EΠΟΣ 1940-ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ,ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΝΑ ΕΝΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ ΙΑΤΡΟΥ.

Κλείνοντας τη σπουδαία μέρα της ανάμνησης του ιστορικού ΟΧΙ, θα ήταν παράλειψή μου να μην αναφερθώ στις εμπειρίες από τα μαύρα χρόνια της Κατοχής όπως τα έζησε ένα παιδί τότε, στρατιωτικός γιατρός αργότερα.

Η ιδέα γι' αυτή τη γραπτή αναφορά γεννήθηκε από τη στιγμή που κράτησα με συγκίνηση στα χέρια μου, από τη στιγμή που διάβασα με τα δάκρυα να έρχονται πολλές φορές στα μάτια μου, δυο πονήματα του του αείμνηστου Υπτγου ε.α Δρ.Παύλου Θ. Σούμπαση.

Κατά την έναρξη του Πολέμου ο συγγραφέας ήταν μαθητής της δευτέρας τάξης του Ε' Δημοτικού Σχολείου της Θεσσαλονίκης όταν θυμάται τον πατέρα του αξιωματικό του Πεζικού να φεύγει έφιππος με τη Μονάδα του για το Νεστόριο της Μακεδονίας.

Ο μικρός Παύλος ήταν πολύ χαρούμενος καθόσον το φθινόπωρο που ήδη είχε έρθει, ήταν η αρχή για το σχολείο που αγαπούσε γιατί ήθελε να προχωρήσει στη ζωή του.

Εκείνο το φθινοπωρινό πρωινό της 28ης Οκτωβρίου του 1940 όλα τα παιδιά χαρούμενα σηκώθηκαν στην τάξη για να υποδεχτούν τη δασκάλα τους. Η ηλιαχτίδα της χαράς στα προσωπάκια τους μετατράπηκε σε σκούρο γκρίζο σύννεφο όταν η δασκάλα ταραγμένη τα ενημέρωσε ότι " οι Ιταλοί μας κήρυξαν πόλεμο, γιατί δεν δεχτήκαμε τους ταπεινωτικούς όρους τους" .

Τα παιδιά έφυγαν τρομαγμένα για τα σπίτια τους. Ο συγγραφέας έτρεξε στο σπίτι, στη μητέρα του μια αρχόντισσα, σκληρή γυναίκα Μανιάτισσα όπου στα σαράντα πέντε της χρόνια βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση σ' εκείνη τη μαύρη περίοδο που ξεκινούσε με τον σύζυγό της στο Μέτωπο, τον ένα της γιο στρατιώτη και τα πέντε παιδιά κοντά της.

Ο Παύλος άφησε τη μητέρα του στις σκέψεις της και ευθύς έτρεξε με τα άλλα παιδιά να τρέξουν όταν πάνω από τα κεφάλια τους πέρασε ένα σμήνος αεροπλάνων με ελληνική σημαία που ενθουσίασε τη μικρή παρέα μέχρι που σε λίγο άρχισε ο βομβαρδισμός στο κέντρο της πόλης.

Λίγο αργότερα η μητέρα του πήρε τα παιδιά και μετακόμισαν στην Αθήνα όπου εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Βοτανικού.Οι βομβαρδισμοί , η εξέλιξη του πολέμου, τα γράμματα από το Μέτωπο του λεβέντη αξιωματικού του πατέρα του δηλαδή ήταν τα θέματα της καθημερινότητας. Ο  κ. Θεόδωρος δυνατός μαχητής από το 1914, έλαβε επ' ανδραγαθία προαγωγή στη Μ. Ασία.

Ο ελληνικός στρατός πολεμούσε με τη βοήθεια της Παναγίας όπως έλεγαν πάντοτε, τη μορφή της οποίας πολλοί στρατιώτες έβλεπαν μπροστά τους.

Ο ρόλος των γυναικών ήταν πολύ σημαντικός αναφέρει ο συγγραφέας, πολλές απ΄αυτές έπλεκαν για να μπορούν να αντέξουν τη βαρυχειμωνιά στο Μέτωπο οι πολεμιστές.

Ο μικρός Παύλος από την Αθήνα βρέθηκε με την οικογένειά του στη Μάνη όπου υπήρχε η δυνατότητα καλύτερης διαβίωσης. Παιδιά και μεγάλοι έτρεχαν στα χωράφια, στις ελιές, στη θάλασσα για να έχουν τα προς το ζην.

Επέστρεψαν πάλι στην Αθήνα αργότερα όπου έζησαν τις κακουχίες, τα καμώματα των κατακτητών. Ένα διάστημα ο κ. Θεόδωρος (πατέρας) χάθηκε ώσπου ανακάλυψαν ότι ήταν κρατούμενος στις φυλακές Αβέρωφ. Στην ηλικία των δώδεκα χρόνων περίπου και τα βάσανα ήταν συνεχή, όμως έλαμπε στην ψυχή του νεαρού Παύλου η ελπίδα για το μέλλον.

Έζησε και την απελευθέρωση της Αθήνας με τη γαλανόλευκη να κυματίζει στον Ιερό Βράχο, την Ακρόπολη.Ο λαός περιγράφει ζούσε σε ατμόσφαιρα παραληρήματος από τη χαρά του κάτι που κλόνισε η βάρβαρη πράξη των Γερμανών σχεδόν προς το τέλος τους...να οδηγήσουν περίπου ογδόντα άτομα στο Χαϊδάρι (μεταξύ αυτών και η Λέλα Καραγιάννη).

Δέος προκαλεί η αναφορά του συγγραφέα στου " ΣΑΛΤΑΔΟΡΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ" .

Ήταν η περίοδος του 1942     με  1943, στην ηλικία των δέκα και έντεκα χρονών όταν ο πατέρας ήταν στις φυλακές Αβέρωφ όπως προαναφέρεται, η μάνα με τα τρία από τα παιδιά της αποκλεισμένη στη Μάνη και ο συγγραφέας με τα τρία του αδέρφια στην Αθήνα. Έπρεπε να επιβιώσουν τα παιδιά στην πρωτεύουσα...ο Παύλος πουλούσε κουλούρια, τσιγάρα, ο αδερφός του έγινε συνεργάτης των Σαλταδόρων που έκλεβαν τα λάστιχα και τα λουριά από τα αυτοκίνητα των Γερμανών όπου τα πουλούσαν στο Μοναστηράκι.Εκεί γινόταν η διακίνηση όλων των γερμανικών λάφυρων.

Μια μέρα βέβαια οι Γερμανοί κατάλαβαν ότι κάτι συμβαίνει και κρύβονταν μες στα αυτοκίνητα για να συλλάβουν τους Σαλταδόρους όπου και τους δολοφονούσαν.

Οι Σαλταδόροι , οι νεαροί δηλαδή που προσπαθούσαν να επιβιώσουν βοηθούσαν και τους γύρω τους, δίνοντάς τους από τα λιγοστά χρήματα που έβγαζαν για  να αγοράσουν ψωμί ή μπομπότα.

