Περί ενσυναίσθησης.

Ενσυναίσθηση, 

ένας όρος που χρησιμοποιούμε και ακούμε συχνά στην καθημερινότητα. Μια λέξη που εάν της επιτρέψουμε να επαναπροσδιορίσει τον συναισθηματικό μας κόσμο, θα έχουμε προχωρήσει ένα βήμα μπροστά για μια πραγματικά, αρμονικότερη ζωή.

Είναι ελαφρώς υποκριτικό να συμπεριλαμβάνουμε στο λεξιλόγιό μας την ενσυναίσθηση -κάτι που γίνεται συχνά- αλλά να μην έχουμε κατανοήσει τι σημαίνει,πως πρέπει να λειτουργούμε σύμφωνα με την έννοιά της. 

Τι ονομάζεται ενσυναίσθηση;

Είναι μια ικανότητα η οποία μας κάνει να νιώθουμε τα συναισθήματα του συνανθρώπου μας, του ανθρώπου κάθε ηλικίας. Να αισθανόμαστε σαν να είμαστε εμείς οι ίδιοι στη θέση του όταν χαίρεται, όταν πονάει, όταν λυπάται κλπ. Τότε μόνο μπορούμε να κατανοούμε τις αντιδράσεις του, τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται τις καταστάσεις που προκύπτουν, τη συμπεριφορά του γενικότερα. Τότε καλλιεργείται περισσότερο και η δική μας συμπεριφορά, ο συναισθηματικός κόσμος.

Αν η συμπεριφορά μας στενοχωρεί κάποιον και το εκφράζει, πρέπει να αλλάξουμε συμπεριφορά.  Αν συνεχίζουμε σημαίνει ότι μας λείπει η ενσυναίσθηση. Κάπως έτσι συμβαίνει στα περιστατικά λεκτικής, συναισθηματικής, σωματικής βίας..Βασανίζουμε τον άλλο άνθρωπο (όποιος κι αν είναι) διότι δεν έχουμε την ικανότητα της ενσυναίσθησης, που θα μας φέρει στη θέση του ώστε να τον νιώσουμε (βέβαια σ΄αυτές τις περιπτώσεις κρύβονται και πολλά  άλλα προβλήματα, ψυχοπαθητικές προσωπικότητες..). Ο συναισθηματικός μας κόσμος γίνεται πιο πλούσιος αλλά απαιτείται δουλειά για να πούμε ότι έχουμε πραγματικά ενσυναίσθηση. Σύμφωνα με την ταπεινή μου άποψη , μέσα από την εμπειρία μου θα πρέπει να καλλιεργείται από το σπίτι και από το σχολείο. Αν γινόταν αυτό, δεν θα υπήρχαν τόσα περιστατικά βίας από ανήλικους.Πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσει ένα παιδί, ότι τότε που ταλαιπωρεί (κοροϊδεύει,  χτυπάει και άλλα πολλά...) τον συνομήλικό του, τον μικρότερο ή μεγαλύτερο, αυτός στενοχωριέται, πονάει, πληγώνεται; Δυστυχώς όμως, η λέξη δεν υπάρχει στις οικογένειες αλλά ούτε στα σχολείο, καθόσον το μη υγιές σύστημα παιδείας, οδηγεί τα παιδιά στην απόκτηση βαθμών και γνώσεων που δεν προάγουν τη συναισθηματική και κοινωνική του υπόσταση.

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που από τις πρώτες συμβουλές είχαμε το " να μην κάνεις αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν" επεξηγώντας τη φράση. Με το πέρασμα των χρόνων διαπιστώνω ότι αυτό που ακούνε συχνά τα παιδιά είναι οτιδήποτε καλλιεργεί την εγωπάθεια..

Γεννήθηκα και ενηλικιώθηκα σε μικρή περιοχή, σε μικρές περιοχές έζησα κάποιο διάστημα..στο κοινωνικό σύνολο εκεί, η απουσία ενσυναίσθησης είναι πιο έντονη.Εδώ θα κάνω μια αναδρομή στα χρόνια όπου οτιδήποτε υπήρχε διαφορετικό, οι άλλοι (οι όμορφοι, οι λογικοί, οι έξυπνοι, οι φυσιολογικοί.....όλοι οι αχαρακτήριστοι δηλαδή) το περιγελούσαν. Έτσι δεκάδες άνθρωποι υπέφεραν (φοβίες, ένιωθαν κατώτεροι, σε κάποιες περιπτώσεις οδηγούνταν στην αυτοχειρία) όχι γιατί ήταν προβληματικοί οι ίδιοι,  αλλά γιατί οι γύρω τους δεν διέθεταν ενσυναίσθηση, δεν διέθεταν συναισθηματικό κόσμο, ήταν οι αληθινά αμόρφωτοι!!Αυτό το χαρακτηριστικό κάποτε ήταν μαγκιά  ..να κοροϊδεύεις τον άνθρωπο που γεννήθηκε δίχως χέρι ή δίχως ακοή, τον ψυχοπαθή, τον τυφλό, αυτόν που οι σεξουαλικές του επιλογές ή εκ γενετής τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά, δεν ταίριαζαν με τους άλλους. Οι δήθεν μάγκες, δεν λογίζονται όλοι ψυχοπαθητικές προσωπικότητες γιατί τότε πρέπει να δικαιολογούνται όσοι κακοποιούν..

