Τα Εισόδια της Θεοτόκου, εορτή των Ενόπλων Δυνάμεων.

 

 

 

Για τους περισσότερους Χριστιανούς η Παναγία, η Θεοτόκος, η Μητέρα του Θεού, η Μεγαλόχαρη, η Εκατονταπυλιανή, η Χοζοβιώτισσα, η Κανάλα, η Γρηγορούσα, η Καλαμιώτισσα, η Σουμελά, η Ιεροσολυμίτισσα, η Κρεμαστή, η Φοδελιώτισσα, η Γλυκοφιλούσα, το Άξιον Εστί, η Αγγελόκτιστος, η Ακρωτηριανή, η Αγία Σκέπη, η Χρυσοκαστριώτισσα, η Ευαγγελίστρια,η Παντοχαρά, η Ελεούσα,η Πολυσπορίτισσα και με εκατοντάδες ακόμη ονομασίες (περί τις πεντακόσιες) αποτελεί  το πρόσωπο εκείνο στο οποίο προστρέχουν περισσότερο από τα άλλα Άγια πρόσωπα για ενδυνάμωση και για παρηγοριά.

Η Παναγιά των λογοτεχνών και των ποιητών όπου στα λόγια και στους στίχους τους ραγίζουν οι καρδιές, τρεμοπαίζουν τα χείλη στις αφηγήσεις, βουρκώνουν τα μάτια εμβαθύνοντας το νόημα του κάθε έργου..

Η Δέσποινα του Νίκου Καζαντζάκη

Η Κουμαριώτισσα του Κωνσταντίνου Καβάφη

Η Παναγιά που κρατά τα πέλαγα στην ποδιά της  του Οδυσσέα Ελύτη

Η Πλατυτέρα του Αυγέρη Μάρκου

Η Παρθένος, η Χαριτωμένη του Κωστή Παλαμά

Η Κυρά των Αμπελιών του Γιάννη Ρίτσου

και πολλών ακόμη προσωπικοτήτων του γραπτού λόγου (ετοιμάζω σχετικό αφιέρωμα)

Οι ναοί γιορτάζουν αύριο τα Εισόδια της Θεοτόκου, εορτή της 21ης Νοεμβρίου. Είναι η ενθύμηση της μέρας όπου ο Ιωακείμ και η Άννα (οι γονείς της Παναγίας) έπραξαν το τάμα τους στο Θεό, που ήθελε, όταν κάνουν παιδί να το αφιερώσουν στη Χάρη Του. Έτσι όταν η Παναγία ήταν τριών ετών, οι γονείς της, την πήγαν στο Ναό του Σολομώντα όπου εκεί την υποδέχθηκε ο αρχιερέας Ζαχαρίας. Σύμφωνα με τη θρησκευτική μας παράδοση η Μαρία παρέμεινε για δώδεκα χρόνια στο Ναό κι όταν ήρθε η ώρα του Ευαγγελισμού έφυγε και αρραβωνιάστηκε με τον Ιωσήφ.

 Η μέρα είναι μια από τις σημαντικότερες για την Ορθοδοξία και εορτάζεται με τιμές.Φυσικά συνοδεύεται με ενδιαφέροντα έθιμα.

Το Απολυτίκιο της εορτής είναι το παρακάτω.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’.

Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον, καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ, τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται. Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν, Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις.

ΕΘΙΜΟ- ΠΟΛΥΣΠΟΡΙΑ

Σύμφωνα με αυτό το έθιμο την παραμονή ή ανήμερα των Εισοδίων της Θεοτόκου, οι νοικοκυρές αφού έβραζαν διάφορα σπόρια, όπως καλαμπόκι, φασόλια, σιτάρι, φακές, ρεβίθια (ότι είχαν) τα μοίραζαν στη γειτονιά. Οι γείτονες τους εύχονταν να έχουν καλή σοδειά, να πάνε καλά τα σπαρτά τους. Ένα πιατάκι βέβαια το πήγαιναν στο ναό για να ευλογηθεί.Μετά το μοίραζαν , όπως γίνεται με τα κόλλυβα. Από τα ευλογημένα πολυσπόρια, κρατούσαν λίγα για το σπίτι αλλά όταν χρησιμοποιούσαν ζώα για το όργωμα, έδιναν και σ' αυτά αλλά έριχναν και στο χωράφι.

 Το έθιμο ριζώνει στην αρχαιότητα όπου αποτελούσε την εκδήλωση της αγάπης των ανθρώπων για τη γη. Ήταν ένας τρόπος ευγνωμοσύνης για όσα τους χάριζε.

 Ονομαστή είναι η τήρηση του εθίμου στην Ελευσίνα και συγκεκριμένα στο εκκλησάκι της Παναγίας που ανήκει στη μεταβυζαντινή περίοδο , το οποίο βρίσκεται στο λόφο του Αρχαιολογικού χώρου.Σύμφωνα με τις σχετικές πηγές η Παναγία πήρε τον ρόλο που είχε η Θεά Δήμητρα  και η εποχή είναι περίπου στα μισά της σποράς.

Βλέποντας κάποιο έντυπο για τον Έλληνα λαογράφο και πανεπιστημιακό Δημ. Λουκάτο που γεννήθηκε στο Αργοστόλι το 1908 και απεβίωσε το 2003, διάβασα ότι  Στην Παναγία-Δήμητρα, προσφέρεται  «ευχαριστήρια πανσπερμία για το καλό που πέρασε και για το καλό που πρέπει να συνεχιστεί» καθώς η σοδειά του καλοκαιριού έχει καταναλωθεί σχεδόν  κατά το ήμισυ: «Μισό ’φαγα , μισό ΄σπειρα, μισό  ’χω να περάσω».

 Xρόνια πολλά , υγιή και φωτισμένα σε όσους τιμούν την  ονομαστική τους εορτή. Στη γενέτειρά μας συνήθως γιόρταζαν αυτή τη μέρα όλοι γιατί βόλευε για κεράσματα στο σπίτι, αφού το καλοκαίρι οι άνθρωποι ήταν δεσμευμένοι στις εξοχές και στις αγροτικές δουλειές.

21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ - ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ 

Σήμερα εορτάζουν οι Ένοπλες Δυνάμεις μας, οι προασπιστές των αξιών μας, οι υπερασπιστές της χώρας μας, που σε πολλές δύσκολες στιγμές θυσιάστηκαν για τα ιδανικά μας. Οι εποχές είναι δύσκολες με τα εθνικά θέματα στο κόκκινο όπως λέει ο λαός και καθημερινά τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων θέτουν τη ζωή τους στον κίνδυνο....Ας μην ξεχνάμε ότι επιτελούν κι ένα τεράστιο κοινωνικό έργο στο διάστημα της πορείας τους. 

Χρόνια πολλά κι ευλογημένα σε όλο το προσωπικό με την Παναγία βοηθό και οδηγό τους!

Χρόνια πολλά στους πρώην συναδέλφους μου!

Κάθε χρόνο στις 21 Νοεμβρίου, ανήμερα της Εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου, γιορτάζεται η Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων με πρωτοβουλία της Ελληνικής Πολιτείας για να υπομνησθεί και να τιμηθεί η προσφορά των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων προς το Έθνος, τόσο σε περίοδο πολέμων, όσο και στην ειρήνη. Ο εορτασμός καθιερώθηκε μετά τη Μεταπολίτευση το 1975.

Την περίοδο της απριλιανής δικτατορίας (1967-1974) γιορταζόταν στις 29 Αυγούστου ως Ημέρα της Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων με φιέστες και παράτες στο Παναθηναϊκό Στάδιο για να εξαρθεί η «συντριβή των κομμουνιστοσυμμοριτών στο Γράμμο και το Βίτσι το 1949». Πριν από τη χούντα, η Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων γιορταζόταν στις 15 Αυγούστου, την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/worldays/370

© SanSimera.gr

 

Κυριακή των Βαϊων η αρχή του Πάθους.

Φτάνουμε στην αρχή του Θείου Δράματος.

Η Κυριακή των Βαΐων

 ή των Βαγιών  ονομάζεται η Κυριακή πριν από το Πάσχα και σηματοδοτεί την έναρξη της Μεγάλης Εβδομάδας. Την ημέρα αυτή γιορτάζουμε την πανηγυρική είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα, όπου πήγαινε ερχόμενος από τη Βηθανία. Στην είσοδο της πόλης ο Χριστός, έστειλε δυο μαθητές του  να του φέρουν ένα γαϊδουράκι ώστε να καθίσει επάνω του και να μπει στην πόλη. Οι άνθρωποι όταν άκουσαν πως έρχεται ο Ιησούς έτρεξαν και βρήκαν βάγια από φοίνικες για να τον υποδεχτούν. Κάποιοι έκοβαν φύλλα ή κλαδιά και έστρωναν το δρόμο που θα περνούσε. Όλοι μαζί όταν εμφανίστηκε ο Κύριος έλεγαν με θριαμβευτικό τόνο στη φωνή τους " Ωσαννά ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ". Η υποδοχή ήταν με τιμές και δόξα. Ο Ιησούς δεν εστίαζε στην πρόσκαιρη δόξα και σε όλα τα  φαινόμενα που συγκινούνταν οι ματαιόδοξοι. Έβλεπε το μακρύ δρόμο του Γολγοθά και προχωρούσε στην Ανάσταση...που είναι η μεγάλη προσμονή των Ορθοδόξων. Ήξερε πως η θριαμβευτική είσοδος σήμαινε την αρχή του μαρτυρίου του.

Κατά τα έθιμά μας αυτή την Κυριακή οι ναοί στολίζονται με βάγια εις ανάμνηση του τρανού γεγονότος καθώς επίσης μοιράζονται στους πιστούς βάγια και σταυροί. Τα βάγια αυτά μεταφέρουν την ευλογία, την καρποφορία, απομακρύνουν κάθε κακό, και έτσι στολίζουν το σπίτι, τα περιβόλια, το εικονοστάσι, σταυρώνουν τα παιδιά ώστε να μην τα πιάνει το κακό το μάτι. Διαβάζοντας ένα βιβλίο παλιών εκδόσεων σχετικά με τα έθιμα της Κυριακής σημείωσα κάτι κοινό που γινόταν στην Ανατολική Ρωμυλία και σε κάποιες περιοχές στη Χώρα μας. Τα κορίτσια με τα βάγια έφτιαχναν στεφάνια που τα έδεναν με κόκκινη κλωστή και τραγουδώντας τα πέταγαν στο ρέμα ή στη θάλασσα.

Την Κυριακή των Βαΐων  κατά την παράδοση τρώμε ψάρι , ας είναι περίοδος νηστείας. Υπάρχει και τραγούδι ανάλογο: 
                               Bάγια βάγια των βαγιών
                               τρώνε ψάρι και κολιό,
                               κι ως την άλλη Κυριακή
                               με το κόκκινο αυγό.

Ένα από τα πιο συγκλονιστικά ιστορικά γεγονότα είναι η Έξοδος του Μεσολογγίου που έγινε τα ξημερώματα της Κυριακής των Βαΐων του 1826.

 

Ένα απόσπασμα από κείμενο του Νικηφόρου Βρεττάκου

 «…Την ημέρα της Επετείου της Εξόδου θα έπρεπε να βρίσκεται συγκεντρωμένο όλο το Έθνος. Να έχει περικυκλώσει νοερά, τον ιερό αυτό τόπο με την αφοσίωσή του και με την πίστη του. Θα έπρεπε να παιδιά των σχολείων όλης της χώρας να προσανατολίζονται προς το Μεσολόγγι για μια ολιγόλεπτη σιωπή και περισυλλογή, μια που το πιο κοντινό μας μνημείο μετά τον Παρθενώνα και την Αγία Σοφία, είναι το ιδεατό μνημείο του Μεσολογγίου!».

Οι  «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», είναι ένα από τα σπουδαιότερα έργα του Διονύσιου Σολωμού. Η έμπνευση προήλθε από τον αγώνα όλων όσων υπερασπίζονταν το Μεσολόγγι στη δεύτερη πολιορκία του 1825 έως 1826. Ο αγώνας αυτός κορυφώθηκε τα χαράματα της Κυριακής των Βαΐων.

 

Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει
Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε’ στα μάτια η μάνα μνέει’
Στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει:
«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σέχω γω στο χέρι;
Οπού συ μου γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει»