Τρίτη 7 Ιουνίου 2022

Ποιήματα με αύρα καλοκαιριού.

 

Αναμνήσεις αγάπης

Μια ηχώ στη νυχτερινή σιγαλιά
ήταν η αγάπη μας.
Μια σταλαγματιά
απ' της καλοκαιρινής βροχής
τον ερχομό.
Ένα νούφαρο
στη λίμνη του ονείρου,
που ταξιδεύει σ' άγνωρους κόσμους,
τις καρδιές όταν τα βράδια ξαγρυπνούν,
απ' τις ευωδιές
των γιασεμιών, των νυχτολούλουδων.
Ο βόμβος των μελισσών
ανάμεσα στον ανθισμένο κήπο
μαρτυρά αυτές τις αναμνήσεις.



Στις θάλασσες της καρδιάς

Σαν το καράβι που αρμενίζει
στο γαλανό του πελάγους
με τα λευκά πανιά
να κρατούν δεμένους τους πόθους
ήρθες ένα καλοκαιρινό χάραμα.
Στης απεραντοσύνης
τη φλογερή ανατολή
δώσαμε όρκους...
κι όταν οι αιθέρες λούζονταν
στο σεργιάνισμα του ήλιου,
το πρώτο φιλί.
Εκστασιασμένοι κοιτούσαμε
το πέταγμα των γλάρων
με το βλέμμα να χάνεται
στα βάθη του ορίζοντα.
Τότε σταματούσαν οι ώρες,
σταματούσαν οι μέρες.
Τα κοχύλια μαζί μας
έγραφαν στην άμμο
λόγια αναγέννησης.
Καραβάκι η αγάπη
θα πλέει για πάντα
στις θάλασσες της καρδιάς.



Εδώ ο χρόνος σταματά

Μη φύγεις από εδώ
που ο χρόνος σταματά.
Μην αφήνεις το ανέμελο παιχνίδισμα
στα πορφυρά νερά του έρωτα.
Φτερά δίνει ο Ερμής
σ' όσους αγγίξει το βέλος,
σανδάλια για πετάγματα
σε όχθες που ντύνουν χαμόγελα,
σε ροδόστρατες αγκαλιάς,
σ' ανθόκηπους χαράς.
Εδώ να μείνεις
που όλος ο χρόνος
βάφεται με ροδοχρώματα 

καλοκαιρινής ανατολής.

Όλα όσα γράφω σε πεζό ή ποιητικό λόγο, είναι πνευματικά κατοχυρωμένα.

Οι φωτογραφίες προέρχονται από διαδικτυακή πηγή χωρίς δικαιώματα.





 




Πέμπτη 2 Ιουνίου 2022

'Eνα μικρό διήγημα!


Ένα ηλιοβασίλεμα με αναμνήσεις Σμύρνης.

Ήταν άνοιξη, η πιο ανθοφόρα χρονική περίοδος του χρόνου, η εποχή που χαρακτηρίζεται από μυριάδες χρώματα κι αρώματα. Παραμονές του Πάσχα που τότε θα ερχόταν αργά, αρχές Μαγιού.Ο ήλιος χάιδευε με θαλπωρή τα στολισμένα κλαριά, απ' τα φυτά και τα δέντρα.Ένα γλυκό αεράκι έφερνε σ' αυλές και σε μπαλκόνια γεύσεις και μνήμες από τα αγαπημένα παιδικά χρόνια.

Σ' εκείνο το μπαλκόνι του νεοκλασικού που δέσποζε στην περιοχή των Εξαρχείων, όλοι οι αέρηδες  μοσχοβολούσαν απ'  την Αρχόντισσα της Ανατολής όπως την ονομάζουν οι λογοτέχνες, όπως έμεινε γνωστή τόσα χρόνια. Όταν ήταν έτοιμα τα καφεδάκια ακόμη και τώρα όπως εκεί...οι τρεις φιλενάδες έβρισκαν ευκαιρία να αναπολούν,  να οργανώνουν το ταξίδι, στον τόπο που γεννήθηκαν, στη γειτονιά που μεγάλωσαν. Ένα ταξίδι πριν κλείσουν τα μάτια τους -δεν ήταν πολύ μεγάλες αλλά η ανησυχία τους εύλογη- για να ξαναδούν, για να δείξουν στα παιδιά και στα εγγόνια τους, πού είχαν αφήσει να αιωρείται ένα μεγάλο μέρος από την ψυχή τους.
Είχαν γνωριστεί σ' έναν σύλλογο αλλά ένιωθαν πως κάτι παραπάνω από την κοινή πατρίδα, ήταν αυτό που τις ένωνε. Είναι ευλογία έλεγαν για το μέλλον κάθε ανθρώπου , να γνωρίζει τις ρίζες του, να μαθαίνει σωστά την ιστορία του από αυτούς που έζησαν τα γεγονότα κι όχι απ' τους άλλους που τα διαφοροποιούν για τους δικούς τους λόγους.Φυσούσαν οι ασπροκεντημένες κουρτίνες κι αυτές έβλεπαν τα γεμάτα  καλάθια με σύκα, σταφύλια, σταφίδες που έλεγαν ότι είχαν την καλύτερη φήμη στο εξωτερικό. 
 
Κάπου κάπου προχωρούσαν στις κοιλάδες και στου κάμπους, στις ροδιές, στις κερασιές, δοκίμαζαν τα πεπόνια του Κασσαμπά.Κανένας δεν μπορεί να φανταστεί πόσο έλαμπαν τα πρόσωπα αυτών των κυριών.Δεν της ενοχλούσε ο θόρυβος από τα αυτοκίνητα, τα απογεύματα ήταν αφιερωμένα στις μνήμες τους. Τον χειμώνα όταν έβρεχε και είχε βοριαδάκι η μάζωξη για τον καφέ γινόταν στο σαχνισί (κλειστός εξώστης) όπου ήταν διακοσμημένος με φωτογραφίες από τη Σμύρνη τους, με σοφρά, με ξυλόγλυπτο καναπέ κι ανάλογα καρεκλάκια, με υφαντά και χρυσοκεντημένα μαξιλάρια. 
 
Πολλές φορές ο ήλιος στο πέρασμά του για τη δύση, έστελνε τις ηλιαχτίδες από τους δυο φεγγίτες που ήταν στο κέντρο του σαλονιού, στο περίτεχνο εικονοστάσι και ταυτόχρονα γίνονταν ένα με τις ηλιαχτίδες απ' τα καφασωτά παράθυρα του κλειστού εξώστη. Ήταν εκείνες οι στιγμές που ο νους τους έφτανε στον Φραγκομαχαλά, έξω απ' την πόλη, προς τη θάλασσα, στην αρχοντική περιοχή.Έβλεπαν όλη την αφρόκρεμα του τόπου  να πηγαίνει στις θεατρικές αίθουσες με εμφάνιση της τελευταίας λέξης της μόδας.
Ατελείωτες οι συζητήσεις για το σταυροδρόμι λαών, θρησκειών, εμπορίου κτλπ.Πως να χωρέσει ο νους τους εκείνες τις ώρες, το κακό που άλλο κανείς δεν είδε;Πόσο εύκολο είναι να κατανοήσει κανείς το βρώμικο παιχνίδι των "μεγάλων" που πάντοτε το πληρώνει ο λαός;Πως να συνειδητοποιήσουν ότι όλα χάθηκαν, ότι γκρεμίστηκε η ζωή τους; Οι τρεις φίλες ήταν ενωμένες (κάτι που διαπίστωσαν σαράντα χρόνια μετά) με το εικόνισμα της Παναγιάς και ένα χρυσό σταυρό που μπόρεσαν να κρύψουν οι δικοί τους.
 Η Παναγιά η Βουρλιώτισσα ήταν το μυστικό που έκρυβε η καθεμιά,μέχρι που η αρρώστια χτύπησε την πόρτα μιας φτωχής οικογένειας στην περιοχή και τότε η μια είπε στην άλλη "θα κάνω αρτοκλασία με το όνομα του παιδιού και θα τάξω ..ξέρω εγώ.. τόσα χρόνια με φυλάει".Έτσι αποκαλύφθηκε ότι  η φιλία τους δένονταν από αυτόν τον ιερό κι ανεξίτηλο κρίκο.
Από τότε καλλιέργησαν το συναίσθημα της δοτικότητας που εξελίχθηκε σε μια σπάνια ικανότητα και οργανώθηκαν σε μια δύναμη που αποτέλεσε βάλσαμο για πολλούς βασανισμένους της πόλης αλλά και εκτός αυτής.Έτσι είχαν μεγαλώσει βέβαια, με τις μανάδες τους να αδειάζουν τα γεμάτα αμπάρια για όσους δεν είχαν, για το βοηθητικό προσωπικό. Όμως οι ταλαιπωρίες της προσφυγιάς, το νέο ξεκίνημα, ο θάνατος αργότερα τους είχαν παγώσει το μεγαλείο της φιλανθρωπίας, είχε βάλει φραγμούς στην αγάπη..αφού κυνηγημένοι έφυγαν, ως ξένους τους δέχτηκαν.

Σοφία Δ. Αγραπίδη

 

Υ.Σ Για όλα τα γραπτά μου στον ποιητικό ή πεζό λόγο, τα πνευματικά δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα..

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2022

"Ο κόσμος μου" κι ακόμη ένα ποίημα.

 


Ο κόσμος μου

 

Μια ζεστή αγκαλιά

είναι ο κόσμος μου.

Μια περίτεχνη φωλιά,

τραγουδούν μερόνυχτα

παραδείσια πουλιά.

Ένας θεογέννητος ουρανός

μ' άσπρα συννεφάκια,

σαν φανεί το καλοκαίρι

σχήματα καρδιάς

φτιάχνει τ' αγέρι.

Μια θάλασσα κρυστάλλινη

με Νηρηίδες στα βάθη,

γλάροι βουτούν στα κύματα

κάθαρση στα εγκόσμια πάθη.

Μια λίμνη με πράσινα νερά

όπου χορεύουν πεταλούδες,

ανθισμένα νούφαρα και λιβελούλες.

Ένας ποταμός που τρέχει,

έρωτες, κρίματα, αγάπες,λάθη

η ρότα του έχει.

Των ποιητών τα λόγια

στο διάβα των αιώνων,

σαν αστέρια φωτίζουν τον κόσμο μου.

 

Σοφία Δ. Αγραπίδη


Του έρωτα το δειλινό

 

Καθώς φυσάει το αεράκι

όταν ο ήλιος γέρνει,

από ένα γλυκό μεθύσι

κυριεύεται η πλάση.

Ξεφυλλίζει ένα παλιό βιβλίο

διαβάζοντας στο περιθώριο

τους όρκους της αιώνιας αγάπης.

Πόσο μοιάζουν αληθινά

τα ψεύτικα τα λόγια,

σκέφτεται παρατηρώντας

το φτερούγισμα των χελιδονιών.

Πολυπόθητες οι αναμνήσεις

τούτη την ώρα

γράφει ο ορίζοντας.

Οι στερνές αχτίδες

φωτίζουν το πετρωτό παραθύρι.

Εκεί φωλιάζουν

οι σκέψεις της σιωπής

που γίνονται στίχοι,

ξετυλίγονται τα μύχια της ψυχής,

δίνεται στη χαρά, η λήθη.

Ένα λικέρ από όλα τα αρώματα

του έρωτα το δειλινό

που τελειωμό δεν έχει.

 

Σοφία Δ. Αγραπίδη













Τα γραφόμενά μου,αποτελούν τη φωνή της ψυχής μου.Τα δημοσιεύω στον προσωπικό ιστότοπο καθόσον με ενδιαφέρει να τα διαβάζουν οι φίλοι αλλά και νέοι αναγνώστες που έχουν εκδηλώσει αυτή την επιθυμία.Δεν επιδιώκω επευφημίες και likes.


Τρίτη 31 Μαΐου 2022

Απόδοση του Πάσχα.

Απόδοση του Πάσχα!

Γνωστή ορολογία σχεδόν σε όλους τους Χριστιανούς. Λίγοι όμως γνωρίζουν τι ακριβώς εορτάζουμε, πότε και πως.

Κάθε μεγάλη εορτή έχει την απόδοσή της, είναι ουσιαστικά σαν να εορτάζεται πάλι. Έτσι αύριο στους ναούς μας, θα ακουστούν τα λόγια του Μεγάλου Σαββάτου, της Αναστάσεως.

Ουσιαστικά τριάντα εννέα μέρες μετά την Ανάσταση έρχεται η Απόδοση, μετά την Κυριακή του Τυφλού, η Τετάρτη της έκτης εβδομάδας μετά το Πάσχα. Είναι μια εξαίρεση γιατί συνήθως η Απόδοση των εορτών είναι την όγδοη μέρα από την κυρίως εορτή.