Είναι πάρα πολύ σημαντικό προκειμένου να ζούμε καλύτερα, αρμονικότερα, προκειμένου να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε πιο ομαλά στις εποχές των κρίσεων να ασχοληθούμε με την ενσυναίσθηση. Να την καλλιεργήσουμε στα παιδιά, που αποτελούν το μέλλον. Τι κόσμο θα δημιουργήσουν δίχως ενσυναίσθηση;

Δίχως γνώση των δικών μας συναισθημάτων βέβαια, δεν γίνεται να έχουμε ενσυναίσθηση.H ενσυναίσθηση, καθόσον συνδέεται άρρηκτα με την συναισθηματική μας νοημοσύνη και την εξέλιξη αυτής, βοηθά να διαχειριζόμαστε με ωριμότητα και ψυχραιμία τις ανθρώπινες σχέσεις σε κάθε επίπεδο. Εξασκούμε την υπομονή που έχει καλά αποτελέσματα για εμάς, για το σύνολο. Εξωτερικεύεται η ευαίσθητη πλευρά που έρχεται πιο κοντά στον όρο άνθρωπος. Άλλωστε ποιος είναι αυτός που δεν θέλει να τον κατανοούν οι άλλοι; (εξαιρούνται όπως προανέφερα άτομα με κλονισμένο ψυχικό κόσμο). 

 Πολλές φορές λέμε ότι αν δεν έχεις περάσει κάποιες καταστάσεις στη ζωή, δεν μπορείς να έρθεις στη θέση του άλλου..Ακριβώς και για αυτό (μαζί με άλλα) η ενσυναίσθηση δεν είναι ένας κανόνας ή ένα ρητό που το μαθαίνεις και ολοκληρώνεται εκεί η σχέση, αλλά σε όλη τη ζωή καλλιεργείται, σε όλη τη ζωή βρισκόμαστε αντιμέτωποι με νέες προκλήσεις, νέους προβληματισμούς οι οποίοι για να αντιμετωπιστούν, απαιτούν ένα υγιή συναισθηματικό κόσμο, μια προσέγγιση μέσα από την αυτογνωσία μας.

Ας κάνουμε αυτή τη χρονιά μια νέα αρχή, βοηθώντας τα παιδιά να γνωρίσουν την ενσυναίσθηση, κάτι που δεν πετυχαίνει ο σκληρός υλικός κόσμος.  Μπορούμε σε συνδυασμό με την εποχή που ζούμε να τα βοηθήσουμε..Βέβαια πρώτα να προβούμε εμείς στην αυτοκριτική και στην αυτογνωσία!

Αυτονόητο ότι όσοι διακρίνονται από ενσυναίσθηση, δεν ταλαιπωρούν ούτε τα ζωάκια...

 

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ

 Όσο καλύτερα γνωρίζεις τον εαυτό σου, τόσο περισσότερη υπομονή έχεις για αυτά που βλέπεις στους άλλους.  Erik Erikson

 Ο Έρικ Χομπουργκερ Έρικσον ήταν Αμερικανός αναπτυξιακός ψυχολόγος και ψυχαναλυτής γεννημένος στη Γερμανία, γνωστός για τη θεωρία του σχετικά με την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των ανθρώπων.

και

Μην κάνετε στους άλλους αυτό που θα θέλατε να κάνουν σ’ εσάς. Τα γούστα τους μπορεί να διαφέρουν από τα δικά σας. Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω

Ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σω ήταν Ιρλανδός στην καταγωγή και υπήρξε κριτικός, δραματουργός και θεατρικός συγγραφέας, που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1925.

Υ.Σ Φωτογραφίες από διαδικτυακή πηγή, χωρίς δικαιώματα.

 

Σημ. Οι αναφορές μου κατά καιρούς σε θέματα ψυχολογίας πηγάζουν από την ενασχόλησή μου μέσω σεμιναρίων και σχετικής μελέτης, πολλά χρόνια.

Πολυτεχνείο,49 χρόνια μετά..οι σκέψεις μου.

 

Ξημερώνει η 49η Επέτειος από την εξέγερση του Πολυτεχνείου 1973.

Τα ιστορικά στοιχεία είναι σε όλους μας γνωστά και γι' αυτά έχω αναφερθεί σε προγενέστερο αφιέρωμα. Στο παρόν κείμενο θα παρουσιάσω τις σκέψεις μου όπως πηγάζουν σήμερα, που πλησιάζει μισός αιώνας από εκείνη τη μέρα..

