Aρχαία Ολυμπία!Ένας ανεκτίμητος ελληνικός θησαυρός.

 Ένας ιερός τόπος, παγκόσμια γνωστός.Αναμφισβήτητα μια δάδα που παραμένει το άναμμα της ιστορίας, στο διάβα των αιώνων. Η Ολυμπία! μια νεράιδα που στέκει αγέρωχη ανάμεσα στα άπλετα δώρα της φύσης, της δυτικής Πελοποννήσου. Ο Κρόνιος λόφος την κρατάει στην αγκαλιά του και αυτή στεφανωμένη απ' τις ελιές, αναπνέει το οξυγόνο απ' τα πεύκα, μεθάει απ'' τα ποικίλα άνθη την άνοιξη, ονειρεύεται με τα πολύχρωμα φύλλα το φθινόπωρο, λούζεται στα νερά του ποταμού Αλφειού, πλένει τους λευκούς  χιτώνες  της στον ποταμό Κλαδέο.

Η ποιήτρια Καλλιόπη Δημητροπούλου που μεγάλωσε στην περιοχή, γράφει στο θησαυρικό ποίημά της  ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ.

                                               Ταξιδεύω στις ρίζες του χρόνου.

                                               H Oλυμπία στο άρμα της,

                                               γη του πάλλευκου χρώματος,

                                               στο ιερό της Άλτεως

                                               λαμπρύνει το φως της,

                                               δώρημα στην ανάσα του κόσμου.

Ήταν γνωστή στην αρχαία Ελλάδα για το τρανό ιερό που ήταν αφιερωμένο στον Δία, τον πατέρα των θεών. Παρόλο που η θέση της δεν ήταν σε κεντρικό σημείο, είχε καθιερωθεί ως το πιο σημαντικό θρησκευτικό και αθλητικό κέντρο. Η Ολυμπία γέννησε τους Ολυμπιακούς αγώνες που πραγματοποιούνταν κάθε τέσσερα χρόνια προς τιμήν του Δία. Οι αγώνες αυτοί από την αρχαιότητα έως σήμερα ακτινοβολούν παγκοσμίως.

  Σύμφωνα με τη μυθολογία, χαρακτηρίζονται δυνατές οι σχέσεις του τόπου, με τον Πέλοπα, το βασιλιά της περιοχής καθώς και με τον Αλφειό , έναν θεό των ποταμών.

       Από το προαναφερόμενο ποίημα.
                                    Αγγίζω τους κίονες,
                                    σφυρηλατούμαι στο φως τους,
                                    της ηλιόπετρας το θάμα φορώ.

 Τα αρχαιολογικά ευρήματα στην Ολυμπία είναι πάρα πολλά και σημαντικά. Στους πρόποδες του Κρονίου λόφου έχουν ανακαλυφτεί τα παλαιότερα, σύμφωνα με τις αρχαιολογικές μελέτες. Επίσης έχουν βρεθεί πολλά όστρακα, στο βόρειο πρανές του σταδίου.Στην περιοχή που βρίσκεται το Νέο Μουσείο καθώς και στην περιοχή της Άλτεως, βρέθηκαν ίχνη που μαρτυρούν κατοίκηση στις τρεις περιόδους της Εποχής του Χαλκού. Ένας τύμβος μεγάλων διαστάσεων, φαίνεται να κατασκευάστηκε στην Πρωτοελλαδική ΙΙ περίοδο (2800 -2300 π.Χ.).Τα πρώτα αψιδωτά κτίρια του οικισμού οικοδομήθηκαν , πάντα σύμφωνα με τις μελέτες των ειδικών, στην Πρωτοελλαδική ΙΙΙ περίοδο (2150 -2000 π.Χ).

Στις αρχαιολογικές μελέτες, αναφέρεται ότι τον 11ο π.Χ πλησίον της Ολυμπίας, εγκαταστάθηκαν οι Αιτωλοί και ίδρυσαν το κράτος της Ήλιδας. Η διαμόρφωση της Άλτεως άρχισε περί το 10ο -9ο αι. π.Χ. Η λατρεία πλέον του Δία γινόταν σ' αυτό το κυριολεκτικά πνιγμένο στο πράσινο, τοπίο. Αναφέρεται πως δεν είχαν στην αρχή, κτίρια ή άλλα οικοδομήματα. Ειδώλια στα οποία απεικονίζεται ο Δίας, σημειώνονται στην Γεωμετρική εποχή. Ο Ίφιτος ο βασιλιάς της Ήλιδας, ο Κλεοσθένης της Πίσας και ο Λυκούργος της Σπάρτης αναδιοργάνωσαν το 776 π.Χ αγώνες που τιμούνταν ο Δίας.Τα Ολύμπια έγιναν γνωστά στο παννελήνιο και τελούνται κάθε τέσσερα χρόνια.

Τα στοιχεία των αφιερωμάτων μαρτυρούν πως η ανάπτυξη του ιερού άρχισε στην Αρχαϊκή εποχή και τότε κτίστηκαν τα μνημεία του ναού της Ήρας, του Πρυτανείου, του Βουλευτηρίου, των θησαυρών και του πρώτου σταδίου. Ο ναός του Δία, ένα μεγαλοπρεπές οικοδόμημα, κτίστηκε το 470 -456 π.Χ.
Είναι πάρα πολλά τα στοιχεία που αναφέρονται με λεπτομέρειες σε κάθε σπιθαμή της ευλογημένης γης.Γι' αυτό το αφιέρωμα, που αποτελεί φόρο τιμής σε όλους όσους βοήθησαν να διατηρηθεί αυτός ο τόπος καθώς επίσης στους Έλληνες και Φιλέλληνες όλου του κόσμου, θεωρώ πως δεν απαιτείται η λεπτομερής αναφορά στις μελέτες.

Η Γαλλική Επιστημονική Αποστολή στην Πελοπόννησο, με αρχηγό το στρατηγό N. J. Maison, πραγματοποίησε την πρώτη ανασκαφή στην Ολυμπία. Τότε ήρθε στο φως ένα τμήμα του ναού του Δία και μέρη από τις μετόπες που υπήρχαν σ' αυτόν.Πολλά απ' αυτά τότε, μεταφέρθηκαν στο Μουσείο του Λούβρου.Συστηματικά η έρευνα του ιερού ξεκίνησε το 1875 από το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο.

 

 Το πιο  δημοφιλές άγαλμα που σχετίζεται με τον τόπο είναι αυτό στο οποίο απεικονίζεται ο Ερμής, ο οποίος στηρίζεται στον κορμό ενός δέντρου και κρατά στο αριστερό χέρι του το μικρό Διόνυσο. Λέγεται πως όταν γεννήθηκε ο Διόνυσος, ο Δίας προσπαθώντας να τον προστατέψει από την οργισμένη Ήρα, τον έδωσε στο Ερμή που του είχε εμπιστοσύνη,ώστε να τον μεταφέρει στις αδελφές της μητέρας του. Ουσιαστικά ο Πραξιτέλης που χρησιμοποίησε όλη του την τέχνη σ' αυτό το δημιούργημά του, δείχνει κάποια στιγμή ξεκούρασης στο ταξίδι. Κάποιοι λένε ότι στο χέρι που λείπει, ο Ερμής κρατούσε ένα τσαμπί σταφύλι που αποτελεί σύμβολο του Διονύσου και το έδειχνε στο θεό.

 

Συνεχίζοντας με στίχους του ως άνω αναφερόμενου ποιήματος.
          
                     Στα δωρικά τα μάρμαρα ανεμίζει
                     της θεάς η χρυσοποίκιλτη κόμη
                     αναριγά ο Ερμής και ο μικρός Διόνυσος
                    στ' ανάλαφρο χέρι του Πραξιτέλη.


Ο Τάκης Δημόπουλος ( 1898 - 1981) , στο βιβλίο του Η ΟΛΥΜΠΙΑ και ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ, γράφει: 'Το καθολικό νόημα και το βάθος της ουσίας της Ολυμπίας το δέχεται κανείς απ' την πρώτη στιγμή που θα βρεθεί σ΄ αυτή: η Ολυμπία, ως τοπίο, πρώτα -πρώτα διαποτίζει τον επισκέπτη μ' ένα βαθύτατο συναίσθημα μυστικής και απέραντης σιωπής".

