Toυ Άι - Γιάννη, τραγούδια και στίχοι.

  

Η ΣΟΥΣΤΑ ΠΗΓΑΙΝΕ ΜΠΡΟΣΤΑ

Η σούστα πήγαινε μπροστά

κι ο μάγκας τοίχο τοίχο.

Δεν έτυχε στα χρόνια αυτά

τίποτα να πετύχω.

Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές

του Άι -Γιάννη.

Αχ, πόσα τέτοια ξέρεις και μου λες

που έχουνε πεθάνει.

Με βάλαν πάνω στην κορφή

στ' αγριεμένο κύμα

στης Σμύρνης την Καταστροφή,

στ' άδικο και στο κρίμα.

 

(1970) 1971: Μουσική Δήμος Μούτσης

Ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος

 ΒΙΒΛΙΟ 

Μάνος Ελευθερίου

Τα λόγια και τα χρόνια 

(1963-2013)  Τα τραγούδια

ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

 

 Οδός Αριστοτέλους

Σάββατο κι απόβραδο και ασετυλίνη
στην Αριστοτέλους που γερνάς.
Έβγαζα απ'τις τσέπες μου φλούδες μανταρίνι
σου 'ριχνα στα μάτια να πονάς.

 

Παίζαν οι μικρότεροι κλέφτες κι αστυνόμους
κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ.
Και φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους
τ' Άη - Γιάννη θα 'τανε θαρρώ.

 

Βγάζανε τα δίκοχα οι παλιοί φαντάροι
γέμιζ' η πλατεία από παιδιά.
Κι ήταν ένα πράσινο,πράσινο φεγγάρι
να σου μαχαιρώνει την καρδιά.

 

 1974, Μουσική: Γιάννης Σπανός

          Εκτέλεση: Xάρις Αλεξίου

ΒΙΒΛΙΟ

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

τά τραγούδια μου

ΚΑΚΤΟΣ

 

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Ο καθρέφτης τ’ αϊ-Γιαννιού

 Ιούνιος 1884

Στη χώρα δεν την ξέχασαν, και τη θυμούντ’ ακόμα 

με τα μεγάλα μάτια της και το μικρό της στόμα

την άμοιρη Ανθούλα.

Όταν χαρούμεν’ η γιορτή τ’ αϊ-Γιαννιού προβάλλει, 

τη μελετάει καμιά γριά, κουνώντας το κεφάλι, 

με μια κρυφή τρεμούλα.

Και τα κορίτσια την ακούν που τρέχουν διψασμένα

με χίλια δυο καμώματα της μοίρας τα γραμμένα 

τη μέρ’ αυτή να ιδούνε, 

καθώς οι νιοι που ξενυχτούν με χίλιες πατινάδες 

και βγάνουν στα παράθυρα και βλέπουν τις κυράδες,

εκείνες π’ αγαπούνε.

Κι ακούνε για την άμοιρη και κάνουν το σταυρό τους

κι ανατριχιάζουν μια στιγμή, κι από το λογισμό τους

πάλι γοργά τη σβηούνε. 

- Τ’ αϊ-Γιαννιού ήταν η γιορτή, δω και σαράντα χρόνια…  

Θερίζονται οι θημωνιές, παστρεύονται τ’ αλώνια, 

και τα θυμάρι’ ανθούνε.

 Τ’ αϊ-Γιαννιού είν’ η γιορτή, κι η ώρα μεσημέρι. 

Μπήκεν αψύς ο θεριστής, βαρύ το καλοκαίρι,  

φωτιά η αντηλιάδα,  

και πουθενά καμιά φωνή, και πουθενά μιαν αύρα, 

μόνον ο τζίτζικας βαστά και τραγουδά τη λάβρα,

πιστή του φιλενάδα.

Κι αν ίσκιος πέσει αλλόκοτος κάτου σε γη ή σε τοίχο,  

σιγοσεισθεί κάνα κλαρί κι ακούσεις κάναν ήχο 

σα γέλιο, σα φωνούλα, 

νεράιδες είναι· αλίμονο στον ξέγνοιαστο διαβάτη!  

Αυτή την ώρα με καημό δειλά παραφυλάττει 

κι η δόλια η Ανθούλα.

Ωραία είναι· μα γι’ αυτό σε πιάνει τόση λύπη!  

Ροδάκινο αγένωτο κομμένο που του λείπει  

δροσιά, του λείπει χρώμα.  

Μια τρίχα μοναχά χρυσή με τη ζωή τη δένει, 

και φτάνει ένα φύσημα να πέσει σωριασμένη  

γλήγορ’ αργά στο χώμα.

Την ώρα που γεννήθηκε ήτανε μέρα Τρίτη· 

απ’ το καντήλι πὄκαιγε μπρος στο Χριστό στο σπίτι  

εχύθηκε το λάδι· 

είχαν ξεχάσει κι άφησαν τρία κεριά αναμμένα· 

κι η μάνα που την έβγαλε στο φως εμπήκε, οϊμένα! 

στου τάφου το σκοτάδι.

Την ώρα που γεννήθηκε μια φαρφουρένια γάστρα 

έγινε χίλια τρίψαλα· κι ανάμεσ’ από τ’ άστρα  

ξεχώρισ’ έν’ αστέρι  

και ξάπλωσε κι εχάθηκε… μια κιτριά εμαράθη,  

και κουκουβάγιας λάλημα μες στης νυχτιάς τα βάθη  

εσκόρπισε τ’ αγέρι.

Μα είναι σήμερα γιορτή, και σήμερα η Ανθούλα 

νιώθει κι εκείνη τη χαρά σαν καθεμιά παιδούλα· 

μιαν άπειρη παρθένα  

κι αν είν’ γκρεμός στα πόδια της, στο θάνατο κι αν τρέχει 

με τα δεκάξι χρόνια της στον ουρανό τα έχει 

τα μάτια γυρισμένα.

Έχει καημό τη μοίρα της να τη γλυκορωτήσει 

μήπως της κάμει φανερό και της ομολογήσει  

το νιο που θα της πέσει· 

μην ήρθες καλορίζικος εφέτος, αϊ-Γιάννη, 

και μες στον κλήδονα κρατάς του γάμου το στεφάνι, 

αυτό που θα φορέσει.

Μα δεν επήγε ριζικό στον κλήδονα να βάλει·  

δε θέλει για συντρόφισσα καμιά κοπέλαν άλλη  

στο μυστικό της να ’χει·  

τη μοίρα της κι αγνώριστη την αγαπά με ζήλια·  

θέλ’ η στιγμή που καρτερεί με καρδιοχτύπια χίλια  

να την εβρεί μονάχη.

Τη μέρ’ αυτή, κάθε χρονιά, καθώς μεσημεριάσει, 

που τα στοιχειά λυσσομανούν στις χώρες και στα δάση,  

καθείς στον ύπνο πέφτει, 

όποια βαστά, σε κάμαρα σκοτεινιασμένη κλειέται  

κι ανάφτει μόνο ένα κερί κι ολόγυμνη κρατιέται  

εμπρός εις τον καθρέφτη.

Και τ’ ανατρίχιασμα, το φως, το χνούδ’, η ωραιότη 

της γύμνιας, όπου ντρέπεται ακόμη και στα σκότη,  

δύναμη έχουν τόση,  

που η μοίρα πια σκλαβώνεται, κι αν της φυλάγει ταίρι  

σαν αστραπή μες στο γυαλί θα τρέξει να το φέρει 

και να το φανερώσει.

