Ποίηση και παραδοσιακή μουσική.

 Ο Λάκης Χαλκιάς και ο ΟΜΙΛΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ, τις Παρασκευές του Μάη στην αυλή του Μερόπειου Ιδρύματος, μας ταξιδεύουν σε δρόμους παραδοσιακούς μέσα από ανεκτίμητους στίχους έγκριτων ελλήνων ποιητών. Η χτεσινή βραδιά ήταν η αρχή. Από αυτή τη σελίδα μεταφέρω τα συγχαρητήριά μου στον κ. Χαλκιά, όπως και σε όλη την ομάδα του ΟΜΙΛΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ για τη μαγευτική βραδιά που μας χάρισαν. Το απέριττο και ταυτόχρονα το μεγαλειώδες, μιας σπουδαίας προσπάθειας που δε συναντάμε συχνά.!Ερμηνεία δίχως μικρόφωνο, σοβαρότητα και ποιότητα, είναι τα βασικά χαρακτηριστικά.

 Η παράδοση είναι εκείνο το φως που πρέπει να μεταφέρεται από γενιά σε γενιά για κάθε λαό.

 Απ' όλα τα ποιήματα που ακούσαμε, γράφω τους στίχους από ένα ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη, το οποίο είναι πάντοτε επίκαιρο για την κοινωνία.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος.

Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος

να `ν’ ήμερος να `ναι άκακος

λίγο φαΐ λίγο κρασί

Χριστούγεννα κι Ανάσταση

κι όπου φωλιάσει και σταθεί

κανείς να μην του φτάνει εκεί

Μα ήρθαν αλλιώς τα πράματα

τονε ξυπνάν χαράματα

τον παν τον φέρνουν πίσω μπρος

του τρώνε και το λίγο βιος

κι από το στόμα τη μπουκιά

πάνω στην ώρα τη γλυκιά

του τηνε παίρνουνε κι αυτή

χαρά στους που `ναι οι δυνατοί!

Χαρά στους που `ναι οι Δυνατοί

γι’ αυτούς δεν έχει χόρταση.

To τραγούδι των Νηρηϊδων.

Το δεύτερο  διήγημά μου, που δημοσιεύτηκε σήμερα 03 Μάη 2017, στο περιοδικό Fractal.

 

Το πέτρινο δίπατο σπίτι του παππού μου και της γιαγιάς μου στο μικρό ορεινό χωριό, έκλεινε έναν αιώνα που αγνάντευε στο βάθος τη θάλασσα. Έκρυβε αμέτρητα μυστικά απ’ τον αιώνα που ζούσε και τα κρατούσε φυλαγμένα στις πελεκητές πέτρες του τοίχου, στα κεραμίδια, στα χοντρά δοκάρια της σκεπής.

Οι δυο ιλαρές ηλικιωμένες μορφές, κάθε απόγευμα όταν επέστρεφαν από το κτήμα όπου περνούσαν τη μέρα τους, ανέβαιναν σιγά σιγά τα κάτασπρα σκαλοπάτια. Πριν εισέλθουν στο εσωτερικό του σπιτιού, έκοβαν από τη γλάστρα που ήταν στο πλατύσκαλο, ένα κλαρί βασιλικό για να στολίσουν το εικονοστάσι τους. Θεωρούσαν καλοτυχία, να έχουν το ευλογημένο φυτό στη γλάστρα τους, που προερχόταν από τη γιορτή του Τίμιου Σταυρού. Ζούσαν όμορφα και το χαμόγελο ποτέ δεν εγκατέλειπε τα ρυτιδωμένα πρόσωπά τους. Είχαν προγραμματισμένες τις δουλειές τους για κάθε εποχή. Η άνοιξη και το καλοκαίρι κυλούσαν ήρεμα, αγόγγυστα. 

Ο χειμώνας πάντα αγρίευε και κάποιες φορές τους στερούσε τη δυνατότητα να εξέλθουν από το σπίτι. Έτσι συγκέντρωναν τα απαραίτητα αγαθά που έπρεπε να βρίσκονται στο σπίτι, ώστε η έλευση του γέρου με τα άσπρα γένια, να μην τους ενοχλήσει τόσο. Γι’ αυτό φρόντιζαν και γέμιζαν τ’ αμπάρια με αλεύρι, καρύδια και σταφίδες. Στο πάτερο της κουζίνας κρέμονταν οι μυζήθρες, τα πεπόνια, η ρίγανη, ο δυόσμος, η θρούμπη, το δεντρολίβανο καθώς και το τσάι με άλλα ακόμη βότανα που μάζευαν ο παππούς και η γιαγιά το καλοκαίρι από το βουνό. Τα δοχεία του λαδιού δεν άδειαζαν ποτέ. Το παστό ήταν κλεισμένο στα πήλινα δοχεία, έχοντας υποστεί όλα τα στάδια της απαραίτητης επεξεργασίας. Σε πήλινο δοχείο είχαν και τις ελιές τους, φτιαγμένες από τα χεράκια της γιαγιάς. Στο κατώι τα κρασοβάρελα ήταν έτοιμα με κόκκινο και άσπρο κρασί, που θα έπιναν συντροφιά στο τζάκι τα χειμωνιάτικα βραδάκια.

