8η Μαρτίου..ιστορική αναδρομή, σκέψεις, νοήματα.

Η 8η Μαρτίου εορτάζεται, ως η διεθνής ημέρα των δικαιωμάτων της γυναίκας. Οι ρίζες της απλώνονται στην 8η Μαρτίου 1857, όταν ξεσηκώθηκαν εργάτριες σε κλωστοϋφαντουργία της Νέας Υόρκης, διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. H αναφερόμενη ημερομηνία θεσπίστηκε επίσημα από τον ΟΗΕ το 1977. Στην Πατρίδα μας, η  Καλιρρόη Παρρέν ιδρύτρια του Λυκείου Ελληνίδων, αποτελεί την πρώτη Ελληνίδα φεμινίστρια. Η δράση της για γυναικεία θέματα ήταν γνωστή στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, με τη συμπαράσταση του συζύγου της.

Στην πατρική μου οικογένεια, η γυναίκα είχε σπουδαία θέση. Ως εκ τούτου ένιωθα μεγάλη έκπληξη για τη γενικότερη θέση της γυναίκας, η οποία ήταν συνδεδεμένη με ανάρμοστη έως βίαιη συμπεριφορά, ιδιαιτέρως στην επαρχία πριν 40 χρόνια.Ακόμη θυμάμαι ότι αρκετά από τα κορίτσια που μεγαλώναμε μαζί, δεν μπορούσαν να φορέσουν παντελόνι, δεν μπορούσαν να βγούν βόλτα, δεν μπορούσαν να μιλήσουν με αγόρι, δεν μπορούσαν να χορέψουν. Σε αρκετές οικογένειες ήταν δεδομένη η συναισθηματική αλλά και η σωματική βία, όχι μόνο από το σύζυγο αλλά πολλές φορές και από μέλη της πατρικής του οικογένειας προς τη σύζυγό του (νύφη).

Το 1984, ο αδερφός μου μια μέρα ερχόμενος από την Αθήνα, κρατούσε ένα βιβλίο που εξακολουθεί να έχει σημαντική θέση στη βιβλιοθήκη μου.Είναι το "Γυναίκες, Φυλή και Τάξη" της Άντζελα Ντέιβις.Το περιεχόμενό του, με ευαισθητοποίησε πολύ στα θέματα των γυναικών με βαρύτητα στις μελαμψές γυναίκες. Ακολουθεί ένα μικρό αφιέρωμα σ' αυτές τις ξεχωριστές προσωπικότητες κατά την άποψή μου.

 

Η θέση των μελαμψών γυναικών.

  Οι μελαμψές γυναίκες είχαν τη χειρότερη αντιμετώπιση στα εργοστάσια της Αμερικής. Μια ηλικιωμένη μαύρη το 1930 είχε πει σχετικά με τις συνθήκες διαβίωσης που τους παρείχαν οι εργοδότες, "είχαμε κάτι παμπάλαιες άθλιες καλύβες από πασσάλους, και άλλες τρύπες ήταν βουλωμένες με λάσπη και βρύα και άλλες όχι.Δεν είχαμε καλά κρεβάτια.Μόνο κάτι σανίδες καρφωμένες στον τοίχο..".
Οι γυναίκες της συγκεκριμένης φυλής, έπεφταν συνεχώς θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης και σ' αυτές η ιδεολογική εξύψωση της μητρότητας, όσο δημοφιλής κι αν ήταν το 19ο αιώνα, δεν έφτανε ποτέ.
Κυρίως τις χρησιμοποιούσαν ως σκλάβες, οι οποίες στα μάτια των δουλοκτητών ήταν εργαλεία που εξασφάλιζαν την αύξηση όχι μόνο του εργατικού δυναμικού, αλλά του παραπάνω υψηλού κέρδους.
Έκαναν παιδιά που τους τα έπαιρναν και τα πουλούσαν.
Όταν ήταν έγκυες για να μπορούν να εργαστούν, έσκαβαν στο χώμα λακκούβα που να χωράει την κοιλιά τους, ώστε να μπορούν να τη στηρίξουν.
Άλλα στοιχεία αναφέρουν ότι οι λεχώνες που δούλευαν χωρίς να μπορούν να θηλάσουν, δεν είχαν τη δυνατότητα μεγάλης απόδοσης λόγω του πρησμένου στήθους με αποτέλεσμα οι εργοδότες να τις χτυπούν με το βούρδουλα.
Τα παιδιά τους κάποιες τα άφηναν με τα ηλικιωμένα πρόσωπα της οικογένειας αν υπήρχαν.Άλλες τα έπαιρναν μαζί τους και τα ακουμπούσαν στο χώμα.Για περισσότερη ασφάλεια επινόησαν το σημερινό μάρσιπο, δηλαδή έκοβαν κομμάτια λινάτσας και δένοντάς τα χιαστί, κουβαλούσαν τα παιδιά στην πλάτη τους.
Ο ρατσιμός και η ανισότητα που δέχτηκαν οι μαύρες γυναίκες, ειλικρινά δεν περιγράφεται. Λέγεται ότι ακόμη και στη δεκαετία του 1940 στα υπαίθρια παζάρια της Νέας Υόρκης, ενοικιάζονταν για υπηρέτριες από τις λευκές, οι οποίες σπάνια τότε δούλευαν στα σπίτια. Οι λευκές γυναίκες δηλαδή ασκούσαν εξίσου σκληρή συμπεριφορά στις μαύρες, όπως και οι εργοδότες.
Το 1793 μια πρώην σκλάβα δημιούργησε ένα σχολείο, για παιδιά της φυλής της.
Αναφέρεται επίσης ότι τρία λευκά κορίτσια , που προσπάθησαν να βοηθήσουν μια μελαμψή συμμαθήτριά τους, κινδύνεψαν με την ίδια τους τη ζωή.

 Λίγα στοιχεία από την ιστορία, σχετικά με τη θέση της γυναίκας.

Κατά την προϊστορική εποχή η γυναίκα κατείχε την πρώτη θέση. Το ίδιο παρατηρήθηκε και στα μινωικά χρόνια . Αργότερα όμως η θέση του γυναικείου φύλου έπεσε χαμηλά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα από την αρχαιότητα μέχρι πριν από κάποιες δεκαετίες να θέση να διατηρείται κατώτερη από τους άνδρες.

Στη συνέχεια ο θεσμός της μητριαρχίας άκμασε. Η θέση της γυναίκας διαφοροποιήθηκε αφού λατρεύτηκε και θαυμάστηκε σαν θεά της γονιμότητας, σαν η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, σαν το κέντρο της γης.

 Στην κοινωνία της μινωικής Κρήτης, οι γυναίκες είχαν πολύ καλή θέση, αφού απολάμβαναν δικαιώματα και ελευθερίες όπως οι άνδρες.Παρευρίσκονταν σε γιορτές και εκδηλώσεις, περιποιημένες με όμορφα ρούχα και στολίδια.

Ίδια χαρακτηριστικά υπήρχαν και στην  αρχαία Σπάρτη.

Τραγική ήταν και η θέση της γυναίκας κατά τη χρονική περίοδο του Μεσαίωνα, που διαδέχτηκε την Αρχαιότητα και τελείωσε με την Αναγέννηση.Εκείνη την περίοδο τον αυταρχικότερο ρόλο τον είχε η  Εκκλησία (Καθολική), που τη γυναίκα τη θεωρούσε το πιο αμαρτωλό σύμβολο.Προς εξάγνιση έστελνε τις γυναίκες στην πυρά, όπως έκαιγαν τις μάγισσες. Πολλές φορές κακοποιούνταν από τους ιεράρχες των δικαστηρίων..

Την ίδια σκληρή αχαρακτήριστη θέση είχε το γυναικείο φύλο, κατά την εποχή της φεουδαρχίας.

Βελτίωση κυρίως διακρίνεται από το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.

 Η γυναίκα κατά τη διάρκεια της ιστορίας του ανθρώπινου γένους, έχει δεχτεί ύμνους αλλά και ταπεινωτική αντιμετώπιση. Πέρασε χρονικές περιόδους που δοξάστηκε, καθώς και εποχές της απόλυτης καταπίεσης.

 

Η Χριστιανική Εκκλησία έχει τη γυναικεία μορφή στην υψηλότερη θέση "την Υψηλοτέρα των Ουρανών". Η γυναίκα αποτελεί το όμορφο και ρομαντικό ανθρώπινο φύλο. Φέρνει το μήνυμα της αναγέννησης στα σωθικά της. Αποτελεί την αγκαλιά της θαλπωρής και της αγάπης. Είναι η μάνα, η αδερφή, η φίλη. Είναι η επίσημη αγαπημένη, η αξεπέραστη ερωμένη.Για τον κάθε της ρόλο υμνήθηκε από τους λογοτέχνες, τραγουδήθηκε για την ομορφιά της...

