Bιολάρης Biolaris " ΤΑ ΤΖΙΤΖΙΚΙΑ " 1972

Το άσπρο των ελληνικών νησιών!!

Tο κύριο χαρακτηριστικό των αιγαιοπελαγίτικων νησιών και ιδιαιτέρως των Κυκλάδων, είναι το άσπρο. Επί του θέματος έχουν γίνει πολλές συζητήσεις, επειδή δεν ήταν όλοι σύμφωνοι με το αν έπρεπε να επιβληθεί. Το λευκό καθιερώθηκε  από τον γαλλοελβετό αρχιτέκτονα Le Corbusier  τη δεκαετία του 1930, αφού ο ίδιος το θεωρούσε ως το χρώμα των οικισμών της Μεσογείου. Θεσμοθετήθηκε ως το επίσημο χρώμα από τον Ιωάννη Μεταξά, που θεώρησε το άσπρο ως το κατάλληλο για την αρμονία του χώρου, ίσως και επειδή δένει με το γλαυκό τ' ουρανού...

Το 2005, το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (Κ.Α.Σ) , εξέφρασε τις αμφισβητήσεις του σε παραδοσιακό οικισμό της Θήρας ως προς την ύπαρξη του λευκού και έτσι ξανάρχισαν συζητήσεις. Οι γνώμες ήθελαν την επαναφορά της πολυχρωμίας όπως υπήρχε κάποτε ή της χρησιμοποίησης της πέτρας. Την πολυχρωμία όπως μας έχουν πει πολλοί ηλικιωμένοι νησιώτες αλλά και όπως καταγράφεται σε κάποιες λαογραφικές σημειώσεις, την επέβαλε η οικονομική κατάσταση των ανθρώπων, οι οποίοι μη έχοντας τη δυνατότητα αγοράς χρωμάτων, έβαφαν τα σπίτια τους με ότι χρώμα περίσσευε από τα καράβια τους.   

 Οι υποστηρικτές του λευκού, όπως είναι και η γράφουσα, θεωρούν πως έτσι επιτυγχάνεται το απόλυτο της λάμψης της Μεσογείου. Είναι το μόνο χρώμα που παρουσιάζει το ελληνικό φως του πολιτισμού και της λαμπρότητας, στοιχεία που έχουν τιμηθεί άπειρες φορές από αμέτρητους καλλιτέχνες.  Ένας Αμερικανός νατουραλίστας φιλόσοφος, ο Henry David Thoreau έχει πει "Ένα τοπίο όπου το πλούσιο στοιχείο είναι το αθώο φως του ήλιου, είναι ένα δυνατό τοπίο". Είναι αλήθεια πως στην περίπτωση πολυχρωμίας ο ήλιος θα χάνεται, καθώς επίσης και στην ύπαρξη της πέτρας που απορροφά τον ήλιο. Το άσπρο των νησιών, αυτό το απέριττο αλλά καθαρό, βρίσκει τη θέση του στον ασβέστη ο οποίος διώχνει τις ηλιακές ακτίνες κατά τις δύσκολες καλοκαιρινές ημέρες του καύσωνα. Με το ασβέστωμα συνδέεται η υγεία γι' αυτό παντού ασβεστώνουμε τους κορμούς των δέντρων καθόσον όπως λέμε "καίει" τα μικρόβια. Επίσης το ασβέστωμα είναι μια πανέμορφη εργασία, ιδιαιτέρως όταν τα σπίτια ετοιμάζονται για το Πάσχα αλλά και για το καλοκαίρι.

 Οι νησιώτες ,ιδιαιτέρως παλιότερα είχαν μεγάλη αγωνία, αφού τα δικά τους άτομα ήταν ναυτικοί και ζούσαν με το φόβο της κακής είδησης του ναυαγίου...και έτρεχαν στο εκκλησάκι να προσεύχονται και να ελπίζουν.Επίσης ο χειμώνας τους ήταν και σε αρκετά νησάκια είναι ακόμη, πολύ δύσκολος γιατί οι κάτοικοι ήταν μόνοι τους με συντροφιά τις τρικυμίες και το βαθύ γκρίζο της εποχής. Έτσι το λευκό χρώμα γι' αυτούς τους καθαρά ψυχολογικούς λόγους, ήταν αυτό που σκόρπιζε το φως της αισιοδοξίας και της ηρεμίας.

