Η ηλιαχτίδα της συννεφιάς. (διήγημα).

Ξύπνησε  ταραγμένη εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό από έναν εφιάλτη που την έκανε για λίγα λεπτά να μην αναγνωρίζει τον χώρο που βρισκόταν.  Ευτυχώς που συνήλθε γρήγορα χωρίς να ουρλιάζει όπως ένιωσε την ανάγκη να πράξει.

Έτσι το χαριτωμένο αγοράκι της μόλις οκτώ μηνών συνέχισε να κοιμάται με το αγγελικό ύφος που έχουν τα  μωρά.

Συνειδητοποίησε πως εκείνος πάλι δεν είχε κοιμηθεί στο σπίτι, δεν είχε εμφανιστεί από το προηγούμενο πρωί. Η σχέση τους δεν ήταν η καλύτερη, ήδη είχε καταλάβει ότι τον παντρεύτηκε από συναισθηματική ανασφάλεια. Στη συνέχεια επεδίωξε την εγκυμοσύνη ώστε να αποκτήσουν παιδί ελπίζοντας πως θα διορθωνόταν, όπως άκουγε για πολλές περιπτώσεις ζευγαριών στον τόπο που μεγάλωσε.

Μια εγκληματική νοοτροπία πολλών ανθρώπων οι οποίοι ποτέ δεν επεξεργάστηκαν το θέμα “παιδί “, τις ανάγκες του για να αναπτυχθεί σωστά χωρίς πληγές και πόνο στη ζωή από δικά τους λάθη καθόσον του πεπρωμένου τις βουλές κανείς δεν τις αποφεύγει. 

Η Πολύμνια ανήκε σε μια οικογένεια κοινωνικά και οικονομικά πολύ υψηλού επιπέδου. Ήταν μοναχοπαίδι και χωρίς ξαδέρφια. Στα δεκαπέντε της χρόνια άνθιζε σαν γιασεμί, μοσχοβολούσε απ' τα αρώματα της νιότης αλλά η μοίρα είχε σχεδιάσει να της συννεφιάσει τον ουρανό της με τα πιο μαύρα νέφη.
Δεν ήταν συννεφιά βροχής που φέρνει την κάθαρση, που κάνει τα πράσινα φύλλα να γυαλίζουν, μήτε τα ρομαντικά σύννεφα που εμφανίζονται πριν τα πρωτοβρόχια.

Ήταν η συννεφιά της ψυχής που κάλυπτε με τον σκούρο μανδύα κάθε γωνιά της.

Ένα ανοιξιάτικο σαββατοκύριακο με τη φύση να βάζει το πολύχρωμο φόρεμά της οι γονείς της έφυγαν για ένα ιατρικό συνέδριο όπου συμμετείχαν. Πριν φύγουν έδωσαν οδηγίες στη γιαγιά της σχετικά με το σπίτι και την μονάκριβή τους.
Τις χαιρέτησαν με μια πολύ σφιχτή αγκαλιά και τις δυο.Οι ματιές των τεσσάρων διασταυρώθηκαν με μια περίεργη αίσθηση. 

Όπως έδειξε η Κυριακή της επιστροφής τους, έμελλε να μην επιστρέψουν απ‘ το πολυπόθητο ταξίδι τους.
Μέσω ενός τροχαίου ακολούθησαν τον οδό της αιωνιότητας τόσο ξαφνικά.

Η ζωή της έως τότε λαμπερής έφηβης μετατράπηκε σε μια απύθμενη λίμνη δακρύων, όλα τα όνειρά της σταμάτησαν, ο εσωτερικός της κόσμος κλονίστηκε. Ακόμη και η δυνατή της πίστη.

