Λυκαβηττός, μια όαση στο κέντρο της Αθήνας.

Ο λόφος του Λυκαβηττού είναι γνωστός για την πανοραμική θέα του, τα δυο υπέροχα προσκυνήματα, το πανέμορφο φυσικό περιβάλλον που σε κάθε εποχή ντύνεται με διαφορετικά χρώματα.

Η μυθολογία μας, συμπεριλαμβάνει τα σχετικά με τη δημιουργία του, σε μια από τις πιο γραφικές της σελίδες, αφού θέλει ο Λυκαβηττός να δημιουργήθηκε από τον βράχο που κουβαλούσε η Θεά Αθηνά και της έπεσε από τα χέρια εξαιτίας μιας κακής είδησης που έμαθε από ένα κοράκι.

 

Το σημερινό φωτογραφικό αφιέρωμα , περιλαμβάνει κυρίως, εικόνες από το εκκλησάκι των Αγίων Ισιδώρων, ένα ιστορικό και γραφικό πνευματικό καταφύγιο, αλλά και έναν πολύ περιποιημένο τόπο, όπου η θέα γίνεται ακόμη μαγευτικότερη.

Το ιδιαίτερο αυτού του ναού είναι ,ότι βρίσκεται κυριολεκτικά μέσα στον βράχο, μέσα σε μια σπηλιά. Ιδιαίτερο το δέος!

Τα εικονοστάσια, τα παρεκκλήσια, ο Γολγοθάς, οι εικόνες, η αυλή, το κέρασμα, τα περιποιημένα φυτά, οι γατούλες, συνδυάζουν το θρησκευτικό με το θεϊκό και το ανθρώπινο μέρος, σε μια αρμονία εξαιρετική.

Η ιστορία του ναού καθώς και οι απόψεις ειδικών που τον έχουν επισκεφθεί  κατά καιρούς είναι πολύ ενδιαφέροντα και μπορεί κανείς να τα διαβάσει στη σχετική διαδικτυακή σελίδα.

Βέβαια ο Λυκαβηττός είναι πολύ γνωστός και για τον Άη Γιώργη, που μοιάζει με γλάρο ο οποίος ατενίζει θάλασσα και στεριά! Είναι ο ναός που βρίσκεται στην κορυφή και φθάνει κανείς με το τελεφερίκ από το Κολωνάκι ή περπατώντας και ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια, με επιλογή μεταξύ των δύο πλευρών.

 

Εύχομαι όσοι κατοικούμε στην πόλη, να εκτιμούμε τα αγαθά της και να τα αναδεικνύουμε. Επίσης προτρέπω τους  επισκέπτες από την Περιφέρεια, να μην εγκλωβίζονται μόνο στα καταστήματα, αλλά να αξιοποιούν τα αξιοθέατα της πόλης, κάνοντας μια αναζήτηση στο διαδίκτυο (ως τον πιο εύκολο τρόπο) πρώτα, έτσι ώστε να γνωρίζουν τι βλέπουν, τι επισκέπτονται, αλλά και να το μεταλαμπαδεύουν στα παιδιά.

Οι ξένοι τουρίστες στην πλειονότητα, φθάνουν με πολλέ γνώσεις στη χώρα μας.

Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό στο οποίο πρέπει να τους μοιάσουμε.

Απόγευμα στον Άγιο Χαράλαμπο στο Πεδίον του Άρεως.

 Στο παρόν κείμενο, ένα  μικρό θρησκευτικό ταξίδι.

Ο Άγιος Χαράλαμπος ή Χαραλάμπης, είναι ο ένας από τους δυο γραφικούς ναούς που βρίσκονται στο Πεδίον του Άρεως. Αποτελεί μια από τις ενορίες της περιοχής του Γκύζη (Γύζη) που εκτείνεται έως τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Σύμφωνα με τις σχετικές πηγές, χτίστηκε κάπου στο 1929 και είναι διακοσμημένος με αγιογραφίες του αείμνηστου Φώτη Κόντογλου (1955), που αποτελούν δωρεά του εφοπλιστή Αδαμάντιου Χατζηπατέρα.

Ο ναός λειτουργεί κανονικά όπως κάθε ενοριακός ναός και κατά καιρούς τελούνται παρακλήσεις, ευχέλαιο, ομιλίες καλ.

Για τη χειμερινή περίοδο είναι ανοιχτός κάθε απόγευμα από τις 16.30 έως τις 18.30.

Αποτελεί μια νότα ηρεμίας και κατάνυξης ο εσωτερικός του χώρος, για τους επισκέπτες του πάρκου καθώς και μια αίσθηση ότι βρίσκεται κανείς εκτός των τειχών της πόλης, ο εξωτερικός του χώρος. 

Σήμερα, βρέθηκα δίχως να το έχω προγραμματίσει εκεί και είχα την τύχη να παρακολουθήσω την Ιερά Παράκληση υπέρ υγείας, προς τον Άγιο Νικηφόρο τον Λεπρό. Παρόλο που γνωρίζω αρκετές πληροφορίες, ομολογώ ότι δεν γνώριζα γι' αυτόν τον Άγιο. Έτσι ταξιδεύοντας στο διαδίκτυο ανακάλυψα πολλά αφιερώματα στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στο εξωτερικό. Μάλιστα υπάρχει και επίσημη ιστοσελίδα   agiosnikiforos.gr (δεν την περιηγήθηκα αλλά είναι εύκολο να το πράξει κανείς εάν υπάρχει χρόνος).

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ Ο ΛΕΠΡΟΣ

(πληροφορίες από σχετικά άρθρα του διαδικτύου)

 

Το κοσμικό όνομά του ήταν Νικόλαος Τζανακάκης και τόπο γέννησής του αποτελεί το χωριό Σηρικάρι Χανίων στην Κρήτη. Γεννήθηκε το 1890. Δυστυχώς έμεινε ορφανός από μικρός και αφού έμαθε λίγα γράμματα, αναγκάστηκε να εργαστεί (13 χρονών έφυγε από το σπίτι). Όμως τον χτύπησε η ασθένεια και έτσι έφυγε (16 χρονών) από την Κρήτη για την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.Προσπαθούσε να κρύψει τα σημάδια της αρρώστειας, αλλά δεν ήταν εφικτό, διότι όλο και φούντωναν. Έτσι μετά από κάποιο διάστημα (1914) - 24 ετών) , του σύστησαν να πάει στη Χίο όπου ο Άγιος Άνθιμος Βαγιάνος τον βοήθησε να εισαχθεί στο λεπροκομείο.

 Έγινε μοναχός το 1916 και  ο βίος του φημίζονταν για την υπομονή , την προσευχή και την άσκηση. Ο ίδιος κατέγραψε πολλά από τα θαύματα του Αγίου Ανθίμου όπου ήταν ο γέροντάς του. 

Ήρθε στην Αθήνα το 1957, στον αντιλεπρικό σταθμό της περιοχής της Αγίας Βαρβάρας, διότι έπαψε πια να λειτουργεί του λεπροκομείου του νησιού. Ο γέροντάς του τον βοήθησε , συστήνοντάς τον στον ιερέα π.Ευμένιο Σαριδάκη (μια εξαιρετική μορφή). Ο ιερέας τον φρόντισε με την εκ Θεού αγάπη του.

Από μαρτυρίες ανθρώπων που τον γνώρισαν, λέγεται ότι εκεί που πήγαιναν για τον επισκεφτούν και να τον βοηθήσουν, γίνονταν το αντίθετο. Τους βοηθούσε, τους συμβούλευε, τους χάριζε δύναμη.

Αναπαύθηκε εν Κυρίω στις 4 Ιανουαρίου το 1964 και η εξόδιος ακολουθία έγινε στους Αγίους Αναργύρους. Στην ανακομιδή των λειψάνων τους, τα οστά ανέδυαν ευωδία.

Και πως να μην ευωδιάσουν αφού αυτός ο ταλαιπωρημένος άνθρωπος, ο χτυπημένος από τη λέπρα, ο τυφλός, που ήταν σχεδόν παράλυτος, δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ, αλλά προσπαθούσε να βοηθά τους γύρω του; Aπό όσους τον γνώρισαν έγινε γνωστό το διορατικό του χάρισμα.

Ακόμη μια μορφή γεμάτη ΦΩΣ, ΚΑΛΟΣΥΝΗ,ΑΓΙΟΣΥΝΗ,ΚΑΡΤΕΡΙΑ, ακόμη μια πηγή αισιοδοξίας.

Η αγιοκάταταξή του έγινε στις 3 Δεκ 2012.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΤΟΥ ΛΕΠΡΟΥ
Ἦχος α´

Νικηφόρου Ὁσίου, τοῦ λεπροῦ τὰ παλαίσματα,
καὶ τὴν ἐν ἀσκήσει ἀνδρείαν, κατεπλάγησαν Ἄγγελοι
ὡς ἄλλος γὰρ Ἰὼβ τὰ ἀλγεινά,
ὑπέμεινε δοξάζων τὸν Θεόν,
νῦν δὲ δόξῃ ἐστεφάνωται παρ᾽ Αὐτοῦ,
θαυμάτων διακρίσεσιν.
Χαίροις τῶν Μοναστῶν χειραγωγέ,
χαίροις φωτὸς ὁ μέτοχος·
χαίροις ὁ εὐωδίας χαρμονήν, προχέων ἐκ λειψάνων σου.

 

Ας είναι προστάτης όλων που αγωνίζονται με διάφορα προβλήματα υγείας, ας προστατεύει από κάθε κακό, σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς.