HMEΡΟΛΟΓΙΟΝ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

 

Ανατρέχοντας στον πολύτιμο θησαυρό της βιβλιοθήκης, εστίασα την προσοχή μου στο ράφι με τη σειρά των Ημερολογίων της Μεγάλης Ελλάδος, του Γεωργίου Δροσίνη. 

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ  ΤΗΣ  ΜΕΓΑΛΗΣ  ΕΛΛΑΔΟΣ, 1928.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΟΥΛΙΟΣ

Κάποιες παροιμίες για τον Ιούλιο.

 

- Τον αλωνάρη έβρεχε στον ποτισμένο τόπο.

- Τζίτζικας ελάλησε, μαύρη ρόγα γυάλισε.

- Της Αγιαμαρίνας σύκο και του Αϊλιά σταφύλι και τ’ Άγιου Παντελέημονα γεμάτο το μαντίλι.

 

 

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΤΗς ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, 1932

ΤΟ ΝΕΟΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΜΟΥΣΕΙΟΝ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

 

Μεταφέρθηκε το Βυζαντινό Μουσείο από υπόγεια της Ακαδημίας στο σημείο που είναι σήμερα. 

Στο μέγαρο της Δουκίσσης της Πλακεντίας “όπου έζησε και απέθανεν επί της πρώτης βασιλείας

 του Όθωνος” η καταστάσα θρύλος δια την εκκεντρικήν της ζωήν Δούκισσα της Πλακεντίας 

Σοφία de Marbois (1785-1854) και όπου ήδρευον μέχρι τούδε τμήματα του  πυροβολικού Συντάγματος.

Γ. ΣΩΤΗΡΙΟΥ.

 

 

 

 

 

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ  ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, 1935.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΕΡΡΙΚΟΣ ΤΖΩΡΤΖ

Ο ΠΡΟΜΑΧΟΣ ΤΗΣ ΕΝΙΑΙΑΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΕΓΓΕΙΟΥ ΑΞΙΑΣ.  

Κάποιες σημειώσεις που μαρτυρούν πως την ιστορία την επαναλαμβάνουν...

 

.....ανέφερα εκείνα τα κεφάλαια των έργων εις τα οποία ασχολείται με το μεγάλο αίνιγμα της 

εποχής μας, με το γεγονός ότι αυξάνει η πενία συγχρόνως με την ανάπτυξιν της προόδου,

 το αίνιγμα το οποίον η Σφιγξ του πεπρωμένου θέτει εις τον πολιτισμόν και το οποίον, εάν

 δεν λυθή θα επιφέρη την καταστροφήν του πολιτισμού.

 

......ότι συγχρόνως με την υλικήν πρόοδον οι μισθοί αργούν να αυξάνουν ή μάλλον τείνουν 

προς ελάττωσιν, δεν δύναται να εξηγηθή διά της θεωρίας...

 

....πᾱν έδαφος που έχει μεν αξίαν, αλλά δεν εκμεταλλεύεται υπ’ ουδενός, αποτελεί δυνητικόν έσοδον..

 

 

To κομπολόι, κάθε χάντρα και μια ιστορία.

 

“ Μην βροντοχτυπάς τις χάντρες....”

 

Το κομπολόγι ή κομπολόι, για άλλους ένα διακοσμητικό αντικείμενο, για κάποιους κάτι ανούσιο

και για άλλους αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς τους.

Στους ήχους του κομπολογιού, μπορούμε να ακούσουμε τους αναστεναγμούς από τα βάσανα 

της ζωής, τους πόνους της χαμένης αγάπης, τις φωνές της χαράς και της επιτυχίας, το βουβό 

δάκρυ της ξενιτιάς και πολλά πολλά άλλα συναισθηματικά ταξίδια, που μόνο σε μαγικά σταυροδρόμια

ονειρικών σταθμών υπάρχουν.Το κομπολόι επίσης, σίγουρα εκπέμπει ένα μόνιμο ευχαριστήριο άσμα 

προς τον Αγάθωνα, τον Δημητριανάκη, τον Τσέρτο, αυτούς τους εξαιρετικούς εκφραστές του 

ρεμπέτικου αλλά και σημαντικούς συλλέκτες του. Χάντρα χάντρα..και η ιστορία του περνάει από 

δρόμους όπου οι ανθρώπινες στιγμές της καθημερινότητας, της γιορτής, της χαράς και της λύπης,

της περισυλλογής, συμπληρώνουν τις πολύχρωμες σελίδες της.Ουσιαστικά αποτελεί ένα παγκόσμιο 

λαϊκό αντικείμενο. 

