύσαγε πάρα πολύ.Ο δυνατός βοριάς δεν άφηνε τίποτα στο πέρασμά του.Εκεί που στάθηκε ήταν το παράθυρο που βρισκόταν το νεαρό κορίτσι...ο βοριάς είχε λαβωθεί από εκείνο το μικρό αγγελάκι που κάνει τις καρδιές να ραγίζουν..είχε ερωτευτεί το όμορφο κορίτσι. Ο βοριάς υπέφερε και φύσαγε γύρω γύρω από το σπίτι γιατί δεν έβρισκε κάποιο τρόπο, που να την κάνει να τον ερωτευτεί κι αυτή. Εκεί που ήταν βαθιά πικραμένος, σκέφτηκε να μεταμορφωθεί σε πρίγκηπα.Έτσι της παρουσιάστηκε και της ζήτησε να κάνουν γάμο.Ήταν τόσο γοητευτικός που η Αμυγδαλιά δεν μπόρεσε να μην αντισταθεί. Κάποια μέρα που η μητέρα της έφυγε, ο βοριάς φρόντισε ν' ανοίξει το παράθυρο και τρέχοντας το ερωτευμένο κορίτσι, βγήκε να τον συναντήσει. Ήταν τόση παγωνιά που δεν άντεξε και πέθανε.Από τότε κάθε χειμώνα που νιώθει το χάδι του βοριά της...ντύνεται νύφη και στέλνει σε όλους μηνύματα αληθινής αγάπης.

Η αμυγδαλιά τιμήθηκε και από τους ποιητές!!
Στίχοι από το γνωστό ποίημα του Γεώργιου Δροσίνη

Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά

με τα χεράκια της

κι εγέμισ’ από άνθη η πλάτη

η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.

Κι εγέμισ’ από άνθη...

Ανεμώνη, ανεμώνα ή ανεμολούλουδο και η Ελληνική Μυθολογία.

  Οι ανεμώνες είναι από τα  δημιουργήματα της φύσης, που συμβολίζουν την αναγέννηση, τη δύναμη του καλού, τη μαγεία που συναντάει κανείς ακόμη και στους βράχους.
Λίγοι στίχοι από δυο τραγούδια μεγάλων στιχουργών, που αναφέρεται η ανεμώνα.

" Τα όνειρά μου σαν τα πέταλα μιας ανεμώνας
που τη σκόρπισες φυσώντας σαν να’σουν χειμώνας" . ΦΟΙΒΟΣ.

 και

"Στης καρδιάς μου τον χειμώνα
φύτρωσε μια ανεμώνα
η δική σου η αγάπη η χρυσή". ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ.


 Η ανεμώνα υμνήθηκε κι από σπουδαίους ποιητές.

"Ώσπου κουδούνισαν παντού οι τσιγγάνες ανεμώνες". 
Οδυσσέας Ελύτης.
--------------------------------------
 Μία ἀνεμώνη, ποὺ ἀνθεῖ
  εἰς τὸν βράχο στηριγμένη,
νὰ νοήσῃ προσπαθεῖ
  τὸ τραγούδι τί σημαίνει. 

Γεώργιος Βιζυηνός.

 

Κατά την Ελληνική Μυθολογία η ανεμώνα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον έρωτα γι' αυτό και ενέπνευσε σπουδαίες μορφές της ποίησης σε παγκόσμια κλίμακα, όπως τον Οβίδιο αρχικά και αργότερα τον Σαίξπηρ.

 

Μέσω του ρομαντικού λουλουδιού υμνείται ο δυνατός έρωτας του Άδωνι και της Αφροδίτης. Υμνείται και ο πόνος του θεού Άρη, που προκάλεσε η προδοσία της Αφροδίτης για τα μάτια του Άδωνι. Όπως και στην ανθρώπινη κοινωνία έτσι και στην κοινωνία των θεών κατά τη μυθολογία, συνέβαιναν ποικίλες καταστάσεις.

Ο Άδωνις μια μέρα βγήκε στο δάσος για το λατρεμένο του κυνήγι. Ήταν ένα πρωινό που η Αφροδίτη προσπάθησε να τον εμποδίσει γι' αυτή την βόλτα.

Ο θεός Άρης  από την ώρα που η Αφροδίτη τον εγκατέλειψε για τον έρωτα του Άδωνι, κάθε μέρα παραφύλαγε στο δάσος...

Εκείνη την ημέρα μεταμορφωμένος σε κάπρο (αγριογούρουνο), επιτέθηκε στον πανέμορφο νέο, μέχρι που θανατώθηκε. Τα βογγητά του Άδωνι απ' τον βαρύ τραυματισμό του, ακούστηκαν έως την Αφροδίτη.Η θεά έτρεξε αμέσως αλλά βρήκε τον αγαπημένο της νεκρό.Τότε τον σήκωσε στην αγκαλιά της και μοιρολογούσε.Τα δάκρυά της σαν νέκταρ πότιζαν το άψυχο σώμα του και μαζί με το αίμα του, έπεσαν στη γη.Σ'εκείνο το σημείο του πόνου και του οδυρμού, γεννήθηκε η ανεμώνα.

 

Όμως το λουλούδι που προσωπικά λατρεύω, που πολλοί θαυμάζουν, έμοιασε του παλικαριού που κράτησε λίγο η ζωή του. Τα θαυμάσια μπουμπούκια της ανεμώνας ανοίγουν με τον άνεμο, μέχρι που ένα άλλο φύσημα να τα τινάξει και να τα στείλει μακριά...για να υμνούν όλοι τον έρωτα αλλά και το τεράστιο καρφί της προδοσίας. 

Του ανέμου το λουλούδι, βγαίνει στη βαρυχειμωνιά για να θυμίζει ότι κι από τις γκρίζες, τις συννεφιασμένες, τις ανεμοδαρμένες φάσεις της ζωής...μπορεί να γεννηθεί η μαγεία των στιγμών!

 

Eκδήλωση Συλλόγου Νεοχωριτών Μυρτουντίων Ηλείας "Άγιος Γεώργιος" 2017.

 Η λέξη σύλλογος  κατά το λεξικό , μας παραπέμπει στην "οργανωμένη ομάδα ανθρώπων που αποβλέπει στην πραγματοποίηση κοινών σκοπών", ότι ακριβώς επιτελεί ο αναγραφόμενος Σύλλογος!

Το σημερινό κυριακάτικο πρωϊνό  κατόπιν προσκλήσεως της Ιωάννας, παρευρεθήκαμε στην εκδήλωση της κοπής της πίτας για το 2017, του Συλλόγου των Νεοχωριτών Μυρτουντίων Ηλείας. 

Το Νεοχώρι είναι ένα πανέμορφο χωριό, που ανήκει στον Δήμο Ανδραβίδας - Κυλλήνης, πολύ κοντά στην Κυλλήνη, αλλά και στη γενέτειρά μου την Ανδραβίδα κι ως εκ τούτου γνωστός κι αγαπητός τόπος.

 Το έργο του Συλλόγου το γνωρίζουμε  από το διαδίκτυο, αλλά και από δυο εκδηλώσεις που παρακολουθήσαμε το προηγούμενο έτος στο Νιοχώρι. Τα πρόσωπα που συμμετέχουν στο πολύ αξιόλογο έργο του, τα γνωρίσαμε για πρώτη φορά διά ζώσης, σήμερα.Πραγματικά αποκομίσαμε τις καλύτερες των εντυπώσεων για το θερμό κλίμα που επικρατεί ανάμεσά τους.Η συλλογική προσπάθεια, η ομαδικότητα γενικότερα είναι σημείο αναφοράς του Δ.Σ. Η φιλοξενία τους θύμιζε την καλή εικόνα της φιλόξενης Ελλάδας. Από τον λιτό και μεστό χαιρετισμό του Προέδρου έως όλη την τελετή,κυριάρχησε η ουσία για την οποία υφίσταται ο Σύλλογος.Τόση προσοχή σε όλους στην κατάμεστη αίθουσα, τόση φροντίδα!!Τα γραφόμενά μου αποτελούν απλά κατάθεση των σημερινών μας εντυπώσεων, που πιστεύω πως αξίζει να διαδοθεί παντού. Είναι υποχρέωση του καθενός μας να φροντίζουμε για το ταξίδι των θετικών καταστάσεων, των όμορφων ανθρώπινων εικόνων, ιδιαιτέρως σήμερα που οι ευχάριστες ειδήσεις σπανίζουν. Εκτός της προσωπικής μου ικανοποίησης που οι συμπατριώτες μου παρουσιάζουν την εικόνα του πολιτισμού και της ομόνοιας, για μια πορεία μακρινή σε προσωπικούς στόχους......όπως συνηθίζεται, μεταφέρω και την άριστη εντύπωση του συζύγου μου καθώς και της μικρής μας βαφτιστήρας, για όλη την οργάνωση.

