Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;Aπό τις "Σκόρπιες σκέψεις".

 

Οι "Σκόρπιες σκέψεις" είναι ακριβώς αυτό...σκέψεις που γεννιούνται σκόρπιες,χωρίς να προϋπάρχει κάποιο γεγονός, κάθε ώρα και στιγμή.Σαν τα διαβατάρικα πουλιά, δημιουργήματα του νου που έρχονται, φεύγουν, ξανάρχονται και αποτελούν μέρος του ταξιδιού της ζωής μου. Είναι αποτυπωμένες σε ένα τετράδιο, αφού δίνω μεγάλη σημασία στο χειρόγραφο, γενικότερα.Πιστεύω ότι στο χειρόγραφο περνάει η ενέργεια, ο χαρακτήρας,η ψυχοσύνθεση του ανθρώπου.

 

Μέσω της παρούσης σελίδας που αποτελεί τον προσωπικό μου χώρο στον οποίο παρουσιάζω διάφορα θέματα κατά καιρούς, σήμερα μετά από μεγάλο διάστημα, έχει θέση ένα απόσπασμα από τις εν λόγω σκέψεις.

 

Περί ανθρώπων και ταυτότητας. 

"Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;"

 

Mια συνηθισμένη έκφραση του λαού μας. Παιδιόθεν θυμάμαι τους ανθρώπους σε κάθε τους βήμα και συναναστροφή στο κοινωνικό γίγνεσθαι, να επιδιώκουν την επίδειξη κάποιας καταγωγής, κάποιου ονόματος, κάποιας θέσης....όλων όσων πιστεύουν ότι τους κάνουν ξεχωριστούς.Να προσπαθούν μέσω αυτού του τρόπου για  την επιβολή της γνώμης τους ή και κάθε είδους παρατυπίας. Βέβαια μου πήρε κάποια χρόνια για να συνειδητοποιήσω που οφείλεται αυτή η συμπεριφορά, που ριζώνει, σε ποιο βούρκο κρατά σκλαβωμένο τον άνθρωπο.

Λόγω της επαγγελματικής μου πορείας, στο περιβάλλον της οποίας αυτό το φαινόμενο (ως φαινόμενο το χαρακτηρίζω) είχε μεγάλες διαστάσεις μου δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθώ παραπάνω με το θέμα. Έχει τόσο αρνητική απήχηση και τόσο ακαλαίσθητη χροιά αυτή η φράση που κυριολεκτικά δεν μπορώ να καταλάβω αυτούς που συχνά - πυκνά τη χρησιμοποιούν και χάνουν τη δυνατότητα να καλλιεργήσουν τυχόν δικές τους ικανότητες.

Αρχικά η υπέρμετρη ενασχόληση και εμμονή με το "εγώ" είναι γνωστό ότι παραπέμπει σε αλαζονεία, εγωπάθεια,δηλαδή σε ασθένεια. Ως εκ τούτου, όσο  προσπαθούμε να το ενισχύσουμε τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από την ελπίδα μιας καλύτερης εσωτερικής κατάστασης η οποία αποτελεί τη βάση για κάθε μας έκφανση, τα θεμέλια για μια αρμονικότερη ζωή.

 

Στη συνέχεια, ο καθένας μας αποτελεί ξεχωριστή προσωπικότητα κι όλοι μαζί συνθέτουμε την ανθρώπινη κοινωνία. Ως ξεχωριστή προσωπικότητα, καλλιεργούμαστε και εξελισσόμαστε και έτσι δημιουργούμε την ταυτότητά μας που αποτελείται από τη συμπεριφορά και τις πράξεις μας. Αν αυτές κινούνται με γνώμονα την αγάπη, ηθικές αξίες όπως σεβασμός, την ενσυναίσθηση που είναι  η ικανότητα να αισθανόμαστε τα συναισθήματα του συνανθρώπου μας σε κάθε κατάσταση που αυτός βιώνει, τότε η ταυτότητά μας θα αποτελεί τη γέφυρα για εύκολα και δύσκολα περάσματα, την κλίμακα με την οποία θα φτάνουμε στους στόχους μας, θα κορυφώνουμε τις προσδοκίες μας.

Το μεγάλο μυστικό για όλα είναι η γνωριμία με τα έσω μας, η αποδοχή των λαθών και παθών μας, η προσπάθεια για βελτίωσή τους, η εκρίζωση κάθε ακάνθου που δηλητηριάζει τις σχέσεις μας στο επίγειο ταξίδι.