Η γιαγιά που αποτελούσε το στήριγμά της χάνοντας την κόρη της, το μοναδικό της παιδί και τον γαμπρό της που λάτρευε μέρα με τη μέρα έσβηνε σαν το κερί. Άντεξε τρία χρόνια μέχρι που άφησε την τελευταία της πνοή στο κρεβάτι ενός μεγάλου νοσοκομείου της πόλης που γεννήθηκε και έζησε. Η Πολύμνια μαζί με τον καθηγητή της ιατρικής,συμφοιτητή των γονιών της ήταν δίπλα της εκείνες τις στιγμές. Έφυγε μ‘ ένα γλυκό χαμόγελο ψιθυρίζοντας στην εγγονή της “Καλή Ανάσταση “. 

Οι καταιγίδες στη ζωή της όμορφης δεσποινίδας ήταν ασταμάτητες, πλέον δεν ξεχώριζε τις εποχές, βυθιζόταν ψυχολογικά αλλά οι γείτονες της αρχοντικής μονοκατοικίας ευεργετημένοι όσο κανένας άλλος άνθρωπος στον κόσμο από τους γονείς της, δεν πλησίασαν καθόλου την άτυχη κοπέλα. Αντίθετα που ζήλευαν την καταγωγή της, φθονούσαν την ομορφιά της, εξαπέλυαν βέλη κακίας για τα υλικά αγαθά που της άφησαν οι γονείς της. Δεν άργησαν να εκδηλωθούν τα συμπτώματα της κατάθλιψης. Σε σύντομο διάστημα ξόδεψε άσκοπα όλα τα χρήματα που είχε ψωνίζοντας συνεχώς ότι της άρεσε, χωρίς να τα χρησιμοποιεί τις περισσότερες φορές. 

Δεν άργησε να φανεί στο δρόμο της ο Μιχάλης, ένας άνδρας  με σκληρό παρελθόν, χωρίς δουλειά, χωρίς κανένα εφόδιο για δουλειά, χωρίς όρεξη για πρόοδο αλλά μια ικανότητα γλυκύτητας με την οποία την προσέγγισε. Δεν απαιτήθηκε κόπος για να την πείσει να μείνει στο σπίτι της και μέσα σε λίγους μήνες να βρεθούν στην αίθουσα του δημαρχείου για την τέλεση πολιτικού γάμου. Τις πρώτες μέρες που έμειναν μαζί φρόντιζε τα απαραίτητα για το σπίτι λέγοντάς της πως είχε οικονομίες από τα μεροκάματα που έκανε. Αυτό κράτησε για δυο εβδομάδες περίπου και στη συνέχεια μη έχοντας άλλη λύση της πρότεινε να πουλήσουν ό,τι αντικείμενο αξίας είχε από τους γονείς της ακόμη και προσωπικά αντικείμενα της μητέρας της. 

Oι γείτονες που όσο ζούσε το ζευγάρι των γιατρών ήταν όλοι με ένα χαμόγελο στα χείλη πάντα έτοιμοι να τρέξουν γι ‘αυτούς, καθαρά υποκριτική συμπεριφορά όπως απέδειξαν, έβλεπαν τι συνέβαινε στη ζωή του βελουδένιου κοριτσιού. Ήταν εμφανής η κατάρρευσή της αλλά δεν τους άγγιζε. 

Είναι η πικρόχολη, ψυχρή συμπεριφορά των ανθρώπων που νοιάζονται μόνο για το  εγώ τους. 

Αν έβγαιναν από τον εγωπαθητικό τους κύκλο ο κόσμος θα μοσχοβόλαγε βασιλικό και δυόσμο.

Ο χρόνος με τον Μιχάλη τους βρήκε μ ‘ ένα μωρό που η ομορφιά του ήταν πρωτόγνωρη.

Από την περίοδο της εγκυμοσύνης ήδη αυτός χανόταν. Η αλήθεια είναι πως κι εκείνος κουβαλούσε τη δική του θλιβερή ιστορία από την οποία τον "συνέφερε" η παρέα του που τον έμπλεξε με τον τζόγο.

Έφευγε το πρωί και εξαφανιζόταν για δυο και τρεις μέρες. Η Πολύμνια κάποια στιγμή φοβήθηκε πως έχει κάποια άλλη σχέση.Όταν διαπίστωσε το πάθος του δρόμου προς τον τζόγο που δεν έχει επιστροφή η στενοχώρια της ήταν απίστευτα μεγάλη. Καμιά βελτίωση δεν υπήρξε με τη γέννηση του μωρού, αυτός ζούσε για να παίρνει τα χρήματα και να εξαφανίζεται κλεισμένος στις χαρτοπαιχτικές λέσχες. Ο απαράμιλλης ομορφιάς γιος τους έκλεινε τους οκτώ μήνες και πλέον οι ευκαιρίες για τον Μιχάλη είχαν στερέψει.

 

Το πρωινό που ο εφιάλτης την τάραξε καθώς ένιωσε να απειλείται η ζωή του μωρού και η δική της, πήρε τη γενναία απόφαση να πάει να συμβουλευτεί έναν οργανισμό σχετικό με τα προβλήματά της.Αν παρέμενε έτσι θα έπρεπε να πουλήσει και το τελευταίο σετ κοσμημάτων της μητέρας της που προερχόταν από την προγιαγιά της και το οποίο κρατούσε ως φυλαχτό. Χρήματα άλλα δεν υπήρχαν, κινδύνευε πραγματικά η ζωή τους από ασιτία.

Πλύθηκε και ντύθηκε όπως έκανε πριν της συμβεί το κακό.Έντυσε και το μωρό με ένα κόκκινο τζιν παντελονάκι, μπλε σκούρο με άσπρες ρίγες πουκάμισο και ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια.Αυτά τα ρουχαλάκια, το καρότσι, ένα όμορφο παιχνίδι και δυο βιβλία μυθολογίας τα είχε αγοράσει με τα τελευταία χρυσαφικά που είχε πουλήσει. Αφού τάισε τον Ηρακλή της, έτσι θα τον ονόμαζε τον γιο της, κατευθύνθηκε προς την κοντινή στάση της συγκοινωνίας.

Δεν φανταζόταν ποτέ ότι ένας εφιάλτης θα της έδινε τόση δύναμη!Όμως η συννεφιά της ζωής της ήταν τόσο βαριά.

Την ώρα που αυτές οι σκέψεις την πλημμύριζαν πέρναγε από τη στάση μια νεαρή κυρία που κοντοστάθηκε να παίξει με το ελκυστικό αγγελούδι. Βλέποντας τα βουρκωμένα μάτια της, διακρίνοντας έναν βαθύ πόνο μέσα απ ‘το βλέμμα της επιδίωξε τη συζήτηση μαζί της, παρασύροντάς την στο κοντινότερο αλλά γραφικό καφενεδάκι.

Όσο η Πολύμνια ξετύλιγε το νήμα της ζωής της, τόσο άναβε η φλόγα της ευαισθησίας  της άγνωστης έως τότε γυναίκας. Κατά την ιερή εκείνη ώρα της συζήτησης ενώ ο καιρός έδειχνε πως θα βρέξει μια δυνατή ηλιαχτίδα κάλυψε το τραπέζι της παρέας με τον μικρό να ξεκαρδίζεται απ ‘τα γέλια.

Η τυχαία όπως φάνηκε συνάντηση που μόνο τυχαία δεν ήταν, αν σκεφτεί κανείς πως στη ζωή όταν πρέπει έρχονται πρόσωπα και καταστάσεις, έφερε την ηλιαχτίδα στη θλιβερή πορεία της νεαρής μάνας που πολεμούσε με το θεριό της κατάθλιψης, το πικρά ερωτήματα για τα πεπραγμένα της μοίρας της, την αγωνία για τη συνέχιση της ζωής της μέσα από Συμπληγάδες.

 

 Η Ηρώ επέστρεψε στο σπίτι της μαζί με την Πολύμνια και τον μικρό, αφού ενημέρωσε τηλεφωνικά για τους απρόσμενους επισκέπτες την οικογένειά της, το σύζυγό της και την κόρη της οι οποίοι δυσανασχέτησαν. Το βράδυ που οι φιλοξενούμενοι κοιμήθηκαν εξήγησε στους δικούς της πως δεν πρόκειται να εγκαταλείψει αυτά τα αθώα πλάσματα, δεν θα γίνει σαν τους αχάριστους και απάνθρωπους γείτονες.

