Οι χειμωνιάτικες ποιητικές διαδρομές μου.

Μικρές ποιητικές διαδρομές με χειμωνιάτικα χρώματα και ψιθύρους..

 Αγαπώ όλες τις εποχές γιατί η κάθε μια, επιβεβαιώνει το θαύμα του Θεού (ή όπως το αποκαλεί ο καθένας) και αποτελεί την αναγέννηση της φύσης, της ψυχής μας, της ζωής μας. 

Το καλοκαίρι έρχεται να μας θυμίσει πως ούτε άνθρωπος ούτε φύση θα υπήρχαν, δίχως τη θαλπωρή του ζωοδότη ήλιου. Επίσης, ότι ο άνθρωπος χρειάζεται ξεκούραση και λίγη ανεμελιά. Μας χαρίζει τα δώρα της θάλασσας!

Το γλυκό και ρομαντικό φθινόπωρο,  μας γεμίζει με χρώματα απ' τους καρπούς που θρέφονταν από το καλοκαίρι. Όταν έρχονται τα πρωτοβρόχια νιώθω από την ευωδιά του μουσκεμένου χώματος  ότι  αναζωογονείται η μάνα γη.

Ο χειμώνας που έχει την τιμητική του σ' αυτό το αφιέρωμα, μας φέρνει πιο κοντά στη θαλπωρή του σπιτιού και της συντροφιάς. Κρατά στην αγκαλιά του την άνοιξη. Η φύση έχει τις δικές της απίστευτες ομορφιές.Χιονίζει ..κι όμως τα μπουμπούκια περιμένουν. Φυσά ο βοριάς και μας θυμίζει τον μύθο του Αισώπου.

Η Άνοιξη είναι η ανθοφόρα νύφη που βρίσκεται κρυμμένη στην αγκαλιά του χειμώνα και που ντύνει τη γη με απίστευτη ποικιλία χρωμάτων.

Χειμωνιάτικη νύχτα    (1987)

Νύχτα, παντού βαθιά σιγή
το χιόνι σκέπασε τη γη
το δάσος έρημο από πουλιά
που ‘χουν τρυπώσει στη σπηλιά.

Τα δέντρα νύφες σιωπηλές
με εσάρπες άσπρες διαλεχτές
όλα ντυμένα γιορτινά
σε συγκινούν αληθινά.

Η Λεύκα με ξετσιπωσιά
κάτω απ’ ασημένια φορεσιά
με γύμνια στο φεγγάρι που γελά’
καθώς τη βλέπει από ψηλά.

  

Της αμυγδαλιάς τα άνθη  (2021)

 

Μες στον άγριο χειμώνα

και στον παγερό βοριά

στέκει νύφη στολισμένη

η ανθοφόρα αμυγδαλιά.

Με τα σύννεφα μιλάει

τον Θεό ευγνωμονεί 

τα πουλιά συχνά ρωτάει

τι συμβαίνει εδώ στη γη;

Οι περαστικοί θαυμάζουν

τη μοναδική ομορφιά της

με τα άνθη να στολίζουν

τα ατρόμητα κλαδιά της.

Αναγέννηση, ελπίδα

και της άνοιξης οιωνοί

κάθε χρόνο μας καλούν

να χαρούμε όλοι μαζί.

Χειμώνας  (1987)

Ήρθε ο γεροχειμώνας
ασπρομάλλης, παγερός.
Ήρθε πάλι ο χειμώνας
βουρκωμένος,βροχερός.

Στροβιλίζει ο βοριάς
το πυκνό που πέφτει χιόνι
κάτασπροι είναι της μουριάς
οι ξεφυλλισμένοι κλώνοι.

Καίει στο τζάκι η φωτιά
και τα παιδιά προσμένουν
τα παραμύθια απ΄τη γιαγιά
σε κόσμους που μαγεύουν.

