Mικρό φωτογραφικό ταξίδι στο Πήλιο.

Το Πήλιο είναι το βουνό που βρίσκεται στο Νομό Μαγνησίας , πολύ κοντά στην πόλη του Βόλου και σύμφωνα με τη Μυθολογία μας εκεί κατοικούσαν το καλοκαίρι οι Θεοί. Επίσης θεωρείται η πατρίδα των Κενταύρων. 

Έχει πανέμορφα και γραφικά χωριά που αποτελούν πόλο έλξης μαζί με την ιδιαίτερη φύση του, για τους Έλληνες και ξένους τουρίστες καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου. Είναι γεγονός ότι σε όλες τις εποχές του έτους ο τόπος είναι μαγευτικός!!

Δάση, νερά, άνθη, οξιές, βελανιδιές, πλατάνια, αγριοκαστανιές, δασική πεύκη έλατα, κυκλάμινα, φτέρες, μηλιές, καστανιές και καρυδιές είναι λίγα από τα πλούτη του!

Όσο για το θαλάσσιο στοιχείο που συνθέτει τη θέα από τα όμορφα χωριά του...από τη μια ο Παγασητικός κι από την άλλη το Αιγαίο, έτσι για να νιώθει ο επισκέπτης αλλά και οι κάτοικοι, πόσο τυχεροί είναι που έχουν τη δυνατότητα να γνωρίζουν αυτόν τον ευλογημένο τόπο..Μια ακόμη αγιασμένη γωνιά της πατρίδας μας!

 

 

 

Για τα παιδιά που δεν έγραψαν καλά!

 

Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή ζούμε στον παλμό της επιτυχίας των μαθητών στις Πανελλήνιες Εξετάσεις, τον ενθουσιασμό των γονιών και κηδεμόνων, πολλές φορές σε σημείο παραληρήματος. Οι αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παίρνουν φωτιά όπως λέμε, οι ευχές και οι επευφημίες. 

Είναι αναμενόμενες οι σχετικές εκδηλώσεις, δεν κατακρίνεται η χαρά ούτε η ικανοποίηση αφού παιδιά και γονείς δίνουν από την πλευρά τους τον δικό τους αγώνα. Είναι πολύ ευχάριστο για όλη την κοινωνία οι νέοι μας να πετυχαίνουν τους στόχους τους, να προχωρούν στη ζωή τους, να ανοίγουν πόρτες που θα συναντούν το φως.

Όμως, υπάρχουν και οι μαθητές που δεν έγραψαν καλά ενώ προσπάθησαν, πολλοί εξ αυτών ενώ αρίστευαν μια ζωή, γιατί όπως αναφέρουν οι ειδικοί υπάρχουν οι λεγόμενοι αστάθμητοι παράγοντες που μπορεί να είναι το άγχος που μεταφέρουν συνήθως οι γονείς, το άγχος που δημιουργείται από τους ίδιους τους μαθητές, η κούραση που μπορεί τις τελευταίες μέρες να εξωτερικευτεί με οποιοδήποτε ψυχοσωματικό πρόβλημα ή οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας.

Για αυτά τα παιδιά δεν έχω διαβάσει, δεν έχω ακούσει εδώ και χρόνια, κάτι το ενδιαφέρον το θετικό, το σχετικό. Για να είμαστε ειλικρινείς τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.

Υπάρχουν μαθητές που προσπαθούν, που κάνουν τη νύχτα μέρα δίχως καθόλου βοήθεια ή ελάχιστη στο τέλος του Λυκείου. Υπάρχουν άλλοι που από το δημοτικό ή το γυμνάσιο ενισχύονται με φροντιστήρια, ιδιαίτερα ή μη. Κακώς ή καλώς εδώ έχουμε μια μεγάλη διαφορά..

Προσωπικά χαίρομαι ανέκαθεν, μαζί με κάθε καλό των παιδιών! Όμως έχω μια αρχή να διαχωρίζω τα θέματα, σύμφωνα με τα δεδομένα και τις συγκυρίες. Έτσι, άλλη αξία έχει ο αγώνας του παιδιού που δεν έχει τη δυνατότητα βοήθειας κι άλλη του παιδιού που έχει όλα τα χρόνια βοήθεια. Άλλη αξία η είσοδος στις σχολές με τα γνωστά δεδομένα των εξετάσεων κι άλλη της προπερασμένης χρονιάς που είχαμε εισαγωγές μαθητών οι οποίοι κυριολεκτικά άγγιζαν τη βάση. 

Για τα παιδιά λοιπόν που δεν έχουν ελπίδα να εισαχθούν ενώ προσπάθησαν, με πολλή αγάπη τους στέλνω κάποια μηνύματα που αποτελούν συμπεράσματα ζωής.

** Ποτέ δεν γνωρίζουμε το καλό μας.Έτσι το φετινό εμπόδιο μπορεί να επιφυλάσσει την επιτυχία.

** Όλα στη ζωή γίνονται ή δεν γίνονται για κάποιον λόγο που συνήθως αντιλαμβανόμαστε αργότερα.

** Επίσης ότι μας δίνει ή δεν μας δίνει η ζωή, ο Θεός ή όπως το ονομάζει ο καθένας.

** Η ζωή δεν εξαρτάται σε απόλυτο βαθμό από την πανεπιστημιακή πορεία, αλλά από την ψυχική και σωματική υγεία, από τον παράγοντα τύχη που κακώς ή καλώς υπάρχει, από πολλά ακόμη δεδομένα που την καθορίζουν.

** Αν δεν προσπαθήσατε, δώστε τα δυνατά σας  φέτος που δεν θα έχετε το φόρτο των μαθημάτων του σχολείου.

   ** Αν προσπαθήσατε αλλά....επιλέξτε μαζί με τη συμβουλή των γονέων ή κηδεμόνων σας, κάποια από τις πόρτες που ανοίγονται όπως την επαναπροσπάθεια, κάποια ιδιωτική ή δημόσια σχολή.

Ζήστε το καλοκαίρι σας και χαρείτε με τη χαρά των συμμαθητών, των φίλων, των γνωστών που πέτυχαν.Μην επιτρέψετε το σαράκι της ζήλιας να ματώσει την ψυχή σας, αυτά τα όμορφα χρόνια. Ετούτο είναι σοβαρό εμπόδιο για τη ζωή. Ανοίξτε την αγκαλιά σας να τους ευχηθείτε και να περάσετε όμορφα τις διακοπές σας. Η ξεκούραση είναι αυτό που σίγουρα χρειάζεται σε όλους τους μαθητές.  

Κατά την επαγγελματική μου πορεία, στο τμήμα νοσηλίων εξωτερικού, ασχολήθηκα με πολλά περιστατικά αριστούχων που πέτυχαν....αλλά η ασθένεια δεν τους άφησε όχι να σπουδάσουν αλλά τους έκοψε το νήμα της ζωής τόσο άδικα, τόσο νωρίς.

Εν κατακλείδι, προσέξτε τους εαυτούς σας

μην επιτρέπετε στην βαθμολογική αποτυχία να σωματοποιηθεί και να σας δημιουργηθούν προβλήματα υγείας

επιλέξτε το επόμενο βήμα σας, μην αφήνετε χαμένο χρόνο και θα δείτε ότι η δική σας κλίμακα επιτυχίας, είναι σε κάποιο άλλο σταυροδρόμι.