Πίστευε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι μπορεί να προοδεύσουν και να προσφέρουν αρκεί σε κάποιον σταθμό απ ‘ το επίγειο ταξίδι να βρεθεί κάποιος άγγελος.

Το πρωί που ξύπνησαν μητέρα και γιος έδειχναν σαν να είχαν κερδίσει το μεγαλύτερο λαχείο. Έλαμπαν και ήταν φυσιολογικό αφού δεν κοιμήθηκαν ποτέ με ασφάλεια και ηρεμία έως τότε.

Το μωρό εισέπραττε από την μητέρα του το άγχος όλο το διάστημα.

Η Ηρώ της ετοίμασε ένα πλούσιο πρωινό. Είχε αγοράσει και τα απαραίτητα για τον μικρό. Στη συνέχεια η Πολύμνια με την Ηρώ πήγαν σε ένα δικηγόρο για το θέμα του διαζυγίου και κάποιες διαδικασίες ώστε να σωθεί η αρχοντική πατρική της κατοικία η οποία κινδύνευε λόγω χρεών στο Δημόσιο. Την επόμενη μέρα επισκέφτηκαν τον παιδίατρο για να κάνει έναν γενικό έλεγχο στον Ηρακλή που βαπτίστηκε τον επόμενο μήνα από την Ηρώ και την κόρη της.

Η Πολύμνια ακολούθησε  πρόγραμμα ψυχοθεραπείας ώστε να επουλωθούν οι πληγές της και έχοντας την Ηρώ να προσέχει το αγόρι που εξελισσόταν σε μια πανέξυπνη φυσιογνωμία ξεκίνησε τις σπουδές της στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου τις οποίες δεν είχε προλάβει να αρχίσει.

Σε ηλικία έξι χρονών ο Ηρακλής έδινε μια πλουμιστή ανθοδέσμη στη μητέρα του, κατά την ορκωμοσία για το πτυχίο της.

Η οικογένεια της Ηρώς ήταν ικανοποιημένη και χαρούμενη αν και όλο αυτό το διάστημα δεν έλειπαν τα προβλήματα που της δημιουργούσαν γι ‘ αυτήν την απόφαση που πήρε.

Η ηλιαχτίδα της έτσι ονόμαζε η Πολύμνια την Ηρώ την έμαθε να μην ενοχλείται ποτέ απ ‘ τις συννεφιές. Έβλεπε πάντα μέσα απ ‘ αυτές μια φωτεινή δεσμίδα φωτός που την έκανε να ζήσει πραγματικά.

Δυο χρόνια μετά την απόκτηση του πτυχίου ανέβαινε τα σκαλιά της εκκλησίας με έναν πανάξιο άνδρα αρχιτέκτονα με τον οποίο δημιούργησαν μια υπέροχη οικογένεια με δυο παιδιά και τον Ηρακλή ως πρωτότοκο αφού ο πατέρας του δεν ξαναφάνηκε ποτέ.

Η Ηρώ ένιωθε τόσο γεμάτη γι' αυτήν τη θυσία στη ζωή της.

Τι σημαντικότερο για την αποστολή μας σ‘ αυτόν τον κόσμο από το να αποτελέσεις την ηλιαχτίδα σε μια τουλάχιστον ανθρώπινη ζωή;

Από το να διαλύσεις τα σύννεφα που σκεπάζουν την ψυχή των πονεμένων και να την ντύσεις με το αραχνοΰφαντο φόρεμα της θεάς Αγάπης;

Η ευτυχία κατοικεί στην ψυχή και όχι στους τεχνητούς παραδείσους.

Μοιάζει με το ρόδι που μέσα έχει άπειρους κόκκους...τους κόκκους των πράξεών μας!

