Τα τρένα που φύγαν..αμέτρητες αναμνήσεις πήρανε!!

Κάθε καλοκαίρι το κόκκινο τρενάκι των παιδικών μου αναμνήσεων, ταξιδεύει στην ξεχασμένη σιδηροδρομική γραμμή, ξεκινώντας από την Ανδραβίδα με προορισμό το Γλυκορρίζι στη Μεσσηνία. Εκεί συναντάει το σιδηρόδρομο εκείνο το μακρόσυρτο μεταφορικό μέσο που ήταν τόσο μα τόσο γραφικό αλλά και απαραίτητο στην Ελλάδα. Απλά η αναφορά γίνεται προς την Πελοπόννησο επειδή εκεί το τρένο δε σφυρίζει πια. Η διείσδυση στον πλούτο που είχαν εκείνα τα ταξίδια ανταμώνει αμύθητους πνευματικούς και συναισθηματικούς θησαυρούς. Οι σταθμοί των τρένων, παραδομένοι στην πλήρη απαξίωση και εγκατάλειψη ανήκουν στις πιο νοσταλγικές σελίδες πόλεων, κωμοπόλεων και χωριών. Πόσα μυστικά κρατάνε στο λυπημένο τους ύφος; Kαι τι δεν έχουν να μας διηγηθούν. Αποχαιρετισμούς μεγάλους αυτών που έφευγαν για την ξενιτιά, αγωνίας αλλά και λεβεντιάς του αγοριού που πήγαινε για την εκπλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, καλωσορίσματα, νέα ξεκινήματα, χωρισμούς, αγκαλιές, γέλια και δάκρυα. Συνήθως τα γραφικά σπιτάκια με τη δική τους αρχιτεκτονική, στέγαζαν τα εκδοτήρια, την αποθήκη για τα εμπορεύματα, το γραφείο αλλά και το σπίτι του σταθμάρχη, ο οποίος είχε σημαντική θέση στην κοινωνία του τόπου.
Το τρένο αποτελούσε τον πιο ρομαντικό τρόπο μετακίνησης των ανθρώπων από το ένα μέρος στο άλλο. Είχε συνδεθεί όμως και με την υπενθύμιση της ώρας, καθόσον τότε σπάνια καθυστερούσε και απεργίες ακόμη σπανιότερα γινόντουσαν. Σ' αυτό το ρόλο βασιζόντουσαν οι γιαγιές της γειτονιάς που την λήψη των φαρμάκων τους, την πραγματοποιούσαν σύμφωνα με το σφύριγμα του τρένου.Απίστευτες στιγμές...τις θυμάμαι να βγάζουν από την τσέπη τους το χάπι που ήταν τυλιγμένο στη χαρτοπετσέτα και μόλις πέρναγε το τρένο, έπαιρναν το χάπι!! Τα ταξίδια με τον σιδηρόδρομο ήταν ειλικρινά ρομαντικά. Οι επιβάτες σ' όλη τη διαδρομή ζούσαν μεγαλεία καταστάσεων, περνούσε από χωριά και πόλεις, από ολάνθιστες αυλές που τα παιδιά το χαιρετούσαν, από γεφύρια, δάση, βουνά , από τις εξοχές.Εγώ θυμάμαι αυτή την αλλαγή της γραμμής στο ζευγολατιό, ως τόσο σπουδαία υπόθεση που απορούσα πως το πετύχαιναν!!Αφήστε τους τουρίστες που θαύμαζαν ότι έβλεπαν. Οι ελεγκτές με το μηχάνημα που τρύπαγε το εισιτήριο, τι σκηνές ζούσαν μ' αυτούς που κοιμόντουσαν και δεν ξυπνούσαν για τον έλεγχο!!!!Τα τρένα και οι σταθμοί αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης σπουδαίων καλλιτεχνών του χώρου της λογοτεχνίας, της μουσικής, της ζωγραφικής.
Η ιστορία του τρένου ή του ωτομοτρίς ή του καρβουνιάρη ξεκινάει... στις αρχές του 1835 ο Γάλλος Φραγκίσκος Φεράδης, είχε προτείνει την κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής στην Ελλάδα.Οι πρώτες ράγες για τη μεταφορά αγαθών και επιβατών στρώθηκαν το 1850.Ουσιαστικά  η λειτουργία του σιδηροδρόμου στη χώρα μας ξεκίνησε με το πρώτο δίκτυο Αθηνών - Πειραιώς το 1869. Το σιδηροδρομικό δίκτυο της Πελοποννήσου έχει ταυτιστεί με την ελληνική ιστορία.Γνώρισε πολέμους, κατοχή,εμφύλιο,αστυφιλία για να έρθει το 2011 το οριστικό του τέλος, ως θύμα των τεράστιων πολιτικών λανθασμένων καταστάσεων. Το 1890 ολοκληρώθηκε η σύνδεση της Πάτρας με τον Πύργο. Έως το 1892 είχαν κατασκευαστεί και λειτουργούσαν προσωρινά τα τμήματα Καλαμάτα - Διαβολίτσι και Μύλοι - Τρίπολη. Τον Αύγουστο του 1891 ο σιδηρόδρομος έφτασε στην Ολυμπία και την Κυλλήνη και στα λουτρά της Κυλλήνης το 1892. Αν αυτό δεν ήταν πολιτισμός; να υπάρχει σταθερό μέσο προς επίσκεψη τόσο αξιόλογων χώρων... πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.Αν προσπαθήσουμε να κάνουμε σύγκριση με τη σημερινή αναλγησία.....δεν θα βρούμε ευγενείς εκφράσεις..Το 1902 ολοκληρώθηκε η γραμμή Πύργος-Καλό Νερό-Κυπαρισσία και το 1904 η γραμμή Μύλων - Καλαμών φτάνει έως το λιμάνι της Καλαμάτας.
Στην κατασκευή και στην λειτουργία του σιδηροδρομικού δικτύου σπουδαία ήταν η συμβολή του Χαρίλαου Τρικούπη, ο οποίος κατάφερε μέσα από πολλές συγκρούσεις με τους αντιπάλους του να πραγματοποιήσει ένα από τα οράματά του.
Επανερχόμενη στη σημερινή εικόνα των σιδηροδρομικών σταθμών, που στέκουν σαν βουβοί σεισμογράφοι ατομικών και κοινωνικών γεγονότων σε χορταριασμένο και λεηλατημένο τοπίο, εκφράζω την πικρία μου....αν οι τοπικοί φορείς ενδιαφερόντουσαν θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν οι ιστορικοί αυτοί χώροι, προτάσεις άπειρες...η εξέλιξη δεν ξεκινάει ή σταματάσει όταν δεν υπάρχει ενδιαφέρον. Στο Γλυκορρίζι δεν υπήρχε σταθμός αλλά προαιρετική στάση. Παραμένουν άσβεστες οι εικόνες στο μυαλό μου, της θείας ή του θείου που έρχονταν με το μουλάρι να μας παραλάβουν.Στην Ανδραβίδα ο σταθμός βρίσκεται σε κεντρικό σημείο, λίγα μόλις λεπτά από την πλατεία της όμορφης κωμόπολης.Το κτίριο που αποχαιρέτισε κόσμο και κόσμο, που υποδέχτηκε όμως άλλους τόσους στέκει ως κακό ξωτικό, περιμένοντας την οριστική του κατάρρευση. Στη νοσταλγία της φεγγαράδας και σ' αυτό το κείμενο, ως έργο που αποπνέεται απλά από άδολα συναισθήματα κλείνω μ' αυτό το γεγονός. Μέσα Ιανουαρίου του 1987 πήγαμε με την μάνα μου στο σταθμό, με προορισμό την Αθήνα όπου θα νοσηλευόταν σε μεγάλο νοσοκομείο προκειμένου με χειρουργική επέμβαση να αντιμετωπιζόταν κάποιο σοβαρό πρόβλημα της υγείας της. Μας ακολούθησε από το σπίτι η " επιστήμη" η πολυαγαπημένη της γατούλα, η οποία από την ώρα που της παρουσιάστηκε η ασθένεια δεν έφευγε από την αγκαλιά της. Η γάτα δεν ξαναγύρισε στο σπίτι, έλειπε και τις σαράντα ημέρες που λείπαμε και εμείς. Όμως όταν επιστρέψαμε και κατεβήκαμε στον σταθμό, η " επιστήμη" ήταν εκεί και κουλουριαζόταν στα πόδια της. Γι' αυτό λοιπόν χαρακτηρίζω ως " σεισμογράφους" ποικίλων γεγονότων στους σταθμούς ( φυσικά και  αυστηρά προσωπικών....όπως ήθελε η κοινωνική κριτική του τόπου).