Αν γνωρίζουμε ποιοι είμαστε, τι μας ταλαιπωρεί, τι επιδιώκουμε ως ανθρώπινες οντότητες δεν θα νιώθουμε την ανάγκη της επίδειξης για όλα όσα νομίζουμε ότι μας βοηθάνε..ενώ ουσιαστικά μας καταστρέφουν.

Τι σημαίνει"ξέρεις ποιος είμαι εγώ;" ....

ότι έχω χρήματα, είμαι γνωστός (κι ας είμαι από κάθε είδους ατιμία..), ότι γνωρίζω τον τάδε πολιτικό, ότι είμαι σε εκείνη την υπηρεσία και διατάζω, ότι λόγω της θέσης μου με έχουν ανάγκη, ότι οι γνωριμίες μου είναι υψηλές και έχω κύρος....Ό,τι χειρότερο!!!!!! Αν αληθινά έχουμε αυτοπεποίθηση, νιώθουμε αρμονικά με τη ζωή μας, είμαστε πλήρεις ψυχοσυναισθηματικά καμιά τέτοια σκέψη δεν περνά από εμάς..

'Ενα άλλο χαρακτηριστικό που διαστρεβλώνει την εικόνα μας είναι η επισήμανση της τυχόν ιδιότητας που μας προσδίδουν οι ενασχολήσεις μας όπως "γραμματέας του συλλόγου...", "πρόεδρος του τάδε φορέα" κτλπ...Ακόμη χειρότερο δε..ο κατάλογος με τις υποψηφιότητές μας. Καθετί έχει τη θέση που βρίσκεται και επί των γραφόμενων είναι το βιογραφικό, τα στοιχεία μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή σε ότι άλλο παρεμφερές.

Στο κοινωνικό σύνολο η συμπεριφορά και το έργο μας είναι αυτά, από τα οποία στοιχειοθετείται η άποψη όλων για το άτομό μας και όχι οι ενίοτε θέσεις που συνήθως τις χρησιμοποιούν όσοι μας πλησιάζουν λόγω ιδιοτέλειας..

 

 

Έχει πολύ μεγάλη βαρύτητα και ομορφιά να συστήνεσαι με το όνομά σου και να ξετυλίγεται η προσωπικότητά σου μέσα από συζήτηση ή μέσα από το έργο το οποίο γίνεται γνωστό με πολλούς τρόπους. 

θα έχουμε κάνει ένα τρανό άλμα αυτοβελτίωσης και προόδου αν πάψουμε το "ξέρεις ποιος είμαι εγώ", αν πάψουμε αντί του ονόματός μας να συστηνόμαστε με τον ρόλο στους φορείς των ενασχολήσεών μας.

Άλλωστε αν βαδίζουμε σταθερά, πατώντας στη δουλειά και στον αγώνα μας, αν μιλάμε με λόγια σταράτα, αν δεν κάνουμε τους κισσούς για να ανέλθουμε..τι ανάγκη έχουμε να τονίζουμε ποιοι είμαστε..αφού φαίνεται;

Mε την ευχή για το καλό όλων!

 

Η μητέρα στην ποίηση!

 Η μάνα ή μητέρα ή μαμά δεν είναι μια λέξη που επιβάλλεται να τη λέμε, αποτελεί έναν όρο που κλείνει μέσα του τον κόσμο, τη γέννηση ,τη δημιουργία, τη συνέχιση...και λέγεται όταν αποτελεί της ψυχής επιθυμία!Όσο για την αγάπη;Εννοείται ότι είναι το απαραίτητο συνθετικό της ιερής λέξης .Βέβαια δεν αρκεί να γεννάς ένα παιδί, ο ρόλος απαιτεί θυσίες.Αρκεί να μην συγχύζουμε τις καταστάσεις με τα αρρωστημένα φαινόμενα της κοινωνίας όλων των εποχών.

Έξι ποιήματα από μεγάλους ποιητές και ένα δικό μου (από τα πιο αγαπημένα μου).

Η μάνα μου

Λευτέρης  Παπαδόπουλος

Η μάνα μου φοράει τσεμπέρι σαν τις μανάδες τις παλιές. Παίρνει την Παναγιά απ' το χέρι και τρέχουνε στις γειτονιές και σμίγουνε με τον κοσμάκη που λέει το ψωμί ψωμάκι. Κι όταν γυρνάνε κούτσα κούτσα σαν δυο σκιές μες στη βραδιά με τα φτωχόρουχά τους λούτσα από βροχή και λασπουριά δεν ξέρω να τις ξεχωρίσω ποιανής το χέρι να φιλήσω.                                         Η τρελή μάνα ή το κοιμητήριο

Διονύσιος Σολωμός 

(απόσπασμα)

Τώρα που η ξάστερη

νύχτα μονάχους

μας ηύρε απάντεχα,

και εκεί στους βράχους

σχίζεται η θάλασσα

σιγαλινά.