Μέσα από την εμπειρία της ζωής μου, από τις καταστάσεις στη χώρα μας, από μελέτη βιβλίων - θησαυρών, από μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα, από τα γραπτά ντοκουμέντα του αείμνηστου Γιάννη Χαραλαμπόπουλου στο βιβλίο του " Κρίσιμα Χρόνια"  μπορώ και έχω σχηματίσει πλέον την άποψή μου για τα πως και τα γιατί της εγκαθίδρυσης της Χούντας στην Ελλάδα, της προδοσίας της Κύπρου που τη συνέχεια τη γνωρίζουμε...

Η δημιουργία αντιστασιακών οργανώσεων δεν ήταν κάτι το αφύσικο, θα έλεγα ότι ήταν δεδομένο και σίγουρα αναμενόμενο, από τους τότε άρχοντες καθώς και από αυτούς που βοήθησαν την εγκαθίδρυσή τους.. Ο καλύτερος τρόπος για να υπάρχουν συνεχείς συγκρούσεις στην κοινωνία της Ελλάδας ήταν αυτός.Δικτατορία, αντιδράσεις, βασανιστήρια ,για πάντα στο στόχαστρο οι ένστολοι εκ των οποίων πολλοί στάθηκαν ενάντια στο καθεστώς, αρκετοί με κίνδυνο της ζωής τους ενίσχυαν τους φοιτητές με τρόφιμα από τα κάγκελα, άλλοι έδιναν κρυφά τον αγώνα τους. Όμως το μίσος έμεινε, γιατί κάποιοι το πυροδοτούν κι άλλοι από το κλίμα αυτού του εμφύλιου επωφελούνται..Χρόνια τώρα η ίδια κατάσταση, χρόνια τώρα το Πολυτεχνείο γίνεται χώρος για κάθε είδους ασυδοσία..έτσι μεταφράστηκε η δημοκρατία, χρόνια τώρα αντί για σιωπή και τραγούδια στη μνήμη των θυμάτων, η Αθήνα (κι άλλες μεγάλες πόλεις) μετατρέπεται σε πεδίο μάχης, σε φόβο και τρόμο για τους πολίτες.

Αυτό που επίσης γίνεται αισθητό είναι ο φανατισμός  των πολιτικών αντιλήψεων κάτι που δεν βοηθάει σε τίποτα, αντιθέτως καταστρέφει.

Η αντίσταση και ο ξεσηκωμός έγινε από ανθρώπους οι οποίοι ήθελαν αγαθά κι αξίες με βασικό την ελευθερία, την ισότητα (υπήρχαν οι ευνοούμενοι της τότε κατάστασης..), τη δικαιοσύνη αφού είχαν παραβιαστεί.

Το ΕΑΤ/ΕΣΑ , η Γυάρος, η Μακρόνησος, η Λήμνος , η Ικαρία κι άλλα ακόμη νησιά που αποτέλεσαν τόπους εξορίας, τόπους μαρτυρίων δεν είναι ψέμα. Το μαρτυρούν οι άνθρωποι οι οποίοι βασανίστηκαν γιατί αντιστάθηκαν.

Ένα μικρό απόσπασμα από τα γραφόμενα του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου όπου δεν δίστασαν μπροστά του να βασανίζουν το παιδί του..

" Το μεσημέρι της 21ης Δεκεμβρίου άκουσα θόρυβο και ξυλοδαρμούς στο χωλ. Ακούγονταν κραυγές πόνου και θόρυβος από τα χτυπήματα. Κοίταξα από μια σχισμή της σκεβρωμένης πόρτας  του κελιού μου και είδαν να βασανίζουν το γιο μου το Γιώργο.Πέντε κτήνη τον κτυπούσαν με κλομπς, τον κλωτσούσαν και τον έσερναν αιμόφυρτο στο τσιμέντο.Κάθε χτύπημα ήταν και μια μαχαιριά στην καρδιά.Κάποια στιγμή αντιλήφθηκε ο βασανιστής που κοίταζα. Άνοιξαν την πόρτα και όρμησαν όλοι τους μέσα στο κελί και άρχισαν να με βρίζουν να με απειλούν και να με χτυπούν ομαδικά. Εγώ ούτε τους άκουγα ούτε ένιωθα πόνο από τα χτυπήματα.Το μυαλό μου ήταν καρφωμένο στο χωλ.".

Αυτό που με πονάει ειλικρινά είναι ότι το Πολυτεχνείο ως ιδέα αλλά και ως χώρος δεν λαμβάνει το σεβασμό που του αξίζει. Δεν ανήκει σε κανέναν αλλά σε όλους τους φορολογούμενους πολίτες. 

Αυτό που με θλίβει είναι η καταπάτηση των αγαθών και αξιών για τα οποία αντιστάθηκαν.