 Είναι γεγονός πως κατά την ιστορία του Αιγαίου το λουλακί, η ώχρα και το  κόκκινο ήταν τα χρώματα που επικρατούσαν καθώς και κάποιοι άλλοι έντονοι χρωματισμοί, όπως αποκαλύφτηκαν σε κυκλαδίτικες τοιχογραφίες. Στα σύγχρονα χρόνια όμως το άσπρο όπως φαίνεται άρμοσε ώστε αφήνοντας την σκέψη ελεύθερη όταν ταξιδεύεις να νομίζεις πως παντού υπάρχουν γλάροι...Σπουδαίες ιστορικές και περιηγητικές αναφορές του 18ου και  19ου αιώνα σχετικά με τους οικισμούς των Κυκλάδων και των Δωδεκανήσων, κάνουν λόγο για το λευκό.

 Κατόπιν συζητήσεων , αμφισβητήσεων και αποφάσεων...η αλήθεια είναι πως το άσπρο μπορεί άψογα να σταθεί ανάμεσα στο γαλάζιο τ' ουρανού και της θάλασσας.

Ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, γνωστός για το λυρικό του λόγο, δίνει την εξής ομορφιά του άσπρου νησιώτικου περιβάλλοντος " T' άσπρα σπιτάκια, οι λουλακιές εκκλησιές, είναι μια μορφή αφθαρσίας. Είναι ακίνητα , καθώς η αιωνιότητα. Η δική μας αιωνιότητα είναι πολυσάλευτη πάντα. Κι ανάμεσα σ' αυτές τις δυο αιωνιότητες, η "εντύπωση"γίνεται "θύμηση".Μια πολύτιμη θύμηση, Να την παίρνουμε μαζί μας για την ώρα του απαυδημού, για την ώρα της νοσταλγίας. Άσπρο και πράσινο και σταχτί είναι το ονειρεμένο νησί...".

Ο Ανδρέας Καραντώνης νησιώτης, θέλει τις Κυκλάδες να γοητεύουν εκτός των άλλων και τη "λευκή μικροσκοπική αρχιτεκτονική τους"...την αισθητική του Αρχιπελάγους. Κάποια χρώματα δεν απορρίπτονται με την ύπαρξη του λευκού, όπως το μπλε, το πράσινο, το κίτρινο στα παραθυρόφυλλα, στις πόρτες στα εσωτερικά των σπιτιών. Ο Νορβηγός διανοούμενος Φερντινάντ Φίννε έγραψε " Και τα χρώματα; Πότε ξανασυνάντησα τη χρυσαφιά τούτη λάμψη πάνω από τα νησιά; Τη ρόδινη απόχρωση; Τη φωτεινή ασπράδα των σπιτιών; Ήταν μοναχά το φως που τα 'κανε όλα τούτα; Το ελληνικό φως που μεταλλάζει τα πάντα σε μύθους κι ονείρατα;Όχι, δεν ήτανε μονάχα υφασμένο με τη θάλασσα, μα έμπαινε μέσα σου, γινότανε κομμάτι του εαυτού σου".

 Η ένσταση πολλών ειδικών σήμερα διατυπώνεται στο ότι πια το άσπρο προέρχεται από ακρυλικά χρώματα και όχι από τον ασβέστη. Έτσι είναι διαφορετική η όψη και η αίσθηση.  Ο καθηγητής -αρχιτέκτονας Τάσης Παπαϊωάννου εκφράστηκε ως εξής επί του θέματος " ...o ασβέστης δίνει ένα φωτεινό χρώμα, έχει μια διαφάνεια μοναδική, που προσδίδει βάθος και ποτέ δεν καλύπτει την επιφάνεια του τοίχου ομοιόμορφα. Μοιάζει με ζωγραφική. Ζωγραφίζανε τα σπίτια τους τότε, δεν τα βάφανε..".