" H Oλυμπία είναι ένας χώρος αυθύπαρκτος φυσικά περικλεισμένος στον ευατό του, ένα τέμενος. Η φυσική, όπως και η κρυφή της ιστορική αυτοσυγκέντρωση, ποτίζοντας τον άξιον επισκέπτη από απέραντη ευλάβεια, τον υποτάσσουνε στο μυστικό της κέντρο κι ύστερα σιγά σιγά ξανοίγουνε στα μάτια του ολοένα και πιο καθαρά την ιεραρχική διαβάθμιση, που εκφράζει η πλαστική συγκρότησή της".


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Το μεγαλείο του αρχαιολογικού χώρου έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την παρούσα κατάσταση στο χωριό.
Υ.Σ
Σχετικά με το χωριό το περασμένο καλοκαίρι δημοσιεύτηκε ένα δοκίμιό μου, στο οποίο εξέφραζα την ανησυχία μου για το μέλλον του, καθόσον εν μέσω τουριστικής περιόδου η ατμόσφαιρα από την έλλειψη κίνησης ήταν νεκρική.



 

               

O OMIΛΟΣ ΦΙΛΙΠΠΩΝ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΣ "ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ" ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ.

Σήμερα, ημέρα της εορτής του Αγίου Γεωργίου, στο Επιτάλιο Ηλείας αναβίωσε για ακόμη μια φορά,  το έθιμο της "κουλούρας" όπως λέγεται.

 

 Ο Όμιλος Φιλίππων Ανδραβίδας "ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ" έδωσε το παρόν, με εκπροσώπους τον αντιπρόεδρο κ.Δημήτρη Δρακόπουλο,τους οικονομικούς διαχειριστές κ. Χαρίλαο Γεωργιόπουλο και κ.Νικόλαο Μπαλατλή καθώς και τον επίτιμο πρόεδρο κ. Αντώνη Αγραπίδη.

 

 Οι Σπαρτακιστές δηλώνουν παρόντες σε κάθε σοβαρή εκδήλωση με σκοπό τον πολιτισμό και την παράδοση.

Οι εκπρόσωποι του Ομίλου, εισέπραξαν θερμά συγχαρητήρια από τους παρευρισκομένους καθώς επίσης και τους αρμοδίους της οργάνωσης του δρώμενου.

 Η κοινωνία έχει ανάγκη από άτομα και φορείς που δηλώνουν ταξιδευτές της ιστορίας του τόπου τους, που υπηρετούν με αρχές τα πιστεύω τους, που μεταλαμπαδεύουν την αγάπη γι' αυτό που κάνουν στους νέους.

Το ιδιαίτερο σε εκδηλώσεις τέτοιου τύπου, είναι πως δίνεται αξία στο ηθικό μέρος και αυτό επιβεβαιώνεται με το έπαθλο της κουλούρας, το οποίο δόθηκε στους συμμετέχοντες και στους εκπροσωπούντες του Ομίλου.

 

 Όπως έχω ξαναγράψει, η ανάπτυξη της ομαδικότητας, είναι αυτό που χρειάζεται για να προοδεύσει μια κοινωνία.

 Στον συγκεκριμένο Όμιλο, από τον πρόεδρο μέχρι και το μικρότερο μέλος, ο καθένας βοηθά με τον τρόπο του. Σαν παράδειγμα δείχνω το όχημα μεταφοράς των αλόγων που ανήκει στον πρόεδρο τον κ. Κωνσταντίνο Κοτσαύτη.

 Οι φωτογραφίες είναι από τον κ. Νικόλαο Μπαλατλή.
Εύχομαι και του χρόνου με υγεία και χαρά για όλους. Εύχομαι οι Σπαρτακιστές να μας χαρίζουν πολλές όμορφες εικόνες.
Αξίζουν σε όλους σας συγχαρητήρια γιατί σε τόσο δύσκολους καιρούς, δεν παύετε τον αγώνα!!

Ποίηση!Ένας μεγάλος δρόμος.

H ποίηση αποτελεί μια από τις δυο βασικές κατηγορίες του λόγου.

Κατά τον Οδυσσέα Ελύτη " Η ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της υπερηφάνειας".

Σύμφωνα με τον Βαλερύ "Η  ποίηση είναι ανάπτυξη ενός επιφωνήματος".

Ο Στήβενς αναφέρει ότι "Η ποίηση είναι η αναζήτηση του ανεξήγητου".

Για τον Σεφέρη "Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα".
Σύμφωνα με τον Τίτο Πατρίκιο " Η ποίηση είναι μια λύτρωση ατομική - αν όχι ανάδειξη. Μπορείς μιαν άκρη μόνο της αλήθειας να σηκώσεις, να ρίξεις λίγο φως στην πλαστογραφημένη σου ζωή".