Με ποιο δικαίωμα λοιπόν καταστρέφουν...αυτά για τα οποία χύθηκε αίμα; :

Ποια είναι η δικαιοσύνη που επήλθε στα μεταγενέστερα χρόνια αφού δεν έπαψαν να υπάρχουν οι βολεμένοι κάθε χρώματος;

Ποια η ισότητα και η αξιοκρατία όταν σε θέσεις υπάρχουν άτομα δίχως τα εχέγγυα, άτομα με πλαστά ή και καθόλου πτυχία;

Ποια είναι η ευημερία που περιμέναμε αφού όλοι οι τομείς παραγωγής στη χώρα μας έχουν χαθεί;Που είναι οι καλλιέργειες, που η κτηνοτροφία, που οι τόσες βιοτεχνίες και τα εργαστήρια;

Που είναι η ελευθερία στην κίνηση όταν δεν μπορούμε να κυκλοφορήσουμε άνετα λόγω άλλων κινδύνων;

Που είναι η Παιδεία που αρμόζει σε ένα πολιτισμένο κράτος όταν οι γονείς αναγκάζονται να θυσιάζονται για να πληρώνουν την παραπαιδεία, κάτι που ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός δημιούργησε;Κι άλλα πολλά.

 

Που είναι το ψωμί και η οικονομία, όταν η ζωή έχει γίνει δυσβάσταχτη;Όταν οι Έλληνες έγιναν μετανάστες για να δουλέψουν, σε λιγότερο από εκατό χρόνια από το μεγάλο μεταναστευτικό κύμα;Όταν η χώρα μας είναι η ιδανική για άλλους λαούς αλλά όχι για τον δικό της..Όταν ξεπουλιέται καθημερινά σε ξένα χέρια αντί να αξιοποιηθούν οι θησαυροί της για τα παιδιά της..

 

Όλα αυτά σκέφτομαι όχι μόνο κάθε τέτοια μέρα, αλλά κι όταν περνώ από το Πολυτεχνείο. 

Ως πρώην στρατιωτικός θα αναφέρω ότι είναι άδικο να μπαίνουν όλοι που φέρουν τη στολή στον ίδιο παρονομαστή. Γιατί δεν θυμόμαστε τον αντιπλοίαρχο Νίκο Παππά (και τους συνεργάτες του) και την ανταρσία του αντιτορπιλικού " Βέλος" , καθώς κι αυτούς που όπως προανέφερα ενίσχυαν τους ταμπουρωμένους φοιτητές; Γιατί επιτέλους δεν σταματούν όσοι διευθύνουν τις κομματικές ή άλλες ομάδες αυτή τη δυσχερή κατάσταση;

 

Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από άλλες φαγωμάρες, ούτε από φανατισμούς. Έχει ανάγκη από ομοψυχία ..η οποία μένει μόνο στα λόγια..Ο λαός της πλέον έχει επέλθει σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο που αποτελεί τη συνέχεια της οικονομικής κρίσης, της κρίσης του ιού, της κρίσης της παγκοσμιοποίησης, των πολέμων κλπ.Οι τομείς όλοι βάλλονται...και οι ψυχές όλων όσων αντιστάθηκαν με όνειρο μια ιδανική κοινωνία ματώνουν και ματώνουν συνεχώς..

 

Απ' ότι φαίνεται " για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ...."  κι ως τώρα είναι λίγη..

 

Αιωνία η μνήμη αυτών που με πυξίδα την αληθινή ιδεολογία και την ανιδιοτέλεια αντιστάθηκαν. 

Αυτών που πίστευαν σε ένα καλύτερο αύριο.

 

Φώτιση και φρονιμάδα σε όσους έχουν συγχύσει τα γεγονότα, τον σκοπό της Εξέγερσης, το καλό της κοινωνίας με τα πικρόχολα αγκάθια του φανατισμού που οδηγεί σε ακρότητες και νέες ανελεύθερες καταστάσεις. Ο φανατισμός δεν έχει χρώμα αλλά καλλιεργείται όπου τυφλώνεται ο νους..

Με την πίστη ότι κάποια στιγμή θα υπηρετούμε σωστά τις αρχές των προαναφερόμενων αξιών καθώς και της δημοκρατίας η οποία δε στηρίζεται μόνο σε δικαιώματα αλλά και σε υποχρεώσεις.

Με σεβασμό προς όλους και επιθυμία την ηρεμία της ζωής μας, τη βελτίωση των συνθηκών της, μια Ελλάδα που θα αγαπάμε αληθινά, που οι ενίοτε ιθύνοντες θα σέβονται και θα προσδίδουν την αξία που της ανήκει!

 

 

 

Μοιράζομαι, σκέψεις,οι πρωϊνές μου αναρτήσεις.

 

Το μοίρασμα είναι μια λέξη που βρίσκει έδαφος στη ζωή κάποιων και καθόλου στη ζωή άλλων. Στην ποικιλία του ταξιδιού μας ανήκει κι αυτό, όπως άλλωστε αναφέρω κάθε φορά για τα θέματα που σχετίζονται με την κοινωνία, με τον άνθρωπο.

Μοιράζω για εμένα σημαίνει, καλλιεργείται και πολλαπλασιάζεται κάτι καλό, απαλύνεται ο πόνος για κάποια πληγή ψυχικού ή συναισθηματικού ενδιαφέροντος, απλώνεται η χαρά, η γνώση, η εικόνα και γιατί όχι πολλές φορές η πρόοδος και η ευημερία. 

