Για την Ανδραβίδα με το λαμπρό παρελθόν, το δύσκολο παρόν, το ανησυχητικό μέλλον. ΜΕΡΟΣ 2ο

Συνεχίζοντας το αφιέρωμα στην αγαπημένη Ανδραβίδα!

Όπως είχα γράψει στο 1ο ΜΕΡΟΣ, αυτού του αφιερώματος, θα περιγράψω  ανησυχίες και καταστάσεις για το μέλλον αυτού του τόπου, που είχαν εκφραστεί κατά τη δεκαετία του 1970 σε έντυπο μέσο ενημέρωσης (τότε δεν υπήρχαν τα ηλεκτρονικά  μέσα ενημέρωσης βέβαια),για το σημερινό παρόν δηλαδή.

1975  ..."ημείς οι διαμένοντες ενταύθα έχομεν ένα ιερόν χρέος: Νά μη ενθυμούμεθα απλώς την πρό αιώνων ένδοξον Ανδραβίδα, νά μή υπερηφανευώμεθα, μόνον διά τήν ιστορικήν της θέσιν και τους ηρωϊσμούς των προγόνων μας κατά τό πολυθρύλητον 1821, αλλά να συνειδητοποιήσωμεν τό καθήκον μας έναντι της γενετειράς μας....Δεν είναι ορθόν νά είμεθα αποκλειστικώς αφωσιωμένοι είς τον ευατόν μας και τους οικείους μας..."

..."πρέπει να είμεθα ηνωμένοι αποβλέποντες είς έναν σκοπόν : Πως θα προαχθούν τα συμφέροντα της Ανδραβίδας και πως θα γίνη πιο όμορφος ο κόσμος της".....
...Ανδραβιδιώτες και Ανδραβιδιώτισσες!
Παραδειγματισθήτε από μίαν γειτονικήν κωμόπολιν μή διαθέτουσαν τα ιδικά μας χαρίσματα. Οι κάτοικοί της, επειδή ζωηρότατα ενδιαφέρονται διά τόν τόπον των και επειδή έχουν ακλόνητον ενότητα, έχουν επιτύχει θαύματα!

1977 Αναφορά σ' ένα γράμμα από την ξεχωριστή ηλιακή προσωπικότητα του Τάκη Δόξα, που είχε σταλεί στις 9 Ιουλίου 1975.
..."Μεγάλο κι επικίνδυνο, αλλά ωραίο το τόλμημά σου.........Πιστεύω στην αγωνιστική σου διάθεση που ξεκινάει από την λατρεία για την Ανδραβίδα"...
 Ο Μορφωτικός και Ψυχαγωγικός Σύλλογος της Ανδραβίδας, ο οποίος είχε θέση στόχους πνευματικής ανόδου και καλλιεργείας της κοινωνίας, ξεκινούσε  μια περίοδο δράσεων και μεταξύ αυτών τη διοργάνωση διαλέξεως με τον ερευνητή της ιστορίας και της λαογραφίας του τόπου, κ. Ντίνου Ψυχογιού.......επ' αυτής της εκδήλωσης " με πολλή πίκρα παρατηρήσαμε αδικαιολόγητες απουσίες, οι οποίες είναι απαράδεκτες και κατακριτέες. Πως ζητούν πρόοδο όταν δεν τιμούν τέτοιες σημαντικές εκδηλώσεις. Το ευτυχισμένο μέλλον εξαρτάται από την πνευματική καλλιέργεια."....