 Μια μικρή αναφορά που όμως τη θεωρώ απαραίτητη...στον υμνητή της Ελλάδας, στον Οδυσσέα Ελύτη
"Σ' αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς,
σφυρίζοντας σε θολωτές καμάρες,
πέστε μου είναι η τρελή ροδιά,
που σκιρτάει στο φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο της,
με ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα,
πέστε μου είναι η τρελή ροδιά,
που σπαρταράει με φυλλωσιές νιογέννητες τον όρθρο,
ανοίγοντας όλα τα χρώματα ψηλά με ρίγος θριάμβου;

Κλείνω το αφιέρωμα στα μοναδικά ελληνικά νησιά, στην ομορφιά των θαλασσών όλου του κόσμου!! με κάποιους στίχους από ένα δικό μου ποίημα με τίτλο "Ταξίδι στο Αιγαίο"

Στων βράχων τον λευκό αφρό

στέκουν εκκλησάκια με χρυσό σταυρό,

στου μαΐστρου, στου γαρμπή το χάδι

οι καμπάνες αντηχούν κάθε βράδυ.

Αγέρωχοι οι γλάροι στον ουρανό πετούν,

τα όνειρα μας θέλουν και ρωτούν,

το βλέμμα μεθάει στη ζωγραφιά,

που του χαρίζουν τα ελληνικά νησιά.

Γιάννης Σαββιδάκης - Δέκα Μάγισσες - Official Video Clip

Ο θαλασσινή άποψη του Νομού Ηλείας

Ελύτης...

Φλοίσβος φιλί στη χαϊδεμένη του άμμο - Έρωτας
Τη γαλανή του ελευθερία ο γλάρος
Δίνει στον ορίζοντα
Κύματα φεύγουν έρχονται
Αφρισμένη απόκριση στ' αυτιά των κοχυλιών

Ποιος πήρε την ολόξανθη και την ηλιοκαμένη;
Ο μπάτης με το διάφανό του φύσημα
Γέρνει πανί του ονείρου
Μακριά
Έρωτας την υπόσχεσή του μουρμουρίζει - Φλοίσβος

 Αναμφισβήτητα όλη η Ελλάδα είναι ένα ατελείωτο δαντελωτό ακρογιάλι. Το καλοκαίρι έφτασε, η θάλασσα έχει την τιμητική της. Οι ακτές των νησιών αλλά και των άλλων παραλιακών περιοχών θα γεμίσουν πάλι με λουόμενους!!με παιδιά και μεγάλους, με παιχνίδια και βουτιές που θα σβήνονται στη χρωματική συλλογή του σούρουπου. Ξένοι και Έλληνες ποιητές  έχουν ασχοληθεί στα έργα τους, με το κουρσάρεμα της ψυχής που προκαλεί το θαλασσοπαινεμένο όνειρο του καλοκαιριού.

Το υγρό στοιχείο κρύβει απίστευτη μαγεία, μυθικούς θησαυρούς.

Μπορούμε να το απολαμβάνουμε, αρκεί να το σεβόμαστε. Όταν αγριεύει ο Ποσειδώνας μας ειδοποιεί πως δεν πρέπει να το προκαλούμε..κι όταν γαληνεύει οι γλάροι και τα δελφίνια μας καλούν, με προσκλητήριο τα ολοκάθαρα νερά που αγγίζουν τα πόδια μας στην παραλία.

 Αυτές οι πατημασιές από τα μικρά πουλάκια που γεννιούνται κατά τον Αύγουστο και μαθαίνουν να περπατούν ανάμεσα στον κόσμο..είναι ακόμη ένας οιωνός πως η φύση δεν περιγράφεται!

 Το θαλασσινό αφιέρωμα ανήκει στον όμορφο Νομό Ηλείας που είναι και ο τόπος όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα.

 Οι εικόνες που παραμένουν ανεξίτηλες στη μνήμη μου από παιδί..είναι το άλογό μας που κολυμπούσε με τον πατέρα μου στην παραλία της Μυρσίνης, οι ατελείωτες αμμουδιές της περιοχής μας, τα άσπρα κρίνα που στόλιζαν σαν νύφες τους αμμόλοφους...και για τα κοχυλάκια, δεν υπάρχει περιγραφή..