 Η Απόδοση του Πάσχα, πάντα εορτάζεται την παραμονή της Αναλήψεως. Όσοι βρεθούν αύριο στις εκκλησίες θα έχουν τη χαρά, να βιώσουν πάλι την αναγέννηση της Αναστάσεως, να προσευχηθούν και να προσμένουν τη λύτρωση στους πόνους της ψυχής και του σώματος. Η αλήθεια είναι ότι κάθε στιγμή δέησης, κάθε λειτουργία αυτή την έννοια έχει, αλλά η αυριανή μέρα είναι ξεχωριστή!!!αποτελεί και έναν αποχαιρετισμό στην πασχαλινή περίοδο, οδεύοντας στον υπόλοιπο θρησκευτικό κύκλο που θα μας οδηγήσει πάλι στο Πάσχα.

Το Πάσχα είναι το πέρασμα, από τη φθορά στην αφθαρσία όπως και η ζωή...περνάμε από τη ματαιότητα για να φτάσουμε στην αιωνιότητα.

Ο λαός θέλει..κάθε δουλειά που έχουν οι νοικοκυραίοι να ολοκληρώνεται κατά τον εσπερινό της παραμονής και μετά να ανάβουν το καντήλι του σπιτιού.

 Η τελευταία μέρα που ακούγεται το "Χριστός Ανέστη" είναι η Απόδοση του Πάσχα. Πολλοί τρώνε τα τελευταία κόκκινα αυγά και σε αρκετά μέρη, βάφουν λίγα αυγά για την ημέρα!

Αλλού πάλι, καίνε τα φύλλα της δάφνης που έμειναν από την πρώτη Ανάσταση!

Χρόνια πολλά

Χριστό Ανέστη!

Με το καλό να φτάσουμε πάλι στο Πάσχα έχοντας κάνει ένα βήμα καλύτερο ως άνθρωποι!!


 

 


 

Σάββατο 28 Μαΐου 2022

Ο ιππικός τομέας στη ζωή μου (αναφορά στο ιππικό παρελθόν και παρόν της Ανδραβίδας).

 Η σχέση μου με το εξαιρετικό τετράποδο

Από τα παιδικά μου χρόνια η ζωή μου είναι  συνδεδεμένη με το ευγενές, πανέξυπνο, αγαπημένο τετράποδο αφού ο πατέρας μου είχε άλογα καθόσον τα χρησιμοποιούσε στη δουλειά, λάτρευε την ιππική παράδοση, αποτελούσαν μέλη της οικογένειάς μας.Τ' αγαπούσαμε, τα σεβόμαστε γιατί πραγματικά το άξιζαν. Τα άλογά μας ήταν άξια διακρίσεων όπως έλεγαν οι τότε ειδικοί κι αυτό γινόταν πράξη στην Ιππική Έκθεση της Ανδραβίδας. 

Προσωπικά,λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν ασχολήθηκα με την ιππασία. Ο αδερφός μου ο Αντώνης όμως ήταν από πολύ μικρός δίπλα στον πατέρα μας κι αργότερα ασχολήθηκε με τα άλογα σε υψηλό επίπεδο σε άλλα μέρη της Ελλάδας πριν εγκατασταθεί πάλι στην Ανδραβίδα (2000).

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Καλοκαίρια

Από τις καλύτερες αναμνήσεις μου είναι οι καλοκαιρινές Κυριακές όταν στο κάρο που οδηγούσε το άλογό μας, ανέβαινε όλη η γειτονιά μαζί μας για να πάμε ημερήσια εκδρομή για μπάνιο στου Σουλεϊμάναγα (έτσι το προφέραμε), Μυρσίνη. Κάποιες φορές ήταν και οι θεία Αθηνά με τη θεία Ντίνα (αδερφές του μπαμπά μου) από την Αθήνα.Στον δρόμο τραγουδάγαμε βέβαια!!Στο κάρο υπήρχε η τροφή του αλόγου μας και για εμάς καρπούζια, ταψιά με κουσκουσέ και παπί, άλλοτε κοτόπουλο με πατάτες και για γλύκισμα η μπουγάτσα που λίγοι εκτός περιοχής γνωρίζουν.Εννοείται πως δίχως καρό ή άσπρο τραπεζομάντιλο και με τις ανάλογες πετσέτες δεν ξεκινάγαμε. Φτάναμε στην αμμουδερή ακροθαλασσιά που ήταν γεμάτη κοχύλια και εκείνη η αυθεντική ευωδία της αρμύρας έρχεται κάθε καλοκαίρι ακόμα ...όπου κι αν βρίσκομαι.Κάτω από το κάρο για να έχουν ίσκιο βάζαμε τα φαγητά. Ο πατέρας μου με το λεβέντικο άλογό μας έμπαιναν πρώτοι για κολύμπι...τι φανταστική εικόνα, ένα όνειρο που ποτέ δεν έφυγε από το νου και την ψυχή μου. Κολυμπούσαμε κι εμείς, κατόπιν με πολύ όρεξη τρώγαμε, εγώ μάζευα κοχύλια (από τότε αυτή η αγάπη), όποιος ήθελε ξάπλωνε κάτω από το κάρο και το απόγευμα, κοκκινισμένοι από τον ήλιο, χαρούμενοι, αναγεννημένοι επιστρέφαμε!

Φθινόπωρο - Ιππική Έκθεση - Πανηγύρι

Το γλυκό φθινόπωρο όπου η φύση έπαιρνε άλλη μορφή, το μούχρωμα των δειλινών ήταν αισθαντικό, γεμάτο από τις καλοκαιρινές εικόνες...για τη γενέτειρα άνοιγε με το πανηγύρι της Αγιά Σοφιάς και βέβαια την Ιππική Έκθεση. Η Ιππική έκθεση σήμαινε προετοιμασία για να φιλοξενήσουμε άλογα και φίλους όχι μόνο εμείς αλλά και άλλοι συμπολίτες μας. Εκείνες οι γενιές των προγόνων δένονταν για την επιτυχία αυτού του σκοπού, για το όνομα της Ανδραβίδας. Θυμάμαι πως ο πατέρας και καλά να μην του είχαν πάει οι δουλειές, θα είχε εξασφαλίσει σανό και βρώμη για να έχουν τα άλογα των ανθρώπων που κατέφταναν από άλλα μέρη για την Έκθεση. Ήταν μεγάλη τιμή για εμάς, έτσι τουλάχιστον ένιωθαν οι γονείς μας και οι παππούδες μας  και σε αρκετούς μεταλαμπαδεύτηκε. Όσο για τα σπίτια;Τα άσπρα σεντόνια με το κέντημα στο επάνω μέρος, οι ανάλογες μαξιλαροθήκες, τα τραπεζομάντιλα, τα καλά σερβίτσια ήταν όλα έτοιμα για τη φιλοξενία. Γιατί, ναι!!!αυτή ακριβώς τη συμπεριφορά είχαν εκείνες οι γενιές!!Εδώ σημειώνω ότι ονομαστή έχει μείνει η φιλοξενία κατά την Έκθεση σε φίλους της Ανδραβίδας, από την οικογένεια του Παναγιώτη του Κοτσαύτη (πατέρα του Κώστα του Κοτσαύτη), φίλου του πατέρα μου και η οποία συνεχίζεται από την οικογένεια του γιου του. Κάτι που θυμούνται και σε άλλα μέρη της Ελλάδας όπου έχω ταξιδέψει.

