Στα Αναφιώτικα!

 

Ως πηγή έμπνευσης για αυτό το αφιέρωμα θεωρείται η κυριακάτικη, υπέροχη και άρτια οργανωμένη ξενάγηση με τους Atenistas. Στα Αναφιώτικα βρίσκομαι πολύ συχνά αλλά ποτέ δεν είχα δει το εσωτερικό του Ναού του Αγίου Συμεών. Στην αναφερόμενη ξενάγηση είχαμε αυτή την ευκαιρία καθώς επίσης και να γνωρίσουμε από κοντά τους Αναφαίους, να ταξιδέψουμε νοητά στην Ανάφη, να γεννηθεί η επιθυμία επίσκεψης σ' αυτή τη γοργόνα του Αιγαίου. Ειλικρινά εκφράζω δημοσίως σε όλους τους Αναφαίους τα συγχαρητήρια από την παρέα μου,για τη φιλοξενία που μας παρείχαν.

Τα Αναφιώτικα δεν σταματούν στα σκαλάκια με τα γνωστά και γραφικά καφέ - εστιατόρια. Αναφιώτικα χωρίς το στενό πέρασμα του Άη Γιώργη του Βράχου, χωρίς να φτάσεις στον Άγιο Συμεών, χωρίς να περπατήσεις στα στενάκια και να ακούς τ' αγέρι του Αιγαίου ενώ θαυμάζεις τον Ιερό Βράχο, χωρίς να σταθείς στις ολάνθιστες αυλές, να μιλήσεις με τους κατοίκους, να θαυμάζεις τις γάτες που γουργουρίζουν...δεν υπάρχουν!

Αποφεύγοντας να περιγράψω τα δικά μου συναισθήματα και τις σκέψεις  για αυτή την ευλογημένη γειτονιά, καθόσον δεν μου φτάνουν οι ώρες...θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω στο μεγαλείο της καρδιάς της Αθήνας που δημιουργεί τον πόθο για διακοπές στην Ανάφη!

Ο Σύνδεσμος των Απανταχού Αναφαίων επιμελήθηκε κατ' άριστο τρόπο την ξενάγηση και ειλικρινά μας έκανε να αισθανθούμε πως η Ελλάδα δε θα σβήσει, όταν συναντάς αυθεντικούς ανθρώπους, οι οποίοι αγωνίζονται για τον τόπο τους

Ο Γιάννης Καιροφύλας στο βιβλίο του "Στης Πλάκας τις Ανηφοριές" αναφέρει σχετικά "Όταν περπατάς στα στενά δρομάκια που είναι σκαρφαλωμένα στις πλαγιές του λόφου της Ακρόπολης, νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε κάποιο Κυκλαδίτικο νησί. Όλα σου θυμίζουν Αιγαίο".

Στον Άγιο Συμεών, το αντίγραφο της Παναγίας της Καλαμιώτισσας, στέκει στον πανέμορφο διάκοσμο δημιουργώντας μια ιδιαίτερη αίσθηση πνευματικής ανάτασης.

Το μεγαλείο των Αναφαίων, που μας επέτρεψε τη λήψη φωτογραφιών.

Οι περιηγητές κατενθουσιασμένοι από τις πληροφορίες στην αυλή, σχετικά με το νησί της Ανάφης και μέσα σχετικά με το Ναό. Πολλοί από εμάς περιμένουμε με χαρά το Σεπτέμβρη να παρακολουθήσουμε τον εορτασμό της Παναγίας, εδώ στα Αναφιώτικα!

Το μεγαλείο του Θεού και γενικά της πνευματικότητας, βρίσκεται εδώ στο λιτό χώρο, που απουσιάζει κάθε ίχνος έπαρσης και επίδειξης.

Συνεχίζοντας με αποσπάσματα από τον Γιάννη Καιροφύλα "Τα Αναφιώτικα υπάρχουν ακόμη και σήμερα, παρόλο που από το 1927, βάσει μιας συμφωνίας του Ελληνικού Κράτους και της Αμερικανικής Αρχαιολογικής Σχολής είχε αποφασισθεί η κατεδάφισή τους για να ανασκαφεί η περί τον Ιερό Βράχο ζώνη της Πλάκας".