 Τα νερά του Ιονίου της περιοχής μας, πεντακάθαρα και με ελάχιστες περιοχές να έχουν πετραδάκια.

 Με το προνόμιο του λιμανιού του Κατακόλου απολαμβάνουν οι λουόμενοι το μπάνιο τους, έχοντας ως εικόνα τα μεγάλα κρουαζερόπλοια, που επισκέπτονται την Ελλάδα και το Νομό Ηλείας με κύριο σκοπό την επίσκεψη στον ιερό τόπο της Αρχαίας Ολυμπίας.

 Οι παραλίες είναι πολλές..Κουρούτα, Άγιος Ανδρέας,  Σαμικό, Ζαχάρω, Σκαφιδιά, Καϊάφας, Λεβεντοχώρι, Θίνες, Γλύφα, Αρκούδι, Λίντζι, Χρυσή Ακτή, Πόλο, στην Κυλλήνη (λιμάνι), Κουνουπέλι και άλλες .

 Το ηλιοβασίλεμα απολαμβάνει κανείς τη βουτιά του ήλιου στη Ζάκυνθο και στην Κεφαλλονιά, αναλόγως ...

Στην περιοχή του Δήμου Ανδραβίδας -Κυλλήνης, αγαπημένος καλοκαιρινός προορισμός είναι οι παραλίες της Χρυσής Ακτής, Λίντζι, Πόλο καθώς και άλλες, για τις οποίες η διαδρομή είναι σπουδαίου κάλλους και αξίας. Ανάμεσα από μια κατάφυτη περιοχή, με ελαιώνες αντικρίζει ο επισκέπτης το γλυκό, ήρεμο γαλάζιο του Ιονίου με φόντο τη Ζάκυνθο, την Κεφαλλονιά και τα άλλα νησιά στο βάθος. Το σπουδαιότερο του ξεχωριστού της διαδρομής είναι το πέρασμα από το χωριό Κάστρο και κάτω από το Χλεμούτσι...ενός σημαντικότατου ιστορικού μνημείου. Αποτελεί ίσως ένα από τα πιο καλοδιατηρημένα κάστρα όπου γεννήθηκε στο λόφο Χελωνάτα, στο δυτικότερο ακρωτήριο της Πελοποννήσου και φαντάζει σε όλο τον κάμπο της Ηλείας καθώς επίσης είναι αξιοθαύμαστη η εικόνα του από τα πλοία που διασχίζουν το πέλαγος.

Το 1220-1223 ο ηγεμόνας  Γοδεφρείδος Α΄ Βιλλεαρδουίνος ίδρυσε το μεγαλοπρεπές αυτό αριστούργημα που αποτέλεσε το ισχυρότερο φρούριο του φράγκικου πριγκιπάτου της Αχαΐας.

Το πρωί συνήθως η θάλασσα είναι σαν πισίνα, νιώθεις πως θα πατήσεις μια απέραντη γαλάζια μοκέτα με ψαράκια για το διάκοσμο. Το απογευματάκι τα κύματα καλούν σε παιχνιδίσματα σαν αυτά που κάνει ο ήλιος με τα σύννεφα.

Η Πατρίδα μας είναι η ομορφότερη χώρα του κόσμου, κάθε της άκρο αποτελεί επίγειο παράδεισο! Έτσι και η  Ηλεία με τον συνδυασμό της ψιλής άμμου, τα κρυσταλλένια νερά, ανάμεσα στον καταπράσινο κάμπο και τις σπουδαίες αρχαιότητες δικαιολογημένα ανήκει στον ελληνικό παράδεισο!Καλό καλοκαίρι με υγεία και χαρά για όλους.

Η υγεία ως πρώτιστο αγαθό.