Το αρχαιότερο είδος ποίησης είναι η επική. Δεν μπορεί να απαξιωθούν, η Ιλιάδα και η Οδύσσεια που αποτελούν τους αιώνιους φάρους, για όλες τις γενιές.

Οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν ομοιοκαταληξία στα ποιητικά τους έργα, όπως  πολλοί σημερινοί ποιητές. Είχαν όμως  μέτρο κι αυτό ήταν το σημαντικό.

Για τη  μορφή της μοντέρνας ποίησης αναφέρω κάποια λόγια από τον Τ.Σ. Έλιοτ "Ελεύθερος στίχος δεν υπάρχει. Υπάρχουν καλοί στίχοι, κακοί στίχοι και το χάος". Ακόμη "Όσο για τον ελέυθερο στίχο, δεν είναι ελεύθερος γι' αυτόν που θέλει να κάνει καλή δουλειά".Μελετώντας γενικότερα τον Έλιοτ, συμπεραίνω ότι ο ελεύθερος στίχος σε καμιά περίπτωση δεν οδηγεί στην κατάργηση του στίχου.Αντίθετα η μοντέρνα ποιητική γραφή, είναι ένας τρόπος πολύ απαιτητικός, καθόσον δεν στηρίζεται σε κάποιους συγκεκριμένους περιορισμούς.Χρειάζεται προσοχή γιατί μπορεί κάποιος να οδηγηθεί στην καθαρή πεζολογία, καθώς επίσης στην απλή διάταξη λέξεων.

Ομοιοκαταληξία ονομάζεται το χαρακτηριστικό δύο ή περισσότερων στίχων μια στροφής που τελειώνουν με ομόηχες λέξεις ή συλλαβές. Άρχισε να χρησιμοποιείται κατά τους Αλεξανδρινούς χρόνους. Η ομοιοκαταληξία λέγεται ρίμα και στην καθαρεύουσα "ομοιοτέλευτον". Υπάρχουν  πολλά είδη αυτού του χαρακτηριστικού στην ποιητική γραφή.

Όταν ο ήχος είναι ίδιος μόνο στο τελευταίο τονισμένο φωνήεν.

Όταν περιλαμβάνει την τελευταία συλλαβή.

Όταν εκτείνεται και σε τμήμα της προηγούμενης συλλαβής.

Όταν περιλαμβάνει δυο συλλαβές.

Όταν εκτείνεται και σε τμήμα της προ-προηγούμενης συλλαβής.

Όταν περιλαμβάνει τρεις ολόκληρες συλλαβές.

Η διάκριση της ομοιοκαταληξίας γίνεται και σύμφωνα με τον τόνο της λέξεως που ομοιοκαταληκτεί και διακρίνεται σε οξύτονη, παροξύτονη, προπαροξύτονη.

Υπάρχει και η διάκριση σύμφωνα με τα ζεύγη ομοιοκαταληξίας των στίχων σε ζευγαρωτή, πλεχτή και άλλα.

Οι βάσεις της ποίησης βρίσκονται στη γνώση της γλώσσας, στη μορφή και το περιεχόμενο. Φυσικά η έμπνευση λειτουργεί σαν τη μαγική νεράιδα, αφού χωρίς αυτή δεν υπάρχει η δημιουργία.Τα σημεία στίξης δεν προσπερνούνται.Αντιθέτως, έχουν σημαντική θέση τόσο στην εμφάνιση του έργου όσο και στην κατανόησή του.

Η ποίηση ως λογοτεχνικό είδος, προυποθέτει το διάβασμα. Από τη θέση του σωστού αναγνώστη, οι κυψέλες της γνώσης μας, γεμίζουν και αυτό αποτελεί τεράστιο πλούτο για την εκδήλωση της γραπτής μας έκφρασης.