Μοναξιά  (2016)

Όταν στην ψυχή δεν υπάρχει το χαμόγελο
τότε εσύ την κατοικείς.
Δεν έμεινες κοντά μου
γιατί σε νίκησα.
Κάποιοι σε ονομάζουν Αχερουσία.
Εγώ ανεμώνη!

 

..συμπεριλαμβάνεται σ' αυτή τη διαδρομή, λόγων ανεμώνης!

Σάλπισμα της αυγής (2022 παραμονή χιονιά με το όνομα "Ελπίδα")

 

Φυσομανάει ο άνεμος

οι λεπτές ηλιαχτίδες

δεν φτάνουν να αγκαλιάσουν

τις φωλιές στα δέντρα.

 

Βουβή η φύση

αγέρωχοι οι κορμοί

με χρυσόσκονη του δειλινού

ντύνονται τα γυμνά κλωνάρια.

 

Φοβέρα της νυχτιάς

σκιάζει τα χαμοπούλια.

Στο βάθος ο ελιόμυλος

ανασαίνει το βαθύ παρελθόν.

 

Σάλπισμα της αυγής

τα τρυφερά κοτσύφια

υμνολογούν ψάχνοντας για τροφή,

προοιωνίζονται  εαρινές μέρες.

 

Χαϊκού 

 

Χειμώνας  (2016)

 Πίσω απ' το κάτασπρο

τα μοβ πέταλα,

                                                              το όνειρο αρχίζει. 

                                                        Μια αγκαλιά από άνθη  (2015)
                                                   
                                        Ποιος αντέχει τον χειμώνα;

                                    Κουβέντες στον δρόμο 

                                    οι άνθρωποι σκυφτοί, σκυθρωποί 

                                    χάνοντας την επαφή με τον ουράνιο θόλο.

                                    Εμείς!Εμείς!κι εμείς!

                                    φωνούλες σαν τιτιβίσματα μικρών χελιδονιών..

                                    οι ανεμώνες, οι ίριδες, οι αμυγδαλιές,

                                    τα κυκλάμινα, οι φρέζιες, τα ζουμπούλια,

                                    οι αμαρυλλίδες,  οι νάρκισσοι,

                                    ο χειμωνανθός, η υπομονή 

                                    τα χρώματα τούτης της εποχής

                                    μια αγκαλιά από άνθη

                                                               γαληνεύουν την άγρια μορφή του.                                 

                                  

Ο μικρός σπουργίτης  (2014)

Ο μικρός σπουργίτης
έξω απ' το τζάμι στέκει
το φτέρωμά του φουσκωμένο
σαν καμαρωτό παγώνι.
Έφτασε η χειμωνιά
 τα κλαδιά είναι γυμνά
σε λίγο θα 'ρθει χιόνι.
Σουρούπωσε, η φύση έχει παγώσει
στο τζάκι λάμπει η φωτιά
μα τον σπουργίτι απ' τον βοριά
η γάτα θα τον σώσει.
Στο ζεστό το μαξιλάρι
χουρχουρίζει η ψιψή
κι ονειρεύεται γλυκά..
Ώσπου ανοίγει η γιαγιά
για να σώσει τον σπουργίτη
κι έτσι η ψιψή θυμώνει

                                               τρέχει έξω από το σπίτι.

                                               Τέλος του παραμυθιού..
                                            η αγάπη γεννάει φιλία
                                           οι δυο τους αρχινήσανε
                                     μια νέα ιστορία.

Ελπίδα (1999)

 

Για που ξεκίνησες βαρκούλα μες την μπόρα,

δεν τον φοβάσαι τον αγέρα που φυσά

θόλωσε η θάλασσα θάμπωσε η μέρα

δεν θα προφτάσεις να πας ως τα μισά.