Το αποψινό θέμα αποτελεί απλά ένα αφιέρωμα με τις ευχές μου σε φίλους και γνωστούς που αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα υγείας...τις τελευταίες δύο εβδομάδες έχουμε βομβαρδιστεί από ειδήσεις αιφνίδιων χαμών νέων ατόμων, καθώς επίσης και ασθενειών. Επίσης αποτελεί τον κώδωνα που κρούει, προς όλους όσους ανοίγουν την πόρτα στην κατάθλιψη, για θέματα που λύνονται, για όνειρα που δεν γίνονται σήμερα αλλά μπορεί να γίνουν αύριο. Σίγουρα ο οικονομικός παράγοντας είναι ο καταλυτικός για την ποιότητα της ζωής... όμως αν ανατρέξουμε στην ιστορία θα θυμηθούμε αυτοκρατορίες που διαλύθηκαν,,όσο δε για τα νεώτερα χρόνια...πλούσιους στη φυλακή, μεγαθήρια του χρήματος σε πτώχευση και πολλά παρόμοια. Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι μαυρίζουμε την ψυχή μας και εν συνεχεία τη συμπεριφορά μας, απλά γιατί δίνουμε περισσότερη σημασία στο "εγώ"μας... πόσοι από εμάς που μελαγχολούμε γιατί τα οικονομικά μας δεν είναι καλά, σκεφτήκαμε τις εκατοντάδες μητέρες στον κόσμο που θάβουν τα παιδιά τους;Πόσοι σκεφτήκαμε τόσους συνανθρώπους μας καθημερινά που βρίσκονται αντιμέτωποι με μια σκληρή ιατρική διάγνωση; Πόσοι απ' όσους κλαιγόμαστε και μεμψιμοιρούμε ευχαριστήσαμε το θεό ή την τύχη ή ότι πιστεύει και δεν πιστεύει ο καθένας μας,γι' αυτά που έχει; Αν ξεκινήσουμε μ' αυτά που έχουμε, θα μείνει ελάχιστος χρόνος να σκεφτούμε αυτά που δεν έχουμε αποκτήσει. 

 Ακόμη και στο δικό μας οικογενειακό, συγγενικό ή φιλικό κύκλο..ταξιδέψαμε λίγο στο παρελθόν να θυμηθούμε από τι έχουμε σωθεί; την ασθένεια που ξεπέρασε το παιδί μας; τις κουβέντες που μας έλεγαν οι γιαγιάδες μας..πως η γκρίνια είναι κατάρα και μόνο άσχημα γεγονότα φέρνει, τις λάβαμε σοβαρά υπόψη;
Δε χρειάζεται σκέψη για να εμπεδώσουμε πως το μεγαλύτερο αγαθό είναι η ψυχική και σωματική υγεία. Μην την απαξιούμε μπροστά σε ανώριμες σκέψεις...της δίνης της οικονομικής ευμάρειας.  Οι περισσότεροι εκ των φίλων και γνωστών μου, που υποφέρουν .... τα είχαν όλα (αυτά που εννοούμε εμείς)...δεν είχαν όμως υγεία και καλοτυχία.
Όταν ξυπνάμε κάθε πρωί και είμαστε καλά, όπως και οι δικοί μας...ας ευχαριστούμε αυτό που πιστεύουμε κι ας ευχόμαστε πάντα να μαθαίνουμε καλό για όλους. Η απαισιοδοξία, η γκρίνια, η αλαζονεία.....δεν οδηγούν σε θετικά βήματα...απλά ανακυκλώνουν ή και δημιουργούν την κακοτυχία ή αρνητισμό ή ακόμη και την κατάθλιψη.

 Οι φωτογραφίες ανήκουν στην κάβα του σαββατοκύριακου!!!Εύχομαι να κατανοήσουμε όλοι πως είμαστε σε πολύ καλύτερη κατάσταση απ' όσο πιστεύουμε!!!

Η Αθήνα στη δεκαετία του '50 και η ανοικοδόμηση.

Στην Αθήνα έρχομαι από την ώρα που θυμάμαι τον ευατό μου. Οι αγαπημένοι μου συγγενείς και εν συνεχεία οι ανεκτίμητες πρωτευουσιάνικες αναμνήσεις  εκτείνονται στις περιοχές της Πλατείας Αμερικής, στου Γκύζη, στην Πλάκα και φυσικά στα πέριξ κάθε χώρου. Νιώθω τυχερή που πρόλαβα κάποιες από τις γειτονιές με τα νεοκλασικά μεγαλουργήματα, με τα απλά σπιτάκια, με τους αξιοθαύμαστους κήπους. Ως αρχιτεκτονική αλλά και ως ανθρώπινη ζεστασιά τα οικήματα εκείνα δεν συγκρίνονται με τίποτα.
Ο νόμος της αντιπαροχής που ίσχυε στην Ελλάδα και την Κένυα..ήταν η καταστροφή της Αθήνας αλλά και άλλων πόλεων. Έχω θυμό... όχι μόνο με τον πολιτικό που υποστήριξε αυτή τη νομοθεσία αλλά και με όλους αυτούς που το επιδίωξαν στο βωμό της ύλης..