Στο πανηγύρι παρελαύνανε κάθε χρόνο τα πιο γνωστά ονόματα του δημοτικού και λαϊκού τραγουδιού από την Ανδραβίδα.Ο πατέρας μου ήταν καλλίφωνος και πάντα του έκαναν προτάσεις οι καλλιτέχνες που έφταναν στη γενέτειρα, για να μετακομίσει στην Αθήνα ώστε να ασχοληθεί με το δημοτικό τραγούδι.

Η Έκθεση σήμερα βάλλεται κι αυτό πρέπει να μας ανησυχεί όλους, βγάζοντας έξω κάθε εγωπαθητικό στοιχείο..αυτό το αγκάθι που αμαυρώνει τη ζωή. Οι εποχές είναι δύσκολες και πρέπει να βοηθηθούν οι ιπποπαραγωγοί για να έρθουν.Τους τρόπους μπορούν να  τους αναζητήσουν οι αρμόδιοι. Άλλωστε ο ιππικός αυτός θεσμός είναι μια βαριά κληρονομιά  που διαχειρίζεται ο δήμος Ανδραβίδας -Κυλλήνης και ο οποίος θα πρέπει να δώσει βαρύτητα.Η βαρύτητα έγκειται από την διαδικτυακή παρουσίαση μιας επίσημης ιστοσελίδας, κάτι εύκολο αφού ο Δήμος ήδη διαθέτει ιστότοπο, μέχρι οτιδήποτε άλλο.

Χειμώνας
 
Τα άλογά μας όλες τις εποχές του χρόνου μας γέμιζαν στιγμές που μένουν χαραγμένες βαθιά στη μνήμη μας. Τον χειμώνα που το περισσότερο χρονικό διάστημα ήταν στον στάβλο, χαιρόμουν να τα θαυμάζω και να παρατηρώ τον συναισθηματικό τους κόσμο.
Ο πατέρας μου κάποια στιγμή καθηλώθηκε εξαιτίας μιας μορφής ρευματοειδούς αρθρίτιδας η οποία του δημιούργησε πρόβλημα στο γόνατο και έτσι δεν  θα μπορούσε να ξαναεργαστεί, ούτε να φροντίζει τα ζώα μας. Το άλογο έπρεπε να πουληθεί...δεν μπορεί κανένας να νιώσει τη στενοχώρια του όταν ήρθε η ώρα να το αποχωριστεί αλλά και εκείνο αρνούνταν να φύγει...Τον πατέρα μου λυπημένο τον είχα δει όταν έχασε......δυο άλογα (σε διαφορετικό διάστημα).Τα έκλαψε σαν ανθρώπους, μαζί του και εμείς. Είχε άριστη επικοινωνία γιατί δεν τα χρησιμοποιούσε κυνικά ως εργαλείο εισοδήματος αλλά τα αγαπούσε!
ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑΣΑΝ...ΚΑΙ ΤΩΡΑ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ
 
Στα χρόνια όπου ήμουν στην ενεργό υπηρεσία, φρόντιζα όταν μπορούσα κι αργότερα με τον σύζυγό μου, να παρευρισκόμαστε στην Ιππική Έκθεση στην Ανδραβίδα. Κατά καιρούς επισκεπτόμασταν ιππικούς φορείς για μια επαφή. Η πιο εποικοδομητική εμπειρία ήταν πριν από κάποια χρόνια στην Κρήτη όπου τότε εργαζόταν ο Αντώνης , ως εργοδηγός δημοσίων έργων και ήταν σε έναν παραδοσιακό ιππικό όμιλο έξω από το Ηράκλειο όπου είχε μια απίστευτη περίοδο ενασχόλησης με άλογα, άμαξες, εκπαιδευτές από την Αμερική, πορείες μέσα από τα ορεινά της Κρήτης  ως μοναδικές ιππικές διαδρομές κτλ π. Εκεί με την αδερφή μου και τα ανίψια μου είχαμε μείνει για έναν μήνα το καλοκαίρι. Εκείνος ο ιππικός φορέας στον Καρτερό Ηρακλείου είχε παραδοσιακούς ξενώνες.Έτσι μπορούσαν οι θαμώνες (τότε και εμείς) να παρακολουθούν παραδοσιακές εργασίες με τα άλογα, άλλα δρώμενα για τους τουρίστες σε πολύ καλό επίπεδο.  Ένα τριήμερο Καθαράς Δευτέρας, πηγαίναμε με άμαξες βόλτα και κάποια στιγμή το άλογο έκοψε το χαλινάρι και έπεσε σε ένα χαντάκι με νερό (...ήταν επικίνδυνα, είχε βούρκο).Ο Αντώνης που ήταν συνοδηγός και κουστουμαρισμένος λόγω κάποιων υποχρεώσεων που ακολουθούσαν δίχως να φοβηθεί έπεσε μέσα και έσωσε το άλογο. Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει πόσο σπουδαία ήταν αυτή η πράξη του και φυσικά ..οι τουρίστες  τον έκαναν ήρωα. Επειδή ήμουν αυτόπτης μάρτυρας...ειλικρινά δεν ξέρω αν άλλος άνθρωπος έκανε κάτι τέτοιο. Το ευχάριστο είναι ότι γλύτωσε για κλάσματα δευτερολέπτου η ζωή ενός φοβερού αλόγου που φυσικά θα σήμαινε μεγάλη απώλεια για τον ιδιοκτήτη. Αξίζει να αναφέρω ότι έχει κινδυνέψει η ζωή του κι άλλες φορές προκειμένου να σώσει ζωές ανθρώπων όπως από πτώση σε πηγάδι, από χώματα που υποχώρησαν και καταπλάκωσαν τον εργαζόμενο.
 