 

Κοίτα τα κύματα, βουνό, θα σε σκεπάσουν

δεν θα βαστάξει το πανί σου στο βοριά

τα ξάρτια σου λεπτά είναι και θα σπάσουν

εμπρός σου ο κίνδυνος σε κάθε οργιά

Για εκεί που ξεκίνησα πρέπει να φτάσω

ας μαίνεται γύρω  μου η καταιγίδα 

μικρό το σκαρί μου μα γιατί να δειλιάσω

                                              είναι η ψυχή μου γεμάτη ελπίδα.

 

                                                             Η σκούνα  (1998)

 

 

Ας φυσά ο βοριάς

ο ξερός της στεριάς

κι ας φουσκώνει τριγύρω το κύμα

μ΄ανοιχτά τα πανιά

μέσα στην καταχνιά

θα τραβήξω μπροστά, 

πάντα πρίμα.

Δεν το σκιάζουν καιροί

το δικό  μου σκαρί

το θεριεύει θαρρείς η φουρτούνα

είμαι εγώ η χαρά 

του νησιώτη ψαρά

                                               του γαλάζιου πελάγους η σκούνα.

              Χειμωνιάτικη καταιγίδα

 

Όταν έπαψε η χειμωνιάτικη καταιγίδα

οι κάβοι κρατούσαν μετέωρα

τα κουρασμένα καράβια.

Σαν πέταγμα γλάρων

οι μνήμες έφερναν

τους θαλασσόδαρτους ανέμους

τα τεράστια κύματα

τις απειλητικές αστραπές

τότε στα πλάτη των ωκεανών.

Ακουμπισμένος σε μια παλιά καρέκλα

στο έρημο λιμάνι

ο γερο - ναυτικός βυθίζεται

σε εικόνες ολάκερης ζωής

που καθρεφτίζει ο νους

στα νερά ετούτης της θάλασσας.

Σειρήνες που τον μάγευαν

και τα κατάρτια σπάζαν.

Θλίψεις που πήρε ο Γαρμπής

χαρές που 'φερνε ο Μπάτης.

Μετά το μανιασμένο πέρασμα

χαμογελάει με δέος και πάθος

στην αιώνια αγαπημένη του.

 

 

Ακολουθούν φωτογραφίες 

 

Ανδραβίδα, ένας νέος συλλογικός φορέας δημιουργείται.

Για τον κάθε άνθρωπο ο τόπος που γεννήθηκε και μεγάλωσε (ή όποια σχέση απ' τις δυο), αποτελεί τις ρίζες για την εξέλιξή του, τα θεμέλια στα οποία κλείνονται οι αναμνήσεις του, τον ουρανό για τα πρώτα του πετάγματα (πρώτα βήματα, πρώτες λέξεις, πρώτα γράμματα..). Είναι ένας από τους σημαντικούς παράγοντες της ζωής, με σημαντικότερο την οικογένεια στην οποία γεννήθηκε ή μεγαλώνει. Είναι το μέρος της γης, που υπάρχει για πάντα στην καρδιά του, όπου κι αν βρεθεί. Με όμορφες ή άσχημες εμπειρίες η γενέτειρα δεν αλλάζει.

Η δική μου γενέτειρα είναι η ιστορική Ανδραβίδα, η πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου της Αχαϊας κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας (1205 - 1460).  Γενέτειρα με όλη τη σημασία της λέξεως καθόσον γεννήθηκα  στο πατρικό μου σπίτι. Λόγω της επαγγελματικής μου πορείας και της εξέλιξης της ζωής μου μπορεί να μην κατοικώ για όλο τον χρόνο εκεί, όμως η μοναδική μας περιουσία στην Ανδραβίδα βρίσκεται.  Οι δεσμοί μου είναι άρρηκτοι και ποτέ δεν έπαψα να προσπαθώ (με την οικογένειά μου)  για το καλύτερο της πόλης και στη συνέχεια της τοπικής κοινωνίας, από το δικό μου μετερίζι. 

Στην Ανδραβίδα γεννήθηκαν και μεγάλωσαν πολλοί φίλοι, γνωστοί ή απλά συμπολίτες. Με αρκετούς από αυτούς που δεν ζουν εκεί, όπως κι εγώ άλλωστε, δεν παύουμε να ανησυχούμε για την εξέλιξη και την ευημερία της πόλης, καθόσον σε καμιά περίπτωση η σημερινή της κατάσταση δεν μοιάζει σ' αυτό που της αρμόζει και της αξίζει. Δεν θα μακρηγορήσω για τα αίτια σ' αυτό το κείμενο, δεν είναι αυτός ο σκοπός τη δημιουργίας του.

Εδώ και αρκετά χρόνια, έχοντας αποκτήσει εμπειρία από άλλα μέρη της Ελλάδας όπου έζησα κι όπου συνδέομαι με συγγενικούς ή φιλικούς δεσμούς, έχοντας δημιουργήσει σχέσεις συνεργασίας ως μέλος αλλά και ως φίλος με συλλογικούς πολιτιστικούς φορείς μεγάλης ή και μικρής εμβέλειας, θεωρώ αδυναμία μας, να μην υπάρχει κάποιος φορέας που να μπορεί να συμπεριλάβει τους Ανδραβιδαίους όλου του κόσμου. Η προσφορά και η δυνατότητα των Ελλήνων που δεν ζούσαν στην Ελλάδα, κατά τις κρίσιμες ιστορικές στιγμές του έθνους είναι πασίγνωστη. Το ίδιο συμβαίνει και με τους πολίτες που δεν ζουν στον τόπο τους. Όπου κι αν έχω πάει συναντώ έργα τους. 

 

Στην πόλη μας δραστηριοποιούνται σύλλογοι και ομάδες, που το έργο τους σαφώς και είναι σεβαστό. Όμως ένας φορέας με άτομα που μπορεί να βρίσκονται κοντά στην πρωτεύουσα, που μπορούν να δουν, να κρίνουν, να αξιολογήσουν και να αξιοποιήσουν τις καταστάσεις αντικειμενικά, μακριά από δυσαρέσκειες και μικρότητες οι οποίες κάποιες φορές είναι προϊόντα της νοοτροπίας των μικρών κοινωνιών, σίγουρα μπορεί να βοηθήσει, να αποτελέσει μια καινοτόμο παρέμβαση και συμπόρευση σε διάφορα θέματα με γνώμονα μοναδικό - παντοτινό, το καλό της Ανδραβίδας, το κοινό καλό. Κάτι τέτοιο για να επιτευχθεί θέλει δουλειά και έργο αληθινό που συνήθως διεξάγεται μέσα από εθελοντική προσφορά, από προσωπικές θυσίες.Τα λόγια, η ενασχόληση με το τι κάνουν οι άλλοι, το "εγώ" δεν οδηγεί πουθενά, δυστυχώς! Επίσης δεν οδηγούν πουθενά με βάθος και ουσία, οι τυχόν κινήσεις εντυπωσιασμού μέσω του διαδικτύου.

Έτσι, η σκέψη που έχουμε κάνει με αγαπητούς συμπολίτες και φίλους της Ανδραβίδας εδώ στην Αθήνα καθώς και από άλλα μέρη της Ελλάδας και του εξωτερικού, διαπιστώνοντας την απουσία ενός συλλόγου με τα χαρακτηριστικά που αναφέρονται στο παρόν κείμενο, θα ενσαρκωθεί αυτή τη χρονιά. Θα ιδρύσουμε δηλαδή έναν φορέα (όταν έρθει η ώρα θα ανακοινωθεί επ' ακριβώς ο τίτλος," των Απανταχού Ανδραβιδαίων" ), κάτι που διαθέτουν σχεδόν και τα μικρότερα χωριά..  Παλαιότερα υπήρχε ο Σύλλογος των Ανδραβιδαίων της Αθήνας, όπου τη δεκαετία του '90 είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά το έργο του. Ακόμη δεν ξεχνώ τη διμηνιαία εφημερίδα την ΗΧΩ της Ανδραβίδας με έτος πρώτης κυκλοφορίας το 1976 και εκδότη - διευθυντή, τον εξαίρετο συμπολίτη δικηγόρο κ. Σωτήριο Βλαχογιάννη. Πολλά τεύχη της εφημερίδας βρίσκονται στη βιβλιοθήκη μας. Δεν γνωρίζω από πότε δεν υφίσταται ο σύλλογος. Υπάρχουν όμως στη μνήμη μου ανεξίτηλες οι αναμνήσεις από τις όμορφες συναντήσεις και την αγάπη των μεγαλύτερων Ανδραβιδαίων για τη γενέτειρα.

Ο φορέας στον οποίο αναφέρομαι έχει ως θεμέλια την άδολη αγάπη για την Ανδραβίδα και φυσικά την ανιδιοτέλεια. Επίσης βασικός στόχος θα είναι η ανάδειξη του ιστορικού, πνευματικού και πολιτιστικού πλούτου, το ταξίδεμά τους σε όλο τον κόσμο, στις νέες γενιές του τόπου. Έχει θησαυρούς η πόλη μας που χρήζουν τον κατάλληλο αγώνα και πρώτα απ΄όλα να εκτιμηθούν αληθινά από την τοπική κοινωνία.Να εκτιμηθούν δηλαδή να αγωνιστούμε γι' αυτούς  δίχως την επιδίωξη της αυτοπροβολής ή άλλους ιδιοτελείς σκοπούς.

Η Ανδραβίδα έχει γεννήσει προσωπικότητες , άλλες είναι εν ζωή, άλλες όχι, έχουν αφήσει έργο στον τόπο, έχουν δημιουργήσει, έχουν κάνει γνωστή την πόλη ..κι όμως οι νέοι δεν γνωρίζουν κάτι..Γι' αυτό λοιπόν, θα αγκαλιάσουμε τα νέα παιδιά προκειμένου να κατανοήσουν πόσο θετικό αποτέλεσμα φέρνει η αληθινή αγάπη για τη γενέθλια γη, η συνεργασία με ευρύτητα σκέψεως, με απόψεις ορθές που δεν θα σχετίζονται με το κλειστό σκεπτικό όπως συνηθίζεται στα μικρά μέρη. Αυτονόητη η θέλησή μας για τις εμπειρίες των μεγαλυτέρων ή τη γνώμη τους.

Οι ανάγκες ενός τόπου δεν σταματούν ποτέ κι αν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν όρεξη να προσφέρουν εθελοντικά την εργασία τους, να μην κυνηγούν τους τίτλους και τους θώκους, να είναι καταξιωμένοι από τη ζωή τους (είναι γνωστό ότι όποιος έχει αποτυχημένη ζωή με τη βαθιά της έννοια...δυστυχώς μόνο προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει) τότε το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Αυτονόητη θεωρείται η συνεργασία με τις εκάστοτε αρχές,  με τους τοπικούς φορείς και ομάδες που χαρακτηρίζονται από ήθος, που σέβονται τον τόπο μας.

Πριν από λίγες μέρες ανακοίνωσα στο προφίλ μου στο fb τη δημιουργία του ως άνω φορέα. Είναι πάρα πολλοί οι συμπολίτες καθώς και οι φίλοι από άλλα μέρη που μου έστειλαν (διά μηνυμάτων και διά τηλεφωνικής επικοινωνίας) το θερμό χαιρετισμό τους, που εκδήλωσαν την επιθυμία τους να βοηθήσουν.

Υπάρχουν βέβαια και αυτοί (αν δεν υπήρχαν θα απορούσα - θα απορούσαμε με τους υπόλοιπους φίλους) οι οποίοι εκφράστηκαν αρνητικά, ειρωνικά, καχύποπτα. 

Τους πρώτους τους ευχαριστώ εκ μέρους όλων μας ειλικρινά.