Από την ώρα που βράδιαζε, μέχρι την ώρα που ερχόταν ο Μορφέας κουβέντιαζαν, αναπολούσαν, σχεδίαζαν βλέποντας τη φωτιά με τα κούτσουρα να στήνουν το δικό τους ατίθασο χορό. Πριν πάνε για ύπνο, ετοίμαζαν τα ξύλα στην εστία του τζακιού, για την επόμενη βραδιά. Στον τοίχο της κρεβατοκάμαρας το καντήλι ήταν πάντοτε αναμμένο και η φλογίτσα που τρεμόπαιζε, έστελνε μηνύματα από τις προσευχές τους στον Ύψιστο.

 Τις χρονικές περιόδους που πηγαίναμε στο χωριό, η ατμόσφαιρα ήταν πολύ χαρούμενη για τον παππού μου και τη γιαγιά μου. Οι αγαπημένοι μου ηλικιωμένοι ξέχναγαν τις δουλειές τους και θυμόντουσαν διάφορες ιστορίες που ήξεραν από τους δικούς τους προγόνους, γεγονότα που είχαν ζήσει, παιχνίδια που είχαν εκλείψει πια.

Τα Χριστούγεννα του 1965 θα μου μείνουν αξέχαστα. Η ατέρμονη χαρά που με κυρίευσε τότε, παραμένει ως φωτεινός φάρος ακόμα στη ζωή μου. Είχαμε περάσει μαζί με την οικογένειά μου, όλες τις μέρες στο χωριό, ακολουθώντας με ακρίβεια τα έθιμα του δωδεκαημέρου. Το προτελευταίο βράδυ της παραμονής μας εκεί, ο παππούς άναψε από νωρίς τα ξύλα στο τζάκι, αφού μας περιέγραψε τα καμώματα της γιαγιάς, που προσπαθούσε να ξεγελάσει τους καλικάντζαρους για να μην της μαγαρίσουν την κουζίνα, όπως έλεγε.

Η γιαγιά κοιτούσε μια φωτογραφία δακρύζοντας. Ήταν η ίδια έξι χρονών περίπου, με τον δικό της παππού και γιαγιά. Ξανάπιασε τ’ αδράχτι με την κλωστή και άρχισε να μας διηγείται μια ιστορία που τελείωσε με τα πρώτα χρώματα της ανατολής. Ως θέμα είχε τις νεράιδες της θάλασσας. 

« Ήξεραν να χορεύουν κόρη μου όλο το χρόνο, μέσα κι έξω απ’ το νερό. Ο μαγικότερος χορός τους άρχιζε τότε που η μέθη της φύσης από το νέκταρ του Απρίλη και τις μυρωδιές του Μάη, έφτανε ως τη θάλασσα. Χόρευαν με τις πολύχρωμες πεταλούδες που παιχνίδιζαν ως στον αφρό των κυμάτων. Είχαν το κάστρο τους στο βυθό της θάλασσας. Την ομορφιά τους τη ζήλευαν και οι θεές. Τις ονόμαζαν Νηρηίδες. Ήταν δυο αδερφές με κατάξανθα μαλλιά, που έπεφταν κυματιστά ως τη μέση. Τα φορέματά τους άλλαζαν σύμφωνα με τις εποχές. Το χειμώνα ντύνονταν με σκούρα ρούχα. Την άνοιξη με πολύχρωμη φορεσιά όπως η φύση και τα μαλλιά τους συγκρατούσαν κορδέλες από βιολέτες και παπαρούνες. Κάθε απόγευμα τραγουδούσαν και ξεσήκωναν όλο το χωριό. Συνέχιζαν να τραγουδούν ακόμη κι όταν κάποια παιδιά δεν ξαναγύριζαν ποτέ στο σπίτι τους, απ’ το θαλασσινό τους μπάνιο». Εκείνη τη στιγμή η γιαγιά μου, διέκοψε την αφήγηση και μου ‘δωσε νερό. Είχα αλλάξει δεκάδες χρώματα γιατί η τελευταία φράση μου δημιούργησε έναν αόρατο φόβο. 