Οι Σαλταδόροι που αποτελούσαν τους φρουρούς της κάθε γειτονιάς στην Αθήνας κινδύνευαν κάθε ώρα και στιγμή, όμως η δάδα για την ελευθερία, ο πατριωτισμός, η αγάπη για τους συνανθρώπους τους, τους έκαναν να μηχανεύονται νέους τρόπους προκειμένου να ασκούν το έργο τους δίχως να πέσουν στα δίχτυα του εχθρού.Ρήμαζαν τις γερμανικές αποθήκες, περνούσαν τα "εμπορεύματα" με τα καρότσια τους από τον Ηλεκτρικό Σταθμός του Θησείου, στο Μοναστηράκι και οι Γερμανοί έστηναν τα οπλοπολυβόλα τους στην Πλατεία Μοναστηρακίου για εκφοβισμό.

Παιδιά και νέοι που φοβόντουσαν περισσότερο την πείνα από τον θάνατο..ποιος παραβλέπει πως το 1941 οι άνθρωποι κείτονταν νεκροί από την πείνα;

Είναι ιερό καθήκον όλων μας όσα γνωρίζουμε για εκείνα τα τραγικά χρόνια να τα γράψουμε έστω σε ένα τετράδιο, να μείνουν ως παρακαταθήκη στα παιδιά μας όπου θα τους μεταλαμπαδεύουμε την Αγάπη για την ειρήνη, αφού ο πόλεμος όπως κάθε πόλεμος φέρνει δεινά, γεννά τη βία.

Να ευχόμαστε κάποτε να σταματήσουν οι πόλεμοι στη γη.

Να ευχόμαστε πάντοτε και να ανάβουμε το καντηλάκι για όλες τις ψυχές , στον αγώνα των οποίων εμείς γνωρίσαμε άλλα χρόνια κι όχι εκείνα τα δυσοίωνα.

ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ

Δόξα και τιμή σ' αυτούς του ανθρώπους όπως ο αείμνηστος Υπτγος Σούμπασης που άφησαν τα σπουδαιότερα μηνύματα ζωής!Να είσαι παιδί μες στον πόλεμο, να αγωνίζεσαι, να κινδυνεύεις και να ελπίζεις, να προσδοκάς!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ

ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΡΗΝΙΚΑ,ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ,ΕΛΕΥΘΕΡΑ

και να μην ξεχνάμε...μέσα από τις δυσκολίες να προσδοκάμε πως θα γίνουμε καλύτεροι όπως το μικρό αγόρι του κειμένου!!

Μ' ένα στεφάνι από δάφνες. Γυναίκες του Έπους του '40.

 Οι Εθνικές εορτές σε κάθε τόπο αποτελούν την ανάμνηση για κάποια σημαντικά γεγονότα. 

Η 28η Οκτωβρίου 1940 είναι η ημερομηνία ορόσημο για μια τραγική χρονική περίοδο που σημάδεψε πολύ βαθιά τη χώρα μας.

Κατακτητές, πόλεμος, βομβαρδισμοί, Ολοκαυτώματα, βία, φτώχεια,πείνα, δυστυχία,τρόμος αλλά και "Αντίσταση"  όχι μόνο από τους άνδρες όπως θα ήταν φυσιολογικό σύμφωνα με τη γενικότερη θέση και ιδέα για τα δυο φύλα, αλλά κι από τις γυναίκες. 

Ήταν πολλές οι Ελληνίδες ηρωίδες,  οι μάνες , οι σύζυγοι, οι αδερφές, ήταν και οι ηλικιωμένες γυναίκες στα βουνά της Ηπείρου, στα χωριά της πατρίδας μας.Ακόμη γυναίκες των γραμμάτων και καλλιτέχνιδες.

Είναι αδύνατον κάποιος σε ένα μικρό κείμενο να αναφερθεί στο μεγαλείο της ψυχής εκείνων των άγνωστων αλλά ισχυρών προσωπικοτήτων.

Σ' αυτό το κείμενο θα γράψω λίγα λόγια για δυο μεγάλες προσωπικότητες της Εποχής εκείνης..τη Σοφία Βέμπο και τη Λέλα Καραγιάννη.

ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ

Η γυναίκα που γνωρίσαμε από τις αφηγήσεις των προγόνων μας, από κάποιες εκδηλώσεις, από τα τραγούδια των σχολικών μας εορτών..έως και πριν λίγο καιρό..

Αυτή η δυναμική γυναικεία παρουσία, με την υπέροχη φωνή και τα μεγάλα μάτια γεννήθηκε το 1910 στην Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης και το πραγματικό της επίθετο ήταν Μπέμπου.

Τραγουδίστρια και ηθοποιός, η Σοφία Μπέμπου -όπως ήταν το πραγματικό της όνομα- γεννήθηκε το 1910 στην Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης..
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/155

© SanSimera.gr

Οι γονείς της καπνεργάτες όπου μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ήρθαν στην ευρύτερη περιοχή της Λάρισας, συγκεκριμένα στην Τσαριτσάνη και στη συνέχεια στον Βόλο.

Η Σοφία προκειμένου να συνεισφέρει στα οικονομικά της οικογένειάς της άρχισε να τραγουδάει σε ένα ζαχαροπλαστείο στη Θεσσαλονίκη. Τρία χρόνια αργότερα ήρθε στην Αθήνα  όπου την προσέλαβε ο γνωστός επιχειρηματίας της εποχής Φώτης Σαμαρτζής και συμμετείχε στην επιθεώρηση "ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ 1933". Σχεδόν αμέσως έκανε την πρώτη της δισκογραφική παρουσία στην COLUMBIA (δισκογραφική εταιρεία που μεσουρανούσε..) με επιτυχία καθόσον η μπάσα φωνή της ήταν μοναδική για το είδος της. 

Το 1940 όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος η Σοφία ανέλαβε την εμψύχωση των στρατιωτών στο Μέτωπο με τα τραγούδια της που ήταν εμψυχωτικά αλλά και σατυρικά. 

Βρέθηκε στη Μέση Ανατολή όταν ήρθαν στην Αθήνα τα Ναζιστικά Στρατεύματα και συνέχισε από εκεί τον αγώνα της.

Η προσφορά της ήταν σημαντικότατη καθόσον η τέχνη όταν εξωτερικεύεται με σωστό τρόπο αποτελεί πραγματικό όπλο δύναμης και θάρρους.

Το 1949 δημιούργησε τον δικό της καλλιτεχνικό χώρο - θεατρική σκηνή στο Μεταξουργείο και έτσι διατήρησε (επανέφερε ουσιαστικά) την επιθεώρηση που έτεινε προς εξαφάνιση γιατί άρχισαν να κλείνουν τα θέατρα και να αναδεικνύεται ο κινηματογράφος. Η Βέμπο μέσω αυτού του καλλιτεχνικού χώρου γνώρισε στο κοινό το " αρχοντορεμπέτικο" .

Το 1957 παντρεύτηκε τον Μίμη Τραϊφόρο στιχουργό και συγγραφέα για τον οποίο αποτελούσε έως το τέλος της ζωής τη μούσα του. Η ίδια έλαβε μέρος σε πολύ γνωστές ταινίες και η δουλειά της ήταν καθηγήτρια πιάνου (είχα την τύχη να γνωρίσω μια από τις μαθήτριές της όταν ήμουν έφηβη).