Τους δεύτερους με την αγάπη μου πάντα, τους ενημερώνω ότι το ευκολότερο είναι να γίνει ένας σύλλογος, ειδικά όταν έχεις αληθινούς φίλους κι όταν είσαι χορτασμένος απ' όλα στη ζωή σου που σημαίνει ότι θα δώσεις χωρίς να επιδιώξεις να πάρεις.... Το δύσκολο είναι να παράγει αξιοπρεπές έργο, κάτι που δεν γνωρίζουν...Συνήθως γνωρίζουμε ότι πράτουμε ή δεν πράτουμε.

Κανένας δεν πρόκειται να μας εμποδίσει παρά μόνο κάποιο πρόβλημα υγείας, κάτι που μπορεί να συμβεί σε όλους. 

Ήδη έχει βρεθεί το δικηγορικό γραφείο που θα ασχοληθεί με τα διαδικαστικά.

Επειδή όλοι όσοι ασχολούμαστε (τα στοιχεία όλων θα ανακοινωθούν όταν είναι καιρός) έχουμε μεγάλη εμπειρία από τον συλλογικό τομέα, μελετάμε με λεπτομέρεια το καταστατικό διότι κάτι που φτιάχνεται με πραγματικό ενδιαφέρον, θα έχει όρια και προϋποθέσεις για όλους και για όλα, προκειμένου να προστατευτούν βασικές αρχές, προκειμένου να αποτελέσει άξια παρακαταθήκη για τους επόμενους.  Από την έγκριση αιτημάτων μελών έως την παραμικρή λεπτομέρεια διότι θα προχωρήσουμε με διαφάνεια και πλήρη νομιμότητα. Την αντίθετη λειτουργία τη γνωρίζουν πάρα πολύ καλά όσοι εξαπολύουν μύδρους, πριν δουν το έργο και τη συμπεριφορά μας.

Σχετικά με το άτομό μου, η τοπική κοινωνία γνωρίζει πάρα πολύ καλά, την προσφορά μου στον τόπο, όχι μόνο τη δική μου αλλά και της οικογενείας μου.

Αυτό που τονίζω είναι ότι καμιά σχέση με αυτοδιοικητικές κινήσεις δεν έχει, η γνωστοποίηση του  σωματείου. Είναι εντελώς έξω από την κουλτούρα μας κάτι τέτοιο. Ο λόγος που δεν γίνονται άμεσα τα διαδικαστικά είναι διότι ο χρόνος μου έως τα μέσα του καλοκαιριού για εκπαιδευτικούς σκοπούς είναι καλυμμένος και δεν έχω περιθώρια για τα σχετικά τρεχάματα.

Με ειλικρινή αγάπη και σεβασμό προς όλους τους συμπολίτες μου.

Επιθυμία μου είναι το καλό όλων και φυσικά της Ανδραβίδας.

 

Ευλογημένο Τριώδιο και χαρούμενες Απόκριες.

 

Σοφία Δ. Αγραπίδη

Αξκος Σ.Ξ ε.α - Συγγραφέας

 

Υ.Σ Οι φωτογραφίες είναι από τη συλλογή μου.

Για την Ομάδα "Πολιτισμός,καθημερινότητα, άνθρωπος,περιβάλλον".