 

 

Σύμφωνα με την έρευνα του ειδικού Τάσου Θωμαϊδη η ηλικία του φτάνει περίπου 

στα 2800 χρόνια και το σπουδαίο είναι πως διατηρεί την ανεξαρτησία του, αφού ανήκει σε όλο τον 

κόσμο χωρίς διακρίσεις σε εθνικότητες και κοινωνικές τάξεις. Ο εν λόγω ερευνητής, φίλοι αλλά 

και η γράφουσα καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα, πως δηλαδή όσο περισσότερο το γνωρίζει 

κανείς τόσο περισσότερο το ερωτεύεται. Η παράδοση, μας γυρίζει 2800 χρόνια περίπου πίσω, όταν 

στην Βόρεια Ινδία ένας μαθητής κάποιου πνευματικού διδασκάλου, δεν ήξερε να μετράει και έπρεπε

να κάνει 108 προσευχές.Ο δάσκαλος για να τον βοηθήσει, τρύπησε 108 κουκούτσια και τα πέρασε 

σ’ ένα σπάγκο δένοντάς τον στα δυο άκρα.Κάθε κουκούτσι αντιστοιχούσε σε μια προσευχή. Αυτό 

το κατασκεύασμα ονομάστηκε γιρλάντα και έτσι άρχισε ο πολυποίκιλος δρόμος, του κομπολογιού. 

Η γιρλάντα της προσευχής υπάρχει σχεδόν σε όλες τις θρησκείες του κόσμου. Κατά την παράδοση

 περί το 1000 μ.Χ και κατά άλλες πηγές πολύ πριν, στο Άγιο Όρος οι μοναχοί  έδεσαν σε ένα μάλ-

λινο σκοινάκι 103 κόμπους και στο σημείο που ενώνονταν οι δυο άκρες του  κρέμασαν ένα σταυρουδάκι. 

Αυτή την προσευχητική γιρλάντα την ονόμασαν δεητικό στεφάνι της Παναγίας αφού μέσω των κόμπων της έκαναν μόνιμή

 δέηση....κόμπο λέγει κει προέκυψε το κόμπολόγι.Το 1453 μ.Χ, την μαύρη αυτή χρονολογία ,κατά 

την υπουδούλωση οι Τούρκοι στρατιώτες κρατούσαν γιρλάντα προσευχής που  την ονόμαζαν 

Ντοουγιουμλού τεσμπίχ. Αυτή τη γιρλάντα αποτελούσαν 33 χάντρες και μια που ήταν κρεμασμένη 

σαν τελείωμα στα δυο άκρα όπου δένονταν το σκοινί. Οι χάντρες διακόπτονταν ανά 11 από 

ένα μικρό ροδελάκι, τον κόφτη.Έτσι ο προσευχόμενος είχε την ευκαιρία να σταματάει να λέει 

προσευχές στις 11 και στις 22 χάντρες.Όταν έλεγε τρεις προσευχές σε κάθε χάντρα, συμπλήρωνε 

τον αριθμό 99 όπου σύμφωνα με το Ισλάμ είναι οι χάρες του Αλλάχ. Οι στρατιώτες κρατούσαν

γιρλάντα από φτηνά υλικά ενώ οι αξιωματούχοι κεχριμπαρένια που είχε τον ρόλο της επίδειξης 

δυνάμεως και εξουσίας. Κατά την αρχαιότητα υπήρχε γιρλάντα από κρυστάλλους με την οποία 

μετρούσαν τις προσευχές στα Ελευσίνια μυστήρια.Αυτή η γιρλάντα ήταν περασμένη στο χέρι σαν 

βραχιόλι και δεν τη χρησιμοποιούσαν στα δάχτυλα, γι’ αυτό πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν θεωρείται 

ο πρόδρομος του κομπολογιού (βέβαια πάντα υπάρχει ένα ερωτηματικό). 

 

  

Οι Έλληνες γενικά, ως λαός εφευρετικός, ευαίσθητος και ανήσυχος πρόσθεσε στο τεσμπίχι (έτσι ονομαζόταν το

κομπολόι επί τουρκοκρατίας), τα δικά του χαρακτηριστικά. Έτσι αφήνετε το σκοινάκι κενό, ώστε

να μπορούν να παίζουν τις χάντρες, να τις χορεύουν και να τις στριφογυρνούν στα δάχτυλα. Το

όμορφο κατασκεύασμα σε κάθε κοινωνική τάξη έχει διαφορετικό ρόλο και σηματοδοτεί μύριες