Η δυναμική αυτή προσωπικότητα έλαβε μέρος στον αγώνα εναντίον της Χούντας και δεν φοβήθηκε τη βραδιά του Πολυτεχνείου να κρύψει φοιτητές στο σπίτι της , τους οποίους δεν πρόδωσε όταν κάποια στιγμή οι απεσταλμένοι της ασφάλειας έφτασαν στο κατώφλι της.

Στις 11 Μαρτίου του 1978 ένα πολυάριθμο πλήθος αποχαιρέτισε τη Σοφία Βέμπο.

Ο ελάχιστος αυτός φόρος τιμής συνεχίζει με την ηρωική μορφή της Αντίστασης

τη ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ, την Μπουμπουλίνα της Κατοχής 1941-1944.

Το 1898 στη Λίμνη Ευβοίας  γεννήθηκε η Λέλα Καραγιάννη η οποία πέρασε σχεδόν όλη τη ζωή της στην Αθήνα καθόσον παντρεύτηκε τον φαρμακοποιό εκ Σμύρνης Γεώργιο Καραγιάννη όπου απέκτησαν επτά παιδιά.

Η πολυαγαπημένη προσωπικότητα πριν τον πόλεμο είχε μεγάλη φιλανθρωπική δράση, ξυπνούσε και κοιμόταν με τη σκέψη " ποιον να βοηθήσω σήμερα".

Ιδιαίτερα φιλόπατρις και με αξίες βαθιά πνευματικές όταν κηρύχτηκε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος αφού δεν μπορούσε να φύγει για την πρώτη γραμμή του Μετώπου, πήρε τα τέσσερα μεγαλύτερα παιδιά της και κατατάχτηκαν στον Ερυθρό Σταυρό. Έτσι ως τραυματιοφορείς προσέφεραν τη βοήθειά τους στους τραυματίες του πολέμου που έφερναν τα τρένα.

Η Λέλα όμως δεν εφησύχαζε αλλά αναζητούσε τρόπους για να αντισταθεί, όπως σύμφωνα με τις απόψεις ήταν η ηθική υποχρέωση κάθε Έλληνα. Έτσι ξεκίνησε (1941) με τη δημιουργία μια μυστικής ομάδας  που αποτελούνταν από τα παιδιά της, τον σύζυγό της, τρεις γιατρούς, φίλους της οικογενείας της και κάποιους άλλους φίλους. Η έδρα αυτής της ομάδας ήταν το σπίτι της στην οδό Λήμνου κοντά στην πλατεία Αγάμων (πλατεία Αμερικής σήμερα). Μετά από ένα μήνα την ομάδα την ονόμασαν " ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ". Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα ήταν πρόγονος της Λέλας.

Για πρώτη φορά συνελήφθη  από τους κατακτητές μαζί με τον σύζυγό της τον Σεπτέμβριο του 1941 και τους πήγαν στις Φυλακές Αβέρωφ (σημερινό Εφετείο Αθηνών). Έξυπνο μυαλό όμως, δήλωσε το πατρικό της όνομα και είπε ότι με τον σύζυγό της ήταν σε διάσταση με αποτέλεσμα να καταφέρει σε δυο μήνες να αποφυλακιστεί εκείνος. Η ίδια όμως έμεινε μέχρι τον Μάρτιο του 1942  περνώντας πρώτα ιταλικό στρατοδικείο από το οποίο απαλλάχτηκε γιατί δεν υπήρχαν αποδεικτικά στοιχεία για τις κατηγορίες που της είχαν προσάψει. Εννοείται ότι οι συνεργάτες της -έξω- συνέχιζαν τη δράση που ενίσχυε η ίδια από τη φυλακή.Κατάφερε να συστρατεύσει και του δεσμοφύλακες!!

 

Η αείμνηστη ηρωίδα πλέον ήταν βέβαιη για τις αποφάσεις της και η ομάδα της έγινε μεγάλη αφού πολλοί Έλληνες ήταν μαζί της. Ακολούθησε σχέδια κατασκοπείας και δολιοφθοράς και ήταν μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του Αγώνα που δεν ενέπλεκε συμφέροντα ή πολιτικά ρεύματα.Χάρη στη Λέλα επιτεύχθηκαν βασικά χτυπήματα στον εχθρό όπως ανατινάξεις αεροδρομίων, καταβυθίσεις υποβρυχίων και νηοπομπών. Ο σύζυγός της είχα οργανωμένη φαρμακαποθήκη και έτσι προμήθευαν τους αντάρτες της υπαίθρου. Δυστυχώς η οργάνωση διώχθηκε σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες από ανθρώπου που έζησαν μαζί της, από τη Διεύθυνση Ειδικής Ασφάλειας του Κράτους και τα μέλη οδηγήθηκαν σε δικαστική καταδίκη μετά τον Πόλεμο.

Το καλοκαίρι του 1944 κάποιοι αγωνιστές της αντίστασης μη αντέχοντας τα μαρτύρια από τους Γερμανούς , έδωσαν στοιχεία για τη δράση της..Ήταν η εποχή που νοσηλευόταν εξουθενωμένη αλλά δεν προσπάθησε να κρυφτεί όταν έμαθε ότι θα τη συλλάβουν. Έτσι βρέθηκε μα συνεργάτες και παιδιά στα γνωστά κρατητήρια της οδού Μέρλιν.

 

Η γυναίκα αυτή άκουσε τις βαριές κατηγορίες της από τους Γερμανούς χωρίς να αντιδράσει, παρέμενε με το κεφάλι ψηλά. 

Ήταν δειλινό της 7ης Σεπτεμβρίου του 1944 όταν τη μετέφεραν στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου όπου με τη χαραυγή της επόμενης μέρας η Λέλα τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο, φωνάζοντας " Ζήτω η Πατρίδα" , δίνοντας θάρρος στους υπόλοιπους εβδομήντα αγωνιστές της Αντίστασης άφησε την τελευταία της πνοή..έφυγαν όλοι ...με την ψυχή καθαρή και το βλέμμα στη λευτεριά!!

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΕ ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ.

Χρόνια πολλά Ελλάδα μου, αντέχεις και θ' αντέξεις!!!

Υ.Σ Η αγάπη μας για την πατρίδα σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να συγχέεται με χλευαστικούς όρους, με μίσος για τους άλλους λαούς κτλπ..

Άγιοι Πάντες στην Αθήνα. Μια όαση ανάμεσα στις πολυκατοικίες.

Μικρά κτίσματα με μεγάλη ιστορία.

Όταν ζει κάποιος σε μια μεγαλούπολη ή τη γνωρίζει ως επισκέπτης, εκτός των κύριων χαρακτηριστικών της πάντοτε ανακαλύπτει μικρές γωνιές που αποτελούν οάσεις, όπως οι μικρές στιγμές στη ζωή που πολλές φορές είναι ωραιότερες απ' αυτές που ονομάζουμε μεγάλες.