Η Ομάδα " Πολιτισμός, καθημερινότητα, άνθρωπος, περιβάλλον" στο face book είναι κάτι που προέκυψε απλά κι απρογραμμάτιστα. Από την ώρα που δημιουργήθηκε το face book δημιούργησα και το προφίλ μου, για ευκολότερη επικοινωνία με την οικογένειά μου στον Καναδά, αλλά με τον καιρό εξελίχθηκε σε έναν "ιστότοπο" όπου αναρτούσα σχετικά με διάφορα θέματα, πληροφορίες για εκδηλώσεις κα.  Με βάση την πρωινή μου ανάρτηση λάμβανα πολλά μηνύματα από τον περίγυρο των φίλων, των γνωστών, των διά ζώσης και διαδικτυακών, όπου μου εξέφραζαν την επιθυμία τους για περισσότερες αναρτήσεις πολιτισμού και παρόμοιων θεμάτων. Ταυτόχρονα στην καθημερινότητά μου πάντοτε παρατηρώ, διερευνώ, επιβεβαιώνω τυχόν προβλήματα σε ανθρώπους και στο περιβάλλον, με σκοπό να στέκομαι αρωγός όπου μπορώ. Πάρα πολλές φορές προβλήματα που μοιάζουν τεράστια και άλυτα στον συνάνθρωπο, λύνονται πανεύκολα...αρκεί να διαθέτεις εμπειρία, όρεξη και να γνωρίζεις τους σχετικούς μηχανισμούς. Το ίδιο και για θέματα του περιβάλλοντος.

Επειδή το προφίλ μου άρχιζε να γίνεται κάτι σαν εφημερίδα, ακολουθώντας ομάδες που με βοηθούσαν στις πληροφορίες για διάφορα, σκέφτηκα ότι η δημιουργία μιας ομάδας , κάτι που διευκολύνει το αναγνωστικό και ταξιδιωτικό κοινό του διαδικτύου, θα ήταν το ιδανικό. Όμως τίποτα δεν μπορούμε να καταφέρουμε μόνοι μας, για όλα χρειαζόμαστε συνοδοιπόρους. Έτσι η Αλεξία και η Ιωάννα (εικονιζόμενες ) ακολούθησαν τη σκέψη μου και αποτελούμε το διαχειριστικό τμήμα της ομάδας με τίτλο τον προαναφερόμενο.

Σκοπός μας είναι το μοίρασμα (πληροφοριών, εικόνων, δραστηριοτήτων κα.), το ταξίδι του πολιτισμού, της παράδοσης, των εθίμων, της ιστορίας μας και φυσικά η προσφορά  όπου μπορούμε για μια αρμονική καθημερινότητα, για διάφορα θέματα του ανθρώπου και του περιβάλλοντος. Θεμέλια είναι η αληθινή μας φιλία, πυξίδα μας η αμοιβαιότητα στις αξίες που μας διακρίνουν, άνεμος η ουσιώδης πίστη.

Η Ομάδα έκλεισε χρόνο τέλος Νοεμβρίου του 2022 και τα μηνύματα είναι ευοίωνα. Στην πορεία της έως σήμερα συμπορευόμαστε με εξαιρετικούς ανθρώπους που είναι όλοι αυτοί οι οποίοι βοηθούν , στηρίζουν το έργο μας.  Η Αντωνία με  πρακτική βοήθεια αλλά και την κατασκευή χειροποίητης κούκλας, η Φανή με σημαντική προσφορά, ο Άγγελος και η Βάλια με τις καθημερινές εξαιρετικές πολιτιστικές και καλλιτεχνικές αναρτήσεις, ο Θόδωρος με το σπουδαίο πολιτιστικό - ιστορικό έργο, η Αθηνά με τις επίσης εξαιρετικές αναρτήσεις πολιτισμού, παράδοσης, δράσεων, η Αθηνά από την Κατερίνη με τις ποιοτικές εκδηλώσεις της Μητρόπολης του τόπου της, η Δήμητρα, η Δώρα, η Διονυσία,η Όλγα, η Γεωργία, η Μαρία, η Αλίκη, η Αναστασία και ..ζητώ συγγνώμη για όσες φίλες και όσους φίλους ξεχνώ.