Δεν κατεδαφίστηκαν μόνο ετοιμόρροπες κατοικίες..δεν ήρθε ο παραπάνω νόμος ως άγγελος που θα έλυνε το μεταπολεμικό πρόβλημα της Πρωτεύουσας σχετικά με τη στέγαση του κύματος αστυφιλίας που δημιουργήθηκε...κατεδαφίστηκαν κτίρια 10 -15 χρόνων, προκειμένου να εμφανιστούν πολυώροφα κτίρια για να δώσουν διαμερίσματα στους οικοπεδούχους καθώς επίσης και για άλλους λόγους. Ο οργασμός της οικοδομικής δραστηριότητας που άρχισε από το 1950, συνεχίστηκε αμείωτος για πολλά χρόνια..Η πόλη όπως είχε πει ο μεγάλος Δοξιάδης έπρεπε να είναι απλωμένη για μεγάλη έκταση, αφού υπήρχε δυνατότητα. Ξένοι μελετητές αναφέρουν πως καμιά πρωτεύουσα δεν έχει τη φυσική ομορφιά της Αθήνας...τόσους  λόφους, ποτάμια που κατέστρεψαν  χώρους πράσινου που επίσης κατέστρεψαν, πλατείες....κι όμως ενώ η φύση τα έδωσε απλόχερα..οι άνθρωποι τα κατακρεούργησαν για την αύξηση του εισοδήματος.

Κανείς δεν τάσσεται εναντίον της ανοικοδόμησης εάν γινόταν όπως έπρεπε. Είναι δυνατόν οι λόφοι όλοι να είναι χτισμένοι; Σχετικά πρόσφατο χαρακτηριστικό της ανοικοδόμησης  ως συνέχειας της παλιότερης καταστροφής. Χάθηκαν στολίδια ανεκτίμητης αξίας τότε. Αριστουργήματα που όταν χτίζονταν, οι ιδιοκτήτες συναγωνίζονταν για το ποιος θα στολίσει καλύτερα και ωραιότερα την πρόσοψη, τα μπαλκόνια, τις μετόπες. Με τα μαρμαροσκαλιστά σημεία μαγεύομαι. Ήταν δημιουργίες από τεχνίτες της Τήνου, που αντέγραφαν την αρχαία ελληνική τέχνη, την Ιταλική αναγέννηση, τα χρόνια του Βυζαντίου. Στην Αθήνα λειτουργούσαν πολλά εργαστήρια, κυριολεκτικά ναοί της τέχνης, που διατηρήθηκαν έως το  δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Από τα χρόνια της κατοχής τα εργαστήρια έκλεισαν αφού πια τα οικοδομήματα ήταν καθαρά εμπορικά, χωρίς δείγμα τέχνης.

Κατά τις πηγές, το 1957 υπήρχαν κάποια δείγματα του ανώνυμου καλλιτεχνικού μουσείου στις περιοχές της Αθήνας που μεσουρανούσαν από το 1880 έως το 1930. Χαρακτηριστικό έργο τέχνης είναι το κτίριο στην οδό Αιόλου 27 απέναντι από την Αγία Ειρήνη που το μπαλκόνι στηριζόταν στα κεφάλια τεσσάρων αγαλμάτων, τα οποία παρίσταναν γέρους άτλαντες.Επίσης στην οδό Νίκης 24 ένα διώροφο σπίτι είχε ένα αέτωμα αληθινό έργο τέχνης. Αγάλματα υπήρχαν σε οικίες της οδού Ερεχθείου και Μνησικλέους, στις οδούς Φιλελλήνων, Καπνικαρέας και Πλούτωνος καθώς επίσης και στα δυο ξενοδοχεία της Ομόνοιας που ήταν γνωστά...το "Πάγκειον" και το "Μεγ. Αλέξανδρος".
Θαυμάζω και δίνω τα συγχαρητήριά μου, στους ιδιοκτήτες αλλά και στους κληρονόμους αυτών, οι οποίοι διατήρησαν τις μονοκατοικίες ή τα διώροφα σπίτια, χωρίς να παρασυρθούν από το δέλεαρ του χρήματος.