Στην Αθήνα η πρώτη άποψη είναι τα ακαλαίσθητα κτίρια των πολυκατοικιών (δεν αναφέρομαι στα προάστια), τα βρώμικα πεζοδρόμια, τα νεοκλασικά - σπάνιας ομορφιάς- κτίρια που μαρτυρούν σε κάθε σημείο την περασμένη αίγλη τους και τώρα καταρρέουν.Ο επισκέπτης ή ο κάτοικος περπατώντας και έχοντας τον νου μακριά από τις σκέψεις του τσιμέντου και του γκρίζου σίγουρα θα βρεθεί μπροστά σε μικρά σημεία στα οποία στρέφεται το βλέμμα, μέρη που χαρίζουν ένα ουσιώδες διάλειμμα στην καθημερινότητα προσφέροντας γαλήνη και ελπίδα.

Μια από τις τοποθεσίες με τα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά είναι ο  μικρός  καλαίσθητος ναός των Αγίων Πάντων στην περιοχή των Αμπελόκηπων, Μετόχι της Μονής Πετράκη, που βρίσκεται πολύ κοντά στον σταθμό του ΜΕΤΡΟ - στάση Αμπελόκηποι, στην οδό Τσόχα 39 και λίγα μέτρα από τη νοτιοανατολική γωνία του γηπέδου του Παναθηναϊκού όπως είναι γνωστό το στάδιο " Απόστολος Νικολαΐδης". Εννοείται ότι το εκκλησάκι είναι περικυκλωμένο από πολυόροφες πολυκατοικίες δημιουργώντας την εντύπωση πως αποτελεί τη γραφική αυλή τους. 

Ο Ναός ανεγέρθηκε σύμφωνα πάντα με τις πηγές τον 11ο αιώνα μ.Χ, ο τύπος του είναι σταυροειδής εγγεγραμμένος με οκταγωνικό τρούλο και βρίσκεται περί τα δυο μέτρα κάτω από το οδόστρωμα.
Βρισκόταν σχεδόν ερειπωμένος όταν το 1956 αναστηλώθηκε από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων. Η διακόσμησή του περιλαμβάνει αρχαία αρχιτεκτονικά μέλη και επιγραφές.

Όταν ανεγέρθηκε το εκκλησάκι, η περιοχή ήταν μακριά από τα τείχη της πόλεως των Αθηνών, πνιγμένη στο πράσινο και στους κήπους όμως καταμαρτυρεί το όνομά της. Κατά την περίοδο της αρχαιότητας εκεί που βρίσκεται ο ναός, υπήρχε Ιερό αφιερωμένο στην Ουράνια Αφροδίτη (θεά του αγνού έρωτα και της οικογένειας) και πηγή με δροσερό νερό.Αυτό το άγαλμα ήταν δημιούργημα του Αλκαμένη ο οποίος ήταν μαθητής του Φειδία όπου και τον επόπτευε όταν το κατασκεύαζε.

Από το Ιερό αρκετά μέλη ανακαλύφθηκαν σε ανασκαφές που έγιναν από το 1922 μ.Χ έως το 1964 μ.Χ  με σπουδαιότερο από αυτά τον μονολιθικό βωμό που σώζεται αριστερά από την κεντρική είσοδο του ναού, όπου εκεί άφηνε τα δώρα του το πλήθος προς τη θεά με κυριότερη ημέρα προσφοράς την εορτή των Αρρηφορίων ή Αρρητοφορίων.
Αξίζει να γνωρίζουμε την τελετουργία εκείνης της μέρας.

 Λάμβαναν μέρος δυο κοριτσάκια από επτά έως έντεκα χρονών όπου ξεκινούσαν από τον Παρθενώνα κρατώντας στα κεφαλάκια τους δώρα της θεάς Αθηνά, της Παλλάδος και τα έφερναν στην υπόγεια πηγή της Αφροδίτης (εν Κήποις) απ' όπου έπαιρναν άλλα δώρα και επέστρεφαν στην Ακρόπολη. Μ' αυτό το τελετουργικό συνέδεαν τις δυο θεές της αγάπης και της σοφίας.

Πηγές με λεπτομερή στοιχεία για τη θεμελίωση του χριστιανικού ναού αργότερα δεν υπάρχουν.

Σύμφωνα με τους μελετητές, με τους ιστορικούς κι αρχαιολόγους, με τα αρχαιολογικά ευρήματα,με τις επιστολές του Επισκόπου Αθηνών Αγίου Μιχαήλ Ακομινιάτου Χανιώτου (1181-1205 μ.Χ), γύρω από τον μικρό ναό είχε δημιουργηθεί η Μονή των Αγ. Ομολογητών.

 Αρχιτεκτονικά ο Ναός των Αγίων Πάντων, θεωρείται σύγχρονος της Καπνικαρέας, των Αγίων Θεοδώρων και της Ομορφοκλησσιάς.Εκεί, το 1186 μ.Χ κοιμήθηκε και ενταφιάστηκε ο ιερομόναχος Θεοφύλακτος Βελισσαριώτου, γόνος αρχοντικής οικογένειας.

Δεν γνωρίζουμε τίποτα για τη χρονική περίοδο από τον 13ο έως τον 18ο αιώνα μ.Χ κι ως εκ τούτου παραμένει άγνωστη η ιστορία, η χρήση τότε του Ναού.
Για τον 19ο αιώνα μ.Χ πηγές από ξένους περιηγητές μαρτυρούν ότι παρόλο που το εκκλησάκι βρισκόταν σε σχεδόν ερειπωμένη κατάσταση καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου τελούνταν Λειτουργίες στον εξωτερικό χώρο.Επίσης το αγίασμα (νερό πηγής) το ευλαβούνταν πριν την Ελληνική Επανάσταση και οι Οθωμανοί Τούρκοι.

Το 1922 μ.Χ ο αείμνηστος αρχαιολόγος Γ.Σωτηρίου προχώρησε την πρώτη επίσημη ανασκαφή του ναού όπου και ανακάλυψε ερειπωμένο τον ναό αλλά αρκετούς τάφους μοναχών.
 
Ευτύχημα θεωρείται ότι το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων με επόπτη τον εξαιρετικό αρχαιολόγο Αν. Ορλάνδο, επιμελητές τον αρχιτέκτονα Ο. Φιντικάκη και τη βοήθεια του επιθεωρητή αναστηλώσεων Ε. Στίκα, ανέλαβε το 1957 την αναστήλωση του ναού.Μάλιστα το ξεκίνημα των εργασιών έγινε κατόπιν υπαίθριας Θείας Λειτουργίας και Αγιασμού την 1 Οκτωβρίου του 1956 και ολοκληρώθηκαν τέλος Ιανουαρίου του 1957.Στις 16 Ιουνίου του ιδίου έτους τελέστηκε η πρώτη Θεία Λειτουργία στον αναστηλωμένο πλέον Ναό και τα εγκαίνια έγιναν στην γιορτή των Αγίων Πάντων στις 8 Ιουνίου του 1958. Οι κάτοικοι της περιοχής ήταν αληθινοί αρωγοί σ' αυτή την προσπάθεια, δημιουργώντας και ομώνυμο σύλλογο.

