Ο χρόνος σύμφωνα με την Ορθοδοξία αποτελείται από έναν υπέροχο κύκλο εορτών που συνοδεύονται από μια ποικιλία εθίμων, που ντύνονται στα πανέμορφα χρώματα, στους αισθαντικούς ήχους της ελληνικής παράδοσης. Τα σπουδαιότερα θρησκευτικά γεγονότα τα οποία ενθυμούμαστε και μέσα από την ενθύμηση βιώνουμε μοναδικές στιγμές σε συναισθήματα αλλά και ως άνθρωποι, ξεχωριστές μέρες στον κοινωνικό τομέα.
Οι παραδόσεις και τα έθιμα του θρησκευτικού περιεχομένου, περιλαμβάνουν τελετουργίες συμβολικού χαρακτήρα που σχετίζονται με τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν, καθώς με τη γονιμότητα και την ευφορία.
Η άνοιξη συνδέεται άρρηκτα με την Μεγάλη Τεσσαρακοστή και στη συνέχεια με το Πάσχα. Στον ιερό όρο Πάσχα ο λαός συμπεριλαμβάνει τις εννέα μέρες από το Σάββατο του Λαζάρου. Το Σάββατο που αποτελεί την έναρξη για τα Άγια Πάθη τα οποία οδηγούν στην Ανάσταση.
"Από την παραμονή του Λαζάρου που ψήνουμε τα Λαζαράκια, που ψέλνουμε τα κάλαντα, έως τη Λαμπρή, μια εβδομάδα και κάτι..είναι παιδί μου, μια εβδομάδα όμως, τόσο γεμάτη από αγάπη, από προετοιμασίες, από σπάνια λόγια που απορώ πως χωράνε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα" μου είχε πει κάποτε μια κυρία που άγγιζε τον έναν αιώνα, σε έναν από τους ιστορικούς ναούς της Αθήνας, η οποία έφερε ανεξίτηλες τις μνήμες από τη Σμύρνη."Αυτή τη γλυκιά απορία την έχω σε όλη μου τη ζωή..".
Η Αγία Εβδομάδα κλείνει με την Λαμπρή στην οποία οδηγεί η Ανάσταση..και η χαρά της έρχεται να συναντήσει την αγαλλίαση της ανοιξιάτικης φύσης.
Κάθε που έρχεται αυτή η ευλογημένη εποχή, έρχονται στη σκέψη μου τα λόγια της και ευγνωμονώ τον Θεό γιατί κατάφερα υγιής, ψυχικά και σωματικά να ξαναζήσω το ύψιστο σημείο της ελληνικής άνοιξης!
"Η υψηλότερη μορφή της άνοιξης που ξέρω:
μια Ελληνική Μεγάλη Εβδομάδα''.
Γιώργος Σεφέρης (Δοκιμές Β', 1994)
Ποιος είναι αυτός που δίνοντας αληθινή σημασία, στο θρησκευτικό γίγνεσθαι της κάθε μέρας από τη Μεγάλη Εβδομάδα:
δεν νιώθει στο τέλος πως ξαναγεννιέται μέσα από τα αγκάθια που βρίσκονται στον δρόμο του και τον φαρμακώνουν;
που δεν προβαίνει στον προσωπικό του απολογισμό όσον αφορά τις σκέψεις και τις πράξεις του;
που δεν συλλογίζεται για τη ζωή του και τους Ιούδες που τον έζωσαν;
που δεν βλέπει τα πάθη και τα λάθη του;
που δεν νιώθει ευγνωμοσύνη γιατί έπεσε και ξανασηκώθηκε;
που δεν είδε το πλήθος να τον χειροκροτά, να τον επαινεί κι όταν αρνήθηκε να ερωτευτεί το χρήμα, την μισαλλοδοξία, την υποκρισία, την ατιμία...το ίδιο πλήθος ευθύς να τον λαβώνει;
Βουρκώνοντας θωρούμε τον Εσταυρωμένο, γνωρίζοντας ότι τα έθνη αιώνες τώρα...σταυρώνονται καθόσον χάθηκε η φωτεινή πορεία..η μόνο οδός της σωτηρίας, της ανακούφισης, της ζωής!
Βουρκώνοντας ψέλνουμε και τα εγκώμια, σκεπτόμενοι τη θέση της Παναγίας...σκεπτόμενοι που βρήκε Εκείνος τη δύναμη και τους συγχώρησε;Κι όμως, αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι..να συγχωρούμε....ο μόνος τρόπος για να ξεριζώσουμε το σαράκι που μας τρώει την ψυχή, απ' αυτούς που μας πλήγωσαν.
Από τον απολογισμό των ημερών που πέρασαν, ας κρατήσουμε σαν το άγιο μύρο σε μαλαματένιο δοχείο το βαθύ νόημα της Αγίας Ανάστασης που δεν είναι άλλο από την αληθινή αγάπη η οποία γεννά την αισιοδοξία, την πάταξη του Άδη και την επικράτηση της αιώνιας ζωής, την ανάταση της ψυχής (βάση για κάθε μας πράξη), τη συγχώρεση, τη συνύπαρξη της χαράς και της λύπης,τα αγαθά του κόσμου, τη νίκη του καλού!!
Πάσχα σημαίνει πέρασμα...από το κακό στο καλό, από τον εαυτό που έπεσε...σ' εκείνον που όρθωσε το ανάστημά του , βασιζόμενος σε μια ψυχή λαμπερή όπως το Άγιο Φως.
Κλείνω λόγια του Νίκου Καζαντζάκη
"Για να ανέβεις στον Ουρανό, πρέπει να πάρεις φόρα από τον πάτο της Κόλασης".
(Από το βιβλίο "Ο φτωχούλης του Θεού", 1923 - 1924)
Μακάρι όλοι μας να δίνουμε αυτή τη φόρα...
μακάρι να μην επιτρέπουμε τον εαυτό μας να κυλά στην κατηφόρα.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ για πάντα!