Συνέχισε η μοναδική γιαγιά μου «Κάποτε στο χωριό είχε έρθει ένα ζευγάρι με δυο κοριτσάκια. Καλοί άνθρωποι αλλά φτωχοί. Δεν χώραγαν στα μάτια των περισσότερων. Οι κάτοικοι του χωριού δεν έδιναν σημασία ούτε στα μικρά χαριτωμένα κοριτσάκια. Έπαιζαν μόνα τους στην αυλή ενός χαμόσπιτου όπου διέμεναν. Όταν έπαιζαν γέλαγαν και τραγουδούσαν γιατί είχαν μάθει να είναι χαρούμενα με τα λίγα που είχαν. Οι πιο ψηλομύτα του χωριού, ένα απόγευμα τους έκαναν πολύ αυστηρή παρατήρηση. Τα κοριτσάκια έβαλαν τα κλάματα και έτρεξαν να κρυφτούν στην αγκαλιά της μανούλας τους. Η μάνα ένιωσε την ψυχή της να ματώνει, για την κακιά της μοίρα που τους έδιωξε από τα μέρη τους. Λίγο αργότερα, μετά από μέρες με υψηλό πυρετό, ο πατέρας τους άφησε χρόνους. Οι προύχοντες του χωριού, αντί να δείξουν συμπόνια μετά από αυτό το χτύπημα στην οικογένεια, έγιναν ακόμη πιο σκληροί και αδιάφοροι. Ο άνθρωπος που δεν έχει μάθει να συμπονά, είναι σκληρότερος κι από τους βράχους. Η μάνα που έβλεπε τα κοριτσάκια της να παραμένουν κλεισμένα, να ντρέπονται να βγουν πάλι να τρέξουν, μαράζωνε. Ήταν καλοκαίρι όταν μετά από έναν εφιάλτη κατάλαβε ότι θα φύγει κι αυτή απ’ τη ζωή. Μ’ αυτόν τον φόβο, πήγε ταπεινά και χτύπησε την πόρτα της γειτόνισσας, ώστε να της μιλήσει για να διαφοροποιηθεί το άδικα ψυχρό κλίμα, εναντίον τους. Εκείνη όχι μόνο δεν τους άνοιξε, αλλά έστειλε την υπηρέτρια να την διώξει. Η πληγωμένη γυναίκα όλη τη νύχτα δεν κοιμήθηκε. Από τη μια επικαλούνταν την Παναγία κι απ’ την άλλη την έπνιγε η πίκρα της αδικίας. Το πρωί αποφάσισε να της ξαναχτυπήσει του κουδούνι και να τη συναντήσει. Αποφασισμένη σαν χείμαρρος πραγματοποίησε το σχέδιό της. Ανέβηκε επάνω, αφού δεν μπόρεσε κανείς να τη σταματήσει και της είπε «να θυμάσαι κυρά μου, πως οι κόρες μου θα γίνουν πεντάμορφες και θα κυβερνάνε τα πέλαγα. Όσους τις πίκραναν μέσω της θάλασσας θα τους πικράνουν». Η αντιπαθητική γειτόνισσα άρχισε να ουρλιάζει και να τη σπρώχνει». Έτσι κοριτσάκι μου γρήγορα οι καταστάσεις άλλαξαν. «Μετά από λίγο καιρό τα όμορφα κορίτσια, ορφάνεψαν και από μάνα. Η ψυχή της όμως φρόντισε να τις μεταμορφώσει σε Νηρηίδες για να μην τις ενοχλεί κανένας.

Το χειμώνα ούρλιαζαν κι αγρίευαν μέσα από τα κύματα. Την άνοιξη και το καλοκαίρι τραγουδούσαν. Όταν πήγαιναν τα παιδιά στη θάλασσα, αυτές τα παρακολουθούσαν πότε σαν πεταλούδες στα αρμυρίκια, πότε σαν μικρά ψαράκια στα ρηχά νερά. Ένα απόγευμα τα παιδιά της πλούσιας αλλά άπονης κυρίας πήγαν μαζί με την παρέα τους για μπάνιο. Έδειχναν να μην αγαπούν τη φύση καθώς κλότσαγαν την άμμο, δημιουργούσαν λακκούβες στην ακροθαλασσιά, ταράζοντας έτσι τη ζωή των μικρών ψαριών. Άσε κόρη μου, που όταν έβλεπαν τα μεγάλα κύματα να έρχονται, φώναζαν και έλεγαν ότι δεν τα φοβούνται, αφού μπροστά τους τίποτα δεν είναι δυνατότερο. Οι δυο αδερφές, τους σφύριξαν μέσω του κύματος να μην δείχνουν ασέβεια στα στοιχεία της φύσης. Εκείνα όμως έδειχναν πως δεν καταλάβαιναν. Αυτό το δρόμο, τους είχαν διδάξει οι γονείς τους. Τα παιδιά δεν ξαναγύρισαν στο χωριό ενώ ένας γλυκός ήχος σαν πασχαλινή δέηση έβγαινε από το υγρό στοιχείο. Όλοι οι κάτοικοι αναστατώθηκαν. Έτρεξαν κι απ’ τα γύρω χωριά. Μάταια προσπαθούσαν να τα αναζητήσουν. Τότε η αλαζονική γυναίκα, κάλεσε τους συγχωριανούς της και τους εξομολογήθηκε όλα όσα είχαν συμβεί με τη φτωχή οικογένεια. Παραδέχτηκε την άκαρδη συμπεριφορά της και την ¨υπόσχεση¨ της πονεμένης μάνας. Οι Νηρηίδες είχαν πάρει τα παιδιά στο κάστρο τους, στο βυθό της θάλασσας. Η ψηλομύτα έκλαιγε μέρα – νύχτα. Το πρώτο βράδυ, της άσπρισαν τα μαλλιά. Χάρισε στους φτωχούς όλα τα χρυσαφικά της. Μια ηλικιωμένη κυρία από ένα άλλο χωριό, άνθρωπος αγνός του θεού, την επισκέφτηκε και της είπε να προσευχηθεί ζητώντας αληθινή μετάνοια για την άδικη συμπεριφορά προς την ταλαιπωρημένη εκείνη μάνα. Η προσευχή της εισακούστηκε και το επόμενο βράδυ, είδε τη μάνα που είχε πικράνει, στον ύπνο της να την προτρέπει να πάει στην ακροθαλασσιά την επόμενη μέρα. Εκεί την περίμεναν οι Νηρηίδες που της είπαν πως κάθε απόγευμα θα μπορεί να βλέπει τα παιδιά της». Η γιαγιά μου έβλεπε τα δάκρυα να τρέχουν απ’ τα μάτια μου και μ’ αγκάλιασε.