άλλωστε κανένας που είχε όρεξη για αγώνα, για δουλειά, για προκοπή δεν χάθηκε.

Είστε το μέλλον του κόσμου που μόνο από τις αξίες σας, τον τίμιο αγώνα σας, την πνευματική σας καλλιέργεια, την πρόοδό σας, το χαμόγελό σας θα είναι λαμπρό!! 

 Όσο για τους γονείς και τους κηδεμόνες οφείλουν να είναι δίπλα στα παιδιά τους με αγάπη και φροντίδα, δίχως να τα πιέζουν, δίχως να τα συγκρίνουν, δίχως να τους δημιουργούν τύψεις. 

Τα παιδιά δεν είναι αριθμοί, δεν αποτελούν τη γέφυρα ικανοποίησης των δικών μας χαμένων ονείρων, δεν τα αγαπάμε όταν είναι αριστούχοι κι όταν δεν είναι ..ξεχνάμε την ύπαρξή τους. Επίσης δεν είναι τόσο όμορφο να προβάλλουμε με τόσο πάθος τις αριστείες αλλά ποτέ κάποια αγαθή πράξη τους, κάποιο προσωπικό τους επίτευγμα, μια ανθρώπινη ευοίωνη εικόνα της καθημερινότητας όπως ένα 16χρονο αγόρι που συνάντησα προχθές στο φανάρι και γύρισε πίσω από την πορεία του για να βοηθήσει έναν κύριο με πρόβλημα κινητικό κτλπ.

Για τους φίλους , γνωστούς, συγγενείς εκτός οικογενείας έχω να πω αυτό...Προσωπικά ποτέ δεν ρώτησα ανίψια, βαφτιστήρια, παιδιά και εντός σπιτιού μου "πως έγραψες, γιατί δεν έγραψες κτλπ" . Το ίδιο θα εξακολουθώ να κάνω πάντα..όταν τα παιδιά θέλουν θα μας ενημερώσουν. Όσο για τις περιβόητες Πανελλήνιες, αν δεν βγουν επίσημα αποτελέσματα ότι κι αν ειπωθεί δεν έχει σημασία.

Με την ευχή για το καλύτερο σε επιτυχόντες και αποτυχόντες.

Μοιράζομαι, σκέψεις,οι πρωϊνές μου αναρτήσεις.

 

Το μοίρασμα είναι μια λέξη που βρίσκει έδαφος στη ζωή κάποιων και καθόλου στη ζωή άλλων. Στην ποικιλία του ταξιδιού μας ανήκει κι αυτό, όπως άλλωστε αναφέρω κάθε φορά για τα θέματα που σχετίζονται με την κοινωνία, με τον άνθρωπο.

Μοιράζω για εμένα σημαίνει, καλλιεργείται και πολλαπλασιάζεται κάτι καλό, απαλύνεται ο πόνος για κάποια πληγή ψυχικού ή συναισθηματικού ενδιαφέροντος, απλώνεται η χαρά, η γνώση, η εικόνα και γιατί όχι πολλές φορές η πρόοδος και η ευημερία. 

Προσωπικά πιστεύω ότι το μοίρασμα αποτελεί μια ικανότητα που όπως είναι λογικό, δεν την έχουν όλοι...αρκετοί όμως προσπαθούν να την αποκτήσουν ή να την απελευθερώσουν καθόσον βρίσκεται εγκλωβισμένη σε πρέπει και σε μη, σε ψυχολογικά προβλήματα όπως η κατάθλιψη , η εγωπάθεια καλ. Τρανά παραδείγματα προς αποφυγή σε πρακτικά θέματα..να μην γνωρίζει κανένας άλλος τα υλικά που χρησιμοποιώ ή που βρήκα αυτό το ωραίο ύφασμα.

Σε ηθικά ή ψυχολογικά θέματα, σίγουρα έχετε ανθρώπους που εμπιστεύεστε..έτσι θα πείτε όσα σας βαραίνουν ή σας τοποθετούν βράχια στον δρόμο σας. Η λύση θα βρεθεί ή τουλάχιστον θα νιώσετε καλύτερα. Αυτό είναι το μοίρασμα σε τέτοια θέματα.

Μοίρασμα..επικοινωνία, μεταλαμπάδευση, χαρά και προβληματισμοί μέσα από τους οποίους πηγάζουν συμπεράσματα, λύσεις, συνταγές.

Μοίρασμα...ανακούφιση, εμπιστοσύνη (όταν πρόκειται για προσωπικά ή οικογενειακά θέματα ή για όσα επιθυμεί αυτός που μοιράζεται μαζί μας), υγιείς ανθρώπινες σχέσεις.

Μια σημαντική διευκρίνιση!!

Δεν μοιράζομαι όσα οι φίλοι και οι γνωστοί μου εμπιστεύονται, δεν μοιράζομαι τίποτα απ' όσα ανήκουν στην ψυχή των άλλων, αυτό είναι εντελώς δικό τους ζήτημα. Αν μοιραστώ κομμάτια της τέχνης τους, γνώσεις, συνταγές, συμβουλές, πάντα γίνεται με την άδειά τους και πάντα αναφέρονται ως οι δημιουργοί κτλπ.

Η έλλειψη μοιράσματος σε αρκετούς δημιουργεί ή πολλαπλασιάζει τα εσωτερικά αλλά και τα πρακτικά προβλήματα. Σημαίνει καταπίεση των αληθινών συναισθημάτων και ταυτόχρονα καταπίεση της ανάγκης εξωτερίκευσης. Κάποιες φορές οδηγεί σε αποκλεισμό της αληθινής και εποικοδομητικής επικοινωνίας με αποτέλεσμα να βυθίζεται κανείς στις σκέψεις, στο κενό, στις πληγές που ανοίγονται, φορώντας απλά τη μάσκα που καλύπτει (κουκουλώνει) όλα εκείνα που του συμβαίνουν  ή αυτά που πρέπει να αξιοποιήσει.Εννοείται ότι μοίρασμα δεν σημαίνει δημοσίευση όλης μας της ζωής..αναφέρομαι κατά κύριο λόγο σε θέματα που μπορεί να προσφέρουν, να βοηθήσουν στο κοινό καλό.

Από παιδί (η ενθύμηση της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας γίνεται, σχεδόν κάθε φορά γιατί ήταν μια περίοδος εμπειριών, εικόνων, καταστάσεων οι οποίες έπαιξαν μεγάλο ρόλο στον χαρακτήρα μου και στις ενασχολήσεις μου) θυμάμαι ότι η λέξη μοίρασμα ήταν σχεδόν απούσα από τη μικρή κοινωνία όπου μεγάλωσα. Άνθρωποι κρυψίνοες, κλεισμένοι στο εγώ τους ή στην υποκρισία που επέβαλαν τα τότε κοινωνικά δεδομένα ή ενσυνείδητα μοναχικοί. Η παρατήρησή μου ξεκινάει από τα πιο απλά γεγονότα όπως αυτό των συνταγών και των σχεδίων για τα πλεκτά ή τα κεντήματα, μεταξύ των νοικοκυρών. Πόσο τραγική νοοτροπία (μικρή και φτωχή...) είχαν...και δυστυχώς έφυγαν αφήνοντας την αρνητική τους αύρα σαν ενθύμιο για το επίγειο πέρασμά τους.