2000 και μετά..

Όταν ο αδερφός μου επέστρεψε στην Ανδραβίδα εξαιτίας προβλήματος στην εργασία του, το μικρόβιο (γιατί μικρόβιο είναι τελικά) του πολιτισμού, της ιππικής ιστορίας, της αγάπης για την Ανδραβίδα τον έκανε να σκεφτεί τη δημιουργία ενός ιππικού φορέα, κάτι που συζήτησε με ιπποπαραγωγούς και φίλους από την πόλη μας και συμφώνησαν γι' αυτό. Εκτός του ότι η προσφορά αποτελεί οικογενειακό μας χαρακτηριστικό, η εμπειρία του από πόλεις σε όλη την Ελλάδα που έζησε, τον έκανε να έχει μια τεράστια ποικιλία ιδεών (αυτό συμβαίνει και τώρα) τις οποίες προσπαθούσε με τους ανθρώπους που ήταν μαζί να γίνουν πράξεις. Έτσι προέκυψε το όνομα του πρώτου ιππικού συλλόγου της γενέτειρας και της ιππικής του δραστηριότητας της Ιππικής Παρέλασης κατά την Πρωτομαγιά, με σκοπό την απόδοση τιμής για εκείνη τη μέρα που συνδέεται  με την αναγέννηση της φύσης. Στις ιδέες του ανήκει και η Ιππική Δεξιοτεχνία (όχι σόου) το βράδυ της παραμονής της Ιππικής Έκθεσης. Σχεδόν για όλα τα χρόνια είναι εθελοντής στον Δήμο  και βοηθάει όπως μπορεί για τη διατήρηση του θεσμού. Γι' αυτό βραβεύθηκε πριν από λίγα χρόνια, αλλά είναι κάτι που αναγνωρίζουν πολλοί ιπποπαραγωγοί και οι επιστήμονες που έρχονται στην Ανδραβίδα ως επιτροπή για την Έκθεση.

Έτσι λοιπόν ο Αντώνης ήταν η αιτία που επήλθε ο σύνδεσμος με τον ιππικό χώρο της Ανδραβίδας μετά το 2000.Ως εκ τούτου υπήρξα μέλος στον πρώτο σύλλογο και μετά από λίγα χρόνια αφού για κάποιους λόγους τα ιδρυτικά μέλη αποχώρησαν με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ο δεύτερος ο Όμιλος Φιλίππων Ανδραβίδας "Ο Σπάρτακος" , μέλος για την ώρα εδώ. Οι λόγοι που υπάρχουν οι δυο ιππικοί φορείς λίγο - πολύ είναι γνωστοί σε όλους και δεν είναι ο σκοπός μου να κριτικάρω ή να κατακρίνω στο κείμενό μου. Πιστεύω ότι μπορεί ο καθένας από την πλευρά του να τιμά την ιππική ιστορία και να βοηθά τον τόπο. Αυτό αποτελεί ευχή μου κι όσο μπορώ, μέχρι εκεί που φτάνουν οι δυνατότητές μου θα προσπαθώ. Για τη σχέση μου με τους συγκεκριμένους ιππικούς φορείς (πριν και τώρα) αυτό που με χαρακτηρίζει είναι η αξιοπιστία στις οικονομικές μου υποχρεώσεις (συνδρομές), κάτι που αποτελεί αρχή μου για όλες μου τις δραστηριότητες.Επίσης η τάση του να προσφέρω όπως μπορώ δίχως να ζητώ τίτλους ή ανταλλάγματα έμμεσα ή άμεσα (σε όποιον τομέα κι αν ασχολούμαι).
Ένας ακόμη τρόπος προσφοράς στον τόπο ήταν η η ανιδιοτελής έμπρακτη προσπάθεια (οικονομική και ηθική) προκειμένου να ανέλθει σε επίπεδο κάποιο άτομο του ιππικού χώρου (δεν έχει σημασία αν ξεχνούν οι άνθρωποι, συνεχίζω να εύχομαι και να τους αγαπώ)...Δεν θα αναφερόμουν ποτέ σ' αυτά τα θέματα αλλά πλέον ακολουθώ τα λόγια ενός πρώην στρατηγού που είχα προϊστάμενο στον Έβρο ο οποίος μου είχε πει " Σοφία, να λες όταν χρειάζεται αυτά που κάνεις γιατί οι άλλοι ποτέ δεν θα τα πουν...αντιθέτως μάλιστα θα τα μετατρέψουν σε αρνητικά λόγια...".
Η ενασχόλησή μου μ' αυτόν τον τομέα δεν έγινε, δεν γίνεται από το περίσσευμα του χρόνου μου, αντιθέτως...αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως χαρακτηρίζεται από αληθινή αγάπη και σεβασμό προς τους προγόνους..αυτονόητο και στις νέες γενιές.
ΙΠΠΟΠΑΡΑΓΩΓΟΙ, ΙΠΠΕΙΣ, ΑΛΟΓΑΔΕΣ, ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΔΕΣ ,ΚΑΠΙΣΤΡΑΝΑΚΗΔΕΣ
(τα τρία τελευταία αποτελούν χαρακτηρισμούς που ακούω αυτά τα χρόνια..)
 
Άνδρες και γυναίκες που ασχολούνται με τα άλογα αποτελούν μια μικρή κοινωνία με πολλά χαρακτηριστικά, με διάφορες συμπεριφορές, με τα θετικά και τα αρνητικά. Αν και προσωπικά θα ήθελα να επικρατούν μόνο θετικά γιατί το παν είναι η αγάπη για το άλογο. Δυστυχώς όμως... κυριαρχεί η εγωπάθεια. Τόσα χρόνια παρατηρώ τις εκφάνσεις διά ζώσης, μέσω του διαδικτύου, από τηλεφωνικές συζητήσεις. Γνωρίζω ιπποπαραγωγούς και ιππείς ευγενέστατους (αναφέρομαι σε όλους, δίχως διαχωρισμό λόγω φύλου καθώς και σε όλη την Ελλάδα), με ήθος το οποίο αντανακλά σε κάθε τους κίνηση. Πρώτα απ' όλα στον τρόπο που ιππεύουν, που περιποιούνται, που συμπεριφέρονται στο αγαπημένο ζώο αλλά και στους ομότεχνούς τους καθόσον η ιππική ενασχόληση είναι τέχνη. Ανθρώπους που εκτρέφουν το ή τα ζώα με σκοπό τη διατήρηση κάποιας παράδοσης ή της ενασχόλησής τους προς ψυχική ευχαρίστηση. Παρατηρώ όμως και τους άλλους χαρακτήρες, αυτούς...που έχουν τα ζώα παραμελημένα, αυτούς που τα έχουν περιποιημένα μεν αλλά συνεχώς κλεισμένα δε.., αυτούς που τα έχουν για καταξίωση θεωρώντας πως έτσι καλύπτουν την αποτυχημένη πορεία στον προσωπική ή επαγγελματική ή οικογενειακό τομέα και φυσικά βγάζουν επάνω τους όλο τον αρνητισμό που συνοδεύει τη ζωή τους.Αυτούς που κυκλοφορούν υπό την επήρεια αλκοόλ και τα χτυπάνε για να τους κάνουν όποια τρέλα θέλουν.Είναι και αυτοί οι οποίοι δεν μπορούν να έχουν το άλογο (ράτσα) που επιθυμούν κι όταν το αποκτήσει ο άλλος, τότε με οποιοδήποτε τρόπο προσπαθούν να εκδηλώσουν τη ζήλια ή τη μνησικακία τους αντί να το χαρούν. Είναι όσοι σε χαιρετάνε και σε επευφημούν λέγοντας άλλα πισώπλατα, όσοι καραδοκούν για το τι θα γράψεις στο face book, δίχως οι ίδιοι να γνωρίζουν ούτε τα βασικά της αλφαβήτου. Για την αρνητική χροιά νιώθω θλίψη...Ακόμη φορείς οι οποίοι ενώ έχουν υψηλές οικονομικές απαιτήσεις από επισκέπτες ή "εκπαιδευόμενους"..μόνο παροχές και εκπαίδευση δεν προσφέρουν.
Ότι συμβαίνει σε κάθε τομέα δηλαδή.. Προσωπικά κρατώ τις θετικές εντυπώσεις όπου τις συναντώ, όπως κάνω παντού και πάντοτε.
Τέλος, αν και δεν είμαι αμαζόνα όπως προαναφέρθηκε στην αρχή, δεν σταματώ να παρακολουθώ από ξένες σελίδες και ελληνικές βέβαια, από ειδικούς επιστήμονες οτιδήποτε σχετικό με τα άλογα, καθώς και κατά καιρούς (η πανδημία έφερε κάποια παύση) να επισκέπτομαι με την οικογένειά μου ιππικούς χώρους (στο παρελθόν και στο εξωτερικό).

Οι φωτογραφίες προς αποφυγή παρεξηγήσεων προέρχονται από διαδικτυακή πηγή δίχως πνευματικών δικαιωμάτων.
Το έναυσμα για τη δημιουργία του παρόντος κειμένου, προήλθε εδώ κι αρκετό καιρό (λόγω έλλειψης ελεύθερου χρόνου) μετά από επικοινωνία με πρόσωπα του χώρου τα οποία μου εξέφρασαν κάποιες απορίες και κυρίως πως προήλθε η σχέση μου με τον ιππικό χώρο. Θεωρώ καλύτερα να υπάρχουν γραπτά στοιχεία (απολύτως αληθινά), οι απόψεις και οι σκέψεις μου γιατί όπως τονίζω πάντοτε, τα γραπτά αποτελούν ντοκουμέντα ενώ τα προφορικά μεταφέρονται όπως φυσάει ο άνεμος.
Εύχομαι σε όλους που ασχολούνται με το αξιολάτρευτο ζώο, να συνειδητοποιούν γιατί  το έχουν , τι θέλουν, τι οφείλουν να του προσφέρουν κι αν έχουν τις δυνατότητες. Το ίδιο ισχύει για όλες τις ενασχολήσεις μας, πολιτισμό, τέχνες κτλπ.
Για τις περίεργες συμπεριφορές ..ας μην ξεχνάμε πως η ζωή είναι απλά ένα πέρασμα..κανείς δεν θα μείνει για πάντα εδώ. 
 


Πέμπτη 19 Μαΐου 2022

Ο γραπτός λόγος στη ζωή μου.

Ο γραπτός λόγος μαζί με τη μελέτη βιβλίων, αποτελεί μια από τις κύριες ενασχολήσεις μου, είναι μια αγάπη που δεν έχει τέλος..συμβαδίζουμε σ' αυτό το ταξίδι. Στο παρόν κείμενο ακολουθούν κάποιοι όροι και ορισμοί σχετικά με τον γραπτό λόγο.Επίσης οι σκέψεις μου, το παρόν και τα μελλοντικά μου σχέδια.

Σχετικοί όροι

Ποίηση είναι η πρώτη μορφή της τέχνης με την οποία μίλησε ο άνθρωπος και στη συνέχεια ήρθε ο γραπτός λόγος που τον ακολούθησε η  μελέτη.

Ποιητής είναι ο λογοτέχνης που συνθέτει έργα σε στίχους, το αντίθετο του πεζογράφου.

Ποίηση ακόμη, είναι..

 
1) Ο Άγγλος ποιητής Κόλλεριτζ έδωσε τον εξής ορισμό : "η ποίηση είναι ιδανική διάταξη ιδανικών λέξεων" .

2) Ο Γάλλος ποιητής Βαλερύ είπε ότι "η ποίηση είναι ανάπτυξη ενός επιφωνήματος".

3) Η ποίηση ένα πράγμα ανάλαφρο, ιερό και φτερωτό. Πλάτων

4) Η ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της υπερηφάνειας. Οδυσσέας Ελύτης 

5) Η ποίηση δεν είναι ένα ελευθέρωμα της συγκίνησης, αλλά απόδραση από τη συγκίνηση· δεν είναι έκφραση της προσωπικότητας, αλλά απόδραση από την προσωπικότητα. Τ. S. Eliot 

6) Η ποίηση είναι η αναζήτηση του ανεξήγητου. Wallace Stevens

Στον πρώτο ορισμό φαίνεται η άποψη που υποστηρίζουν πολλοί ειδικοί, ότι δηλαδή το ποίημα δεν χρειάζεται περιττές λέξεις, αρκούν οι απαραίτητες αρκεί να είναι σωστά τοποθετημένες. Υπάρχουν ποιήματα με πολλές λέξεις, επίθετα, μετοχές κτλπ. τα οποία δεν αποδίδουν κάποιο νόημα, δεν αφήνουν τον αναγνώστη να προχωρήσει σε κάποιο μυστήριο που συνήθως κρύβουν οι στίχοι, κάπου αλλοιώνουν και τις εικόνες που τυχόν περιγράφονται..Αντιθέτως υπάρχουν ποιητικά έργα που με τις απαραίτητες λέξεις οι οποίες είναι σωστά συνδυασμένες σε ταξιδεύουν σε ωκεανούς δίχως να κουράζουν. Βέβαια το ίδιο συμβαίνει και στον πεζό λόγο. 
 