 Τη δεκαετία του '50 όμως με την αλματώδη και καταστροφική σε αρκετό μέρος...ανοικοδόμηση της Αθήνας εντός του αρχαιολογικού χώρου και της αυλής του Ναού ανεγέρθηκαν πολυόροφες  πολυκατοικίες. Ακόμη και το 2006 που κατεδαφίστηκε ένα διώροφο κτίριο αν και οι κάτοικοι αντέδρασαν...άλλοι λόγοι όπως πάντα..βοήθησαν να οικοδομηθεί  άλλη μια πολυκατοικία.

 Ο Ναό εορτάζει κατά την ημέρα της κινητής εορτής των Αγίων Πάντων, 56 ημέρες δηλαδή μετά το Πάσχα.

Προσωπικά θεωρώ θαύμα σε συνδυασμό με μεγάλο αγώνα πιστών και αρχαιολόγων το ότι υπάρχει ο Ναός και ο χώρος που υπάρχει σ' αυτόν.

IΠΠΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΣ.ΣΚΕΨΕΙΣ - ΑΠΟΨΕΙΣ.

Η ΙΠΠΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΣ ο θεσμός που τιμά την ιππική ιστορία του τόπου από το 1928, συνδέεται άρρηκτα με το πανηγύρι όπως  λέμε, τον εορτασμό της Αγίας Σοφίας στις 17 Σεπτεμβρίου.

Η λειτουργία αυτής της δραστηριότητας έπαψε για τέσσερα χρόνια κατά τη μαύρη περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου όπως γνωρίζουμε όλοι.

ΑΝΔΡΑΒΙΔΑ ΚΑΙ ΙΠΠΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.
Στα χρόνια του Ομήρου ριζώνει αυτή η Ιππική Ιστορία για να έρθουμε στην περίοδο της Φραγκοκρατίας όπου η Ανδραβίδα έγινε η πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου του Μωρέα.
Ο ηγεμόνας της περιοχής έφτασε στην Ανδραβίδα με ογδόντα περίπου ιππότες , τους <<ευγενείς μαχόμενους έφιππους κατά τον Μεσαίωνα>> και τα άλογά τους σταβλίζονταν στην εν λόγω πόλη. 

Με τον καιρό και κατόπιν διασταυρώσεων με τα άλογά τους η Ανδραβίδα απέκτησε τη δική της φυλή προς τιμή της οποίας η Φίλιππος Ένωση Ελλάδος μαζί με άλλους φορείς καθιέρωσαν την ΙΠΠΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ.

Η ΙΠΠΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΠΕΡΑΣΜΕΝΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ..
Ο εν λόγω θεσμός για τους προγόνους μας αποτελούσε μια ιερή κατάσταση με αντίκτυπο στην κοινωνική ζωή του τόπου,της ευρύτερης περιοχής, της Ελλάδας αφού παρόμοιο δρώμενο δεν υπήρχε, δεν υπάρχει.
Οι γονείς και οι παππούδες μας εκείνα τα χρόνια είχαν τα άλογα μαζί με την οικογένειά τους, ήταν απαραίτητα για την εργασία τους αλλά ταυτόχρονα αλλά αποτελούσαν και τη συντροφιά τους αφού μαζί αγωνίζονταν.
Στις προετοιμασίες για την Έκθεση οι παλιοί Ανδραβιδαίοι έδειχναν βαρύτητα στον καθαρισμό των στάβλων, είχαν έτοιμη τροφή για τα άλογα των φίλων που με την παρουσία τους τιμούσαν τον τόπο μας, τιμούσαν και στήριζαν τον θεσμό.Φίλοι και γνωστοί που κατέφταναν από σχεδόν όλα τα μέρη της Πελοποννήσου, Ζάκυνθο και αλλού.

Εκτός αυτών οι νοικοκυρές έβγαζαν από τα μπαούλα τα άσπρα σεντόνια, τις λευκές κεντημένες πετσέτες για τη φιλοξενία των φίλων ιπποπαραγωγών ή και των οικογενειών τους.Η φιλοξενία βέβαια είχε και συνέχεια το βράδυ της παραμονής καθώς κι ανήμερα της Αγιά Σοφιάς στην πλατεία του τόπου όπου οι μπύρες και τα φιστίκια ή τα κοψίδια στη λαδόκολλα, υπό τα παραδοσιακά, ρεμπέτικα, λαϊκά ακούσματα είχαν την τιμητική τους..
Όσο για τις γειτονιές μοσχοβολούσαν από τους κουραμπιέδες, το παντεσπάνι, το γιαουρτόγλυκο κι όσο για τα ψητά...μεθούσαν την ατμόσφαιρα πάντοτε με τη συνοδεία καλού κρασιού, τα παραδοσιακά εδέσματα (όπως αρνί στα κλίματα με πατάτες στον φούρνο, παπί με κουσκουσέ, κοτόπουλο με χυλοπίτες).

Οι άνδρες που ίππευαν εκείνες τις μέρες φορούσαν τα <<καλά>> τους ρούχα, καλοσιδερωμένα πουκάμισα, παντελόνια από υφάσματα της εποχής και φυσικά την ανδραβιδαίικη τραγιάσκα.Περνούσαν λεβέντικα από την αγορά , τον κεντρικό δρόμο του χωριού, αλλά έτσι με λεβεντιά παρουσιάζονταν στην ειδική επιτροπή της ΙΠΠΙΚΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ.
Οι αναμνήσεις μου είναι ολοζώντανες γιατί ο πατέρας μου διέθετε πάντοτε άλογα, είχε πολλούς φίλους που κάθε χρόνο λάμβαναν μέρος στην Έκθεση (σ' αυτό βοηθούσε το γεγονός πως εργαζόταν και εκτός από την  περιοχή της Ανδραβίδας αλλά και το ότι η μητέρα μου ήταν γέννημα θρέμμα μεσσηνιακής οικογενείας με δεδομένες τις γνωριμίες από τη γη της Μεσσηνίας). Οι μέρες εκείνες με τους ήχους από τους καλπασμούς των αλόγων ταξίδευαν τα παιδιά μέσα από μύθους και ιστορίες που μας έλεγαν οι ενήλικες για τα κατορθώματα των ευγενών τετράποδων, ταξίδευαν τους γεροντότερους στα νεανικά τους χρόνια και πάντα ένα δάκρυ κυλούσε απ' τα μάτια τους..

Με το πέρασμα των χρόνων ο θεσμός εξελίχθηκε όπως πρέπει να γίνεται  σε όλους τους τομείς, αρκεί βέβαια η εξέλιξη, το πάντρεμα δηλαδή του παρελθόντος με τη νέα εποχή και τάσεις, να πραγματοποιείται με τον απόλυτο σεβασμό και σοβαρότητα.

