Η σχέση μου με το εξαιρετικό τετράποδο
Από τα παιδικά μου χρόνια η ζωή μου είναι συνδεδεμένη με το ευγενές, πανέξυπνο, αγαπημένο τετράποδο αφού ο πατέρας μου είχε άλογα καθόσον τα χρησιμοποιούσε στη δουλειά, λάτρευε την ιππική παράδοση, αποτελούσαν μέλη της οικογένειάς μας.Τ' αγαπούσαμε, τα σεβόμαστε γιατί πραγματικά το άξιζαν. Τα άλογά μας ήταν άξια διακρίσεων όπως έλεγαν οι τότε ειδικοί κι αυτό γινόταν πράξη στην Ιππική Έκθεση της Ανδραβίδας.
Προσωπικά,λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν ασχολήθηκα με την ιππασία. Ο αδερφός μου ο Αντώνης όμως ήταν από πολύ μικρός δίπλα στον πατέρα μας κι αργότερα ασχολήθηκε με τα άλογα σε υψηλό επίπεδο σε άλλα μέρη της Ελλάδας πριν εγκατασταθεί πάλι στην Ανδραβίδα (2000).
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Καλοκαίρια
Από τις καλύτερες αναμνήσεις μου είναι οι καλοκαιρινές Κυριακές όταν στο κάρο που οδηγούσε το άλογό μας, ανέβαινε όλη η γειτονιά μαζί μας για να πάμε ημερήσια εκδρομή για μπάνιο στου Σουλεϊμάναγα (έτσι το προφέραμε), Μυρσίνη. Κάποιες φορές ήταν και οι θεία Αθηνά με τη θεία Ντίνα (αδερφές του μπαμπά μου) από την Αθήνα.Στον δρόμο τραγουδάγαμε βέβαια!!Στο κάρο υπήρχε η τροφή του αλόγου μας και για εμάς καρπούζια, ταψιά με κουσκουσέ και παπί, άλλοτε κοτόπουλο με πατάτες και για γλύκισμα η μπουγάτσα που λίγοι εκτός περιοχής γνωρίζουν.Εννοείται πως δίχως καρό ή άσπρο τραπεζομάντιλο και με τις ανάλογες πετσέτες δεν ξεκινάγαμε. Φτάναμε στην αμμουδερή ακροθαλασσιά που ήταν γεμάτη κοχύλια και εκείνη η αυθεντική ευωδία της αρμύρας έρχεται κάθε καλοκαίρι ακόμα ...όπου κι αν βρίσκομαι.Κάτω από το κάρο για να έχουν ίσκιο βάζαμε τα φαγητά. Ο πατέρας μου με το λεβέντικο άλογό μας έμπαιναν πρώτοι για κολύμπι...τι φανταστική εικόνα, ένα όνειρο που ποτέ δεν έφυγε από το νου και την ψυχή μου. Κολυμπούσαμε κι εμείς, κατόπιν με πολύ όρεξη τρώγαμε, εγώ μάζευα κοχύλια (από τότε αυτή η αγάπη), όποιος ήθελε ξάπλωνε κάτω από το κάρο και το απόγευμα, κοκκινισμένοι από τον ήλιο, χαρούμενοι, αναγεννημένοι επιστρέφαμε!