Ταξιδεύοντας στην Αθήνα της δεκαετίας του '50.

 Μια ιστορική αναδρομή με επίκεντρο το κλίμα της Αθήνας κατά τη δεκαετία του '50. Οι πληροφορίες που ακολουθούν προέρχονται από προσωπικές σημειώσεις που κρατούσα μικρή όταν οι θείοι μου περιέγραφαν καταστάσεις που μου κέντριζαν το ενδιαφέρον, καθώς επίσης από βιβλία του Γιάννη Καιροφύλα.

 Το καλοκαίρι οι Αθηναίοι συνήθιζαν όλοι μαζί να εξορμούν ψάχνοντας τη δροσιά. Είχαν κοινά χαρακτηριστικά οι διακοπές τους...τα πάρκα, τις πλατείες ακόμη και τα πεζοδρόμια που ενώ την ημέρα έκαιγαν απ' τον ήλιο, ερχόταν το βραδάκι με ένα μόνιμο δροσερό αεράκι. Έτσι μόλις έπεφτε ο ήλιος, σχεδόν όλοι με γέλια και αστεία ξεχύνονταν στο Ζάππειο, στην πλατεία Συντάγματος, στο Πεδίον του Άρεως, στον κήπο του Μουσείου και φυσικά στις γειτονιές όπου υπήρχαν μικρότερα πάρκα και γραφικές πλατείες. Υπήρχαν πολλά αναψυκτήρια και ζαχαροπλαστεία που γέμιζαν τα βράδια. Προσωπικά θυμάμαι ακόμα και αργότερα γύρω στο 1980 που η μεγαλύτερη θεία όταν ερχόμαστε καλοκαίρι στην Αθήνα μας πήγαινε στο βουναλάκι της Γκύζη και στο Ζάππειο.Επανερχόμενη περίπου στο 1956 αναφέρω πάντα σύμφωνα με τις πηγές, η έξοδος των Αθηναίων απαιτούσε παγωτό, αναψυκτικό ή πασατέμπο.

Οι συζητήσεις ανάμεσα στις παρέες των μεγάλων ατελείωτες με τους άνδρες επί πολιτικών θεμάτων και τις γυναίκες επί άλλων θεμάτων σχετικά με τα παιδιά τους, τη γειτονιά και άλλα. Οι νέοι τηρούσαν τους περιπάτους ...όπου είχαν τη δυνατότητα να θαυμάσουν τα κορίτσια και το αντίστροφο. Ο ερωτισμός πάντα ήταν στη φύση μας απλά τα κοινωνικά κλισέ διαφοροποιούν τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνεται.

Ένα θέμα που συζητούνταν απ' όλες τις ηλικίες , ήταν η μόδα καθώς και οι καλλιτεχνικές ειδήσεις.
Τα ανέκδοτα και τα αστεία κρατούσαν ζωντανή την ατμόσφαιρα καθώς φυσικά και η λεγόμενη κοινωνική κριτική....
Οι παρέες κυριολεκτικά ξημερώνονταν στις καρέκλες σε μικρές και μεγάλες γειτονιές αφού η βραδινή δροσιά έκανε το κλίμα ιδανικό.

 Έως τότε στα προάστια οι κάτοικοι της πόλης είχαν τα εξοχικά τους. Τώρα το σκηνικό άλλαζε και για να αποφύγουν τα ακριβά ενοίκια του κέντρου, πήγαιναν για μόνιμη κατοικία εκεί όπου γλύτωναν χρήματα αλλά και απολάμβαναν το ωραιότατο κλίμα.

Σίγουρα είμαστε υπέρ της προόδου και της εξέλιξης....όμως πιστεύω ότι η σημερινή εξέλιξη γενικά έχει και αρνητικά σημεία.!!