1978  ..."Μπορούμε να λιώσουμε την βαρειά απογοητευτική ιδέα ότι ή Ανδραβίδα δεν πάει μπροστά,ότι Κέντρο, που συνέχεια ανέρχεται είναι μια γειτονική πόλις που χρόνια κινείται με αξιοθαύμαστη,με ζηλευτή τέχνη για τα θεμιτά και μη συμφέροντά της.Μπορούμε να κάνουμε την Ανδραβίδα μια πεντάμορφη πρωτότυπη πολιτεία του Μορηά, της Ελλάδος, του κόσμου όλου, γιατί οι Ανδραβιδαίοι έχουν πλούτον ευφυϊας, φιλοτιμίας, λεβεντιάς, προθυμίας, φιλοξενείας και αγάπης για τα λαμπρά έργα. Ποιό όμως είναι το ή τα εμπόδια που δεν ζωνταντεύουν αρκετά τόν τόπο στον οποίο γνωρίσαμε τή ζωή; Είναι, δυστυχώς, το "άγνωστο" πρόβλημα της Ανδραβίδας. Είναι τα προβλήματα της..........Είναι ή έλλειψις ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ"...

1978 συνέχεια....." Πολλές φορές νιώθουμε ότι ή Ανδραβίδα απειλείται από μια πνευματική παρακμή..Πρέπει να ομολογήσουμε ότι το "άγνωστο" πρόβλημα είναι χωρισμένο σε δύο: α) ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑ και β) ΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ"....η συνέχεια είναι αποκαλυπτική για την από τότε έλλειψη μεθόδων και ενεργειών που δεν προχώρησαν τον τόπο..Οι προτάσεις από ανθρώπους του πνεύματος ήταν πάρα πολλές και εύκολα υλοποιήσιμες, αρκεί να υπήρχε ....λίγο ενδιαφέρον...

Τις προτάσεις που αναφέρονται, τις επιβραβεύει διά επιστολής του, ο Τάκης Σινόπουλος.

1980  ....συνεχίζεται η ανησυχία για την εξέλιξη της Ανδραβίδας...Αναφέρεται όμως και μια πράξη του τότε Δημοτικού Συμβουλίου, την οποία δεν ξέρω αν την μιμήθηκαν άλλοι εκλεγμένοι αργότερα... " Το Δημοτικό Συμβούλιον Ανδραβίδας έδωσε εμπράκτως ένα ζωντανό υψηλό παράδειγμα. Πρόκειται διά μίαν αξιοθαύμαστον προσφορά, την οποίαν ευχόμεθα να μιμηθούν και άλλοι. Συγκεκριμένως: Ή εκ 33.845 δρχ. συνολικώς αποζημίωσις του κ. Προέδρου και των μελών του Δημοτικού μας Συμβουλίου, διά την συμμετοχήν των εις τας Συνεδριάσεις του παρελθ. έτους 1979 διετέθησαν με ομόφωνον απόφασιν...υπέρ κοινοφελών σκοπών.....18.000 δρχ. διά την Φιλαρμονικήν μας και 14.000 δρχ. διά την ποδοσφαιρικήν μας ομάδα "ΔΑΦΝΗ"..".

1980 συνέχεια ... Η ανησυχία για την πόλη μας μέσω επιστολής μιας επιφανούς Ανδραβιδιώτισσας ου διέμενε στην Αθήνα "..Μέσα μου όπου κι αν βρεθώ ή αφοσίωσίς μου, η αγάπη μου για την Ανδραβίδα υπάρχουν παντοτινά. Και πιστεύω πως αυτό είναι κοινό χρέος..............Έρχομαι λοιπόν με το παρόν να εκφράσω την μεγάλη μου λύπη γιατί η Ανδραβίδα στερείται πολλών.Παρά το ολοφάνερο γεγονός ότι είναι το επίκεντρο της Βορείου Ηλείας, παρά το γεγονός ότι έχει πολλά χαρίσματα, εν τούτοις δεν βλέπω να έχει την πρόοδο η οποία παρατηρείται σ΄ άλλες κωμοπόλεις. .........αλλά να επισημάνουμε ότι πρέπει όλοι οι παράγοντες όλος ο λαός ενωμένοι να μελετήσουν τα προβλήματα και να ενεργήσουν χωρίς χρονοτριβές για ν' αποκτήσουμε όσα στερούμεθα, για να καλυτερεύσουν γενικά οι συνθήκες στην όμορφη πόλη μας".....
Την ίδια χρονολογία ...οργανώθηκαν εκθέσεις βιβλίου και φωτογραφίας από τον Μορφωτικό και Ψυχαγωγικό Σύλλογο σε συνεργασία με τον Σύλλογο Ανδραβιδαίων Αθηνών.
Επίσης οργανώθηκε θεατρικό έργο, εξ' ολοκλήρου από ιδιωτική πρωτοβουλία εκείνη τη χρονιά..