Δεν μοιράζονταν τα πιο απλά, όπως τα παραπάνω. Δεν μοιράζονταν την πληροφορία για κάποιον καλό γιατρό προκειμένου να βοηθήσουν τους συμπολίτες τους και ένα σωρό άλλα..Όμως αυτοί οι άνθρωποι ήταν παρόντες (γυναίκες και άνδρες) κάθε Κυριακή στην εκκλησία με το σοβαροφανές ύφος, έχοντας πολλές φορές το "καλό όνομα"..Πόση υποκρισία, πόση ασθένεια όλο αυτό το "εγώ"..

Ως άνθρωπος που δεν μεγάλωσα σε τέτοιο οικογενειακό περιβάλλον, ποτέ μου δεν κατάλαβα αλλά ούτε και θέλω να καταλάβω, ποιο είναι το καλό στο να κρύψω κάποια πράγματα, στοιχεία, που θα βοηθήσουν την κοινωνία ή τον συνάνθρωπο;Αφού  μέσα από το μοίρασμα βοηθιέται και ο δικός μου εσωτερικός κόσμος.

Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου με χαρά έδινε πληροφορίες για τον καλό τεχνίτη σχετικά με το πετάλωμα των αλόγων μας ή για άλλα θέματα στο αντικείμενό του.Ακόμη επειδή πάντοτε διάβαζε εφημερίδα αλλά άκουγε  και ραδιόφωνο, φρόντιζε για την ενημέρωση ατόμων που δεν είχαν αυτή τη δυνατότητα. Η μάνα μου δεν έκρυβε ότι ο πολυαγαπημένος μου θείος, αδερφός της ήταν γιατρός, διευθυντής στον Ευαγγελισμό για πολλά χρόνια.Έτσι όποιος κι αν είχε ανάγκη από περίθαλψη ή ιατρική συμβουλή, ο θείος ήταν πρόθυμος. Επίσης όταν η θεία Θέτις της έστελνε δέματα με ρούχα και με πράγματα, που εκείνη την εποχή..πριν πενήντα με εξήντα χρόνια ήταν πολύτιμα και έλειπαν από πολλά σπίτια στο χωριό, φρόντιζε να τα μοιράζει και να κρατά για την οικογένειά μας τα εντελώς απαραίτητα. Κι όμως απ' αυτό το μοίρασμα, δια μορφώθηκε ο χαρακτήρας μας , η ψυχή της ήταν γεμάτη, τα χαμόγελα των παιδιών και οικογενειών που βοηθήθηκαν την μνημονεύουν ακόμα..Το ίδιο σε διάφορους τομείς ακολούθησε ο Ανδρέας ο οποίος πήγαινε σε απομακρυσμένα χωριά βιβλία, τηλεόραση και διάφορα άλλα σε νέους και ηλικιωμένου που είχαν ανάγκη. Επίσης οι υπόλοιποι και δεν το μετανιώσαμε ποτέ καθόσον οι κήποι της ψυχής είναι γεμάτοι.

Τι νόημα έχει να κρύψω το κατάστημα που βρήκα κάτι που σου αρέσει;Τι νόημα έχει να κρύψω διάφορα περί εκδόσεων κτλπ, τα σχετιζόμενα με τον γραπτό λόγο που αποτελεί μια από τις βασικές ενασχολήσεις μου;Γνωρίζω την αξία μου, τα δεδομένα μου, τις ικανότητές μου και δεν φοβάμαι ότι θα τα υφαρπάξει ή θα τα εμποδίσει κάποιος.. Τι νόημα έχει να αποκρύψω μια όμορφη εκδήλωση;Μα, οι εκδηλώσεις χρειάζονται ενίσχυση από το κοινό. Τι νόημα έχει να κρατώ εκατοντάδες βιβλία που δεν θα χρησιμοποιηθούν από τον περίγυρό μου;Aν τα πάω στο Παλαιοβιβλιοπωλείο των Αστέγων θα ενισχυθεί το τεράστιο αυτό έργο. Τι νόημα έχει να κρατώ αντικείμενα όταν τα έχω σε πολλές εκδόσεις;Υπάρχουν άνθρωποι που τα έχουν ανάγκη.

Όταν μου ζητάνε φωτογραφίες της δίνω πολύ ευχαρίστως, όπως το ίδιο κάνουν προς εμένα αρκετοί φίλοι και φίλες , η Ελένη στον Τορόντο, η Αντωνία στην Αρκαδία, η Ελένη απ' τα μέρη της Αμφιλοχίας καλ. Αυτονόητη η αναφορά όπως προέγραψα στους δημιουργούς ή κατόχους.

Περιστατικά ανθρώπινης μικροψυχίας..

**Σου εμπιστεύονται βαθιά και σοβαρά οικογενειακά θέματα, σου ζητάνε ιατρική βοήθεια και στέκεσαι για όλα εκεί...αφήνοντας στην άκρη τον πολύτιμο χρόνο σου. Όταν ζητάς (δοκιμαστικά μια φωτογραφία, απλή όχι κάτι καλλιτεχνικό..), σου απαντάνε θετικά, αλλά με ύφος σαν να σου χαρίζουν τις τραπεζικές τους καταθέσεις.

**Εκφράζουν την επιθυμία τους να διαβάσεις και να εντοπίσεις λάθη ή παραλείψεις στο μελλοντικό γραπτό τους έργο, κάτι που απαιτεί πολύ χρόνο..το υλοποιείς με αγάπη και χαμόγελο, αυτά που σημειώνεις και λες στον δημιουργό είναι και οι παρατηρήσεις του εκδοτικού οίκου...αλλά πουθενά δεν σε αναφέρουν (όχι για ευχαριστίες) ούτε καν σαν ομότεχνο (καθόσον εσύ διαθέτεις την τέχνη ενώ εκείνοι τη βοήθεια και καθοδήγηση γνωστών..)...Συζητάς για τα μελλοντικά του έργου και προσπαθείς να υφαρπάξεις ότι μπορείς από τις γνώσεις του άλλου (λες και δεν το καταλαβαίνει) ενώ ταυτόχρονα έχεις κινητοποιήσει όλη την αυτοδιοικητική δύναμη του μικρού τόπου, του μεγαλύτερου ή ότι παρεμφερές..για να δείξεις ότι πέτυχες! Παντελής έλλειψη συναισθηματικού μοιράσματος από τη μια, πλούσια προσφορά από την άλλη.

Ο κατάλογος της εμπειρίας μου διαθέτει αρκετά τέτοια παραδείγματα. 

Οι πρωινές αναρτήσεις μου.

Οι πρωινές αναρτήσεις μου αποτελούν την βασική δραστηριότητά μου στο fb, το οποίο δεν επιθυμώ να το χρησιμοποιώ για να παρατηρώ τι κάνουν οι άλλοι (δυστυχώς δεν προλαβαίνω ούτε να σερφάρω όπως λέμε, στα προφίλ των φίλων..ότι εμφανιστεί μπροστά μου ως ενημέρωση παρατηρώ), αλλά για να ανταλλάσσουμε ιδέες περί πολιτισμού κι όλα τα σχετικά. Επίσης για να προσφέρω όσο μπορώ σε όλους μας. Είναι πολλές φίλοι και φίλες που τους αρέσουν τα θέματα που αναρτώ, κάτι που δεν είναι τόσο αισθητό μέσω των likes αλλά από μηνύματα που κατά καιρούς λαμβάνω.

