Toυ Άι - Γιάννη, τραγούδια και στίχοι.

  

Η ΣΟΥΣΤΑ ΠΗΓΑΙΝΕ ΜΠΡΟΣΤΑ

Η σούστα πήγαινε μπροστά

κι ο μάγκας τοίχο τοίχο.

Δεν έτυχε στα χρόνια αυτά

τίποτα να πετύχω.

Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές

του Άι -Γιάννη.

Αχ, πόσα τέτοια ξέρεις και μου λες

που έχουνε πεθάνει.

Με βάλαν πάνω στην κορφή

στ' αγριεμένο κύμα

στης Σμύρνης την Καταστροφή,

στ' άδικο και στο κρίμα.

 

(1970) 1971: Μουσική Δήμος Μούτσης

Ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος

 ΒΙΒΛΙΟ 

Μάνος Ελευθερίου

Τα λόγια και τα χρόνια 

(1963-2013)  Τα τραγούδια

ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

 

 Οδός Αριστοτέλους

Σάββατο κι απόβραδο και ασετυλίνη
στην Αριστοτέλους που γερνάς.
Έβγαζα απ'τις τσέπες μου φλούδες μανταρίνι
σου 'ριχνα στα μάτια να πονάς.

 

Παίζαν οι μικρότεροι κλέφτες κι αστυνόμους
κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ.
Και φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους
τ' Άη - Γιάννη θα 'τανε θαρρώ.

 

Βγάζανε τα δίκοχα οι παλιοί φαντάροι
γέμιζ' η πλατεία από παιδιά.
Κι ήταν ένα πράσινο,πράσινο φεγγάρι
να σου μαχαιρώνει την καρδιά.

 

 1974, Μουσική: Γιάννης Σπανός

          Εκτέλεση: Xάρις Αλεξίου

ΒΙΒΛΙΟ

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

τά τραγούδια μου

ΚΑΚΤΟΣ

 

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Ο καθρέφτης τ’ αϊ-Γιαννιού

 Ιούνιος 1884

Στη χώρα δεν την ξέχασαν, και τη θυμούντ’ ακόμα 

με τα μεγάλα μάτια της και το μικρό της στόμα

την άμοιρη Ανθούλα.

Όταν χαρούμεν’ η γιορτή τ’ αϊ-Γιαννιού προβάλλει, 

τη μελετάει καμιά γριά, κουνώντας το κεφάλι, 

με μια κρυφή τρεμούλα.

Και τα κορίτσια την ακούν που τρέχουν διψασμένα

με χίλια δυο καμώματα της μοίρας τα γραμμένα 

τη μέρ’ αυτή να ιδούνε, 

καθώς οι νιοι που ξενυχτούν με χίλιες πατινάδες 

και βγάνουν στα παράθυρα και βλέπουν τις κυράδες,

εκείνες π’ αγαπούνε.

Κι ακούνε για την άμοιρη και κάνουν το σταυρό τους

κι ανατριχιάζουν μια στιγμή, κι από το λογισμό τους

πάλι γοργά τη σβηούνε. 

- Τ’ αϊ-Γιαννιού ήταν η γιορτή, δω και σαράντα χρόνια…  

Θερίζονται οι θημωνιές, παστρεύονται τ’ αλώνια, 

και τα θυμάρι’ ανθούνε.

 Τ’ αϊ-Γιαννιού είν’ η γιορτή, κι η ώρα μεσημέρι. 

Μπήκεν αψύς ο θεριστής, βαρύ το καλοκαίρι,  

φωτιά η αντηλιάδα,  

και πουθενά καμιά φωνή, και πουθενά μιαν αύρα, 

μόνον ο τζίτζικας βαστά και τραγουδά τη λάβρα,

πιστή του φιλενάδα.

Κι αν ίσκιος πέσει αλλόκοτος κάτου σε γη ή σε τοίχο,  

σιγοσεισθεί κάνα κλαρί κι ακούσεις κάναν ήχο 

σα γέλιο, σα φωνούλα, 

νεράιδες είναι· αλίμονο στον ξέγνοιαστο διαβάτη!  

Αυτή την ώρα με καημό δειλά παραφυλάττει 

κι η δόλια η Ανθούλα.

Ωραία είναι· μα γι’ αυτό σε πιάνει τόση λύπη!  

Ροδάκινο αγένωτο κομμένο που του λείπει  

δροσιά, του λείπει χρώμα.  

Μια τρίχα μοναχά χρυσή με τη ζωή τη δένει, 

και φτάνει ένα φύσημα να πέσει σωριασμένη  

γλήγορ’ αργά στο χώμα.

Την ώρα που γεννήθηκε ήτανε μέρα Τρίτη· 

απ’ το καντήλι πὄκαιγε μπρος στο Χριστό στο σπίτι  

εχύθηκε το λάδι· 

είχαν ξεχάσει κι άφησαν τρία κεριά αναμμένα· 

κι η μάνα που την έβγαλε στο φως εμπήκε, οϊμένα! 

στου τάφου το σκοτάδι.

Την ώρα που γεννήθηκε μια φαρφουρένια γάστρα 

έγινε χίλια τρίψαλα· κι ανάμεσ’ από τ’ άστρα  

ξεχώρισ’ έν’ αστέρι  

και ξάπλωσε κι εχάθηκε… μια κιτριά εμαράθη,  

και κουκουβάγιας λάλημα μες στης νυχτιάς τα βάθη  

εσκόρπισε τ’ αγέρι.