Πόσο όμορφο φαντάζει να υπερτερούν οι κόκκινοι, υγιείς και εύγευστοι κόκκοι!!

Υ.Σ Η Πολύμνια τον ίδιο δρόμο ακολούθησε χρόνια μετά σαν αυτόν που της δίδαξε η Ηρώ. Αλλά και της Ηρώς η κόρη έδιωξε την έπαρση που της είχε μεταδώσει ο πατέρας της έτσι ώστε να αλλάξει σ' ένα κορίτσι γεμάτο χαμόγελο και καλοσύνη. 

ΣΗΜ. Το κείμενο έχει μεταφερθεί με αντιγραφή από το χειρόγραφο και έχει υποστεί τους κανόνες της πνευματικής ιδιοκτησίας.

Σπέτσες 2018 εντυπώσεις!

Το παρόν αποτελεί ένα μικρό αφιέρωμα στις Σπέτσες με φωτογραφίες, σκέψεις, εντυπώσεις που δημιουργήθηκαν κατά την πρόσφατη επίσκεψή μου.

Όλοι γνωρίζουν το γραφικό και ιστορικό νησί που βρίσκεται δεξιά της εισόδου του Αργολικού κόλπου.Το νησί των Σπετσών πήρε αυτή την ονομασία από τους Ενετούς που το ονόμαζαν  Ίζόλα ντι Σπέτζια και σημαίνει Νησί των Αρωμάτων λόγω των πολλών λουλουδιών που υπήρχαν. Κατά την αρχαιότητα ονομάζονταν "Πιτυόνησος" και "Πιτυούσα".

 Τι εορτάζεται στην ΑΡΜΑΤΑ κάθε χρόνο στις 8 Σεπτεμβρίου;
Iστορικά στοιχεία.

Ο Τουρκικός στόλος το 1822 κατευθυνόμενος προς τον Αργολικό κόλπο με προορισμό το Ναύπλιο, εμφανίστηκε στις 8 Σεπτεμβρίου

ανατολικά του νησιού.Ο τρινήσιος στόλος των Σπετσών, της Ύδρας και των Ψαρών, υπό τον ναύαρχο Ανδρέα Μιαούλη, κινείται προς αντιμετώπιση των Τούρκων. Σύμφωνα με τον ιστορικό Χατζηανάργυρο, στην ναυμαχία που ακολούθησε μεταξύ των δυο στόλων, πήραν μέρος «140 και πλέον» πλοία. Σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή εμφανίστηκε ο Σπετσιώτης πυρπολητής Κοσμάς Μπαρμπάτσης, ο οποίος κατάφερε εισερχόμενος στο κέντρο του τουρκικού σχηματισμού να πυρπολήσει την τουρκική ναυαρχίδα. Η ηρωική αυτή πράξη του Σπετσιώτη ναυτικού είχε ως αποτέλεσμα την υποχώρηση του τουρκικού στόλου από τον Αργολικό κόλπο.Εις ανάμνηση αυτού του ιστορικού γεγονότος οι Σπετσιώτες έκτισαν την εκκλησία της Παναγίας της Αρμάτας στην περιοχή του φάρου των Σπετσών. Kάθε χρόνο περίπου το 1ο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου στις Σπέτσες λαμβάνουν χώρα διάφορες εκδηλώσεις πολιτιστικού και καλλιτεχνικού περιεχομένου με αποκορύφωμα την αναπαράσταση της πυρπόλησης του τουρκικού στόλου.Για την εκδήλωση συγκεντρώνεται πλήθος κόσμου από την Ελλάδα και το Εξωτερικό. 

Στιγμιότυπα από τις εκδηλώσεις στην πλατεία Ποσειδωνίου προς τιμή της ΑΡΜΑΤΑΣ του κυριότερου παραδοσιακού δρώμενου των Σπετσών.