Πρέπει να μην αφήσουμε τη συμπεριφορά και την ανιδιοτέλεια των προγόνων μας αλλά να τα φέρουμε στην καρδιά και στις σκέψεις μας,ως έναν από τους μεγαλύτερους θησαυρούς και σύμφωνα μ' αυτούς να πορευόμαστε. Οι άνθρωποι τότε άφηναν στην άκρη τις όποιες διαφορές ή διαφωνίες και ζούσαν στο " εμείς" για το κοινό καλό. Γνώριζαν για παράδειγμα, αν και χωρίς ιδιαίτερες εκπαιδευτικές γνώσεις ότι τα πολιτικά ή τα δημαρχιακά (όπως έλεγαν) δεν είχαν καμιά <<δουλειά>> στον ιερό τους θεσμό.
Οφείλουμε να στεκόμαστε αντάξιοι των αγώνων που έκαναν στις δύσκολες εποχές όπου με φτώχεια και ανέχεια γενικότερα άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις για την Έκθεση εκείνων των χρόνων.Αυτό συναντώ σχεδόν σε όλη την Ελλάδα όπου έτυχε να βρεθώ..άνθρωποι μεγάλοι που θυμούνται ακόμη τους Ανδραβιδαίους για τη φιλοξενία τους (όπως την οικογένεια του μπάρμπα Πάνου του Κοτσαύτη, την οικογένεια του Διονυσάκη του Αγραπίδη ή "Μπούλη" και πολλών άλλων βέβαια) αλλά και νέοι που κρατούν εκείνα που τους είπαν οι πρόγονοί τους.

Έτσι, κανενός είδους πολιτικές ή αυτοδιοικητικές διαμάχες, συμπάθειες, αντιπάθειες, προσπάθεια για οτιδήποτε επ' αυτών, εντυπωσιασμοί ατόμων ή φορέων, δεν πρέπει να <<παίζονται>> στο όνομα του Ιστορικού Ιππικού αυτού θεσμού που ανήκει σε όλους!
Προσωπικά ως ανδραβιδαία, ως δημότης του Δήμου Ανδραβίδας - Κυλλήνης ποτέ δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου την ανάμειξη της πολιτικής ή μικροπολιτικής να παρέμβει στο θεσμό ούτε μέσω του θεσμού θα αναζητήσω οποιαδήποτε καταξίωση.Το ίδιο θα πράξω κι ως γραμματέας στην παρούσα, με τη σύμφωνη γνώμη του ΔΣ του Ομίλου Φιλίππων Ανδραβίδας " ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ" όπου ανήκω. 

 

Με την ευκαιρία η αρωγή του Ομίλου στον Δήμο που αποτελεί το αρμόδιο όργανο για την Ιππική Έκθεση είναι πασίγνωστη και την καταμαρτυρούν οι φωτογραφίες, τα βίντεο, διάφορα αφιερώματα στον τύπο, επίσης και η προσπάθεια για τη φετινή δύσκολη χρονιά ώστε να μη σβήσει ο θεσμός η οποία έγινε επίσημα με υποβολή έγγραφης πρότασης εγκαίρως κι όχι εκ των υστέρων.

Η 86η Ιππική Έκθεση δεν θα πραγματοποιηθεί φέτος σύμφωνα με απόφαση της Δημοτικής Αρχής, η οποία ακολουθεί τις εντολές του κράτους.
Εύχομαι σε μια καλύτερη επόμενη χρονιά στην παγκόσμια κοινωνία και φυσικά στην ιδιαίτερη πατρίδα μου την Ανδραβίδα.
Εύχομαι για μια 86η Ιππική Έκθεση που θα γίνει με τις τιμές που της αξίζουν, το αληθινό ενδιαφέρον όλων των φορέων, την άσβεστη φλόγα του ανιδιοτελούς ενδιαφέροντος όπως αυτό που είχαν οι πρόγονοί μας.
Με σεβασμό και αγάπη προς όλους!

OMIΛΟΣ ΦΙΛΙΠΠΩΝ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΣ "ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ".Η ΠΕΝΤΑΕΤΗΣ ΤΟΥ ΔΙΑΔΡΟΜΗ.

 Ο Όμιλος Φιλίππων Ανδραβίδας "ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ" φέτος συμπλήρωσε πέντε χρόνια από την ίδρυσή του η οποία είναι το αποτέλεσμα της αγάπης για την ιππική παράδοση της Ανδραβίδας καθώς και του πάθους για το άλογο 28 ιπποπαραγωγών που αποτελούν τα ιδρυτικά του μέλη. Πριν αναφερθώ στο έργο του ακολουθεί μια σύντομη αναδρομή της ιππικής ιστορίας της Ανδραβίδας.

Η ιππική ιστορία της Ανδραβίδας είναι γνωστή και ριζώνει στα χρόνια του Ομήρου.
Συνεχίστηκε κατά την περίοδο που ήταν πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου του Μωρέως όπου και κατόπιν διασταύρωσης των αλόγων της περιοχής με εκείνα των Φράγκων Ιπποτών,γεννήθηκαν νέα άλογα με αγωνιστικές ικανότητες.
Η φήμη των ανδραβιδαίικων αλόγων είχε φτάσει από πολύ παλιά πέρα από τον Ελλαδικό χώρο, στην αυλή της Άννας της Αγγλίας  τότε...
Ο Ελληνικός Στρατός είχε άλογα Ανδραβίδας.
Τα άλογα ανήκαν στην οικογένεια των ανδραβιδαίων όπου τα χρησιμοποιούσαν για τις αγροτικές δουλειές, κάτι που αργότερα εκτελούν τα γεωργικά μηχανήματα.

ΙΠΠΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΣ
Το 1928 για πρώτη φορά με πρωτοβουλία της Φιλίππου Ενώσεως Ελλάδας, πραγματοποιήθηκε η πρώτη Ιππική Έκθεση Ανδραβίδας μοναδική τουλάχιστον για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Η διοργάνωση της Ιππικής Έκθεσης ανήκε στον Δήμο Ανδραβίδας τότε, ανήκει στον Δήμο Ανδραβίδας - Κυλλήνης σήμερα.
Η εν λόγω δραστηριότητα είχα μια τετραετή παύση κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα πληροφορίες του αρμόδιου φορέα δεν θα πραγματοποιηθεί και κατά το τρέχον έτος  γεγονός που έχει στενοχωρήσει τους φίλους ιπποπαραγωγούς,γεγονός που δεν είναι ευχάριστο για κανέναν από εμάς.Ο Όμιλός μας είχε αποστείλλει σχετικό έγγραφο με κάποιες προτάσεις στη Δημοτική Αρχή ως μια προσπάθεια να μην σταματήσει ο θεσμός.Ως Όμιλος δεν μπορούμε να στηλιτεύσουμε τις αποφάσεις των αρμοδίων,ούτε να προχωρήσουμε σε συγκρίσεις  με δραστηριότητες άλλων δήμων και πόλεων.Η παγκόσμια κατάσταση επιβάλλει κάποιους κανόνες κι ο κάθε φορέας οφείλει να κρίνει και να ενεργήσει αναλόγως.

                            
Προσωπικά μεγάλωσα σε οικογένεια όπου το άλογο εκτός της εργασιακής σχέσης με τον πατέρα μου είχε βαθιά συναισθηματική με όλους μας κι ως εκ τούτου γνώρισα ιπποπαραγωγούς φίλους του που κατέφταναν στην Ανδραβίδα με χαρά από πολλά μέρη με σκοπό να αγοράσουν ανδραβιδαίικα άλογα, να ανταλλάξουν ιδέες, να διδαχθούν περί των ιππικών κυρίως κατά τις μέρες της Έκθεσης όπου ασπρίζονταν οι αυλές, ετοιμάζονταν τα καλά σερβίτσια και τ' άσπρα σεντόνια για τη φιλοξενία, φιλοξενούσαμε τα άλογα των φίλων στους σταύλους μας (η οικογένειά μου και οι άλλοι ιπποπαραγωγοί της πόλης).

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΟΜΙΛΟΥ ΦΙΛΙΠΠΩΝ!
Οι Σπαρτακιστές ορμώμενοι από τη φλόγα της συνέχισης της ιππικής ιστορίας και της αληθινής αγάπης τους για το άλογο, από την πρώτη στιγμή της ίδρυσης του Ομίλου ( ο οποίος απαριθμεί περί τα 90 μέλη με 140 περίπου άλογα) συμμετέχουν σε ιππικές εκδηλώσεις (περίπου 100 για την ώρα) στην περιοχή  αλλά και εκτός περιοχής όπως Αχαϊα, Αρκαδία,Μεσσηνία,Αργολίδα, Αιτωλοακαρνανία, Μαγνησία  με κορυφαία τη συμμετοχή στη Διεθνή Έκθεση για την κτηνοτροφία και πτηνοτροφία ZOOTECHNIA που διεξάγεται στη Θεσσαλονίκη.Επίσης αντιπροσωπεία των Σπαρτακιστών επισκέπτεται την έκθεση περί ιππικής στην πόλη VERONA της Ιταλίας.Ο Όμιλος διοικείται από συμβούλιο το οποίο είναι αποτέλεσμα εκλογών που διεξάγονται κάθε δυο χρόνια, διαθέτει όλα τα απαραίτητα νόμιμα και πλήρως ενημερωμένα βιβλία, διαθέτει ελεγκτική επιτροπή επί των οικονομικών και είναι απολύτως έννομη η υπόστασή του. Διαχειρίζεται ένα μεγάλο ιππικό κέντρο στους σταύλους του οποίου φιλοξενούνται στην Ιππική Έκθεση Ανδραβίδας τα άλογα ιπποπαραγωγών φίλων που τιμούν τον τόπο μας , ερχόμενοι από άλλες περιοχές.

Από την πρώτη χρονιά της σύστασής του σε ετήσια βάση διοργανώνει την κύρια ιππική  του δραστηριότητα τη ΣΠΑΡΤΑΚΙΑΔΑ με τη συμμετοχή μελών, φίλων και γνωστών που έρχονται και πάλι από αρκετά μέρη.Και σ'  αυτή την εκδήλωση είναι δεδομένη η φιλοξενία των ίππων στους σταύλους του Ομίλου.Η ΣΠΑΡΤΑΚΙΑΔΑ είναι μια πολύ όμορφη εκδήλωση που συγκεντρώνει πολύ κόσμο στην Ανδραβίδα. Για τους γνωστούς λόγους φέτος δεν πραγματοποιήθηκε αν και είχε προηγηθεί η δέουσα προετοιμασία.

Ως Όμιλος εκτός της καθημερινής φροντίδας των αλόγων κάτι που λόγω όλων των δυσκολιών των εποχών απαιτεί θυσίες, των ιππικών δραστηριοτήτων έχει αναπτύξει και φιλανθρωπικό - εθελοντικό έργο με τη συμμετοχή μελών σε εθελοντική αιμοδοσία (στην περιοχή , στην ΑΘήνα και σε άλλα μέρη), στηρίζει φορέα που ασχολείται με παιδιά στην περιοχή της Ηλείας, συνδράμει όπου του ζητηθεί και μπορεί, σε συνανθρώπους που έχουν ανάγκη καθώς και σε άλλους φορείς όπως το περασμένο έτος για την αγορά φορητού απινιδωτή που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και από τον Ερυθρό Σταυρό (Αμαλιάδα).

Τέλος οι ιππικές τους συμμετοχές σε διάφορες εκδηλώσεις όπου τον καλούν άλλοι φορείς, χαρακτηρίζονται από πνεύμα αφιλοκερδές και αφιλόδοξο.
Με την ευχή να ξεπεραστεί η "κακοκαιρία" που δέρνει την ανθρωπότητα και την ελπίδα για καλύτερες μέρες, με την ευχή να ξαναανταμώσουμε σε ιππικά δρώμενα οι ΣΠΑΡΤΑΚΙΣΤΕΣ είναι έτοιμοι για ιππικές και ανθρωπιστικές πορείες!
Με Αγάπη και σεβασμό προς όλους

Μηλέα Μάνης,οικία Φουρνάρου.Στον απόηχο μιας όμορφης απόδρασης.

 

 

 

Πολλές φορές τα απρογραμμάτιστα ταξίδια είναι τα καλύτερα, όπως αναφέρει ο λαός.

Κάτι που επιβεβαιώσαμε οικογενειακώς ακόμη μια φορά όταν σκεφτήκαμε να ταξιδέψουμε στη Μάνη που αγαπάμε όχι μόνο ως τόπο δικής μου καταγωγής (Λακωνική Μάνη η καταγωγή του γένους Αγραπίδη αλλά κατ' εμέ όλη η Μάνη είναι πανέμορφη) αλλά και ως μια περιοχή με ιδιαίτερο φυσικό κάλλος, γεύσεις, φιλόξενους ανθρώπους, παραβλέποντας το παρεξηγημένο ύφος που προσδίδουν αρκετοί .. Επιθυμώντας να αποφύγουμε την κοσμική παραλία όχι από τον τρόμο της τυχόν μετάδοσης του ιού (τις παραλίες που αντί για θάλασσα και άμμο, βλέπει κανείς μόνο κορμιά και ξαπλώστρες δεν τις προτιμούσαμε ανέκαθεν,αφού ούτε ψυχαγωγία χαρίζουν,ούτε ελεύθερο μπάνιο και φυσικά η επικινδυνότητα για διάφορα είναι σχεδόν σίγουρη..) αλλά καθόσον αναζητούσαμε την αληθινή ξεκούραση και διαφυγή από την καθημερινή ειδησεογραφία, από τον πανικό που χαρακτηρίζει την πλειονότητα του κοινωνικού συνόλου,από την έκδηλη αντικοινωνικότητα, επιδιώξαμε να βρεθούμε στο βουνό που είχαμε πολύ μεγάλες πιθανότητες το περιβάλλον και μόνο να φαινόταν αντάξιο των προσδοκιών μας.

 

Με το δεδομένο ότι τον  περασμένο χρόνο είχαμε επισκεφτεί τη Μονεμβασία και την Ελαφόνησο, ότι δεν είχαμε πολύ διαθέσιμο χρόνο γι' αυτή την απόδραση αλλά και επειδή θέλαμε να βρεθούμε στην περιοχή της Καρδαμύλης, αρχίσαμε τη διαδικτυακή αναζήτηση  για κατάλυμα σε κάποιο χωριό εφόσον αυτό ήταν εφικτό. Έτσι βρήκαμε στο χωριό Μηλέα την οικία Φουρνάρου, ένα παραδοσιακό πέτρινο αρχοντόσπιτο με την ιστορία αιώνων φορτωμένη σε κάθε του γωνιά.

Μας εντυπωσίασε η ευγένεια και το ενδιαφέρον του ιδιοκτήτη από την πρώτη στιγμή, ο οποίος επικοινώνησε μαζί μας και ήταν διαθέσιμος για ότι χρειαστούμε

. 

Παίρνοντας μετά τη Στούπα το δρόμο για το χωριό,η  διαδρομή μας μάγεψε αφού νιώθαμε ότι όσο ανεβαίναμε στο βουνό (δυτική πλευρά Ταϋγέτου περίπου στα 600 μ. υψόμετρο) τόσο αφήναμε πίσω όλα τα μάταια που μας χαρακτηρίζουν.

Φτάνοντας στην πλατεία με την ξεχωριστή σε ιστορία, αρχιτεκτονική, αγιογραφίες εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος του 13ου αιώνα και το μοναδικό καφενείο - μεζεδοπωλείο, η δροσερή ατμόσφαιρα, η απουσία θορύβων, η απλότητα μέσω της αρχοντιάς των οικημάτων (ακόμη και των μισοκατεστραμμένων) μας γέμισε εσωτερική δύναμη και ηρεμία ταυτόχρονα.

Η κυρία Ευαγγελία από το καφενείο, έτρεξε να μας καλωσορίσει και να μας οδηγήσει στο σπίτι. Φτάνοντας εκεί σε καθαρά παραδοσιακά βήματα οι χώροι και η διακόσμηση, μόνο θετική αύρα πήγαζε από παντού.

Στον κάτω χώρο ένα όμορφο υπνοδωμάτιο, μια μεγάλη κουζίνα σε θολωτό σχήμα, ένα μικρό χολ και μια αυλή με τη μουριά να δίνει ίσκιο.Δυο σκάλες οδηγούν στον επάνω όροφο αλλά πριν ανεβούμε βρίσκεται το μπάνιο σε θολωτό σχήμα κι αυτό, δίπλα από μια επιβλητική αυλόπορτα. Έτσι ήταν τα μπάνια της εποχής, κάτω ή και έξω στην άκρη πολλές φορές της αυλής.

Οι πολεμίστρες πλέον λειτουργούν ως παραθυράκια που για όποιον μπορεί να ονειρευτεί, φέρνουν εικόνες αιώνων ..

Η καθαριότητα ήταν εμφανής και η αρχοντιά επίσης.

Επάνω υπάρχουν δυο μπαλκόνια (αυλές θα έλεγα γιατί δεν είναι τα στενά μπαλκόνια που γνωρίζουμε) και δυο μεγάλα δωμάτια με διπλό κρεβάτι, μονό, δυο καναπέδες (ο ένας με δυνατότητα ανοίγματος για χρήση ύπνου). Το ταβάνι εννοείται πως δεν είναι κλειστό αλλά ανοιχτό με δοκάρια όπως στα παραδοσιακά οικήματα. Κάθε παραθυράκι που βλέπει σε διαφορετική πλευρά του βουνού και του χωριού, ανοίγοντάς το αισθάνεται κανείς τη δροσιά που κανένα κλιματιστικό δεν προσδίδει.

Μια μεγάλη (καλύπτει τον τοίχο) καλαίσθητη ντουλάπα είναι διαθέσιμη για να εναποθέσει ο επισκέπτης τα ατομικά του είδη και βέβαια γεμάτη πεντακάθαρες κουβέρτες σε περίπτωση που χρειαστούν.

Η ανατολή του ήλιου που φαίνεται από το ένα μπαλκόνι δίνει μια μοναδική εμπειρία στον καθένα μας , όταν με το που φέγγει η μέρα και πριν βγει για τα καλά ο ήλιος, οι νυχτερίδες τρέχουν στην κουφάλα της μουριάς για να κρυφτούν έως το βράδυ που θα ξαναβγούν.

Όσο για το ηλιοβασίλεμα....όλος ο ορίζοντας μετατρέπεται σε μια σπάνια παλέτα η οποία κυριολεκτικά μαγεύει..

Η Μηλέα έχει ενδιαφέρουσα θέση στις σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Δεν θα αναφερθώ στο παρόν αφιέρωμα σ' αυτό το θέμα αφού είναι κάτι που εύκολα μπορεί ο καθένας να μάθει μέσω του διαδικτύου. Επιγραμματικά αναφέρω ότι εκεί φιλοξενήθηκε η οικογένεια  του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη (όταν ήταν νεαρός) για τρία χρόνια, στον πύργο της οικογένειας Κριπαράκων. Ο τάφος του πατέρα του  Κωνσταντής βρίσκεται στο συνοικισμό Κυβέλεια. Η Μηλέα αποτελείται από τους οικισμούς Φαγριάνικα, Ξανθιάνικα, Σεκουριάνικα, (που συγκροτούν τον κεντρικό οικισμό της Μηλιάς), και επίσης από την  Κάτω Χώρα και τα Κυβέλεια (γνωστά και ως Γαρμπελιά) σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια.

Στο καφενείο ο κ.Φίλιππος και η κ.Ευαγγελία έχουν πάντα κάτι γευστικά ενδιαφέρον για όλη τη διάρκεια της ημέρας έως αργά το βράδυ..από υπέροχη ομελέτα με πατάτες ή παστό έως κατσικάκι ή αγριογούρουνο, μαγειρεμένα με εξαιρετικό μεράκι!!

 Η Μηλέα έμεινε με τις καλύτερες εντυπώσεις στην καρδιά μας καθώς και η οικία Φουρνάρου (βασικός παράγοντας ο χώρος διαμονής σε κάθε εκδρομή). 

Σκοπός μας να αποτελεί ορμητήριο για όλη την περιοχή και στο μέλλον αφού έχουμε υγεία και οι καταστάσεις το επιτρέπουν.

Το παρόν δεν αποτελεί διαφημιστική προσπάθεια απλά η αφήγηση και περιγραφή των δικών μας αναμνήσεων - εντυπώσεων με το ηθικό χρέος να αναδεικνύουμε τις ομορφιές της πατρίδας καθώς και την ευγενική συμπεριφορά (επί του θέματος ιδιοκτήτη οικίας, ζεύγους καφενείου), κάτι που δεν είναι δεδομένο.

Με την ευχή για κάθε καλό στην ανθρωπότητα και την υπόσχεση ότι η Μάνη σε κάθε σημείο της είναι μια γλυκιά πλανεύτρα μάγισσα!!!