Μα είναι σήμερα γιορτή, και σήμερα η Ανθούλα 

νιώθει κι εκείνη τη χαρά σαν καθεμιά παιδούλα· 

μιαν άπειρη παρθένα  

κι αν είν’ γκρεμός στα πόδια της, στο θάνατο κι αν τρέχει 

με τα δεκάξι χρόνια της στον ουρανό τα έχει 

τα μάτια γυρισμένα.

Έχει καημό τη μοίρα της να τη γλυκορωτήσει 

μήπως της κάμει φανερό και της ομολογήσει  

το νιο που θα της πέσει· 

μην ήρθες καλορίζικος εφέτος, αϊ-Γιάννη, 

και μες στον κλήδονα κρατάς του γάμου το στεφάνι, 

αυτό που θα φορέσει.

Μα δεν επήγε ριζικό στον κλήδονα να βάλει·  

δε θέλει για συντρόφισσα καμιά κοπέλαν άλλη  

στο μυστικό της να ’χει·  

τη μοίρα της κι αγνώριστη την αγαπά με ζήλια·  

θέλ’ η στιγμή που καρτερεί με καρδιοχτύπια χίλια  

να την εβρεί μονάχη.

Τη μέρ’ αυτή, κάθε χρονιά, καθώς μεσημεριάσει, 

που τα στοιχειά λυσσομανούν στις χώρες και στα δάση,  

καθείς στον ύπνο πέφτει, 

όποια βαστά, σε κάμαρα σκοτεινιασμένη κλειέται  

κι ανάφτει μόνο ένα κερί κι ολόγυμνη κρατιέται  

εμπρός εις τον καθρέφτη.

Και τ’ ανατρίχιασμα, το φως, το χνούδ’, η ωραιότη 

της γύμνιας, όπου ντρέπεται ακόμη και στα σκότη,  

δύναμη έχουν τόση,  

που η μοίρα πια σκλαβώνεται, κι αν της φυλάγει ταίρι  

σαν αστραπή μες στο γυαλί θα τρέξει να το φέρει 

και να το φανερώσει.

—Μπρος σε πλατύ κι ολόχρυσο της Βενετιάς κρυστάλλι 

ποιά είν’ αυτά τ’ αμύριστα ξεσκεπασμένα κάλλη  

που στέκουνε με τρόμον 

και το γυαλί σ’ ενός κεριού τη λάμψη δευτερώνει 

της όψης τ’ αχνοφέγγαρο και των στηθιών το χιόνι,  

το μάρμαρο των ώμων;

Αχ! να ’μουν ο καθρέφτης σας, ω νιάτα τόσο ωραία,  

τον πλέον εμορφότερον του κόσμου βασιλέα  

θα έδειχνα μπροστά σας,  

κι έτσι θα σας ξεπλήρωνα την τόση μου ευτυχία·  

γιατί ταιριάζουν βασιλιά μονάχα μεγαλεία  

στα κάλλη τα δικά σας,

Είν’ η Ανθούλα η άμοιρη· της φαίνετ’ ο καθρέφτης 

της εμορφιάς ο τρυγητής, των μυστικών της κλέφτης, 

νομίζει πως τη βλέπει  

σαν ένα μάτι αχόρταγο· και ρίχνει τα μαλλιά της   

τα φουντωτά κι ολόμακρα, τ’ απλώνει ολόγυρά της 

και τα φορεί για σκέπη.

Πότε δειλιάζει μια στιγμή, της έρχεται να φύγει, 

και πότε κλει τα μάτια της, και πότε τα ξανοίγει 

και διώχνει κάθε φρίκη. 

Και λάμπουνε τα μάτια της στ’ αχνόφωτα σκοτάδια  

σα δυο ζαφείρι’ ατίμητα, σα δυο χοντρά πετράδια 

μέσα στην ίδια θήκη.

Νά! μέσα, μέσα στο γυαλί, θαμπά θαμπά, στα βάθη,  

σαν κάποιο νέφος πρόβαλε κι επύκνωσε κι εστάθη. 

Τα μάτια της παρθένας, 

μαρμαρωμέν’, ασάλευτα, θωρούν αντικρινά της,  

οπίσω και παράμερα από τη ζωγραφιά της  

νά ξεπετάγετ’ Ένας!

Αγάλι’ αγάλια εμπρός στη νια ξανοίγετ’ η θωριά του,  

σα βράχος είναι το κορμί, σαν αστραπή η ματιά του·  

το πρόσωπό του αγένειο  

το μυστικό ’χει της νυχτιάς και της φωτιάς το χρώμα,  

και νιώθεις πως χαμόγελο δε φαίνεται στο στόμα  

ποτέ το σιδερένιο.

Αγάλι’ αγάλια δείχνεται ο φοβερός ο ξένος,  

βαρύς, συγνεφομέτωπος, και λαμπροφορεμένος,  

μ’ αλλόκοτο στεφάνι.  

Μαργαριτάρια ή δάκρυα λαμποκοπούν, ποιός ξέρει,  

απάνου στο στεφάνι του; κάτι κρατάει στο χέρι, 

σα σπάθα, σα δρεπάνι.

Και θα σε πάρω! μια φωνή τα σπλάχνα της ταράζει 

και πάλι μες στην όψη του η λυγερή διαβάζει  

γραμμένο: θα σε πάρω!  

Και τρέμει και ξαφνίζεται, λιγοψυχά και πέφτει, 

μα δεν το ξέρ’ η άμοιρη πως μέσα στον καθρέφτη  

αγνάντεψε το Χάρο!