—Μπρος σε πλατύ κι ολόχρυσο της Βενετιάς κρυστάλλι 

ποιά είν’ αυτά τ’ αμύριστα ξεσκεπασμένα κάλλη  

που στέκουνε με τρόμον 

και το γυαλί σ’ ενός κεριού τη λάμψη δευτερώνει 

της όψης τ’ αχνοφέγγαρο και των στηθιών το χιόνι,  

το μάρμαρο των ώμων;

Αχ! να ’μουν ο καθρέφτης σας, ω νιάτα τόσο ωραία,  

τον πλέον εμορφότερον του κόσμου βασιλέα  

θα έδειχνα μπροστά σας,  

κι έτσι θα σας ξεπλήρωνα την τόση μου ευτυχία·  

γιατί ταιριάζουν βασιλιά μονάχα μεγαλεία  

στα κάλλη τα δικά σας,

Είν’ η Ανθούλα η άμοιρη· της φαίνετ’ ο καθρέφτης 

της εμορφιάς ο τρυγητής, των μυστικών της κλέφτης, 

νομίζει πως τη βλέπει  

σαν ένα μάτι αχόρταγο· και ρίχνει τα μαλλιά της   

τα φουντωτά κι ολόμακρα, τ’ απλώνει ολόγυρά της 

και τα φορεί για σκέπη.

Πότε δειλιάζει μια στιγμή, της έρχεται να φύγει, 

και πότε κλει τα μάτια της, και πότε τα ξανοίγει 

και διώχνει κάθε φρίκη. 

Και λάμπουνε τα μάτια της στ’ αχνόφωτα σκοτάδια  

σα δυο ζαφείρι’ ατίμητα, σα δυο χοντρά πετράδια 

μέσα στην ίδια θήκη.

Νά! μέσα, μέσα στο γυαλί, θαμπά θαμπά, στα βάθη,  

σαν κάποιο νέφος πρόβαλε κι επύκνωσε κι εστάθη. 

Τα μάτια της παρθένας, 

μαρμαρωμέν’, ασάλευτα, θωρούν αντικρινά της,  

οπίσω και παράμερα από τη ζωγραφιά της  

νά ξεπετάγετ’ Ένας!

Αγάλι’ αγάλια εμπρός στη νια ξανοίγετ’ η θωριά του,  

σα βράχος είναι το κορμί, σαν αστραπή η ματιά του·  

το πρόσωπό του αγένειο  

το μυστικό ’χει της νυχτιάς και της φωτιάς το χρώμα,  

και νιώθεις πως χαμόγελο δε φαίνεται στο στόμα  

ποτέ το σιδερένιο.

Αγάλι’ αγάλια δείχνεται ο φοβερός ο ξένος,  

βαρύς, συγνεφομέτωπος, και λαμπροφορεμένος,  

μ’ αλλόκοτο στεφάνι.  

Μαργαριτάρια ή δάκρυα λαμποκοπούν, ποιός ξέρει,  

απάνου στο στεφάνι του; κάτι κρατάει στο χέρι, 

σα σπάθα, σα δρεπάνι.

Και θα σε πάρω! μια φωνή τα σπλάχνα της ταράζει 

και πάλι μες στην όψη του η λυγερή διαβάζει  

γραμμένο: θα σε πάρω!  

Και τρέμει και ξαφνίζεται, λιγοψυχά και πέφτει, 

μα δεν το ξέρ’ η άμοιρη πως μέσα στον καθρέφτη  

αγνάντεψε το Χάρο!

Τον άλλο χρόνο το ’νιωσε, στην ώρα τη στερνή της,  

όταν της ξαναφάνηκε κι επήρε την ψυχή της  

ο άγριος ψυχοκλέφτης  

και νιότη, γνώση κι εμορφιά μέσα στον τάφον ρίχνει…  

Και σ’ άλλες γελαστούς γαμπρούς, ζωή δροσάτη δείχνει 

τ’ αϊ-Γιαννιού ο καθρέφτης!

Από έντυπο της πατρικής βιβλιοθήκης.

 

Οι ΦΩΤΙΕΣ ΤΟΥ ΑΪ ΓΙΑΝΝΗ

Γιώργος Σεφέρης 

Η μοίρα μας, χυμένο μολύβι, δεν μπορεί ν’ αλλάξει
δεν μπορεί να γίνει τίποτε.
Έχυσαν το μολύβι μέσα στο νερό κάτω από τ’ αστέρια
κι ας ανάβουν οι φωτιές.

Αν μείνεις γυμνή μπροστά στον καθρέφτη τα μεσάνυχτα βλέπεις 

βλέπεις τον άνθρωπο να περνά στο βάθος του καθρέφτη 

 τον άνθρωπο μέσα στη μοίρα σου που κυβερνά το κορμί σου, 

μέσα στη μοναξιά και στη σιωπή τον άνθρωπο  

της μοναξιάς και της σιωπής 

 κι ας ανάβουν οι φωτιές.

Την ώρα που τέλειωσε η μέρα και δεν άρχισε η άλλη  

την ώρα που κόπηκε ο καιρός 

εκείνον που από τώρα και πριν από την αρχή κυβερνούσε το κορμί σου  

πρέπει να τον εύρεις  

πρέπει να τον ζητήσεις για να τον εύρει τουλάχιστο  

 κάποιος άλλος, όταν θα ’χεις πεθάνει.

Είναι τα παιδιά που ανάβουν τις φωτιές και φωνάζουν μπροστά στις φλόγες μέσα 

στη ζεστή νύχτα 

(Μήπως έγινε ποτές φωτιά που να μην την άναψε κάποιο παιδί, ω Ηρόστρατε) 

και ρίχνουν αλάτι μέσα στις φλόγες για να πλαταγίζουν Πόσο παράξενα μας κοιτάζουν ξαφνικά τα σπίτια, τα χωνευτήρια των ανθρώπων, σαν τα χαϊδέψει κάποια ανταύγεια).

Μα εσύ που γνώρισες τη χάρη της πέτρας πάνω στο θαλασσόδαρτο βράχο  

το βράδυ που έπεσε η γαλήνη 

άκουσες από μακριά την ανθρώπινη φωνή της μοναξιάς και της σιωπής  

μέσα στο κορμί σου 

τη νύχτα εκείνη του αϊ-Γιάννη 

όταν έσβησαν όλες οι φωτιές 

και μελέτησες τη στάχτη κάτω από τ’ αστέρια.

 

Λονδίνο Ιούλιος 1932

Έντυπο στην πατρική βιβλιοθήκη

Η ομορφιά των εθίμων είναι μοναδική!!Ας τα διατηρούμε κι ας τα μεταλαμπαδεύουμε στις επόμενες γενιές!

Y.Σ Φωτογραφίες από διαδικτυακή πηγή χωρίς δικαιώματα.

Μυθοποιώντας και απομυθοποιώντας πρόσωπα και καταστάσεις.

 

"Όταν γνωρίζεις πρόσωπα και καταστάσεις, απομυθοποιείς.. και ζεις πιο όμορφα.Αξιολογείς και κρίνεις,όχι απ" ότι φαίνεται αλλά απ" αυτό που είναι!" έγραψα πριν από λίγες μέρες. Για να απομυθοποιήσει κανείς βέβαια πρέπει πρώτα να έχει μυθοποιήσει πρόσωπα και καταστάσεις.

Μυθοποίηση 

είναι η σύνθεση, η επινόηση μύθου αλλά και η πρόσδοση σε πρόσωπο, φαινόμενο ή περιστατικό μυθικών ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών, η δημιουργία  γύρω απ' αυτό μυθικής αίγλης. 

Στη δεύτερη έννοια θα εστιάσω σ΄ αυτό το κείμενο.

Απομυθοποίηση

αφαίρεση της αίγλης και αναίρεση των μύθων που περιβάλλουν ένα πρόσωπο ή γεγονός.