Προσωπικά πιστεύω ότι το μοίρασμα αποτελεί μια ικανότητα που όπως είναι λογικό, δεν την έχουν όλοι...αρκετοί όμως προσπαθούν να την αποκτήσουν ή να την απελευθερώσουν καθόσον βρίσκεται εγκλωβισμένη σε πρέπει και σε μη, σε ψυχολογικά προβλήματα όπως η κατάθλιψη , η εγωπάθεια καλ. Τρανά παραδείγματα προς αποφυγή σε πρακτικά θέματα..να μην γνωρίζει κανένας άλλος τα υλικά που χρησιμοποιώ ή που βρήκα αυτό το ωραίο ύφασμα.

Σε ηθικά ή ψυχολογικά θέματα, σίγουρα έχετε ανθρώπους που εμπιστεύεστε..έτσι θα πείτε όσα σας βαραίνουν ή σας τοποθετούν βράχια στον δρόμο σας. Η λύση θα βρεθεί ή τουλάχιστον θα νιώσετε καλύτερα. Αυτό είναι το μοίρασμα σε τέτοια θέματα.

Μοίρασμα..επικοινωνία, μεταλαμπάδευση, χαρά και προβληματισμοί μέσα από τους οποίους πηγάζουν συμπεράσματα, λύσεις, συνταγές.

Μοίρασμα...ανακούφιση, εμπιστοσύνη (όταν πρόκειται για προσωπικά ή οικογενειακά θέματα ή για όσα επιθυμεί αυτός που μοιράζεται μαζί μας), υγιείς ανθρώπινες σχέσεις.

Μια σημαντική διευκρίνιση!!

Δεν μοιράζομαι όσα οι φίλοι και οι γνωστοί μου εμπιστεύονται, δεν μοιράζομαι τίποτα απ' όσα ανήκουν στην ψυχή των άλλων, αυτό είναι εντελώς δικό τους ζήτημα. Αν μοιραστώ κομμάτια της τέχνης τους, γνώσεις, συνταγές, συμβουλές, πάντα γίνεται με την άδειά τους και πάντα αναφέρονται ως οι δημιουργοί κτλπ.

Η έλλειψη μοιράσματος σε αρκετούς δημιουργεί ή πολλαπλασιάζει τα εσωτερικά αλλά και τα πρακτικά προβλήματα. Σημαίνει καταπίεση των αληθινών συναισθημάτων και ταυτόχρονα καταπίεση της ανάγκης εξωτερίκευσης. Κάποιες φορές οδηγεί σε αποκλεισμό της αληθινής και εποικοδομητικής επικοινωνίας με αποτέλεσμα να βυθίζεται κανείς στις σκέψεις, στο κενό, στις πληγές που ανοίγονται, φορώντας απλά τη μάσκα που καλύπτει (κουκουλώνει) όλα εκείνα που του συμβαίνουν  ή αυτά που πρέπει να αξιοποιήσει.Εννοείται ότι μοίρασμα δεν σημαίνει δημοσίευση όλης μας της ζωής..αναφέρομαι κατά κύριο λόγο σε θέματα που μπορεί να προσφέρουν, να βοηθήσουν στο κοινό καλό.

Από παιδί (η ενθύμηση της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας γίνεται, σχεδόν κάθε φορά γιατί ήταν μια περίοδος εμπειριών, εικόνων, καταστάσεων οι οποίες έπαιξαν μεγάλο ρόλο στον χαρακτήρα μου και στις ενασχολήσεις μου) θυμάμαι ότι η λέξη μοίρασμα ήταν σχεδόν απούσα από τη μικρή κοινωνία όπου μεγάλωσα. Άνθρωποι κρυψίνοες, κλεισμένοι στο εγώ τους ή στην υποκρισία που επέβαλαν τα τότε κοινωνικά δεδομένα ή ενσυνείδητα μοναχικοί. Η παρατήρησή μου ξεκινάει από τα πιο απλά γεγονότα όπως αυτό των συνταγών και των σχεδίων για τα πλεκτά ή τα κεντήματα, μεταξύ των νοικοκυρών. Πόσο τραγική νοοτροπία (μικρή και φτωχή...) είχαν...και δυστυχώς έφυγαν αφήνοντας την αρνητική τους αύρα σαν ενθύμιο για το επίγειο πέρασμά τους.

Δεν μοιράζονταν τα πιο απλά, όπως τα παραπάνω. Δεν μοιράζονταν την πληροφορία για κάποιον καλό γιατρό προκειμένου να βοηθήσουν τους συμπολίτες τους και ένα σωρό άλλα..Όμως αυτοί οι άνθρωποι ήταν παρόντες (γυναίκες και άνδρες) κάθε Κυριακή στην εκκλησία με το σοβαροφανές ύφος, έχοντας πολλές φορές το "καλό όνομα"..Πόση υποκρισία, πόση ασθένεια όλο αυτό το "εγώ"..