Ν’ αγαπάς τον άνθρωπο παιδί μου και όχι την ύλη. Όταν αγαπάς, η αγάπη θα σε συντροφεύει. Όταν μισείς και περιφρονείς, πάντα θα ελλοχεύει ο κίνδυνος του κακού. Να σέβεσαι τη φύση, καθόσον η δύναμή της είναι αξεπέραστη». Αυτά τα λόγια ρίζωσαν για πάντα μέσα μου.

Υ.Σ Οι φωτογραφίες προέρχονται από γενική διαδικτυακή αναζήτηση.

Στο συνεχές ταξίδι της ποίησης. Ελένη Θ.Π. Λουκά

 

 Στην Ελένη Λουκά, μου προξένησε το ενδιαφέρον η απλότητα του ύφους της, σε συνδυασμό με το πολυσχιδές του χαρακτήρα της.Πρόκειται για μια σπουδαία επιστήμονα στον τομέα της βιολογίας, καθηγήτρια της γερμανικής γλώσσας και ταυτόχρονα μια ποιήτρια  που αγγίζει τις ψυχές, που μας κάνει συνοδοιπόρους στο ταξίδι κάθε έργου της, χωρίς βερμπαλιστικούς όρους, δίχως ίχνος έπαρσης κατακτητή του λογοτεχνικού χώρου. Εκτός αυτών των σπουδαίων που τη χαρακτηρίζουν, η Ελένη υποστηρίζει απόλυτα τον όρο άνθρωπος, αφού η καθημερινότητά της κυλάει ανάμεσα από τις ισχυρές ευαισθησίες της καθώς και τις ανησυχίες της, για τους ανθρώπους, για το περιβάλλον, για την πατρίδα.

 Tην Κυριακή στις 30 Απριλίου 2017, πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση της 2ης Συλλογής του 2016, της Ελένης. Το αντίστοιχο βιβλίο περιέχει ποιήματα, σκέψεις και ένα μύθο.

Ο τίτλος του έργου "ΙΧΝΗΛΑΤΕΣ ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΜΙΑΣ ΑΥΓΗΣ", μου δημιούργησε μια απορία για μια διαδρομή ζωής, που οι περισσότεροι θέλουμε να κάνουμε. Νομίζω ότι μας βγάζει από κάθε συνηθισμένη πορεία...αναζητώντας μιαν αυγή -όταν οι άλλοι κοιμούνται-εκείνο που θα δώσει χαρά σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, αυτό το μοναδικό που θα λάμψει την αγάπη και την ειρήνη σ' όλη την οικουμένη.

Εδώ αξίζει να παρακάμψω και να αναφερθώ με λίγα λόγια στις Εκδόσεις ΟΣΕΛΟΤΟΣ. Γεννήθηκε στις αρχές της κρίσης και προχωράει με βήματα σταθερά προοδευτικά. Αξίζουν συγχαρητήρια στην υπεύθυνη κ. Λένα Παντοπούλου, για την ξεχωριστή της ευγένεια και όλη την εξαιρετική της προσπάθεια σ' έχα χώρο όχι απλό και εύκολο.

 Η εκδήλωση της παρουσίασης, στο ρομαντικό χώρο του πιάνο bar Θέσις 7 στο Μοναστηράκι, στέφθηκε με χαρακτηριστικά ασυνήθιστα, για τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Το κλίμα ήταν ανθρώπινα ζεστό, μακριά από τη στυγνή εμπορική επιδίωξη. Η υπεύθυνη της παρουσίασης καθώς και όλοι οι ομιλητές, μας γνώρισαν την Έλενα καθώς και το έργο της, με λόγια απλά και ουσιώδη. Το μουσικό μέρος, με τα μελοποιημένα ποιήματά της απερίγραπτο!!υπέροχο!!Ο μουσικοσυνθέτης  Γιώργος Στεργίου, Καθηγητής του Ωδείου Φίλιππος Νάκκας που έκλεισε την παρουσίαση με δικές του διασκευές γνωστών μουσικών κομματιών, μας ενθουσίασε.

Καλοτάξιδο αγαπημένη μας Ελένη!Και εις άλλα με υγεία και πάντα καλή διάθεση!

 

 Στιγμές απλά αποτυπωμένες για το νέο ταξίδι στην ποίηση!

 

Η Ελένη, μου ανακάλυψε πως ο τρόπος γραφής μας, έχει κοινά και εγώ το επιβεβαιώνω. Είναι μυστήριο να μοιάζουν οι σκέψεις των ανθρώπων!

Με τις καλύτερες των εντυπώσεων και γλυκές ευχές στην Ελένη, στην κ. Παντοπούλου καθώς και σε όλους που συμμετείχαν, ως παρουσιαστές, ομιλητές ή θεατές -αναγνώστες.

Η Πρωτομαγιά των αγώνων!Η Πρωτομαγιά της άνοιξης.

 Καλό μήνα, γεμάτο από χρώματα αισιοδοξίας και αγάπης φτερουγίσματα.

 

Στεφάνι από την Αρκαδία και τη συλλογή της Αντωνίας!!

Η Πρωτομαγιά έχει μείνει χαραγμένη και μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά, πρώτα ως μέρα μνήμης, ως αιματοβαμμένος όρος. Στην συνέχεια σηματοδοτεί την απαρχή του καλοκαιριού, εκεί που κορυφώνεται η άνοιξη και ντύνει όλη τη φύση με μυριάδες χρώματα.

Στο παρόν κείμενο προσπαθώ να παρουσιάσω μια ιστορική αναδρομή με πληροφορίες και για τις δυο όψεις της μέρας, ως ηθική υποχρέωση στο αίμα που κύλησε...

Την Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο, η μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση των εργατών που ζητούσαν μεταξύ των άλλων και την καθιέρωση των οκτώ ωρών εργασίας, κατέληξε με τραγικά αποτελέσματα, καθόσον υπήρξαν θύματα και τιμωρήθηκαν οι υποκινητές του ξεσηκωμού.  Ουσιαστικά οι εξεγέρσεις (δεν ήταν μια αφού είχαν ξεσηκωθεί 600.000 εργάτες σε όλη των χώρα) του Σικάγου, έγιναν κατόπιν των επιτυχημένων αιτημάτων διεκδίκησης των εργατών του Καναδά το 1872.

Στην Ελλάδα, η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε από 
τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Καλλέργη το 1892. Το επόμενο έτος, περίπου 2.000 εργάτες ζητούσαν διαδηλώνοντας οκτάωρο, κρατική ασφάλιση για τα θύματα των εργατικών ατυχημάτων και η Κυριακή να είναι αργία.Το 1894,  σε μια συγκέντρωση με πολλή μεγάλη συμμετοχή εργατών  και τα ίδια αιτήματα.Σ' αυτή τη συγκέντρωση έγιναν συλλήψεις και τον Αύγουστο του ίδιου έτους η σύλληψη του Καλλέργη.

Στη Θεσσαλονίκη ξεσηκώθηκαν οι καπνεργάτες το 1936. Τον Φεβρουάριο οι εργαζόμενοι προχώρησαν στην κατάληψη ενός εργοστασίου, καθόσον είχαν απορριφθεί τα αιτήματα των εργατών. Στην συνέχεια συμπαραστάθηκαν και οι καπνεργάτες από τα άλλα εργοστάσια.Οι κρατικές δυνάμεις κινήθηκαν εναντίον τους και σε κάποια συγκέντρωση σκοτώθηκαν 7 ή 8 εργάτες. Υπήρξαν κι άλλα θύματα, από τις άλλες συγκεντρώσεις (12 νεκροί και 300 τραυματίες). Οι άδικες δολοφονίες των εργατών ήταν η πηγή έμπνευσης του Γιάννη Ρίτσου για τον "ΕΠΙΤΑΦΙΟ".

Την Πρωτομαγιά το αίμα συνέχισε να γράφει την ιστορία και να σημειώνει πως η ελευθερία και τα δικαιώματα..θέλουν θυσίες.

Το 1944 ...εκείνη την θλιβερότατη πρωτομαγιά στην Καισαριανή οι Γερμανοί εκτέλεσαν 200 Έλληνες, ως αντίποινα για το θάνατο ενός στρατηγού τους και 3 αξιωματικών, στους Μολάους της Λακωνίας στις 27 Απριλίου του ιδίου έτους. Σ' αυτό το σημείο θέλω να αναφέρω, ότι δεν έχει καμιά σημασία ο πολιτικός χώρος που ανήκαν.Σημασία έχει ότι η γη μας ποτίστηκε με αίμα, ότι οι μανάδες μέχρι που ξεψύχησαν πονούσαν για τα παιδιά τους. Σύμφωνα με μαρτυρίες στην περιοχή του Μετς έμενε μια κοπέλα, η Σεμίραμις από τη Χίο, η οποία μόλις είδε να κυλάει σαν ποτάμι το αίμα των εκτελεσθέντων από το γερμανικό φορτηγό που τους μετέφερε, η καρδιά της  δεν άντεξε.....το ρολόι της ζωής της σταμάτησε εκεί. Τους μελλοθάνατους τους είχαν πάει στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου και στη συνέχεια για την εκτέλεση στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Κατά τη μεταφορά τους από το Χαϊδάρι, πέταγαν σημειώματα στους περαστικούς με διάφορα μηνύματα για να τα δώσουν στους δικούς τους. Πέταγαν και μηνύματα που έγραφαν "Ζήτω η Ελλάδα" ,  "Ζήτω η λευτεριά". 

 Με τόσο αίμα που χύθηκε στο εξωτερικό αλλά και στην Ελλάδα, πως να μη χαρακτηριστεί η Πρωτομαγιά ως μέρα μνήμης!