καταστάσεις. Οι άνθρωποι της βιοπάλης, στις ελάχιστες στιγμές της ξεκούρασής τους κρατούσαν

και έπαιζαν το κομπολόι, ως τον τρόπο που τους χάριζε παρηγοριά. Οι ανεξάρτητοι, οι φιλελεύθεροι,

οι μπεσαλήδες, η ενταγμένοι στη “μάγκα, δηλαδή στην ένοπλη ανεξάρτητη ομάδα που πολέμησε τους 

Τούρκους, η οποία χαρακτηριζόταν από αντιεξουσιαστική φιλοσοφία αλλά ουσιαστική ανεξαρτησία,

οι χάντρες που ήταν περασμένες στο σκοινί... Συμβόλιζαν την αυτονομία και την μπέσα. Ίσως η κατά-

ταξη του κομπολογιού στην αρνητική λίστα να προήλθε από τους “δήθεν” και τους “ψευτόμαγκες”

οι οποίοι χτυπούσαν τις χάντρες για να δείξουν δύναμη, καθώς επίσης να κάνουν αισθητή την 

παρουσία τους. Τα χρόνια άλλαξαν, οι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες διαφοροποιήθη-

καν....οι ψευτόμαγκες έπαψαν να κυκλοφορούν κι οι χάντρες δεν ακούγονταν, αντίθετα με τους 

ανθρώπους της βιοπάλης που μετρούσαν χάντρα -χάντρα τους καημούς τους. 

 

 

 

Οι κατασκευαστές των κομπολογιών, χρησιμοποιούσαν υλικά ανάλογα με τις απαιτήσεις των πελατών. Οι πλούσιοι 

ήθελαν υλικά αυθεντικά και ακριβά -επίδειξη πλούτου, οι συλλέκτες σπάνια, ο απλός λαός δεν 

έδινε σημασία στο υλικό αλλά στη χρήση. Στο βιβλίο “ΧΑΝΤΡΑ -ΧΑΝΤΡΑ ΤΡΑΓΟΥΔΩ” της

ΛΕ.ΦΙ.ΚΟ ( Λέσχης Φίλων Κομπολογιού) περιγράφεται η πολλαπλή δυναμική του αντικειμένου 

για το οποίο γίνεται λόγος.... Από προσευχητάρι και αγχολυτικό έως έργο τέχνης και ατραπός

δημιουργικής φαντασίας.Ανάλογα με την εποχή προσαρμοζόταν και η χρήση του κομπολογιού 

από τον άνθρωπο. Έτσι ρωγομετρούσαν, κρατούσαν, έπαιζαν το κομπολόι. Οι κεχριμπαρένιες

χάντρες δεν χτυπάνε, απλά αγγίζονται και στην βελουδένια υφή τους ανακαλύπτεις τα ταξίδια

της καρδιάς που δεν έκανες, τις ψυχές που έφυγαν αλλά παραμένουν κοντά σου, τα όνειρα που 

δεν σταματούν...σε αντίθεση με τις ευτελείς χάντρες οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν από τους 

ανθρώπους του υπόκοσμου, για να κάνουν θόρυβο και έτσι να γίνεται αισθητή η παρουσία τους..

όμως αυτοί έμαθαν τις μετέπειτα γενιές να “παίζουν κομπολόι” γιατί επινόησαν το χτύπημα και 

όλα τα άλλα ακροβατικά του κομπολογιού, στα δάχτυλα. 

 

 

Σε καμιά περίπτωση το πανέμορφο

αντικείμενο, που ζωντανεύει στους συναισθηματικούς και ευαίσθητους χαρακτήρες δεν αποτελεί 

οιωνό του υπόκοσμου και δεν πρέπει να υποστηρίζεται αυτή η άποψη. Η αλήθεια είναι πως ανήκε 

στα παρεξηγημένα είδη όπως το μπουζούκι αλλά και το ρεμπέτικο. Εκτός από το προαναφερόμενο 

βιβλίο της ΛΕ.ΦΙ.ΚΟ οι πληροφορίες μου προέρχονται και από τα λεγόμενα δυο συγγενικών μου

προσώπων που αν ζούσαν θα ξεπερνούσαν τον αιώνα!!από αυτά τα πρόσωπα κληρονόμησα την αγάπη για το κομπολόι. Με κάποιους στίχους για το 

κομπολόγι, κλείνει αυτή η διαδρομή...

 

“ απ’ το κομπολόι μου λείπουν κάτι χάντρες και το καλοσκέφτηκα να κρεμάσω άνδρες...”

 

“θα πετάξω το ρολόι και θα πάρω κομπολόι, να μετράω τους καημούς και τους αναστεναγμούς..”