Εύχομαι με σεβασμό στην ίδια τη γυναίκα, να συνεχίζουμε να προοδεύουμε και να υμνούμε τις γυναίκες που πρωτοξεσηκώθηκαν!
Δυστυχώς το φεμινιστικό κίνημα παρερμηνεύτηκε με αποτέλεσμα αρκετά όμορφα χαρακτηριστικά μας να εξαλειφθούν.
Η μητρότητα από πολλές γυναίκες παραμελήθηκε, η ομορφιά από ένα μεγάλο ποσοστό ερμηνεύτηκε ως  προκλητική εμφάνιση.
Η τάση για φροντίδα απαξιώθηκε και θυσιάστηκε μπρος...στα ψεύτικα ρεύματα του μοντερνισμού.
Πιστεύω στον επαναπροσδιορισμό των καταστάσεων, καθόσον υπάρχουν γυναίκες που διαπρέπουν σε όλους τους τομείς και αυτές αποτελούν το αισιόδοξο φως για το συγκεκριμένο φύλο.

Από διάφορους φορείς αλλά και από παρέες γυναικών, συνηθίζεται η 8η Μαρτίου να αποτελεί μια μέρα αφιερωμένη μόνο στο γλέντι.Ίσως η ποιότητα του εορτασμού να βρίσκεται στο συνδυασμό της συνάντησης με  ένα πρόγραμμα βοήθειας γυναικών που αντιμετωπίζουν προβλήματα ή επίσκεψης σε γυναικείες πτέρυγες των φυλακών ή ότι άλλο παρόμοιο...μια ενδιαφέρουσα ομιλία. 

Εύχομαι όσες δεν αντιμετωπίζουν εμπόδια και ζουν στη θέση που τους αξίζει, να δραστηριοποιούνται υπέρ των γυναικών που υποφέρουν.
Εκτός της ισότητας των δυο φύλων, πρέπει να πετύχουμε την ισότητα  μεταξύ μας ως γυναίκες. Δεν μπορούμε να μιλάμε για εξέλιξη όταν θέτουμε τη λευκή φυλή ανώτερη από τη μαύρη..
Δεν μπορούμε να γιορτάζουμε θέτοντας ως όρους στις εκδηλώσεις μας να μην λάβουν μέρος οι μεγαλύτερες ή ηλικιωμένες γυναίκες.
Θεωρώ έλλειψη καλλιέργειας να συζητάμε περί φεμινισμού και όταν στο δρόμο ή στα συγκοινωνιακά μέσα συναντάμε γυναίκες άλλου χρώματος, να δείχνουμε την αποστροφή μας....

Όσο για τις δολοφονίες γυναικών του τελευταίου καιρού,ούτε συζήτηση αιτιολόγησης των θυτών.Δυστυχώς όμως όποιος φέρεται βίαια συ γυναίκα, με τον ίδιο τρόπο φέρεται σε παιδιά, στον οποιοδήποτε.Γι" αυτό απαιτείται αλλαγή των νόμων..αλλαγή της νομοθεσίας για την αντιμετώπιση κάθε παρανοϊκού στοιχείου.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ “Γυναίκα”

Γυναίκα, αν θες αντρίκεια να δουλέψεις
για τον ξεσκλαβωμό σου, δε σε φτάνει
να κάψεις, να σκορπίσεις, να ξοδέψεις
το χρυσάφι, τη σμύρνα, το λιβάνι
στο νέο βωμό. Μέσα σου πρώτα κάψε
το τριπλό ξόανο που τους δούλους κάνει,
Συνήθεια, Κέρδος, Πρόληψη. Και σκάψε,
και του παλιού καιρού τα παραμύθια,
κι ας ειν’ όμορφα, μια για πάντα θάψε.
Α! τα μεστά καμαρωτά σου στήθια
βραχνάς τα πνίγει, πνίχ’ τον, πολεμίστρα
για την Αγάπη και για την Αλήθεια.
Πάντα μαζί σου κ’ η Ομορφιά η μεθύστρα.

 ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ  

 Iδού, αυτές οι γυναίκες φέρνονται θαυμαστά· αυτές είναι μεγαλόψυχες, και λένε ότι μαθαίνουν από μας· δε δειλιάζουν, μολονότι τους επάρθηκε η ελπίδα που είχαν να γεννήσουν τέκνα για τη δόξα και για την ευτυχία. Eμείς λοιπόν μπορούμε να μάθουμε απ’ αυτές και να τες λατρεύουμε έως την ύστερην ώρα.....
(ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ)

Οι πνευματικοί άνθρωποι μιλούν με τα έργα τους.Λίτσα Δημητροπούλου.

 Πριν λίγες μέρες είχα ενημερωθεί για την παρουσίαση του εικονιζόμενου βιβλίου.Επιθυμούσα πολύ να παραστώ αλλά και να αποκτήσω το αναφερόμενο ποιητικό έργο, επειδή ένιωσα μια ιδιαίτερη έλξη από τον τίτλο και τη φωτογραφία στο εξώφυλλο. Για κάποιο λόγο αναγκάστηκα να απουσιάζω από την όμορφη εκδήλωση (όπως έμαθα από φίλους). Τη συγγραφέα δεν τη γνώριζα. Όπως κάνω πάντα, σκέφτηκα, ότι μετά τη μελέτη του βιβλίου θα επιδιώξω την επικοινωνία μαζί της. 

 

Η  μεγάλη έκπληξη με περίμενε σήμερα στην τελετή της κοπής της πίττας 2017, του  Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων και του Συνδέσμου Αμμοχωστιανών Ελλάδος. Στο τραπέζι που καθόμασταν ήρθε μια ευγενέστατη Κυρία, η οποία κρατούσε το προαναφερόμενο βιβλίο. Βλέποντάς το, ένιωσα πολύ μεγάλη χαρά.Γνωριστήκαμε με τη συγγραφέα!!!και ξεφυλλίζοντάς το, συνειδητοποίησα ότι έχουμε κοινή ιδιαίτερη πατρίδα, το Νομό Ηλείας. Τα συναισθήματά μου δεν περιγράφονται.

 Συμμετείχε στην ξεχωριστή εκδήλωση, με την απαγγελία ενός ποιήματός της, για το οποίο δεν βρίσκω λόγια που να μπορούν να το περιγράψουν.Η ποίηση δεν είναι εύκολος δρόμος....όταν οι λέξεις συνθέτουν στίχους, που μαγεύουν και σε ταξιδεύουν στις εποχές και στα γεγονότα...ο δρόμος δείχνει να κατακτάται.

 

Η ποιητική ικανότητα της κ. Δημητροπούλου,  είναι αντικειμενικά υψηλή, όπως στα υψηλότατα σκαλοπάτια της μόρφωσης ανήκει και το επίπεδό της, με πλουσιότατο βιογραφικό σπουδών και έργου. Εδώ θέλω για ακόμη μια φορά να τονίσω, την απλοϊκότητα της πλειοψηφίας των καλλιεργημένων ανθρώπων. Μιλήσαμε και περπατήσαμε στην οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου, που έσφυζε από κόσμο.Νιώσαμε όλοι πως γνωριζόμασταν από καιρό.

 Η ποιητική συλλογή της πολυβραβευμένης ποιήτριας, αποτελεί κόσμημα.Αξίζει να μελετηθεί.!!Λίτσα, καλοτάξιδο το βιβλίο σου.Και εις άλλα με υγεία!!Εύχομαι χαρά και δύναμη για το σπουδαίο έργο που επιτελείς  και ως εκπαιδευτικός. Νιώθω υπερηφάνεια που είσαι γέννημα του Νομού Ηλείας.

 Τελικά, οι πνευματικοί άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη επίδειξης, δεν είναι αλαζόνες, δεν ξεχωρίζουν λόγω έπαρσης!Μιλάνε με τα έργα τους και το γλυκό ανθρώπινο χαμόγελό τους!

Oι Χαιρετισμοί της Παναγίας.

 

Σήμερα 22 Μαρτίου είναι οι Α' Χαιρετισμοί της Παναγίας.