Τη γνωριμία μου με τη μυθοποίηση κάποιων προσώπων και καταστάσεων τη θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια. Ήταν τότε που όποιον πολίτη είχε υψηλή οικονομική κατάσταση, τον  παρουσίαζαν σαν υπόδειγμα ανθρώπου, στην κοινωνία (κι ας όφειλε την οικονομική του κατάσταση σε αδικίες περιουσιών, σε εμπόρια..., σε φυτείες..). Επίσης όποιον κατείχε κάποιο θώκο, στον ιερατικό τομέα, στο εκπαιδευτικό σύστημα, στα Σώματα Ασφαλείας, στις Ένοπλες Δυνάμεις,στις δημόσιες υπηρεσίες τον παρουσίαζαν σαν κάτι το ιδανικό,σαν να διοικούσε το σύμπαν (για παράδειγμα χωροφύλακας,αγροφύλακας,αξιωματικός,δάσκαλος,ιερέας, υπάλληλος στο δήμο, υπάλληλος στον ΟΤΕ ή στη ΔΕΗ),αυτόν που είχε ένα μαγαζί ή πολλά κτήματα.Εννοείται ότι ποτέ δεν έπαιζε ρόλο η συμπεριφορά ή η εσωτερική καλλιέργεια...απλά βασίλευε το φαίνεσθαι. Ακόμη, το Πάσχα και το καλοκαίρι όσοι επισκέπτες έφταναν στη γενέτειρα από την Αθήνα, είχαν το ύφος επίσης του πλανητάρχη, αλλά και η τοπική κοινωνία κάπως έτσι τους αντιμετώπιζε. Όταν δε, γίνονταν κάποιες γιορτές στην πρωτεύουσα του νομού ή στην μονάδα της Πολεμικής Αεροπορίας, οι εμπλεκόμενοι παρουσίαζαν το γεγονός  σαν επίσκεψη (τότε) στ' αστέρια.

Το παιδικό μου μυαλό κατέγραφε και προβληματιζόταν μ' εκείνες τις αφύσικες γι' αυτό, συμπεριφορές.

Οι προβληματισμοί μου ευτυχώς, δεν κράτησαν για πολύ καθόσον είχα την τύχη, από το μικρό κι απλό μας σπίτι ένεκα γνωριμιών του Ανδρέα (πρωτότοκου αδερφού μου) παρέλασαν κυριολεκτικά πάρα πολλοί άνθρωποι, γνωστοί και άγνωστοι,άτομα κάθε τομέα. Επίσης λόγω του Ανδρέα πάλι, αλλά και του συγγενικού περιβάλλοντος της μαμάς, από πολύ μικρή γνώριζα άτομα και καταστάσεις από τον πολιτικό βίο, τον ιατρικό, τον νομικό, τον ιερατικό, τον στρατιωτικό και φυσικά τον λογοτεχνικό.

Η τύχη αυτή ήταν ο οδηγός από τα νεανικά μου χρόνια που παραμένω αδιάφορη στη μυθοποίηση που ήταν αισθητή τριγύρω μου.Σ' αυτό με βοήθησε αργότερα και η ένταξή μου στον στρατό όπου ακολούθησα ως επαγγελματική πορεία. Συνεχίστηκε βέβαια με φορείς στους οποίους βρέθηκα πολύ κοντά λόγω της εθελοντικής μου ιδιότητας, τον συγγραφικό - λογοτεχνικό κύκλο με τον οποίο από το 2014 ασχολούμαι περισσότερο.

Όσα περισσότερα πρόσωπα και καταστάσεις γνωρίζει κάποιος κι όσο νωρίτερα στη ζωή του, τόσο εύκολα και γρήγορα απομυθοποιεί ή δεν μυθοποιεί. 

Όταν κανείς φτάσει να συνειδητοποιήσει ότι όλοι βρισκόμαστε στη γη για ένα διάστημα και μόνο, κάτι που δε διαφοροποιεί η οικονομική κατάσταση ή οι τίτλοι, όταν νιώσει πως ο καθένας καταξιώνεται από τη συμπεριφορά και τις πράξεις του σε όλους τους τομείς, τότε να πάψει να μυθοποιεί...κάτι που βοηθάει στην αρμονία του κοινωνικού συνόλου. Βασιζόμενοι στα φαινόμενα, φτάνουμε να μυθοποιούμε ανήθικα άτομα που μόνο κακό δημιουργούν, ανθρώπους που είναι τυλιγμένοι στον μανδύα του ψέματος και της υποκρισίας, αυτούς που κατέχουν θώκους όχι με την αξία τους αλλά με κάθε πλάγιο ή ποταπό μέσο, αδικώντας έτσι αυτούς που αξίζουν.  Ακολουθούν οι απόψεις μου για τομείς που έχω εμπειρία.

Ιερατικός τομέας

Οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας είναι άνθρωποι κι ως εκ τούτου φέρουν αδυναμίες, κάνουν λάθη, χαρακτηρίζονται από πάθη. Δυστυχώς όμως αρκετοί θρησκόληπτοι έχουν τοποθετήσει στην ίδια θέση τον Θεό με τον ιερέα ή τον δεσπότη κλπ.Προσωπικά πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος εμπνέει σεβασμό με τον χαρακτήρα και τις πράξεις του. Το ίδιο συμβαίνει και στον ιερατικό τομέα. 

Γνώρισα εκπροσώπους ....που η φρασεολογία τους παρέπεμπε σε κάποια κακόφημη γειτονιά, άλλους που τάραξαν το σύμπαν με τις γνωριμίες τους για να έχουν μια ζωή θέση σε μεγάλο ναό, κάποιους που κυνηγούσαν με κάθε τρόπο τους ηθικούς συναδέλφους τους προκειμένου να τους εκδιώξουν για να πάρουν τη θέση τους, εκείνους που δεν μπορούσαν να αποφοιτήσουν και να αποκτήσουν το πτυχίο της θεολογίας με την αξία τους..αλλά το επεδίωκαν με πλάγια μέσα, τους τραγικούς που ασκούσαν (κι ασκούν σε πολλά μέρη) ηθικό εκβιασμό σε προσωπικό της εκκλησίας που δεν είχε την εμφάνιση του δήθεν, που δεν γινόταν ένα με τους οσφυοκάμπτες απέναντί τους, αυτούς που δεν διάβασαν στους φτωχούς ανθρώπους τρισάγιο για ευνόητους λόγους.. 

Εδώ θα αναφερθώ στο προσωπικό των ναών που αντί να είναι πιστό στα καθήκοντά του, έχει ορθάνοιχα τα μάτια να δει με πόσα χρήματα θα ανάψει το κερί ο κάθε πολίτης.Λες και αυτοί που δεν έχουν χρήματα, δεν έχουν δικαίωμα προσευχής. Αυτούς λοιπόν τους κουστουμαρισμένους συνήθως ανθρώπους, που με τη συμπεριφορά τους διώχνουν τους πιστούς με τη στοιχειώδη νοημοσύνη από την εκκλησία, πολλοί τους θεωρούν μεγάλους και τρανούς.

Τα παραπάνω εννοείται ότι συντελούν στην πλήρη απομυθοποίηση για εμένα.

Σέβομαι και αγαπώ τους ιερωμένους που η ζωή τους αποτελεί μια αναμμένη δάδα προσφοράς, δουλειάς και αγώνα για τον δρόμο που ο Χριστός μας δίδαξε. Είναι οι αληθινές προσωπικότητες που αγκαλιάζουν τα παιδιά και δείχνουν στους μεγάλους την αληθινή πορεία.

Στον στρατό ή στις Ένοπλες Δυνάμεις.