 

“μικρό κομπλογάκι μου σε είχα το μεράκι μου..”

 

“ πες μου κομπολογάκι μου, τον πόνο τον καημό σου..”

 

“ τα παλιά τα κουτσαβάκια σαν κρατούσαν κομπολόι..” 

 

Της ξενιτιάς ο πόνος

Ένα από τα πιο αγαπημένα μου ποιήματα που δημοσιεύτηκε πριν λίγες ημέρες στο περιοδικό Fractal.Αποτελεί ιδιαίτερο κομμάτι ψυχής!!



Την άμμο πλάι στη γαλάζια θάλασσα
μετρούσε με συντροφιά τον ήλιο
πριν το μούχρωμα του δειλινού απλώσει.
Νανούρισμα ακούγονταν ο παφλασμός
απ’ του θέρους τα απαλά κυματάκια,
που οι γλάροι ανεξευμένιστα λούζονταν
στους λευκούς αφρούς τους.
Αμέτρητοι οι κόκκοι της, τραγούδαγε
ο μπάτης χαϊδεύοντας τα ξανθά μαλλιά της..
μα η σκέψη της αιχμαλωτίστηκε
στης ξενιτιάς το μονοπάτι
που γεμίζει τα μάτια μ’ ολοκάθαρο δάκρυ
στης καρδιάς του φεγγίτη την άκρη.
Μια αχιβάδα στα χρώματα του μενεξέ
γδαρμένη απ’ τους βοριάδες,
σαν μια αόρατη ψυχή ξεπρόβαλε δίπλα
στην κόρη, δίνοντάς της μια συμβουλή
«με τις κλεψύδρες να μετράς τη χρυσαφένια άμμο,
στου ήλιου τα καμώματα που λάμπει από κι πάνω
τη δυνατή τη χαρακιά να δίνεις κάθε μέρα
στον πόνο αυτό της ξενιτιάς, μη μαραζώνεις άλλο».

Σκέψεις επί πρόσφατου γεγονότος.

Με λυπούν οι βίαιες καταστάσεις σε ατομικό ή ομαδικό επίπεδο. Μπορούμε να λύνουμε τα προβλήματά μας με συζήτηση έτσι ώστε και στις αντιπαραθέσεις μας να βρίσκονται διέξοδοι. Διαβάζοντας πριν από λίγο ειδήσεις στο διαδίκτυο, πληροφορήθηκα για ένα πολύ άσχημο περιστατικό που έλαβε χώρα σε παραλιακό χωριό πλησίον της γενέτειράς μου και σχετίζεται με άσκηση σωματικής βίας (ξυλοδαρμό) εναντίον κάποιας Κυρίας -εκπροσώπου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Εκφράζω τις σκέψεις μου ως δημότης , χωρίς να ταυτίζομαι πολιτικά με κανέναν εκ των εμπλεκομένων, δίχως να έχω εμπάθειες ή προστριβές, χωρίς να έχω φιλική σχέση ή επικοινωνία παρά μόνο τα τυπικά του διαδικτύου, έτσι ώστε να μαθαίνω τα νέα της περιοχής μου. Αντικειμενικά κρίνοντας, το περιστατικό αυτό που ήδη έχει δημοσιοποιηθεί από διάφορα άτομα, μου δημιουργεί θλίψη αρχικά, γιατί τραυματίστηκε ένας συνάνθρωπος. Στη συνέχεια γιατί δίδεται η κάκιστη εντύπωση για τη περιοχή μας , ιδιαιτέρως σε τουριστική περίοδο..αφού έγινε αντιληπτό σε επισκέπτες του τόπου, σοβαρό πρόβλημα περί των αρχών. Επίσης η βία γεννάει βία. Ακόμη γιατί δεν μπορεί να μιλάμε για την ιστορία και τη δόξα που γνώρισε ο τόπος κάποτε, όταν αντί να θέσουμε τα προβλήματα επί σοβαρών βάσεων, δίνουμε ως λύση την οδό του ξυλοδαρμού. Δεν εκφράζεται έτσι ο πολιτισμός. Ίσως αυτός ο δρόμος να οδηγήσει σε τεράστιο χάσμα και προβλήματα μεταξύ των πολιτών και εκεί θα έρθουν τα χειρότερα....αφού οι εμφύλιοι σπαραγμοί αποτέλεσαν τις ισχυρότερες μάστιγες.Είναι αντιληπτή μια αρνητική κατάσταση γενικότερα στην περιοχή μας...και θεωρώ πως αυτό που έγινε πυροδοτεί δυστυχώς, πολύ αρνητικά  γεγονότα. Νομίζω πως έστω και τώρα μπορούν κάποιοι να δείξουν ωριμότητα και σοβαρότητα. Μην γίνεστε εσείς η αιτία και η αφορμή που αμαυρώνεται ο ευλογημένος αυτός τόπος.  Στα γενικότερα προβλήματα της Πατρίδας μας και της παγκόσμιας κοινωνίας γενικά, οι μικρές κοινωνίες πρέπει να αποτελούν την μικρή λαμπηδόνα της τεράστιας ελπιδοφόρας διαφοροποίησης του πλανήτη. Εύχομαι για το καλύτερο όλων. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την καταστρέφουμε με τέτοιου είδους συμπεριφορές. Μπορούμε όλοι να προσθέτουμε ένα λιθαράκι για το καλύτερο. Είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε την περιοχή μας, να αλλάξουμε τον κόσμο. Εύχομαι το κακό να σταματήσει εδώ και είναι χρέος σε όλους μας να βοηθήσουμε γι΄ αυτό. Καλό μήνα σε όλους στην ιδιαίτερη Πατρίδα μου, μόνο με θετικούς οιωνούς.