Τους Χαιρετισμούς, αποτελούν οι στίχοι από το ωραιότερο ποίημα των εποχών, τον Ακάθιστο Ύμνο. Σύμφωνα με τις πηγές, γράφτηκε τον 6ο αιώνα μ.Χ και απευθύνει ευχαριστίες, ύμνους, προσευχές προς την Παναγία. Οι στίχοι περιέχουν τόσο γλυκά λόγια με πλούσιο και βαθυστόχαστο νόημα, που πολλοί λογοτέχνες ανεξάρτητα εάν πιστεύουν ή όχι, έχουν εμπνευστεί και αποδίδουν άριστες κριτικές γι' αυτό το έργο.

Ο δημιουργός των Χαιρετισμών, σύμφωνα με τις έρευνες πρέπει να είναι ο άγιος Ρωμανός ο Μελωδός. Το ποίημά του, ανήκει στα μελοποιημένα έργα και σαν είδος στην κλασική βυζαντινή μουσική που ονομάζεται "κοντάκιο". Έχει 24 στροφές (οίκους) που αρχίζουν με τη σειρά, από τα 24 γράμματα της αλφαβήτου.

Τον 7ο αιώνα στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη, ο λαός έψαλλε τον Ακάθιστο ύμνο , όταν σύμφωνα με θαύμα της Παναγίας, σώθηκε η Πόλη από την επίθεση των Αβάρων.

 Το γνωστότερο τροπάριο των ημερών είναι το  «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ».

Η Ορθόδοξη Εκκλησία ψάλλει τους Χαιρετισμούς κάθε Παρασκευή βράδυ, τις πρώτες 5 εβδομάδες της Μεγάλης Σαρακοστής.Ουσιαστικά μοιράζουμε τους Χαιρετισμούς σε 4 κομμάτια, που λέγονται "στάσεις"  και λέμε από ένα κάθε Παρασκευή, ενώ την 5η Παρασκευή λέγεται ολόκληρο το έργο.

Εύχομαι με υγεία και πνευματική ηρεμία να βιώσουμε τη Σαρακοστή και να ξανάρθει η ώρα να απολαύσουμε στα πνευματικά μας καταφύγια τους μελιστάλαχτους στίχους των Χαιρετισμών.

Φέτος πρέπει να ευχηθούμε πιο  δυνατά,μέσα απ" την ψυχή μας για τα αληθινά αγαθά και στην Πατρίδα μας,μαζί με την συνεχή δέηση για ειρήνη στην ανθρωπότητα!

Να ευχηθούμε και να προσπαθούμε για την κοινωνία της χώρας μας, για την κοινωνία όλου του κόσμου.

Να ευχηθούμε η Παναγία να στέκει δίπλα στους ανθρώπους που μάχονται απ' τη θέση τους σε κάθε τομέα.

Να ευχηθούμε για τις αδικοχαμένες ψυχές και τους οικείους τους που θα έχουν τον αιώνιο Σταυρό.

56!!με χαρές και λύπες,αλλά με τον ήλιο για πάντα στην ψυχή!

Το κείμενο με κάποιες  αλλαγές είναι του 2017.

 

56!!με χαρές και λύπες,αλλά ..

με τον ήλιο για πάντα στην ψυχή!

Με την καρδιά,

στης αιώνιας άνοιξης 

τους πολύχρωμους ανθούς 

και για συμπόρευση 

ανθρώπους εξαιρετικούς!

  

ΑΝΔΡΑΒΙΔΑ στο πατρικό σπίτι...
1968

Την επομένη της Τσικνοπέμπτης του 1968 απόγευμα κατά τις 19.00 αντίκρισα τον κόσμο.Ήταν 23 Φεβρουαρίου, όταν η μάνα μου μετά από πολύ δύσκολο τοκετό, ελευθερώθηκε από το βάρος των 5+ περίπου κιλών μου!Πως να μην ήταν δύσκολος ο τοκετός που εκτός του μεγέθους...είχε και την έντονη υπερκινητική παρουσία μου..χα..χα. Αυτό μου το έλεγαν οι γονείς μου αλλά και οι μεγαλύτεροι!

Η φωτογραφία στην οποία είμαι τεσσάρων χρονών, σε μια ανθισμένη βυσσινιά μαρτυράει τα έντονα χαρακτηριστικά του "σκελετωμένου" σώματός μου...νομίζω πως τα κουμπιά μετά τη φωτογράφιση κόπηκαν!!Το σκηνικό δηλαδή η ξύλινη σκάλα και στα μαλλιά ένας άσπρος φιόγκος σαν προπέλα, ήταν μια θείας μου Αθηναίας.

Αυτή η φωτογραφία μου χαρίζει απίστευτο γέλιο ...όποτε κι αν τη θωρώ.Μέτωπο και μάγουλο...τροφαντά τροφαντά....

Η γέννηση!! 
Με γέννησε στο σπίτι όπως και άλλα τέσσερα παιδιά (εκ των οποίων το ένα, έφυγε 17 ημερών), στην Ανδραβίδα. Στον τοκετό τη βοήθησε η κυρά Σόνια, η μαμή, η οποία ακριβώς λίγη ώρα πριν δίπλα απ' το σπίτι μας, είχε την τύχη να ξεγεννήσει την όμορφη γουρουνίτσα της γειτόνισσας..Έτσι πανέτοιμη από τα νεογέννητα λαχταριστά γουρουνάκια, αντίκρισε εμένα το λαχταριστό πεντάκιλο μωρό.

Οι γονείς μου είχαν ήδη  δυο αγόρια και ένα κορίτσι.
Ο πατέρας που λάτρευε την αδερφή μου, προσευχήθηκε
στην Παναγία, ώστε αν κάνουν κι άλλο παιδί,να αποκτήσουν κορίτσι για να έχει παρέα η Μαρία του!!Ήταν όπως λένε όσοι τον γνωρίζανε "΄αγιος" άνθρωπος και η Παναγία του έκανε το χατίρι.Λογικά πρέπει να έχω και εγώ λίγη ευλογία !!

 

Αυτή η κορνίζα είναι δώρο του Ανδρέα, ο οποίος με αποκαλούσε και Λύκο..καθόσον όταν χρειάζεται ..βγάζω την άλλη μούρη.(χαχα)

 

 Η αλήθεια είναι πως μεγάλωσα σ' ένα απλό σπίτι δίχως πολυτέλειες, αλλά με άπειρη αγάπη, με πολλά βιβλία (όποιο νέο παιδικό βιβλίο και παραμύθι κυκλοφορούσε το είχα πρώτη), πολλές κούκλες και παιχνίδια, πολλά όμορφα ρούχα, πολλά μήλα και μπανάνες, αφού αποτελούσαν τα αγαπημένα μου φρούτα και φυσικά ατελείωτα πακέτα με καραμέλες!!Για όλα αυτά ευθύνονται οι 3 μεγαλύτεροι. Ο Ανδρέας μου έφερνε κάθε μήνα βιβλία και καραμέλες από την Αθήνα. Ο Αντώνης ωραία παπούτσια και παιχνίδια. Η Μαρία βλέποντας άλλες κυρίες στη γειτονιά να προσπαθούν να ταΐσουν τα αδύνατα μωρά  με διάφορα τεχνάσματα, έκανε κι αυτή το ίδιο..αγνοώντας την ασταμάτητη όρεξή μου, να καταβροχθίζω.Η μάνα μου κι ο πατέρας μου, με φρόντιζαν πάντα με όλα τα χάδια που μπορεί να έχει το στερνοπούλι!Βέβαια κι εγώ δεν ξεκόλλαγα από πάνω τους, ίσως ήταν...επειδή θα τους έχανα νωρίς!Μετά τα 8 μου ένιωσα με πολύ έντονα συμπτώματα το σαράκι της ξενιτιάς ... άρχισαν οι αποστολές από το Μόντρεαλ σε διάφορα είδη, κυρίως ρούχα και γραφικά που μου άρεσαν πάρα πολύ. Να μην ξεχάσω τις προσωπικότητες από όλους τους τομείς που εξαιτίας του Ανδρέα περνούσαν από το σπίτι.

 

 

 

Ο πρώτος μου μεγάλος και αξεπέραστος έρωτας είναι ο εικονιζόμενος.Ο πρώτος και μοναδικός (από αδερφό ή αδερφή καθόσον από ξαδέρφια έχω πολλά ανίψια) ανιψιός μου!! Αυτό το εικονιζόμενο μωρό, πλέον είναι μπαμπάς με δυο υπέροχα αγόρια!Για μένα όμως...είναι αγάπη αξεπέραστη!

Το περασμένο καλοκαίρι του 2023 δηλαδή, μου τον εμφάνισαν έκπληξη..να με περιμένει στο μπαλκόνι...και δεν ξέρω πως τα κατάφερα να μη λιποθυμήσω!!