Σύμφωνα με τις πηγές, κατά την περίοδο οικοδόμησης της Αθήνας, ως νέας πρωτεύουσας το 1834 από τον Όθωνα κλήθηκαν εργάτες από την Ανάφη , καθόσον γνώριζαν πολύ καλά την τέχνη της πέτρας.Οι άνθρωποι αυτοί αντιμετώπιζαν το σοβαρό πρόβλημα της έλλειψης στέγης.Έτσι σκέφτηκαν και το βράδυ έχτιζαν τα σπίτια τους.
Ανεξάρτητα της νομιμότητας...για αυτήν την παρανομία, προσωπικά θα τους μνημονεύω όσο ζω. Μακάρι όλες οι παρανομίες στην Ελλάδα μας, να άφηναν τόση ομορφιά.








Διαβάζοντας κανείς για την Ανάφη, διαπιστώνει πως πρόκειται για έναν προορισμό, απόλυτης διαφυγής από τα καθιερωμένα. Είναι μια γοργόνα που στέκει μόνη της, που γεύεται την αρμύρα, που πλέκει μύθους με τους ψαράδες και τα κύματα. Έναν τόπο στον οποίο μπορεί ο επισκέπτης να αισθανθεί οικεία, γιατί οι κάτοικοι προσπαθούν να διατηρήσουν την αυθεντικότητα της ελληνικής φιλοξενίας.

Η συμβουλή μου προς όλους τους Έλληνες του εξωτερικού που έρχονται στην Αθήνα, είναι να προσπαθούν όσο μπορούν να την γνωρίσουν, με αφετηρία μια βόλτα στα Αναφιώτικα.

Εύχομαι κι ελπίζω, μετά το όμορφο φωτογραφικό ταξίδι που προσπάθησα να σας προσφέρω, να μην ξεχνάτε την Ανάφη και τα Αναφιώτικα.

Σπίτι στ’ Αναφιώτικα

Γαρίφαλα στον κήπο μυρωμένα

γεράνια στο μπαλκόνι γελαστά

παράθυρα στον Βράχο που κοιτάζουν

ζουμπούλια στα σκαλιά αραδιαστά.

Στη μέση το τραπέζι στο σαλόνι

στη γυάλα δυο χρυσόψαρα μικρά

στον τοίχο στη φωλιά το χελιδόνι

γεμίζουνε το σπίτι με χαρά. Σ.Δ.Α

 

Κάθε σημείο κρύβει μια έκπληξη!

Κάθε σπίτι φέρει μια γλυκιά ιστορία.

Κατάλευκα στενάκια, η ατελείωτη ομορφιά.

 Όσα χρόνια κι αν περπατώ σ' αυτόν τον τόπο, κάθε φορά συναντώ και κάτι καινούριο.

 Οι εποχές στα Αναφιώτικα δίνουν μια απόλυτη διαφορετικότητα ..

 Ελλάδα μου!!!πως να εκφράσω το θαυμασμό μου!!Πόσα ευχαριστώ πρέπει να στείλουμε....στους πρώτους κατοίκους αυτής της γειτονιάς;

 Εδώ και τα χελιδόνια έχουν άλλη μορφή!

Οι Αναφαίοι φρόντισαν, ώστε να κάνουν την Αθήνα ξεχωριστή!

Τέλος, θερμά συγχαρητήρια και πάλι σε όλους τους Αναφαίους που στο αίμα τους κυλά η αγάπη για την παράδοση και την ιστορία μας. Επίσης θερμά συγχαρητήρια για το "Σύνδεσμο των Απανταχού Αναφαίων", που αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση.
Συγχαρητήρια και ευχαριστίες στους Atenistas!
Καλό καλοκαίρι σε όλους και ..στοχεύουμε Ανάφη!!!

Τρία ποιήματα στο περιοδικό Fractal.

 Από το σημερινό τεύχος του ως άνω περιοδικού!!


 Η φωνή του παλιού σπιτιού.

Φορτισμένο με αναμνήσεις,
στο μεταλλικό φεγγαρόφωτο
στέκει μέσα στα χρόνια,
ως υφαντό, με του ανέμου τ’ αδράχτι.

Άφησε μια βαθιά ουλή
στης μνήμης το καθάριο πρόσωπο.
Η σιωπή του ανάμεσα
στη μέρα και τη νύχτα.

Από την αίσθηση του τοίχου,
που η φθορά έχει νοτίσει,
η μυρωδιά της πρώτης δόξας
πλέκει ρόδινο στεφάνι.

Στα μπαλκόνια του
τα αηδόνια καλούν την άνοιξη
και ο έρωτας από μπρούτζινο υλικό,
στέκει ακλόνητος να περιμένει αιώνια.
 

 Ό ήλιος της μάνας.

Ήταν τα μάτια σου,
του ουρανού παλάτια
τ’ αντίκριζε ο ήλιος
και στέκονταν ψηλά.
Όταν η πλάση τον καλούσε πάλι
να γύρει στου πελάγου την αγκάλη,
χάραζες στην πορεία του
μενεξεδένιους δρόμους,
αντιφεγγίζοντας στο γέλιο σου, τους πόνους.
Στο χρυσαφί του δειλινού
τ’ άπειρο μονοπάτι,
ανέβαινε ο βασιλιάς
με το λευκό του άτι.
Έγερναν οι καλαμιές,
τα δέντρα του κόσμου, οι ελιές!
Μα στο βασίλεμά του,
εσύ ήσουν η κυρά του!!
Θαύμαζες την πορεία του
έως το πρώτο άστρο
και ξαναρχότανε στο νου,
το μαγεμένο κάστρο!!
Νεράιδες, λίμνες, νούφαρα
στολίζανε τον κήπο,
τ’ άλογα καλπάζανε
χωρίς κανένα ήχο.
Ένα χειμωνιάτικο πρωί είχατε συμφωνήσει
πριν ξεπροβάλει λαμπερός!! τα μάτια να σου κλείσει!

 
 Μικρό κοχύλι μου.

Της άμμου η φωταύγεια
μικρό, παράξενο κοχύλι μου.
Στεκόσουν κάθε ανατολή,
έγερνες στο ηλιοβασίλεμα.
Όταν ψιθύριζες λόγια αγάπης,
αγκάλιαζες μελαγχολικά το κύμα.
Κόμιζες στα βλέφαρά σου
του βυθού τα μυστικά.
Στις παλάμες μου ερχόσουν
κάθε που φύσαγε ο γαρμπής.
Μια βαρυχειμωνιά το δειλινό,
σαν χρησμωδός σε στίχους θεών,
κύλησες απ’ τα ακροδάχτυλά μου.
Ήθελες με τις γοργόνες να χορέψεις.
Τότε που άνοιξε ο ασκός του αιόλου,
πόσο πληγώθηκα δεν έμαθες ποτέ.
Ο διαπρύσιος άνεμος σε πήρε.
Το κάλλος σου αναζητώ σ’ όλες τις θάλασσες!

Ποίημα...με μια λέξη μαγική στο τέλος!!

 

Μια πορτοκαλιά, φορτωμένη με μελιστάλαχτους καρπούς όλο το χρόνο, όπου η μάνα μου έστελνε σ' όλα τα σπίτια του χωριού που δεν είχαν δικά τους πορτοκάλια. Με το άνοιγμα της πόρτας το αγαπημένο και φουντωτό δέντρο της κυρά Βάσως, πάντα κάτι είχε να μας χαρίσει...πουλιά που τιτίβιζαν, τις γάτες που έπαιζαν σκαρφαλώνοντας...τ' αστέρια που μου άρεσε να τα βλέπω μέσα απ' τη φυλλωσιά... και πάρα πάρα απερίγραπτες ομορφιές!

 Η πορτοκαλιά μου.

Χρόνια η φουντωτή πορτοκαλιά έστεκε,

ζώντας τον παλμό της μέρας.

Τη νύχτα ησύχαζε.

Αβέβηλος τόπος η φυλλωσιά της,

όπου η αγάπη έβρισκε μουράγιο.

Τεράστια αγκαλιά.

Των παιδικών μου χρόνων θησαυρός,

έντυνε την άνοιξη μελιτοφόρα νύμφη.

Ανεξίτηλες μνήμες.

Στου σούρουπου τις μαβιές αποχρώσεις

και στου μελτεμιού το νάζι.

Αρχόντισσα κυρά.

Απλωμένα τα κλαριά της πάντα.

Τα πετροχελίδονα έτρεχαν ανάμεσα τους.

Αδυσώπητη της υγρασίας η ψύχρα.

Αγνά καρδιοχτύπια.

Οι χρυσοκέντητες αχτίδες του ήλιου

πάντα ζέσταιναν την αγνή ψυχή.

Καλημέρα πλάση.

Αγαλήνευτα τα σύννεφα στον ουρανό.

Τώρα μόνο σπουργίτια με κοκκινολαίμηδες.

Φθινοπωρινές βροχές.

Αγέρωχο το λατρεμένο μου δέντρο

Μεσημβρινή πανδαισία.