Νιώθουμε πραγματική χαρά γιατί τον πρώτο χρόνο της γέννησής της καταφέραμε αρκετά όπως την παρέμβαση σε θέματα περιβάλλοντος με άμεση ανταπόκριση από τις αρμόδιες υπηρεσίες (επιδιόρθωση βλάβης φωτεινού σηματοδότη σε κεντρικότατο σημείο της Αθήνας με κίνδυνο ατυχημάτων, αποκατάσταση σε πεζοδρόμιο σημείου που δεν φαινόταν από πολλούς και στο οποίο είχαν φύγει πλάκες με αποτέλεσμα τον κίνδυνο ατυχήματος, βοήθεια μέσω αναρτήσεων για ζωάκια που αναζητούνταν (κάποια βρέθηκαν), ανθρωπιστικά ταξίδια εντός της πόλης και εκτός αυτής...πιάσαμε Αιγαίο όπως συνηθίζω να αναφέρω. Οι λεπτομέρειες δεν δημοσιεύονται καθόσον τότε καταστρέφετε η πορεία. Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει, σε προσωπική επικοινωνία. Επίσης επισκέψεις σε αρχαιολογικούς χώρους και εκθέσεις κάτι που αυτή τη χρονιά θα γίνει πιο οργανωμένα.

Όλη η δουλειά που κάνουμε (αναρτήσεις, απαντήσεις σε μηνύματα,προετοιμασία ταξιδιών....και υλικό γι' αυτά) αποτελεί χαρακτηριστικό του τρόπου ζωής μας. Ο κάθε άνθρωπος κινείται σύμφωνα με αυτό που έχει αντιληφθεί για τον σκοπό της παρουσίας του στη γη. Τίποτα δεν είναι εύκολο κυρίως όταν υπάρχουν υποχρεώσεις (φροντίδα σπιτιού, φροντίδα μαθητών, εξωτερικές δουλειές,κοινωνικές υποχρεώσεις ..) αλλά και τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο αν το θέλεις!!Η δύναμη της θέλησης είναι τεράστια!!Εννοείται ότι οι πρώτοι συνοδοιπόροι είναι οι οικογένειές μας.

Σήμερα κόψαμε την πρώτη μας πίτα σε κλίμα αγάπης, μουσικής, γέλιου, ευχών, κουβεντούλας που θα μπορούσε να κρατήσει ως το πρωί! Για να διακωμωδήσουμε κιόλας, ξεκινάει κάποια ένα θέμα και σε κάθε λέξη διακόπτουν οι υπόλοιπες γιατί κάτι θυμούνται χαχαχα...με προσπάθεια κλείνει κάποια στιγμή η κουβέντα που ξεκίνησε και η συνέχεια είναι μια απ΄τα ίδια!

Υποδεχτήκαμε τον Φλεβάρη  όσο πιο όμορφα γινόταν (πάντοτε με προσευχές για τους πονεμένους των ημερών, όλων..) και ευχηθήκαμε για όλους, καθόσον οι ευχές όσο περισσότερες είναι, όσο πιο μακρυά στέλνονται , τόση περισσότερη θετική αύρα γεμίζει η ατμόσφαιρα.

 

Συμβουλή αγάπης: να ανοίγετε την ψυχή και τα σπίτια. 

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι υγεία, όταν βέβαια αποτελούν την ορθή επιλογή μας.

Δεν αναφέρομαι σε φαινόμενα ανασφάλειας, που εξαιτίας της ο άνθρωπος δεν μπορεί να μείνει μόνος του, να ηρεμήσει, να κινηθεί.. Πρώτα πρέπει να κάνουμε καλή παρέα με τον εαυτό μας και μετά με άλλα πρόσωπα. 

 

 Καλή χρονιά σε όλους και πάλι σας ευχαριστώ γιατί ο καθένας σας με τον τρόπο του, βοηθάει το ταξίδι της Ομάδας, το οποίο τονίζω ότι δεν δημοσιεύεται, ούτε πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο..απλά κατά καιρούς διακριτικά ενημερώνουμε για τις νέες διαδρομές.

 

Καλή χρονιά με αντιμετωπίσιμα προβλήματα και χαρά (εσωτερική αρμονία...).

 

Με αγάπη και σεβασμό

 

Σοφία Δ. Αγραπίδη