Τα παιδικά μου γενέθλια παραμένουν πάντα ζωντανά στη μνήμη μου!!Ένα ζαχαροπλαστείο είχε η πόλη τότε και η μαμά μου, έκανε παραγγελία την τούρτα!Συμμαθητές και συμμαθήτριες, γειτονόπουλα..παίζαμε απλά κι όμορφα!Ξεχωριστές στιγμές που χαράχτηκαν στην καρδιά μου!Αληθινή χαρά που επαναλαμβανόταν συχνά με όλα τα παιδιά που γιόρταζαν τα γενέθλιά τους. Τότε δεν υπήρχε η δηθενιά της σημερινής εποχής.

 Αυτή η φωτογραφία, η καθιερωμένη της εποχής..πόσες αναμνήσεις κρύβει....
 ------------------------------------------------------------------------------------------------
Από πολύ μικρή είχα την τύχη να έρχομαι πολύ συχνά και να μένω για διακοπές στην Αθήνα, σε λατρεμένους συγγενείς (οικογένεια θείου μου γιατρού) όπου καλλιεργούσαν τα βήματα του πολιτισμού που με έμαθαν να βαδίζω οι δικοί μου. Φυσικά τα παιδικά μου χρόνια γέμιζαν και από μεσσηνιακές εικόνες αφού η μαμά με πήγαινε με το τρένο (αναμνήσεις που δεν περιγράφονται) στο χωριό όπου γεννήθηκε στο Γλυκορρίζι (κοντά στο Κοπανάκι) και στα Φιλιατρά που μεγάλωσε.Εκεί άκουγα από τις θείες και τους θείους ιστορίες που δεν έφυγαν ποτέ απ' το μυαλό μου...εκεί γνώρισα τα πολυαγαπημένα μου ξαδέρφια που βρίσκονται στην καλύτερη θέση της καρδιάς μου. Εννοείται ότι κι από το σόι του πατέρα μου υπήρχαν όμορφες αναμνήσεις από τη θεία Ντίνα με την οικογένειά της στο Περιστέρι, αλλά κι από τη λατρεμένη μου θεία Αθηνά και τα υπέροχα παιδιά της στους Αμπελόκηπους.

 

-.......η φωτογραφία ίσως να είναι από τις πιο χαρούμενες της υπηρεσιακής μου πορείας ..είναι η στιγμή που παίρνω την αναμνηστική πλακέτα από τον Στρατηγό με την μετάθεση από την Αλεξανδρούπολη για επάνοδο στην Αθήνα.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Κρατώ τις ανεξίτηλες αναμνήσεις των παιδικών χρόνων ως άγιο φυλακτό όμως αισθάνομαι υπέροχα στα 56 χρόνια.
Πιστεύω πως η κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της,εσωτερικά και εξωτερικά.
Στον απολογισμό μου βλέπω ότι είμαι ικανοποιημένη απ' τη ζωή μου!
Είμαι χαρούμενη για όσα μου χάρισε και όσα δεν μου χάρισε..μετά βεβαιότητας πλέον αναφέρω..ότι για όλα υπάρχει λόγος.

Μετά από έναν κύκλο επαγγελματικής πορείας και συνάμα τη δημιουργία οικογένειας πλέον μπορώ και ασχολούμαι με όσα μέχρι σήμερα δεν μπορούσα.
Είναι ο κύκλος του χορού.
Πολιτιστικές δραστηριότητες.

Δημιουργικότητα.
Η λογοτεχνία που αποτελεί προτεραιότητα
και πολλά άλλα.

Φωτογραφίες από την καλοκαιρινή παράσταση στο ΚΠΙ Σταύρος Νιάρχος
το 2018 με το Λύκειο των Ελληνίδων που αποτελούσε ανέκαθεν έναν από τους πόθους μου.

Γνωρίζοντας τον θάνατο και τις αρρώστιες από μικρή ηλικία, συνειδητοποίησα ευκολότερα πως ο σκοπός μας εδώ είναι η προσπάθεια για την ολοκλήρωσή μας, είναι ο δρόμος της θέωσης τιμώντας το πέρασμα από την επίγεια ζωή..
Συνειδητοποίησα νωρίτερα ίσως από άλλους ότι όλα είναι μάταια και μόνο τα.. της ψυχής έχουν ανυπολόγιστη αξία.
Πίστεψα από νωρίς στον άνθρωπο που πρέπει να αποτελεί το κύριο ενδιαφέρον μας.

 Νιώθω πολύ όμορφα που ακολουθήσαμε με τον σύζυγο το δρόμο της φύσης .....η οποία δεν μας έδωσε βιολογικά παιδιά..Αποκτήσαμε όμως πανάξια πνευματικά παιδιά, βαφτιστήρια..
Ακόμη που τα δυο μου ανίψια μεγάλωσαν κι έγιναν γονείς!

Είμαι πολύ χαρούμενη που πάντα είχα πλούσιο φιλικό περιβάλλον και ολονένα αυξάνεται από ανθρώπους οι οποίοι χωρίς υπερβολή αποτελούν δώρα!!

 Aπό την Coco Chanel

- Mπορείς να είσαι πανέμορφη στα τριάντα, γοητευτική στα σαράντα, και ακαταμάχητη για το υπόλοιπο της ζωής σου!!
και
-Η φύση μας δίνει το πρόσωπο που έχουμε στα είκοσι.Η ζωή διαμορφώνει το πρόσωπο που έχουμε στα τριάντα. Όμως, στα πενήντα έχουμε το πρόσωπο που μας αξίζει!

Δανείζομαι κάποια απ΄ τα λόγια του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες
"Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Τέλος "η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά".

56!!!με απολογισμό...πάρα πολλών ανθρώπων αγαπημένων!!

Σκέψεις, αγαπημένες φράσεις!!

 
-Μεγάλη χαρά!! να σηκώνεσαι όταν πέφτεις..

-Μάθημα ζωής!!να αντικρίζεις το θάνατο στα λατρεμένα μάτια των γονιών..πρόωρα.

Και να τον ξανανιώθεις...στο ξαφνικό μεγάλο ταξίδι του μεγάλου αδερφού..

Οι δυσκολίες με έφεραν πιο κοντά στον Θεό και δεν τον αποχωρίζομαι..

-Λατρεία!να αγαπάς και ν' αγαπιέσαι όσο θυμάσαι τη ζωή σου.

-Επιτυχία!να προσπερνάς τα εμπόδια που σου βάζουν...

-Αέναη η πηγή της δύναμης, μπροστά από το αγαπημένο εικόνισμα..

-Πρόοδος!να προχωράς στη ζωή με γνώμονα τον αυτοσεβασμό, την αυτοκριτική...το σεβασμό στους γύρω και πάντα την Γνήσια Αγάπη η οποία είναι ο ουσιαστικότερος οδηγός στην εξέλιξή μας!

ΌΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΜΟΥ, σας δίνω  με βεβαιότητα μια συμβουλή..

να αγαπάτε τη ζωή και τον άνθρωπο όπως τον εαυτό σας, να ξεριζώνετε τα αγκάθια από μέσα σας...οι στιγμές που φεύγουν δεν ξαναγυρίζουν και δεν αξίζει να σκορπάμε κακία!

Συγχωρούμε όχι γιατί το αξίζουν πάντοτε οι άλλοι, αλλά γιατί αξίζει η ψυχή μας να είναι όσο πιο ήρεμη γίνεται.

Τέλος, είναι όμορφο που δεν προλαβαίνω να δω όλο τον φιλικό μου κύκλο..διότι το διακωμωδούμε με τις φίλες και τους φίλους.

Ακόμη, αγαπώ αυτούς που με εχθρεύονται  διότι με κάνουν να μην ξεμένω από σκόρδα για το μάτι!!χαχαα

Το χιούμορ είναι μέσα στη ζωή!

Το σπουδαιότερο που έχω καταφέρει είναι να αδιαφορώ για τη γνώμη των άλλων (εννοώ τις κακεντρέχειες κτλπ).

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΣΠΡΗΣ ΚΑΡΕΚΛΑΣ.

Το πρώτο επίσημο διήγημα, δημοσιεύτηκε στο πολύ αξιόλογο περιοδικό Fractal.

Η φωτογραφία είναι της Όλγας Μπακοπούλου!!


  Eπιστρέφοντας από το σχολείο το μικρό αγόρι, έπρεπε να φάει γρήγορα και να φροντίσει για το διάβασμά του στο απομακρυσμένο δωμάτιο, στην αυλή. Εκεί το κλείδωνε η μάνα του. Δεν έπρεπε να αντιληφθεί το λόγο των καθημερινών επισκέψεων του θείου του. Του ανθρώπου, που στεκόταν “δίπλα” στις χαρές και στις πίκρες της οικογένειας, κάνοντας κήρυγμα καθημερινά περί ηθικής. Συνηθισμένο φαινόμενο για την κλειστή κοινωνία της Ελλάδας του 1950, αποτελούσε η ηθικολογία των ανήθικων. Επίσης ήταν χαρακτηριστικό των παράνομων σχέσεων, να γίνονται με φανερές επισκέψεις, έτσι για να τυφλώνεται η γειτονιά. Το σενάριο που είχε γράψει η γυναικεία μορφή, από τη στιγμή της σύλληψής του, θα το ζήλευαν πολλοί σεναριογράφοι. Η γυναίκα με τα σκληρά χαρακτηριστικά και το σκοτεινό βλέμμα, προσπάθησε να εμποδίσει τη γέννηση, του μικρού Οδυσσέα. Το ερωτικό πάθος που ξεπερνούσε τη συγγενική σχέση, ήταν αμοιβαία επιθυμητό. Η γέννηση του παιδιού, ήταν το ανεπιθύμητο. Όταν αντιλήφθηκαν την εγκυμοσύνη, οι αδερφές της, σκέφτηκαν να της βρουν γαμπρό για να καλύψουν την ντροπή. Φρόντισαν και βρήκαν έναν άνδρα μικρότερό της, με μειωμένη αντίληψη. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος, να δικαιολογηθεί η κύηση των 11 μηνών. Με δόλιους τρόπους προστάτεψε το είναι της. Το πανούργο κατά τ’ άλλα μυαλό της, δημιουργούσε χείμαρρους αισχρών τεχνασμάτων, ώστε ο Οδυσσέας να γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος όλης της οικογένειας που δημιούργησε. Ο σύζυγος κατά καιρούς ξεσπούσε στο τρομαγμένο αγόρι, χτυπώντας του στο κεφάλι. Έτσι έπραττε συνήθως, όταν οι υπόνοιες που είχε για την πρωτοφανή σε διάρκεια κύηση, ζωντάνευαν μέσα του. Τα παιδιά που ήρθαν στον κόσμο κατά τον ίδιο τρόπο, τα έστρεψε εναντίον του Οδυσσέα. Ο πατέρας των παιδιών απολάμβανε τα λάγνα χάδια της, την ασυγκράτητη ορμή της, τις περισσότερες ώρες της μέρας και της νύχτας. Όταν γυρνούσε ο σύζυγος αργά κουρασμένος από τη δουλειά του, όλα τα παιδιά έτρεχαν να τον υπηρετήσουν όπως κι αυτή. Είχε πλέξει ένα οικογενειακό μοντέλο, που αποτελούσε υπόδειγμα σεβασμού και ηθικής, για την εποχή. Το όμορφο αγόρι, αντί χρωματισμένων ρεμβασμών και όνειρα για τη ζωή που κάνει κάθε παιδί, βίωνε το περιβάλλον της εχθρότητας, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει σε τι έφταιξε. Στην εφηβεία τα ψυχολογικά προβλήματα ήταν πλέον ορατά.

Τα χρόνια περνούσαν, χωρίς αληθινή αγάπη, δίχως ίχνος χαράς. Πάντα αισθανόταν κάτι μυστήριο να αποπνέεται από την ατμόσφαιρα του σπιτιού του. Με τον καιρό, η συναισθηματική και η σωματική βία που είχε δεχτεί, έφραξε με συρματοπλέγματα τον εσωτερικό του κόσμο. Πάνω στον ανθό της νιότης του, τότε που οι περισσότεροι άνθρωποι, με τη δάδα της αναζήτησης ανιχνεύουν δρόμους και καταστάσεις, ήρθε η πρώτη δυνατή, έκδηλη κρίση του. Η αντιμετώπιση του οικείου περιβάλλοντος ήταν αντίγραφο του μεσαιωνικού τύπου. Αποφάσισαν να τον αλυσοδέσουν για κάποιες νύχτες, στο μεγάλο δέντρο, έξω από το κοντινό τους μοναστήρι. Κάποιο πρόσωπο, με γνώσεις, που ήταν οικείο στην οικογένεια, τους παρακάλεσε να εξεταστεί ο Οδυσσέας, από ειδικό ιατρό στην πρωτεύουσα. Ταυτόχρονα τους μάλωσε γιατί συντελούσαν στην καταστροφή αυτού του πανέξυπνου μυαλού. Τους ενημέρωσε ότι «τα αποτελέσματα είναι δεδομένα, δίχως διάγνωση και δίχως αγωγή». Ουσιαστικά, ο ψυχικός του κόσμος ήταν κατεστραμμένος αλλά απ’ ότι φαίνεται είχε μεγάλη δύναμη. Κατάφερε και πέτυχε στην σχολή που είχε βάλει στόχο. Όταν εμφανιζόταν στους διαδρόμους της σχολής, μαγνήτιζε τα γυναικεία βλέμματα. Πολλά χτυποκάρδια για τα μεγάλα μαύρα μάτια του, τα σαρκώδη χείλη του, το αγέρωχο κορμί του, που έμοιαζε να είχε σμιλέψει ο Πραξιτέλης. Περπατώντας έξω, ο αέρας του ανακάτευε τα πλούσια σπαστά μαλλιά του. Έτσι ανακατεμένος ήταν ο κόσμος του. Μετά τα ταλαιπωρημένα παιδικά του χρόνια και την σκληρή νιότη του, ο Οδυσσέας την εποχή των φοιτητικών του χρόνων έδειχνε να χαίρεται, να ρουφάει κάθε χυμό της ζωής του, παρόλα τα απειλητικά σύννεφα που του τάραζαν το νου. Κοινωνικές επαναστάσεις, αμοιβαίοι έρωτες, ανεκπλήρωτοι έρωτες, ποτά, ξενύχτια δίχως όρια. Τελείωσε τις σπουδές του, αν και κατά καιρούς ξύπναγε το ηφαίστειο της ψυχοπάθειας μέσα του. Ο επαγγελματικός του ορίζοντας προσομοίαζε στο ουράνιο τόξο, με χρώματα και ευκαιρίες. Ευοίωνη κατάσταση για όλους τους άλλους, εκτός από τον ίδιο. Χωρίς ιδιαίτερη ευκολία, ξεκίνησε τη δουλειά του στο αντικείμενο που είχε σπουδάσει. Ήταν δύσκολο να αποτινάξει το γκρίζο πέπλο που κάλυπτε την ψυχή του. Τα χρόνια πέρασαν και αποφάσισε να κάνει οικογένεια. Σύντομα αποδείχτηκε μια αποτυχημένη προσπάθεια. Τα αγκάθια που είχαν φυτρώσει μέσαi του, ήταν τόσο ανεπτυγμένα που δεν του επέτρεπαν να χαρεί. Στη συνέχεια κανένας νέος έρωτας δεν τον ικανοποιούσε, τους ζούσε ως πάθη, της μιας βραδιάς.