 Όλοι με χαμόγελο για τον κοινό σκοπό!Ο Παναγιώτης με χαρά τακτοποίησε την διαδικασία της εγγραφής!!φυσικά δεν μπορούσε να αντισταθεί στο χαμόγελο των υπευθύνων!

 Όλο το Δ.Σ μαζί! με χαμόγελο, με απλότητα, με πνεύμα συνεργασίας.

 Η Φωτεινή,μαζί με την κ. Σούλα φρόντισαν να μην λείψει σε κανέναν τίποτα. Αν έχω παραλείψει κάποια πρόσωπα, οφείλεται στο ότι δεν γνώριζα πολύ καλά τα ονόματα.

 Στον απόηχο αυτής της γαλήνιας εορταστικής συνάντησης εκφράζω τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια προς όλους που ηγούνται αλλά και συμμετέχουν στο Σύλλογο. Μεταφέρω τις οικογενειακές μας ευχές και διαδικτυακά για καλή συνέχεια στο έργο, με την υπόσχεση να είμαστε δίπλα σας!

H αλαζονεία..ανεξάντλητο κεφάλαιο.

Αλαζονεία ο τεράστιος αχινός που πληγώνει τις σχέσεις, που ματώνει την κοινωνία.Ο ύπουλος "φίλος" των αλαζόνων..αφού τους πλημμυρίζει με αρνητισμό και αντιπάθεια σε αντίθεση με την έννοια της φιλίας.

Αλαζονεία ονομάζεται η υπερβολική αγάπη του ατόμου για τον εαυτό του με συνακόλουθη την πλήρη αδιαφορία προς τους άλλους. Οι αλαζόνες βαδίζουν στις διαδρομές του ατομικισμού. Η αλαζονεία δεν έχει σχέση με την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση. Τα άτομα που διακρίνονται από την παραπάνω ιδιότητα δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι, όπως όλοι, έτσι και αυτοί είναι μέρος του συνόλου.  

 

Ο Δ. Μπουραντάς στο βιβλίο του «Όλα σου τα ‘ μαθα, μα ξέχασα μια λέξη" αναφέρει πως η αλαζονεία αποτελεί μία χρόνια ψυχοπαθολογική κατάσταση, κατά την οποία το άτομο αισθάνεται υπερβολική ανάγκη για δόξα, ταυτόχρονα με υπερβολική αυτοπεποίθηση, αυταρέσκεια, αυτοθαυμασμό και αίσθηση μοναδικότητας. Η έννοια της αλαζονείας συνδέεται αρκετά άμεσα με την έννοια του αρνητικού ναρκισσισμού, που συνίσταται σε μια κατάσταση «εγωπάθειας». Κάποιες φορές η επιτυχία κάνει πολλούς να αισθάνονται δυνατοί, αλάνθαστοι, ακατανίκητοι και να πιστεύουν ότι έχουν γίνει «μικροί θεοί».Στον τομέα της ηγεσίας οι αλαζόνες νομίζουν πως έχουν πάντα δίκιο και πως δεν ευθύνονται για τις αποτυχίες. Δεν τους αρέσουν οι συμβουλές και όταν τους κάνουν κριτική θίγονται και θυμώνουν. Επιθυμούν συνεργασία μόνο με άτομα που τους λένε πάντα «ναι». Έτσι πολλές φορές οι αποφάσεις τους είναι επικίνδυνες για το σύνολο που διοικούν. Συνήθως δεν διαθέτουν αυτοεπίγνωση, δεν ενδιαφέρονται να κατανοήσουν τους άλλους, παρότι οι ίδιοι επιζητούν διαρκώς την κατανόηση όλων των άλλων. Αρκετές φορές νιώθουν ανασφάλεια και άγχος μπροστά στο ενδεχόμενο της αποτυχίας, πράγμα που μπορεί να τους οδηγήσει ακόμη και στην παράνοια. Κάθε αλαζονικός χαρακτήρας που έχει τη βάση του στην υπερτίμηση του εαυτού του δεν σχετίζεται με τις καλές νοούμενες έννοιες της υπερηφάνειας και του εγωισμού, που οδηγεί στην άμιλλα και στην πρόοδο.

