Ανεμολόγιο | Kάθε τόπος, μια ιστορία...

Η ΚΟΠΗ ΤΗΣ ΠΙΤΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΣ "Ο ΜΩΡΙΑΣ" .

Ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος είναι οι μήνες που τηρείται το έθιμο της κοπής της πίτας από διάφορους Φορείς.Στην Ανδραβίδα αυτή την Κυριακή ο Λαογραφικός Σύλλογος "Ο Μωριάς", θα κόψει την πρωτοχρονιάτικη πίτα του, στην ταβέρνα "Διόνυσος", στις 18:00.Γνωρίζοντας την υπεύθυνη του Συλλόγου κ. Παναγιώτα Οικονομοπούλου και τις προετοιμασίες που κάνει κάθε φορά, με τη βοήθεια του Διοικητικού Συμβουλίου καθώς και φίλων, είμαι σίγουρη πως όποιοι μπορέσετε να παρευρεθείτε θα περάσετε ένα υπέροχο κυριακάτικο απόγευμα.Ο σκοπός της ύπαρξης του Λαογραφικού Συλλόγου -Μουσείου, είναι πολύ σοβαρός και ελπίζω όλοι μας να το κατανοήσουμε.

Εύχομαι καλή επιτυχία, καλή δύναμη για το έργο αυτής της χρονιάς με την Ανδραβίδα στην καρδιά μας!

To επόμενο Σάββατο!!Η χοροεσπερίδα του ΟΜΙΛΟΥ ΦΙΛΙΠΠΩΝ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΣ "ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ".

 

Το Σάββατο 21 Ιαν 2017 και ώρα 21.00, στο κέντρο ΑΝΔΡΑΒΙΔΑ, θα πραγματοποιηθεί η χοροεσπερίδα του ΟΜΙΛΟΥ ΦΙΛΙΠΠΩΝ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΣ "ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ".Σύμφωνα με ανακοίνωση του Ομίλου δε θα σταλούν ιδιαίτερες προσκλήσεις.Θα είναι μια όμορφη βραδιά, που θα δώσει την ευκαιρία για ανταλλαγές ευχών μεταξύ των παρευρισκομένων,διασκέδασης καθώς και συζήτησης επί του έργου του Ομίλου.Η παρουσία του Ομίλου, είναι πολύ σοβαρή για την Ανδραβίδα, αφού φροντίζει και ταξιδεύει την ιστορία και την παράδοσή μας, σ' όλο τον κόσμο, με σοβαρότητα και αξιοπρέπεια, που προυποθέτει προσωπική δουλειά και θυσία (όπως έχω ξαναγράψει)από τους Σπαρτακιστές!!Εύχομαι καλή επιτυχία και καλή συνέχεια στο έργο, με επίτευξη όλο και περισσότερων στόχων!!

Στο δρόμο του αγώνα για την επιστροφή των "Γλυπτών του Παρθενώνα".

Οι εκδηλώσεις του πολιτισμού  από αρκετούς αντιμετωπίζονται ως γλαφυροί οιωνοί. Προσωπικά πιστεύω ότι αν μας κρατάει κάτι ως Ελλάδα και Έλληνες, παρόλες τις δύσκολες εποχές, είναι ο πολιτισμός  μας σε όλα τα μήκη και πλάτη.

Χτες το βράδυ στο ξενοδοχείο HILTON της Αθήνας, πραγματοποιήθηκε η τελετή βράβευσης  του Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού, του Ομίλου για την UNESCO Πειραιών και Νήσων, που έχει ως σκοπό την προσπάθεια της επιστροφής των Γλυπτών και Μαρμάρων του Παρθενώνα,, μέσω της πένας των ποιητών.

Oφείλω να εκφράσω τη συγκίνηση που μου δίνουν οι συμμετοχές των νέων παιδιών!Στην εποχή της τεχνολογίας, είναι σπουδαία πηγή ελπίδας και διατήρησης του πολιτισμού, νέοι άνθρωποι να ξεφυλλίζουν βιβλία, να γράφουν με το στυλό τους...Πολλαπλά συγχαρητήρια σε εσάς παιδιά!!!!!