Στην εποχή μας οι ποιητές πολλαπλασιάζονται με ταχύ ρυθμό. Θα έλεγα, πως αυτό που πρέπει όλοι να θυμόμαστε είναι ότι τα τραγούδια των Μουσών δεν μετατρέπονται σε μια απασχόληση, σ' έναν τρόπο αυτοπροβολής. Γράφω οποιοδήποτε λογοτεχνικό έργο, σημαίνει εκφράζομαι, καταθέτω την ψυχή μου, θυσιάζομαι.Στην εποχή μας με τη δυνατότητα των δημοσιεύσεων που δίνει το διαδίκτυο, είναι εύκολο να παρασυρθούμε και να νιώσουμε ποιητές και συγγραφείς.Πριν από λίγο καιρό διαπίστωσα ότι κάποια κυρία παρουσίασε στη σελίδα της μέσω ενός ιστότοπου, ένα υποτιθέμενο άρθρο που είχε δημοσιευτεί σε κάποια εφημερίδα της Περιφέρειας, και αποτελούνταν κυριολεκτικά από την αντιγραφή τμημάτων κάποιων λογοτεχνικών βιβλίων. Παρόμοιες προβολές συμβαίνουν και με ποιητικά έργα. Η γνώμη μου είναι σταθερή στην αυθεντικότητα των ενεργειών μας. Δεν είναι μόδα η τέχνη του λόγου. Το δικό μου μπαουλάκι άνοιξε μετά από πάρα πολλά χρόνια και εξωτερίκευσε το περιεχόμενό του, χωρίς την παρέμβαση κανενός φίλου ή γνωστού, κάτι που θεωρώ ανεντιμότητα όταν γίνεται.Είναι παραπάνω από τραγικό να χρησιμοποιούμε γνωστούς για να δημοσιεύεται η δουλειά μας ή για να επιτυγχάνουμε διακρίσεις σε διάφορα δρώμενα. 

Ακολουθούν κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο "ΓΡΑΜΜΑΤΑ Σ' ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΗ" του RAINER M RILKE σε μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη.

" Ένας μονάχα δρόμος υπάρχει: Βυθιστείτε μέσα στον ευατό σας, αναζητήστε την αιτία που σας αναγκάζει να γράφετε, δοκιμάστε αν οι ρίζες της φυτρώνουν απ' τις πιο βαθιές γωνιές της καρδιάς σας. Εξομολογηθείτε στον ευατό σας: θα πεθαίνατε τάχα, αν σας απαγόρευαν να γράφετε;Τούτο, πρώτ' απ' όλα: αναρωτηθείτε, την πιο σιγηλή ώρα της νύχτας σας: "Πρέπει να γράφω;" Σκαλίστε βαθιά μέσα σας, να βρείτε την απόκριση. Κι αν η απόκριση τούτη, αντηχήσει καταφατικά, αν απέναντι στο βαθυσήμαντο τούτο ρώτημα μπορείτε να υψώσετε ένα στέρεο κι απλό: "Πρέπει", τότε πλάσετε τη ζωή σας, ακόμα και στην πιο αδιάφορη, την πιο άδειαν ώρα της, πρέπει να γίνει  σημάδι και μάρτυρας αυτής της ορμής".......

Συνεχίζω μ' άλλο ένα απόσπασμα του προαναφερόμενου βιβλίου. "Διαβάζετε όσο μπορείτε λιγότερες αισθητικές και κριτικές μελέτες, γιατί ή είναι μεροληπτικές και μονόπλευρες απόψεις, απολιθωμένες και χωρίς νόημα πια μεσ' στην άψυχη αλυγισιά τους, ή είναι επιδέξια λεκτικά παιχνίδια, όπου σήμερα κυριαρχεί ή Α άποψη κι άυριο η αντίθετη. Τα έργα τέχνης ζουν μέσα σ' απέραντη μοναξιά, κι η κριτική είναι το χειρότερο μέσο για να τα ζυγώσεις.Μονάχα η αγάπη μπορεί να τα "συλλάβει", να τ' αγκαλιάσει, να σταθεί δίκαιη απέναντί τους"...............

"Καλλιτέχνης θα πει: να μη μετράς, να μη λογαριάζεις, να ψηλώνεις όπως το δέντρο, που δε βιάζει το χυμό του, που αδείλιαστο αψηφάει τις ανοιξιάτικες μπόρες, χωρίς να φοβάται μη δεν έρθει το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι έρχεται. Έρχεται, όμως, μονάχα για κείνους που ξέρουν να προσμένουν, ξένιαστοι και γαλήνιοι σα νάχανε μπροστά τους την αιωνιότητα. Κάθε μέρα πούρχεται και φεύγει μου φέρνει τούτη τη διδαχή -διδαχή πληρωμένη με πόνους, που τους χρωστώ, ωστόσο, χάρη: Υπομονή, αυτό είναι το μεγάλο μυστικό.

Όταν η ιστορία, η παράδοση και οι μύθοι συναντούν τις αυθεντικές γεύσεις.

Πριν από αρκετά χρόνια, βρεθήκαμε τυχαία σ' ένα απολύτως φυσικό περιβάλλον, με έναν πολύ όμορφο χώρο για φαγητό. Ήταν το "ΧΑΝΙ ΤΟΥ ΑΝΕΣΤΗ ΤΟ ΠΑΛΙΟ", στην περιοχή των Δερβενακίων της Κορινθίας.

Διαβάζοντας και ρωτώντας μάθαμε ότι βρισκόμαστε σε μέρη του Θοδωρή Κολοκοτρώνη.

Εκτός του μαγευτικού υπέροχου υφαντού της φύσης σε όλες τις εποχές του έτους, αξιοθαύμαστα είναι και τα γεφύρια που στέκουν στο πέρασμα των χρόνων, σχεδόν στην αυλή της ταβέρνας. Σύμφωνα με διάφορες πηγές τα τρία γεφύρια, χτίστηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 1880. Τα γεφύρια είναι καλυμμένα από τσιμέντο, χωρίς να χρειαστούν καμιά μετατροπή. Το δεύτερο μόνο επισκευάστηκε κατά την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Το πρώτο ονομάζεται το γεφύρι στο Χάνι του Ανέστη ή το γεφύρι Μπούρλου. 

 Από την πρώτη φορά που βρεθήκαμε στο Χάνι, εκτός της φυσικής ομορφιάς με τη βλάστηση και τα τρεχούμενα νερά, αυτό που μας εντυπωσίασε ήταν η ευγένεια  του ιδιοκτήτη καθώς και η καθαριότητα του καταστήματος.  

Τα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά συνεχίζονται. Έτσι διαπιστώσαμε, χτες που περάσαμε για ακόμη μια φορά από το πανέμορφο αυτό μέρος.

Σαν παρέα του χτεσινού τραπεζιού, καταλήξαμε στο ίδιο συμπέρασμα...πως τα κρέατα ήταν άριστης ποιότητας και καλοψημένα, δίχως να έχουν αφυδατωθεί.

Στις μέρες μας όπως πολλές φορές αναφέρω, αυτό που πρέπει να αναδεικνύονται είναι η ποιότητα των παροχών και ο σεβασμός στον πελάτη γενικότερα.

Η μορφή του Γέρου του Μοριά είναι έντονη στον εσωτερικό χώρο.Θυμίζει σε όλους εμάς, ανεξάρτητα των πολιτικών συμπεριφορών, πως "Εμείς και στους Θεούς ορθοί μιλούμε".

Επειδή πάντα περνάμε την άνοιξη, βλέποντας το τζάκι..σχεδιάζουμε και τις χειμωνιάτικες εξορμήσεις!

Πλάτανοι, δέντρα και ασβεστωμένες αυλές!

Τα χρώματα της άνοιξης παντού.

Εκτός από χρώματα, η φύση σχεδιάζει με κάθε τρόπο.

Ελληνική ανοιξιάτικη φύση χωρίς κουτσουπιές δε γίνεται.

Ακακία και κουτσουπιά....μόνο οι νεράιδες λείπουν.

Κάθε κλαρί και το δικό του ύφος.

Το αφιέρωμα γεννήθηκε χωρίς ιδιαίτερη σκέψη με μόνο οδηγό τον αυθορμητισμό της παρέας.

Ευχόμαστε για πολλά πολλά χρόνια το "ΧΑΝΙ ΤΟΥ ΑΝΕΣΤΗ ΤΟ ΠΑΛΙΟ", να βρίσκεται εκεί ως θεματοφύλακας ενός σημαντικού μέρους της Ελληνικής Ιστορίας, ως έναν αυθεντικό τόπο που ο άνθρωπος μπορεί να ξεκουραστεί.

Ανάσταση στο Μοντρεαλ zoumemontreal.com

Κυριακή των βαΐων Ευαγγελισμός της Θεοτόκου zoumemontreal.com

Εκδήλωση 7ου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού ΕΠΟΚ στο Πολεμικό Μουσείο