 

Σε περασμένα χρόνια με μεγάλη συχνότητα και σήμερα με μικρότερη δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν χτίσει έναν τεράστιο μύθο πίσω από το πρόσωπο που βρίσκεται μέσα στη στολή ή κάτω από τα αστέρια, τα παράσημα κτλπ. Ο αρχηγός, ο στρατηγός, ο διοικητής και ότι παρεμφερές χρησιμοποιούνταν με τέτοιο ύφος που ξεχνούσε κανείς ότι πρόκειται για άνθρωπο με όνομα και όλα τα χαρακτηριστικά (αδυναμίες, πάθη, λάθη) όπως προανέφερα στην παράγραφο για τον ιερατικό τομέα. Βιώνοντας τη στρατιωτική πορεία, με πλήρη γνώση και εμπεριστατωμένη γνώμη...είμαι σίγουρη πως όλη η μυθοποίηση δεν βοήθησε κανέναν και σε τίποτα.Το μόνο στοιχείο που καλλιεργήθηκε ήταν η αλαζονεία σε αρκετούς και στους οικείους τους, οι οποίοι όταν ερχόταν η ώρα να φύγουν από την ενεργό υπηρεσία, χαρακτηρίζονταν από κατάθλιψη αφού πια τα μεγαλεία εξέλλιπαν..Ποιος είπε ότι το κάθε στέλεχος που ανερχόταν υπηρεσιακά, ήταν ανώτερος άνθρωπος;Πόσες φορές οι άξιοι, οι γνώστες, οι ηθικοί, οι εργατικοί, οι έξυπνοι δεν βρέθηκαν απέξω από την κλίμακα της ανέλιξης...και όσοι δεν διέθεταν όλα αυτά που έπρεπε, λάμβαναν θέσεις και μάλιστα νευραλγικές. Γνωρίζουμε όλοι πλέον τον ρόλο της πολιτικής ηγεσίας στις κρίσεις των Ενόπλων Δυνάμεων, γνωρίζουμε όλοι τον ρόλο και τη δύναμη της λέξεων "μέσον"...Aκόμη...ποιος είπε ότι ο κάθε άνθρωπος που επέλεξε αυτό το επάγγελμα το άσκησε με αξιοκρατία και αξιοπρέπεια;Ποιος είπε ότι δεν υπέφερε το κατώτερο προσωπικό απο την αδικία, από την ανηθικότητα, από το ξέσπασμα των εγωπαθητικών μορφών;

Με άπειρα περιστατικά από την πορεία μου, ειλικρινά καμιά μυθοποίηση δεν αρμόζει. Και πάλι σεβασμός σε όσους προστάτευσαν τους υφισταμένους τους και πάνω απ' όλα την πατρίδα, τα ιερά και τα όσια.

Πολιτικοί

 

Έχοντας στενή συγγένεια με ένα πρόσωπο της πολιτικής από τα ελάχιστα έντιμα, γνωρίζοντας λόγω οικογενειακών φιλικών σχέσεων αρκετά ακόμη πρόσωπα (στο επίπεδο του νομάρχη, βουλευτή και άνω), επιβεβαιώνω ότι και οι πολιτικοί είναι άνθρωποι με όλα τα χαρακτηριστικά. Έχουν τις προσωπικές τους στιγμές, τα οικογενειακά τους βιώματα, τις αδυναμίες τους..

Αυτοί που έχουν την ψευδαίσθηση στον στρατιωτικό και στον πολιτικό τομέα, ότι ανήκουν κάπου πέρα από την ανθρώπινη φύση...συνήθως είναι οι παρατρεχάμενοι, οι αυλοκόλακες, οι οσφυοκάμπτες. Συνήθως είναι ανεπαρκή άτομα και κάποιες άλλες φορές διαθέτουν περγαμηνές τις οποίες υποβιβάζουν...Αυτοί που με το γελοίο τρόπο της κολακείας, της μεθόδου του γυμνοσάλιαγκα, της οσφυοκαμψίας εξασφαλίζουν κάποιες θέσεις δίπλα στους "μεγάλους" , προσπαθώντας έτσι να καλύψουν τα εσωτερικά τους κενά, καθόσον από εκεί ξεκινάνε όλα.

Οι πολιτικοί λοιπόν, στην πραγματικότητα λαμβάνουν την εντολή από τον λαό να υπηρετήσουν την πατρίδα και τους πολίτες, να διαφυλάξουν τα σύνορά της, να ενδιαφερθούν για το κοινό καλό. Δεν θα κρίνω αν το πετυχαίνουν, δεν θα κρίνω κανέναν γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός του κειμένου μου. Αυτό που με βεβαιότητα εκφράζω είναι πως δεν βρίσκω κανέναν λόγο να μυθοποιώ τα πολιτικά πρόσωπα ή τις καταστάσεις τις οποίες βιώνουν.Ο καθένας από το δικό του μετερίζει γεύεται μια ποικιλία γεγονότων και καταστάσεων.

Θαυμάζω και σέβομαι όλους αυτούς που ανταποκρίνονται έντιμα στον σκοπό τους.

Σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, στον ιατρικό, στον εκπαιδευτικό, στον νομικό, στον επιχειρηματικό ισχύουν τα ίδια. Όλοι είναι άνθρωποι που ο καθένας ακολούθησε κάποια πορεία στη ζωή του. Αν η πορεία του διανθίζεται από όμορφη συμπεριφορά, αγαθές πράξεις, ευγενείς στόχους, πνευματικές αξίες, ανθρωπισμό, αν υπηρετεί, στηρίζει και υποστηρίζει ο καθένας τον τομέα του με τον αγώνα του κι όχι με πλάγια μέσα..τότε είναι άξιος θαυμασμού, σεβασμού, επαίνων. Πολλοί λένε, μα για τα αυτονόητα επαινούμε;H απάντηση είναι, ναι, γιατί φτάσαμε να προσπαθούν οι ανέντιμοι, οι ανεπαρκείς να προσπαθούν να έρθουν πάνω από όλους που αξίζουν. Δεν μπορώ να υπεισέλθω σε γεγονότα που έχω βιώσει, για ευνόητους λόγους.

Δοξολογώ τον Θεό πραγματικά όταν ακούω να οδηγείται κάποιος νέος αξιοκρατικά εκεί που επιθυμεί.

 

Συγγραφικός - λογοτεχνικός τομέας

 

Με πάρα πολλές γνωριμίες στον χώρο παιδιόθεν, με αμέτρητες σχετικές εκδηλώσεις έχω στοιχειοθετήσει την άποψή μου, η οποία έχει επιβεβαιωθεί από πρόσωπα - κλειδιά.. Κάποτε οι συγγραφείς και οι ποιητές έγραφαν γιατί δίχως να γράψουν, δεν μπορούσαν..ήταν το πάθος τους. Έτσι έχουν βρεθεί πολλά χειρόγραφα, ανέκδοτα έργα καλ.Βοηθούσαν στη διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας, ιδεών, μηνυμάτων, στοιχείων, ιστοριών. Δεν υπήρχε διαδίκτυο, οι καταστάσεις ήταν διαφορετικές.Υπήρχαν τα λογοτεχνικά πηγαδάκια, οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες, ανθρώπινα όλα. Στους παλιούς εκδότες ξεχώριζε η επιθυμία για ποιότητα, όπως και στους συγγραφείς.Ήταν αδιανόητο όποιος θέλει να προσθέσει έναν τίτλο στη ζωή του, να γίνεται συγγραφέας......