 

 Ο διαγωνισμός αφορούσε κάθε ανέκδοτο, πρωτότυπο και αδημοσίευτο ποίημα με τίτλο: 

«Γλυπτών Παλιννόστησις»

 Ευχαριστώ δημοσίως τον προαναφερόμενο Φορέα για την ευκαιρία που μου έδωσε ώστε να εκφράσω με το παρακάτω δημιούργημά μου, τη φωνή της ψυχής μου για την τόσο βαθειά πολιτιστική και ιστορική πληγή!!

Γλυπτών Παλλινόστησις

Ως μύθος δράσης περπατώ,
πάνω στον Παρθενώνα
όπου ο άνεμος
θρήνους σφυρίζει.

Ήρωας στεφανωμένος αιώνες,
τα παράσημά του
άρπαξαν ως αλγερινοί πειρατές,
σε άλλη χώρα τα πήγαν.

Με κουπαστή την άρπα,
νότες τα δάκρυα
της ωραιότερης κόρης,
ξεκινώ το ταξίδι.

Μοιρασμένη καρδιά,

φτεροκοπώντας με ταξιδιάρικα πουλιά

να ξεκλειδώσουμε το παρελθόν,

στο κατευόδιο του αποσπερίτη.

Αργυρόπλεκτη φεγγαρένια σκάλα,
στου πύργου το φεγγίτη να μπω,
η διαδικασία μετάγγισης
όλων των θησαυρών μας.

Δίχως ερύθημα ντροπής
η δόξα κουβαλώντας την αρετή,
τους γίγαντες, τις αμαζόνες,
τους λάπιθες, τους κένταυρους.

Τέλος! την καλλονή κόρη

θα μεταφέρει ο θεός ήλιος,

εκεί θα την περιμένει
με τιμές η Παλλάδα.

 Εύχομαι και άλλοι φορείς να προχωρήσουν σε παρόμοιες ενέργειες. Όλο το χρόνο πρέπει να βρίσκονται σε εξέλιξη εκδηλώσεις, ώστε να θυμίζουν συνεχώς πως τα κλοπιμαία πρέπει να επανέλθουν σο φυσικό τους χώρο, στον τόπο που ανήκουν, στην Ελλάδα που λείπουν!!

 

 

"NA ONEIΡΕΥΤΩ ΞΑΝΑ" ΤΗΣ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ ΤΕΚΟΥ.

 

Ο θεατρικός συγγραφέας και μεταφραστής, Παύλος  Μάτεσις, υποστήριζε ότι "ένα βιβλίο πρέπει να σε κάνει να περνάς καλά. Αυτό είναι το σημαντικότερο".

Έτσι αισθάνθηκα με το νέο πνευματικό παιδί (όπως  λέει η ίδια) της εξαιρετικής Ιφιγένειας Τέκου. Γνωρίζοντας κάποιος την Ιφιγένεια εντυπωσιάζεται με την πρώτη ματιά, από την απλότητα, τη γλυκύτητα, τη φιλική διάθεση, του χαρακτήρα της. Πρόκειται για ένα πρόσωπο με γλυκό χαμόγελο, λαμπερά μάτια , καθαρό βλέμμα, που συνήθως συναντάται στα παιδιά!

 Στις μέρες μας κυκλοφορούν πολλά βιβλία, συστήνονται πολλοί ως συγγραφείς, αλλά η ουσία βρίσκεται σε λιγότερα έργα και εξαιρετικούς ανθρώπους που έχουν την πένα ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους και όχι ως ένα παρελκόμενο αντικείμενο λόγω εποχιακής πέρασης,όπως ανέφερε σε μια φιλική συζήτηση ένας σπουδαίος δάσκαλος του πνεύματος.Η Ιφιγένεια Τέκου ανήκει στις εξαιρετικές παρουσίες!