Τις γεμοφεγγαριές βαφόταν ασημιά.

Με τ' αστέρια μιλούσε.

Χρόνια αλησμόνητα.

Ανοιγόκλεινε η πόρτα του χαμόσπιτου.

Κάθε πορτοκάλι τους έστελνε μήνυμα.

Μάνα αγαπημένη.

Σκέψεις για την Ανδραβίδα και ο ρόλος των παρατηρητών.

Κάποιοι αγαπημένοι μου φίλοι, ταξίδεψαν στην Πελοπόννησο και πρόσφατα επισκέφτηκαν την Ανδραβίδα.Οι εντυπώσεις τους από τη φύση και το σχέδιο της πόλης άριστες. Η  έλλειψη ζωής, τους δημιούργησε μια στενάχωρη αίσθηση, αφού έκαναν σύγκριση με άλλα μικρά μέρη.Επίσης διαπίστωσαν βασικά στοιχεία απουσίας επαγγελματισμού, σε κάποιους χώρους. Αυτό όμως που τους έκανε κάκιστη εντύπωση ήταν .. πρωτόγνωρες για τους ίδιους συμπεριφορές. Συγκεκριμένα προσώπων που μέσω ύβρεων σε δημόσιο χώρο, προσπαθούσαν να δείξουν ότι παράγουν πολιτισμό.

Είναι ειλικρινά θλιβερότατο εμείς που διατυμπανίζουμε την προσπάθεια της ομόνοιας για το κοινό καλό, για τον πολιτισμό και την ιστορία, να αμαυρώνουμε την εικόνα του τόπου. Στη ζωή υπάρχουν πρόσωπα και προσωπεία. Όποιος είναι επιτυχημένος βασιζόμενος σε ηθικές αρχές και αξίες δεν έχει ανάγκη να επιτίθεται με ύβρεις εναντίον κανενός, δεν έχει ανάγκη να φοράει προσωπείο ανάλογα την ώρα και τη μέρα. Αντιθέτως που με μόνιμο χαμόγελο και αληθινή ευγένεια, με σοβαρές κινήσεις ή  με την απαξίωσή του, αφήνει στους νοήμονες να κρίνουν..

 Εδώ θέλω να επισημάνω το σημαντικότατο ρόλο που φέρουν οι λεγόμενοι παρατηρητές, όπως ονομάζουν οι επιστήμονες  όλους τους τρίτους,εκτός των πρωταγωνιστών σε μια υπόθεση, εκτός του θύτη και θύματος στον εγκληματολογικό τομέα και στο bullying, εκτός των κυρίων προσώπων ή φορέων σε κάποια διαφωνία. Ο κάθε ένας σε προσωπικό ή ομαδικό επίπεδο έχει δικαίωμα να κάνει αυτό που θέλει, με την υποχρέωση να μην ενοχλεί κανέναν άλλον. Ως ενόχληση θεωρείται και η λεκτική επίθεση ή η βία.

Όταν κάποιος εκπροσωπεί τον τόπο του, οφείλει και η εμφάνισή του να αρμόζει στην ανάλογη περίπτωση.Σαν παράδειγμα αναφέρω, ότι ποτέ δεν έγινε η αφή της Ολυμπιακής Φλόγας με ενδυμασία νυχτερινής εξόδου. Επίσης οι αμέτρητες χορωδίες που παρακολουθώ δεν εμφανίζονται με ενδύματα γαμήλιας δεξίωσης. Οι παρατηρητές (τα περισσότερα άτομα της τοπικής κοινωνίας) ασκούν μεγάλη επίδραση μεταξύ ατόμων και φορέων. Μπορούν να ενθαρρύνουν κάποιον για να ακολουθήσει τη λανθασμένη διαδρομή, μπορούν να τον αποτρέψουν και να τον οδηγήσουν στο σωστό δρόμο ή μένουν αμέτοχοι και αυτή η στάση μεταφράζεται σε συμφωνία.