  Διάφοροι στίχοι από γνωστά τραγούδια

 ΤΑ ΤΡΕΝΑ ΠΟΥ ΦΥΓΑΝ

Στίχοι:   Βαγγέλης Γκούφας & Βασίλης Ανδρεόπουλος

Μουσική:   

Σταύρος Ξαρχάκος

Πρώτη εκτέλεση:

Βίκυ Μοσχολιού

Το τρένο σε πήρε
πουλί, χελιδόνι μου.
Σε τύλιξ' η νύχτα
κι ορφάνεψα μόνη μου.

------------------------------------------

Στίχοι:   Τάσος Μπουλμέτης

Μουσική:   

Ευανθία Ρεμπούτσικα

Πρώτη εκτέλεση:

Νατάσα Θεοδωρίδου

Πες μου τι ζητάς
στους σταθμούς που αγάπησες
ό, τι κι αν σου πουν
οι πυξίδες δείχνουν πάντα το βοριά

---------------------------

Στίχοι:   Άκης Πάνου

Μουσική:   

Άκης Πάνου

	Εκτέλεση:	Στράτος Διονυσίου
		Άκης Πάνου

Στο σταθμό του Μονάχου
με πέταξε άχου
η μαύρη μοίρα μου
μάνα κακομοίρα μου

Όπου να `ναι σουρουπώνει
το Ακρόπολις θα φτάσει
να `ταν και να κατεβάσει
ένα φίλο ή γνωστό

-------------------

Στίχοι:   Μάνος Ελευθερίου

Μουσική:   

Μίκης Θεοδωράκης

Πρώτη εκτέλεση:

Μαρία Δημητριάδη

Το τρένο φεύγει στις οχτώ
μα εσύ μονάχος σου έχεις μείνει
σκοπιά φυλάς στην Κατερίνη
μεσ’ στην ομίχλη πέντε οχτώ
μεσ’ στην ομίχλη πέντε οχτώ
μαχαίρι στη καρδιά σου εγίνει
σκοπιά φυλάς στην Κατερίνη

-----------------

Στίχοι:   Υπόγεια Ρεύματα

Μουσική:   

Υπόγεια Ρεύματα

Πρώτη εκτέλεση:

Υπόγεια Ρεύματα

Κάποτε έρχετ’ ένα τραίνο
Και λες αυτό επιτέλους ήρθε για μένα
Μα το εισιτήριο είναι κομμένο
Τι ξέρεις άλλωστε εσύ από τρένα

...και άλλα πολλά...........

Μετά το πέρας των Πανελληνίων.

Πριν λίγο καιρό οι μαθητές της Γ' Λυκείου διαγωνίστηκαν προκειμένου να εισαχθούν σε κάποιο Πανεπιστημιακό ή Τεχνολογικό Ίδρυμα. Ο αγώνας αυτός μέσω των Πανελληνίων εξετάσεων αποτελεί τον πρώτο μεγάλο αγώνα τους, τουλάχιστον για τα παιδιά που δεν έχουν βιώσει άλλου είδους προβλήματα.
Μόλις ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων... Πολλά νέα παιδιά πετυχαίνουν όπως φαίνεται από τη βαθμολογία τον στόχο τους. Γέλια, δάκρυα συγκίνησης, όνειρα και σχέδια για την νέα φάση της ζωής τους, την ονομαζόμενη φοιτητική χρονική περίοδο ή φοιτητική ζωή. Είναι το στάδιο που ανοίγουν τα φτερά τους όπως τα νεογέννητα πουλιά πετούν απ' τη φωλιά τους... για να γνωρίσουν νέους ορίζοντες. Ανήκουν στο στάδιο της ενηλικίωσης, που απ' τη μια βλέπουν την ελευθερία τους και απ' την άλλη τις ευθύνες που πηγάζουν. Οι επιτυχόντες και οι γονείς αυτών εξέρχονται από την  αγχώδη περίοδο που προηγήθηκε όλα τα χρόνια. Σε κάποιες περιπτώσεις οι εκδηλώσεις της ικανοποίησης είναι υπερβολικές, έτσι ώστε να νομίζουν πως η ζωή των παιδιών απέκτησε την παντοτινή ευτυχία. Δεν πρέπει να παρασυρόμαστε ποτέ και να θυμόμαστε πάντα πως το πρώτιστο αγαθό είναι η υγεία.Επίσης η ακεραιότητα του χαρακτήρα των παιδιών, τα οποία καλούνται να αντιμετωπίσουν πολλές παγίδες κατά τα φοιτητικά - νεανικά τους χρόνια τις οποίες αν έχουν οπλιστεί με τις κατάλληλες αρχές, θα παραβλέψουν. 
Η ευαίσθητη πλευρά γέρνει προς τους μη επιτυχόντες στις προαναφερόμενες εξετάσεις. Όταν λέμε αποτυχία εννοούμε το αποτέλεσμα μιας ενέργειάς μας, που δεν έχει αίσια έκβαση αλλά αντίθετη από αυτή που αναμέναμε. Είναι λογικό οι μαθητές που δεν πετυχαίνουν τον στόχο τους να διακατέχονται αυτόν τον καιρό από δυσάρεστα συναισθήματα που πολλές φορές δημιουργούν και σωματικά προβλήματα. Οι γονείς κι αυτοί επηρεάζονται και στενοχωριούνται. Πολλές φορές όλοι σκέφτονται τον κοινωνικό περίγυρο και ως εκ τούτου την αποτυχία στις εξετάσεις την παρουσιάζουν ως αρρώστια που έπεσε στο σπίτι. Για τους νέους που βρίσκονται στην εν λόγω κατάσταση, τα πιο συνηθισμένα συναισθήματα είναι η απογοήτευση, η πτώση της αυτοεκτίμησης και της πίστης στο εαυτό τους, η κατάθλιψη.Είναι αρκετά κάθε χρόνο τα παιδιά που επειδή δεν έγραψαν όπως ήθελαν, παρουσιάζουν άρνηση για τις κοινωνικές τους σχέσεις, κλείνονται στον εαυτό τους, αδιαφορούν για την εικόνα τους. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά ή συμπτώματα πρέπει σύντομα να αναστραφούν.Πολύ σπουδαίο ρόλο σε όλη την κατάσταση έχουν οι γονείς, οι οποίοι δεν πρέπει να συμμετέχουν σ' αυτό το είδος "πένθους" που νιώθουν τα παιδιά. Αντιθέτως πρέπει να τα ωθούν ώστε να βγαίνουν βόλτα, να συναντούν την παρέα τους και να συμμετέχουν στη χαρά του φίλου τους που πέτυχε. Αν τα συμπτώματα συνεχίζουν επιβάλλεται η επίσκεψη στον ψυχολόγο.Ακόμη και μια συνάντηση είναι ικανή για να τους λύσει απορίες που δεν μπορούν να λύσουν μόνα τους. Υπάρχουν παιδιά που δεν διάβασαν όσο έπρεπε και πνίγονται από τις τύψεις τους. Στην περίπτωση αυτή έχω να τους παρουσιάσω τους μαθητές που δίνουν για δεύτερη φορά και αριστεύουν αφού έχουν την άνεση να αφιερώσουν τον χρόνο μόνο για την προετοιμασία των εξετάσεων και όχι για τα υπόλοιπα σχολικά μαθήματα.
Σίγουρα η αποτυχία στις εξετάσεις δεν σημαίνει αποτυχία στη ζωή ούτε ανικανότητα για τις εκπαιδευτικές τους δυνατότητες. Μην ξεχνάτε πως πολλές φορές κάποιο εμπόδιο είναι η προστασία από κάτι σοβαρό, που δεν μπορούμε άμεσα να καταλάβουμε. Επίσης στη ζωή η κάθε είδους αποτυχία θα πρέπει να λειτουργεί ως έναρξη της προσπάθειάς μας με μεγαλύτερη δύναμη και όρεξη. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να επιτρέψετε  στην αδράνεια και στην απογοήτευση να σας ρίξουν το ηθικό. Ας κάνετε μια μικρή πνευματική αφιέρωση στους αριστούχους που έφυγαν χωρίς να προλάβουν να χαρούν τη ζωή τους. Στους νέους που για χρόνια βρίσκονται στην εντατική.