 

" Να ονειρευτώ ξανά". Ένας τίτλος που παραπέμπει το αναγνωστικό κοινό, σε αισιόδοξες λεωφόρους, αφού τα όνειρα δεν μπορεί κανείς να  τα σταματήσει...και αν κάποιες φορές οι δύσκολες στιγμές στέκονται ως τροχοπέδη...δεν έχει ο καθένας μας παρά "Να ονειρευτεί ξανά".Τόσο ελπιδοφόρο μήνυμα!Άριστη η ποιότητα γραφής καθώς και το χρώμα που πηγάζει ξεφυλλίζοντας το βιβλίο.Οι λέξεις απλές, λιτές και κατανοητές, όχι δυσεύρετες και πομπώδεις.Η ιστορία συναρπάζει με το συναισθηματικό κόσμο να βγαίνει πλουσιότερος μετά το κλείσιμο και της τελευταίας σελίδας. 

 Δυο τρυφερά αποσπάσματα για το τέλος του μικρού αφιερώματος, μαζί με τις εγκάρδιες ευχές μου στην αγαπημένη συγγραφέα για μια χρονιά υγιή, δημιουργική, χαρούμενη!

 "ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΤΟΥΣ είχαν γεμίσει από έναν ακαθόριστο ήχο πάλι, φευγαλέο μα όχι ασήμαντο, σαν το θόρυβο μιας πεταλούδας όταν πασχίζει να δραπετεύσει από το μπουκάλι κάποιου τυχαίου λάτρη ονείρων που την κρατά εγκλωβισμένη".

 "Ήταν εμφανής η καλή διάθεση που 'χε μπει κι ανέμιζε στα ολάνοιχτα παράθυρα της καρδιάς τους. Λες και είχε απομακρυνθεί για πάντα το μαύρο σύννεφο που κάλυπτε τις ζωές τους, και τη θέση του είχε πια πάρει το φως μιας συγκρατημένης αισιοδοξίας". 

Καλικάντζαροι, αγιαστούρες, έθιμα και δοξασίες των Φώτων!

 

Από μικρή θυμάμαι πως άκουγα με ιδιαίτερη προσοχή και μια ποικιλία συναισθημάτων..φόβου αλλά ικανοποίησης στο τέλος, τα έθιμά μας σχετικά με τους καλικάντζαρους και τη γιορτή των Φώτων. Αυτό που δεν ξέχασα καθόλου είναι το τραγούδι που λένε αυτά τα ανεπιθύμητα δημιουργήματα της φαντασίας ή κατά άλλους οι αρνητικές άυλες μορφές.

"Φεύγετε να φεύγουμε

γιατί έρχεται ο τρελόπαπας

με την αγιαστούρα του 

και με τη βρεχτούρα του.

Μας άγιασε, μας έβρεξε

και μας κατάκαψε!!".

Την παραμονή των Φώτων περνούσε ίσως ακόμη περνάει στα μικρά μέρη, ο ιερέας της ενορίας από τα σπίτια για τον αγιασμό.Σήμερα στις πόλεις ο αγιασμός πραγματοποιείται κατόπιν συνεννόησης, καθόσον δεν είναι δυνατόν οι ιερείς να πηγαίνουν σε τόσα πολλά διαμερίσματα, καθώς επίσης οι άνθρωποι που κατοικούν δεν είναι όλοι χριστιανοί ορθόδοξοι. Όταν γίνει ο αγιασμός, η νοικοκυρά σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, μαζεύει τη στάχτη από το τζάκι που έκαιγε το Δωδεκαήμερο και είχε ξεκινήσει από την παραμονή των Χριστουγέννων ή ανήμερα, με το λεγόμενο Χριστόξυλο. Τη στάχτη την σκορπίζουν στα χωράφια και στους στάβλους για να μην πλησιάζει η αρνητική ενέργεια.