Φωτογραφικό ταξίδι στο Ν. Ηλείας.

Ἐνα φωτογραφικό ταξίδι στο κλίμα του καλοκαιριού και στο Νομό Ηλείας,όπως μπορεί να αποτυπωθεί από μια απλή φωτογραφική μηχανή. Με τις ευχές για ένα υγιές, χαρούμενο και αισιόδοξο καλοκαίρι, αφού η έλευση του Ιουλίου σηματοδοτεί και την λήψη των αδειών!

Έν

Μια ξεχωριστή εκδήλωση του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Θα θεωρούσα παράλειψή μου και ίσως έλλειψη σεβασμού προς όλους τους βραβευθέντες, στους οργανωτές, στην τιμημένη μας παράδοση..να μην προχωρήσω σ' ένα μικρό αφιέρωμα στην ιδιαίτερα ξεχωριστή εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Αίθουσα Τελετών του Κεντρικού Κτηρίου του ΕΚΠΑ. "ΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ" ήταν ο τίτλος.Η τελετή που έλαβε χώρα στον προαναφερόμενο χώρο, στις 24 Ιουνίου 2016, μέσα σε μια ιστορική αίθουσα που δεν περιγράφεται για την ομορφιά της διακόσμησής της, κατάμεστη από φίλους και συγγενείς των βραβευθέντων αλλά και όλους εμάς που αγαπάμε την παράδοση, μας έρανε με άνθη της δημοτικής μας μουσικής, άνθη που έφεραν δάκρυα, καθόσον ο καθένας μας κάτι είχε να θυμηθεί επ' αυτού. Ποιος οργάνωσε την τελετή;Ποιοι ήταν όμως οι βραβευθέντες;

 To Τμήμα Μουσικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ, έκλεισε την λειτουργία των 25 του χρόνων και στα πλαίσια των εορταστικών του εκδηλώσεων, συμπεριέλαβε ένα γλυκό αφιέρωμα στην ελληνική δημοτική μουσική παράδοση, τιμώντας ταυτόχρονα ορισμένους κορυφαίους εκπροσώπους του χώρου!! (τα λόγια αυτά ανήκουν στην πρόσκληση της τελετής).

 Οι παρευρισκόμενοι είχαμε την τιμή, να παρακολουθήσουμε την προσφώνηση από τον Πρύτανη του ΕΚΠΑ, καθηγητή Μελέτιο -Αθανάσιο Κ. Δημόπουλο, χαιρετισμούς από την Κοσμήτορα της Φιλοσοφικής Σχολής, καθηγήτρια κ. Ελένη Καραμολέγκου, τον Πρόεδρο του Τμήματος Μουσικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής, αναπληρωτή καθηγητή Αχιλλέα Χαλδαιάκη, να δούμε από κοντά τα τιμώμενα πρόσωπα, τους ανθρώπους που με μεγάλες στερήσεις, χωρίς τη δυνατότητα σπουδών και γνωριμιών, κατάφεραν να διατηρήσουν την μουσική μας παράδοση και να την ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο.Απλά γιατί όπως είπε ο κ. Σαραγούδας "είμαστε τρελοί και παλαβοί" με την παράδοση. Εδώ θα ήθελα να διευκρινίσω πως αγαπώ την παράδοση του τόπου μου, δεν σημαίνει πως μισώ τις παραδόσεις των άλλων τόπων. Την παρουσίαση του έργου των τιμωμένων λαϊκών μουσικών, έκανε ο Διευθυντής του Τομέα Εθνοκουσικολογίας και Πολιτισμικής Ανθρωπολογίας του Τμήματος Μουσικών Σπουδών, καθηγητής Λάμπρος Λιάβας.Η ώρα της επίδοσης των τιμητικών διπλωμάτων από τον κ. Πρύτανη ήταν απλά κίνηση δέους, αφού κάποιοι από τους βραβευμένους λόγω προβλημάτων υγείας δεν μπορούσαν να κινηθούν εύκολα και κρατώντας τους ο κ.Πρύτανης από το χέρι, τους οδηγούσε στο μικρόφωνο απ' όπου μας έστελναν το μήνυμά τους, που δεν ήταν άλλο από το να διατηρήσουμε τις παραδόσεις μας, να τις μεταλαμπαδεύσουμε στις νέες γενιές και να μην επιτρέψουμε σε κανέναν να τις αλλοιώσει.

 Όταν έληξε η τελετή της βράβευσης, ακολούθησε ένα υπέροχο γλέντι στον αύλειο χώρο του κτιρίου. Τα συναισθήματα που πήγαζαν απ'  το γλέντι δεν περιγράφονται. Ήταν ένα είδος έκστασης που συμβαίνει όταν η ψυχή και η σκέψη ξεφεύγει από ότι την απασχολεί και φτάνει ψηλά..εκεί που δεν υπάρχουν σύνορα και πρέπει. Όταν οι μουσικοί που μεταφέρουν μέσα τους, όλη την πορεία της δημοτικής μας μουσικής, που γνώρισαν πολέμους, πείνα, κατοχή, ξενιτιά, που έχασαν παιδιά και συντρόφους αλλά ποτέ δεν εγκατέλειψαν αυτό το πάθος τους...έπαιξαν  και τραγούδησαν  με τις νότες και τις χορδές της ψυχής τους, τι άλλο μπορούσε να νιώσει όποιος ήταν στον κύκλο του χορού; Δεν ήταν ο κύκλος του κοινού γλεντιού, που το κέφι ανάβει λόγω του ποτού και άλλων καταστάσεων. Δημιουργήθηκε κέφι γιατί σχεδόν όλοι είχαμε την κοινή αγάπη, τον πυρσό της παράδοσης. Η γράφουσα είχε την τύχη να μεγαλώσει με πατέρα, που ήταν περιζήτητος στα γλέντια της περιοχής της Ηλείας και όχι μόνο, γιατί η φωνή του ήταν .. όπως έχουν πει μεγάλα ονόματα της δημοτικής και της ρεμπέτικης μουσικής, καλύτερη και απ' του αηδονιού. Έτσι δεν γινόταν να μην την αγγίξουν στην ψυχή όλα τα πρόσωπα της βραδιάς.

 Ο Χρόνης Αηδονίδης, ο Χρήστος Ζώτος, ο Νίκος Καρατάσος, ο Γρηγόρης Καψάλης,ο Νίκος και η Γιασεμή Σαραγούδα, ο Πετρο -Λούκας Χαλκιάς, η Ανέττα Γεωργουλοπούλου στο πρόσωπο της οποίας τιμήθηκαν όλοι οι άγνωστοι και άγνωστες τραγουδιστές του δημοτικού τραγουδιού. Παρέλειψα να αναφέρω πως συγκλονιστική ήταν η φωνή ενός νεαρού μαθητή από το Μουσικό Σχολείο της Παιανίας, ο οποίος τραγούδησε για εμάς.
Κρατώ αυτή την εκδήλωση στην καρδιά μου, ως ζωντανή παρακαταθήκη και ανεκτίμητης αξίας διαθήκη. Αξίζουν άπειρα συγχαρητήρια σε όλους που σκέφτηκαν ,οργάνωσαν, συμμετείχαν, πραγματοποίησαν την ξεχωριστή τελετή.

 Να γνωστοποιούμε τα όμορφα που γίνονται στην Αθήνα μας.
 Να μαθαίνει το κοινό πως υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αγωνίζονται για να μην σβήσουμε ως Έθνος, για να μην εγκατασταθούν μόνιμα τα μαύρα σύννεφα...των χαλεπών καιρών.
Πανεπιστήμιο δεν είναι μόνο καταλήψεις, πορείες, καταστροφές. Εύχομαι καλό καλοκαίρι σε όλους που αναφέρω στο κείμενο. Εύχομαι στους μουσικούς, για πολλά πολλά χρόνια ακόμη να αποτελούν τους παραδοσιακούς μας σηματοδότες.
Καλό καλοκαίρι σε όλους, με τραγούδι, χορό και πανηγύρια. Καλό καλοκαίρι σε όσους βιώνουν δύσκολες στιγμές με την ευχή η μπόρα να εξελιχτεί σε μια μοναδική λιακάδα.
Επισήμανση..η παράδοση ανήκει στον εθνισμό που σημαίνει αγαπώ τον τόπο μου, τα στοιχεία μου και όχι στον εθνικισμό που σημαίνει μισώ όλες τις άλλες πατρίδες.