Σήμερα, την τελευταία δεκαετία  ο τομέας έχει υποστεί αρκετές διαφοροποιήσεις και πιστεύω ότι μεγάλο ρόλο έχει παίξει το διαδίκτυο. Το να γράφει κάποιος είναι ανέξοδο, άρα εύκολος τρόπος για να "δείξει" ότι κάποιος είναι...Υπάρχουν κυρίες και κύριοι οι οποίοι το εκφράζουν άνετα ότι θέλω να κυκλοφορώ ως συγγραφέας γιατί μου προσδίδει αξία..Πόσο λάθος. Αξία δίνουμε εμείς στον εαυτό μας με όλα όσα αναφέρουν πνευματικές προσωπικότητες ανά τους αιώνες, φιλόσοφοι, όπως αναφέρω κατά καιρούς αλλά και σε αυτό το κείμενο. Υπάρχει η αυτοέκδοση που ο καθένας μπορεί να τιτλοφορηθεί ως συγγραφέας, υπάρχουν οι πάρα πολλοί εκδοτικοί οίκοι που όλοι ζητούν συγγραφείς, ο καθένας με τα δικά του δεδομένα. Υπάρχουν η πληθώρα των λογοτεχνικών διαγωνισμών που δυστυχώς ξεπερνώντας το μέτρο, δεν βοηθάνε την Ελληνική Γλώσσα, αλλά προσπαθούν να καλύψουν τα χαμένα όνειρά μας..Πραγματοποιείται λοιπόν η μυθοποίηση από τα likes, πολλές φορές ανθρώπων που είναι άσχετοι με το αντικείμενο ή λόγω υποχρέωσης και διάφορα ακόμη. 

 

 

Είναι δυνατόν να μυθοποιήσω το άτομο που μπροστά σε κοινό, ευχαριστεί τον κ... ή την κ.. γιατί το προέτρεψαν να λάβει μέρος στον διαγωνισμό ώστε να πάρει διάκριση;Δυστυχώς χάνουν την αξία οι σπουδές και τα πτυχία μπροστά σ' αυτή τη φτωχή  κατάσταση.

Είναι δυνατόν να αποδεκτώ χαρακτηρισμούς τιμής για έτερο άτομο γυναικείου φύλου που δείχνει κάτω από το τραπέζι των ομιλητών,τα προσόντα του..., δείχνει πόσο αγαπάει τον χώρο της τέχνης του λόγου, με λικνισμένους εναγκαλισμούς σε κυρίους με θέσεις;

Eίναι δυνατόν να πιστέψω στο σπουδαίο πηγαίο ταλέντο κάποιων οι οποίοι δεν μπορούν να σταθούν σε καμιά συζήτηση, δεν γνωρίζουν τα βασικά της Γλώσσας μας, είναι συνεχώς στην αυλή προεδρείων απ΄τα οποία  τιμούνται;

Μέσα στο χάος λοιπόν των διαγωνισμών φορέων εσωτερικού και εξωτερικού, γνωρίζοντας  επ' ακριβώς συνθήκες και διαδικασίες, το μόνο που κρατώ είναι την πλήρη απομυθοποίηση κι ας μην αρέσει σε κάποιους.

Τέλος, νιώθω αληθινή ευλογία που έχω επιβεβαιώσει πως τίποτα και κανένας δεν πρέπει να μυθοποιείται. Αξίζουν όμως όλοι οι άνθρωποι οι οποίοι με αληθινά ψυχικά - ηθικά προσόντα και αγώνα προχωρούν, καταξιώνονται, προσθέτουν το λιθαράκι του πολιτισμού, της καλοσύνης, της προόδου στην κοινωνία και στο περιβάλλον, σεβασμό και θαυμασμό.

Όπως σεβασμό αξίζουν και οι φορείς, μόνο που αν εκπροσωπούνται από ανέντιμους...διακυβεύεται κι αυτό.

  

Προτιμώ να εκφράζομαι ειλικρινά, παρά να δημιουργώ συμπάθειες....

Προτιμώ να γνωρίζουν όλοι τις απόψεις μου παρά να συμφωνώ διά της σιωπής με τα δεδομένα που θέλουν τη μυθοποίηση...

Υ.Σ Οι φωτογραφίες ανήκουν στην οικογενειακή συλλογή και προέρχονται από ανοιξιάτικα και καλοκαιρινά δειλινά του τρέχοντος έτους.

Περί στερημένης νοοτροπίας.

Νοοτροπία είναι ο τρόπος που σκεφτόμαστε. Κατά καιρούς αναφερόμαστε στα είδη της νοοτροπίας, όπως νοοτροπία του νικητή, νοοτροπία του αρχηγού, φτωχή νοοτροπία ή χωριάτικη νοοτροπία (δίχως να εννοείται η καταγωγή από χωριό που δεν έχει καμιά σχέση με υποτιμητικά σχόλια), μίζερη νοοτροπία, νοοτροπία του ανικανοποίητου καλ. 

Στο παρόν κείμενο παρουσιάζω τις απόψεις επί του πιο γνωστού είδους..που είναι η φτωχή νοοτροπία ή η χωριάτικη .

Καταρχάς όπως προαναφέρω ο φτωχός άνθρωπος ή ο άνθρωπος που είναι από χωριό (όπως οι περισσότεροι) δε φέρουν κανένα προσβλητικό ή υποτιμητικό χαρακτηριστικό.Ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι το παν και όχι η οικονομική του κατάσταση ή ο τόπος που γεννήθηκε σε γενικές γραμμές.

Έτσι, χρησιμοποιώντας την παραπάνω φράση εννοείται ο τρόπος σκέψης που περιορίζεται σε συγκεκριμένα δεδομένα, που δεν μπορεί να βγει από τα στεγανά (κλισέ) τα οποία επιβάλλει τις περισσότερες φορές η κλειστή κοινωνία,που χαρακτηρίζεται από καχυποψία (την οποία γεννά το αίσθημα κατωτερότητας που λανθασμένα δημιουργείται σε πολλούς ανθρώπους που ζουν σε μικρές κοινωνίες), που κινείται από τη λεγόμενη κουτοπονηριά, από υπόγειες κινήσεις, από υποκρισία τη λεγόμενη διπλοπροσωπία. Βέβαια συναντάμε ανθρώπους με περισσότερα από δυο πρόσωπα, ανήκουν κι αυτοί στην ποικιλία της ζωής. Στη γενέτειρά μου κάτι τέτοια άτομα τα ονομάζουμε "μουλιαχτά"..

Αυτού του είδους τη νοοτροπία που ονομάζω, στερημένη, μπορούμε να τη συναντήσουμε παντού, ίσως πιο συχνά στα μικρά μέρη.

Πρόσωπα που δεν αντιλαμβάνονται πως μπορεί να ζει όμορφα, ο άνθρωπος με το ευρύ πνεύμα, αυτός που όσα λέει τα κάνει πράξεις. Άνθρωποι που μέσω του διπλού προσώπου, αυτοί δηλαδή που λένε άλλα μπρος και άλλα πίσω, άλλα στην οικογένειά τους,άλλα στον εαυτό τους και διαφορετικά στον καθρέφτη τους, άλλα στον ένα γείτονα, άλλα στον παρακάτω, προσπαθούν όχι μόνο να επιβιώσουν αλλά να ανέλθουν στην κοινωνική κλίμακα.  Άνθρωποι, πολλές φορές νέοι, οι οποίοι έρπονται για να σκορπίζουν χολή, πιστεύοντας ότι δε γίνονται αντιληπτοί. Δυστυχώς δεν είναι λίγοι αυτοί που τρέφονται κάνοντας κακό..τα αίτια στον εσωτερικό κόσμο.Άλλοι που κρύβονται πίσω από το κουρτινάκι ή από τα ψεύτικα προφίλ στο διαδίκτυο, έχοντας την εντύπωση ότι παρακολουθούν τη ζωή των συνανθρώπων, δίχως να περνάει από την περιορισμένη τους σκέψη, πως ο καθένας μόνο εκείνα που θέλει δείχνει. Αρκετοί με προσποιητή την ευγένεια του πληθυντικού, προσπαθούν να ικανοποιούν την απορία τους για διάφορα,να έχουν με πλάγιο τρόπο τις πληροφορίες που θέλουν. Η στερημένη νοοτροπία δεν επιτρέπει την ευθύτητα, τα πάντα γυροφέρνουν σε έναν ύπουλο, πλάγιο άξονα. 

 Για να μην μακρηγορώ, θα αναφερθώ στα αστείο που προκαλούν τα συγκεκριμένα άτομα.

Τι το αστειότερο από το να γνωρίζουν όλοι τη μικρή ή στερημένη ή φτωχή σκεπτική ικανότητα, τη διπλοπροσωπία  και  να κυκλοφορείς σαν να είσαι ο εξυπνότερος άνθρωπος του πλανήτη; 

Παραδείγματα από προσωπική εμπειρία .

Nα πηγαίνεις σε χώρο όπου υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους δεν έχεις ιδιαίτερη επικοινωνία,ώστε να μεταφέρεις τα τυχόν νέα σ' αυτούς που σε έχουν στείλει (σε κάποιο εξοχικό μέρος της επαρχίας με ρόλο ταχυδρόμο, ανώριμο νεαρό..).Αστείο και θλιβερό που οι νέοι  βρίσκονται εγκλωβισμένοι σ' αυτόν τον ιστό.

Να προσπαθούν να εκμαιεύσουν την οικογενειακή σου κατάσταση κι εσύ να τους στρέφεις την κουβέντα εκεί που θέλεις....να βλέπεις την αλλαγή στα χρώματα του προσώπου και να γελάς..

Να σκαρφίζονται τεχνάσματα σε ατομικό και σε επίπεδο φορέων, για να καταφέρνουν δήθεν την επιτυχία...και τελικά να γίνεται πιο εμφανής η έλλειψη νόησης.

Να μιλάνε αλληγορικά, κοινώς με μπηχτές γιατί απλά φοβούνται την ειλικρίνεια..Η απόλυτη θλίψη.

Δυστυχώς η στερημένη νοοτροπία αποτελεί τροχοπέδη στην εξέλιξη κάθε τόπου και εν κατακλείδι της ανθρώπινης κοινωνίας.

Η ευρύτητα της σκέψης αποτελεί μια πηγή προόδου, και αρμονικών κοινωνικών σχέσεων.Ακόμη, επιτρέπει στον ίδιο τον άνθρωπο να λειτουργεί δίχως τα εσωτερικά εμπόδια.

Με ευχές πάντα για το καλύτερο όλων.

Σοφία Δ. Αγραπίδη

 

 

Καύσωνες στην Αθήνα άλλων δεκαετιών.

Καύσωνες στην Αθήνα, δεκαετία '50,70,80

ΔΕΚΑΕΤΙΑ '50

Το 1952 ένα μήνας όπου η πόλη αποτελούσε  καμίνι ήταν ο Ιούλιος. Οι πολίτες ένιωθαν έντονη την ανάγκη για να βρεθούν κοντά στη θάλασσα, για μπάνιο αλλά και για τη δροσιά πίνοντας καμιά παγωμένη μπύρα. Για τους περισσότερους όμως δεν ήταν κάτι εύκολο καθόσον τα κέντρα που ήταν κοντά στη θάλασσα είχαν πολύ ακριβές τιμές. Όπως σήμερα σε πολλές παραλίες δεν μπορεί κανείς αν δεν ακριβοπληρώσει να απολαύσει τα φυσικά στοιχεία που έδωσε για όλους ο Θεός, τη θάλασσα, το αεράκι έτσι και τότε..Κοινά των ανθρώπων τα χαρακτηριστικά που τελικά δημιουργούν καταστάσεις οι οποίες ανακυκλώνονται μες στα χρόνια.

Τον Αύγουστο τότε, είχε παρατηρηθεί το φαινόμενο των ταξιδιών από τους Αθηναίους προς το εξωτερικό γιατί τα έξοδα των διακοπών ήταν τα ίδια με καλύτερες παροχές. Ο ελληνικός τουρισμός δεν είχε αναπτυχθεί τόσο..Η χώρα που προσέλκυε περισσότερο κόσμο ήταν η Ιταλία. Αυτός ήταν ο μήνας όπου πολλοί ήταν εκείνοι που έπαθαν αφυδάτωση από την υπερβολική ζέστη.Εννοείται ότι ταυτόχρονα υπήρχαν πολλά θέματα που απασχολούσαν τους πολίτες εκείνη την  περίοδο, πολιτικά, καλλιτεχνικά,κοινωνικά στα οποία θα αναφερθώ σε άλλο αφιέρωμα.

Το καλοκαίρι του 1953, οι Αθηναίοι ήθελαν να το περάσουν σε ένα εξοχικό κοντά στην πόλη. Όμως ήταν δύσκολο γιατί ο κόσμος άρχισε να μένει μόνιμα στα εξοχικά και δεν τα νοίκιαζαν. Με την άνοδο της  θερμοκρασίας στους  35 και παραπάνω, κάποιες φορές αρκετοί αναζητούσαν για το νυχτερινό τους ύπνο, λίγη δροσιά στις ταράτσες. Έτσι άλλοι τοποθετούσαν τα κρεβάτια τους κι άλλοι στρώματα.Το κοινό ήταν πως όλοι απολάμβαναν τον αστροφώτιστο ουρανό της Αθήνας. Από αυτή την αναγκαστική έξωση από τα υπνοδωμάτια, δεν απουσίαζαν τα αστεία όπως  το δυνατό ροχαλητό κάποιων και την προσπάθεια να τους σιωπήσουν  οι άλλοι  ήρεμα ή και με δυνατές βρισιές..Επίσης οι κραυγές τρόμου που έβγαζαν τα μικρά παιδιά βλέποντας τις μεγαλοκυρίες με τα φαρδιά νυχτικά να περπατούν σαν φαντάσματα, έχοντας αϋπνία.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ '70

Το 1970 το καλοκαίρι οι περισσότεροι κάτοικοι εγκατέλειπαν την πόλη αλλά πολλοί ξένοι την προτιμούσαν για τις διακοπές τους. Το δυσάρεστο χαρακτηριστικό ήταν ο αυξημένος αριθμός πνιγμών, νέων και μεγάλων ανθρώπων οι οποίο πήγαιναν στη θάλασσα λόγω ανάγκης για δροσιά, αλλά δεν γνώριζαν μπάνιο. Τον Αύγουστο τότε, έκαναν περιήγηση στα νησιά περίπου δύο χιλιάδες τουρίστες , αρκετοί επώνυμοι, οι οποίοι ναύλωναν ή φιλοξενούνταν σε θαλαμηγούς. Θέση είχαν και οι φωτιές στο αθηναϊκό καλοκαίρι όπου από τσιγάρα είχαν προκληθεί πάνω από τριάντα σε διάστημα τεσσάρων ημερών. Οι υψηλές θερμοκρασίες εκείνη τη δεκαετία ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 1975 και τότε αρκετοί ήταν αυτοί που έτρεξαν να προμηθευτούν κλιματιστικό καθόσον δεν μπορούσαν να μείνουν στο σπίτι τους. Η περιοχή που ήταν γνωστή για τα ανάλογα καταστήματα ήταν η οδός Δραγατσανίου, στην πλατεία Κλαυθμώνος. Πολλοί κάτοικοι ασφυκτιούσαν πλέον στο τσιμέντο...και παρουσιάζονταν ως νοσταλγοί των παλιών δροσερών εσωτερικών αυλών που είχαν τα σπίτια (σε παλιές οικίες αυτές οι αυλές πραγματικά με μαγεύουν).

Το 1979 ο υδράργυρος το δίμηνο Ιουλίου , Αυγούστου άγγιξε τους 39 βαθμούς και ήταν λογικό όσοι μπορούσαν να εγκαταλείψουν την πόλη.Όσοι δεν είχαν εξοχικό ή κάποιον τρόπο να ξεφύγουν από την πόλη, δεν κυκλοφορούσαν τη μέρα αλλά το βραδάκι σε κάποιο ζαχαροπλαστείο,στα σουβλατζίδικα που ήταν νέα μόδα ή και στα θερινά σινεμά. Το βέβαιο είναι ότι ολημερίς κινούνταν οι τουρίστες που έρχονταν από τόσο μακριά για να απολαύσουν την Ακρόπολη κλπ. Ο Αύγουστος ήταν κυρίως ο μήνας που η πόλη έμοιαζε έρημη. Την εβδομάδα του Δεκαπενταύγουστου μου έλεγαν οι θείοι μου και το επιβεβαιώνω από διάφορα έντυπα και βιβλία, σε κάποιες συνοικίες δεν υπήρχε τίποτα ανοιχτό, ούτε φούρνος. Όμως οι λίγοι που έμεναν ήταν τυχεροί γιατί απολάμβαναν την ηρεμία και την καθαρότητα της ατμόσφαιρας.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1980

Αυτό που θυμάμαι όμως  είναι ο φονικός καύσωνας του 1987.Η θερμοκρασία στους 44 και άνω βαθμούς. Από τις 19 Ιουλίου η θερμοκρασία ανέβαινε και από τις 20 έως τις 27 η κατάσταση ήταν τραγική. Το βράδυ δεν έπεφτε κάτω από τους 32 βαθμούς κι αυτό έκανε πιο δυσχερή τον χειρισμό του προβλήματος. Στις μεγάλες πόλεις το καυσαέριο - μετρό δεν υπήρχε- η απουσία κλιματιστικών για τα περισσότερα διαμερίσματα δυσχέραινε ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Η θερμοπληξία, τα αναπνευστικά θέματα υγείας , κυρίως στους μεγαλύτερους ήταν πλέον δίχως έλεγχο..Τρομερή εντύπωση έκανε τότε το γεγονός ,ότι από τις υψηλές θερμοκρασίες , η διαστολή που είχαν υποστεί λόγω του υλικού τους οι ράγες του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου από την Αθήνα για Πειραιά, κατέστησαν αδύνατη την κυκλοφορία για αρκετές ώρες εκείνες τις καυτές μέρες. Δυστυχώς θρηνήσαμε νεκρούς..περί τους 1.300 , από τους οποίους οι 1.115 στην περιοχή της Αττικής. Κάτι το θλιβερό που μου θύμισε σε μια συζήτηση, μια μεγάλη κυρία φίλη μου, ήταν η πρωτοφανής εικόνα των πτωμάτων...Τα νοσοκομεία όπως ήταν λογικό, δεν διέθεταν τόσους νεκροθάλαμους και επιστρατεύτηκαν τα στρατιωτικά νοσηλευτικά ιδρύματα, καθώς και βαγόνια - ψυγεία του ΟΣΕ.

Πηγές αποτελούν οι μαρτυρίες συγγενών μου, όπως μου τις είχαν αφηγηθεί πριν από χρόνια καθώς και βιβλία του συγγραφέα και αθηναιογράφου Γιάννη Καιροφύλα.

Ποιήματα με αύρα καλοκαιριού.

 

Αναμνήσεις αγάπης

Μια ηχώ στη νυχτερινή σιγαλιά
ήταν η αγάπη μας.
Μια σταλαγματιά
απ' της καλοκαιρινής βροχής
τον ερχομό.
Ένα νούφαρο
στη λίμνη του ονείρου,
που ταξιδεύει σ' άγνωρους κόσμους,
τις καρδιές όταν τα βράδια ξαγρυπνούν,
απ' τις ευωδιές
των γιασεμιών, των νυχτολούλουδων.
Ο βόμβος των μελισσών
ανάμεσα στον ανθισμένο κήπο
μαρτυρά αυτές τις αναμνήσεις.

Στις θάλασσες της καρδιάς

Σαν το καράβι που αρμενίζει
στο γαλανό του πελάγους
με τα λευκά πανιά
να κρατούν δεμένους τους πόθους
ήρθες ένα καλοκαιρινό χάραμα.
Στης απεραντοσύνης
τη φλογερή ανατολή
δώσαμε όρκους...
κι όταν οι αιθέρες λούζονταν
στο σεργιάνισμα του ήλιου,
το πρώτο φιλί.
Εκστασιασμένοι κοιτούσαμε
το πέταγμα των γλάρων
με το βλέμμα να χάνεται
στα βάθη του ορίζοντα.
Τότε σταματούσαν οι ώρες,
σταματούσαν οι μέρες.
Τα κοχύλια μαζί μας
έγραφαν στην άμμο
λόγια αναγέννησης.
Καραβάκι η αγάπη
θα πλέει για πάντα
στις θάλασσες της καρδιάς.

Εδώ ο χρόνος σταματά

Μη φύγεις από εδώ
που ο χρόνος σταματά.
Μην αφήνεις το ανέμελο παιχνίδισμα
στα πορφυρά νερά του έρωτα.
Φτερά δίνει ο Ερμής
σ' όσους αγγίξει το βέλος,
σανδάλια για πετάγματα
σε όχθες που ντύνουν χαμόγελα,
σε ροδόστρατες αγκαλιάς,
σ' ανθόκηπους χαράς.
Εδώ να μείνεις
που όλος ο χρόνος
βάφεται με ροδοχρώματα 

καλοκαιρινής ανατολής.

Όλα όσα γράφω σε πεζό ή ποιητικό λόγο, είναι πνευματικά κατοχυρωμένα.

Οι φωτογραφίες προέρχονται από διαδικτυακή πηγή χωρίς δικαιώματα.

 

'Eνα μικρό διήγημα!

Ένα ηλιοβασίλεμα με αναμνήσεις Σμύρνης.

Ήταν άνοιξη, η πιο ανθοφόρα χρονική περίοδος του χρόνου, η εποχή που χαρακτηρίζεται από μυριάδες χρώματα κι αρώματα. Παραμονές του Πάσχα που τότε θα ερχόταν αργά, αρχές Μαγιού.Ο ήλιος χάιδευε με θαλπωρή τα στολισμένα κλαριά, απ' τα φυτά και τα δέντρα.Ένα γλυκό αεράκι έφερνε σ' αυλές και σε μπαλκόνια γεύσεις και μνήμες από τα αγαπημένα παιδικά χρόνια.

Σ' εκείνο το μπαλκόνι του νεοκλασικού που δέσποζε στην περιοχή των Εξαρχείων, όλοι οι αέρηδες  μοσχοβολούσαν απ'  την Αρχόντισσα της Ανατολής όπως την ονομάζουν οι λογοτέχνες, όπως έμεινε γνωστή τόσα χρόνια. Όταν ήταν έτοιμα τα καφεδάκια ακόμη και τώρα όπως εκεί...οι τρεις φιλενάδες έβρισκαν ευκαιρία να αναπολούν,  να οργανώνουν το ταξίδι, στον τόπο που γεννήθηκαν, στη γειτονιά που μεγάλωσαν. Ένα ταξίδι πριν κλείσουν τα μάτια τους -δεν ήταν πολύ μεγάλες αλλά η ανησυχία τους εύλογη- για να ξαναδούν, για να δείξουν στα παιδιά και στα εγγόνια τους, πού είχαν αφήσει να αιωρείται ένα μεγάλο μέρος από την ψυχή τους.