 Η παρουσία των καλικάντζαρων στη γη αυτές τις ημέρες, σύμφωνα με λαϊκή δοξασία, οφείλεται στο γεγονός ότι τα νερά δεν έχουν αγιασθεί, είναι "αβάφτιστα". Έτσι οι καλικάντζαροι βρίσκουν την ευκαιρία να βγουν από τα έγκατα της γης όπου κατοικούν, να έρθουν ανάμεσά μας για να μας ενοχλούν. Ο λαός τους έχει δώσει πολλές ονομασίες, μερικές από τις οποίες είναι οι ακόλουθες: «Καλικάντζαροι»,  «Καλικαντζαραίοι», «Καρκάτζια», «Καλκατζόνια» ή «Καλκατζάνια», «Καλκάνια», «Καλιτσάντεροι», «Καρκάντζαροι», «Καρκαντζέλια», «Σκαλικαντζέρια», «Σκαντζάρια», «Σκαλαπούνταροι», «Τζόγιες», «Λυκοκάντζαροι» και «Κωλοβελόνηδες», καθώς και τα θηλυκού γένους: «Καλικαντζαρού», «Καλικαντζαρίνες», «Καλοκυράδες», «Βερβελούδες» κ.ά.Ο αρχηγός των καλικάντζαρων της παλιάς Αθήνας, λεγόταν "κωλοβελόνης". Από περιοχή σε περιοχή της Πατρίδας μας συναντάμε κι άλλα ονόματα με διάφορα γνωρίσματα. Στην Αράχωβα τους ονομάζουν "κακομούτσουνους" και "σιχαμένους" , καθόσον ο καθένας τους έχει διάφορα κουσούρια.Γενικά οι άνθρωποι τους φαντάζονται κοντούς ή και ψηλούς με σκούρο χρώμα, κόκκινα μάτια, δόντια τεράστια και στραβά, με πολλές τρίχες, πόδια ζώου ή το ένα ζώου και το άλλο ανθρώπου, με παπούτσια από γουρουνότριχες και διάφορα άλλα.

Τους αρέσει να σκαρφαλώνουν στα δένδρα και να μπαίνουν στις καμινάδες των σπιτιών ώστε να κάνουν ζημιές, όπως να σπάνε τα αγαπημένα πράγματα των νοικοκυρών. Στη Νάξο, σύμφωνα με τη λαογραφία οι καλικάντζαροι παίρνουν όποιον βρουν να κυκλοφορεί τη νύχτα και αρχίζουν το χορό, μέχρι λιποθυμίας.Εμφανίζονται την παραμονή των Χριστουγέννων με διάφορους τρόπους, όπως με μικρό πλοίο στη Σκιάθο, με χρυσή βάρκα στην Οινόη, στους φλοιούς των καρυδιών στην Ικαρία. Μετά την εμφάνισή τους, κατευθύνονται στα αγαπημένα τους μέρη που είναι τα γεφύρια, οι ποταμοί, τα μεγάλα μονοπάτια όπως τα τρίστρατα, οι μύλοι.Εκεί στέκονται όλη νύχτα προκειμένου να κάνουν κακό σ' όποιον περάσει και φεύγουν με το τρίτο λάλημα του πετεινού.Μόλις έρχεται η ώρα τους να φύγουν, ξανακρύβονται στα έγκατα της γης και ξαναρχίζουν το "έργο" τους που είναι το πριόνισμα του δέντρου της γης.

 

 

Την παραμονή των Φώτων το μεσάνυχτα, ο λαός πίστευε ότι ανοίγουν οι ουρανοί και ότι ευχηθούμε θα γίνει.Ίσως είναι από τα όμορφα σημεία των παραδόσεών μας, συμβολίζει την ελπίδα και την αισιοδοξία.