 

Το Χορευτικό Τμήμα του Λυκείου Ελληνίδων λαμβάνει κάθε χρόνο μέρος.Φέτος είχα την τύχη να παρακολουθήσω από κοντά την εμφάνισή του στον αύλειο χώρο του Αγίου Νικολάου που κάποτε ήταν μοναστήρι και συνδέεται με τον Επαναστατικό Αγώνα του 1821.  

H παρουσία του Χορευτικού ήταν καταπληκτική με χορούς, φορεσιές, χαμόγελα, λεβεντιά όλα όσα αρμόζουν στον Φορέα που εκπροσωπεί καθώς και στον λόγο για τον οποίο  βρέθηκε στο νησί.

Δεν μπορώ να παρουσιάσω όλους τους χορούς εδώ καθόσον θα ξεφύγω του θέματος. Οι ανάμνηση όμως που μας άφησε και η συγκίνηση μένουν για πάντα χαραγμένα στην καρδιά μας.

 

Ένα  σπουδαίο  Μουσικό  Ιστορικό  αφιέρωμα

"Ο Χορωδιακός και Λυρικός Μίκης Θεοδωράκης - "Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΜΙΚΗ" με τη  Συμφωνική Μαντολινάτα Ελλάδος και Μικτή Χορωδία υπό τον Μαέστρο Παναγή Μπαρμπάτη.

Συναυλία με την Άννα Βίσση η οποία χωρίς υπερβολές είχε υπέροχη σκηνική παρουσία.

Συναυλία με τραγούδια 60s -70s και Disco με τον Tonis Sfinos και την μπάντα του "The Playmates".

Ο μεγάλος εορτασμός της ΑΡΜΑΤΑΣ κορυφώνεται με φαντασμαγορική παρουσίαση βεγγαλικών, σε σχηματισμούς συγχρονισμένους με τη μουσική υπόκρουση.Τολμώ να αναφέρω πως είναι το ωραιότερο θέαμα αυτού του είδους που έχω παρακολουθήσει.

Μετά το πέρας των εκδηλώσεων εντύπωση προκαλεί σε όποιον βρίσκεται για πρώτη φορά ο κόσμος που κατακλύζει την αποβάθρα προκειμένου να περάσει απέναντι στην Πελοπόννησο.
 
 
 
 


 

 

 Εντυπώσεις - σκέψεις από την επίσκεψή μου στο νησί.

Αρχικά και για να είμαι ειλικρινής πρέπει να αναφέρω.....

πως οι Σπέτσες ήταν ένα νησί που δεν μου έκανε καμιά ιδιαίτερη εντύπωση έως πρόσφατα, ίσως επηρεασμένη από την λατρεία μου για τις Κυκλάδες. Ίσως ακόμη γιατί συνήθως όσοι μιλούσαν γι' αυτό δεν έβγαζαν τη φυσική του ομορφιά, το μεγαλείο των αρχοντικών του, το ιδιαίτερο του βοτσαλωτού, τα τόσα εκκλησάκια που πραγματικά μοιάζουν σαν γλάροι στις πλαγιές ..τα  όμορφα νερά του. Τα δυο πολύ αξιόλογα Μουσεία.

 Είναι η αρνητική εντύπωση που μένει απ' όσους προβάλλουν τον κάθε τόπο, με ύφος έπαρσης για τους τεχνητούς ενδεχομένως παραδείσους ή για σημεία διασκέδασης και μόνο.

Στοιχειοθετώντας πλέον την προσωπική μου άποψη λέω με σιγουριά πως το νησί των Σπετσών είναι ένας πανέμορφος τόπος που αξίζει κανείς να επισκέπτεται.

Απελευθερωνόμαστε περπατώντας στα δρομάκια του με τους ιβίσκους και τις μπουκαμβίλιες, θαυμάζοντας την αρχιτεκτονική αιώνων σε πολλά κτίρια, παρατηρώντας τα σχέδια με τα βότσαλα στην Ντάπια.

Σκεφτόμαστε την ιστορία στις διαδρομές, παρατηρούμε τα σύννεφα να παίζουν με τα χρώματα του σούρουπου.