Ως άνθρωπος που δεν μεγάλωσα σε τέτοιο οικογενειακό περιβάλλον, ποτέ μου δεν κατάλαβα αλλά ούτε και θέλω να καταλάβω, ποιο είναι το καλό στο να κρύψω κάποια πράγματα, στοιχεία, που θα βοηθήσουν την κοινωνία ή τον συνάνθρωπο;Αφού  μέσα από το μοίρασμα βοηθιέται και ο δικός μου εσωτερικός κόσμος.

Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου με χαρά έδινε πληροφορίες για τον καλό τεχνίτη σχετικά με το πετάλωμα των αλόγων μας ή για άλλα θέματα στο αντικείμενό του.Ακόμη επειδή πάντοτε διάβαζε εφημερίδα αλλά άκουγε  και ραδιόφωνο, φρόντιζε για την ενημέρωση ατόμων που δεν είχαν αυτή τη δυνατότητα. Η μάνα μου δεν έκρυβε ότι ο πολυαγαπημένος μου θείος, αδερφός της ήταν γιατρός, διευθυντής στον Ευαγγελισμό για πολλά χρόνια.Έτσι όποιος κι αν είχε ανάγκη από περίθαλψη ή ιατρική συμβουλή, ο θείος ήταν πρόθυμος. Επίσης όταν η θεία Θέτις της έστελνε δέματα με ρούχα και με πράγματα, που εκείνη την εποχή..πριν πενήντα με εξήντα χρόνια ήταν πολύτιμα και έλειπαν από πολλά σπίτια στο χωριό, φρόντιζε να τα μοιράζει και να κρατά για την οικογένειά μας τα εντελώς απαραίτητα. Κι όμως απ' αυτό το μοίρασμα, δια μορφώθηκε ο χαρακτήρας μας , η ψυχή της ήταν γεμάτη, τα χαμόγελα των παιδιών και οικογενειών που βοηθήθηκαν την μνημονεύουν ακόμα..Το ίδιο σε διάφορους τομείς ακολούθησε ο Ανδρέας ο οποίος πήγαινε σε απομακρυσμένα χωριά βιβλία, τηλεόραση και διάφορα άλλα σε νέους και ηλικιωμένου που είχαν ανάγκη. Επίσης οι υπόλοιποι και δεν το μετανιώσαμε ποτέ καθόσον οι κήποι της ψυχής είναι γεμάτοι.

Τι νόημα έχει να κρύψω το κατάστημα που βρήκα κάτι που σου αρέσει;Τι νόημα έχει να κρύψω διάφορα περί εκδόσεων κτλπ, τα σχετιζόμενα με τον γραπτό λόγο που αποτελεί μια από τις βασικές ενασχολήσεις μου;Γνωρίζω την αξία μου, τα δεδομένα μου, τις ικανότητές μου και δεν φοβάμαι ότι θα τα υφαρπάξει ή θα τα εμποδίσει κάποιος.. Τι νόημα έχει να αποκρύψω μια όμορφη εκδήλωση;Μα, οι εκδηλώσεις χρειάζονται ενίσχυση από το κοινό. Τι νόημα έχει να κρατώ εκατοντάδες βιβλία που δεν θα χρησιμοποιηθούν από τον περίγυρό μου;Aν τα πάω στο Παλαιοβιβλιοπωλείο των Αστέγων θα ενισχυθεί το τεράστιο αυτό έργο. Τι νόημα έχει να κρατώ αντικείμενα όταν τα έχω σε πολλές εκδόσεις;Υπάρχουν άνθρωποι που τα έχουν ανάγκη.

Όταν μου ζητάνε φωτογραφίες της δίνω πολύ ευχαρίστως, όπως το ίδιο κάνουν προς εμένα αρκετοί φίλοι και φίλες , η Ελένη στον Τορόντο, η Αντωνία στην Αρκαδία, η Ελένη απ' τα μέρη της Αμφιλοχίας καλ. Αυτονόητη η αναφορά όπως προέγραψα στους δημιουργούς ή κατόχους.

Περιστατικά ανθρώπινης μικροψυχίας..

**Σου εμπιστεύονται βαθιά και σοβαρά οικογενειακά θέματα, σου ζητάνε ιατρική βοήθεια και στέκεσαι για όλα εκεί...αφήνοντας στην άκρη τον πολύτιμο χρόνο σου. Όταν ζητάς (δοκιμαστικά μια φωτογραφία, απλή όχι κάτι καλλιτεχνικό..), σου απαντάνε θετικά, αλλά με ύφος σαν να σου χαρίζουν τις τραπεζικές τους καταθέσεις.

