Η ευθύνη είναι μια λέξη που δημιουργεί φόβο και άγχος σε πολλούς από εμάς. Ίσως φταίει το γεγονός πως οι περισσότερες γενιές διαπαιδαγωγηθήκαμε με τον τρόπο εκείνο που μας θέλει υπεύθυνους απέναντι στους άλλους, στους γονείς, στους συγγενείς, στη γειτονιά, στο σχολείο κ.άλ.
Όταν μάθουμε από παιδιά την ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας τότε επέρχεται η ισορροπία στο κοινωνικό σύνολο γενικότερα, γιατί νιώθουμε και την ευθύνη γι' αυτό, χωρίς να μας δημιουργεί το άγχος της πρώτης περίπτωσης.
Αν ξεκινάει λοιπόν ως πεποίθηση ζωής η υπευθυνότητα προς τον εαυτό μας, τότε αισθανόμαστε υπεύθυνοι και προς την κοινωνία.Είναι αυτή η δύναμη που νιώθουμε η οποία σαν ηλιαχτίδα φωτίζει τη διαδρομή της ζωής μας!
«Ν' αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο" όπως γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης.
"Εγώ ήμουν σωστός ή σωστή στα καθήκοντά μου" οι άλλοι φταίνε που την κοπάναγαν, που δεν έδιναν σημασία στη θέση τους...και διάφορα..ακούμε πάρα πολύ συχνά να λέγεται για προβλήματα που προκύπτουν σε εργασιακούς χώρους, σε διάφορους φορείς και υπηρεσίες, ιδιαιτέρως όταν κάποιο δυσμενές γεγονός παίρνει την οδό της δημοσιότητας.
Για τα κοινωνικά θέματα πάλι η ίδια αντιμετώπιση. Όταν εξωτερικεύεται μέσω των ΜΜΕ μια αρρωστημένη οικογενειακή κατάσταση με θύματα ηλικιωμένους,γυναίκες ή παιδιά, η γειτονιά πιστεύει πως δεν έχει ευθύνη λέγοντας "εμείς δεν ξέραμε ακριβώς τις συνέβαινε..κάποιες φορές τους αφήναμε φαγητό στην πόρτα, τα Χριστούγεννα τους αγοράζαμε πράγματα..
ήταν λίγο αφύσικη η ζωή τους αλλά τι να κάναμε, αυτό που μπορούσαμε το κάναμε δηλ. τα προαναφερόμενα.."
"ναι..δεν τον έβλεπα τον παππού για αρκετό καιρό, τον άκουγα να κλαίει ή να φωνάζει κάπου -κάπου..αλλά που να φανταστώ τι του έκαναν..".
Κάποτε 3 μικρά αδελφάκια έκαναν επικίνδυνες κινήσεις για τη ζωή τους απ' το μπαλκόνι, εκσφενδόνιζαν αντικείμενα στους περαστικούς (άρα επικίνδυνα και για τη σωματική ακεραιότητα των περαστικών), μιλούσαν άσχημα, φώναζαν συνεχώς....κανένας από τους γύρω δεν έδινε σημασία, όλοι κοιτούσαν τα δικά τους παιδιά και τις υποχρεώσεις τους.
Σ' αυτές τις περιπτώσεις κάποιος που γνωρίζει λίγα πράγματα παραπάνω κατανοεί πως η συμπεριφορά αυτή των παιδιών απλά..στέλνει σήμα κινδύνου..να σωθούν θέλουν από κάτι που ...τουλάχιστον τα δυσαρεστεί.
Αυτός που δεν γνωρίζει αν ανησυχήσει ως άνθρωπος θα συμβουλευτεί κάποιον και έτσι πάλι θα βρεθεί λύση.
Αρκεί να νιώσει υπεύθυνος ως άνθρωπος.
Άπειρα παραδείγματα της καθημερινότητας που η πλειοψηφία παραμερίζει για τους δικούς της λόγους. Υπάρχουν βέβαια και οι ελάχιστοι οι οποίοι θυσιάζουν ηθικά και πρακτικά μέσα και σώζουν, στέκονται αρωγοί σ' αυτά τα περιστατικά.
«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας,
που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι,
κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά» Οδυσσέας Ελύτης.
Το κείμενο προέκυψε από μια πρωινή συζήτηση με άτομα του χώρου της ψυχικής υγείας και πρόσωπα της Ηλείας για το επίκαιρο θέμα του ΚΕΠΕΠ Λεχαινών.