Οι αναρτήσεις λοιπόν αποτελούν ένα αληθινό μοίρασμα σκέψεων, ποιημάτων, πληροφοριών, κειμένων που πιστεύω ότι είναι χρήσιμα. Το πρωί για εμένα είναι η αρχή της νέας μέρας και οφείλουμε να την ξεκινάμε όσο πιο ευχάριστα γίνεται..πολλές φορές και μέσα από δοκιμασίες όσο παράλογο κι αν ακούγεται. Γι' αυτό τα θέματα του πρωινού ετοιμάζονται από το βράδυ ή στις διακοπές, αρκετές μέρες πριν..Αυτό γιατί είναι αδύνατον να είμαι μπροστά από μια οθόνη και να ασχολούμαι με τις ώρες..

Τέλος, ποτέ μου δεν πίστεψα ότι η μοναδικότητα κι αυτό που θα μας καταξιώσει, που θα μας κάνει ξεχωριστούς είναι να κρατάμε μόνο για εμάς κάτι που είναι χρήσιμο και για τους άλλους. Αυτά προέρχονται από την εν γένει στάση μας στην κοινωνία, από την συμπεριφορά μας στην καθημερινότητα, από τις εκδηλώσεις του χαρακτήρα μας.

Επίσης άλλο μοίρασμα,άλλο κουτσομπολιό, άλλο κακοήθης αναμετάδοση νέων...καμιά σχέση με αυτό το τοπίο το μοίρασμα στο οποίο αναφέρομαι.

Εν κατακλείδι  μοιράζομαι όμορφες στιγμές από την καθημερινότητά μου, εικόνες, πηγές αγορών, πολιτιστικά θέματα, μικρά μυστικά για μια όμορφη συνταγή, για μια κατασκευή, για εκδηλώσεις, για χιουμοριστικά θέματα και όλα όσα αρμόζουν στο μοίρασμα που προανέφερα, κατά την ταπεινή μου άποψη σημαίνει αγάπη προς τον συνάνθρωπο, σημαίνει ότι είμαι γεμάτος και δεν αναζητώ σε κενόδοξα μονοπάτια τη χαρά και την πληρότητα.

 Υ.Σ Δυο φωτογραφίες ανήκουν σε διαδικτυακή πηγή χωρίς δικαιώματα. Οι υπόλοιπες όμως είναι προϊόντα μοιράσματος από αγαπημένες φίλες.

 

 

 

 

Toυ Άι - Γιάννη, τραγούδια και στίχοι.

  

Η ΣΟΥΣΤΑ ΠΗΓΑΙΝΕ ΜΠΡΟΣΤΑ

Η σούστα πήγαινε μπροστά

κι ο μάγκας τοίχο τοίχο.

Δεν έτυχε στα χρόνια αυτά

τίποτα να πετύχω.

Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές

του Άι -Γιάννη.

Αχ, πόσα τέτοια ξέρεις και μου λες

που έχουνε πεθάνει.

Με βάλαν πάνω στην κορφή

στ' αγριεμένο κύμα

στης Σμύρνης την Καταστροφή,

στ' άδικο και στο κρίμα.

 

(1970) 1971: Μουσική Δήμος Μούτσης

Ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος

 ΒΙΒΛΙΟ 

Μάνος Ελευθερίου

Τα λόγια και τα χρόνια 

(1963-2013)  Τα τραγούδια

ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

 

 Οδός Αριστοτέλους

Σάββατο κι απόβραδο και ασετυλίνη
στην Αριστοτέλους που γερνάς.
Έβγαζα απ'τις τσέπες μου φλούδες μανταρίνι
σου 'ριχνα στα μάτια να πονάς.

 

Παίζαν οι μικρότεροι κλέφτες κι αστυνόμους
κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ.
Και φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους
τ' Άη - Γιάννη θα 'τανε θαρρώ.

 

Βγάζανε τα δίκοχα οι παλιοί φαντάροι
γέμιζ' η πλατεία από παιδιά.
Κι ήταν ένα πράσινο,πράσινο φεγγάρι
να σου μαχαιρώνει την καρδιά.

 

 1974, Μουσική: Γιάννης Σπανός

          Εκτέλεση: Xάρις Αλεξίου

ΒΙΒΛΙΟ

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

τά τραγούδια μου

ΚΑΚΤΟΣ

 

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Ο καθρέφτης τ’ αϊ-Γιαννιού

 Ιούνιος 1884

Στη χώρα δεν την ξέχασαν, και τη θυμούντ’ ακόμα 

με τα μεγάλα μάτια της και το μικρό της στόμα

την άμοιρη Ανθούλα.

Όταν χαρούμεν’ η γιορτή τ’ αϊ-Γιαννιού προβάλλει, 

τη μελετάει καμιά γριά, κουνώντας το κεφάλι, 

με μια κρυφή τρεμούλα.

Και τα κορίτσια την ακούν που τρέχουν διψασμένα

με χίλια δυο καμώματα της μοίρας τα γραμμένα 

τη μέρ’ αυτή να ιδούνε, 

καθώς οι νιοι που ξενυχτούν με χίλιες πατινάδες 

και βγάνουν στα παράθυρα και βλέπουν τις κυράδες,

εκείνες π’ αγαπούνε.

Κι ακούνε για την άμοιρη και κάνουν το σταυρό τους

κι ανατριχιάζουν μια στιγμή, κι από το λογισμό τους

πάλι γοργά τη σβηούνε. 

- Τ’ αϊ-Γιαννιού ήταν η γιορτή, δω και σαράντα χρόνια…  

Θερίζονται οι θημωνιές, παστρεύονται τ’ αλώνια, 

και τα θυμάρι’ ανθούνε.

 Τ’ αϊ-Γιαννιού είν’ η γιορτή, κι η ώρα μεσημέρι. 

Μπήκεν αψύς ο θεριστής, βαρύ το καλοκαίρι,  

φωτιά η αντηλιάδα,  

και πουθενά καμιά φωνή, και πουθενά μιαν αύρα, 

μόνον ο τζίτζικας βαστά και τραγουδά τη λάβρα,

πιστή του φιλενάδα.

Κι αν ίσκιος πέσει αλλόκοτος κάτου σε γη ή σε τοίχο,  

σιγοσεισθεί κάνα κλαρί κι ακούσεις κάναν ήχο 

σα γέλιο, σα φωνούλα, 

νεράιδες είναι· αλίμονο στον ξέγνοιαστο διαβάτη!  

Αυτή την ώρα με καημό δειλά παραφυλάττει 

κι η δόλια η Ανθούλα.

Ωραία είναι· μα γι’ αυτό σε πιάνει τόση λύπη!  

Ροδάκινο αγένωτο κομμένο που του λείπει  

δροσιά, του λείπει χρώμα.  

Μια τρίχα μοναχά χρυσή με τη ζωή τη δένει, 

και φτάνει ένα φύσημα να πέσει σωριασμένη  

γλήγορ’ αργά στο χώμα.

Την ώρα που γεννήθηκε ήτανε μέρα Τρίτη· 

απ’ το καντήλι πὄκαιγε μπρος στο Χριστό στο σπίτι  

εχύθηκε το λάδι· 

είχαν ξεχάσει κι άφησαν τρία κεριά αναμμένα· 

κι η μάνα που την έβγαλε στο φως εμπήκε, οϊμένα! 

στου τάφου το σκοτάδι.