**Εκφράζουν την επιθυμία τους να διαβάσεις και να εντοπίσεις λάθη ή παραλείψεις στο μελλοντικό γραπτό τους έργο, κάτι που απαιτεί πολύ χρόνο..το υλοποιείς με αγάπη και χαμόγελο, αυτά που σημειώνεις και λες στον δημιουργό είναι και οι παρατηρήσεις του εκδοτικού οίκου...αλλά πουθενά δεν σε αναφέρουν (όχι για ευχαριστίες) ούτε καν σαν ομότεχνο (καθόσον εσύ διαθέτεις την τέχνη ενώ εκείνοι τη βοήθεια και καθοδήγηση γνωστών..)...Συζητάς για τα μελλοντικά του έργου και προσπαθείς να υφαρπάξεις ότι μπορείς από τις γνώσεις του άλλου (λες και δεν το καταλαβαίνει) ενώ ταυτόχρονα έχεις κινητοποιήσει όλη την αυτοδιοικητική δύναμη του μικρού τόπου, του μεγαλύτερου ή ότι παρεμφερές..για να δείξεις ότι πέτυχες! Παντελής έλλειψη συναισθηματικού μοιράσματος από τη μια, πλούσια προσφορά από την άλλη.

Ο κατάλογος της εμπειρίας μου διαθέτει αρκετά τέτοια παραδείγματα. 

Οι πρωινές αναρτήσεις μου.

Οι πρωινές αναρτήσεις μου αποτελούν την βασική δραστηριότητά μου στο fb, το οποίο δεν επιθυμώ να το χρησιμοποιώ για να παρατηρώ τι κάνουν οι άλλοι (δυστυχώς δεν προλαβαίνω ούτε να σερφάρω όπως λέμε, στα προφίλ των φίλων..ότι εμφανιστεί μπροστά μου ως ενημέρωση παρατηρώ), αλλά για να ανταλλάσσουμε ιδέες περί πολιτισμού κι όλα τα σχετικά. Επίσης για να προσφέρω όσο μπορώ σε όλους μας. Είναι πολλές φίλοι και φίλες που τους αρέσουν τα θέματα που αναρτώ, κάτι που δεν είναι τόσο αισθητό μέσω των likes αλλά από μηνύματα που κατά καιρούς λαμβάνω.

Οι αναρτήσεις λοιπόν αποτελούν ένα αληθινό μοίρασμα σκέψεων, ποιημάτων, πληροφοριών, κειμένων που πιστεύω ότι είναι χρήσιμα. Το πρωί για εμένα είναι η αρχή της νέας μέρας και οφείλουμε να την ξεκινάμε όσο πιο ευχάριστα γίνεται..πολλές φορές και μέσα από δοκιμασίες όσο παράλογο κι αν ακούγεται. Γι' αυτό τα θέματα του πρωινού ετοιμάζονται από το βράδυ ή στις διακοπές, αρκετές μέρες πριν..Αυτό γιατί είναι αδύνατον να είμαι μπροστά από μια οθόνη και να ασχολούμαι με τις ώρες..

Τέλος, ποτέ μου δεν πίστεψα ότι η μοναδικότητα κι αυτό που θα μας καταξιώσει, που θα μας κάνει ξεχωριστούς είναι να κρατάμε μόνο για εμάς κάτι που είναι χρήσιμο και για τους άλλους. Αυτά προέρχονται από την εν γένει στάση μας στην κοινωνία, από την συμπεριφορά μας στην καθημερινότητα, από τις εκδηλώσεις του χαρακτήρα μας.

Επίσης άλλο μοίρασμα,άλλο κουτσομπολιό, άλλο κακοήθης αναμετάδοση νέων...καμιά σχέση με αυτό το τοπίο το μοίρασμα στο οποίο αναφέρομαι.

Εν κατακλείδι  μοιράζομαι όμορφες στιγμές από την καθημερινότητά μου, εικόνες, πηγές αγορών, πολιτιστικά θέματα, μικρά μυστικά για μια όμορφη συνταγή, για μια κατασκευή, για εκδηλώσεις, για χιουμοριστικά θέματα και όλα όσα αρμόζουν στο μοίρασμα που προανέφερα, κατά την ταπεινή μου άποψη σημαίνει αγάπη προς τον συνάνθρωπο, σημαίνει ότι είμαι γεμάτος και δεν αναζητώ σε κενόδοξα μονοπάτια τη χαρά και την πληρότητα.

 Υ.Σ Δυο φωτογραφίες ανήκουν σε διαδικτυακή πηγή χωρίς δικαιώματα. Οι υπόλοιπες όμως είναι προϊόντα μοιράσματος από αγαπημένες φίλες.

 

 

 

 

Πασχαλινές σκέψεις.

Αυτή η χρονική περίοδος αποτελεί μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για κάθε μορφή τέχνης.

Ακολουθούν κάποιες ποιητικές σκέψεις μου..

 

Πάναγνη η μορφή Σου

 

"Τον νυμφώνα σου βλέπω.."

και στέκω μπρος

με τα μάτια καρφωμένα

στην πάναγνη μορφή σου.

Με τους φεγγίτες της ψυχής

να προσμένουν το σωτήριο φως

να γίνει το σκοτάδι μέρα.