Στον δεύτερο ορισμό οδηγούμαστε στο εσωτερικό του ποιήματος που έχει ως αφετηρία μια σκέψη ή ένα σκίρτημα που γίνονται ένα πνευματικό δημιούργημα. 

Ο πεζός λόγος είναι η δεύτερη μεγάλη κατηγορία του γραπτού λόγου.

Η συγγραφή είναι η πράξη του συγγράφω, η δημιουργία του γραπτού πνευματικού έργου. Συγγράφω σημαίνει συντάσσω έργο σε πεζό λόγο.

Λογοτέχνης ο δημιουργός έργων του έντεχνου λόγου και λογοτεχνία το σύνολο των πνευματικών δημιουργημάτων του έντεχνου γραπτού λόγου μέσα στο πέρασμα των αιώνων. Η λογοτεχνία αποτελεί τον καθρέφτη του πνευματικού πολιτισμού κάθε έθνους, καθόσον εκεί αποτυπώνονται στοιχεία που αφορούν και εκφράζουν το κοινωνικό σύνολο που αποτελεί το έθνος.

Ο κάθε συγγραφέας έχει το δικό του ύφος, κάτι που για την εποχή έχει αλλοιωθεί αφού η ενασχόληση με το γραπτό λόγο σε αρκετές περιπτώσεις δεν προέρχεται από κάποια έμφυτη ικανότητα  αλλά από μια στυγνή απομίμηση για πολλούς λόγους που αναφέρω κατά καιρούς. Είναι πολύ σπουδαίο να διαβάζεις άγνωστο κείμενο και να ξεχωρίζεις τίνος είναι.Στην ποίηση αλλά και στον γραπτό λόγο, για να υπάρχει ένα όμορφο αποτέλεσμα και να αγγίζει τον καλό χειρισμό της τέχνης του λόγου απαιτείται να γνωρίζουμε πως μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα εκφραστικά μέσα όπως τη μεταφορά, την υπερβολή, την παρομοίωση καλ.Η Ελληνική γλώσσα αποτελεί, κυριολεκτικά έναν θησαυρό που αν τον γνωρίσουμε βοηθάει πολύ ώστε να μπορούμε να δημιουργήσουμε κάτι που θα ανήκει αληθινά στον πνευματικό πολιτισμό.Γι' αυτό είμαι της γνώμης (δεν είναι μόνο η δική μου άποψη) πως είναι πολύ χρησιμότερο να διαβάσουμε σχετικά με το είδος που ασχολούμαστε κάποιες κριτικές ή λόγια καταξιωμένων λογοτεχνών, γιατί όχι κάποιες οδηγίες..παρά να έχουμε ως προτεραιότητα τη συλλογή άγνωστων λέξεων σαν μέσο εντυπωσιασμού.Κακά τα ψέματα καμιά τέχνη δεν προχωράει σωστά δίχως τις απαιτούμενες γνώσεις.

Στα παιδικά μου χρόνια 

Δεν έχω ψάξει ποτέ το γιατί ούτε το πως, προέκυψε αυτή η σχέση..το μόνο που θυμάμαι είναι ότι από πολύ μικρή (πριν από το σχολείο) μαζί με τα παιχνίδια μου υπήρχαν  βιβλία, τετράδια, μολύβια, χαρτιά όπου σημείωνα όσα μπορούσα με τις γνώσεις που είχα τότε.Λίγα σχέδια,γράμματα, λέξεις που μου είχαν μάθει οι μεγαλύτεροι.
Εκτός των μικρών ιστοριών αγαπούσα ιδιαιτέρως τα τραγουδάκια, τα ποιήματα. Η έμπνευση ήταν από τη φύση, τα γατάκια, τα ζωάκια της εξοχής μας, τα λουλούδια του κήπου μας.
Το κύριο ενδιαφέρον μου ήταν γύρω από τα βιβλία,ανάμεσα σε χιλιάδες πνευματικά δημιουργήματα μεγάλωσα.
 
Αργότερα, όπως έχω αναφέρει κατά το παρελθόν (εννοείται πως δεν σταμάτησα να διαβάζω βιβλία συνεχώς) έγραφα σκέψεις, ιστορίες, ποιήματα τα οποία συγκέντρωνα στα ανάλογα τετράδια. Με το όνομά μου τα γραπτά μου δημοσιευμένα βρίσκονται από το 2014. Έλαβα μέρος σε διαγωνισμούς με αρκετές διακρίσεις καθώς επίσης ποιήματα και διηγήματά μου, άρθρα για διάφορα κοινωνικά κυρίως θέματα, ανήκουν σε αρκετές συλλογές, δημοσιεύονται στον έντυπο και διαδικτυακό τύπο. Δεν είχα καλή σχέση με την ιδέα της έκδοσης γιατί τα τελευταία χρόνια, μετά την επονομαζόμενη οικονομική κρίση και την ταυτόχρονη ανάπτυξη των διαδικτυακών ιστότοπων, κάπου παρατηρούσα χαρακτηριστικά που δεν συμβάδιζαν με τα πιστεύω μου. Έτσι δεν χρησιμοποίησα τις λογοτεχνικές μου διακρίσεις σαν γέφυρα για το χώρο της έκδοσης. Αυτό ήρθε πραγματικά δίχως πίεση, δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια το 2021 όπου και εκδόθηκε η πρώτη μου ποιητική συλλογή, η "Ανατολή Ψυχής" από τον νιόβγαλτο τότε εκδοτικό οίκο "ΚΕΦΑΛΟΣ", γνωστό όμως στο χώρο της λογοτεχνίας λόγω περιοδικού κτλπ.
Παρόν
 