Η δεύτερη είναι η ανθισμένη της μορφή! Ο εορτασμός αυτής της μέρας , έχει τις ρίζες του στους αρχαίους λαούς ,σχετιζόμενος με την άνοιξη.
Στην προχριστιανική Ευρώπη αρχικά εορτάζονταν ως εωσφορικές νύχτες. Αργότερα κατά τον εκχριστιανισμό αυτές οι γιορτές απαγορεύτηκαν ή έλαβαν χριστιανικό χαρακτήρα.
Στην Ελλάδα οι εορτασμοί γίνονται με εορτές λουλουδιών ως υποδοχή του μήνα. Παρελάσεις αλόγων με θέμα τα άνθη! Ανθοκομικές εκθέσεις και πολλά άλλα. !! 
Τα Ανθεστήρια ή  Διονύσια αποτελούσαν την πρώτη επίσημη γιορτή των ανθέων για τους  Έλληνες. Αρχικά η γιορτή ξεκίνησε από την Αθήνα και μετά πέρασε σε όλες τις ελληνικές πόλεις. Κατά τα Ανθεστήρια πομπές με κανηφόρες που κουβαλούσαν λουλούδια κατευθύνονταν προς τα ιερά. Ο Μάιος  κατά την πλούσια μυθολογία μας, πήρε το όνομά του από την Μαία που ήταν μια από τις Πλειάδες και μητέρα του θεού Ερμή. Υπάρχει κι άλλη μια εκδοχή, σύμφωνα με την οποία το όνομα το απέκτησε από τη ρωμαϊκή θεότητα Μάγια που ήταν σύζυγος του Ήφαιστου. 
Σήμερα οι άνθρωποι τη μέρα την έχουν συνδέσει απόλυτα με το φαγοπότι και τα άνθη, δίχως να θυμούνται  τους αγώνες και το αίμα των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους τότε.
Κατά τη γνώμη μου , πρέπει να εξηγούμε στα παιδιά τι εορτάζουμε, τι τιμούμε, ήθη, έθιμα, ιστορικά και πολιτισμικά στοιχεία. Δεν τα βοηθάμε σε κάτι με το να τα αφήνουμε αδαή ή να τους παρουσιάζουμε σαν στάση ζωής στις εορτές μόνο το φαγητό και το γλέντι. 

Ειλικρινά οι εποχές μας είναι αυτές της τεράστιας απορίας....για όλο το αίμα και τους αγώνες που πήγαν χαμένοι....τι σημαίνει η τόση ανεργία στην Ελλάδα;Τι σημαίνει η αύξηση των αστέγων καθημερινά;Τι σημαίνει να φεύγουν οι επιστήμονες σαν οικονομικοί μετανάστες και στη χώρα μας να γίνονται ιδιοκτήτες λαοί άλλων χωρών;Τι σημαίνει η συνεχής αύξηση των προϊόντων;Τι άλλο από το ότι οι αγώνες δεν βρήκαν έδαφος;

Εύχομαι και προσεύχομαι για καλύτερες μέρες και για έναν Μάη που μαζί με τα λουλούδια θα χαίρονται αληθινά και οι ψυχές μας..

Ας είναι οι αγώνες μας για το καλύτερο όλων κι όχι για προσωπικά συμφέροντα.

Καλή Πρωτομαγιά με μνήμη και μαγιάτικο στεφάνι!! 

Aρχαία Ολυμπία!Ένας ανεκτίμητος ελληνικός θησαυρός.

 Ένας ιερός τόπος, παγκόσμια γνωστός.Αναμφισβήτητα μια δάδα που παραμένει το άναμμα της ιστορίας, στο διάβα των αιώνων. Η Ολυμπία! μια νεράιδα που στέκει αγέρωχη ανάμεσα στα άπλετα δώρα της φύσης, της δυτικής Πελοποννήσου. Ο Κρόνιος λόφος την κρατάει στην αγκαλιά του και αυτή στεφανωμένη απ' τις ελιές, αναπνέει το οξυγόνο απ' τα πεύκα, μεθάει απ'' τα ποικίλα άνθη την άνοιξη, ονειρεύεται με τα πολύχρωμα φύλλα το φθινόπωρο, λούζεται στα νερά του ποταμού Αλφειού, πλένει τους λευκούς  χιτώνες  της στον ποταμό Κλαδέο.

Η ποιήτρια Καλλιόπη Δημητροπούλου που μεγάλωσε στην περιοχή, γράφει στο θησαυρικό ποίημά της  ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ.

                                               Ταξιδεύω στις ρίζες του χρόνου.

                                               H Oλυμπία στο άρμα της,

                                               γη του πάλλευκου χρώματος,

                                               στο ιερό της Άλτεως

                                               λαμπρύνει το φως της,

                                               δώρημα στην ανάσα του κόσμου.

Ήταν γνωστή στην αρχαία Ελλάδα για το τρανό ιερό που ήταν αφιερωμένο στον Δία, τον πατέρα των θεών. Παρόλο που η θέση της δεν ήταν σε κεντρικό σημείο, είχε καθιερωθεί ως το πιο σημαντικό θρησκευτικό και αθλητικό κέντρο. Η Ολυμπία γέννησε τους Ολυμπιακούς αγώνες που πραγματοποιούνταν κάθε τέσσερα χρόνια προς τιμήν του Δία. Οι αγώνες αυτοί από την αρχαιότητα έως σήμερα ακτινοβολούν παγκοσμίως.