Τα παραδοσιακά γλυκά της ημέρας των Φώτων είναι τα ξεροτήγανα που ήταν η αγαπημένη γεύση των παιδιών αλλά τα έριχναν στη σκεπή του σπιτιού και στην καμινάδα ώστε να τα φάνε οι καλικάντζαροι και να φύγουν ή να ξεκουμπιστούν όπως λέγανε παλιότερα οι γυναίκες ..και πραγματικά ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια.Επίσης ανήμερα των Φώτων οι νοικοκυρές ζυμώνουν ψωμί που ονομάζεται φωτίτσα.Σε αρκετά μέρη κατά τον αγιασμό των υδάτων, αφήνουν τρία λευκά περιστέρια που συμβολίζουν την Αγία Τριάδα, να πετάξουν στον ουρανό.

Τα έθιμα της ημέρας των Θεοφανίων ποικίλουν και πραγματικά κλείνουν πανέμορφα το εορταστικό 12ήμερο.Σύμφωνα με μια μικρή μελέτη που έχω κάνει, σας παρουσιάζω χαρακτηριστικά των Φώτων από διάφορες περιοχές της Ελλάδας: 
Στην Λευκάδα  ο κόσμος  συγκεντρώνεται στη θάλασσα και ο ιερέας ρίχνει το σταυρό στο νερό μαζί με ένα μάτσο πορτοκάλια δεμένα μεταξύ τους. Τα πορτοκάλια που έχουν ευλογηθεί, τοποθετούνται στα εικονίσματα των εκκλησιών.

 

 Στην Ερμιόνη λίγο πριν ο σταυρός πέσει στη θάλασσα, οι «βουτηχτάδες», όπως ονομάζονται οι νέοι, που θα βουτήξουν  για να πιάσουν το σταυρό, ντυμένοι με παραδοσιακές στολές παλαιών ναυτικών, πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας. 

 

 

 

Η Καστοριά είναι γνωστή από τα Ραγκουτσάρια.Προκειμένου να ξορκίσουν το κακό, οι κάτοικοι ντύνονται με τρομακτικές μάσκες, ζητώντας από τους περαστικούς "αμοιβή" για το καλό που προσφέρουν στην πόλη.

 

  

Στη Δράμα αναβιώνει ένα παρόμοιο έθιμο με της Καστοριάς, που λέγεται "ροκατζάρια". Πάλι οι κάτοικοι με τρομακτικές μάσκες διώχνουν  τα κακά πνεύματα.Επίσης στη Δράμα ακολουθείται και ένα ακόμη έθιμο οι αράπηδες και ο Μεγαλέξανδρος. Έθιμο που μας ταξιδεύει πολλά χρόνια πίσω, τότε που οι νέγροι πολεμιστές του Μεγάλου Αλεξάνδρου,με τους αλαλαγμούς τους κατάφεραν να φοβερίσουν και να διώξουν τους ελέφαντες των Ινδών αντιπάλων. Σήμερα, οι κάτοικοι της περιοχής, ντύνονται με προβιές ζώων, φορούν κουδούνια και χορεύουν στο δρόμο για να διώξουν τα κακά πνεύματα και τους καλικάντζαρους.Στη Δράμα η ημέρα των Θεοφανίων είναι πολύ πλούσια σε παραδόσεις.Λίγα λόγια για τα "μπαμπούγερα και τη στάχτη". Την παραμονή των Φώτων, οι γυναίκες παίρνουν στάχτη από το τζάκι και την σκορπίζουν με το δεξί χέρι μέσα στο σπίτι, προφέροντας ξόρκια για να φύγουν οι καλικάντζαροι. Ανήμερα των Φώτων και μετά τον αγιασμό των υδάτων, κάποιοι κάτοικοι –τα μπαμπούγερα-φορούν προβιές ζώων, στέκονται απέξω από την εκκλησία και κρατούν ένα σακούλι (υποτίθεται γεμάτο με στάχτη) για να χτυπούν με αυτό όποιους συναντούν και να φοβερίζουν τους καλικάντζαρους.

 

 

 Στη  Χαλκιδική υπάρχει ένα έθιμο που ονομάζεται Φωταράδες.Ουσιαστικά είναι ομάδα ανθρώπων που έχουν ένα "βασιλιά» και φορτώνεται με κουδούνια.Αυτός ξεκινάει  το χορό και τον ακολουθούν οι Φωταράδες, οι υπόλοιποι της ομάδας που κρατάνε  ξύλινα σπαθιά και προσπαθούν να εμποδίσουν τυχόν επίδοξους κλέφτες ενός λουκάνικου  που στήνεται στην πλατεία του χωριού.

Στη Γαλάτιστα της Χαλκιδικής ως γνωστό έθιμο αναφέρεται " η καμήλα και η απαγωγή". Πρόκειται για ένα έθιμο, που αναβιώνει από τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ένας ερωτευμένος προκειμένου να απαγάγει την αγαπημένη του κάτω από τα μάτια του Τούρκου επιτρόπου, σκέφτηκε ένα ξεχωριστό κόλπο.Οργάνωσε γλέντι στο χωριό και συνάμα έφτιαξε το ομοίωμα μιας καμήλας μέσα στο οποίο κρύφτηκε αυτός και οι απαγωγείς φίλοι του,οι οποίοι μπήκαν στο σπίτι, έκλεψαν την κοπέλα και την πήραν κάτω από το ομοίωμα της καμήλας. Σήμερα, το έθιμο αναβιώνει με το ομοίωμα της καμήλας να γυρνά στο χωριό και με 6 άνδρες να κρύβονται από κάτω χορεύοντας και τραγουδώντας. 

 

 

 Ένα πασίγνωστο έθιμο που έχει τις ρίζες του στον Πόντο είναι οι Μωμόγεροι. O Μώμος είναι ο θεός του γέλιου και της σάτυρας.Η λατρεία του τελείται από τους "ιερείς του", δηλαδή τους Μωμόγερους.Σύμφωνα με την παράδοση η ρίζα αυτού του δρώμενου βρίσκεται στα ιερά Διονύσια. Το ποντιακό αυτό έθιμο προέρχεται από τον Πόντο των αρχαίων χρόνων και είναι ζωντανό ακόμα στις μέρες.Πριν από λίγες ημέρες το εθιμικό δρώμενο «Μωμόγερων», μετά από πρόταση του υπουργείου Πολιτισμού, εντάχθηκε στον Αντιπροσωπευτικό Κατάλογο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας της UNESCO.

Στα Δωδεκάνησα αλλά κυρίως στη Σύμη και στην Κάλυμνο,  όσοι  βουτούν να πιάσουν το σταυρό αψηφώντας τις χαμηλές θερμοκρασίες του νερού της θάλασσας, κρατούν την ανάσα τους για να μείνουν όσο το δυνατόν περισσότερο κάτω από το κρύο νερό. Και φυσικά, όσο διαρκεί η παγωμένη βουτιά, οι ψαράδες των νησιών με τις βάρκες τους, σχηματίζουν έναν προστατευτικό κλοιό γύρω από τους βουτηχτάδες, που θεωρούνται οι τυχεροί της νέας χρονιάς που μόλις μπήκε.

Και του χρόνου για όλους!!

 

 
Πηγές:Φυλλάδια από λαογραφικούς φορείς αλλά και ακούσματα από παλιότερες εκπομπές.

TO TANGO, O XOΡΟΣ ΚΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ.

Η επιθυμία για αυτό το μουσικοχορευτικό αφιέρωμα γεννήθηκε πριν λίγους μήνες, μετά από μια ξεχωριστή εκδήλωση και γνωριμία με αργεντινούς χορευτές . Το tango είναι το είδος μουσικής και του αντίστοιχου χορού σε ρυθμό 2/4 ή 4/4.

Για την προέλευση της εν λόγω μουσικής καθώς και του χορού υπάρχουν  διάφορες πληροφορίες. Κατόπιν μελέτης πλούσιας ύλης θα αναφέρω περιληπτικά το σύνολο των πληροφοριών που έχω συλλέξει.

Η αρχή γίνεται με λέξεις που βοηθούν στην ετυμολογία του tango.