Αναδύεται η αγάπη

που γι’ αυτή Σταυρώθηκες

Χριστέ μου!

Κρίνα της, επιθυμώ

για το ανθογυάλι της ζωής μου.

Τι κι αν πέρασαν αιώνες

"Ουαί δε υμίν,γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί.."

Στο άκουσμα των λέξεων

σκοτεινό σύθαμπο απλώνεται

στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Τρεμοπαίζει το φως του καντηλιού.

Αγκάθια που βλαστήζουν

στα μυρόβλητα λιβάδια της άνοιξης

μαρτυρούν την ποταπή αξία..

υποκρισία,αδικία,τυφλές ψυχές..

Τι κι αν πέρασαν αιώνες

τα πλήθη παρασύρονται.

Μήπως από άγνοια;

Μήπως από κολακεία;

"Όφεις,γεννήματα εχιδνών" ανάμεσά μας..

"Οι Διυλίζοντες τον κώνωπα,την δε Κάμηλον καταπίνοντες..."

και κάνουν δήθεν πως αγωνίζονται για το καλό του κόσμου.

Μοσχοβολιστά ροδοπέταλα

"Η πόρνη εν Κλαυθμώ ανεβόα οικτίρμον....αλλά δέξαι με μετανοούσα"

Εκπορνεύουν το έργο Του 

τα αγαθά με τα οποία

στόλισε της ανθρωπότητας

τα μήκη και τα πλάτη.

Ξεπουλάνε τους ήρωες

θυσιάζουν τη γαλήνη των λαών.

Περιπαίζουν τους αδύναμους,

έκαναν τους ναούς τσιφλίκι

αμαυρώνοντας τα λόγια Του.

Κι όλοι αυτοί οι "τρανοί"

λιθοβολούν -και σήμερα- την πόρνη στο σώμα,

τη γυναίκα που τα δάκρυά της

γέμισαν μοσχοβολιστά ροδοπέταλα τη γη.

Μα...υπάρχει χειρότερη πορνεία

από εκείνη της ψυχής;

Εκεί η μετάνοια..ακόμη να φανεί.

Στον Σταυρό του μαρτυρίου

"Σήμερον κρεμάται επί ξύλου"

τα μάτια βουρκωμένα του καθενός

που συμπορεύεται μαζί Του.

Προδοσία ,εραστής χρημάτων,

σύλληψη,ψευτοδίκη,

βασανιστήρια,σταύρωση.

Κηλίδες αίματος ρέουν στο χώμα

που σηκώνει την αδικία.

Κατακόκκινοι γίνηκαν οι αγροί

παπαρούνες παντού

προοιωνίζουν την Ανάσταση.

Το πλήθος χλευάζει

τον Σωτήρα του,

το πλήθος που μέχρι προχθές

τον θαύμαζε,τον υποδεχόταν

μετά βαΐων και κλάδων.

Ακάνθινο το στεφάνι 

φτιαγμένο με τον βαθύ πόνο.

Γερμένο το κεφάλι

στον Σταυρό

ευαγγελίζεται την πάταξη του Άδη.

Χριστέ μου!!γιατί το πλήθος

ακόμη παραμένει ίδιο;

Λόγια ψυχής της Παναγιάς

"Θεέ μου Θεέ μου,ίνα τί με εγκατέλιπες;"

Οι πονεμένες φωνές

των αμάχων όλων των αιώνων

ενώνονται Κύριέ μου.

Έργα ανθρώπων βασανίζουν ανθρώπους.

Δυσδιάκριτα τα χρώματα του λυτρωμού..

κι όμως μας τα χάρισες άπλετα.

"Ω!Γλυκύ μου έαρ,γλυκύτατό μου τέκνο,πού έδυ σου το κάλλος;"

Λόγια ψυχής της Παναγιάς

λόγια και κάθε μάνας

στον αποχωρισμό παιδιού

πένθιμο άκουσμα καμπάνας.

Αγάπη που δεν κόβεται

ακριβοθώρητη σχέση. 

Βιολέτες,κάλλες,πασχαλιές,

ρόδα βελουδένια,

του Επιτάφιου η χαρά

κρήνη παραδεισένια.

Χριστός Ανέστη

Η γη λαμποκοπά

οι ουρανοί μας λούζουν

με αγγέλων χυμούς.

Η καρδιά χτυπά στα στήθια

με ελπιδοφόρους ήχους.

Αιώνες τα θεοδώρητα πανιά

την αγάπη ταξιδεύουν,

όσες Συμπληγάδες

κι αν σταθούν,

τις θάλασσες κυριεύουν.

Χριστός Ανέστη!

γι" αυτό ο νικητής

δεν είναι το κακό

όσο κι αν προσπαθήσει.

Το αναστάσιμο όνειρο

την πλάση θα φωτίσει.

Για τα  γραπτά δημιουργήματά μου , πεζά και ποιητικά έχουν γίνει οι προβλεπόμενες διαδικασίες περί προστασίας πνευματικής ιδιοκτησίας.