Την ώρα που γεννήθηκε μια φαρφουρένια γάστρα 

έγινε χίλια τρίψαλα· κι ανάμεσ’ από τ’ άστρα  

ξεχώρισ’ έν’ αστέρι  

και ξάπλωσε κι εχάθηκε… μια κιτριά εμαράθη,  

και κουκουβάγιας λάλημα μες στης νυχτιάς τα βάθη  

εσκόρπισε τ’ αγέρι.

Μα είναι σήμερα γιορτή, και σήμερα η Ανθούλα 

νιώθει κι εκείνη τη χαρά σαν καθεμιά παιδούλα· 

μιαν άπειρη παρθένα  

κι αν είν’ γκρεμός στα πόδια της, στο θάνατο κι αν τρέχει 

με τα δεκάξι χρόνια της στον ουρανό τα έχει 

τα μάτια γυρισμένα.

Έχει καημό τη μοίρα της να τη γλυκορωτήσει 

μήπως της κάμει φανερό και της ομολογήσει  

το νιο που θα της πέσει· 

μην ήρθες καλορίζικος εφέτος, αϊ-Γιάννη, 

και μες στον κλήδονα κρατάς του γάμου το στεφάνι, 

αυτό που θα φορέσει.

Μα δεν επήγε ριζικό στον κλήδονα να βάλει·  

δε θέλει για συντρόφισσα καμιά κοπέλαν άλλη  

στο μυστικό της να ’χει·  

τη μοίρα της κι αγνώριστη την αγαπά με ζήλια·  

θέλ’ η στιγμή που καρτερεί με καρδιοχτύπια χίλια  

να την εβρεί μονάχη.

Τη μέρ’ αυτή, κάθε χρονιά, καθώς μεσημεριάσει, 

που τα στοιχειά λυσσομανούν στις χώρες και στα δάση,  

καθείς στον ύπνο πέφτει, 

όποια βαστά, σε κάμαρα σκοτεινιασμένη κλειέται  

κι ανάφτει μόνο ένα κερί κι ολόγυμνη κρατιέται  

εμπρός εις τον καθρέφτη.

Και τ’ ανατρίχιασμα, το φως, το χνούδ’, η ωραιότη 

της γύμνιας, όπου ντρέπεται ακόμη και στα σκότη,  

δύναμη έχουν τόση,  

που η μοίρα πια σκλαβώνεται, κι αν της φυλάγει ταίρι  

σαν αστραπή μες στο γυαλί θα τρέξει να το φέρει 

και να το φανερώσει.

—Μπρος σε πλατύ κι ολόχρυσο της Βενετιάς κρυστάλλι 

ποιά είν’ αυτά τ’ αμύριστα ξεσκεπασμένα κάλλη  

που στέκουνε με τρόμον 

και το γυαλί σ’ ενός κεριού τη λάμψη δευτερώνει 

της όψης τ’ αχνοφέγγαρο και των στηθιών το χιόνι,  

το μάρμαρο των ώμων;

Αχ! να ’μουν ο καθρέφτης σας, ω νιάτα τόσο ωραία,  

τον πλέον εμορφότερον του κόσμου βασιλέα  

θα έδειχνα μπροστά σας,  

κι έτσι θα σας ξεπλήρωνα την τόση μου ευτυχία·  

γιατί ταιριάζουν βασιλιά μονάχα μεγαλεία  

στα κάλλη τα δικά σας,

Είν’ η Ανθούλα η άμοιρη· της φαίνετ’ ο καθρέφτης 

της εμορφιάς ο τρυγητής, των μυστικών της κλέφτης, 

νομίζει πως τη βλέπει  

σαν ένα μάτι αχόρταγο· και ρίχνει τα μαλλιά της   

τα φουντωτά κι ολόμακρα, τ’ απλώνει ολόγυρά της 

και τα φορεί για σκέπη.

Πότε δειλιάζει μια στιγμή, της έρχεται να φύγει, 

και πότε κλει τα μάτια της, και πότε τα ξανοίγει 

και διώχνει κάθε φρίκη. 

Και λάμπουνε τα μάτια της στ’ αχνόφωτα σκοτάδια  

σα δυο ζαφείρι’ ατίμητα, σα δυο χοντρά πετράδια 

μέσα στην ίδια θήκη.

Νά! μέσα, μέσα στο γυαλί, θαμπά θαμπά, στα βάθη,  

σαν κάποιο νέφος πρόβαλε κι επύκνωσε κι εστάθη. 

Τα μάτια της παρθένας, 

μαρμαρωμέν’, ασάλευτα, θωρούν αντικρινά της,  

οπίσω και παράμερα από τη ζωγραφιά της  

νά ξεπετάγετ’ Ένας!

Αγάλι’ αγάλια εμπρός στη νια ξανοίγετ’ η θωριά του,  

σα βράχος είναι το κορμί, σαν αστραπή η ματιά του·  

το πρόσωπό του αγένειο  

το μυστικό ’χει της νυχτιάς και της φωτιάς το χρώμα,  

και νιώθεις πως χαμόγελο δε φαίνεται στο στόμα  

ποτέ το σιδερένιο.

Αγάλι’ αγάλια δείχνεται ο φοβερός ο ξένος,  

βαρύς, συγνεφομέτωπος, και λαμπροφορεμένος,  

μ’ αλλόκοτο στεφάνι.  

Μαργαριτάρια ή δάκρυα λαμποκοπούν, ποιός ξέρει,  

απάνου στο στεφάνι του; κάτι κρατάει στο χέρι, 

σα σπάθα, σα δρεπάνι.

Και θα σε πάρω! μια φωνή τα σπλάχνα της ταράζει 

και πάλι μες στην όψη του η λυγερή διαβάζει  

γραμμένο: θα σε πάρω!  

Και τρέμει και ξαφνίζεται, λιγοψυχά και πέφτει, 

μα δεν το ξέρ’ η άμοιρη πως μέσα στον καθρέφτη  

αγνάντεψε το Χάρο!

Τον άλλο χρόνο το ’νιωσε, στην ώρα τη στερνή της,  

όταν της ξαναφάνηκε κι επήρε την ψυχή της  

ο άγριος ψυχοκλέφτης  

και νιότη, γνώση κι εμορφιά μέσα στον τάφον ρίχνει…  

Και σ’ άλλες γελαστούς γαμπρούς, ζωή δροσάτη δείχνει 

τ’ αϊ-Γιαννιού ο καθρέφτης!

Από έντυπο της πατρικής βιβλιοθήκης.

 

Οι ΦΩΤΙΕΣ ΤΟΥ ΑΪ ΓΙΑΝΝΗ

Γιώργος Σεφέρης 

Η μοίρα μας, χυμένο μολύβι, δεν μπορεί ν’ αλλάξει
δεν μπορεί να γίνει τίποτε.
Έχυσαν το μολύβι μέσα στο νερό κάτω από τ’ αστέρια
κι ας ανάβουν οι φωτιές.

Αν μείνεις γυμνή μπροστά στον καθρέφτη τα μεσάνυχτα βλέπεις 

βλέπεις τον άνθρωπο να περνά στο βάθος του καθρέφτη 

 τον άνθρωπο μέσα στη μοίρα σου που κυβερνά το κορμί σου, 

μέσα στη μοναξιά και στη σιωπή τον άνθρωπο  

της μοναξιάς και της σιωπής 

 κι ας ανάβουν οι φωτιές.

Την ώρα που τέλειωσε η μέρα και δεν άρχισε η άλλη  

την ώρα που κόπηκε ο καιρός 

εκείνον που από τώρα και πριν από την αρχή κυβερνούσε το κορμί σου  

πρέπει να τον εύρεις  

πρέπει να τον ζητήσεις για να τον εύρει τουλάχιστο  

 κάποιος άλλος, όταν θα ’χεις πεθάνει.

Είναι τα παιδιά που ανάβουν τις φωτιές και φωνάζουν μπροστά στις φλόγες μέσα 

στη ζεστή νύχτα 

(Μήπως έγινε ποτές φωτιά που να μην την άναψε κάποιο παιδί, ω Ηρόστρατε) 

και ρίχνουν αλάτι μέσα στις φλόγες για να πλαταγίζουν Πόσο παράξενα μας κοιτάζουν ξαφνικά τα σπίτια, τα χωνευτήρια των ανθρώπων, σαν τα χαϊδέψει κάποια ανταύγεια).

Μα εσύ που γνώρισες τη χάρη της πέτρας πάνω στο θαλασσόδαρτο βράχο  

το βράδυ που έπεσε η γαλήνη 

άκουσες από μακριά την ανθρώπινη φωνή της μοναξιάς και της σιωπής  

μέσα στο κορμί σου 

τη νύχτα εκείνη του αϊ-Γιάννη 

όταν έσβησαν όλες οι φωτιές 

και μελέτησες τη στάχτη κάτω από τ’ αστέρια.

 

Λονδίνο Ιούλιος 1932

Έντυπο στην πατρική βιβλιοθήκη

Η ομορφιά των εθίμων είναι μοναδική!!Ας τα διατηρούμε κι ας τα μεταλαμπαδεύουμε στις επόμενες γενιές!

Y.Σ Φωτογραφίες από διαδικτυακή πηγή χωρίς δικαιώματα.

Μυθοποιώντας και απομυθοποιώντας πρόσωπα και καταστάσεις.

 

"Όταν γνωρίζεις πρόσωπα και καταστάσεις, απομυθοποιείς.. και ζεις πιο όμορφα.Αξιολογείς και κρίνεις,όχι απ" ότι φαίνεται αλλά απ" αυτό που είναι!" έγραψα πριν από λίγες μέρες. Για να απομυθοποιήσει κανείς βέβαια πρέπει πρώτα να έχει μυθοποιήσει πρόσωπα και καταστάσεις.

Μυθοποίηση 

είναι η σύνθεση, η επινόηση μύθου αλλά και η πρόσδοση σε πρόσωπο, φαινόμενο ή περιστατικό μυθικών ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών, η δημιουργία  γύρω απ' αυτό μυθικής αίγλης. 

Στη δεύτερη έννοια θα εστιάσω σ΄ αυτό το κείμενο.

Απομυθοποίηση

αφαίρεση της αίγλης και αναίρεση των μύθων που περιβάλλουν ένα πρόσωπο ή γεγονός.

Τη γνωριμία μου με τη μυθοποίηση κάποιων προσώπων και καταστάσεων τη θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια. Ήταν τότε που όποιον πολίτη είχε υψηλή οικονομική κατάσταση, τον  παρουσίαζαν σαν υπόδειγμα ανθρώπου, στην κοινωνία (κι ας όφειλε την οικονομική του κατάσταση σε αδικίες περιουσιών, σε εμπόρια..., σε φυτείες..). Επίσης όποιον κατείχε κάποιο θώκο, στον ιερατικό τομέα, στο εκπαιδευτικό σύστημα, στα Σώματα Ασφαλείας, στις Ένοπλες Δυνάμεις,στις δημόσιες υπηρεσίες τον παρουσίαζαν σαν κάτι το ιδανικό,σαν να διοικούσε το σύμπαν (για παράδειγμα χωροφύλακας,αγροφύλακας,αξιωματικός,δάσκαλος,ιερέας, υπάλληλος στο δήμο, υπάλληλος στον ΟΤΕ ή στη ΔΕΗ),αυτόν που είχε ένα μαγαζί ή πολλά κτήματα.Εννοείται ότι ποτέ δεν έπαιζε ρόλο η συμπεριφορά ή η εσωτερική καλλιέργεια...απλά βασίλευε το φαίνεσθαι. Ακόμη, το Πάσχα και το καλοκαίρι όσοι επισκέπτες έφταναν στη γενέτειρα από την Αθήνα, είχαν το ύφος επίσης του πλανητάρχη, αλλά και η τοπική κοινωνία κάπως έτσι τους αντιμετώπιζε. Όταν δε, γίνονταν κάποιες γιορτές στην πρωτεύουσα του νομού ή στην μονάδα της Πολεμικής Αεροπορίας, οι εμπλεκόμενοι παρουσίαζαν το γεγονός  σαν επίσκεψη (τότε) στ' αστέρια.

Το παιδικό μου μυαλό κατέγραφε και προβληματιζόταν μ' εκείνες τις αφύσικες γι' αυτό, συμπεριφορές.

Οι προβληματισμοί μου ευτυχώς, δεν κράτησαν για πολύ καθόσον είχα την τύχη, από το μικρό κι απλό μας σπίτι ένεκα γνωριμιών του Ανδρέα (πρωτότοκου αδερφού μου) παρέλασαν κυριολεκτικά πάρα πολλοί άνθρωποι, γνωστοί και άγνωστοι,άτομα κάθε τομέα. Επίσης λόγω του Ανδρέα πάλι, αλλά και του συγγενικού περιβάλλοντος της μαμάς, από πολύ μικρή γνώριζα άτομα και καταστάσεις από τον πολιτικό βίο, τον ιατρικό, τον νομικό, τον ιερατικό, τον στρατιωτικό και φυσικά τον λογοτεχνικό.

Η τύχη αυτή ήταν ο οδηγός από τα νεανικά μου χρόνια που παραμένω αδιάφορη στη μυθοποίηση που ήταν αισθητή τριγύρω μου.Σ' αυτό με βοήθησε αργότερα και η ένταξή μου στον στρατό όπου ακολούθησα ως επαγγελματική πορεία. Συνεχίστηκε βέβαια με φορείς στους οποίους βρέθηκα πολύ κοντά λόγω της εθελοντικής μου ιδιότητας, τον συγγραφικό - λογοτεχνικό κύκλο με τον οποίο από το 2014 ασχολούμαι περισσότερο.

Όσα περισσότερα πρόσωπα και καταστάσεις γνωρίζει κάποιος κι όσο νωρίτερα στη ζωή του, τόσο εύκολα και γρήγορα απομυθοποιεί ή δεν μυθοποιεί. 

Όταν κανείς φτάσει να συνειδητοποιήσει ότι όλοι βρισκόμαστε στη γη για ένα διάστημα και μόνο, κάτι που δε διαφοροποιεί η οικονομική κατάσταση ή οι τίτλοι, όταν νιώσει πως ο καθένας καταξιώνεται από τη συμπεριφορά και τις πράξεις του σε όλους τους τομείς, τότε να πάψει να μυθοποιεί...κάτι που βοηθάει στην αρμονία του κοινωνικού συνόλου. Βασιζόμενοι στα φαινόμενα, φτάνουμε να μυθοποιούμε ανήθικα άτομα που μόνο κακό δημιουργούν, ανθρώπους που είναι τυλιγμένοι στον μανδύα του ψέματος και της υποκρισίας, αυτούς που κατέχουν θώκους όχι με την αξία τους αλλά με κάθε πλάγιο ή ποταπό μέσο, αδικώντας έτσι αυτούς που αξίζουν.  Ακολουθούν οι απόψεις μου για τομείς που έχω εμπειρία.

Ιερατικός τομέας

Οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας είναι άνθρωποι κι ως εκ τούτου φέρουν αδυναμίες, κάνουν λάθη, χαρακτηρίζονται από πάθη. Δυστυχώς όμως αρκετοί θρησκόληπτοι έχουν τοποθετήσει στην ίδια θέση τον Θεό με τον ιερέα ή τον δεσπότη κλπ.Προσωπικά πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος εμπνέει σεβασμό με τον χαρακτήρα και τις πράξεις του. Το ίδιο συμβαίνει και στον ιερατικό τομέα. 

Γνώρισα εκπροσώπους ....που η φρασεολογία τους παρέπεμπε σε κάποια κακόφημη γειτονιά, άλλους που τάραξαν το σύμπαν με τις γνωριμίες τους για να έχουν μια ζωή θέση σε μεγάλο ναό, κάποιους που κυνηγούσαν με κάθε τρόπο τους ηθικούς συναδέλφους τους προκειμένου να τους εκδιώξουν για να πάρουν τη θέση τους, εκείνους που δεν μπορούσαν να αποφοιτήσουν και να αποκτήσουν το πτυχίο της θεολογίας με την αξία τους..αλλά το επεδίωκαν με πλάγια μέσα, τους τραγικούς που ασκούσαν (κι ασκούν σε πολλά μέρη) ηθικό εκβιασμό σε προσωπικό της εκκλησίας που δεν είχε την εμφάνιση του δήθεν, που δεν γινόταν ένα με τους οσφυοκάμπτες απέναντί τους, αυτούς που δεν διάβασαν στους φτωχούς ανθρώπους τρισάγιο για ευνόητους λόγους.. 

Εδώ θα αναφερθώ στο προσωπικό των ναών που αντί να είναι πιστό στα καθήκοντά του, έχει ορθάνοιχα τα μάτια να δει με πόσα χρήματα θα ανάψει το κερί ο κάθε πολίτης.Λες και αυτοί που δεν έχουν χρήματα, δεν έχουν δικαίωμα προσευχής. Αυτούς λοιπόν τους κουστουμαρισμένους συνήθως ανθρώπους, που με τη συμπεριφορά τους διώχνουν τους πιστούς με τη στοιχειώδη νοημοσύνη από την εκκλησία, πολλοί τους θεωρούν μεγάλους και τρανούς.

Τα παραπάνω εννοείται ότι συντελούν στην πλήρη απομυθοποίηση για εμένα.

Σέβομαι και αγαπώ τους ιερωμένους που η ζωή τους αποτελεί μια αναμμένη δάδα προσφοράς, δουλειάς και αγώνα για τον δρόμο που ο Χριστός μας δίδαξε. Είναι οι αληθινές προσωπικότητες που αγκαλιάζουν τα παιδιά και δείχνουν στους μεγάλους την αληθινή πορεία.

Στον στρατό ή στις Ένοπλες Δυνάμεις.

 

Σε περασμένα χρόνια με μεγάλη συχνότητα και σήμερα με μικρότερη δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν χτίσει έναν τεράστιο μύθο πίσω από το πρόσωπο που βρίσκεται μέσα στη στολή ή κάτω από τα αστέρια, τα παράσημα κτλπ. Ο αρχηγός, ο στρατηγός, ο διοικητής και ότι παρεμφερές χρησιμοποιούνταν με τέτοιο ύφος που ξεχνούσε κανείς ότι πρόκειται για άνθρωπο με όνομα και όλα τα χαρακτηριστικά (αδυναμίες, πάθη, λάθη) όπως προανέφερα στην παράγραφο για τον ιερατικό τομέα. Βιώνοντας τη στρατιωτική πορεία, με πλήρη γνώση και εμπεριστατωμένη γνώμη...είμαι σίγουρη πως όλη η μυθοποίηση δεν βοήθησε κανέναν και σε τίποτα.Το μόνο στοιχείο που καλλιεργήθηκε ήταν η αλαζονεία σε αρκετούς και στους οικείους τους, οι οποίοι όταν ερχόταν η ώρα να φύγουν από την ενεργό υπηρεσία, χαρακτηρίζονταν από κατάθλιψη αφού πια τα μεγαλεία εξέλλιπαν..Ποιος είπε ότι το κάθε στέλεχος που ανερχόταν υπηρεσιακά, ήταν ανώτερος άνθρωπος;Πόσες φορές οι άξιοι, οι γνώστες, οι ηθικοί, οι εργατικοί, οι έξυπνοι δεν βρέθηκαν απέξω από την κλίμακα της ανέλιξης...και όσοι δεν διέθεταν όλα αυτά που έπρεπε, λάμβαναν θέσεις και μάλιστα νευραλγικές. Γνωρίζουμε όλοι πλέον τον ρόλο της πολιτικής ηγεσίας στις κρίσεις των Ενόπλων Δυνάμεων, γνωρίζουμε όλοι τον ρόλο και τη δύναμη της λέξεων "μέσον"...Aκόμη...ποιος είπε ότι ο κάθε άνθρωπος που επέλεξε αυτό το επάγγελμα το άσκησε με αξιοκρατία και αξιοπρέπεια;Ποιος είπε ότι δεν υπέφερε το κατώτερο προσωπικό απο την αδικία, από την ανηθικότητα, από το ξέσπασμα των εγωπαθητικών μορφών;

Με άπειρα περιστατικά από την πορεία μου, ειλικρινά καμιά μυθοποίηση δεν αρμόζει. Και πάλι σεβασμός σε όσους προστάτευσαν τους υφισταμένους τους και πάνω απ' όλα την πατρίδα, τα ιερά και τα όσια.

Πολιτικοί

 

Έχοντας στενή συγγένεια με ένα πρόσωπο της πολιτικής από τα ελάχιστα έντιμα, γνωρίζοντας λόγω οικογενειακών φιλικών σχέσεων αρκετά ακόμη πρόσωπα (στο επίπεδο του νομάρχη, βουλευτή και άνω), επιβεβαιώνω ότι και οι πολιτικοί είναι άνθρωποι με όλα τα χαρακτηριστικά. Έχουν τις προσωπικές τους στιγμές, τα οικογενειακά τους βιώματα, τις αδυναμίες τους..

Αυτοί που έχουν την ψευδαίσθηση στον στρατιωτικό και στον πολιτικό τομέα, ότι ανήκουν κάπου πέρα από την ανθρώπινη φύση...συνήθως είναι οι παρατρεχάμενοι, οι αυλοκόλακες, οι οσφυοκάμπτες. Συνήθως είναι ανεπαρκή άτομα και κάποιες άλλες φορές διαθέτουν περγαμηνές τις οποίες υποβιβάζουν...Αυτοί που με το γελοίο τρόπο της κολακείας, της μεθόδου του γυμνοσάλιαγκα, της οσφυοκαμψίας εξασφαλίζουν κάποιες θέσεις δίπλα στους "μεγάλους" , προσπαθώντας έτσι να καλύψουν τα εσωτερικά τους κενά, καθόσον από εκεί ξεκινάνε όλα.