Μετά το άρθρο του ΕΘΝΟΥΣ και της αναδημοσίευσής του καθώς και της ενασχόλησης κάποιων όπως της γράφουσας, παρατηρήθηκε μια πικρία από μερικούς συμπολίτες η οποία μεταδόθηκε μέσω συζητήσεων από την περιοχή αλλά και διαδικτυακών συζητήσεων.
Εδώ θέλω να αναφέρω ότι περισσότερο θα έπρεπε να πικραθούμε ως τοπική κοινωνία πολύ πριν το θέμα λάβει το δρόμο της δημοσιότητας (CNN).
Προσωπικά ανέφερα τις απόψεις μου σύμφωνα με όσα διάβασα και όσα γνώριζα .Όταν αναφέρομαι στους εργαζόμενους , σαφέστατα και δεν εννοώ πως όλοι δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους (πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις), ούτε πως έχουν ξεριζωθεί απ' όλους τα συναισθήματα, ούτε βέβαια πως οι συνθήκες εργασίες τους είναι οι καλύτερες.
Εδώ λοιπόν έρχεται η σημασία της ευθύνης.
Κι αυτοί που εκτελούσαν τα καθήκοντά τους σωστά αλλά παρατηρούσαν τους άλλους να μην κάνουν το ίδιο, έχουν ευθύνη που συνεχιζόταν αυτή η κατάσταση.
Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι αν θέλουμε και αποτινάξουμε κάθε φόβο που γεννάει μια αναφορά, μια επιστολή διαμαρτυρίας, μια παρατήρηση ανθρώπινη ή μια συμβουλή, πολλά διορθώνονται.
Επίσης αναφερόμενη σε κάθε είδους εξουσία, εννοώ πως οι αρχές του τόπου έπρεπε όλα αυτά τα χρόνια να απευθυνθούν προς κάθε κατεύθυνση όπως θα έκαναν για προσωπικά τους θέματα.
Κάπου αναφέρθηκε το θέμα των γονιών αυτών των παιδιών. Μα είναι ασχολίαστο καθόσον εάν υπήρχαν γονείς σε κάποιες περιπτώσεις, σε άλλες εάν υπήρχαν γονείς με την κατάλληλη παιδεία το θέμα των παιδιών τους θα το είχαν χειριστεί διαφορετικά.
Τέλος καμιά σχέση δεν έχει το αναφερόμενο ζήτημα με κομματικές και πολιτικές καταστάσεις.
Είναι κάτι το οποίο δημιουργήθηκε πριν από χρόνια για τους γνωστούς λόγους (έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού, έλλειψη προσωπικού ως αριθμός, έλλειψη ελέγχου και ενδιαφέροντος από τις ανώτερες αρχές όπου ανήκε). Δεν γυρίζει πίσω τίποτα και δεν έχει νόημα.
Οι ευθύνες του κράτους που ακούμε συνεχώς και για άλλα θέματα είναι αναμφισβήτητα τεράστιες. Όμως γνωρίζουμε πως οι υπηρεσίες της Ελλάδος πνίγονται, βαλτώνουν στην γραφειοκρατία και ενίοτε στην αναλγησία.
Έτσι λοιπόν για τις αδύναμες κοινωνικά ομάδες όπως είναι τα αγγελικά πλάσματα του ΚΕΠΕΠ που είχαν την τύχη να γεννηθούν μ' αυτά τα χαρακτηριστικά, αν δεν πάρει ρόλο το φιλάνθρωπο στοιχείο μας η κατάστασή τους θα είναι ακόμη πιο τραγική.
Τα τελευταία χρόνια ΔΥΣΤΥΧΩΣ για την απουσία των κυβερνήσεων βέβαια, αλλά αληθινό, ένας μεγάλος αριθμός φορέων βασίζεται στον εθελοντισμό όσο παράξενο κι αν ακούγεται στις μικρότερες κοινωνίες.
Εύχομαι ως Αν-θρωποι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας σ' αυτόν τον κόσμο.
Να κατανοήσουμε πως υπευθυνότητα σημαίνει δύναμη, σημαίνει ρόλο που σε βγάζει απ' αυτόν του θύματος με τον οποίο οι περισσότεροι μεγάλωσαν, που ίσως μας θέλουν πολλοί.
Είμαι υπεύθυνος άρα παίρνω το πηδάλιο και οδηγώ την κοινωνία σε καλύτερους δρόμους.
Συνήθως ο λόγος που παραμένουμε ανεύθυνοι είναι γιατί πετυχαίνουμε τους ιδιοτελείς σκοπούς μας παριστάνοντας το θύμα.Επίσης γιατί βολευόμαστε, για να μην χάσουμε την ασφάλειά μας.