Νιώσαμε ότι ο Ποσειδώνας ήθελε αυτό το μέρος να βρέχεται απ' τη θάλασσα γι' αυτό το ξεχώρισε...από την Πελοπόννησο που είναι τόσο κοντά!

Κάθε ηλιοβασίλεμα και διαφορετικό, κάθε που βραδιάζει ο Μεγάλος Ζωγράφος άλλο έργο παρουσιάζει από την πλευρά της Κουνουπίτσας, άλλο απ' το παλιό λιμάνι.

Αντικρίζοντας ανάμεσα στα σύννεφα το φωτεινό σημείο λες...πόση ομορφιά έχουμε σ' αυτήν την καταλεηλατημένη απ' τους ανθρώπους Χώρα μας!
Προχωρώντας προς τη Μεγάλη Σχολή την Κοργιαλένειο σε αγγίζει ένας διαφορετικός αέρας..

Η περιοχή της Ντάπιας, το νέο λιμάνι σημείο συναντήσεων στα παραδοσιακά καφενεία με τα εκλεκτά γλυκά. Σημείο που μπορεί κανείς να απολαμβάνει και να παρατηρεί ταυτόχρονα την κίνηση των πλεούμενων, των επιβατών και την ανατολή να αντικρίζει τις πρώτες ηλιαχτίδες να λάμπουν στα γαλαζοπράσινα νερά.

Για τους κήπους με τα έντονα χρώματα και την ποικιλία της ευωδιάς δεν μπορώ να γράψω..πρέπει να το ζήσει κανείς. Να το ζήσει περπατώντας και όχι πάνω σ' ένα δίτροχο όπως συνηθίζεται στον νησί. Αυτό που παρατήρησα είναι κοινό χαρακτηριστικό των κατοίκων στα περισσότερα μικρά μέρη. Δεν περπατάνε, αλλού κινούνται μόνο με το αυτοκίνητο και στο νησί αυτό με μηχανάκι ή αυτά τα αντιαισθητικά και αρκετά επικίνδυνα οχήματα τις ονομαζόμενες "γουρούνες". Η αλήθεια είναι βέβαια πως για τον περιπατητή η κίνηση είναι επικίνδυνη καθόσον δεν υπάρχουν πεζοδρόμια.Χρειάζεται αρκετή προσοχή επειδή οδηγούν νεαροί και αρκετοί τουρίστες που δεν έχουν τις πλέον κατάλληλες γνώσεις.

 Η διαδρομή που κάναμε από την περιοχή του Μουσείου Σπετσών έως την παραλία της Αγίας Μαρίνας και κατόπιν στο παλιό λιμάνι απ' όπου συνεχίσαμε για την επιστροφή δεν περιγράφεται με λέξεις. Λουλούδια παντού, αρχοντικά επιβλητικά μα και νέα καλαίσθητα κτίσματα. Απλά μαγεία που είμαι σίγουρη ότι σε πολλούς απ' τους κατοίκους ακούγεται γραφικό.

Το Μουσείο της Μπουμπουλίνας το γνωρίζουμε μέσα από την εξαιρετική ξενάγηση των απογόνων της.

Ιστορία, στοιχεία της δυναμικής γυναίκας, στοιχεία των δύσκολων στιγμών της Ελλάδας μας και δείγμα μεγαλοπρέπειας.

Πιστεύω πως θα ήταν τραγική παράλειψη να μην λειτουργούσε αυτός ο χώρος μνήμης και δόξας.

Στις Σπέτσες λειτουργεί ακόμη ένα Μουσείο. Είναι το Μουσείο Σπετσών το οποίο στεγάζεται στο Αρχοντικό του Χατζηγιάννη-Μέξη, που ήταν ένας από τους πρώτους άρχοντες των Σπετσών στα χρόνια του Αγώνα για την Εθνικής μας Ανεξαρτησία και έγινε δωρεά το 1938 στο Κράτος από τις κληρονόμους Καλομοίρα Μέξη και Νικέτα Θερμισιώτη-Κατσίνα. Το Μουσείο των Σπετσών, άρχισε να λειτουργεί ως Αρχαιολογική Ιστορική και Λαογραφική Συλλογή του νησιού το 1939.