Φθινόπωρο - Ιππική Έκθεση - Πανηγύρι
Το γλυκό φθινόπωρο όπου η φύση έπαιρνε άλλη μορφή, το μούχρωμα των δειλινών ήταν αισθαντικό, γεμάτο από τις καλοκαιρινές εικόνες...για τη γενέτειρα άνοιγε με το πανηγύρι της Αγιά Σοφιάς και βέβαια την Ιππική Έκθεση. Η Ιππική έκθεση σήμαινε προετοιμασία για να φιλοξενήσουμε άλογα και φίλους όχι μόνο εμείς αλλά και άλλοι συμπολίτες μας. Εκείνες οι γενιές των προγόνων δένονταν για την επιτυχία αυτού του σκοπού, για το όνομα της Ανδραβίδας. Θυμάμαι πως ο πατέρας και καλά να μην του είχαν πάει οι δουλειές, θα είχε εξασφαλίσει σανό και βρώμη για να έχουν τα άλογα των ανθρώπων που κατέφταναν από άλλα μέρη για την Έκθεση. Ήταν μεγάλη τιμή για εμάς, έτσι τουλάχιστον ένιωθαν οι γονείς μας και οι παππούδες μας και σε αρκετούς μεταλαμπαδεύτηκε. Όσο για τα σπίτια;Τα άσπρα σεντόνια με το κέντημα στο επάνω μέρος, οι ανάλογες μαξιλαροθήκες, τα τραπεζομάντιλα, τα καλά σερβίτσια ήταν όλα έτοιμα για τη φιλοξενία. Γιατί, ναι!!!αυτή ακριβώς τη συμπεριφορά είχαν εκείνες οι γενιές!!Εδώ σημειώνω ότι ονομαστή έχει μείνει η φιλοξενία κατά την Έκθεση σε φίλους της Ανδραβίδας, από την οικογένεια του Παναγιώτη του Κοτσαύτη (πατέρα του Κώστα του Κοτσαύτη), φίλου του πατέρα μου και η οποία συνεχίζεται από την οικογένεια του γιου του. Κάτι που θυμούνται και σε άλλα μέρη της Ελλάδας όπου έχω ταξιδέψει.
Στο πανηγύρι παρελαύνανε κάθε χρόνο τα πιο γνωστά ονόματα του δημοτικού και λαϊκού τραγουδιού από την Ανδραβίδα.Ο πατέρας μου ήταν καλλίφωνος και πάντα του έκαναν προτάσεις οι καλλιτέχνες που έφταναν στη γενέτειρα, για να μετακομίσει στην Αθήνα ώστε να ασχοληθεί με το δημοτικό τραγούδι.
Η Έκθεση σήμερα βάλλεται κι αυτό πρέπει να μας ανησυχεί όλους, βγάζοντας έξω κάθε εγωπαθητικό στοιχείο..αυτό το αγκάθι που αμαυρώνει τη ζωή. Οι εποχές είναι δύσκολες και πρέπει να βοηθηθούν οι ιπποπαραγωγοί για να έρθουν.Τους τρόπους μπορούν να τους αναζητήσουν οι αρμόδιοι. Άλλωστε ο ιππικός αυτός θεσμός είναι μια βαριά κληρονομιά που διαχειρίζεται ο δήμος Ανδραβίδας -Κυλλήνης και ο οποίος θα πρέπει να δώσει βαρύτητα.Η βαρύτητα έγκειται από την διαδικτυακή παρουσίαση μιας επίσημης ιστοσελίδας, κάτι εύκολο αφού ο Δήμος ήδη διαθέτει ιστότοπο, μέχρι οτιδήποτε άλλο.
Χειμώνας
Τα άλογά μας όλες τις εποχές του χρόνου μας γέμιζαν στιγμές που μένουν χαραγμένες βαθιά στη μνήμη μας. Τον χειμώνα που το περισσότερο χρονικό διάστημα ήταν στον στάβλο, χαιρόμουν να τα θαυμάζω και να παρατηρώ τον συναισθηματικό τους κόσμο.
Ο πατέρας μου κάποια στιγμή καθηλώθηκε εξαιτίας μιας μορφής ρευματοειδούς αρθρίτιδας η οποία του δημιούργησε πρόβλημα στο γόνατο και έτσι δεν θα μπορούσε να ξαναεργαστεί, ούτε να φροντίζει τα ζώα μας. Το άλογο έπρεπε να πουληθεί...δεν μπορεί κανένας να νιώσει τη στενοχώρια του όταν ήρθε η ώρα να το αποχωριστεί αλλά και εκείνο αρνούνταν να φύγει...Τον πατέρα μου λυπημένο τον είχα δει όταν έχασε......δυο άλογα (σε διαφορετικό διάστημα).Τα έκλαψε σαν ανθρώπους, μαζί του και εμείς. Είχε άριστη επικοινωνία γιατί δεν τα χρησιμοποιούσε κυνικά ως εργαλείο εισοδήματος αλλά τα αγαπούσε!
ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑΣΑΝ...ΚΑΙ ΤΩΡΑ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Στα χρόνια όπου ήμουν στην ενεργό υπηρεσία, φρόντιζα όταν μπορούσα κι αργότερα με τον σύζυγό μου, να παρευρισκόμαστε στην Ιππική Έκθεση στην Ανδραβίδα. Κατά καιρούς επισκεπτόμασταν ιππικούς φορείς για μια επαφή. Η πιο εποικοδομητική εμπειρία ήταν πριν από κάποια χρόνια στην Κρήτη όπου τότε εργαζόταν ο Αντώνης , ως εργοδηγός δημοσίων έργων και ήταν σε έναν παραδοσιακό ιππικό όμιλο έξω από το Ηράκλειο όπου είχε μια απίστευτη περίοδο ενασχόλησης με άλογα, άμαξες, εκπαιδευτές από την Αμερική, πορείες μέσα από τα ορεινά της Κρήτης ως μοναδικές ιππικές διαδρομές κτλ π. Εκεί με την αδερφή μου και τα ανίψια μου είχαμε μείνει για έναν μήνα το καλοκαίρι. Εκείνος ο ιππικός φορέας στον Καρτερό Ηρακλείου είχε παραδοσιακούς ξενώνες.Έτσι μπορούσαν οι θαμώνες (τότε και εμείς) να παρακολουθούν παραδοσιακές εργασίες με τα άλογα, άλλα δρώμενα για τους τουρίστες σε πολύ καλό επίπεδο. Ένα τριήμερο Καθαράς Δευτέρας, πηγαίναμε με άμαξες βόλτα και κάποια στιγμή το άλογο έκοψε το χαλινάρι και έπεσε σε ένα χαντάκι με νερό (...ήταν επικίνδυνα, είχε βούρκο).Ο Αντώνης που ήταν συνοδηγός και κουστουμαρισμένος λόγω κάποιων υποχρεώσεων που ακολουθούσαν δίχως να φοβηθεί έπεσε μέσα και έσωσε το άλογο. Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει πόσο σπουδαία ήταν αυτή η πράξη του και φυσικά ..οι τουρίστες τον έκαναν ήρωα. Επειδή ήμουν αυτόπτης μάρτυρας...ειλικρινά δεν ξέρω αν άλλος άνθρωπος έκανε κάτι τέτοιο. Το ευχάριστο είναι ότι γλύτωσε για κλάσματα δευτερολέπτου η ζωή ενός φοβερού αλόγου που φυσικά θα σήμαινε μεγάλη απώλεια για τον ιδιοκτήτη. Αξίζει να αναφέρω ότι έχει κινδυνέψει η ζωή του κι άλλες φορές προκειμένου να σώσει ζωές ανθρώπων όπως από πτώση σε πηγάδι, από χώματα που υποχώρησαν και καταπλάκωσαν τον εργαζόμενο.
2000 και μετά..Όταν ο αδερφός μου επέστρεψε στην Ανδραβίδα εξαιτίας προβλήματος στην εργασία του, το μικρόβιο (γιατί μικρόβιο είναι τελικά) του πολιτισμού, της ιππικής ιστορίας, της αγάπης για την Ανδραβίδα τον έκανε να σκεφτεί τη δημιουργία ενός ιππικού φορέα, κάτι που συζήτησε με ιπποπαραγωγούς και φίλους από την πόλη μας και συμφώνησαν γι' αυτό. Εκτός του ότι η προσφορά αποτελεί οικογενειακό μας χαρακτηριστικό, η εμπειρία του από πόλεις σε όλη την Ελλάδα που έζησε, τον έκανε να έχει μια τεράστια ποικιλία ιδεών (αυτό συμβαίνει και τώρα) τις οποίες προσπαθούσε με τους ανθρώπους που ήταν μαζί να γίνουν πράξεις. Έτσι προέκυψε το όνομα του πρώτου ιππικού συλλόγου της γενέτειρας και της ιππικής του δραστηριότητας της Ιππικής Παρέλασης κατά την Πρωτομαγιά, με σκοπό την απόδοση τιμής για εκείνη τη μέρα που συνδέεται με την αναγέννηση της φύσης. Στις ιδέες του ανήκει και η Ιππική Δεξιοτεχνία (όχι σόου) το βράδυ της παραμονής της Ιππικής Έκθεσης. Σχεδόν για όλα τα χρόνια είναι εθελοντής στον Δήμο και βοηθάει όπως μπορεί για τη διατήρηση του θεσμού. Γι' αυτό βραβεύθηκε πριν από λίγα χρόνια, αλλά είναι κάτι που αναγνωρίζουν πολλοί ιπποπαραγωγοί και οι επιστήμονες που έρχονται στην Ανδραβίδα ως επιτροπή για την Έκθεση.
Έτσι λοιπόν ο Αντώνης ήταν η αιτία που επήλθε ο σύνδεσμος με τον ιππικό χώρο της Ανδραβίδας μετά το 2000.Ως εκ τούτου υπήρξα μέλος στον πρώτο σύλλογο και μετά από λίγα χρόνια αφού για κάποιους λόγους τα ιδρυτικά μέλη αποχώρησαν με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ο δεύτερος ο Όμιλος Φιλίππων Ανδραβίδας "Ο Σπάρτακος" , μέλος για την ώρα εδώ. Οι λόγοι που υπάρχουν οι δυο ιππικοί φορείς λίγο - πολύ είναι γνωστοί σε όλους και δεν είναι ο σκοπός μου να κριτικάρω ή να κατακρίνω στο κείμενό μου. Πιστεύω ότι μπορεί ο καθένας από την πλευρά του να τιμά την ιππική ιστορία και να βοηθά τον τόπο. Αυτό αποτελεί ευχή μου κι όσο μπορώ, μέχρι εκεί που φτάνουν οι δυνατότητές μου θα προσπαθώ. Για τη σχέση μου με τους συγκεκριμένους ιππικούς φορείς (πριν και τώρα) αυτό που με χαρακτηρίζει είναι η αξιοπιστία στις οικονομικές μου υποχρεώσεις (συνδρομές), κάτι που αποτελεί αρχή μου για όλες μου τις δραστηριότητες.Επίσης η τάση του να προσφέρω όπως μπορώ δίχως να ζητώ τίτλους ή ανταλλάγματα έμμεσα ή άμεσα (σε όποιον τομέα κι αν ασχολούμαι).
Ένας ακόμη τρόπος προσφοράς στον τόπο ήταν η η ανιδιοτελής έμπρακτη προσπάθεια (οικονομική και ηθική) προκειμένου να ανέλθει σε επίπεδο κάποιο άτομο του ιππικού χώρου (δεν έχει σημασία αν ξεχνούν οι άνθρωποι, συνεχίζω να εύχομαι και να τους αγαπώ)...Δεν θα αναφερόμουν ποτέ σ' αυτά τα θέματα αλλά πλέον ακολουθώ τα λόγια ενός πρώην στρατηγού που είχα προϊστάμενο στον Έβρο ο οποίος μου είχε πει " Σοφία, να λες όταν χρειάζεται αυτά που κάνεις γιατί οι άλλοι ποτέ δεν θα τα πουν...αντιθέτως μάλιστα θα τα μετατρέψουν σε αρνητικά λόγια...".
Η ενασχόλησή μου μ' αυτόν τον τομέα δεν έγινε, δεν γίνεται από το περίσσευμα του χρόνου μου, αντιθέτως...αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως χαρακτηρίζεται από αληθινή αγάπη και σεβασμό προς τους προγόνους..αυτονόητο και στις νέες γενιές.
ΙΠΠΟΠΑΡΑΓΩΓΟΙ, ΙΠΠΕΙΣ, ΑΛΟΓΑΔΕΣ, ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΔΕΣ ,ΚΑΠΙΣΤΡΑΝΑΚΗΔΕΣ (τα τρία τελευταία αποτελούν χαρακτηρισμούς που ακούω αυτά τα χρόνια..)
Άνδρες και γυναίκες που ασχολούνται με τα άλογα αποτελούν μια μικρή κοινωνία με πολλά χαρακτηριστικά, με διάφορες συμπεριφορές, με τα θετικά και τα αρνητικά. Αν και προσωπικά θα ήθελα να επικρατούν μόνο θετικά γιατί το παν είναι η αγάπη για το άλογο. Δυστυχώς όμως... κυριαρχεί η εγωπάθεια. Τόσα χρόνια παρατηρώ τις εκφάνσεις διά ζώσης, μέσω του διαδικτύου, από τηλεφωνικές συζητήσεις. Γνωρίζω ιπποπαραγωγούς και ιππείς ευγενέστατους (αναφέρομαι σε όλους, δίχως διαχωρισμό λόγω φύλου καθώς και σε όλη την Ελλάδα), με ήθος το οποίο αντανακλά σε κάθε τους κίνηση. Πρώτα απ' όλα στον τρόπο που ιππεύουν, που περιποιούνται, που συμπεριφέρονται στο αγαπημένο ζώο αλλά και στους ομότεχνούς τους καθόσον η ιππική ενασχόληση είναι τέχνη. Ανθρώπους που εκτρέφουν το ή τα ζώα με σκοπό τη διατήρηση κάποιας παράδοσης ή της ενασχόλησής τους προς ψυχική ευχαρίστηση. Παρατηρώ όμως και τους άλλους χαρακτήρες, αυτούς...που έχουν τα ζώα παραμελημένα, αυτούς που τα έχουν περιποιημένα μεν αλλά συνεχώς κλεισμένα δε.., αυτούς που τα έχουν για καταξίωση θεωρώντας πως έτσι καλύπτουν την αποτυχημένη πορεία στον προσωπική ή επαγγελματική ή οικογενειακό τομέα και φυσικά βγάζουν επάνω τους όλο τον αρνητισμό που συνοδεύει τη ζωή τους.Αυτούς που κυκλοφορούν υπό την επήρεια αλκοόλ και τα χτυπάνε για να τους κάνουν όποια τρέλα θέλουν.Είναι και αυτοί οι οποίοι δεν μπορούν να έχουν το άλογο (ράτσα) που επιθυμούν κι όταν το αποκτήσει ο άλλος, τότε με οποιοδήποτε τρόπο προσπαθούν να εκδηλώσουν τη ζήλια ή τη μνησικακία τους αντί να το χαρούν. Είναι όσοι σε χαιρετάνε και σε επευφημούν λέγοντας άλλα πισώπλατα, όσοι καραδοκούν για το τι θα γράψεις στο face book, δίχως οι ίδιοι να γνωρίζουν ούτε τα βασικά της αλφαβήτου. Για την αρνητική χροιά νιώθω θλίψη...Ακόμη φορείς οι οποίοι ενώ έχουν υψηλές οικονομικές απαιτήσεις από επισκέπτες ή "εκπαιδευόμενους"..μόνο παροχές και εκπαίδευση δεν προσφέρουν.
Ότι συμβαίνει σε κάθε τομέα δηλαδή.. Προσωπικά κρατώ τις θετικές εντυπώσεις όπου τις συναντώ, όπως κάνω παντού και πάντοτε.
Τέλος, αν και δεν είμαι αμαζόνα όπως προαναφέρθηκε στην αρχή, δεν σταματώ να παρακολουθώ από ξένες σελίδες και ελληνικές βέβαια, από ειδικούς επιστήμονες οτιδήποτε σχετικό με τα άλογα, καθώς και κατά καιρούς (η πανδημία έφερε κάποια παύση) να επισκέπτομαι με την οικογένειά μου ιππικούς χώρους (στο παρελθόν και στο εξωτερικό).
Οι φωτογραφίες προς αποφυγή παρεξηγήσεων προέρχονται από διαδικτυακή πηγή δίχως πνευματικών δικαιωμάτων.Το έναυσμα για τη δημιουργία του παρόντος κειμένου, προήλθε εδώ κι αρκετό καιρό (λόγω έλλειψης ελεύθερου χρόνου) μετά από επικοινωνία με πρόσωπα του χώρου τα οποία μου εξέφρασαν κάποιες απορίες και κυρίως πως προήλθε η σχέση μου με τον ιππικό χώρο. Θεωρώ καλύτερα να υπάρχουν γραπτά στοιχεία (απολύτως αληθινά), οι απόψεις και οι σκέψεις μου γιατί όπως τονίζω πάντοτε, τα γραπτά αποτελούν ντοκουμέντα ενώ τα προφορικά μεταφέρονται όπως φυσάει ο άνεμος.
Εύχομαι σε όλους που ασχολούνται με το αξιολάτρευτο ζώο, να συνειδητοποιούν γιατί το έχουν , τι θέλουν, τι οφείλουν να του προσφέρουν κι αν έχουν τις δυνατότητες. Το ίδιο ισχύει για όλες τις ενασχολήσεις μας, πολιτισμό, τέχνες κτλπ.
Για τις περίεργες συμπεριφορές ..ας μην ξεχνάμε πως η ζωή είναι απλά ένα πέρασμα..κανείς δεν θα μείνει για πάντα εδώ.