 Έτσι λοιπόν και στην κοινωνία της κωμόπολης, χρόνια τώρα...πάρα πολλοί από τους ονομαζόμενους ως παρατηρητές ,μπροστά χειροκροτάνε αυτά που πισώπλατα χλευάζουν και κατακρίνουν. Λυπάμαι ειλικρινά γιατί παρακολουθώντας χρόνια συγκεκριμένες συμπεριφορές..διαπιστώνω ότι ευθύνονται πάρα πολλοί που κάποιοι ξεφεύγουν της πορείας τους, που κάποιοι προσδίδουν.. ελεεινούς χαρακτηρισμούς τον τόπο. Ας γνωρίζουμε όλοι όσοι βρισκόμαστε ή βρεθούμε στο ρόλο του παρατηρητή, πως έχουμε τη δυνατότητα να μετατρέψουμε τους εχθρούς σε φίλους, την αδυναμία σε δύναμη, την ύπουλη συμπεριφορά σε ειλικρίνεια.Ένας άλλος σημαντικός κι αυτός ρόλος, είναι των ουδέτερων τρίτων ατόμων, όσων δηλαδή βρίσκονται μακριά από τον τόπο των γεγονότων.

Δεν επιτρέπεται άτομα από άλλα μέρη, να λαμβάνουν θέση για γεγονότα που έχουν λάβει χώρα αλλού γιατί είναι αυτονόητο πως δεν μπορεί να γνωρίζουν παρά μόνο από πληροφοριοδότες. Όταν θέλεις να γνωρίζεις τις καταστάσεις οφείλεις ανεπηρέαστος να ακούς τις γνώμες όλων και μετά να συνθέτεις το αποτέλεσμα. Γεγονότα που διαδραματίστηκαν μπροστά μου,δεν μπορεί κανείς να τα αμφισβητήσει.Το ίδιο δεν μπορώ να κάνω κι εγώ σε άλλους.

 Πριν από κάποια χρόνια, μέσω της σελίδας κάποιων προσώπων είχαν δημοσιευτεί χυδαιολογίες κατά εμού, επειδή έλαβα θέση σε κάποιο θέμα. Για ακόμη μια φορά σας ενημερώνω, ότι τα στοιχεία βρίσκονται εκεί που πρέπει και πως δεν έχετε τέτοια δικαιώματα. Εκφράστε τις απόψεις σας από τις σελίδες σας..κι αυτές προσεκτικά πλέον. Παρόμοια συμπεριφορά διαπίστωσα προς έναν φορέα όπου ανήκω,από κάποια άτομα που δεν είχαν ξαναεμφανιστεί μέχρι πρόσφατα. Εδώ εφιστώ την προσοχή σας. 

Τέλος παρατηρώ κατά καιρούς, σε επίσημη σελίδα του Δήμου οι χειριστές να ασχολούνται εμφανώς ...με φορείς της αρεσκείας τους και με τον τρόπο που θέλουν. Εδώ την ευθύνη την έχουν τα όργανα του Δήμου. Σε καμιά επίσημη σελίδα δεν επιτρέπεται οι ανάρτηση ύβρεων,ούτε σχόλια εναντίον κανενός. Υπάρχει νομολογία επ' αυτού.

Ο κάθε άνθρωπος από το δικό του μετερίζι, μπορεί να δημιουργήσει πάρα πολλά, αρκεί να γνωρίζει πως δεν είναι ο μόνος. υπάρχουν κι άλλοι που δημιουργούν.

Εύχομαι κάποτε..οι λαϊκισμοί να εκλείψουν, τα αρμόδια όργανα να σκεφτούν και να πράξουν αναλόγως, οι άνθρωποι να αφήσουν κάτω την εγωπάθεια και την αλαζονεία γιατί οδηγεί πρώτα στη δική τους ψυχική ταλαιπωρία.Επίσης ο έρωτας με τις θέσεις, τις κάμερες και οποιουδήποτε άλλου τύπου προβολής, παραπέμπει σε ιατρική διάγνωση από τους ειδικούς της ψυχικής υγείας. Αυτό που μας κάνει ψυχικά και εμφανισιακά ομορφότερους είναι ο έρωτας με τη ζωή, τη χαρά , την αισιοδοξία.

Μια εκ των χειροτέρων λέξεων είναι το "εγώ"..αυτό που κάποιους τους έχει παρασύρει.
Η καλύτερη που δημιουργεί και θαύματα είναι το " εμείς", αυτή που παραγκωνίσαμε.
Προσωπικά συγχωρώ οποιοδήποτε λάθος, δε συγχωρώ όμως τις αποτροπιαστικές  συμπεριφορές, δε συγχωρώ τα επαναλαμβανόμενα ψέματα και τις ύπουλες κινήσεις, ιδιαιτέρως όταν σχετίζονται με την ιστορία και την παράδοση του τόπου μας. 
Πάντα με σεβασμό και αγάπη προς όλους στη γλυκιά γενέτειρα.