1981 Φωτογραφία χάρτη, σύμφωνα με τον οποίο εμφανέστατα η Ανδραβίδα αποτελεί το επίκεντρο της Βορείου Ηλείας.....ΑΔΙΚΗΜΕΝΗ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑ...
Κάποια πολιτιστικά βήματα καλύτερα, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
 Η Φιλαρμονική με τους παιδικής και εφηβικής ηλικίας μουσικούς, πραγματικά εξέπληξε, υπό τον δραστήριο αρχιμουσικό κ. Π. Σαρρή, στις 26 Δεκ στο ΡΕΞ.
Μια όμορφη προσπάθεια σε δράσεις, από τους τότε συλλόγους καταγράφεται που εντυπωσιάζει για το υψηλό επίπεδο.
(αυτό το θυμάμαι λίγο)..Διοργανώθηκε για πρώτη φορά (στα πρόσφατα χρόνια) Ανδραβιδιώτικο Καρναβάλι από τον Μορφωτικό Σύλλογο. Τις πληροφορίες είχε δώσει ο αείμνηστος ράπτης και ζωγράφος κ. Ντίνος Νταντής, ο οποίος μετέφερε το κλίμα του καρναβαλιού της Ανδραβίδας  που είχε διοργανώσει ο ίδιος, το 1951...τότε που άνθιζε η πολιτιστική ζωή παρόλο που τα χρόνια δεν ήταν εύκολα. Αξίζουν λίγες περιγραφικές πληροφορίες...Ο πρόεδρος του Συλλόγου μίλησε, υπήρχε κριτική επιτροπή και παρουσιαστής του προγράμματος (υπάρχουν φωτογραφίες) το οποίο περιελάμβανε παρέλαση μασκαράδων και μουσικής, Διαγωνισμό για την ανάδειξη των καλυτέρων μασκαράδων και τέλος ελληνικούς χορούς. Ο γάμος με το προικοσύμφωνο κέρδισε...ήταν όντως καταπληκτικά, με πηγαίο χιούμορ.....

Δεν αναφέρθηκα στα προγενέστερα έτη καθόσον η κατάσταση για την ανησυχία του τόπου ήταν η ίδια. Στο 3 ΜΕΡΟΣ του αφιερώματος θα περιγράψω την παρούσα κατάσταση μαζί με προτάσεις, σκέψεις, κριτική...

Πάντα με την ευχή για τις καλύτερες μέρες της Ανδραβίδας!!δεν απαιτούνται πολλά, απαιτούνται ουσιαστικά και σημαντικά...όπως αληθινό ανιδιοτελές ενδιαφέρον...
Οι φωτογραφίες είναι από τη συλλογή μου. Τα κείμενα προσπάθησα να τα μεταφέρω ακριβώς, όπως είναι γραμμένα.

Για την Ανδραβίδα με το λαμπρό παρελθόν, το δύσκολο παρόν, το ανησυχητικό μέλλον. ΜΕΡΟΣ. 1ο

  Η Ανδραβίδα διέγραψε ένα λαμπρό παρελθόν, στις σελίδες της ιστορίας. Γνώρισε δοξασμένες στιγμές , κατά την εποχή της Φραγκοκρατίας...η λαμπρή πόλη που βασίλευε στον κάμπο, χωρίς τείχη... Την επέλεξαν ως πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου της Πελοποννήσου. Περισσότερα ιστορικά στοιχεία από τη γράφουσα, έχουν αναφερθεί σε δοκίμιο που δημοσιεύτηκε σε διαδικτυακό περιοδικό, καθώς και μέσω του παρόντος ιστολογίου. Δεν είναι τυχαία η ενασχόλησή μου μ' αυτήν την πανέμορφη κωμόπολη του κάμπου της Ηλείας, αφού αποτελεί την προσφιλή γενέτειρά μου. Το σπίτι που γεννήθηκα και έκανα τα πρώτα μου βήματα, εκεί που  γνώρισα την κοινωνία, την αυλή που σχεδίαζα τους πρώτους μου στόχους, τη γειτονιά, τις παρέες και τα παιχνίδια όπου μαζί τους ζωγραφίστηκαν τα υπέροχα κι αξέχαστα παιδικά μου χρόνια, τον τόπο που αναπτύχθηκε

