Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2019

Το σπίτι με τις Καρυάτιδες στην οδό Αγίων Ασωμάτων.

Ακολουθώντας  μια άλλη διαδρομή για τους λάτρεις του ιστορικού κέντρου της Αθήνας από τη συνηθισμένη του Μοναστηρακίου ή  της Πλάκας, προς την οδό Αγίων Ασωμάτων εκεί που βρίσκεται το Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης, προσπαθώντας να εισέλθεις ως περιηγητής στην ψυχολογία της γειτονίτσας με τους εσωτερικούς κήπους, τις στέγες με τα κεραμίδια  και τα λαμπρά νεοκλασικά από την άλλη...στην πολυαγαπημένη συνοικία Ψυρρή..εκεί που άνθιζε ο πολιτισμός, τα παραδοσιακά επαγγέλματα αλλά και οι μάγκες μια άλλη εποχή...όπως δείχνουν τα εναπομείναντα κτίρια, όπως καταμαρτυρούν πηγές που άφησαν ιστορικοί και λαογράφοι στο νούμερο 45 συναντάς ένα διώροφο νεοκλασικό οίκημα με δυο Καρυάτιδες σε σημείο τέτοιο που μοιάζουν να στηρίζουν την οροφή, οι οποίες διαφέρουν από τις συνηθισμένες αφού έχουν σταυρωμένα και όχι λυμένα τα χέρια τους.
 Το σπίτι είναι δείγμα του αθηναϊκού νεοκλασικισμού και είναι κτίσμα του 19ου αιώνα (στα τέλη).
 Οι Καρυάτιδες αποτελούν έργο του Άιγινίτη γλύπτη Ιωάννη Καρακατσάνη στον οποίο ανήκε το σπίτι και συμβολίζουν την σύζυγό του Ξανθή και την αδελφή της Ευδοξία.
Όταν έφυγε από τη ζωή ο ίδιος το 1906 η οικογένειά του πούλησε το σπίτι. Τελούσε υπό κατάρρευση αλλά σώθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού από το 1989 όπου ανακηρύχθηκε διατηρητέο.
Ανακαινίστηκε το 1999 με την επίβλεψη του αρχιτεκτονικού γραφείου του Στέφανου Πάντου - Κίκκου. Σήμερα στο αναφερόμενο κτίριο φιλοξενείται ο Σύλλογος Ελλήνων Ολυμπιονικών.
Στο ισόγειο του κτιρίου φιλοξενούνταν το κουρείο του Κρητικάκου ο οποίος είχε δημιουργήσει μια ιστορία την οποία διέδιδε προκειμένου να προβάλει την περιοχή.
Έλεγε λοιπόν στους πελάτες του ότι ο Καρακατσάνης είχε αποκτήσει δυο κόρες που πέθαναν με κάποιον τραγικό τρόπο χωρίς βέβαια να τον αποκαλύπτει και για να τις τιμήσει έπλασε τις Καρυάτιδες.
Αυτόν τον μύθο μου τον είχε διηγηθεί ένας θείος μου όταν ήμουν μικρή, ο οποίος είχε γνωρίσει τον κουρέα.

 
 Η φωτογραφία που έχει συγκινήσει πολλούς Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες είναι η εικονιζόμενη ασπρόμαυρη του Γάλλου φωτογράφου Ανρί Καρτιέ - Μπρεσόν που είχε περάσει από την Αθήνα πριν γίνει γνωστός.
Η μεγάλη επιτυχία της φωτογραφίας είναι πως έχει αποτυπωθεί την ώρα που περνούσαν δυο μαυροφορεμένες ηλικιωμένες κυρίες της εποχής οι οποίες έχουν συγχρονιστεί με το ίδιο βήμα.
Η φωτογραφία αυτή παρουσιάζει τη νεαρή ηλικία και την τρίτη ηλικία... την ομορφιά της ασπρόμαυρης εικόνας στην οποία δεν μας επηρεάζουν τα χρώματα...βλέπουμε καθαρά το θέμα..και ότι μας δημιουργεί...
Από την εικόνα πηγάζει το παρελθόν και το μέλλον..
Προσωπικά μου δημιουργεί μια ιδιαίτερη συγκίνηση..μιας ευαισθησίας που αποκαλύπτεται στη μέση ηλικία όπως είμαι εγώ.
Όσους μένετε στην Αθήνα αλλά και όσους έρχεστε σε συγγενείς ή στα παιδιά που σπουδάζουν ή για ταξίδι σας προτρέπω να γνωρίζετε την πόλη...όπως πρέπει να κάνουμε σε κάθε πόλη...μην αναλώνεστε μόνο στα καφέ ή σε ένα μουσικό σχήμα...Μπορείτε να κάνετε συνδυασμούς που θα σας χαρίσουν ψυχική ευφορία και γνώσεις.
Αυτός είναι και ο σκοπός που αναρτώ φωτογραφίες και κείμενα.
Υ.Σ Η ασπρόμαυρη φωτογραφία προέρχεται από αναζήτηση στο διαδίκτυο.
      Οι έγχρωμες είναι δικής μου λήψης μέσω του κινητού τηλεφώνου.