Γιορτάζοντας τον Κλήδονα.

Κάθε φορά που ακούγονται τραγούδια όπως το νοσταλγικό μουσικό άκουσμα του Λευτέρη Παπαδόπουλου που έγραψε για " κείνο το Σάββατο κι απόβραδο στην Αριστοτέλους που " φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους, τ' Αη Γιάννη θα ' τανε θαρρώ" καθώς και το ρομαντικό του Μάνου Ελευθερίου για τότε που " Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιιές, του Άη Γιάννη, Αχ πόσα τέτοια ξέρεις και μου λες, που ' χουν πεθάνει;", οι αναμνήσεις στήνουν χορό!

Άη Γιάννης  "ριζικάρης" ή " ριγανάς" ή " λαμπαδάρης" και πολλές άλλες ονομασίες.

Μαγιάτικα στεφάνια που ρίχνονται στη φωτιά και μαζί καίγεται κάθε κακό, αμίλητο νερό στις στάμνες και λυγερόκορμα κορίτσια, ριζικάρια,κόκκινα πανιά, άνθρωποι που τραγουδούν πηδώντας τις φωτιές και τέλος όλοι μαζί στο χορό!!Ανεπανάληπτα έθιμα συνδυασμένα με μια γιορτή της ορθοδοξίας που έχουν τις ρίζες τους πολύ παλιά..έτσι έγινε, με το πέρασμα των αιώνων και τις αλλαγές των εποχών και των καταστάσεων μεταλαμπαδεύτηκαν τα έθιμα και ρίζωσαν ..έτσι έχουμε αυτές τις ξεχωριστές μέρες.

 Στις 24 Ιουνίου εορτάζεται το γενέθλιο του Άη Γιάννη του Πρόδρομου. Η γιορτή ταυτίζεται με δύο κύκλους εθίμων, τον Κλήδονα και τις φωτιές που ανάβονται την παραμονή. Τα τελευταία χρόνια γίνεται η αναβίωση του Κλήδονα , αντίθετα με κάποια χρόνια πριν που περνώντας στο ψευτομοδίτικο ύφος, σαν λαός δείχναμε κάποια αδιαφορία. Σήμερα διάφοροι σύλλογοι και άλλοι φορείς, διοργανώνουν πανέμορφες γιορτές προς διατήρηση των εθίμων μας.

Το απόγευμα στις 23 Ιουνίου - όπως σήμερα- οι νέοι και οι νέες κάθε χωριού, αργά το απόγευμα συναντιόντουσαν σ' ένα σπίτι με μεγάλη αυλή, κατά προτίμηση με κληματαριά. Διάλεγαν τον όμορφο και άξιο νέο..που ήταν κι από καλό " τζάκι" και τον έλεγαν Γιάννη αλλά και αν δεν υπήρχε Γιάννης κάποιος θα έκανε το Γιάννη για τη γιορτή. Τον Γιάννη τον έστελναν με μια κανάτα στο πηγάδι ή στη βρύση να φέρει το " αμίλητο νερό".