 Με πολλή αγάπη παιδιά σας δίνω συγχαρητήρια για την προσπάθειά σας, ως ένας απλός πολίτης που στη ζωή έχει γνωρίσει τα χειρότερα και ίσως γι'αυτό έμαθε να εκτιμά τα απλά που κάνουν την ευτυχία.
Στους επιτυχόντες εύχομαι ολόψυχα για μια ζωή να μας χαρίζουν γέλιο και επιτυχίες! Στους αποτυχόντες να είναι οι επόμενοι επιτυχόντες!!Σε όλους να ακολουθούν στη ζωή τους αυτό που αγαπούν, να χαρακτηρίζονται από φιλαλληλία, να είναι απόμακροι από την αλαζονεία, να σέβονται τον εαυτό τους για να σέβονται τους γύρω τους!!

Η ημέρα της Πεντηκοστής και του Αγίου Πνεύματος.

Σπουδαίες ημέρες για την Ορθοδοξία.

«Τη αυτή ημέρα, Κυριακή ογδόη από του Πάσχα, την αγίαν Πεντηκοστήν εορτάζομεν. Πνοή βιαία γλωσσοπυρσεύτως νέμει, Χριστός το θείον Πνεύμα τοις Αποστόλοις. Εκκέχυται μεγάλω ενί ήματι Πνεύμ' αλιεύσι. Ταις των αγίων Αποστόλων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν»

Την Ανάληψη του Ιησού στους ουρανούς, ακολούθησε η επιστροφή των Αποστόλων και μαθητών, της Παναγίας και άλλων γυναικών, στο όρος των Ελαιών.Εκεί ανέβηκαν στον πάνω όροφο του σπιτιού, στο λεγόμενο υπερώο και περίμεναν κάνοντας προσευχή την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, όπως ήταν η υπόσχεση του Κυρίου απέναντί τους.Κατόπιν της επιφοίτησης οι μαθητές έβαλαν ως σκοπό της ζωής τους, να διδάσκουν στον κόσμο σχετικά καθώς επίσης να καλούν το λαό ώστε να βαπτίζεται, προκειμένου να γίνει κοινωνός αυτής της Χάρης.