Τώρα που ανοίγεται

κάθε καρδία

στη λύπη,ακούσετε

μιαν ιστορία,

που την αισθάνονται

τα σωθικά.

Σε κοιμητήριο

είναι στημένα

δύο κυπαρίσσια

αδελφωμένα

που πρασινίζουνε

μες στους σταυρούς.

Όταν μεσάνυχτα

καταβουίζουν

οι άνεμοι, αν τα’ βλεπες

πώς κυματίζουν,

έλεες πως κράζουνε

τους ζωντανούς.

Δύο αδέλφια δύστυχα

κοιμούνται κάτου

τον ανεξύπνητον

ύπνο θανάτου

κι έχασε η μάνα τους

τα λογικά.

 Σαν τη μητέρα, αλήθεια

 Γιώργος Ιωάννου

Πηγαίνει αργά στο σινεμά,
μάλιστα στον εξώστη.
Σ' έργα κατά προτίμηση, βουβά
και θαμπωμένα. Κι εκεί
- μέσα στους τόσους εξευτελισμούς -
η μόνη του χαρά να βλέπει τις γυναίκες
της γενιάς γύρω απ' το τριάντα.
Με κείνα τα βαθιά καπέλα,
με τις σειρές τα περιδέραια,
τα μάτια, τα κοντά μαλλιά∙
με τις ψιλές γλυκιές φωνές,
με τις κινήσεις τους τις μητρικές.

Σαν τη μητέρα, αλήθεια∙
σαν τη μάνα του
των πρώτων παιδικών του χρόνων...

Τότε που τον φωνάζανε μοναχογιό.

 Προς την μητέρα μου (1873)

 Aλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Μάννα μου, ἐγώ ᾽ μαι τ᾽  ἄμοιρο, τὸ σκοτεινὸ τρυγόνι 
ὁποὺ τὸ δέρνει ὁ ἄνεμος, βροχὴ ποὺ τὸ πληγώνει. 
Τὸ δόλιο! ὅπου κι ἂν στραφεῖ κι ἀπ᾽  ὅπου κι ἂν περάσει,
δὲ βρίσκει πέτρα νὰ σταθεῖ κλωνάρι νὰ πλαγιάσει.

Ἐγὼ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ᾽ ἀποδαρμένη
μέσα σὲ πέλαγο ἀνοιχτό, σὲ θάλασσ᾽  ἀφρισμένη, 
παλαίβω μὲ τὰ κύματα χωρὶς πανί, τιμόνι 
κι ἄλλη δὲν ἔχω ἄγκουρα πλὴν τὴν εὐχή σου μόνη.

Στὴν ἀγκαλιά σου τὴ γλυκειά, μανούλα μου, ν᾽  ἀράξω 
μὲς στὸ βαθὺ τὸ πέλαγο αὐτὸ πριχοῦ βουλιάξω.

Μανούλα μου, ἤθελα νὰ πάω, νὰ φύγω, νὰ μισέψω 
τοῦ ριζικοῦ μου ἀπὸ μακρυὰ τὴ θύρα ν᾽  ἀγναντέψω. 
Στὸ θλιβερὸ βασίλειο τῆς Μοίρας νὰ πατήσω 
κι ἐκεῖ νὰ βρῶ τὴ μοίρα μου καὶ νὰ τὴν ἐρωτήσω.

Νὰ τῆς εἰπῶ: εἶναι πολλά, σκληρὰ τὰ βασανά μου 
ὡσὰν τὸ δίχτυ ποὺ σφαλνᾶ θάλασσα, φύκια κι ἄμμο 
εἶναι κι ἡ τύχη μου σκληρή, σὰν τὴv ψυχὴ τὴ µαύρη 
π᾽ ἀρνήθηκε τὴν Παναγιὰ κι ὁ πόλεος δὲν θά ᾽βρει.

Κι ἐκείνη μ᾽  ἀποκρίθηκε κι ἐκείνη ἀπελογήθη: 
Ἦτον ἀνήλιαστη, ἄτυχε, ἡ μέρα ποὺ  γεννήθης 
ἄλλοι ἐπῆραν τὸν ἀνθὸ καὶ σὺ τὴ ρίζα πῆρες 
ὄντας σὲ ἒπλασ᾽ ὁ Θεὸς δὲν εἶχε ἄλλες μοῖρες.