η περίοδος της ανέμελης σχολικής ηλικίας, την τεράστια αγκαλιά των γονιών μου,....όλα εκείνα τα φωτεινά σημεία της ζωής μου, που κουβαλώ ως φυλαχτό μέσα μου...τα οποία ακόμη και σήμερα, εκμηδενίζουν κάθε ουτιδανή προσπάθεια μνησίκακων πυρών.

  

Αυτή η ιστορική, φημιστή πόλη, η βασίλισσα πόλη των πόλεων του Μοριά, η περιστοιχισμένη από τα θεία μεγαλεία της φύσης, ήταν απόλυτα φυσιολογικό να  δικαιούται ηλιόλουστες μέρες προόδου..σκεφτόμασταν κάποιοι, αρκετά χρόνια πριν...

Κατά το παρελθόν ήταν μια κωμόπολη που έσφυζε από ζωή, όπως συνηθίζεται να λέμε. Η πλατεία της,  είχε μεγάλη κίνηση από τους κατοίκους του τόπου, αλλά και από πολίτες της γύρω περιοχής. Ανθρώπους κάθε ηλικίας, οι οποίοι έκαναν τη βόλτα τους, απολαμβάνοντας  τις αλκυονίδες μέρες, καθώς επίσης και τις καλοκαιρινές βραδιές. Η πλατεία μοιάζει σαν  κύκνος που καμαρώνει για την ομορφιά του.Απλώνεται μπροστά από τον Φράγκικο Ναό της Αγίας Σοφίας, ένα σπάνιο ιστορικό, καλλιτεχνικό, θρησκευτικό κόσμημα, για το οποίο γίνεται αναφορά στο ειδικό τμήμα του Βυζαντινού -Χριστιανικού Μουσείου της Αθήνας. Στον χώρο της πλατείας κάποτε...λειτουργούσε θερινός και χειμερινός κινηματογράφος..Αξέχαστες αναμνήσεις, ειδικά  για τους παλιότερους .

Στη γενέτειρά μου όπως θυμάμαι από τις αφηγήσεις του πατέρα μου, υπήρχαν αρκετές ταβέρνες με καλό κρασί, νόστιμους μεζέδες και τους γλεντζέδες της περιοχής που διάνθιζαν την ατμόσφαιρα με τους στίχους των δημοτικών μας τραγουδιών..ενίοτε και των ρεμπέτικων. Πολλές φορές μέσα στο χρόνο ερχόντουσαν " μεγάλα ονόματα" των τραγουδιστών και μουσικών ,της εποχής εκείνης.  Πολλοί ειδήμονες του πενταγράμμου λένε ότι "όλες οι φίρμες είχαν περάσει από την Ανδραβίδα"