Τον άλλο χρόνο το ’νιωσε, στην ώρα τη στερνή της,  

όταν της ξαναφάνηκε κι επήρε την ψυχή της  

ο άγριος ψυχοκλέφτης  

και νιότη, γνώση κι εμορφιά μέσα στον τάφον ρίχνει…  

Και σ’ άλλες γελαστούς γαμπρούς, ζωή δροσάτη δείχνει 

τ’ αϊ-Γιαννιού ο καθρέφτης!

Από έντυπο της πατρικής βιβλιοθήκης.

 

Οι ΦΩΤΙΕΣ ΤΟΥ ΑΪ ΓΙΑΝΝΗ

Γιώργος Σεφέρης 

Η μοίρα μας, χυμένο μολύβι, δεν μπορεί ν’ αλλάξει
δεν μπορεί να γίνει τίποτε.
Έχυσαν το μολύβι μέσα στο νερό κάτω από τ’ αστέρια
κι ας ανάβουν οι φωτιές.

Αν μείνεις γυμνή μπροστά στον καθρέφτη τα μεσάνυχτα βλέπεις 

βλέπεις τον άνθρωπο να περνά στο βάθος του καθρέφτη 

 τον άνθρωπο μέσα στη μοίρα σου που κυβερνά το κορμί σου, 

μέσα στη μοναξιά και στη σιωπή τον άνθρωπο  

της μοναξιάς και της σιωπής 

 κι ας ανάβουν οι φωτιές.

Την ώρα που τέλειωσε η μέρα και δεν άρχισε η άλλη  

την ώρα που κόπηκε ο καιρός 

εκείνον που από τώρα και πριν από την αρχή κυβερνούσε το κορμί σου  

πρέπει να τον εύρεις  

πρέπει να τον ζητήσεις για να τον εύρει τουλάχιστο  

 κάποιος άλλος, όταν θα ’χεις πεθάνει.

Είναι τα παιδιά που ανάβουν τις φωτιές και φωνάζουν μπροστά στις φλόγες μέσα 

στη ζεστή νύχτα 

(Μήπως έγινε ποτές φωτιά που να μην την άναψε κάποιο παιδί, ω Ηρόστρατε) 

και ρίχνουν αλάτι μέσα στις φλόγες για να πλαταγίζουν Πόσο παράξενα μας κοιτάζουν ξαφνικά τα σπίτια, τα χωνευτήρια των ανθρώπων, σαν τα χαϊδέψει κάποια ανταύγεια).

Μα εσύ που γνώρισες τη χάρη της πέτρας πάνω στο θαλασσόδαρτο βράχο  

το βράδυ που έπεσε η γαλήνη 

άκουσες από μακριά την ανθρώπινη φωνή της μοναξιάς και της σιωπής  

μέσα στο κορμί σου 

τη νύχτα εκείνη του αϊ-Γιάννη 

όταν έσβησαν όλες οι φωτιές 

και μελέτησες τη στάχτη κάτω από τ’ αστέρια.

 

Λονδίνο Ιούλιος 1932

Έντυπο στην πατρική βιβλιοθήκη

Η ομορφιά των εθίμων είναι μοναδική!!Ας τα διατηρούμε κι ας τα μεταλαμπαδεύουμε στις επόμενες γενιές!

Y.Σ Φωτογραφίες από διαδικτυακή πηγή χωρίς δικαιώματα.

Ποιήματα με αύρα καλοκαιριού.

 

Αναμνήσεις αγάπης

Μια ηχώ στη νυχτερινή σιγαλιά
ήταν η αγάπη μας.
Μια σταλαγματιά
απ' της καλοκαιρινής βροχής
τον ερχομό.
Ένα νούφαρο
στη λίμνη του ονείρου,
που ταξιδεύει σ' άγνωρους κόσμους,
τις καρδιές όταν τα βράδια ξαγρυπνούν,
απ' τις ευωδιές
των γιασεμιών, των νυχτολούλουδων.
Ο βόμβος των μελισσών
ανάμεσα στον ανθισμένο κήπο
μαρτυρά αυτές τις αναμνήσεις.

Στις θάλασσες της καρδιάς

Σαν το καράβι που αρμενίζει
στο γαλανό του πελάγους
με τα λευκά πανιά
να κρατούν δεμένους τους πόθους
ήρθες ένα καλοκαιρινό χάραμα.
Στης απεραντοσύνης
τη φλογερή ανατολή
δώσαμε όρκους...
κι όταν οι αιθέρες λούζονταν
στο σεργιάνισμα του ήλιου,
το πρώτο φιλί.
Εκστασιασμένοι κοιτούσαμε
το πέταγμα των γλάρων
με το βλέμμα να χάνεται
στα βάθη του ορίζοντα.
Τότε σταματούσαν οι ώρες,
σταματούσαν οι μέρες.
Τα κοχύλια μαζί μας
έγραφαν στην άμμο
λόγια αναγέννησης.
Καραβάκι η αγάπη
θα πλέει για πάντα
στις θάλασσες της καρδιάς.

Εδώ ο χρόνος σταματά

Μη φύγεις από εδώ
που ο χρόνος σταματά.
Μην αφήνεις το ανέμελο παιχνίδισμα
στα πορφυρά νερά του έρωτα.
Φτερά δίνει ο Ερμής
σ' όσους αγγίξει το βέλος,
σανδάλια για πετάγματα
σε όχθες που ντύνουν χαμόγελα,
σε ροδόστρατες αγκαλιάς,
σ' ανθόκηπους χαράς.
Εδώ να μείνεις
που όλος ο χρόνος
βάφεται με ροδοχρώματα 

καλοκαιρινής ανατολής.

Όλα όσα γράφω σε πεζό ή ποιητικό λόγο, είναι πνευματικά κατοχυρωμένα.