Ουσιαστικά με την Πεντηκοστή καθιερώθηκε η αδιάλειπτη παρουσία της χάριτος του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία. Ως εορτή εκπροσωπεί την Αγία Τριάδα γιατί με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος διδασκόμαστε την Τριαδικότητα του Θεού. Ημέρα Κυριακή πραγματοποιήθηκε η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος αλλά εορτάζεται ξεχωριστά την Δευτέρα.

 Κατά την υμνογραφία "“Την μεθέορτον πιστοί και τελευταίαν εορτήν εορτάσωμεν φαιδρώς, αύτη εστί Πεντηκοστή, επαγγελίας συμπλήρωσις και προθεσμία”.

Την Κυριακή γιορτάζουμε την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, την ημέρα δηλαδή που το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε στους Μαθητές του Χριστού. Την Δευτέρα γιορτάζουμε την Αγία Τριάδα, ως αναπόσπαστη ενέργεια του Θεού και οι Πατέρες της εκκλησίας για να δώσουν ξεχωριστή τιμή στο Άγιο Πνεύμα έκαναν αυτή την εορταστική επιλογή, να εορτάζεται και ξεχωριστά.
Τα έθιμα που συνδέονται με την εορτή του Αγίου Πνεύματος είναι πάρα πολλά και με ξεχωριστό ενδιαφέρον.
Σαν κοινό ακούγεται πως το πρώτο επίσημο μπάνιο του καλοκαιριού,πρέπει να γίνεται εκείνη την ημέρα. Έχει ως βάση την κάθαρση και καθαγίαση του ανθρώπου γενικά. 
 

 Με την ευκαιρία αναφέρω ένα έθιμο που συνηθίζεται στην Κύπρο.  

Υπάρχει ένα έθιμο, αυτό του Κατακλυσμού που τηρείται εδώ και αιώνες ανήμερα του Αγίου Πνεύματος. Σε όλη την Κύπρο υπάρχει η συνήθεια να κατακλύζονται, ιδιαίτερα οι νέοι και οι νέες, να «μπουγελώνουν» δηλαδή με νερό ο ένας στον άλλο να φύγει κάθε κακό από κοντά τους. Το έθιμο του Κατακλυσμού θεωρείται στη ρίζα του ειδωλολατρικό, δηλαδή πηγάζει από τη λατρεία της Θεάς Αφροδίτης και του Άδωνη που γιόρταζαν οι αρχαίοι Κύπριοι στην Πάφο, την Αμαθούντα και όπου υπήρχαν βωμοί της Αφροδίτης και του Άδωνη. 

Επίσης πραγματοποιούνται πολλά πανηγύρια και παραδοσιακά ανταμώματα καθώς και λογοτεχνικές συναντήσεις αφού το Άγιο Πνεύμα θεωρείται ως προστάτης των ανθρώπων του πνεύματος.

Εύχομαι χρόνια πολλά σε όλους για τους οποίους οι μέρες έχουν σημασία!
Σε όλους μας, το Άγιο Πνεύμα να καθοδηγεί τους πνευματικούς μας ορίζοντες ώστε να είναι συνεχής ο εσωτερικός τους αγώνας,ώστε να επιτελούν αγαθές πράξεις,

Bιολάρης Biolaris " ΤΑ ΤΖΙΤΖΙΚΙΑ " 1972

Το άσπρο των ελληνικών νησιών!!

Tο κύριο χαρακτηριστικό των αιγαιοπελαγίτικων νησιών και ιδιαιτέρως των Κυκλάδων, είναι το άσπρο. Επί του θέματος έχουν γίνει πολλές συζητήσεις, επειδή δεν ήταν όλοι σύμφωνοι με το αν έπρεπε να επιβληθεί. Το λευκό καθιερώθηκε  από τον γαλλοελβετό αρχιτέκτονα Le Corbusier  τη δεκαετία του 1930, αφού ο ίδιος το θεωρούσε ως το χρώμα των οικισμών της Μεσογείου. Θεσμοθετήθηκε ως το επίσημο χρώμα από τον Ιωάννη Μεταξά, που θεώρησε το άσπρο ως το κατάλληλο για την αρμονία του χώρου, ίσως και επειδή δένει με το γλαυκό τ' ουρανού...

Το 2005, το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (Κ.Α.Σ) , εξέφρασε τις αμφισβητήσεις του σε παραδοσιακό οικισμό της Θήρας ως προς την ύπαρξη του λευκού και έτσι ξανάρχισαν συζητήσεις. Οι γνώμες ήθελαν την επαναφορά της πολυχρωμίας όπως υπήρχε κάποτε ή της χρησιμοποίησης της πέτρας. Την πολυχρωμία όπως μας έχουν πει πολλοί ηλικιωμένοι νησιώτες αλλά και όπως καταγράφεται σε κάποιες λαογραφικές σημειώσεις, την επέβαλε η οικονομική κατάσταση των ανθρώπων, οι οποίοι μη έχοντας τη δυνατότητα αγοράς χρωμάτων, έβαφαν τα σπίτια τους με ότι χρώμα περίσσευε από τα καράβια τους.   

