Για την ιστορία της Ανδραβίδας έχω αναφερθεί σε προγενέστερα αφιερώματα. Αναμφισβήτητα δεν μπορεί να σβήσει το όνομά της, που επί της εποχής της Φραγκοκρατίας χαράχτηκε με χρυσά γράμματα, όπως αναφέρεται και στις παγκόσμιες ιστορικές πηγές. Δεν μπορούν από κανέναν να αθετηθούν οι αγώνες των ηρώων της, κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821, στην περίοδο των πολέμων καθώς και η ενεργή δράση αγωνιστών της στην αντίσταση.
Επίσης δεν λησμονιέται η λεβεντιά και η καθαρότητα του χαρακτήρα των προγόνων μας.Των ανθρώπων που φορούσαν την τραγιάσκα, που λάτρευαν τα άλογα και τα γλέντια. Κατά τα τελευταία 50 χρόνια αν δεν κάνω λάθος, στον επιστημονικό, στον λογοτεχνικό, στον καλλιτεχνικό αλλά και σε άλλους τομείς τα παιδιά της Ανδραβίδας προόδευσαν και τιμούν τη γενέτειρά τους ανά τον κόσμο.
Σε μια ιστορική έρευνα για την εξέλιξη της πόλης ανά τους αιώνες, αναφέρεται ότι κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα παρόλες τις δυσκολίες λόγω της τότε παγκόσμιας κρίσης, η Ανδραβίδα είχε αρκετές υπηρεσίες όπως Ταχυδρομείο (όχι το υποτιθέμενο σημερινό κατάστημα), Δημοτικό και Ελληνικό Σχολείο, Σιδηροδρομικό Σταθμό, γιατρούς και άλλους διοικητικούς φορείς.
Στον τομέα του εμπορίου και επαγγελμάτων, υπήρχε το εμπόριο της μαύρης σταφίδας και τα σιταριού, μπακάλικα, ραφεία, υποδηματοποιεία, σιδηργουργεία, καταστήματα γυναικείων ειδών και οικιακών αναγκών. Ανθούσε η βιοτεχνία κατασκευής κάρων.Υπήρχε επαγγελματίας πεταλωτής για τ' άλογα. Επίσης ανθούσε η γεωργία και η κτηνοτροφία.
Με το άλογο η σχέση της, βρίσκει τις ρίζες της στα βάθη των αιώνων.Ιππική έκθεση και φυλή δική της για τα οποία γινόταν αναφορά στα Πανεπιστήμια. Η ιπποτροφία είχε εξελιχτεί. Η γράφουσα θυμάται τους ιδιοκτήτες των αλόγων ενωμένους να φροντίζουν για τα ιππικά δρώμενα, απλά και μόνο γιατί αγαπούσαν το λατρεμένο τετράποδο, γιατί θεωρούσαν τιμή την διατήρηση της παράδοσης, τη μεταλαμπάδευση της ισχυρής της ιστορίας, δίχως ίχνη έπαρσης και ανάδειξης.
Η καθημερινή ζωή είχε το ρυθμό και το ύφος της μικρής κοινωνίας, αλλά σε σχέση με τη σημερινή κατάσταση ήταν πολύ ανώτερη. Η αγορά είχε χρώμα που το έδιναν τα καφενεία, τα μαγαζιά, η βόλτα με την ευκαιρία της προμήθειας των απαραίτητων ειδών για το σπίτι. Τις Κυριακές ιδιαιτέρως το καλοκαίρι, η πλατεία έσφυζε από κόσμο, αντίθετα με τη σημερινή ερήμωση. Οι ταβέρνες ήταν το σημείο συνάντησης για κουβέντα, κρασάκι και τραγούδι.
Τα ταβερνάκια και την άνοιξη ήταν γεμάτα από κόσμο, καθόσον ερχόντουσαν επτανήσιοι εργάτες για τις αγροτικές δουλειές. Στις δυο τοπικές εορτές Αγίου Κωνσταντίνου και Αγίων Ταξιαρχών, ήταν όλα μεγαλοπρεπή. Στης Αγιά Σοφιάς επίσης με σπουδαιότερη έμφαση...λειτουργούσε οκταήμερη εμποροπανήγυρη, εκτός όλων των άλλων. Τα μουσικά συγκροτήματα που λάμβαναν μέρος διευθύνονταν από μεγάλα ονόματα της Αθήνας.Για τις απόκριες τι να περιγράψει κανείς..απερίγραπτο κέφι , ξεχωριστές προετοιμασίες.
Η πολιτιστική κίνηση παρουσίαζε σημαντικότατη ανάπτυξη με συλλόγους που το έργο τους ήταν ουσιαστικό και όχι η επιδίωξη οικονομικών παροχών και άλλων ιδιοτελών σκοπών. Υπήρχε θίασος με την οργάνωση συνεχών παραστάσεων και εκτός Ανδραβίδας.Οι χοροεσπερίδες δεν έλειπαν όλο το χρόνο από την κοινωνική ζωή.