Πολλά χρόνια πριν εκτός από θεατρική ομάδα, είχαν οργανώσει και μαντολινάτα. Τις απόκριες ήταν τόσο όμορφα τα δρώμενα που λάμβαναν χώρα, με αυθεντικά σενάρια, όμορφη σκηνοθεσία από απλά υλικά...αλλά με ατελείωτο κέφι σε συνδυασμό με την παραδοσιακή κληρονομιά..τα οποία (σύμφωνα με ντοκουμέντα και όχι αερολογίες) ανήκαν σε υψηλού επιπέδου εκδηλώσεις. Όσο για τις μεγάλες εορτές, αυτήν του Αγίου Κωνσταντίνου και την άλλη της Αγιά Σοφιάς, ειλικρινά δεν μπορώ να μεταφέρω αυτά που θυμάμαι αλλά και όσα μου περιέγραφαν οι γονείς μου. Θα πω ελάχιστα...πως το γλέντι κρατούσε μέρες, η φιλοξενία ήταν δεδομένη, οι κουραμπιέδες και οι καρυδόπιτες μοσχοβολούσαν στις γειτονιές, παραδοσιακά όργανα, κόσμος.. Τον Σεπτέμβρη ιδιαιτέρως, η πόλη έπαιρνε άλλη μορφή, με την πραγματοποίηση της Ιππικής Έκθεσης, ενός σημαντικότατου γεγονότος για τους προγόνους μας, για όσους μεγαλώσαμε με αυτές τις αναμνήσεις και την τιμούμε...

Η Ανδραβίδα γέννησε και ανέθρεψε προσωπικότητες του πνεύματος, της επιστήμης, του καλλιτεχνικού τομέα. Μεγάλωσε ανθρώπους με ισχυρές γνώσεις και τα προσόντα για σπουδαία προσωπική ανέλιξη, οι οποίοι κυριολεκτικά θυσιάστηκαν από την υπερβολική αγάπη για την πόλη τους. Ανθρώπους, που η ιδιοτέλεια ήταν ξένος όρος στη ζωή τους...οι οποίοι πέρασαν το κατώφλι των ανώτατων κυβερνητικών αξιωμάτων για να βοηθήσουν τους συμπολίτες τους και τον τόπο γενικότερα....και το πέτυχαν τότε!!. Φυσικά σε όλες τις κοινωνίες κατά καιρούς, παρουσιάζονται προβλήματα και λάθη, αλλά είναι καταστάσεις που ανήκουν στην ανθρώπινη φύση.

Από έντυπο υλικό του 1975 ..."εις τους βυθούς της ψυχής και της καρδίας των απόδημων Ανδραβιδαίων, ζη η νοσταλγία διά τους γραφικούς δρόμους, τους αγρούς, τάς εξοχάς, την πλατείαν, τις Εκκλησίες, τήν Αγίαν Σοφίαν της πόλεώς των..."  

Aπόσπασμα έντυπου υλικού του 1978 ...."ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΔΡΑΒΙΔΑ!Και όλοι μας είμαστε υποχρεωμένοι με πράξεις, με σκέψεις και με άξια λόγια να φυτεύουμε ωραίες ιδέες, να δημιουργούμε ιδανικές εκδηλώσεις, να μεταδίδουμε πολύτιμες γνώσεις, να εγκαταστήσουμε την ανθρωπιά σαν ρυθμιστή στην πόλη μας, να εκτιμήσουμε και να μιμηθούμε το γενναίο παράδειγμα εκείνων των συμπολιτών μας, οι οποίοι έμειναν εδώ από αφάνταστη λατρεία για τον τόπο τους για να τον υπηρετούν, να τους συμπαρασταθούμε......"

Τα γραφόμενά μου βασίζονται σε ντοκουμέντα, σε αρχεία που υπάρχουν και αποτελούν αδιάσειστα στοιχεία  για τα θέματα στα οποία αναφέρομαι.
Στο 2ο μέρος του αφιερώματος θα περιγράψω  ανησυχίες και καταστάσεις για το μέλλον αυτού του τόπου, που είχαν εκφραστεί κατά τη δεκαετία του 1970,για το σημερινό παρόν δηλαδή, μαζί με την κριτική μου  και τις απόψεις μου.

Το ταξίδι στην ποίηση..με στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου.

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος είναι γνωστός για τα τραγούδια του.... όπως συνηθίζεται να λέμε "άφησαν εποχή"..... τους στίχους που αν και γράφτηκαν παλιότερα σκιαγραφούν άνετα... τις αντιδράσεις της εποχής μας, τα συναισθήματα γενιών και γενιών.