Στην ερώτηση “ τι κάνεις;”, οι απαντήσεις δίδονταν όλες με σκυφτό κεφάλι, τις περισσότερες φορές με απλανές βλέμμα και φανερή την απομάκρυνση από την υγιή κατάσταση. Συνήθως μιλούσε με το ποτήρι του, που ήταν από διαφανές γυαλί και πάντα γεμάτο. Στο χρώμα του ποτού, κολυμπούσε τις διαταραγμένες του στιγμές. Με το μπουκάλι μιλούσε, πάντα καθισμένος στην άσπρη καρέκλα. Τις ώρες που το μεθύσι, τον έκανε να ξεσπάει στην άδικη ζωή του, χτυπούσε την καρέκλα. Ο κοινωνικός περίγυρος, τον χαρακτήριζε αλήτη, άσωτο, αχάριστο, περιθωριακό, αποτυχημένο. Όλα, όσα εύκολα μπορούν να ειπωθούν για τους άλλους, όταν ο καθένας εθελοτυφλεί στα δικά του προβλήματα. Η αλήθεια ήταν εντελώς διαφορετική από τους παραπάνω χαρακτηρισμούς. Στο συναισθηματικό του κόσμο, έρρεαν άφθονα τα συναισθήματα της μεγαλοψυχίας. Ο τρόπος που θα τον βοηθούσε να εξωτερικεύσει το μαγικό του συναισθηματικό κόσμο, απουσίαζε. Οι άνθρωποι δύσκολα καταλάβαιναν τον τομέα των ψυχολογικών προβλημάτων. Κάποιοι φίλοι του ήθελαν να τον βοηθήσουν, αλλά η ταραγμένη σκέψη του καθιστούσε αδύνατη κάθε προσπάθεια. Η πόρτα της πονεμένης του καρδιάς ήταν αμπαρωμένη. Ούτε η λαμπερότερη ηλιαχτίδα του καλοκαιριού δεν ήταν ικανή να διεισδύσει, τον εσωτερικό του κόσμο για να σκορπίσει φως. Όταν έβγαινε ο ήλιος, ο Οδυσσέας χανόταν σ’ ένα ανήλιαγο στέκι, όπου με το δικό του τρόπο, βίωνε την καθημερινότητά του. Τα έβαζε με όλους. Με την επιθετική συμπεριφορά του, προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στις συμπληγάδες, που είχαν δημιουργηθεί πριν ακόμη γνωρίσει τον κόσμο. Χρειαζόταν τεράστια δύναμη για να ωθήσει τον προσωπικό του αγώνα μαζί μ’ έναν τολμηρό συνοδοιπόρο, ώστε να διαγράψει το λεηλατημένο παρελθόν του, που τον οδήγησε για να τσακιστεί βράχια. Ήταν απολύτως φυσιολογικές οι αντιδράσεις του, αφού οι κρύσταλλοι της μνήμης του, θόλωναν από τους πλεγμένους πόνους με το αγκάθινο στεφάνι, όλων των περασμένων. Κάπου επήλθε μόνιμα η συντροφιά της μοναξιάς. «Αυτό μου αξίζει» μονολογούσε άπειρες φορές πάνω στην παραζάλη του ποτού. Περιφερόταν στους δρόμους, με απλανές βλέμμα και παραμελημένη εμφάνιση. Λίγοι ήταν αυτοί που τον πλησίαζαν. Όταν βρισκόταν στο χαμόσπιτο που έμενε, καθόταν γονατιστός, ακουμπισμένος στην άσπρη καρέκλα και της έλεγε τον πόνο του. Εκείνο το βράδυ, αργά προς τα χαράματα, ένας εφιάλτης τον οδήγησε σ’ ένα πικρό ταξίδι, στο βαθύ παρελθόν. Πέρασαν από μπροστά του όλες οι μορφές που ευθύνονται για την κατάμαυρη ζωή του. Ο σαρκαστικός θείος που ξημεροβραδιαζότανε στο σπίτι του. Ο υποτιθέμενος πατέρας με τη δερμάτινη ζώνη που τον χτυπούσε με μίσος. Η άπονη μάνα, που τον κατηγορούσε στα αδέρφια του, δήθεν γιατί ήταν άτακτος. Οι γυναίκες της ζωής του, που τον πλησίαζαν μόνο για την ομορφιά του και την καλή ζωή. Θόλωσε και άδειασε μονορούφι τα μπουκάλια. Έδωσε μια στην καρέκλα, την αναποδογύρισε και έπεσε δίπλα της, αφού πρώτα της αφηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια τον εφιάλτη. Η άσπρη καρέκλα έγινε ο δέκτης όλων των μυστικών αποκαλύψεων της ψυχής του. Από εκείνη τη στιγμή πετώντας σε άλλη διάσταση, άρχισε να ονειρεύεται τη ζωή που θα ήθελε.

* H Σοφία Αγραπίδη γεννήθηκε στην Ανδραβίδα. Είναι απόστρατος Υπξκος του Σ.Ξ. Αποφοίτησε από ΙΔ.ΙΕΚ ως Β. Λογιστή και Πρ. Η/Υ.Ο γραπτός λόγος αποτελεί ένα από τα ενδιαφέροντά της. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Συμμετέχοντας σε παγκόσμιους και πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, της έχουν απονεμηθεί αρκετές διακρίσεις.

Ο Εορτασμός της Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας.

          

Ανάμεσα σε πλήθος κόσμου, με πραγματική κατάνυξη και μεγαλοπρέπεια εορτάστηκε χθες 19 Φεβρουαρίου, όπως κάθε χρόνο η μνήμη της Αγίας Φιλοθέης. Στον Καθεδρικό ναό Αθηνών τελέστηκε η ακολουθία για την εορτή της και ακολούθησε η λιτάνευση του Σεπτού Λειψάνου και της ιερής Εικόνας της.Είναι απερίγραπτο το δέος της λιτανείας, υπό την αγέρωχη μορφή του Ιερού Βράχου.

Άριστη εντύπωση μας έκανε η παρουσία του Συλλόγου Πλακιωτών και Φίλων της Πλάκας. Ο Σύλλογος τίμησε με την παρουσία του την εορτή, ξεκινώντας και τη λιτανεία.Την ιερή εικόνα κρατούσαν άνδρες ντυμένοι με παραδοσιακή φορεσιά. Επίσης με παραδοσιακή φορεσιά παρευρέθηκαν και γυναίκες που έδιναν μια ιδιαίτερη νότα σ' αυτό το συγκινησιακό κλίμα.Η ιερά πομπή πέρασε από το πατρικό σπίτι της Αγίας και στάθηκε και στο κτίριο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, όπου αναπέμφθηκε δέηση.
  Σχετικά με το βίο της Αγίας Φιλοθέης επέλεξα, ένα τμήμα από το κείμενο της ξεχωριστής προσωπικότητας του  Φώτη Κόντογλου.

"Ἡ ἁγία Φιλοθέη γεννήθηκε στὴν Ἀθήνα ἀπὸ γονιοὺς ἄρχοντες, μοναχοπαίδι τοῦ Ἀγγέλου Μπενιζέλου καὶ τῆς Συρίγας. Φιλοθέη ὀνομάσθηκε ὅταν ἔγινε καλογρηά, ἀλλὰ τὸ πρῶτο ὄνομά της ἦταν Ρεβούλα. Ἡ μητέρα της ἤτανε στείρα καὶ παρακαλοῦσε τὸ Θεὸ νὰ τῆς δώσει τέκνο, καὶ μία νύχτα εἶδε πὼς βγῆκε ἀπὸ τὸ εἰκόνισμα τῆς Παναγίας ἕνα φῶς δυνατὸ καὶ πὼς μπῆκε στὴν κοιλιά της.

" Κι᾿ ἀληθινά, τὸ φῶς ἐκεῖνο ἤτανε ἡ ἁγιασμένη ψυχῆ τῆς κόρης ποὺ γέννησε σ᾿ ἐννιὰ μῆνες. Ἀπὸ μικρὴ φανέρωνε μὲ τὰ φερσίματα καὶ μὲ τὰ αἰσθήματά της ποιὰ θὰ γινότανε ὑστερώτερα, στολισμένη μὲ κάθε λογῆς ἀρετή. Στὴν εὐσέβεια εἶχε γιὰ ὁδηγό της τὴν ἴδια τὴ μητέρα της ποὺ ἤτανε εὐλαβέστατη. Φτάνοντας σὲ ἡλικία δώδεκα χρονῶν τὴ ζήτησε γιὰ γυναῖκα κάποιος ἄρχοντας τοῦ τόπου, μὰ ἡ κόρη δὲν ἤθελε νὰ παντρευθεῖ. Ἀλλὰ ἐπειδὴ οἱ γονιοί της τὴν παρακαλούσανε, ἡ τρυφερὴ ψυχή της δὲν βάσταξε νὰ τοὺς λυπήσει καὶ νὰ τοὺς παρακούσει καὶ στὸ τέλος παραδέχθηκε νὰ πανδρευθεῖ μὲ ἐκεῖνον τὸν πλούσιο ἄνθρωπο, ποὺ ἤτανε ὅμως πολὺ φτωχὸς στὴν ψυχή, διεστραμμένος καὶ κακός. Τρία χρόνια ἔζησε μαζί του ἡ Ρεβούλα κάνοντας ὑπομονὴ στὰ ἀπότομα φερσίματά του, ὡς ποὺ ὁ ἄνδρας της πέθανε κι᾿ ἀπόμεινε χήρα. Οἱ γονιοί της θελήσανε νὰ τὴν ξαναπανδρέψουνε, μὰ αὐτὴ τοὺς εἶπε καθαρὰ πὼς ἔταξε νὰ γίνει καλόγρηα.