Οι πολιτικοί λοιπόν, στην πραγματικότητα λαμβάνουν την εντολή από τον λαό να υπηρετήσουν την πατρίδα και τους πολίτες, να διαφυλάξουν τα σύνορά της, να ενδιαφερθούν για το κοινό καλό. Δεν θα κρίνω αν το πετυχαίνουν, δεν θα κρίνω κανέναν γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός του κειμένου μου. Αυτό που με βεβαιότητα εκφράζω είναι πως δεν βρίσκω κανέναν λόγο να μυθοποιώ τα πολιτικά πρόσωπα ή τις καταστάσεις τις οποίες βιώνουν.Ο καθένας από το δικό του μετερίζει γεύεται μια ποικιλία γεγονότων και καταστάσεων.

Θαυμάζω και σέβομαι όλους αυτούς που ανταποκρίνονται έντιμα στον σκοπό τους.

Σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, στον ιατρικό, στον εκπαιδευτικό, στον νομικό, στον επιχειρηματικό ισχύουν τα ίδια. Όλοι είναι άνθρωποι που ο καθένας ακολούθησε κάποια πορεία στη ζωή του. Αν η πορεία του διανθίζεται από όμορφη συμπεριφορά, αγαθές πράξεις, ευγενείς στόχους, πνευματικές αξίες, ανθρωπισμό, αν υπηρετεί, στηρίζει και υποστηρίζει ο καθένας τον τομέα του με τον αγώνα του κι όχι με πλάγια μέσα..τότε είναι άξιος θαυμασμού, σεβασμού, επαίνων. Πολλοί λένε, μα για τα αυτονόητα επαινούμε;H απάντηση είναι, ναι, γιατί φτάσαμε να προσπαθούν οι ανέντιμοι, οι ανεπαρκείς να προσπαθούν να έρθουν πάνω από όλους που αξίζουν. Δεν μπορώ να υπεισέλθω σε γεγονότα που έχω βιώσει, για ευνόητους λόγους.

Δοξολογώ τον Θεό πραγματικά όταν ακούω να οδηγείται κάποιος νέος αξιοκρατικά εκεί που επιθυμεί.

 

Συγγραφικός - λογοτεχνικός τομέας

 

Με πάρα πολλές γνωριμίες στον χώρο παιδιόθεν, με αμέτρητες σχετικές εκδηλώσεις έχω στοιχειοθετήσει την άποψή μου, η οποία έχει επιβεβαιωθεί από πρόσωπα - κλειδιά.. Κάποτε οι συγγραφείς και οι ποιητές έγραφαν γιατί δίχως να γράψουν, δεν μπορούσαν..ήταν το πάθος τους. Έτσι έχουν βρεθεί πολλά χειρόγραφα, ανέκδοτα έργα καλ.Βοηθούσαν στη διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας, ιδεών, μηνυμάτων, στοιχείων, ιστοριών. Δεν υπήρχε διαδίκτυο, οι καταστάσεις ήταν διαφορετικές.Υπήρχαν τα λογοτεχνικά πηγαδάκια, οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες, ανθρώπινα όλα. Στους παλιούς εκδότες ξεχώριζε η επιθυμία για ποιότητα, όπως και στους συγγραφείς.Ήταν αδιανόητο όποιος θέλει να προσθέσει έναν τίτλο στη ζωή του, να γίνεται συγγραφέας......

Σήμερα, την τελευταία δεκαετία  ο τομέας έχει υποστεί αρκετές διαφοροποιήσεις και πιστεύω ότι μεγάλο ρόλο έχει παίξει το διαδίκτυο. Το να γράφει κάποιος είναι ανέξοδο, άρα εύκολος τρόπος για να "δείξει" ότι κάποιος είναι...Υπάρχουν κυρίες και κύριοι οι οποίοι το εκφράζουν άνετα ότι θέλω να κυκλοφορώ ως συγγραφέας γιατί μου προσδίδει αξία..Πόσο λάθος. Αξία δίνουμε εμείς στον εαυτό μας με όλα όσα αναφέρουν πνευματικές προσωπικότητες ανά τους αιώνες, φιλόσοφοι, όπως αναφέρω κατά καιρούς αλλά και σε αυτό το κείμενο. Υπάρχει η αυτοέκδοση που ο καθένας μπορεί να τιτλοφορηθεί ως συγγραφέας, υπάρχουν οι πάρα πολλοί εκδοτικοί οίκοι που όλοι ζητούν συγγραφείς, ο καθένας με τα δικά του δεδομένα. Υπάρχουν η πληθώρα των λογοτεχνικών διαγωνισμών που δυστυχώς ξεπερνώντας το μέτρο, δεν βοηθάνε την Ελληνική Γλώσσα, αλλά προσπαθούν να καλύψουν τα χαμένα όνειρά μας..Πραγματοποιείται λοιπόν η μυθοποίηση από τα likes, πολλές φορές ανθρώπων που είναι άσχετοι με το αντικείμενο ή λόγω υποχρέωσης και διάφορα ακόμη. 

 

 

Είναι δυνατόν να μυθοποιήσω το άτομο που μπροστά σε κοινό, ευχαριστεί τον κ... ή την κ.. γιατί το προέτρεψαν να λάβει μέρος στον διαγωνισμό ώστε να πάρει διάκριση;Δυστυχώς χάνουν την αξία οι σπουδές και τα πτυχία μπροστά σ' αυτή τη φτωχή  κατάσταση.

Είναι δυνατόν να αποδεκτώ χαρακτηρισμούς τιμής για έτερο άτομο γυναικείου φύλου που δείχνει κάτω από το τραπέζι των ομιλητών,τα προσόντα του..., δείχνει πόσο αγαπάει τον χώρο της τέχνης του λόγου, με λικνισμένους εναγκαλισμούς σε κυρίους με θέσεις;

Eίναι δυνατόν να πιστέψω στο σπουδαίο πηγαίο ταλέντο κάποιων οι οποίοι δεν μπορούν να σταθούν σε καμιά συζήτηση, δεν γνωρίζουν τα βασικά της Γλώσσας μας, είναι συνεχώς στην αυλή προεδρείων απ΄τα οποία  τιμούνται;

Μέσα στο χάος λοιπόν των διαγωνισμών φορέων εσωτερικού και εξωτερικού, γνωρίζοντας  επ' ακριβώς συνθήκες και διαδικασίες, το μόνο που κρατώ είναι την πλήρη απομυθοποίηση κι ας μην αρέσει σε κάποιους.

Τέλος, νιώθω αληθινή ευλογία που έχω επιβεβαιώσει πως τίποτα και κανένας δεν πρέπει να μυθοποιείται. Αξίζουν όμως όλοι οι άνθρωποι οι οποίοι με αληθινά ψυχικά - ηθικά προσόντα και αγώνα προχωρούν, καταξιώνονται, προσθέτουν το λιθαράκι του πολιτισμού, της καλοσύνης, της προόδου στην κοινωνία και στο περιβάλλον, σεβασμό και θαυμασμό.

Όπως σεβασμό αξίζουν και οι φορείς, μόνο που αν εκπροσωπούνται από ανέντιμους...διακυβεύεται κι αυτό.

  

Προτιμώ να εκφράζομαι ειλικρινά, παρά να δημιουργώ συμπάθειες....

Προτιμώ να γνωρίζουν όλοι τις απόψεις μου παρά να συμφωνώ διά της σιωπής με τα δεδομένα που θέλουν τη μυθοποίηση...

Υ.Σ Οι φωτογραφίες ανήκουν στην οικογενειακή συλλογή και προέρχονται από ανοιξιάτικα και καλοκαιρινά δειλινά του τρέχοντος έτους.