Ο εικονιζόμενος μεγάλος στιχουργός, συγγραφέας,δημοσιογράφος  και όχι μόνο...ανήκει για πολλούς στους ιδιόρρυθμους χαρακτήρες. Προσωπικά τον θαύμαζα από μικρή, γιατί μιλούσε με αγάπη για τη γειτονιά που μεγάλωσε..Φωκαίας 18, κοντά στην πλατεία Βικτωρίας..την απλή, φτωχική, γεμάτη από τις ανθρώπινες σχέσεις συνοικία. Ο αδερφός μου, σαν δώρο από ένα ταξίδι του , στην Αθήνα, μου έφερε το πρώτο του βιβλίο με τα τραγούδια του. Άκουγα από τους μεγαλύτερους  την "άπονη ζωή", τη "φτωχολογιά", το " σαββατόβραδο στην Καισαριανή"..τραγουδούσαμε  τα καλοκαίρια το "δελφίνι -δελφινάκι"..μελαγχολούσαμε αργότερα με "το παλιό ρολόι", αισθανόμαστε τα πρώτα σκιρτήματα με άγνωρους προορισμούς ακούγοντας το " θα πιω απόψε το φεγγάρι", ψιθυρίζαμε στις σχολικές εκδρομές την "καμαρούλα", τρέχαμε να παρακολουθήσουμε την ταινία "Γοργόνες και Μάγκες"..για να θαυμάσουμε τη φωνή της Μαρινέλλας στο "Άνοιξε πέτρα"...στις εκδηλώσεις του σχολείου, ως χορωδία, με καμάρι και επαναστατικά συναισθήματα τραγουδούσαμε το "Δέκα παλικάρια"..και τόσες απερίγραπτες στιγμές που δεν μπορεί να συμπεριληφθούν σ' ένα μικρό αφιέρωμα!!

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, πάντα εκφράζεται με ιδιαίτερη στοργή για τους γονείς του, για εκείνους τους απλούς ανθρώπους, που τον έφερα στη ζωή...Ο ίδιος γεννήθηκε στην Αθήνα το Νοέμβριο του 1935.Ο πατέρας του τσαγκάρης, ήταν πρόσφυγας από το Μιχαλίτσι της Προύσσας και ορφανός από μικρός ,μεγάλωσε στο ορφανοτροφείο της Πριγκίπου. Η μητέρα του αναλφάβητη, από ένα χωριό το Πακάνσκι, κοντά στο Νοβοροσίσκ της Ρωσίας. Το αξιοθαύμαστο με την μητέρα του , ήταν πως έμαθε μόνη της να διαβάζει και να γράφει, περίπου στα εξήντα της!!γιατί ντρεπόταν να' ναι αγράμματη!! Το ποίημα που επέλεξα να παρουσιάσω εδώ είναι

 "Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ"

...αποτελείται από στίχους οι οποίοι, απλά....αγγίζουν τις καρδιές..

Ανήκει στον κύκλο τραγουδιών "ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ".

Τη μουσική του έγραψε ο Μίμης Πλέσσας και 

πρωτοτραγουδήθηκε το 1970 από τον Γιάννη Πουλόπουλο.

Μεταφέρω ακριβώς τα λόγια που γράφει ο στιχουργός, χωρίς καμιά παραφθορά " Τραγούδι -ζωγραφιά της μάνας μου. Μια γυναίκα της βιοπάλης, που φορούσε τσεμπέρι και δούλευε νύχτα-μέρα για την οικογένεια. Άδικο έχω που την εξομοιώνω με την Παναγία;".

Η μάνα μου φοράει τσεμπέρι

σαν τις μανάδες τις παλιές.

Παίρνει την Παναγι' απ' το χέρι

και τρέχουνε στις γειτονιές

και σμίγουνε με τον κοσμάκη

που λέει το ψωμί -ψωμάκι.

Κι όταν γυρνάνε στα σοκάκια

σα δυο σκιές μες  στη βραδιά

με τα φτωχά τους ρουχαλάκια

όλο βροχή και λασπουριά

δεν ξέρω να τις ξεχωρίσω

ποιανής το χέρι να φιλήσω!

Χρόνια πολλά Ελλάδα μου!!

 Η μέρα που ξημερώνει απαιτεί σεβασμό σε όλους εκείνους που έζησαν και πέθαναν για τα ιδανικά!!ΟΧΙ στον κάθε εξωτερικό αλλά και στον κάθε εσωτερικό εχθρό!!ΟΧΙ στην κάθε ακραία πολιτική άποψη....ΟΧΙ και στους εθνομηδενιστές της νέας εποχής! Αγαπώ και στηρίζω τη Χώρα μου, επιθυμώ τη διατήρηση των χαρακτηριστικών της παράδοσής μου, ονομάζεται εθνισμός και είναι η θεωρία που πρέπει να πιστεύει ο κάθε λαός , ο οποίος  διακρίνεται από πολιτισμό. Η αρνητική θεωρία είναι ο εθνικισμός.

 Δεν ξεχνούμε όλους όσους πολέμησαν...διδάσκουμε στα παιδιά μας την ιστορία και δεν τα ομαδοποιούμε σύμφωνα με τον αριστερό ή δεξιό...οδηγό της οικογένειας.

 Λαός χωρίς παρελθόν, είναι λαός δίχως μέλλον......λόγια μεγάλων ανθρώπων.

 Η παρέλαση δεν αποτελεί εκδήλωση επίδειξης, αποτελεί φόρο τιμής, όπως συμβαίνει σε κάθε χώρα για τις δικές της επετείους.Το ίδιο συμβαίνει και με την κατάθεση στεφάνων!φόρος τιμής με σεβασμό και όχι αφορμή για έριδες ....

....Εγώ θα σας αφηγηθώ τη ζωή μου με απλότητα. Είναι μια απλή ζωή που αμφιβάλλω αν θα σας ενθουσιάσει, όπως αμφιβάλλω για το συγγραφικό μου τάλαντο. Ισως θα προτιμούσατε αντί να διαβάζετε αυτές τις γραμμές να σας έλεγα ένα τραγούδι...»

Σοφία Βέμπο

....Όταν η Ασφάλεια έρχεται στο κατώφλι της λέει στον επικεφαλής:
«Εγώ δε φοβήθηκα τον Ντούτσε, δε φοβήθηκα τον Χίτλερ. Είναι δυνατόν τώρα να φοβηθώ εσάς; Είναι ποτέ δυνατόν να φοβηθώ τους δικούς μου; Και μ’ αυτή τη γενναία πράξη έπεσε η αυλαία των εθνικών της προσφορών»... ..

 Η εθνική σημαία της Ελλάδας περιέχει εννέα ισοπαχείς, οριζόντιες και εναλλασσόμενες λευκές και κυανές παράλληλες λωρίδες. Μέσα σε ένα κυανό τετράγωνο στο πάνω προΐστιο μέρος, υπάρχει ένας λευκός σταυρός. Οι εννέα λωρίδες αντιστοιχούν στις συλλαβές της ιστορικής φράσης «Ελευθερία ή Θάνατος». Ο σταυρός συμβολίζει τον σταυρό του χριστιανισμού και της ορθόδοξης πίστης, όπως και ο σταυρός στον ιστό. ( διαδίκτυο).

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΕ ΥΓΕΙΑ.

Ο Νίκος Καζαντζάκης θα μας ταξιδεύει πάντα.

26 Οκτωβρίου 1957... σαν τα πουλιά πέταξε...

Για τη μεγάλη μορφή, την σπουδαία προσωπικότητα του Νίκου Καζαντζάκη, δεν θα αναφέρω ιστορικά και βιογραφικά στοιχεία!! Για τον καθένα μας, σημαίνει κάτι, για άλλους μεγάλο, για κάποιους μικρό...υπάρχουν και οι άνθρωποι που δεν τους εκφράζει κάτι. Παρακάτω γράφω απλά λίγους στίχους του, για την αγάπη...και σας αφήνω σε ένα φωτογραφικό ταξίδι γι' αυτόν τον πολυτάλαντο άνθρωπο!!

Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. 
Στη συμπόνια είναι δύο,
αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. 
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένας. 
Σμίγουν οι δύο και γίνοναι ένα. Δεν ξεχωρίζουν. 
Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. 
ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ… Νίκος Καζαντζάκης

Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΟΡΤΑΖΟΥΝ

ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ, ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Η σημερινή ημέρα είναι ξεχωριστής διττής σημασίας για τη Θεσσαλονίκη. Εορτάζει ο πολιούχος της Άγιος Δημήτριος καθώς επίσης  σαν σήμερα πριν 107 χρόνια, 26 Οκτωβρίου 1912, απελευθερώθηκε η πόλη από τον τουρκικό ζυγό ....ημερομηνία ορόσημο για την αποκορύφωση των Βαλκανικών Πολέμων. Η όμορφη Θεσσαλονίκη, όπως αναφέρουν πολλοί στίχοι, αποτελούσε πόθο όχι μόνο για τον ελληνικό στρατό, αλλά και για το βουλγαρικό...ήταν μια μεγάλη αντίθεση στις επιθυμίες του αρχιστράτηγου και διάδοχου του θρόνου Κωνσταντίνου, καθώς  και  του 

Πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου. 

Ο Ιερός Ναός του Αγίου Δημητρίου σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές χτίστηκε το 413, ουσιαστικά πάνω από τον τόπο που μαρτύρησε ο Άγιος, από τον έπαρχο του Ιλλυρικού Λεόντιο, καθόσον θεραπεύτηκε από κάποια ανίατη ασθένεια. Εκτός του βαρυσήμαντου θρησκευτικού ενδιαφέροντος για τους χριστιανούς, ο Ναός φέρει τεράστια ιστορική και αρχιτεκτονική σημασία. Ο αρχιτεκτονικός του ρυθμός είναι πεντάκλιτη βασιλική με εγκάρσιο κλίτος, διπλά υπερώα και μακρές διπλές κιονοστοιχίες. Στην πορεία των χρόνων ο Ναός δοκιμάστηκε, από την πύρινη λαίλαπα, τον 7ο αιώνα και το 1917 , που προανέφερα. Το 904 λεηλατήθηκε από τους Σαρακηνούς και το 1118 από τους Νορανδούς. Λειτούργησε και ως τζαμί κατά τη χρονική περίοδο 1493 -1912.

Η Θεσσαλονίκη , αλλιώς και νύφη του Θερμαϊκού, ιδρύθηκε από τον βασιλιά της Μακεδονίας Κάσσανδρο, το 315 π.Χ. Το όνομά της το πήρε από την ετεροθαλή αδερφή του Μ. Αλεξάνδρου και γυναίκα του Κάσσανδρου, η οποία είχε ονομαστεί έτσι από τον πατέρα της Φίλιππο επειδή ο ίδιος είχε πετύχει μια μεγάλη νίκη κατά των Θεσσαλών.

Ημικυκλικά κατά μήκος της παραλίας και αμφιθεατρικά, είναι το σχέδιο δόμησης της σύγχρονης Θεσσαλονίκης. Σημαντική ημερομηνία για την εικόνα αλλά και για την ιστορία της πόλης, αποτελεί το 1917 που μια μεγάλη πυρκαγιά κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος του ιστορικού κέντρου. Στον ανασχεδιασμό της Θεσσαλονίκης, που πραγματοποιήθηκε από το 1917 έως το 1950, σημαντικότατο ρόλο είχε μια ομάδα αρχιτεκτόνων, της οποία επικεφαλής ήταν ο Γάλλος αρχιτέκτονας 

Ερνέστ Εμπράρ.

Ένα χρόνο πριν το 1916 ιδρύθηκε το πανεπιστήμιο, οργανώθηκε η Διεθνής Έκθεση και άρχισε η αναστήλωση του ναού του Αγίου Δημητρίου.

Με αυτό το μικρό ταξίδι, εύχομαι ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στη ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ!!