-Τamgu που σημαίνει χορός/χορεύω, της γλώσσας Ibibio της Δυτικής Αφρικής.

-Τangir που σημαίνει γιορτή και χορό των Αφρικανών.

-Tang που σημαίνει κλειστή θέση ή " επιφυλακτική κίνηση στο έδαφος" .

-Το πορτογαλικό tangere που σημαίνει αγγίζω.

Εκφράζει την επιθυμία για μια γυναίκα και αρκετές φορές για έναν ανικανοποίητο έρωτα.Ένα τραγούδι tango λέει: " στη ζωή μου είχα γκόμενες και γκόμενες, μα ποτέ μου μια γυναίκα".Το tango ή ταγκό όπως ήταν γνωστό στη χώρα μας, είναι η μουσική και ο χορός που για πολλούς προέρχεται από την Αργεντινή. Ξεκίνησε στα μέσα ή στα τέλη του 19ου αιώνα στις λαϊκές γειτονιές του Μπουένος Άιρες, στο λιμάνι της πόλης όπου ήταν συγκεντρωμένα μπαρ και πορνεία, όπου ζούσαν άνθρωποι της εργατικής τάξης, μετανάστες από το εσωτερικό της Αργεντικής κι απ' την Ευρώπη (Γερμανοί, Ισπανοί, Ιταλοί, Εβραίοι). Κατά τον αργεντινό συγγραφέα Ερνέστο Σάμπατο, το tango είναι το αποτέλεσμα των μουσικών και χορευτικών στοιχείων που έφεραν εκείνη την εποχή από τις πατρίδες τους οι διάφοροι λαοί όπως παραπάνω.Είναι το τραγούδι του μοναχικού άνδρα. 

Το ιδιαίτερα έντονο  ερωτικό στοιχείο του tango δεν αρκείται στην κοινή επεξήγηση του έρωτα.Περικλείει όλο το μυστήριο του συναισθήματος εκείνου που λίγοι άγγιξαν στη ζωή!!!

Το πάθος που κυριεύει τους χορευτές είναι η εξωτερίκευση του εσωτερικού τους κόσμου, είναι τα μηνύματα που στέλνει η ψυχή τους παντού!

Τότε που ξεκίνησε, στα τέλη του 19ου αιώνα χαρακτηρίστηκε  ως ο χορός του δρόμου, ο χορός των φτωχών, ο χορός των μεταναστών.Εκείνη την εποχή στο Μπουένος Άιρες φιγουράριζαν μόνο άνδρες γιατί ο συντηρητισμός της κοινωνίας δεν επέτρεπε στις γυναίκες να χορεύουν αγκαλιά με άνδρες.Ο διάχυτος ερωτισμός του χορού και της μουσικής του tango, έπαψε να θεωρείται ενοχικός μετά από χρόνια, όπου το tango έγινε απαραίτητο στα " υψηλά σαλόνια".

Κατά μια  άλλη εκδοχή στους δρόμους του Buenos Aires στα μέσα του 19ου αιώνα αφρικανοί σκλάβοι συγκεντρώνονταν στην περιοχή που ζούσαν και εξέφραζαν τα βάσανά τους μέσω του χορού.

Για την ιστορία καθώς και τη φιλοσοφία του tango υπάρχουν πολλές πληροφορίες.Έχουν ασχοληθεί πολλοί συγγραφείς αλλά και μουσικοί.Το παρόν αφιέρωμα είναι μια σύνθεση από τις πιο γνωστές πληροφορίες και εκφράζει το θαυμασμό μου για τη μουσική και το χορό που γίνεται λόγος, αλλά και για τους χορευτές που ασχολούνται σε όλο τον κόσμο. Για να φτάσει κάποιος σε καλό επίπεδο και να μπορεί να παρουσιάσει ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα, πρέπει να δουλέψει πολύ, αλλά πάνω απ' όλα να παθιάζεται με το tango και όχι να το ακολουθεί λόγω " μόδας" , μου είπε ένας αργεντινός χορευτής που είχα γνωρίσει στο εξωτερικό.

Συνεχίζοντας εκεί που ριζώνει το tango!!στους " compadrones" κάτι σαν τους δικούς μας ρεμπέτες..χόρεψαν πρώτοι στο λιμάνι του Μπουένος Άιρες,μεταξύ τους με κινήσεις δυναμικές που έμοιαζαν και επιθετικές.Στους " gauchos" τους αργεντινούς cowboys, που είχαν επιρροές από την Ανδαλουσία της  Ισπανίας και συνόδευαν το χορό με παλαμάκια και κτυπήματα με το τακούνι.

Στο candombe από το Κογκό, που παιζόταν με κρουστά.Στο bel canto και την canzonetta των Ιταλών μεταναστών. Στην Ισπανο-Κουβανική habanera δηλαδή το βαλς. 

Σύμφωνα με άλλες πηγές tango χόρευαν οι πόρνες όταν ήθελαν να μην τις καταλάβει η αστυνομία ή για να χρησιμοποιήσουν ως σαγήνη προς τους άνδρες, τις αισθησιακές κινήσεις τους.Αυτή την εκδοχή την υποστήριζε ο Jorge Luis Borges και αρκετοί τον κατηγορούν γι΄ αυτό.Είναι όσοι ανατρέπουν αυτές τις φήμες αφού οι ιερόδουλες δεν προλάβαιναν να βγουν στο δρόμο και να χορέψουν. Οι άντρες ήταν αυτοί που περιμένοντας της σειρά τους, στους οίκους ανοχής χόρευαν για να περάσει η ώρα.

Τότε το tango σύμφωνα με τον τρόπο που χορευόταν είχε κοινά στοιχεία με το canyengue που είναι τώρα γνωστό στην Αργεντινή. Τα χαρακτηριστικά του χορού είναι η αμοιβαία στήριξη του ζευγαριού,  το λύγισμα των γονάτων, η κλίση του σώματος προς τα μπρος.

Ο χορός γνώρισε " δόξες" κατά την δεκαετία του 1940. Οι άνδρες είχαν μεταναστεύσει και η μοναξιά τους πάγωνε το αίμα, όντας μακριά από τις χώρες και τους δικούς τους. Οι περισσότεροι ήταν φτωχοί αλλά καθημερινά φρόντιζαν τα ρούχα τους, πάντα ήταν καθαρό το μοναδικό τους κουστούμι και όταν έβγαιναν η μπριγιαντίνη στα μαλλιά και τα γυαλισμένα παπούτσια αποτελούσαν βασική προϋπόθεση της εξόδου!Χόρευαν μεταξύ τους και ουσιαστικά έπρεπε από τρία έως πέντε χρόνια να κάνουν μαθήματα για να παρουσιαστούν στην πρώτη του μιλόνγκα,όπως ονόμαζαν τις επίσημες χορευτικές συναντήσεις.Το όνειρό τους ήταν να χορέψουν με ντάμα, τη γυναίκα της ζωής τους.

Όπως και να ' ναι η ιστορία του, το tango ταξίδεψε σ'  όλο τον κόσμο, πέρασε τον Ατλαντικό και ήρθε στην Ευρώπη.Σε αρκετές περιπτώσεις παραποιήθηκε αλλά η ουσία βρίσκεται στο ότι η πλειοψηφία λάτρεψε τη μουσική και το μαγευτικό χορό.Στην Αργεντινή για πολλές δεκαετίες παραγκωνίστηκε λόγω μόδας και πολιτικών καταστάσεων.

Το φωτογραφικό υλικό προέρχεται από το διαδίκτυο .

Aνομολόγητοι έρωτες, πόθοι, πόνος για την πατρίδα, τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν, η άγνωστη αγαπημένη, η αγάπη που την χωρίζουν βοριάδες και ωκεανοί, αλλά παραμένει σαν άσβηστη φλόγα στις καρδιές!!Αυτό είναι το tango.