Το επιβλητικό αυτό κτίριο με τις υψηλές καμάρες, χτίστηκε ανάμεσα στο 1795 και το 1798 σε σχήμα Π, έχει ανακηρυχθεί διατηρητέο μνημείο από το 1924.

Εδώ σημειώνω πως δείχνει εγκαταλελειμμένο ως κτίριο ενώ στο εσωτερικό του φιλοξενεί αξιολογότατα ευρήματα.

Δεν γνωρίζω για ποιο λόγο δεν έχει συντηρηθεί.Πιστεύω πως οι αρμόδιοι το έχουν ως σκοπό τους.

 Αρχοντικό Σωτήριου Ανάργυρου.

Αποτέλεσε την κατοικία του Σωτηρίου Ανάργυρου μέχρι το θάνατό του (18/12/1918). Το 1929 το Πρωτοδικείο Ναυπλίας κατακύρωσε την ιδιοκτησία του αρχοντικού στην Αναργύρειο και Κοργιαλένειο Σχολή Σπετσών.

 

Παλιό λιμάνι, ένας μικρός επίγειος παράδεισος.

Κλείνοντας αυτό το μικρό αφιέρωμα και δηλώνοντας πως οι εντυπώσεις μου είναι άριστες απ' αυτό το νησί, το οποίο αποτελεί έναν προορισμό πολύ εύκολα προσβάσιμο αφού μπορούμε να πάμε οδικώς έως την Κόστα και σε 15 λεπτά να βρισκόμαστε στην Ντάπια. Εννοείται πως είναι απαραίτητη και η σωστή λειτουργία της ακτοπλοϊκής γραμμής από τον Πειραιά.

Πρέπει να τονίσω πως μου έκανε άριστη εντύπωση η αντιμετώπιση ενός γεγονότος από τους κατοίκους. Κατά τις 7 το απόγευμα του Σαββάτου το ομοίωμα της ΑΡΜΑΤΑΣ βυθίστηκε..ατύχημα που κλόνισε τις αρχές καθώς και όλους όσους παρευρισκόμασταν. 

Επειδή βρισκόμασταν σε κεντρικό σημείο παρακολουθήσαμε το πάθος, τη θέληση, την ομόνοια που έδειξαν οι νησιώτες σε συνδυασμό με τις λιμενικές αρχές και ανέσυραν την ΑΡΜΑΤΑ για να την επισκευάσουν όπως κατάλαβα.Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να διεξαχθεί ο εορτασμός κανονικά χωρίς προβλήματα.

Τονίζω πως παρακολούθησα τις προσπάθειες καθόσον ακούστηκαν (όπως κάθε φορά) διάφορα ευτράπελα. Ως παράδειγμα στο λεωφορείο που επιστρέφαμε δυο κυρίες οι οποίες δεν βρισκόντουσαν στην Πλατεία του Ποσειδωνίου ή κάπου κοντά ανέφεραν η καθεμιά την γνώμη της..."πως είχαν φτιάξει και 2η ΑΡΜΑΤΑ εφεδρική" ... "πως έφτιαξαν εκείνη την ώρα άλλη"...

 

 Για το κλείσιμο άφησα μια εικόνα από τις άμαξες οι οποίες συμπληρώνουν τη γραφικότητα του όμορφου τόπου! Αξίζουν οι βόλτες ακούγοντας τους καλπασμούς των αγαπημένων τετράποδων, απολαμβάνοντας τη θέα, συζητώντας με τους αμαξάδες που ταυτόχρονα μας ξεναγούν.

Συγχαρητήρια σε όλους τους κατοίκους για την αντιμετώπιση του προαναφερόμενου περιστατικού. 

Καλό φθινόπωρο σε όλους!

Υ.Σ Τις γραφικές παραλίες του νησιού τις αφήνω για μελλοντικό αφιέρωμα!!