 Η Jessica Tracy του Πανεπιστημίου British Columbia λέει πως αυτοί που χαρακτηρίζονται από την υβριστική υπερηφάνεια (αλαζονεία) δεν είναι συμπαθείς στους άλλους. Στην αλαζονεία ως χρόνια ψυχοπαθολογική κατάσταση όπως προανέφερα, το άτομο αισθάνεται υπερβολική ανάγκη για δόξα, συνάμα με αυτοθαυμασμό και αίσθηση μοναδικότητας. Για την πρόοδο της κοινωνίας, θα ήταν αποτελεσματικό οι άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα και ικανότητες να ενώνονται ως μια γροθιά. Οι αλαζόνες καθόσον επιδιώκουν τη μοναδικότητα γκρεμίζουν ένα σημαντικό τείχος αυτής της προόδου (συχνό φαινόμενο στα μικρά μέρη). Κατά την αρχαιότητα ήταν έντονη η αποστροφή προς αυτό το πάθος και σε όσους κατέχονταν από αυτό. 

Κατά τον Πλάτωνα «Αλαζονεία έξις προσποιητή (εστί),αγαθών μην υπαρχόντων κατά τον Θεόφραστο «Η αλαζονεία δόξει είναι προσποίησις τις αγαθών ουκ όντων». Κατά την Αγία Γραφή «προ συντριβής ηγείται ύβρις, προ δε της πτώσεως υπερηφάνεια». Ο αμερικανός γερουσιαστής W.Fullbright την εποχή του πολέμου του Βιετνάμ ,ανέλυσε πως  η αλαζονεία της δύναμης οδηγεί σε  πράξεις αδικίας εις βάρος των αδυνάτων και σε πράξεις παρανοϊκές των δυνατών. Πάμπολλα τα παραδείγματα ισχυρών προσωπικοτήτων που καταστράφηκαν από αυτό το πάθος. Τρανό παράδειγμα ο στρατηγός Ναπολέοντας. 

Πρέπει να ανησυχήσουμε όταν δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τον συνάνθρωπο μας, όταν δεν ζητάμε βοήθεια ή συνεργασία για κάτι που χρειαζόμαστε, όταν μας ενοχλεί η συμβουλή κάποιου, όταν απαιτούμε απ' όλους τους άλλους να εκφράζονται θετικά για εμάς (πάντα ναι), όταν θεωρούμε πως όποιος εντοπίζει τυχόν λάθη, μας επιβουλεύεται.

Το μεγάλο βήμα προς την αυτογνωσία μπορεί να λειτουργήσει ως καταλυτικός παράγοντας. Ο Βίας ο Πριηνεύς είχε πει «αλαζονεία εμπόδιον σοφίας» καθώς επίσης και «Τὸ γνῶθι σαυτὸν χρήσιμον εἰς νουθεσίαν τῶν ἀλαζόνων, οἳ ὑπὲρ τὴν ἑαυτῶν δύναμιν φλυαροῦσιν». Η ψυχική ενδοσκόπηση απαιτείται γιατί διαγνώνοντας την αλαζονεία και προσπαθώντας να την αποτινάξουμε θα βοηθήσουμε τον εαυτό μας, τους γύρω μας, το σύνολο. Θα είμαστε αγαπητοί και θα μετατρέψουμε τις αντιπάθειες σε συμπάθειες.Δεν υπάρχει ομορφότερο συναίσθημα από αυτό, της χαράς που πηγάζει από την αγάπη των ουσιαστικών ανθρώπινων σχέσεων!!

 

 Tο παρόν κείμενο αποτελεί προσωπική εργασία στα πλαίσια ενός ετήσιου σεμινάριου ψυχολογίας που περιελάμβανε και αυτό το θέμα.

Μια παραγωγός ντοκιμαντέρ από την Ανδραβίδα, με διεθνή διάκριση και ξεχωριστή μετριοφροσύνη.

 Η φύση χωρίς αμφιβολία έχει σκορπίσει πλούσια τα δώρα της, στην Ανδραβίδα. Αυτή η όμορφη κωμόπολη εκτός του φυσικού της κάλλους και της μακραίωνης ιστορίας της , κατά καιρούς αναδεικνύει σπουδαίες προσωπικότητες του πνεύματος, των γραμμάτων και της τέχνης (λογοτεχνία, μουσική, γκράφιτι και πολλά άλλα).