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2019

Περί καταξίωσης ο λόγος!

 
ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ (καταξιώνομαι, καταξιώθηκα....).
Μια λέξη η οποία χρησιμοποιείται συχνά και εννοεί την αναγνώριση ενός ατόμου ως άξιου στην κοινωνία.
Πολλές φορές οι άνθρωποι πίσω από την προσπάθεια για να καταξιωθούν κρύβουν την καθαρώς εγωιστική τάση της προσωπικής προβολής κι εκεί ελλοχεύει ο μεγάλος κίνδυνος για την περαιτέρω κοινωνική τους υπόσταση.
Δεν είναι κατακριτέα η προσπάθειά μας για καταξίωση, αρκεί ο απώτερος σκοπός να είναι η πρόοδος του κοινωνικού συνόλου και όχι οι ασταμάτητες υπερβολικές και οφθαλμοφανέστατες σε πολλές των περιπτώσεων προσπάθειες για αυτοπροβολή, πίσω από τις οποίες μπορεί να υποθάλπονται ..συμπλέγματα και άλλα.
Καταξιωνόμαστε στην κοινωνία μέσω της επαγγελματικής μας πορείας, μέσω φορέων που ασχολούμαστε, μέσω όλων αυτών προσφέροντας στο κοινωνικό σύνολο όταν οι πράξεις μας και οι πρωτοβουλίες μας γίνονται οι ρίζες για μια ζωή που αποτελεί παράδειγμα.
Όλα τα χρόνια παρατηρώ ανθρώπους οι οποίοι ξεκινώντας δουλειά, λαμβάνοντας μέρος στον εθελοντισμό κάποιου φορέα (μέσω εκπαίδευσης ή συγκεκριμένου ρόλου),ασχολούμενοι με τα κοινά στον τόπο τους, από την πρώτη στιγμή επιδιώκουν αρχηγικούς θώκους.
Έτσι αισθάνονται "καταξιωμένοι" γιατί από κάποιους γίνονται αποδεκτοί χωρίς να σκέφτονται ότι στην πορεία όλη αυτή η συμπεριφορά φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα.Χωρίς να σκέφτονται πως η απότομη λάμψη δεν είναι αυτή που διαρκεί.
Αρεκτοί επίσης προβάλλοντας το έργο των ενδιαφερόντων τους (δημιουργική γραφή,δημιουργώντας αντικείμενα και ό,τι άλλο)......αντί να φροντίσουν μέσω αυτού για το ταξίδι του πολιτισμού του τόπου τους και ως εκ τούτου να συνδράμουν στην κοινωνική προσφορά επιδιώκουν μέσω γνωριμιών την ατελείωτη αυτοπροβολή η οποία κουράζει το κοινό και στο τέλος μένει πάλι αυτή η ξαφνική λάμψη.
Για την δική μου κουλτούρα οι χειρισμοί αυτοί των δυνατοτήτων μας θεωρούνται λανθασμένοι.
Η καταξίωση χτίζεται με παρρησία και έρχεται μόνη της!!
Ο Επίκουρος, φιλόσοφος της ελληνικής αρχαιότητας,έδινε ως συμβουλή το  «λάθε βιώσας». Συμβούλευε  πως το καλύτερο είναι  να επιδιώκουμε να ζούμε στο περιθώριο, μακριά από την τριβή του συλλογικού ανταγωνισμού και γενικά την προσπάθεια για αναγνωρισιμότητα. Έτσι μπορούμε να διαφυλάξουμε κυρίως την ψυχική μας ηρεμία και ισορροπία.
Ο Γερμανός φιλόσοφος του 19 αιώνα  G. H. Friedrich Hegel διδάσκει πως ο άνθρωπος, γενικά, αποβλέπει όχι απλώς να ζει, να υπάρχει, αλλά κυρίως να αναγνωρίζεται η αξία του από τους συνανθρώπους του.
Όπως πάντα ακολουθώντας τον "παν μέτρον άριστον" πιστεύω ότι το βέλτιστο για τον κάθε άνθρωπο βρίσκεται κάπου στη μέση αν ζυγίσουμε τις απόψεις των προαναφερομένων φιλοσόφων αρκεί να συνειδητοποιήσουμε πως χρειάζεται να περάσουμε από διάφορα στάδια πριν το τελικό αποτέλεσμα.
Εξομολογήσεις από την εμπειρία μου!
..τα ξαφνικά συγχαρητήρια και τα μπράβο  δεν μου δημιουργούν χαρά..αντίθετα πιστεύω πως κρύβεται κάποια υποκρισία..
.. όταν γνωρίζουν ανακαλύπτοντας οι άλλοι το έργο ή τις ικανότητες και μετά εκφράζονται ευμενώς τότε πιστεύω πως είναι η  επισφράγιση της καταξίωσης που όπως προανέφερα έρχεται από μόνη της όταν πρέπει..
..μετά από πέντε χρόνια ως μαθήτρια σε κάποιον  σπουδαίο φορέα έχω την τύχη να ανήκω πλέον στα μέλη του και ακόμη να με συμπεριλάβουν οι αρμόδιοι στον τομέα "Προβλημάτων Γυναίκας και Παιδιού".
..κάπως έτσι αφήνω και το ταξίδι του αγαπημένου λογοτεχνικού τομέα...δεν έχω λόγο να επισπεύσω κάποια έκδοση ή εκδόσεις..θα έρθει όταν πρέπει. Ανέκαθεν προσπαθούσα με παρρησία για την σταθερή ανοδική πορεία χωρίς ενδιάμεσους, μόνο με τον αγώνα μου σεβόμενη όλους τους άλλους που σημαίνει πως δεν τρέχουμε για το δικό μας βιβλίο επειδή έτσι κάνουν όλοι.
Διατηρούμε τα πιστεύω μας και το ξεχωριστό της προσωπικότητάς μας!

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2019

Όμιλος Φιλίππων Ανδραβίδας "ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ" - Ζootechnia 2019.

Φωτογραφικά στιγμιότυπα όπως έχουν αναρτηθεί στη σελίδα του Γραμματέα του Ομίλου από την συμμετοχή μας στην 11η Διεθνή Έκθεση για την Κτηνοτροφία & Πτηνοτροφία, Zootechnia.



Οι ΣΠΑΡΤΑΚΙΣΤΕΣ είναι άξιοι συγχαρητηρίων καθόσον σε δύσκολους καιρούς τόλμησαν να ξεκινήσουν ομαδικά ένα μεγάλο ταξίδι..τόλμησαν να σηκώσουν το βάρος της ιστορίας και του πολιτισμού του τόπου τους.
 
 Ο στόχος τους αποτέλεσε μια δάδα που άναψε ...και το ταξίδι συνεχίζετε..
 Άξιοι συγχαρητηρίων γιατί χωρίς να πνέουν ούριοι άνεμοι στην πορεία τους ήδη έχουν καταφέρει πάρα πολλά!!
...αφήνουν το "εγώ" και προχωράνε ως "εμείς" με προσωπικές θυσίες στον βωμό της ομαδικότητας που ξεκίνησε  για την αγάπη τους προς το άλογο και την αγάπη -σεβασμό στους προγόνους,  που άφησαν παρακαταθήκη την ιππική ιστορία, την αρχοντιά τους, την αξιοπρέπεια.











Ως μέλος του Ομίλου εύχομαι να είστε -είμαστε πάντα καλά και όλοι μαζί ο καθένας από το δικό του μετερίζι να προσφέρει αυτά που μπορεί ώστε ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της επιτυχίας!


 ΣΗΜ. Οι φωτογραφίες δεν έχουν αναρτηθεί με κάποια σειρά, είναι εντελώς τυχαία η τοποθέτησή τους.
Σκοπός μου είναι να υπάρχουν ομαδικά , όπως μου ζήτησαν φίλοι από την Ελλάδα και το εξωτερικό που παρακολουθούν τις δραστηριότητες του Ομίλου.

 
 





 

 
 
 
 







Επιτάφιοι 2024.

Επιτάφιος, η κορύφωση του Θείου Δράματος, ο πόνος και το μοιρολόι, η αναμνήσεις που τρέχουν για τον καθένα μας.. Και φέτος με τη βοήθεια των...