Το νερό έπρεπε να το μεταφέρει αμίλητος κι αν κάποιος του μιλούσε, γι' αυτόν ήταν σαν να μην άκουσε.Κατά τις παραδόσεις μας βέβαια, ήταν πάρα πολλοί οι συγχωριανοί που με τα πειράγματά τους και τα αστεία τους, προσπαθούσαν να του αποσπάσουν την ομιλία. Κάποια στιγμή μετά από την παραπάνω ταλαιπωρία έφτανε στην παρέα που τον περίμενε. Το " αμίλητο νερό" το έριχναν σ' ένα μεγάλο πήλινο δοχείο, ή καζάνι που ονομαζόταν " κλήδονας". Στη συνέχεια μέσα στον κλήδονα, έριχναν τα αγόρια και τα κορίτσια, από ένα μικρό αντικείμνο που είχαν , συνήθως κάποιο κόσμημα ή νόμισμα ή και ξηρούς καρπούς και καθώς το έριχναν παρακαλούσαν μέσα τους (είδος δέησης) να παρουσιαστεί στον ύπνο τους το ριζικό τους, η τύχη τους.Όταν έριχναν όλοι τα " ριζικάρια", σκέπαζαν τον " κλήδονα" μ' ένα κόκκινο πανί και το έβαζαν στη μέση της αυλής. Κανονικά τα άφηναν όλη τη νύχτα ώστε τα άστρα με τη μαγική τους δύναμη να βοηθήσουν στην κατεύθυνση της μοίρας. Τη νύχτα η μοίρα του καθενός θα έβλεπε τα ριζικάρια και πάνω θα σημείωνε τα μελλούμενα. Γύρω από τον κλήδονα έστηνα το χορό όχι μόνο οι νέοι και οι νέες αλλά όλο το χωριό και οι επισκέπτες.Σ' αυτό το σημείο άφηναν τον " κλήδονα" και στο κοντινότερο σταυροδρόμι άναβαν τις φωτιές. Συνήθως έριχναν τα μαγιάτικα στεφάνια και την ρίγανη που είχει απομείνει από την περασμένη χρονιά. Όλος ο κόσμος πέρναγε πηδώντας απ' τη φωτιά, τρεις φορές συνήθως προκειμένου να ξορκιστεί κάθε αρνητικό που τους ταλαιπωρούσε.
Την επόμενη μέρα δηλαδή ανήμερα της γιορτής, πριν ανατείλει ο ήλιος στα μέρη που 

 φυτρώνει ρίγανη, οι νοικοκυρές πήγαιναν και έκοβαν λίγα κλαράκια, τα έπλεναν στο ποτάμι ή στη βρύση και τα κρεμούσαν πίσω απ' την πόρτα ως γιατρικό για το κακό το μάτι.Όπου δεν φυτρώνει ρίγανη, ανανεώνουν τα υλικά προς ξεμάτιασμα..
Επίσης όταν τελείωνε η λειτουργία, η παρέα που την προηγούμενη είχαν ρίξει τα ριζικάρια, συγκεντρωνόντουσαν γύρω από τον " κλήδονα" , αφαιρούσαν το κόκκινο πανί και  έδεναν τα μάτια του νέου που είχε κουβαλήσει το " αμίλητο νερό". Ο νέος χωρίς να βλέπει έπαιρνε απ' τον κλήδονα ένα ένα τα ριζικάρια που τα γνώριζαν οι άλλοι και λέγοντας ένα δίστιχο το έδιναν στον ιδιοκτήτη του.Όταν σουρουπώσει η κάθε κοπέλα έχοντας στο στόμα της μια γουλιά απ' το αμίλητο νερό, στέκεται κάτω απ' ανοιχτό παράθυρο έως ότου ακούσει κάποιο ανδρικό όνομα που σημαίνει αυτό θα είναι του άνδρα που θα παντρευτεί. Μόλις ακούσουν όλες οι κοπέλες κάποιο όνομα, στήνεται απ' όλους μεγάλο γλέντι.

Ένας άλλος τρόπος για το όνομα του μελλοντικού συζύγου αλλά και για τα μελλούμενα γενικότερα ήταν ο εξής: η κάθε κοπέλα κρατώντας έναν καθρέφτη κοίταζε μέσα στο πηγάδι, σκεπασμένη μ' ένα κόκκινο πανί. Απ' τις κινήσεις του καθρέφτη διάβαζε τα σχετικά περί του γαμπρού και του μέλλοντός της.Το έθιμο του κλήδονα ριζώνεται στην αρχαιότητα και η πρώτη του περιγραφή αναφέρεται στα βυζαντινά χρόνια. Στην ουσία είναι μαντική διαδικασία του λαού σχετικά με τα χαρακτηριστικά του μελλοντικού συζύγου κάθε ανύπανδρης κοπέλας. Κατά τον Όμηρο " κλήδων"  ονομαζόταν ο προγνωστικό ήχος.
Κατά την άποψή μου όλες οι εποχές έχουν κοινά χαρακτηριστικά, απλά διαφοροποιούνται οι ονομασίες σύμφωνα με τα δεδομένα των χρόνων, της κοινωνίας, της θρησκείας.
Οι εθνομηδενιστές σήμερα προσπαθούν να αλλοτριώσουν κάθε όμορφο παραδοσιακό κομμάτι μας!!Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε!!!Ας  ανάψουμε φωτιές λοιπόν!!!στις γειτονιές!!!!!

Το φωτογραφικό υλικό έχει αναρτηθεί μέσω του διαδικτύου.