Είχαν γνωριστεί σ' έναν σύλλογο αλλά ένιωθαν πως κάτι παραπάνω από την κοινή πατρίδα, ήταν αυτό που τις ένωνε. Είναι ευλογία έλεγαν για το μέλλον κάθε ανθρώπου , να γνωρίζει τις ρίζες του, να μαθαίνει σωστά την ιστορία του από αυτούς που έζησαν τα γεγονότα κι όχι απ' τους άλλους που τα διαφοροποιούν για τους δικούς τους λόγους.Φυσούσαν οι ασπροκεντημένες κουρτίνες κι αυτές έβλεπαν τα γεμάτα  καλάθια με σύκα, σταφύλια, σταφίδες που έλεγαν ότι είχαν την καλύτερη φήμη στο εξωτερικό. 

 

Κάπου κάπου προχωρούσαν στις κοιλάδες και στου κάμπους, στις ροδιές, στις κερασιές, δοκίμαζαν τα πεπόνια του Κασσαμπά.Κανένας δεν μπορεί να φανταστεί πόσο έλαμπαν τα πρόσωπα αυτών των κυριών.Δεν της ενοχλούσε ο θόρυβος από τα αυτοκίνητα, τα απογεύματα ήταν αφιερωμένα στις μνήμες τους. Τον χειμώνα όταν έβρεχε και είχε βοριαδάκι η μάζωξη για τον καφέ γινόταν στο σαχνισί (κλειστός εξώστης) όπου ήταν διακοσμημένος με φωτογραφίες από τη Σμύρνη τους, με σοφρά, με ξυλόγλυπτο καναπέ κι ανάλογα καρεκλάκια, με υφαντά και χρυσοκεντημένα μαξιλάρια. 

 

Πολλές φορές ο ήλιος στο πέρασμά του για τη δύση, έστελνε τις ηλιαχτίδες από τους δυο φεγγίτες που ήταν στο κέντρο του σαλονιού, στο περίτεχνο εικονοστάσι και ταυτόχρονα γίνονταν ένα με τις ηλιαχτίδες απ' τα καφασωτά παράθυρα του κλειστού εξώστη. Ήταν εκείνες οι στιγμές που ο νους τους έφτανε στον Φραγκομαχαλά, έξω απ' την πόλη, προς τη θάλασσα, στην αρχοντική περιοχή.Έβλεπαν όλη την αφρόκρεμα του τόπου  να πηγαίνει στις θεατρικές αίθουσες με εμφάνιση της τελευταίας λέξης της μόδας.

Ατελείωτες οι συζητήσεις για το σταυροδρόμι λαών, θρησκειών, εμπορίου κτλπ.Πως να χωρέσει ο νους τους εκείνες τις ώρες, το κακό που άλλο κανείς δεν είδε;Πόσο εύκολο είναι να κατανοήσει κανείς το βρώμικο παιχνίδι των "μεγάλων" που πάντοτε το πληρώνει ο λαός;Πως να συνειδητοποιήσουν ότι όλα χάθηκαν, ότι γκρεμίστηκε η ζωή τους; Οι τρεις φίλες ήταν ενωμένες (κάτι που διαπίστωσαν σαράντα χρόνια μετά) με το εικόνισμα της Παναγιάς και ένα χρυσό σταυρό που μπόρεσαν να κρύψουν οι δικοί τους.

 Η Παναγιά η Βουρλιώτισσα ήταν το μυστικό που έκρυβε η καθεμιά,μέχρι που η αρρώστια χτύπησε την πόρτα μιας φτωχής οικογένειας στην περιοχή και τότε η μια είπε στην άλλη "θα κάνω αρτοκλασία με το όνομα του παιδιού και θα τάξω ..ξέρω εγώ.. τόσα χρόνια με φυλάει".Έτσι αποκαλύφθηκε ότι  η φιλία τους δένονταν από αυτόν τον ιερό κι ανεξίτηλο κρίκο.

Από τότε καλλιέργησαν το συναίσθημα της δοτικότητας που εξελίχθηκε σε μια σπάνια ικανότητα και οργανώθηκαν σε μια δύναμη που αποτέλεσε βάλσαμο για πολλούς βασανισμένους της πόλης αλλά και εκτός αυτής.Έτσι είχαν μεγαλώσει βέβαια, με τις μανάδες τους να αδειάζουν τα γεμάτα αμπάρια για όσους δεν είχαν, για το βοηθητικό προσωπικό. Όμως οι ταλαιπωρίες της προσφυγιάς, το νέο ξεκίνημα, ο θάνατος αργότερα τους είχαν παγώσει το μεγαλείο της φιλανθρωπίας, είχε βάλει φραγμούς στην αγάπη..αφού κυνηγημένοι έφυγαν, ως ξένους τους δέχτηκαν.

Σοφία Δ. Αγραπίδη

 

Υ.Σ Για όλα τα γραπτά μου στον ποιητικό ή πεζό λόγο, τα πνευματικά δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα..

"Ο κόσμος μου" κι ακόμη ένα ποίημα.

 

Ο κόσμος μου

 

Μια ζεστή αγκαλιά

είναι ο κόσμος μου.

Μια περίτεχνη φωλιά,

τραγουδούν μερόνυχτα

παραδείσια πουλιά.

Ένας θεογέννητος ουρανός

μ' άσπρα συννεφάκια,

σαν φανεί το καλοκαίρι

σχήματα καρδιάς

φτιάχνει τ' αγέρι.

Μια θάλασσα κρυστάλλινη

με Νηρηίδες στα βάθη,

γλάροι βουτούν στα κύματα

κάθαρση στα εγκόσμια πάθη.

Μια λίμνη με πράσινα νερά

όπου χορεύουν πεταλούδες,

ανθισμένα νούφαρα και λιβελούλες.

Ένας ποταμός που τρέχει,

έρωτες, κρίματα, αγάπες,λάθη

η ρότα του έχει.

Των ποιητών τα λόγια

στο διάβα των αιώνων,

σαν αστέρια φωτίζουν τον κόσμο μου.

 

Σοφία Δ. Αγραπίδη

Του έρωτα το δειλινό

 

Καθώς φυσάει το αεράκι

όταν ο ήλιος γέρνει,

από ένα γλυκό μεθύσι

κυριεύεται η πλάση.

Ξεφυλλίζει ένα παλιό βιβλίο

διαβάζοντας στο περιθώριο

τους όρκους της αιώνιας αγάπης.

Πόσο μοιάζουν αληθινά

τα ψεύτικα τα λόγια,

σκέφτεται παρατηρώντας

το φτερούγισμα των χελιδονιών.

Πολυπόθητες οι αναμνήσεις

τούτη την ώρα

γράφει ο ορίζοντας.

Οι στερνές αχτίδες

φωτίζουν το πετρωτό παραθύρι.

Εκεί φωλιάζουν

οι σκέψεις της σιωπής

που γίνονται στίχοι,

ξετυλίγονται τα μύχια της ψυχής,

δίνεται στη χαρά, η λήθη.

Ένα λικέρ από όλα τα αρώματα

του έρωτα το δειλινό

που τελειωμό δεν έχει.

 

Σοφία Δ. Αγραπίδη

Τα γραφόμενά μου,αποτελούν τη φωνή της ψυχής μου.Τα δημοσιεύω στον προσωπικό ιστότοπο καθόσον με ενδιαφέρει να τα διαβάζουν οι φίλοι αλλά και νέοι αναγνώστες που έχουν εκδηλώσει αυτή την επιθυμία.Δεν επιδιώκω επευφημίες και likes.