η γραφή είναι μέσα στην καθημερινότητά μου.Το θέμα της συμμετοχής σε διαγωνισμούς το έχω ξεπεράσει.Όταν λάμβανα μέρος, οι συμμετοχές μου ήταν καθαρά ανεξάρτητες ..δίχως να γνωρίζω κανέναν , κάτι που ξεκίνησε τυχαία. Πλέον έχω πάρα πολλούς γνωστούς στον χώρο, κάτι που δεν με ωθεί στο να συνεχίσω αυτή τη διαδικασία. Ακόμη, γνωρίζω πάρα πολύ τα σχετικά με τους διαγωνισμούς.... Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι συγγραφείς που δεν έλαβαν ποτέ ούτε σε έναν διαγωνισμό μέρος!!!Το επόμενο βήμα μου θα είναι μια συλλογή διηγημάτων η οποία είναι σχεδόν έτοιμη, αλλά θα έρθει κι αυτό με την ώρα του. Ο χρόνος μου προς το παρόν και για έναν ακόμη χρόνο είναι πολύ περιορισμένος ώστε να μπορώ να ασχοληθώ όπως θέλω εγώ με τα γραπτά μου..Είναι αφιερωμένος στο πιο ιερό από τα εθελοντικά μου καθήκοντα, κάτι που δεν το διαπραγματεύομαι, κάτι που το τοποθετώ πιο πάνω από τα ενδιαφέροντά μου.Αυτός είναι ο λόγος που δεν συμμετέχω σε εκδηλώσεις όπου με καλούν φίλοι, γνωστοί, αναγνώστες, ως θεατή ή ως ομιλήτρια. 
Όσον αφορά τα κείμενά μου, τελευταία χρησιμοποιώ περισσότερο αυτόν τον ιστότοπο, γιατί αποτελεί αυτονομία. Είναι αλήθεια ότι λατρεύω τον αυτόνομο τρόπο για να πορεύομαι...αηδιάζω τις εξαρτήσεις μέσω τρίτων ή κολακειών σε αυτοδιοικητικά πρόσωπα, σε πρόσωπα που κατέχουν κάποιον θώκο (κυρίως στη μικρή περιφέρεια - πρώην επαρχία συμβαίνουν αυτά) για να παρουσιάσω το έργο μου..Αντιλαμβάνομαι τι γίνεται και τι συμβαίνει ...απλά οι αρχές μου είναι απέναντι...
Η ζωή μου μέσα από δυσκολίες και πολλές όμορφες στιγμές, μου έχει χτίσει την αυτοπεποίθησή μου στο ύψος που χρειάζεται για να συμβαδίζω με τα πιστεύω μου, καταξιώθηκα σ' όλους τους τομείς όπου ασχολήθηκα. Έτσι τα ενδιαφέροντά μου όπως η γραφή ή όπως πολιτιστικοί φορείς, συνθέτουν την καθημερινότητά μου, αποτελούν γέφυρες για τον αγώνα μου με βάση το κοινό καλό.Είμαι παγερά αδιάφορη απέναντι σε συμπεριφορές του "φαίνεσθαι" όπως σε κάθε προεκλογική περίοδο που πολλοί τρέχουν να αυξήσουν τις φωτογραφίες με εμφανίσεις σε διάφορα δρώμενα, παρουσιάζουν το δήθεν συγγραφικό τους ή καλλιτεχνικό τους ταλέντο κλπ. Δεν παύω όμως να εύχομαι και να προσεύχομαι για όλους.
Είναι πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι έχω (και έχουμε οικογενειακώς) έναν ευρύ και εκλεκτό φιλικό κύκλο. Επίσης ευχάριστο είναι το γεγονός ότι υπάρχει ενδιαφέρον για την "Ανατολή Ψυχής" τη ποιητική μου συλλογή. Δεν ήθελα ποτέ να εκδοθεί μια συλλογή που θα κινηθεί σε μια παρουσίαση και μετά θα ξεχαστεί. Χαρούμενο για μένα είναι το γεγονός ότι πολλοί φίλοι επιθυμούν μια παρουσίαση - συνάντηση - συζήτηση για όλα όσα κατά καιρούς αναφέρω κυρίως στην πρωινή μου ανάρτηση. Με την ευκαιρία, κάθε ξεκίνημα είναι για εμένα ένα βήμα αναγέννησης.Η κάθε νέα μέρα είναι πολύ σπουδαίο γεγονός, πρώτον γιατί κανένας δεν μας έχει υποσχεθεί ότι θα την ανταμώνουμε και δεύτερον γιατί είναι μια νέα αρχή!!όπου πρέπει να το μοιραζόμαστε με την ευχή της καλημέρας! Τέλος, οι ισχυροί φιλικοί μου δεσμοί είναι και εκτός διαδικτύου, έτσι δεν μετριούνται με τα likes (προς επίλυση αποριών).
Μέλλον
 
Για τα μελλοντικά μου σχέδια, προϋπόθεση είναι η υγεία και η μακροημέρευση. Οι στόχοι μου πάντοτε βασίζονται στις δυνάμεις μου, στις δυνατότητές μου, στις επιθυμίες μου κι όχι στο τι κάνουν οι γύρω μου. Ποτέ δεν δημιουργώ με βάση τις δημιουργίες των άλλων, ποτέ δεν προχωρώ με βάση την πορεία των άλλων. Έτσι στον συγγραφικό, στον εθελοντικό και στον πολιτιστικό τομέα, με θεμέλια αρχή το "κοινό καλό" ευελπιστώ στο μέλλον να πραγματοποιηθούν κάποιοι νέοι στόχοι.
Εύχομαι κάθε καλό για όλους κι ας μην ξεχνάμε ότι οι εποχές που βιώνουμε είναι περίεργες...γι' αυτό μην ξεχνάμε να χαιρόμαστε με τις χαρές των συνανθρώπων μας, να μην ξεχνάμε να ευχόμαστε, να μην ξεχνάμε να βοηθάμε όσο και όπου μπορούμε, να μην ξεχνάμε να ευγνωμονούμε την κάθε ανατολή..όσοι τουλάχιστον δεν είμαστε στον δρόμο, δεν κινδυνεύουμε να μείνουμε στον δρόμο και χωρίς τα απαραίτητα, όσοι έχουμε την υγεία μας ή αντιμετωπίσιμα προβλήματα. 
Κλείνοντας, εννοείται πως όταν μπορώ να βοηθήσω, άσχετα αν αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να προχωρήσω κάποια δικά μου θέματα, θα το κάνω ευχαρίστως.

Οι φωτογραφίες του παρόντος κειμένου προέρχονται από το προφίλ της αγαπημένης μου Αντωνίας στην Αρκαδία και της επίσης αγαπημένης μου Ελένης στο Τορόντο.




 


Επιτάφιοι 2024.

Επιτάφιος, η κορύφωση του Θείου Δράματος, ο πόνος και το μοιρολόι, η αναμνήσεις που τρέχουν για τον καθένα μας.. Και φέτος με τη βοήθεια των...