Οι φωτογραφίες προέρχονται από διαδικτυακή πηγή χωρίς δικαιώματα.

 

"Ο κόσμος μου" κι ακόμη ένα ποίημα.

 

Ο κόσμος μου

 

Μια ζεστή αγκαλιά

είναι ο κόσμος μου.

Μια περίτεχνη φωλιά,

τραγουδούν μερόνυχτα

παραδείσια πουλιά.

Ένας θεογέννητος ουρανός

μ' άσπρα συννεφάκια,

σαν φανεί το καλοκαίρι

σχήματα καρδιάς

φτιάχνει τ' αγέρι.

Μια θάλασσα κρυστάλλινη

με Νηρηίδες στα βάθη,

γλάροι βουτούν στα κύματα

κάθαρση στα εγκόσμια πάθη.

Μια λίμνη με πράσινα νερά

όπου χορεύουν πεταλούδες,

ανθισμένα νούφαρα και λιβελούλες.

Ένας ποταμός που τρέχει,

έρωτες, κρίματα, αγάπες,λάθη

η ρότα του έχει.

Των ποιητών τα λόγια

στο διάβα των αιώνων,

σαν αστέρια φωτίζουν τον κόσμο μου.

 

Σοφία Δ. Αγραπίδη

Του έρωτα το δειλινό

 

Καθώς φυσάει το αεράκι

όταν ο ήλιος γέρνει,

από ένα γλυκό μεθύσι

κυριεύεται η πλάση.

Ξεφυλλίζει ένα παλιό βιβλίο

διαβάζοντας στο περιθώριο

τους όρκους της αιώνιας αγάπης.

Πόσο μοιάζουν αληθινά

τα ψεύτικα τα λόγια,

σκέφτεται παρατηρώντας

το φτερούγισμα των χελιδονιών.

Πολυπόθητες οι αναμνήσεις

τούτη την ώρα

γράφει ο ορίζοντας.

Οι στερνές αχτίδες

φωτίζουν το πετρωτό παραθύρι.

Εκεί φωλιάζουν

οι σκέψεις της σιωπής

που γίνονται στίχοι,

ξετυλίγονται τα μύχια της ψυχής,

δίνεται στη χαρά, η λήθη.

Ένα λικέρ από όλα τα αρώματα

του έρωτα το δειλινό

που τελειωμό δεν έχει.

 

Σοφία Δ. Αγραπίδη

Τα γραφόμενά μου,αποτελούν τη φωνή της ψυχής μου.Τα δημοσιεύω στον προσωπικό ιστότοπο καθόσον με ενδιαφέρει να τα διαβάζουν οι φίλοι αλλά και νέοι αναγνώστες που έχουν εκδηλώσει αυτή την επιθυμία.Δεν επιδιώκω επευφημίες και likes.

Ο γραπτός λόγος στη ζωή μου.

Ο γραπτός λόγος μαζί με τη μελέτη βιβλίων, αποτελεί μια από τις κύριες ενασχολήσεις μου, είναι μια αγάπη που δεν έχει τέλος..συμβαδίζουμε σ' αυτό το ταξίδι. Στο παρόν κείμενο ακολουθούν κάποιοι όροι και ορισμοί σχετικά με τον γραπτό λόγο.Επίσης οι σκέψεις μου, το παρόν και τα μελλοντικά μου σχέδια.

Σχετικοί όροι

Ποίηση είναι η πρώτη μορφή της τέχνης με την οποία μίλησε ο άνθρωπος και στη συνέχεια ήρθε ο γραπτός λόγος που τον ακολούθησε η  μελέτη.

Ποιητής είναι ο λογοτέχνης που συνθέτει έργα σε στίχους, το αντίθετο του πεζογράφου.

Ποίηση ακόμη, είναι..

 
1) Ο Άγγλος ποιητής Κόλλεριτζ έδωσε τον εξής ορισμό : "η ποίηση είναι ιδανική διάταξη ιδανικών λέξεων" .

2) Ο Γάλλος ποιητής Βαλερύ είπε ότι "η ποίηση είναι ανάπτυξη ενός επιφωνήματος".

3) Η ποίηση ένα πράγμα ανάλαφρο, ιερό και φτερωτό. Πλάτων

4) Η ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της υπερηφάνειας. Οδυσσέας Ελύτης 

5) Η ποίηση δεν είναι ένα ελευθέρωμα της συγκίνησης, αλλά απόδραση από τη συγκίνηση· δεν είναι έκφραση της προσωπικότητας, αλλά απόδραση από την προσωπικότητα. Τ. S. Eliot 

6) Η ποίηση είναι η αναζήτηση του ανεξήγητου. Wallace Stevens

Στον πρώτο ορισμό φαίνεται η άποψη που υποστηρίζουν πολλοί ειδικοί, ότι δηλαδή το ποίημα δεν χρειάζεται περιττές λέξεις, αρκούν οι απαραίτητες αρκεί να είναι σωστά τοποθετημένες. Υπάρχουν ποιήματα με πολλές λέξεις, επίθετα, μετοχές κτλπ. τα οποία δεν αποδίδουν κάποιο νόημα, δεν αφήνουν τον αναγνώστη να προχωρήσει σε κάποιο μυστήριο που συνήθως κρύβουν οι στίχοι, κάπου αλλοιώνουν και τις εικόνες που τυχόν περιγράφονται..Αντιθέτως υπάρχουν ποιητικά έργα που με τις απαραίτητες λέξεις οι οποίες είναι σωστά συνδυασμένες σε ταξιδεύουν σε ωκεανούς δίχως να κουράζουν. Βέβαια το ίδιο συμβαίνει και στον πεζό λόγο. 