 Οι υποστηρικτές του λευκού, όπως είναι και η γράφουσα, θεωρούν πως έτσι επιτυγχάνεται το απόλυτο της λάμψης της Μεσογείου. Είναι το μόνο χρώμα που παρουσιάζει το ελληνικό φως του πολιτισμού και της λαμπρότητας, στοιχεία που έχουν τιμηθεί άπειρες φορές από αμέτρητους καλλιτέχνες.  Ένας Αμερικανός νατουραλίστας φιλόσοφος, ο Henry David Thoreau έχει πει "Ένα τοπίο όπου το πλούσιο στοιχείο είναι το αθώο φως του ήλιου, είναι ένα δυνατό τοπίο". Είναι αλήθεια πως στην περίπτωση πολυχρωμίας ο ήλιος θα χάνεται, καθώς επίσης και στην ύπαρξη της πέτρας που απορροφά τον ήλιο. Το άσπρο των νησιών, αυτό το απέριττο αλλά καθαρό, βρίσκει τη θέση του στον ασβέστη ο οποίος διώχνει τις ηλιακές ακτίνες κατά τις δύσκολες καλοκαιρινές ημέρες του καύσωνα. Με το ασβέστωμα συνδέεται η υγεία γι' αυτό παντού ασβεστώνουμε τους κορμούς των δέντρων καθόσον όπως λέμε "καίει" τα μικρόβια. Επίσης το ασβέστωμα είναι μια πανέμορφη εργασία, ιδιαιτέρως όταν τα σπίτια ετοιμάζονται για το Πάσχα αλλά και για το καλοκαίρι.

 Οι νησιώτες ,ιδιαιτέρως παλιότερα είχαν μεγάλη αγωνία, αφού τα δικά τους άτομα ήταν ναυτικοί και ζούσαν με το φόβο της κακής είδησης του ναυαγίου...και έτρεχαν στο εκκλησάκι να προσεύχονται και να ελπίζουν.Επίσης ο χειμώνας τους ήταν και σε αρκετά νησάκια είναι ακόμη, πολύ δύσκολος γιατί οι κάτοικοι ήταν μόνοι τους με συντροφιά τις τρικυμίες και το βαθύ γκρίζο της εποχής. Έτσι το λευκό χρώμα γι' αυτούς τους καθαρά ψυχολογικούς λόγους, ήταν αυτό που σκόρπιζε το φως της αισιοδοξίας και της ηρεμίας.

 Είναι γεγονός πως κατά την ιστορία του Αιγαίου το λουλακί, η ώχρα και το  κόκκινο ήταν τα χρώματα που επικρατούσαν καθώς και κάποιοι άλλοι έντονοι χρωματισμοί, όπως αποκαλύφτηκαν σε κυκλαδίτικες τοιχογραφίες. Στα σύγχρονα χρόνια όμως το άσπρο όπως φαίνεται άρμοσε ώστε αφήνοντας την σκέψη ελεύθερη όταν ταξιδεύεις να νομίζεις πως παντού υπάρχουν γλάροι...Σπουδαίες ιστορικές και περιηγητικές αναφορές του 18ου και  19ου αιώνα σχετικά με τους οικισμούς των Κυκλάδων και των Δωδεκανήσων, κάνουν λόγο για το λευκό.

 Κατόπιν συζητήσεων , αμφισβητήσεων και αποφάσεων...η αλήθεια είναι πως το άσπρο μπορεί άψογα να σταθεί ανάμεσα στο γαλάζιο τ' ουρανού και της θάλασσας.

Ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, γνωστός για το λυρικό του λόγο, δίνει την εξής ομορφιά του άσπρου νησιώτικου περιβάλλοντος " T' άσπρα σπιτάκια, οι λουλακιές εκκλησιές, είναι μια μορφή αφθαρσίας. Είναι ακίνητα , καθώς η αιωνιότητα. Η δική μας αιωνιότητα είναι πολυσάλευτη πάντα. Κι ανάμεσα σ' αυτές τις δυο αιωνιότητες, η "εντύπωση"γίνεται "θύμηση".Μια πολύτιμη θύμηση, Να την παίρνουμε μαζί μας για την ώρα του απαυδημού, για την ώρα της νοσταλγίας. Άσπρο και πράσινο και σταχτί είναι το ονειρεμένο νησί...".

Ο Ανδρέας Καραντώνης νησιώτης, θέλει τις Κυκλάδες να γοητεύουν εκτός των άλλων και τη "λευκή μικροσκοπική αρχιτεκτονική τους"...την αισθητική του Αρχιπελάγους. Κάποια χρώματα δεν απορρίπτονται με την ύπαρξη του λευκού, όπως το μπλε, το πράσινο, το κίτρινο στα παραθυρόφυλλα, στις πόρτες στα εσωτερικά των σπιτιών. Ο Νορβηγός διανοούμενος Φερντινάντ Φίννε έγραψε " Και τα χρώματα; Πότε ξανασυνάντησα τη χρυσαφιά τούτη λάμψη πάνω από τα νησιά; Τη ρόδινη απόχρωση; Τη φωτεινή ασπράδα των σπιτιών; Ήταν μοναχά το φως που τα 'κανε όλα τούτα; Το ελληνικό φως που μεταλλάζει τα πάντα σε μύθους κι ονείρατα;Όχι, δεν ήτανε μονάχα υφασμένο με τη θάλασσα, μα έμπαινε μέσα σου, γινότανε κομμάτι του εαυτού σου".

 Η ένσταση πολλών ειδικών σήμερα διατυπώνεται στο ότι πια το άσπρο προέρχεται από ακρυλικά χρώματα και όχι από τον ασβέστη. Έτσι είναι διαφορετική η όψη και η αίσθηση.  Ο καθηγητής -αρχιτέκτονας Τάσης Παπαϊωάννου εκφράστηκε ως εξής επί του θέματος " ...o ασβέστης δίνει ένα φωτεινό χρώμα, έχει μια διαφάνεια μοναδική, που προσδίδει βάθος και ποτέ δεν καλύπτει την επιφάνεια του τοίχου ομοιόμορφα. Μοιάζει με ζωγραφική. Ζωγραφίζανε τα σπίτια τους τότε, δεν τα βάφανε..".

 Μια μικρή αναφορά που όμως τη θεωρώ απαραίτητη...στον υμνητή της Ελλάδας, στον Οδυσσέα Ελύτη
"Σ' αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς,
σφυρίζοντας σε θολωτές καμάρες,
πέστε μου είναι η τρελή ροδιά,
που σκιρτάει στο φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο της,
με ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα,
πέστε μου είναι η τρελή ροδιά,
που σπαρταράει με φυλλωσιές νιογέννητες τον όρθρο,
ανοίγοντας όλα τα χρώματα ψηλά με ρίγος θριάμβου;

Κλείνω το αφιέρωμα στα μοναδικά ελληνικά νησιά, στην ομορφιά των θαλασσών όλου του κόσμου!! με κάποιους στίχους από ένα δικό μου ποίημα με τίτλο "Ταξίδι στο Αιγαίο"

Στων βράχων τον λευκό αφρό

στέκουν εκκλησάκια με χρυσό σταυρό,

στου μαΐστρου, στου γαρμπή το χάδι

οι καμπάνες αντηχούν κάθε βράδυ.

Αγέρωχοι οι γλάροι στον ουρανό πετούν,

τα όνειρα μας θέλουν και ρωτούν,

το βλέμμα μεθάει στη ζωγραφιά,

που του χαρίζουν τα ελληνικά νησιά.

Γιάννης Σαββιδάκης - Δέκα Μάγισσες - Official Video Clip

Ο θαλασσινή άποψη του Νομού Ηλείας

Ελύτης...

Φλοίσβος φιλί στη χαϊδεμένη του άμμο - Έρωτας
Τη γαλανή του ελευθερία ο γλάρος
Δίνει στον ορίζοντα
Κύματα φεύγουν έρχονται
Αφρισμένη απόκριση στ' αυτιά των κοχυλιών

Ποιος πήρε την ολόξανθη και την ηλιοκαμένη;
Ο μπάτης με το διάφανό του φύσημα
Γέρνει πανί του ονείρου
Μακριά
Έρωτας την υπόσχεσή του μουρμουρίζει - Φλοίσβος

 Αναμφισβήτητα όλη η Ελλάδα είναι ένα ατελείωτο δαντελωτό ακρογιάλι. Το καλοκαίρι έφτασε, η θάλασσα έχει την τιμητική της. Οι ακτές των νησιών αλλά και των άλλων παραλιακών περιοχών θα γεμίσουν πάλι με λουόμενους!!με παιδιά και μεγάλους, με παιχνίδια και βουτιές που θα σβήνονται στη χρωματική συλλογή του σούρουπου. Ξένοι και Έλληνες ποιητές  έχουν ασχοληθεί στα έργα τους, με το κουρσάρεμα της ψυχής που προκαλεί το θαλασσοπαινεμένο όνειρο του καλοκαιριού.

Το υγρό στοιχείο κρύβει απίστευτη μαγεία, μυθικούς θησαυρούς.

Μπορούμε να το απολαμβάνουμε, αρκεί να το σεβόμαστε. Όταν αγριεύει ο Ποσειδώνας μας ειδοποιεί πως δεν πρέπει να το προκαλούμε..κι όταν γαληνεύει οι γλάροι και τα δελφίνια μας καλούν, με προσκλητήριο τα ολοκάθαρα νερά που αγγίζουν τα πόδια μας στην παραλία.

 Αυτές οι πατημασιές από τα μικρά πουλάκια που γεννιούνται κατά τον Αύγουστο και μαθαίνουν να περπατούν ανάμεσα στον κόσμο..είναι ακόμη ένας οιωνός πως η φύση δεν περιγράφεται!

 Το θαλασσινό αφιέρωμα ανήκει στον όμορφο Νομό Ηλείας που είναι και ο τόπος όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα.

 Οι εικόνες που παραμένουν ανεξίτηλες στη μνήμη μου από παιδί..είναι το άλογό μας που κολυμπούσε με τον πατέρα μου στην παραλία της Μυρσίνης, οι ατελείωτες αμμουδιές της περιοχής μας, τα άσπρα κρίνα που στόλιζαν σαν νύφες τους αμμόλοφους...και για τα κοχυλάκια, δεν υπάρχει περιγραφή..

 Τα νερά του Ιονίου της περιοχής μας, πεντακάθαρα και με ελάχιστες περιοχές να έχουν πετραδάκια.

 Με το προνόμιο του λιμανιού του Κατακόλου απολαμβάνουν οι λουόμενοι το μπάνιο τους, έχοντας ως εικόνα τα μεγάλα κρουαζερόπλοια, που επισκέπτονται την Ελλάδα και το Νομό Ηλείας με κύριο σκοπό την επίσκεψη στον ιερό τόπο της Αρχαίας Ολυμπίας.

 Οι παραλίες είναι πολλές..Κουρούτα, Άγιος Ανδρέας,  Σαμικό, Ζαχάρω, Σκαφιδιά, Καϊάφας, Λεβεντοχώρι, Θίνες, Γλύφα, Αρκούδι, Λίντζι, Χρυσή Ακτή, Πόλο, στην Κυλλήνη (λιμάνι), Κουνουπέλι και άλλες .

 Το ηλιοβασίλεμα απολαμβάνει κανείς τη βουτιά του ήλιου στη Ζάκυνθο και στην Κεφαλλονιά, αναλόγως ...

Στην περιοχή του Δήμου Ανδραβίδας -Κυλλήνης, αγαπημένος καλοκαιρινός προορισμός είναι οι παραλίες της Χρυσής Ακτής, Λίντζι, Πόλο καθώς και άλλες, για τις οποίες η διαδρομή είναι σπουδαίου κάλλους και αξίας. Ανάμεσα από μια κατάφυτη περιοχή, με ελαιώνες αντικρίζει ο επισκέπτης το γλυκό, ήρεμο γαλάζιο του Ιονίου με φόντο τη Ζάκυνθο, την Κεφαλλονιά και τα άλλα νησιά στο βάθος. Το σπουδαιότερο του ξεχωριστού της διαδρομής είναι το πέρασμα από το χωριό Κάστρο και κάτω από το Χλεμούτσι...ενός σημαντικότατου ιστορικού μνημείου. Αποτελεί ίσως ένα από τα πιο καλοδιατηρημένα κάστρα όπου γεννήθηκε στο λόφο Χελωνάτα, στο δυτικότερο ακρωτήριο της Πελοποννήσου και φαντάζει σε όλο τον κάμπο της Ηλείας καθώς επίσης είναι αξιοθαύμαστη η εικόνα του από τα πλοία που διασχίζουν το πέλαγος.

Το 1220-1223 ο ηγεμόνας  Γοδεφρείδος Α΄ Βιλλεαρδουίνος ίδρυσε το μεγαλοπρεπές αυτό αριστούργημα που αποτέλεσε το ισχυρότερο φρούριο του φράγκικου πριγκιπάτου της Αχαΐας.

Το πρωί συνήθως η θάλασσα είναι σαν πισίνα, νιώθεις πως θα πατήσεις μια απέραντη γαλάζια μοκέτα με ψαράκια για το διάκοσμο. Το απογευματάκι τα κύματα καλούν σε παιχνιδίσματα σαν αυτά που κάνει ο ήλιος με τα σύννεφα.

Η Πατρίδα μας είναι η ομορφότερη χώρα του κόσμου, κάθε της άκρο αποτελεί επίγειο παράδεισο! Έτσι και η  Ηλεία με τον συνδυασμό της ψιλής άμμου, τα κρυσταλλένια νερά, ανάμεσα στον καταπράσινο κάμπο και τις σπουδαίες αρχαιότητες δικαιολογημένα ανήκει στον ελληνικό παράδεισο!Καλό καλοκαίρι με υγεία και χαρά για όλους.