 Ο αποχαιρετισμός της μάννας

 Ιωάννη Πολέμη

Μισεύεις γιὰ τὴν ξενητιὰ καὶ μένω μοναχή μου

σύρε παιδί μου στὸ καλὸ καὶ σύρε στὴν εὐχή μου.
Τριανταφυλλένια ἡ στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οἱ δρόμοι,
γιὰ χάρη σου ν᾿ ἀνθοβολοῦν καὶ τὰ λιθάρια ἀκόμη.

Τὰ δάκρυά μου νὰ γεννοῦν διαμάντια σ᾿ ὅ,τι ἀγγίζεις
καὶ τὸ ποτήρι τῆς χαρᾶς ποτὲ νὰ μὴ στραγγίζεις.
Νὰ πίνεις καὶ νὰ ξεδιψᾶς καὶ νἆν᾿ αὐτὸ γεμάτο,
σὰ νἆσαι ἡ βρύση ἀπὸ ψηλὰ κι ἐσὺ νἆσαι ἀποκάτω.

Ἐκεῖ, παιδί μου, ποὺ θὰ πᾶς, στὰ μακρινὰ τὰ ξένα,
δίχτυα πολλὰ κι ὀξόβεργες θὰ στήσουνε γιὰ σένα.
Παιδί μου ἂν ἐμένανε πάψεις νὰ μὲ θυμᾶσαι,
μὲ δίχως βαρυγγόμηση συχωρεμένος νἆσαι.

Κι ἂν πάλι τὸ φτωχὸ καλύβι μας ντροπὴ σοῦ φέρνει,
ὡστόσο
Καὶ πάλι θά ῾μαι πρόθυμη, συχώρεση νὰ δώσω.
Μ᾿ ἂν τὴν πατρίδα ἀπαρνηθεῖς ποὺ τὴ λατρεύουμε ὅλοι,
νἆσαι ἡ ζωή σου ὅπου κι ἂν πᾶς ἀγκάθια καὶ τριβόλοι.

  Η μητέρα

 Γεώργιος Βιζυηνός

Πώς να πειράξω τη μητέρα

να κάμω εγώ να λυπηθεί, 

που όλη νύχτα κι όλη μέρα

για το καλό μου προσπαθεί;

 

Πώς ν' αρνηθώ ή ν ' αναβάλω

ό,τι ορίζει κι απαιτεί,

αφού στη γη δεν έχω άλλο

κανένα φίλο σαν αυτή;

 

Αυτή στα στήθη τα γλυκά της

με είχε βρέφος απαλό, 

με κάθιζε στα γόνατά της

και μ' έμαθε να ομιλώ.

 

Αυτή με τρέφει και με ντύνει

όλο το χρόνο που γυρνά,

και δίπλα στη μικρή μου κλίνη,

σαν αρρωστήσω ξαγρυπνά.

 

Αυτή σαν πέσω και χτυπήσω

φιλά να γειάνει την πληγή.

Αυτή, τι πρέπει να αφήσω

και τι να κάμω μ'΄οδηγεί.

 

Πώς το λοιπόν τέτοια μητέρα

να κάμω εγώ να λυπηθεί,

που όλη νύχτα κι όλη μέρα

για το καλό μου προσπαθεί;

 Σοφία Δ. Αγραπίδη

Η πορτοκαλιά μου

Χρόνια η φουντωτή πορτοκαλιά έστεκε,
ζώντας τον παλμό της μέρας.
Των παιδικών μου χρόνων θησαυρός,
έντυνε την άνοιξη μελιτοφόρα νύμφη.
Ανεξίτηλες μνήμες
με τ’ αστέρια μιλούσε.
Χρόνια αλησμόνητα.
Ανοιγοκλείνει η πόρτα του χαμόσπιτου.
Κάθε πορτοκάλι τους έστελνε μήνυμα.
Μάνα αγαπημένη.
 

Ανοιξιάτικη φύση της Ηλείας.

 

Ένας φωτογραφικός περίπατος στα μέρη της Πηνείας του Νομού Ηλείας, στις μέρες του Πάσχα όπου η φύση φορούσε τα γιορτινά της, τα αναστάσιμά της!Όπου τα μυριάδες της χρώματα γινόταν ένα με τις δεήσεις των πιστών, με τα ελπιδοφόρα μηνύματα των μικρών χελιδονιών. Εκεί που οι ευωδιές απ' τα γιασεμιά, τις πασχαλιές, τον δυόσμο, τις τριανταφυλλιές δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα κυριολεκτικά θεοδώρητη.