Ακόμη και μαντολινάτα είχε δημιουργηθεί με την προσπάθεια πολλών ανθρώπων που αγαπούσαν την πρόοδο. Λειτουργούσαν περισσότερο με βάση το "εμείς" που δυστυχώς αργότερα μετατράπηκε στο "εγώ". Στον αθλητικό τομέα σίγουρα το 1925 κάποιος κάτοικος άναψε τη φλόγα του αθλητισμού στην Ανδραβίδα.Ίσως και πριν αλλά δεν το γνωρίζω.
Θα τολμήσω να εκφράσω ότι τα τελευταία 30 χρόνια περίπου η κοινωνία κλείστηκε πολύ στον ευατό της, με έντονα χαρακτηριστικά...έλλειψης ενδιαφέροντος για το κοινό καλό. Οι κατά καιρούς άρχοντες δε βοήθησαν αυτή την πανέμορφη πόλη ...όχι μόνο δεν της άπλωσαν τα φτερά αλλά διέλυσαν και ότι υπήρχε. Λυπάμαι αλλά κατά καιρούς ακούγεται για οραματιστή ή οραματιστές δημάρχους. Οραματιστής ήταν και ο Νέρων , όπως ο Χίτλερ και πολλοί άλλοι καταστροφείς της ανθρωπότητας. Αν λοιπόν των προηγούμενων και των παρόντων αρχόντων το όραμα είναι η καταστροφή της πόλης, τότε ανήκουν στους οραματιστές. Οι κίνδυνοι που ελλόχευαν γι' αυτόν τον ευλογημένο κατά τα άλλα τόπο..ήταν πολλοί και εμφανείς σίγουρα πολλά χρόνια πριν.Έτσι δεν μπορεί κανείς να πει ότι αναλάμβανε έναν τόπο που δεν ήξερε...Έχω ντοκουμέντα τα οποία καταμαρτυρούν την προσπάθεια των υπευθύνων του όμορου χωριού για απόκτηση όλων και περισσοτέρων υπηρεσιών ενάντια πάντα στην Ανδραβίδα. Για πολλά χρόνια η Ανδραβίδα κατάφερνε να έχει μια άποψη συγκροτημένης κωμόπολης , στην οποία επίσης με ντοκουμέντα καταλυτικό ρόλο έπαιξε ο αγώνας ενός ανθρώπου που έθεσε την αγάπη για αυτήν πάνω από την προσωπική του καριέρα.
Η αλήθεια για το παρόν είναι απογοητευτική όσο και να προσπαθούν κάποιοι να θολώσουν το τοπίο...Η εικόνα της νεκρής πόλης έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου της Αχαϊας αλλά και με το πρώτο μισό του 20ου αιώνα όπως προανέφερα. Οι υπηρεσίες καταργούνται καθημερινά....Ούτε η θυσία δυο στελεχών της Αστυνομίας δεν στάθηκε ως κινητήρια δύναμη ώστε οι υπεύθυνοι να αγωνιστούν για μην καταργηθεί το Αστυνομικό Τμήμα..και μαζί όλα τα άλλα. Η πλατεία νεκρή...βέβαια σ' αυτό ίσως έχουν ευθύνη και οι επαγγελματίες. Λαϊκή αγορά πάλι για ιδιοτελείς σκοπούς....σχεδόν άφαντη.Το παρελθόν περιγράφεται ως λαμπρή περίοδος , το παρόν ως την καθημερινή νέκρωση..και στο παρελθόν υπάρχει ένα τεράστιο ερωτηματικό...Φίλοι και συμπατριώτες όσοι γνωρίζουμε τι σημαίνει κοινό καλό,όσοι είμαστε υπέρ της ανιδιοτέλειας, όσοι αγαπάμε και πονάμε γι' αυτόν τον τόπο, πρέπει το συντομότερο να σκεφτούμε και να κινηθούμε, αφήνοντας στην άκρη όποια προσωπική αντιπάθεια αν υπάρχει (δε νιώθω για κανέναν κάτι τέτοιο -γενικά αναφέρομαι) έτσι ώστε να μην πουν οι επόμενες γενιές....."εδώ ήταν κάποτε η Ανδραβίδα"..
Επειδή δε στέκομαι σε λόγια και στα γραφόμενα του διαδικτύου, αλλά το διαδίκτυο μας βοηθάει στην επικοινωνία, είμαι διαθέσιμη να προχωρήσω και σε άλλες έμπρακτες αποδείξεις εκτός αυτών που έχω κάνει έως σήμερα.