Πριν λίγες ημέρες βρέθηκα σ' έναν καλλιτεχνικό  χώρο  και καθώς συζητούσαμε, χρειάστηκε να ξετυλίξω το βιογραφικό μου.Όταν άκουσε κάποιος γνωστός σκηνοθέτης το όνομα της Ανδραβίδας, με χαρά μου συστήθηκε και με ρώτησε αν γνωρίζω τη Φωτεινή Οικονομοπούλου.Αισθάνθηκα πραγματικά τιμή, γιατί είναι πολύ αξιόλογο για τον τόπο μας, να έχει μεγαλώσει ανθρώπους που τον κάνουν γνωστό, χωρίς τυμπανοκρουσίες.

Το αφιέρωμα αυτό αποτελείται από συναισθηματικά στοιχεία για το καλό του τόπου, χωρίς να το γνωρίζει η Φωτεινή που πιστεύω να με συγχωρέσει. Ανέκαθεν θαύμαζα τους ανθρώπους οι οποίοι όπου κι αν βρέθηκαν, σε όποια σκαλοπάτια και αν ανέβηκαν,  δεν ξεχνούσαν να κουβαλούν τον τόπο που γεννήθηκαν, τον τόπο που μεγάλωσαν.Όλους αυτούς που η παρουσία τους είναι σημαντική για τον τόπο και την κοινωνία γενικότερα.

Διαβάζοντας στο διαδίκτυο, διάφορα άρθρα και αφιερώματα, σχετικά με τη Φωτεινή και τη δουλειά της, κατέληξα στο συμπέρασμα, πως η ιδιαίτερη πατρίδα, δεν έχει παρά να καμαρώνει για ακόμη ένα παιδί της, που προοδεύει. Η φωτογραφία ανήκει στην τελετή  της βράβευσή της στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης για την  ταινία της με τίτλο  «Παίζοντας με τη φωτιά» σε σκηνοθεσία της Αννέτας Παπαθανασίου. 

Ως άνθρωπο εγώ θα την ονόμαζα "ξεχωριστό παιδί", αφού στη ζωή της προχωράει με οδηγό τις αξίες. Στη δουλειά της η προτίμηση της δημιουργίας ανθρωποκεντρικών ντοκιμαντέρ, γεννιέται από τα ανθρωπιστικά της ιδεώδη. Έργα της αποτελούν οι ταινίες

“Καντίρ – Ενας Αφγανός Οδυσσέας” που γυρίστηκε στο Αφγανιστάν και “Οι Νύμφες του Hindu Kush”, που γυρίστηκε στο Πακιστάν».Το «Παίζοντας με τη φωτιά» είναι το project που έδωσε το βραβείο «Doc on Air» της ΕΡΤ στη Φωτεινή Οικονομοπούλου που έκανε την παραγωγή και στη σκηνοθέτη Ανέτα Παπαθανασίου.

Καλή συνέχεια Φωτεινή σε όλο σου το έργο.

 

Ανεμολόγιο | Kάθε τόπος, μια ιστορία...

Η ΚΟΠΗ ΤΗΣ ΠΙΤΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΣ "Ο ΜΩΡΙΑΣ" .

Ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος είναι οι μήνες που τηρείται το έθιμο της κοπής της πίτας από διάφορους Φορείς.Στην Ανδραβίδα αυτή την Κυριακή ο Λαογραφικός Σύλλογος "Ο Μωριάς", θα κόψει την πρωτοχρονιάτικη πίτα του, στην ταβέρνα "Διόνυσος", στις 18:00.Γνωρίζοντας την υπεύθυνη του Συλλόγου κ. Παναγιώτα Οικονομοπούλου και τις προετοιμασίες που κάνει κάθε φορά, με τη βοήθεια του Διοικητικού Συμβουλίου καθώς και φίλων, είμαι σίγουρη πως όποιοι μπορέσετε να παρευρεθείτε θα περάσετε ένα υπέροχο κυριακάτικο απόγευμα.Ο σκοπός της ύπαρξης του Λαογραφικού Συλλόγου -Μουσείου, είναι πολύ σοβαρός και ελπίζω όλοι μας να το κατανοήσουμε.

Εύχομαι καλή επιτυχία, καλή δύναμη για το έργο αυτής της χρονιάς με την Ανδραβίδα στην καρδιά μας!