  Σύμφωνα με τη μυθολογία, χαρακτηρίζονται δυνατές οι σχέσεις του τόπου, με τον Πέλοπα, το βασιλιά της περιοχής καθώς και με τον Αλφειό , έναν θεό των ποταμών.

       Από το προαναφερόμενο ποίημα.
                                    Αγγίζω τους κίονες,
                                    σφυρηλατούμαι στο φως τους,
                                    της ηλιόπετρας το θάμα φορώ.

 Τα αρχαιολογικά ευρήματα στην Ολυμπία είναι πάρα πολλά και σημαντικά. Στους πρόποδες του Κρονίου λόφου έχουν ανακαλυφτεί τα παλαιότερα, σύμφωνα με τις αρχαιολογικές μελέτες. Επίσης έχουν βρεθεί πολλά όστρακα, στο βόρειο πρανές του σταδίου.Στην περιοχή που βρίσκεται το Νέο Μουσείο καθώς και στην περιοχή της Άλτεως, βρέθηκαν ίχνη που μαρτυρούν κατοίκηση στις τρεις περιόδους της Εποχής του Χαλκού. Ένας τύμβος μεγάλων διαστάσεων, φαίνεται να κατασκευάστηκε στην Πρωτοελλαδική ΙΙ περίοδο (2800 -2300 π.Χ.).Τα πρώτα αψιδωτά κτίρια του οικισμού οικοδομήθηκαν , πάντα σύμφωνα με τις μελέτες των ειδικών, στην Πρωτοελλαδική ΙΙΙ περίοδο (2150 -2000 π.Χ).

Στις αρχαιολογικές μελέτες, αναφέρεται ότι τον 11ο π.Χ πλησίον της Ολυμπίας, εγκαταστάθηκαν οι Αιτωλοί και ίδρυσαν το κράτος της Ήλιδας. Η διαμόρφωση της Άλτεως άρχισε περί το 10ο -9ο αι. π.Χ. Η λατρεία πλέον του Δία γινόταν σ' αυτό το κυριολεκτικά πνιγμένο στο πράσινο, τοπίο. Αναφέρεται πως δεν είχαν στην αρχή, κτίρια ή άλλα οικοδομήματα. Ειδώλια στα οποία απεικονίζεται ο Δίας, σημειώνονται στην Γεωμετρική εποχή. Ο Ίφιτος ο βασιλιάς της Ήλιδας, ο Κλεοσθένης της Πίσας και ο Λυκούργος της Σπάρτης αναδιοργάνωσαν το 776 π.Χ αγώνες που τιμούνταν ο Δίας.Τα Ολύμπια έγιναν γνωστά στο παννελήνιο και τελούνται κάθε τέσσερα χρόνια.

Τα στοιχεία των αφιερωμάτων μαρτυρούν πως η ανάπτυξη του ιερού άρχισε στην Αρχαϊκή εποχή και τότε κτίστηκαν τα μνημεία του ναού της Ήρας, του Πρυτανείου, του Βουλευτηρίου, των θησαυρών και του πρώτου σταδίου. Ο ναός του Δία, ένα μεγαλοπρεπές οικοδόμημα, κτίστηκε το 470 -456 π.Χ.
Είναι πάρα πολλά τα στοιχεία που αναφέρονται με λεπτομέρειες σε κάθε σπιθαμή της ευλογημένης γης.Γι' αυτό το αφιέρωμα, που αποτελεί φόρο τιμής σε όλους όσους βοήθησαν να διατηρηθεί αυτός ο τόπος καθώς επίσης στους Έλληνες και Φιλέλληνες όλου του κόσμου, θεωρώ πως δεν απαιτείται η λεπτομερής αναφορά στις μελέτες.

Η Γαλλική Επιστημονική Αποστολή στην Πελοπόννησο, με αρχηγό το στρατηγό N. J. Maison, πραγματοποίησε την πρώτη ανασκαφή στην Ολυμπία. Τότε ήρθε στο φως ένα τμήμα του ναού του Δία και μέρη από τις μετόπες που υπήρχαν σ' αυτόν.Πολλά απ' αυτά τότε, μεταφέρθηκαν στο Μουσείο του Λούβρου.Συστηματικά η έρευνα του ιερού ξεκίνησε το 1875 από το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο.

 

 Το πιο  δημοφιλές άγαλμα που σχετίζεται με τον τόπο είναι αυτό στο οποίο απεικονίζεται ο Ερμής, ο οποίος στηρίζεται στον κορμό ενός δέντρου και κρατά στο αριστερό χέρι του το μικρό Διόνυσο. Λέγεται πως όταν γεννήθηκε ο Διόνυσος, ο Δίας προσπαθώντας να τον προστατέψει από την οργισμένη Ήρα, τον έδωσε στο Ερμή που του είχε εμπιστοσύνη,ώστε να τον μεταφέρει στις αδελφές της μητέρας του. Ουσιαστικά ο Πραξιτέλης που χρησιμοποίησε όλη του την τέχνη σ' αυτό το δημιούργημά του, δείχνει κάποια στιγμή ξεκούρασης στο ταξίδι. Κάποιοι λένε ότι στο χέρι που λείπει, ο Ερμής κρατούσε ένα τσαμπί σταφύλι που αποτελεί σύμβολο του Διονύσου και το έδειχνε στο θεό.

 

Συνεχίζοντας με στίχους του ως άνω αναφερόμενου ποιήματος.
          
                     Στα δωρικά τα μάρμαρα ανεμίζει
                     της θεάς η χρυσοποίκιλτη κόμη
                     αναριγά ο Ερμής και ο μικρός Διόνυσος
                    στ' ανάλαφρο χέρι του Πραξιτέλη.


Ο Τάκης Δημόπουλος ( 1898 - 1981) , στο βιβλίο του Η ΟΛΥΜΠΙΑ και ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ, γράφει: 'Το καθολικό νόημα και το βάθος της ουσίας της Ολυμπίας το δέχεται κανείς απ' την πρώτη στιγμή που θα βρεθεί σ΄ αυτή: η Ολυμπία, ως τοπίο, πρώτα -πρώτα διαποτίζει τον επισκέπτη μ' ένα βαθύτατο συναίσθημα μυστικής και απέραντης σιωπής".

" H Oλυμπία είναι ένας χώρος αυθύπαρκτος φυσικά περικλεισμένος στον ευατό του, ένα τέμενος. Η φυσική, όπως και η κρυφή της ιστορική αυτοσυγκέντρωση, ποτίζοντας τον άξιον επισκέπτη από απέραντη ευλάβεια, τον υποτάσσουνε στο μυστικό της κέντρο κι ύστερα σιγά σιγά ξανοίγουνε στα μάτια του ολοένα και πιο καθαρά την ιεραρχική διαβάθμιση, που εκφράζει η πλαστική συγκρότησή της".


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Το μεγαλείο του αρχαιολογικού χώρου έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την παρούσα κατάσταση στο χωριό.
Υ.Σ
Σχετικά με το χωριό το περασμένο καλοκαίρι δημοσιεύτηκε ένα δοκίμιό μου, στο οποίο εξέφραζα την ανησυχία μου για το μέλλον του, καθόσον εν μέσω τουριστικής περιόδου η ατμόσφαιρα από την έλλειψη κίνησης ήταν νεκρική.



 

               

O OMIΛΟΣ ΦΙΛΙΠΠΩΝ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΣ "ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ" ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ.

Σήμερα, ημέρα της εορτής του Αγίου Γεωργίου, στο Επιτάλιο Ηλείας αναβίωσε για ακόμη μια φορά,  το έθιμο της "κουλούρας" όπως λέγεται.

 

 Ο Όμιλος Φιλίππων Ανδραβίδας "ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ" έδωσε το παρόν, με εκπροσώπους τον αντιπρόεδρο κ.Δημήτρη Δρακόπουλο,τους οικονομικούς διαχειριστές κ. Χαρίλαο Γεωργιόπουλο και κ.Νικόλαο Μπαλατλή καθώς και τον επίτιμο πρόεδρο κ. Αντώνη Αγραπίδη.

 

 Οι Σπαρτακιστές δηλώνουν παρόντες σε κάθε σοβαρή εκδήλωση με σκοπό τον πολιτισμό και την παράδοση.

Οι εκπρόσωποι του Ομίλου, εισέπραξαν θερμά συγχαρητήρια από τους παρευρισκομένους καθώς επίσης και τους αρμοδίους της οργάνωσης του δρώμενου.

 Η κοινωνία έχει ανάγκη από άτομα και φορείς που δηλώνουν ταξιδευτές της ιστορίας του τόπου τους, που υπηρετούν με αρχές τα πιστεύω τους, που μεταλαμπαδεύουν την αγάπη γι' αυτό που κάνουν στους νέους.

Το ιδιαίτερο σε εκδηλώσεις τέτοιου τύπου, είναι πως δίνεται αξία στο ηθικό μέρος και αυτό επιβεβαιώνεται με το έπαθλο της κουλούρας, το οποίο δόθηκε στους συμμετέχοντες και στους εκπροσωπούντες του Ομίλου.

 

 Όπως έχω ξαναγράψει, η ανάπτυξη της ομαδικότητας, είναι αυτό που χρειάζεται για να προοδεύσει μια κοινωνία.

 Στον συγκεκριμένο Όμιλο, από τον πρόεδρο μέχρι και το μικρότερο μέλος, ο καθένας βοηθά με τον τρόπο του. Σαν παράδειγμα δείχνω το όχημα μεταφοράς των αλόγων που ανήκει στον πρόεδρο τον κ. Κωνσταντίνο Κοτσαύτη.

 Οι φωτογραφίες είναι από τον κ. Νικόλαο Μπαλατλή.
Εύχομαι και του χρόνου με υγεία και χαρά για όλους. Εύχομαι οι Σπαρτακιστές να μας χαρίζουν πολλές όμορφες εικόνες.
Αξίζουν σε όλους σας συγχαρητήρια γιατί σε τόσο δύσκολους καιρούς, δεν παύετε τον αγώνα!!