Ανοίγοντας τα φτερά με αξίες και ιδανικά.

Αφιερωμένο σε όλους..που είναι πιστοί στα ιδανικά τους, σε όλους που πετούν όλο και πιο ψηλά κατόπιν κοπιαστικών διαδρομών και συνεχών αγώνων!

Ένα λατρεμένο απόσπασμα από το πασίγνωστο βιβλίο του Richard Bach, Ο ΓΛΑΡΟΣ ΙΩΑΝΑΘΑΝ ΛΙΒΙΝΓΚΣΤΟΝ!
"..το να βρούμε αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα στη ζωή μας και να τραβήξουμε προς τα εκεί με θάρρος, ακλόνητη αποφασιστικότητα και επιμονή, είναι ο δρόμος όλων εκείνων που τολμούν να ζουν ευτυχισμένοι. Ως αντάλλαγμα για αυτή την προσπάθειά μας θα μας περιφρονήσουν, θα μας χλευάσουν και θα μας εξοστρακίσουν από τον κύκλο τους οι φίλοι και οι συγγενείς. Αν επιμείνουμε όμως, αν αντέξουμε τη μοναξιά μας και μείνουμε αφοσιωμένοι σε αυτό που με τόση αγάπη αποφασίσαμε να κάνουμε, τότε θα ανακαλύψουμε ότι έχουμε καινούριους φίλους και καινούριους συγγενείς, οι οποίοι ήδη συμμερίζονται τις αξίες και τα ιδανικά που έχουμε επιλέξει, κι ότι μαζί τους θα πετάξουμε πολύ πιο μακριά και πιο ψηλά από όσο μπορούμε να ονειρευτούμε".

Πόσο σημαντικό για την πορεία μας ως άνθρωποι....να καταφέρουμε να κάνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε; πόσο τόλμη χρειάζεται να μην παρασυρθούμε από κάθε εποχιακό ρεύμα και να παραμείνουμε στις αξίες και τα ιδανικά μας;

 Ίσως το "πέταγμα" μέσω αξιών και υγιούς αγώνα να είναι το δυσκολότερο..όταν όμως έρθει η ώρα τότε όλο και νέοι ουρανοί ανοίγονται!

Αντίθετα με τους γνωστούς τρόπους της πεπατημένης (ρουσφετολογικούς,οσφυοκαμψίας, πλάγιας οδού) που δίνουν το εύκολο πέταγμα αλλά χωρίς πυξίδα...έτσι που χάνεις γρήγορα τον προσανατολισμό.

Κάτι σαν την ξαφνική λάμψη...που αστραπιαία χάνεται..

 

Η ομορφιά της ζωής βρίσκεται στο ταξίδι πρώτα απ' όλα!!

Η γέννηση της ανεμώνης.

Αναμοχλεύοντας  τις παιδικές αναμνήσεις, ταξιδεύω στον κάθε Φλεβάρη βλέποντας  μπροστά μου τους αγρούς με τα φανταστικά λουλούδια  στις  μωβ, στις  ροζ, στις  κόκκινες  αποχρώσεις  που λάτρευα και τρέχαμε μαζί με τις φίλες μου να μαζέψουμε να τα βάλουμε στα βάζα, όπως λέγαμε τα ανθοδοχεία. Για να είμαι ειλικρινής τις πρώτες ανεμώνες - για την ανεμώνη γίνεται ο λόγος- μου τις έφερνε η Μάνα μου επιστρέφοντας από την εξοχή γιατί ακριβώς απέναντι κάθε τέτοια εποχή η φύση ζούσε μόνο στο ρυθμό της ανεμώνης.  Ερχόταν χαρούμενη, όταν  πάλι!!! ακολουθούσε η αφήγηση του μύθου!!

Κατά τη μυθολογία το πολυαγαπημένο μου λουλούδι , έχει σχέση με τον Άδωνι και την Αφροδίτη. Τα δυο ονόματα που παραπέμπουν σε έναν ερωτικό μύθο. Ο μύθος αυτός  δημιούργησε την έμπνευση του Οβίδιου και πολύ αργότερα του Σαίξπηρ ώστε να υμνήσουν ποιητικά τον έρωτα.

….Κόκκινη κλωστή, δεμένη,
στην ανέμη τυλιγμένη,
δώσ' της κλώτσο να γυρίσει,
παραμύθι ν' αρχινίσει.

Στα χρόνια εκείνα λοιπόν , η Σμύρνα ή Μύρρα και ο Θείαντας ο βασιλιάς των Συρίων ή η Αλφεσίβοια και ο Φοίνικας..γέννησαν ένα πανέμορφο αγόρι. Από πολύ νωρίς έδειχνε πάθος για το κυνήγι. Που τον έχαναν που τον έβρισκαν; όλο στα δάση να τρέχει και να κυνηγάει.  Η ομορφιά του  ήταν σπάνια. Έτσι μια μέρα η Αφροδίτη  εγκατέλειψε τον έρωτα του θεού  Άρη γιατί μαγεύτηκε από τα μάτια του Άδωνι.

Ο Άρης  τον έρωτα αυτό δεν τον ξεπέρασε, ταυτόχρονα ένιωθε και προσβεβλημένος .Έτσι άρχισε να σκέφτεται  τον  τρόπο για να εξοντώσει  τον λαμπερό νέο.  Αφού ο Άδωνις συνέχεια πήγαινε για κυνήγι, ο ιδανικότερος τρόπος ήταν κάτι σχετικά μ’ αυτό. Μεταμορφώθηκε σε αγριογούρουνο,  επιτέθηκε στο Νεαρό που πληγώθηκε θανάσιμα. Η Αφροδίτη που από την προηγούμενη μέρα είχε ανησυχία… άκουσε τα βογκητά του αγαπημένου της. Έφτασε κοντά του τρέχοντας, αλλά ήταν αργά. Τα δάκρυά της έτρεχαν σαν καταρράκτες , τον πήρε στην αγκαλιά της και προσπάθησε ρίχνοντάς  του νέκταρ στην πληγή να τον σώσει. Δεν τα κατάφερε και συνέχιζε να έχει αγκαλιά το άψυχο κορμί του Άδωνι και να κλαίει ασταμάτητα. Ξαφνικά  κοιτώντας  την πληγή, σάστισε αφού ξεπήδησε ένα όμορφο και ευαίσθητο λουλούδι. Η ζωή του λουλουδιού  είναι  σύντομη, όπως ήταν σύντομη και η ζωή του Παλικαριού. Φυσάει ο άνεμος και ανθίζουν τα μπουμπούκια του μικρού φυτού, έρχεται το επόμενο αεράκι και τα πέταλα παρασέρνονται μακριά. Το όνομα του λουλουδιού είναι ανεμώνη ή ανεμολούλουδο γιατί ο άνεμος έχει τον καθοριστικότερο ρόλο…αυτός του δίνει ζωή και αυτός την παίρνει.

ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Πιστεύοντας πως η Ελλάδα μαστίζεται από πολύ σοβαρά προβλήματα, η ενασχόληση διαφόρων επιστημόνων και άλλων πολιτών... προς μια προσπάθεια υποτίμησης του ρόλου της Εκκλησίας και της αλλοίωσης της ιστορίας μας, δεν προσφέρει τίποτα προς τη λύση αυτών, παρά μόνο δημιουργεί ένταση ανάμεσά μας. Δεν είμαι υπέρ κανενός τύπου φανατισμού, δεν ανήκω στο θρησκόληπτο πλήθος, αναγνωρίζω τα λάθη στο χώρο της Εκκλησίας, καθώς αναγνωρίζω και το τεράστιο έργο της. Αν ο ρόλος του Κρυφού Σχολειού συντήρησε το σκοτάδι και τις δεισιδαιμονίες του Μεσαίωνα...αν η Ορθόδοξη Εκκλησία εμπόδισε το Διαφωτισμό...ας απαντήσουν σε όσους έχουμε κοινές πνευματικές απόψεις, οι εκτός Εκκλησίας άρχοντες σε ποιον Διαφωτισμό βοήθησαν;;
Δεν κατηγορώ κανέναν ιστορικό επιστήμονα δεδομένου ότι  η βιβλιοθήκη μου περιέχει ποικίλα έργα, πολλών ιστορικών. Επίσης σε κάθε έναν εντοπίζω τις αντικειμενικές απόψεις, κατασταλάζοντας σε αυτές κατόπιν μελέτης  πλούσιας βιβλιογραφίας.

Το κείμενο αποτελεί μια επιστολή μου η οποία δημοσιεύτηκε στις 23 Νοε 2014, σε μια αθηναϊκή εφημερίδα.

..........

Η παρούσα επιστολή μου συντάχθηκε κατόπιν εσωτερικής ανάγκης προς δημοσιοποίηση μιας διαπίστωσή μου και αγανάκτησης ταυτόχρονα σχετικά με το σοβαρό θέμα της ύπαρξης του Κρυφού Σχολειού. Πριν από λίγο καιρό επισκέφτηκα, στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων ενός συλλόγου, την Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Φενεού. Ένα οικοδόμημα που εντυπωσιάζει τους επισκέπτες ως επιβλητικό και μεγαλόπρεπο, λόγω του αρχιτεκτονικού ρυθμού του και του περιβάλλοντος χώρου του. Κάθε γωνιά του αποτελεί μια ψηφίδα στο μωσαϊκό της θρησκείας και της Ιστορίας μας, με αποκορύφωμα την καταπακτή στην οροφή , πίσω από τον νάρθηκα της δυτικής πλευράς του ναού, όπου μια ξύλινη σκάλα οδηγεί στο Κρυφό Σχολειό. Ένας μικρός χώρος, που, σκεπτόμενος κανείς ότι τον τυλίγει ένας αόρατος μανδύας μεγίστης αγιότητας, εξαιτίας των συναισθημάτων που χαρακτήριζαν εκείνες τις ψυχές, οι οποίες κυριευμένες από φόβο αγωνίζονταν για την ελευθερία, δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος.

Τα τελευταία χρόνια οι ιστορικοί επιστήμονες ασχολούνται με τη διάδοση της θεωρίας που χαρακτηρίζει μύθο την ύπαρξη του ως άνω σχολειού. Την επόμενη ημέρα της επίσκεψής μου στο προαναφερόμενο μοναστήρι και έχοντας έντονα χαραγμένη στο μυαλό μου εκείνη την εικόνα του χώρου της καταπακτής, βρέθηκα για μια συνάντηση στην Αρχαία Αγορά. Εκεί βρισκόταν μια ομάδα μεσήλικων Ελλήνων, οι οποίοι παρακολουθούσαν τα λεγόμενα της ξεναγού τους, η οποία κάποια στιγμή, με έντονο ύφος και τη σταθερότητα της βεβαιότητας στο χρώμα της φωνής της, λέει «και μην πιστεύετε αυτά περί …κρυφών σχολειών, γιατί είναι ένας τεράστιος μύθος».

Προσωπικά, ταράχτηκα, αλλά δεν πρόλαβα να αντιδράσω, καθ’ όσον δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω το περιστατικό και η ομάδα κατευθύνθηκε αντίθετα από τη δική μου διαδρομή. Διαπίστωσα ότι κάποιοι χαμηλοφώνως μεταξύ τους  εξέφρασαν την αντίδρασή τους. Μαζί μου ήταν η βαφτιστήρα μου, 10 ετών, η οποία μου λέει «μα δεν συμφωνούμε με όλα, τόσοι μεγάλοι άνθρωποι συμφωνούν με αυτά που είπε η ξεναγός; Ή μήπως ντρέπονται να αντιδράσουν; Εγώ δεν ξεχνώ το Κρυφό Σχολειό που είδαμε χτες στον Άγιο Γεώργιο». Το λυπηρό κατ’ εμέ είναι ακριβώς αυτό στο οποίο εστίασε την προσοχή του ένα παιδί, πως δηλαδή ντρεπόμαστε να εκφραστούμε για τόσο σοβαρά θέματα.

Σίγουρα, εάν η πληροφορία οποιουδήποτε ειδικού απτόταν προσωπικών θεμάτων μας, όχι απλά θα εκφραζόμασταν, αλλά θα ξεσηκωνόμασταν. Λειτουργούσαν κανονικά τα σχολεία, προσπαθούν να μας πείσουν..Τότε τι ζητούσαν τόσους αιώνες από το έθνος μας; Σε μύθο βασίστηκε ο πίνακας του Γύζη, το ποίημα του Πολέμη, οι αφηγήσεις από γενιά σε γενιά των εμπειριών των προγόνων μας; Σε μύθο και τα γραπτά κείμενα του Μακρυγιάννη, του Κολοκοτρώνη, του Δραγούμη και άλλων Ελλήνων και ξένων προσωπικοτήτων. «Ορώ δε νυν μετοικήσαντα πάντα τα αγαθά από των ελληνικών τόπων και οικήσαντα εν υμίν, ή τε σοφία και αι των μαθημάτων επιστήμαι, αι τέχναι, αι άριστοι, η ευγένεια, ο πλούτος, η παίδευσις και ο λοιπός των χαρίτων χορός. Ελληνικών δε χαρίτων το Κλέος βαρύς ώλεσεν αιών». Θ. Ζυγομαλάς,16^ος αι., προς τον Γερμανό λόγιο, φιλέλληνα Μαρτίνο Κρούσιο.

Χρόνια πολλά στους Έλληνες και Φιλέλληνες!

Από  τα απομνημονεύματα του ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ!!

 

Ένα πράμα μόνον με παρακίνησε κι εμένα να γράψω ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι· όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ» ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει «εγώ»· όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθομεν γνώση, αν θέλομεν να φκιάσομεν χωριόν, να ζήσομεν όλοι μαζί.

 

Με την ευχή να εμπεδώσουμε τα λόγια του για το καλό όλων!!