 Σὰν πεθάνανε οἱ γονιοί της, δέκα χρόνια ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ χήρεψε, δόθηκε ἐλεύθερα στὴν ἄσκηση, μὲ νηστεῖες, προσευχές, ἀγρύπνιες καὶ ἐλεημοσύνες. Κατήχησε τὶς ὑπηρέτριές της καὶ τὶς ἔκανε δοχεῖα τοῦ Πνεύματος. Κατὰ θέλημα τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα ποὺ εἶδε στὸν ὕπνο της, ἔχτισε ἕνα μοναστήρι μὲ ἐκκλησία στὄνομά του. Εἶναι ἡ ἐκκλησιὰ ποὺ σῴζεται ἀκόμα πλάγι στὸ μέγαρο τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς στὴν ὁδὸ Ἁγίας Φιλοθέης. Ἀφοῦ τελείωσε τὸ μοναστήρι, ἡ Ρεβούλα χειροθετήθηκε μοναχὴ μὲ τὄνομα Φιλοθέη. Οἱ πρῶτες ἀδελφὲς ποὺ ζήσανε μαζί της ἤτανε οἱ δουλεύτρες ποὺ εἶχε στὸ πατρικὸ σπίτι της. Μὲ τὸν καιρὸ ἔδραμαν πλῆθος ἄλλες παρθένες κι᾿ ἀπὸ ἀρχοντικὲς οἰκογένειες καὶ ντυθήκανε τὸ μοναχικὸ σχῆμα. Ζήσανε ἀγωνιζόμενες τὸν καλὸν ἀγώνα μὲ ὑποταγὴ στὴν ἄξια ἡγουμένισσα ποὺ τὶς διοικοῦσε στὸν πνευματικὸ δρόμο σὰν κάποια ἁγία Συγκλητική.

   Τὰ ἁγιασμένα λόγια της ἔμπαιναν στὴν καρδιά τους σὰν δροσιὰ καὶ ἄνθιζαν μέσα τοὺς τὰ εὔοσμα ἄνθη τῶν ἀρετῶν. Καὶ τὰ ἔργα της βεβαιώνανε τὰ λόγια της κατὰ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ ποὺ λέγει: «Ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ε´, 19). Ὅπου μάθαινε πὼς βρίσκεται φτωχός, δυστυχισμένος, ἄρρωστος, χαροκαμένος, ἔτρεχε σὲ βοήθειά του μὲ περισσότερη προθυμία παρὰ ἂν ἔπαιρνε ἡ ἴδια τὴ βοήθεια ἀπ᾿ ἄλλον. Ἔχτισε νοσοκομεῖα καὶ γηροκομεῖα κοντὰ στὸ μοναστήρι της κι᾿ ἡ ἁγία Φιλοθέη δὲν φρόντιζε μοναχὰ γιὰ τὴ γιατρειά τους καὶ γιὰ τὴ σωματικὴ τροφὴ τοὺς ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν πνευματική. Μὲ τὸν καιρό, πληθύνανε τόσο πολὺ οἱ ἀδελφὲς ποὺ μπήκανε στὸ μοναστήρι της, ποὺ δυστυχούσανε ἀπὸ κάθε πρᾶγμα ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε ἡ ἡγουμένη νὰ ἀπαντήσει τὰ μεγάλα ἔξοδα, κ᾿ οἱ καλογρηὲς γογγύζανε. Μὰ ἡ ἁγία τὶς καταπράϋνε μὲ λόγια ὑπομονετικά, κι᾿ ὁ Θεὸς ἔστελνε τὴ βοήθειά του πότε μ᾿ ἕναν τρόπο καὶ πότε μὲ ἄλλον ὡς ποὺ περνοῦσε ἡ στενοχώρια.

Ἐξὸν ἀπὸ τὰ ντόπια κορίτσια ποὺ συμμάζευε στὸ μοναστήρι της, ἔδινε προστασία καὶ σὲ ξένες γυναῖκες ποὺ ἐρχόντανε στὴν Ἀθήνα ἀπὸ διάφορα μέρη σκλαβωμένες ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Μὲ τί κινδύνους καὶ μὲ τί βάσανα τὶς προστάτευε δὲν εἶναι μπορετὸ νὰ γράψουμε καταλεπτῶς σὲ τοῦτο τὸ σύντομο σημείωμα. Τέσσερες ἀπ᾿ αὐτὲς τὶς σκλάβες εἴχανε ἀκουστὰ τὴν ἁγία Φιλοθέη κι᾿ ἐπειδὴ τὶς βασανίζανε οἱ ἀφεντάδες τους νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους, φύγανε κρυφὰ καὶ καταφύγανε στὸ μοναστήρι. Ἡ ἁγία τὶς πῆρε μέσα καὶ τὶς στερέωσε στὴν πίστη τους καὶ περίμενε εὔκαιρη περίσταση γιὰ νὰ μπορέσει νὰ τὶς στείλει στὸν τόπο τους. Μὰ οἱ Τοῦρκοι, ποὺ εἴχανε τὶς σκλάβες, μάθανε πὼς τὶς εἶχε περιμαζέψει ἡ Φιλοθέη καὶ μπήκανε σὰν θηρία στὸ κελλί της ποὺ κειτότανε ἄρρωστη καὶ τὴν τραβήξανε καὶ τὴν πήγανε στὸν πασά. Καὶ κεῖνος πρόσταξε νὰ τὴ ρίξουνε στὴ φυλακή. Ἡ ἁγία δὲν φοβήθηκε, ἀλλὰ ἑτοιμάσθηκε νὰ χύσει τὸ αἷμα της γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ.

  Τὴν ἄλλη μέρα μαζευθήκανε πολλοὶ Τοῦρκοι καὶ φωνάζανε νὰ σκοτώσουνε τὴν ἁγία. Κι᾿ ὁ πασᾶς πρόσταξε νὰ τὴ βγάλουνε ἀπὸ τὴ φυλακὴ καὶ νὰ τὴν παρουσιάσουνε μπροστά του, καὶ τῆς εἶπε νὰ διαλέξει ἀνάμεσα στὰ δυό, ἢ ν᾿ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη της ἢ νὰ κοπεῖ τὸ κεφάλι της. Μὰ ἡ ἁγία ἀπάντησε μὲ ἀφοβία πὼς εἶναι ἕτοιμη νὰ μαρτυρήσει γιὰ τὸν Χριστό. Ὁ πασᾶς θἄβγαζε τὴν ἀπόφαση νὰ κόψουνε τὸ κεφάλι της, ἀλλὰ προφθάσανε κάποιοι ἐπίσημοι χριστιανοὶ καὶ μὲ τὰ παρακάλια τοὺς ἀλλάξανε τὴ γνώμη τοῦ πασᾶ καὶ πρόσταξε νὰ τὴ βγάλουνε ἀπὸ τὴ φυλακή.Γυρίζοντας στὸ μοναστήρι της ἡ ὁσία, δὲν ἔπαψε νὰ πορεύεται ὅπως καὶ πρὶν στὸ δρόμο τοῦ Χριστοῦ. K᾿ ἐπειδὴ πληθαίνανε ὁλοένα οἱ μαθήτριές της, ἔχτισε κι᾿ ἄλλο μοναστήρι στὴν τοποθεσία Πατήσια, κι᾿ αὐτὸ στὄνομα τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα. Ἀλλὰ ἔχτισε μετόχια καὶ στὴ Τζια καὶ στὴν Αἴγινα, κι᾿ ἐκεῖ ἔστελνε τὶς ἀδελφὲς ποὺ ἔπρεπε νὰ μακρύνουνε ἀπὸ τὴν Ἀθήνα γιὰ κάποια αἰτία.

 Σ᾿ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀσκητήρια οἱ καλογρηὲς δουλεύανε στοὺς ἀργαλειοὺς καὶ σὲ ἄλλα ἐργόχειρα, σὰν τὶς προκομμένες μέλισσες μέσα στὸ κουβέλι. Φτωχὰ κι᾿ ὀρφανὰ κορίτσια βρήκανε προστασία κ᾿ ἐργασία μέσα σ᾿ ἐκεῖνα τὰ καταφύγια. Σὲ ὅ,τι κτήματα εἶχε ἡ ἁγία ἀπὸ τοὺς γονιούς της, ἔχτισε μοναστήρια καὶ φτωχοκομεῖα. K᾿ εἶχε πολλὴ περιουσία. Ἕνας προπάππος τῆς εἶχε πάρει τὴ «δεχατέρα τοῦ ἀφέντη τῆς Ἀθήνας καὶ πῆρε προίκα ὅλη τὴν Κηβισιὰ καὶ τὸν Ἀχλαδόκαμπο ποὺ εἶναι πρὶν ἀπὸ τὸ Χαλιάντρι». Στὸ κτῆμα ποὺ εἶχε στὸν Περισὸ ἔχτισε ἄλλο μοναστήρι στὸ μέρος ποὺ τὸ λένε τώρα Καλογρέζα. Ὅλη ἡ φτωχολογιὰ τὴν εἶχε σὰν πονετικιὰ μάνα. Μὲ κάθε τρόπο πάσχιζε νὰ ἀνακουφίσει τοὺς δυστυχισμένους, τοὺς τάιζε, τοὺς ἄνοιγε πηγάδια γιὰ νάχουνε νερό, τοὺς γιάτρευε, τοὺς ἔβρισκε δουλειά. Ὁ κόσμος τὴν ἔλεγε «κυρὰ Τὴν παραμονὴ τοῦ ἁγίου Διονυσίου στὰ 1589 ἡ ἁγία Φιλοθέη βρισκότανε στὸ μοναστηράκι ποῦχε χτισμένο στὰ Πατήσια. Τὸ βράδυ συναχθήκανε οἱ ἀδελφὲς γιὰ νὰ κάνουνε ἀγρυπνία. Κάποιοι Ἀγαρηνοί, ποὺ τὴν ἐχθρευόντανε ἀπὸ καιρό, πηδήσανε ἀπὸ τὴ μάντρα καὶ πιάνοντας τὴν ἁγία ἀρχίσανε νὰ τὴ χτυπᾶνε ὡς ποὺ τὴν ἀφήσανε μισοπεθαμένη. Τὴν ἄλλη μέρα τὴ σηκώσανε οἱ ἀδελφὲς καὶ τὴν πήγανε στὸ μετόχι ποῦχε στὸν Περισό. Σὰν συνέφερε λίγο, ἔπιασε τὴν προσευχή, εὐχαριστώντας τὸ Θεὸ γιατὶ ἀξιώθηκε νὰ πληρωθεῖ μὲ κακία γιὰ τὰ καλὰ ποὺ ἔκανε στοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ μοιάσει σ᾿ αὐτὸ μὲ τὸν Χριστό, κατὰ τὰ λόγια του ἀποστόλου Πέτρου ποὺ λέγει: «καθὸ κοινωνεῖτε τοῖς τοῦ Χριστοῦ παθήμασι, χαίρετε» (Α´ Πέτρ. δ´ 13). Στὶς 19 Φεβρουαρίου τοῦ 1589 παρέδωσε τὴν καθαρὴ ψυχή της στὸν Κύριο, ποὺ ὑπόμεινε τόσα βάσανα γιὰ τὴν ἀγάπη του.
 

Τὸ ἅγιο σκήνωμά της θάφτηκε στὸ μοναστηράκι τῆς Καλογρέζας κι᾿ ἀπὸ κεῖ ἔγινε ἡ ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων στὴν ἐκκλησιὰ τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα ποὺ βρίσκεται στὴ σημερινὴ Ἀρχιεπισκοπή. Μετὰ πολλὰ χρόνια, ἐπειδὴ αὐτὴ ἡ ἐκκλησιὰ κόντευε νὰ γκρεμνισθεῖ, τὸ πήγανε στὸν ἅγιο Ἐλευθέριο κι᾿ ἀπὸ κεῖ στὴ σημερινὴ μητρόπολη, μέσα στ᾿ ἅγιο βῆμα. Στὸ μνῆμα της ἀπάνω βρεθήκανε γραμμένα τοῦτα τὰ λόγια:
«Φιλοθέης ὑπὸ σῆμα τόδ᾿ ἁγνῆς κεύθει σῶμα,
ψυχὴν δ᾿ ἐν μακάρων θήκετο Ὑψιμέδων».δασκάλα».

 Ἡ Φιλοθέη ἀνακηρύχθηκε ἁγία ἐπὶ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ματθαίου B´ (1595-1600). Νεόφυτος ὁ μητροπολίτης Ἀθηνῶν, ἀφοῦ ἐξήτασε καὶ ἐρεύνησε τὰ κατὰ τὸν βίον καὶ τὸ μαρτύριον τῆς ὁσίας, σύνταξε ἀναφορὰ στὸ Πατριαρχεῖο μαζὶ μὲ τοὺς ἐπισκόπους Κορίνθου καὶ Θηβῶν καὶ μὲ τοὺς προκρίτους τῆς Ἀθήνας γιὰ νὰ τάξει τὴν ὁσία Φιλοθέη στοὺς χοροὺς τῶν ἁγίων. Σ᾿ αὐτὸ τὸ συνοδικὸ ἔγγραφο εἶναι γραμμένα καὶ τοῦτα: «Ἐπειδὴ ἐδηλώθη ἀσφαλῶς ὅτι τὸ θειότατον σῶμα τῆς ὁσιωτάτης Φιλοθέης εὐωδίας πεπληρωμένον ἐστι καὶ μύρον διηνεκῶς ἐκχεῖται, ἀλλὰ καὶ τοῖς προσιοῦσί τε ἀσθενέσι τε καὶ θεραπείας δεομένοις τὴν ἴασιν δίδωσι… τούτου χάριν ἔδοξε ἡμῖν τε καὶ πάσῃ τῇ ἱερᾷ Συνόδῳ τῶν καθευρεθέντων ἐνταῦθα ἀρχιερέων συγγραφῆναι καὶ ταύτην ἐν τῷ χορῷ τῶν ὁσίων καὶ ἁγίων γυναικῶν, ὥστε κατ᾿ ἔτος τιμᾶσθαι καὶ πανηγυρίζεσθαι».

 Φαίνεται πῶς ὅλη ἡ οἰκογένεια τῶν Μπενιζέλων ἤτανε ἄνθρωποι φιλόθρησκοι. Στὸ νάρθηκα τῆς Καισαριανῆς εἶναι γραμμένη ἀπὸ τὸ ζωγράφο ποὺ τὸν ἁγιογράφησε τούτη ἡ ἐπιγραφή:
«Ἰστόρηται ὁ πρόναος οὗτος ἤτοι νάρθηξ διὰ δαπάνης τῶν προσδραμόντων τῇ μονῇ φόβῳ λοιμοῦ τῇ κραταιᾷ χειρὶ τῆς πανυμνήτου Τριάδος καὶ σκέπῃ τῆς μακαρίας Παρθένου, οἵτινες εἰσὶν ὁ εὐγενὴς καὶ λογιώτατος Μπενιζέλος υἱὸς Ἰωάννου, ἅμα ταῖς εὐγενέσιν ἀδελφαῖς καὶ τῇ τεκούσῃ καὶ τῇ λοιπῇ αὐτοῦ συνοδείᾳ. Ἐπὶ ἡγουμένου Ἰεροθέου τοῦ σοφωτάτου ἱερομονάχου. Διὰ χειρὸς δὲ Ἰωάννου Ὑπάτου του ἐκ Πελοποννήσου. Ἔτει αϠχβ´ (1682) μηνὶ Αὐγούστω κ´ (20)».

Ἕνας Μπενιζέλος, ὁ Νικόλας, γίνηκε κι᾿ ἁγιογράφος, μαθητὴς τοῦ Γεωργίου Μάρκου τοῦ Ἀργείου ποὺ ζωγράφισε πολλὲς ἐκκλησιὲς στὰ μέρη τῆς Ἀττικῆς, ἀπὸ τὰ 1727 ὡς τὰ 1740 ἀπάνω-κάτω. Στὴν παλιὰ ἐκκλησιὰ τῆς Παναγίας στὸ Κορωπὶ εἶναι γραμμένο: «Ἱστορήθη δὲ κατὰ τὸ αψλβ´ (1732) διὰ χειρὸς Γεωργίου Μάρκου καὶ τοῦ μαθητοῦ αὐτοῦ Νικολάου Μπενιζέλου». Μαζὶ μὲ τὸ μάστορά του δούλεψε ὁ Μπενιζέλος καὶ στὸ τελευταῖο ἔργο του, τὴν ἁγιογράφηση τῆς Μονῆς τῆς Φανερωμένης στὴ Σαλαμίνα, ὅπως φανερώνει ἡ ἐπιγραφὴ ποὺ σῴζεται καὶ ποὺ λέγει: «ΑΨΛE (1635). Ἱστορήθη ὁ θεῖος καὶ πάνσεπτος Ναὸς οὗτος τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου, Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν διὰ συνδρομῆς κόπου τε καὶ δαπάνης… Ἱστορήθη δὲ διὰ χειρὸς Γεωργίου Μάρκου ἐκ πόλεως Ἄργους καὶ τοῦ μαθητοῦ αὐτοῦ Νικολάου Μπενιζέλου, Γεωργάκης καὶ Ἀντώνιος».

ΕΥΧΟΜΑΙ Η ΑΓΙΑ ΦΙΛΟΘΕΗ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ.
Και του χρόνου με υγεία να ξαναγιορτάσουμε.