 

Στον δεύτερο ορισμό οδηγούμαστε στο εσωτερικό του ποιήματος που έχει ως αφετηρία μια σκέψη ή ένα σκίρτημα που γίνονται ένα πνευματικό δημιούργημα. 

Ο πεζός λόγος είναι η δεύτερη μεγάλη κατηγορία του γραπτού λόγου.

Η συγγραφή είναι η πράξη του συγγράφω, η δημιουργία του γραπτού πνευματικού έργου. Συγγράφω σημαίνει συντάσσω έργο σε πεζό λόγο.

Λογοτέχνης ο δημιουργός έργων του έντεχνου λόγου και λογοτεχνία το σύνολο των πνευματικών δημιουργημάτων του έντεχνου γραπτού λόγου μέσα στο πέρασμα των αιώνων. Η λογοτεχνία αποτελεί τον καθρέφτη του πνευματικού πολιτισμού κάθε έθνους, καθόσον εκεί αποτυπώνονται στοιχεία που αφορούν και εκφράζουν το κοινωνικό σύνολο που αποτελεί το έθνος.

Ο κάθε συγγραφέας έχει το δικό του ύφος, κάτι που για την εποχή έχει αλλοιωθεί αφού η ενασχόληση με το γραπτό λόγο σε αρκετές περιπτώσεις δεν προέρχεται από κάποια έμφυτη ικανότητα  αλλά από μια στυγνή απομίμηση για πολλούς λόγους που αναφέρω κατά καιρούς. Είναι πολύ σπουδαίο να διαβάζεις άγνωστο κείμενο και να ξεχωρίζεις τίνος είναι.Στην ποίηση αλλά και στον γραπτό λόγο, για να υπάρχει ένα όμορφο αποτέλεσμα και να αγγίζει τον καλό χειρισμό της τέχνης του λόγου απαιτείται να γνωρίζουμε πως μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα εκφραστικά μέσα όπως τη μεταφορά, την υπερβολή, την παρομοίωση καλ.Η Ελληνική γλώσσα αποτελεί, κυριολεκτικά έναν θησαυρό που αν τον γνωρίσουμε βοηθάει πολύ ώστε να μπορούμε να δημιουργήσουμε κάτι που θα ανήκει αληθινά στον πνευματικό πολιτισμό.Γι' αυτό είμαι της γνώμης (δεν είναι μόνο η δική μου άποψη) πως είναι πολύ χρησιμότερο να διαβάσουμε σχετικά με το είδος που ασχολούμαστε κάποιες κριτικές ή λόγια καταξιωμένων λογοτεχνών, γιατί όχι κάποιες οδηγίες..παρά να έχουμε ως προτεραιότητα τη συλλογή άγνωστων λέξεων σαν μέσο εντυπωσιασμού.Κακά τα ψέματα καμιά τέχνη δεν προχωράει σωστά δίχως τις απαιτούμενες γνώσεις.

Στα παιδικά μου χρόνια 

Δεν έχω ψάξει ποτέ το γιατί ούτε το πως, προέκυψε αυτή η σχέση..το μόνο που θυμάμαι είναι ότι από πολύ μικρή (πριν από το σχολείο) μαζί με τα παιχνίδια μου υπήρχαν  βιβλία, τετράδια, μολύβια, χαρτιά όπου σημείωνα όσα μπορούσα με τις γνώσεις που είχα τότε.Λίγα σχέδια,γράμματα, λέξεις που μου είχαν μάθει οι μεγαλύτεροι.
Εκτός των μικρών ιστοριών αγαπούσα ιδιαιτέρως τα τραγουδάκια, τα ποιήματα. Η έμπνευση ήταν από τη φύση, τα γατάκια, τα ζωάκια της εξοχής μας, τα λουλούδια του κήπου μας.

Το κύριο ενδιαφέρον μου ήταν γύρω από τα βιβλία,ανάμεσα σε χιλιάδες πνευματικά δημιουργήματα μεγάλωσα.

 

Αργότερα, όπως έχω αναφέρει κατά το παρελθόν (εννοείται πως δεν σταμάτησα να διαβάζω βιβλία συνεχώς) έγραφα σκέψεις, ιστορίες, ποιήματα τα οποία συγκέντρωνα στα ανάλογα τετράδια. Με το όνομά μου τα γραπτά μου δημοσιευμένα βρίσκονται από το 2014. Έλαβα μέρος σε διαγωνισμούς με αρκετές διακρίσεις καθώς επίσης ποιήματα και διηγήματά μου, άρθρα για διάφορα κοινωνικά κυρίως θέματα, ανήκουν σε αρκετές συλλογές, δημοσιεύονται στον έντυπο και διαδικτυακό τύπο. Δεν είχα καλή σχέση με την ιδέα της έκδοσης γιατί τα τελευταία χρόνια, μετά την επονομαζόμενη οικονομική κρίση και την ταυτόχρονη ανάπτυξη των διαδικτυακών ιστότοπων, κάπου παρατηρούσα χαρακτηριστικά που δεν συμβάδιζαν με τα πιστεύω μου. Έτσι δεν χρησιμοποίησα τις λογοτεχνικές μου διακρίσεις σαν γέφυρα για το χώρο της έκδοσης. Αυτό ήρθε πραγματικά δίχως πίεση, δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια το 2021 όπου και εκδόθηκε η πρώτη μου ποιητική συλλογή, η "Ανατολή Ψυχής" από τον νιόβγαλτο τότε εκδοτικό οίκο "ΚΕΦΑΛΟΣ", γνωστό όμως στο χώρο της λογοτεχνίας λόγω περιοδικού κτλπ.

Παρόν
 

η γραφή είναι μέσα στην καθημερινότητά μου.Το θέμα της συμμετοχής σε διαγωνισμούς το έχω ξεπεράσει.Όταν λάμβανα μέρος, οι συμμετοχές μου ήταν καθαρά ανεξάρτητες ..δίχως να γνωρίζω κανέναν , κάτι που ξεκίνησε τυχαία. Πλέον έχω πάρα πολλούς γνωστούς στον χώρο, κάτι που δεν με ωθεί στο να συνεχίσω αυτή τη διαδικασία. Ακόμη, γνωρίζω πάρα πολύ τα σχετικά με τους διαγωνισμούς.... Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι συγγραφείς που δεν έλαβαν ποτέ ούτε σε έναν διαγωνισμό μέρος!!!Το επόμενο βήμα μου θα είναι μια συλλογή διηγημάτων η οποία είναι σχεδόν έτοιμη, αλλά θα έρθει κι αυτό με την ώρα του. Ο χρόνος μου προς το παρόν και για έναν ακόμη χρόνο είναι πολύ περιορισμένος ώστε να μπορώ να ασχοληθώ όπως θέλω εγώ με τα γραπτά μου..Είναι αφιερωμένος στο πιο ιερό από τα εθελοντικά μου καθήκοντα, κάτι που δεν το διαπραγματεύομαι, κάτι που το τοποθετώ πιο πάνω από τα ενδιαφέροντά μου.Αυτός είναι ο λόγος που δεν συμμετέχω σε εκδηλώσεις όπου με καλούν φίλοι, γνωστοί, αναγνώστες, ως θεατή ή ως ομιλήτρια. 

Όσον αφορά τα κείμενά μου, τελευταία χρησιμοποιώ περισσότερο αυτόν τον ιστότοπο, γιατί αποτελεί αυτονομία. Είναι αλήθεια ότι λατρεύω τον αυτόνομο τρόπο για να πορεύομαι...αηδιάζω τις εξαρτήσεις μέσω τρίτων ή κολακειών σε αυτοδιοικητικά πρόσωπα, σε πρόσωπα που κατέχουν κάποιον θώκο (κυρίως στη μικρή περιφέρεια - πρώην επαρχία συμβαίνουν αυτά) για να παρουσιάσω το έργο μου..Αντιλαμβάνομαι τι γίνεται και τι συμβαίνει ...απλά οι αρχές μου είναι απέναντι...

Η ζωή μου μέσα από δυσκολίες και πολλές όμορφες στιγμές, μου έχει χτίσει την αυτοπεποίθησή μου στο ύψος που χρειάζεται για να συμβαδίζω με τα πιστεύω μου, καταξιώθηκα σ' όλους τους τομείς όπου ασχολήθηκα. Έτσι τα ενδιαφέροντά μου όπως η γραφή ή όπως πολιτιστικοί φορείς, συνθέτουν την καθημερινότητά μου, αποτελούν γέφυρες για τον αγώνα μου με βάση το κοινό καλό.Είμαι παγερά αδιάφορη απέναντι σε συμπεριφορές του "φαίνεσθαι" όπως σε κάθε προεκλογική περίοδο που πολλοί τρέχουν να αυξήσουν τις φωτογραφίες με εμφανίσεις σε διάφορα δρώμενα, παρουσιάζουν το δήθεν συγγραφικό τους ή καλλιτεχνικό τους ταλέντο κλπ. Δεν παύω όμως να εύχομαι και να προσεύχομαι για όλους.

Είναι πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι έχω (και έχουμε οικογενειακώς) έναν ευρύ και εκλεκτό φιλικό κύκλο. Επίσης ευχάριστο είναι το γεγονός ότι υπάρχει ενδιαφέρον για την "Ανατολή Ψυχής" τη ποιητική μου συλλογή. Δεν ήθελα ποτέ να εκδοθεί μια συλλογή που θα κινηθεί σε μια παρουσίαση και μετά θα ξεχαστεί. Χαρούμενο για μένα είναι το γεγονός ότι πολλοί φίλοι επιθυμούν μια παρουσίαση - συνάντηση - συζήτηση για όλα όσα κατά καιρούς αναφέρω κυρίως στην πρωινή μου ανάρτηση. Με την ευκαιρία, κάθε ξεκίνημα είναι για εμένα ένα βήμα αναγέννησης.Η κάθε νέα μέρα είναι πολύ σπουδαίο γεγονός, πρώτον γιατί κανένας δεν μας έχει υποσχεθεί ότι θα την ανταμώνουμε και δεύτερον γιατί είναι μια νέα αρχή!!όπου πρέπει να το μοιραζόμαστε με την ευχή της καλημέρας! Τέλος, οι ισχυροί φιλικοί μου δεσμοί είναι και εκτός διαδικτύου, έτσι δεν μετριούνται με τα likes (προς επίλυση αποριών).

Μέλλον

 

Για τα μελλοντικά μου σχέδια, προϋπόθεση είναι η υγεία και η μακροημέρευση. Οι στόχοι μου πάντοτε βασίζονται στις δυνάμεις μου, στις δυνατότητές μου, στις επιθυμίες μου κι όχι στο τι κάνουν οι γύρω μου. Ποτέ δεν δημιουργώ με βάση τις δημιουργίες των άλλων, ποτέ δεν προχωρώ με βάση την πορεία των άλλων. Έτσι στον συγγραφικό, στον εθελοντικό και στον πολιτιστικό τομέα, με θεμέλια αρχή το "κοινό καλό" ευελπιστώ στο μέλλον να πραγματοποιηθούν κάποιοι νέοι στόχοι.

Εύχομαι κάθε καλό για όλους κι ας μην ξεχνάμε ότι οι εποχές που βιώνουμε είναι περίεργες...γι' αυτό μην ξεχνάμε να χαιρόμαστε με τις χαρές των συνανθρώπων μας, να μην ξεχνάμε να ευχόμαστε, να μην ξεχνάμε να βοηθάμε όσο και όπου μπορούμε, να μην ξεχνάμε να ευγνωμονούμε την κάθε ανατολή..όσοι τουλάχιστον δεν είμαστε στον δρόμο, δεν κινδυνεύουμε να μείνουμε στον δρόμο και χωρίς τα απαραίτητα, όσοι έχουμε την υγεία μας ή αντιμετωπίσιμα προβλήματα. 

Κλείνοντας, εννοείται πως όταν μπορώ να βοηθήσω, άσχετα αν αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να προχωρήσω κάποια δικά μου θέματα, θα το κάνω ευχαρίστως.

Οι φωτογραφίες του παρόντος κειμένου προέρχονται από το προφίλ της αγαπημένης μου Αντωνίας στην Αρκαδία και της επίσης αγαπημένης μου Ελένης στο Τορόντο.

 

Η μητέρα στην ποίηση!

 Η μάνα ή μητέρα ή μαμά δεν είναι μια λέξη που επιβάλλεται να τη λέμε, αποτελεί έναν όρο που κλείνει μέσα του τον κόσμο, τη γέννηση ,τη δημιουργία, τη συνέχιση...και λέγεται όταν αποτελεί της ψυχής επιθυμία!Όσο για την αγάπη;Εννοείται ότι είναι το απαραίτητο συνθετικό της ιερής λέξης .Βέβαια δεν αρκεί να γεννάς ένα παιδί, ο ρόλος απαιτεί θυσίες.Αρκεί να μην συγχύζουμε τις καταστάσεις με τα αρρωστημένα φαινόμενα της κοινωνίας όλων των εποχών.

Έξι ποιήματα από μεγάλους ποιητές και ένα δικό μου (από τα πιο αγαπημένα μου).

Η μάνα μου

Λευτέρης  Παπαδόπουλος

Η μάνα μου φοράει τσεμπέρι σαν τις μανάδες τις παλιές. Παίρνει την Παναγιά απ' το χέρι και τρέχουνε στις γειτονιές και σμίγουνε με τον κοσμάκη που λέει το ψωμί ψωμάκι. Κι όταν γυρνάνε κούτσα κούτσα σαν δυο σκιές μες στη βραδιά με τα φτωχόρουχά τους λούτσα από βροχή και λασπουριά δεν ξέρω να τις ξεχωρίσω ποιανής το χέρι να φιλήσω.                                         Η τρελή μάνα ή το κοιμητήριο

Διονύσιος Σολωμός 

(απόσπασμα)

Τώρα που η ξάστερη

νύχτα μονάχους

μας ηύρε απάντεχα,

και εκεί στους βράχους

σχίζεται η θάλασσα

σιγαλινά.

Τώρα που ανοίγεται

κάθε καρδία

στη λύπη,ακούσετε

μιαν ιστορία,

που την αισθάνονται

τα σωθικά.

Σε κοιμητήριο

είναι στημένα

δύο κυπαρίσσια

αδελφωμένα

που πρασινίζουνε

μες στους σταυρούς.

Όταν μεσάνυχτα

καταβουίζουν

οι άνεμοι, αν τα’ βλεπες

πώς κυματίζουν,

έλεες πως κράζουνε

τους ζωντανούς.

Δύο αδέλφια δύστυχα

κοιμούνται κάτου

τον ανεξύπνητον

ύπνο θανάτου

κι έχασε η μάνα τους

τα λογικά.

 Σαν τη μητέρα, αλήθεια

 Γιώργος Ιωάννου

Πηγαίνει αργά στο σινεμά,
μάλιστα στον εξώστη.
Σ' έργα κατά προτίμηση, βουβά
και θαμπωμένα. Κι εκεί
- μέσα στους τόσους εξευτελισμούς -
η μόνη του χαρά να βλέπει τις γυναίκες
της γενιάς γύρω απ' το τριάντα.
Με κείνα τα βαθιά καπέλα,
με τις σειρές τα περιδέραια,
τα μάτια, τα κοντά μαλλιά∙
με τις ψιλές γλυκιές φωνές,
με τις κινήσεις τους τις μητρικές.

Σαν τη μητέρα, αλήθεια∙
σαν τη μάνα του
των πρώτων παιδικών του χρόνων...

Τότε που τον φωνάζανε μοναχογιό.

 Προς την μητέρα μου (1873)

 Aλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Μάννα μου, ἐγώ ᾽ μαι τ᾽  ἄμοιρο, τὸ σκοτεινὸ τρυγόνι 
ὁποὺ τὸ δέρνει ὁ ἄνεμος, βροχὴ ποὺ τὸ πληγώνει. 
Τὸ δόλιο! ὅπου κι ἂν στραφεῖ κι ἀπ᾽  ὅπου κι ἂν περάσει,
δὲ βρίσκει πέτρα νὰ σταθεῖ κλωνάρι νὰ πλαγιάσει.

Ἐγὼ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ᾽ ἀποδαρμένη
μέσα σὲ πέλαγο ἀνοιχτό, σὲ θάλασσ᾽  ἀφρισμένη, 
παλαίβω μὲ τὰ κύματα χωρὶς πανί, τιμόνι 
κι ἄλλη δὲν ἔχω ἄγκουρα πλὴν τὴν εὐχή σου μόνη.

Στὴν ἀγκαλιά σου τὴ γλυκειά, μανούλα μου, ν᾽  ἀράξω 
μὲς στὸ βαθὺ τὸ πέλαγο αὐτὸ πριχοῦ βουλιάξω.

Μανούλα μου, ἤθελα νὰ πάω, νὰ φύγω, νὰ μισέψω 
τοῦ ριζικοῦ μου ἀπὸ μακρυὰ τὴ θύρα ν᾽  ἀγναντέψω. 
Στὸ θλιβερὸ βασίλειο τῆς Μοίρας νὰ πατήσω 
κι ἐκεῖ νὰ βρῶ τὴ μοίρα μου καὶ νὰ τὴν ἐρωτήσω.

Νὰ τῆς εἰπῶ: εἶναι πολλά, σκληρὰ τὰ βασανά μου 
ὡσὰν τὸ δίχτυ ποὺ σφαλνᾶ θάλασσα, φύκια κι ἄμμο 
εἶναι κι ἡ τύχη μου σκληρή, σὰν τὴv ψυχὴ τὴ µαύρη 
π᾽ ἀρνήθηκε τὴν Παναγιὰ κι ὁ πόλεος δὲν θά ᾽βρει.

Κι ἐκείνη μ᾽  ἀποκρίθηκε κι ἐκείνη ἀπελογήθη: 
Ἦτον ἀνήλιαστη, ἄτυχε, ἡ μέρα ποὺ  γεννήθης 
ἄλλοι ἐπῆραν τὸν ἀνθὸ καὶ σὺ τὴ ρίζα πῆρες 
ὄντας σὲ ἒπλασ᾽ ὁ Θεὸς δὲν εἶχε ἄλλες μοῖρες.

 Ο αποχαιρετισμός της μάννας

 Ιωάννη Πολέμη

Μισεύεις γιὰ τὴν ξενητιὰ καὶ μένω μοναχή μου

σύρε παιδί μου στὸ καλὸ καὶ σύρε στὴν εὐχή μου.
Τριανταφυλλένια ἡ στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οἱ δρόμοι,
γιὰ χάρη σου ν᾿ ἀνθοβολοῦν καὶ τὰ λιθάρια ἀκόμη.

Τὰ δάκρυά μου νὰ γεννοῦν διαμάντια σ᾿ ὅ,τι ἀγγίζεις
καὶ τὸ ποτήρι τῆς χαρᾶς ποτὲ νὰ μὴ στραγγίζεις.
Νὰ πίνεις καὶ νὰ ξεδιψᾶς καὶ νἆν᾿ αὐτὸ γεμάτο,
σὰ νἆσαι ἡ βρύση ἀπὸ ψηλὰ κι ἐσὺ νἆσαι ἀποκάτω.

Ἐκεῖ, παιδί μου, ποὺ θὰ πᾶς, στὰ μακρινὰ τὰ ξένα,
δίχτυα πολλὰ κι ὀξόβεργες θὰ στήσουνε γιὰ σένα.
Παιδί μου ἂν ἐμένανε πάψεις νὰ μὲ θυμᾶσαι,
μὲ δίχως βαρυγγόμηση συχωρεμένος νἆσαι.

Κι ἂν πάλι τὸ φτωχὸ καλύβι μας ντροπὴ σοῦ φέρνει,
ὡστόσο
Καὶ πάλι θά ῾μαι πρόθυμη, συχώρεση νὰ δώσω.
Μ᾿ ἂν τὴν πατρίδα ἀπαρνηθεῖς ποὺ τὴ λατρεύουμε ὅλοι,
νἆσαι ἡ ζωή σου ὅπου κι ἂν πᾶς ἀγκάθια καὶ τριβόλοι.

  Η μητέρα

 Γεώργιος Βιζυηνός

Πώς να πειράξω τη μητέρα

να κάμω εγώ να λυπηθεί, 

που όλη νύχτα κι όλη μέρα

για το καλό μου προσπαθεί;

 

Πώς ν' αρνηθώ ή ν ' αναβάλω

ό,τι ορίζει κι απαιτεί,

αφού στη γη δεν έχω άλλο

κανένα φίλο σαν αυτή;

 

Αυτή στα στήθη τα γλυκά της

με είχε βρέφος απαλό, 

με κάθιζε στα γόνατά της

και μ' έμαθε να ομιλώ.

 

Αυτή με τρέφει και με ντύνει

όλο το χρόνο που γυρνά,

και δίπλα στη μικρή μου κλίνη,

σαν αρρωστήσω ξαγρυπνά.

 

Αυτή σαν πέσω και χτυπήσω

φιλά να γειάνει την πληγή.

Αυτή, τι πρέπει να αφήσω

και τι να κάμω μ'΄οδηγεί.

 

Πώς το λοιπόν τέτοια μητέρα

να κάμω εγώ να λυπηθεί,

που όλη νύχτα κι όλη μέρα

για το καλό μου προσπαθεί;

 Σοφία Δ. Αγραπίδη

Η πορτοκαλιά μου

Χρόνια η φουντωτή πορτοκαλιά έστεκε,
ζώντας τον παλμό της μέρας.
Των παιδικών μου χρόνων θησαυρός,
έντυνε την άνοιξη μελιτοφόρα νύμφη.
Ανεξίτηλες μνήμες
με τ’ αστέρια μιλούσε.
Χρόνια αλησμόνητα.
Ανοιγοκλείνει η πόρτα του χαμόσπιτου.
Κάθε πορτοκάλι τους έστελνε μήνυμα.
Μάνα αγαπημένη.