Σάββατο 8 Απριλίου 2017

Στοχασμοί επί της Μεγάλης Εβδομάδος.



Μεγάλη  Εβδομάδα.

Σκέφτομαι  τα  λάθη  μου  και  αγωνίζομαι  ώστε  να  επανέλθω στις  ορθές  ατραπούς.
Χαλιναγωγώ τα πάθη μου.
Στη σκέψη της  μεγάλης προδοσίας,
χτυπάει η καρδιά μου σε γοργούς ρυθμούς, για όλους αυτούς που παρασύρονται απ' το χείμαρρο της ύλης και προδίδουν ατελείωτα, αρκεί να αυξάνεται ο υλικός τους πλούτος.
Συμπορεύομαι στο Θείο Δράμα και στο πληγωμένο βλέμμα του Ιησού,
βλέπω τους πονεμένους όλης της γης. 
 
Στο πονεμένο πρόσωπό Του βλέπω τους Φαρισαίους των εποχών της ίδιας της εκκλησίας , οι οποίοι δυστυχώς και πάλι δυστυχώς Τον προδίδουν καθημερινά με αδικίες και πλήρη παράδοση στη ματαιοδοξία ..

Στην λαβωμένη πορεία προς το Γολγοθά νιώθω τους αμέτρητους εξαθλιωμένους ανθρώπους , τα θύματα των πολέμων και της δυστυχίας.

Με διαπερνά μια βαθιά ανατριχίλα όταν αντιλαμβάνομαι ότι στον αιώνα μας, εκατομμύρια παιδάκια ξεψυχάν αποστεωμένα στην Αφρικανική ήπειρο. 
Επίσης πολλοί Χριστιανοί διώκονται και βασανίζονται..
Βέβαια γι' αυτά τα γεγονότα ...δεν γίνεται λόγος.
Στο νεκρό σώμα του, που προσκυνώ στον ανθοστολισμένο Επιτάφιο,
περνάνε μπροστά μου οι στρατιές των νέων παιδιών, που αργοπεθαίνουν θυσιασμένα στη μάστιγα των ναρκωτικών.
Σκέφτομαι τα εκατομμύρια γυναικών που αποτελούν είδος κέρδους...με κάθε απάνθρωπο τρόπο..
 
Στο γλυκοχάραμα όλων αυτών των Μεγάλων Ημερών, αντικρίζω ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες, την ξαστεριά της Φώτισης, όταν  η νύχτα μαζεύει το μαύρο της πέπλο.
Τα χαράματα από τα τιτιβίσματα των κοτσυφιών, συνθέτω μελωδίες αγάπης, ομόνοιας, ειρήνης.
Ακούγοντας τα μελωδικά τροπάρια και τα εγκώμια των ημερών, πλέκω ύμνους για να τους στείλω ψηλά στον ουρανό. Υφαίνω πολύχρωμους μανδύες για να προστατέψω τους νέους ανθρώπους, ώστε να μην παρασυρθούν ποτέ, από κανενός είδους κακώς πρότυπο. 
Στο αναστάσιμο φως, οι λάμψεις της ψυχής μου ζωγραφίζουν ένα νέο κόσμο, αυτόν που ήθελε Εκείνος.Αυτόν που τα πουλιά στα δάση θα ψέλνουν "αγαπάτε αλλήλους" .Τον κόσμο που θα είμαστε όλοι αγαπημένοι, που θα κυριαρχεί ο αλληλοσεβασμός και η ειρήνη. Εκεί η ύλη θα έχει τη θέση που αξίζει κι όχι τη σημερινή που της δώσαμε. Έναν κόσμο που η ανομία δεν θα υπάρχει ούτε σαν σκέψη.Έναν κόσμο που ο άνθρωπος μόνο καλό θα κάνει, αφού θα έχει συνειδητοποιήσει  την ομορφιά της ζωής.

Η καταστροφή του πλανήτη σαν περιβάλλον, οι κακουχίες των ανθρώπων που δεν έχουν τέλος, είναι αναμφισβήτητα "ανθρώπων έργα". Εκείνος έφερε το αναστάσιμο μήνυμα για να κυριαρχήσει παντού η καλοσύνη. Με το αίμα του έγραψε το νόημα της αγάπης.
ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ.

ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΗΛΩΝΟΥΝ ΑΘΕΟΙ ΚΑΘΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΑΛΛΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ.
ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ στην ψυχή μας, στην Ελλάδα, στον κόσμο που μαστιγώνεται.
ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΜΕΛΛΟΝ με χαρμόσυνες ειδήσεις.

Τα αναγραφόμενα αποτελούν προσωπικούς μου στοχασμούς και σε καμιά περίπτωση, δεν έχουν το ρόλο ή το σκοπό της κατήχησης. Ο καθένας γνωρίζει πως πορεύεται στη ζωή του.

ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΠΙΣΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ, ΚΑΘΟΣΟΝ ΟΣΟΙ ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΦΕΡΟΥΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΒΑΡΟΣ.

Παρασκευή 7 Απριλίου 2017

Το Σάββατο του Λαζάρου-Ελληνική παράδοση-Ιστορία του Αγίου Λαζάρου.

 Φτάνει το Σάββατο του Λαζάρου και η κυρά -Σαρακοστή θα μείνει δίχως ποδαράκια. Μαζί με τις ευχές μου σε όσους και όσες εορτάζουν, θα προσπαθήσω να ταξιδέψουμε με οδηγό την ελληνική  παράδοση γι' αυτή την ιερή μέρα.
 Επίσης θα παρουσιάσω περιληπτικά την ιστορία του Αγίου Λαζάρου και του ομώνυμου Ναού που βρίσκεται στη Λάρνακα της Κύπρου.
Το πρώτο Σάββατο πριν την Μεγάλη Εβδομάδα είναι το Σάββατο του Λαζάρου. Το συγκεκριμένο Σάββατο ο Χριστιανισμός αναφέρεται στο φίλο του Χριστού, τον Λάζαρο και γιορτάζει την Ανάστασή του. Είναι μια μέρα που συμβολίζει τη ζωή και το θάνατο. Συνδέεται με πολλές δεισιδαιμονίες αλλά και εθιμικές εκδηλώσεις.  Σε πολλά μέρη οι αγρότες δεν φέρνουν τη σοδειά του γιατί υποτίθεται ότι βάζουν το θάνατο στο σπίτι.
Την παραμονή -σαν αύριο- οι "Λαζαρίνες" τα κοριτσάκια με τις κατά τόπους φορεσιές, πήγαιναν στους αγρούς, μάζευαν λουλούδια και στόλιζαν τα καλάθια τους. Κρατώντας τα καλάθια γύριζαν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούσαν τα κάλαντα του Λαζάρου.
Οι νοικοκυρές τους έβαζαν στα καλαθάκια , ότι είχαν, γλυκά, φρούτα, αυγά, χρήματα και διάφορα άλλα καλούδια.

Τα κάλαντα του Λαζάρου διαφέρουν από περιοχή σε περιοχή. Αναφέρω κάποια.
"Πες μας Λάζαρε τι είδες εις τον Άδη που επήγες.
Είδα φόβους, είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους.
Δώστε μου λίγο νεράκι να ξεπλύνω το φαρμάκι,
της καρδούλας μου το λέω και μοιρολογώ και κλαίω. Του χρόνου πάλι να' ρθουμε, με υγεία να σας βρούμε, και ο νοικοκύρης του σπιτιούχρόνια πολλά να ζήσει, να ζήσει χρόνια εκατό και να τα ξεπεράσει". 
 Σε άλλες περιοχές γιόρταζαν το γεγονός της νίκης απέναντι στο θάνατο καθώς και την αναγέννηση της φύσης, φτιάχνοντας ένα ομοίωμα του Λαζάρου το οποίο έπαιρναν τα παιδιά και τριγυρνούσαν στις γειτονιές τραγουδώντας τα κάλαντα. Λέγεται ότι σε κάποιες περιοχές ταυτόχρονα χτυπούσαν μεγάλα κουδούνια, όπως στην Ήπειρο. Στην Κρήτη πήγαιναν για τα κάλαντα του Λαζάρου κρατώντας ένα ξύλινο σταυρό με λεμονανθούς και αγριόχορτα με κόκκινα λουλούδια. Στην Κω για ομοίωμα του Λαζάρου, τύλιγαν ένα παιδί με ένα σεντόνι που το στόλιζαν με κίτρινα λουλούδια.
  Στις περισσότερες επαρχιακές πόλεις καθώς και στα χωριά, οι γυναίκες για την ψυχή του Λάζαρου, ζύμωναν ανήμερα το Σάββατο κουλούρια, τα λεγόμενα "λαζαρούδια"  "λαζάρηδες" ή "λαζαράκια". Τα κουλουράκια αυτά είχαν σχήμα ανθρώπου, τυλιγμένου σε σεντόνι, όπως η αναπαράσταση του Λαζάρου και για μάτια συνήθως έβαζαν δυο γαρίφαλα. 
Λάρνακα, το αρχαίο Κίτιο. Μια από τις πιο ωραίες και αρχαίες εκκλησίες της Κύπρου στολίζει την πόλη αυτή του φιλοσόφου Ζήνωνα, τη Λάρνακα: είναι η εκκλησία του αγίου Λαζάρου, του φίλου του Χριστού, κτισμένη πάνω από τον τάφο του αγίου, ο οποίος διετέλεσε, κατά την παράδοση, πρώτος Επίσκοπος Κιτίου.
Ο άγιος Λάζαρος, (Ελεάζαρ στα εβραϊκά) ήταν Εβραίος και καταγόταν από τη Βηθανία, μια κώμη τρία περίπου χιλιόμετρα στ’ ανατολικά της Ιερουσαλήμ. Είναι γνωστός ως «τετραήμερος και φίλος του Χριστού»: «τετραήμερος» από το γεγονός της ανάστασης του, από το Χριστό τέσσερις μέρες μετά το θάνατο και την ταφή του.


Ο Λάζαρος αναγκάστηκε να ζητήσει καταφύγιο στο Κίτιο της Κύπρου, προκειμένου να γλυτώσει από το μίσος  των αρχιερέων και φαρισαίων που ζητούσαν να τον σκοτώσουν.

Κατά την παράδοση της Εκκλησίας ο Λάζαρος ήταν τριάντα ετών το 33 μ.Χ. όταν ο Χριστός τον ανέστησε εκ νεκρών . Έζησε δε άλλα τριάντα χρόνια στο Κίτιο και πέθανε γύρω στο 63 μ.Χ. σε ηλικία εξήντα ετών. Εδώ λοιπόν τον βρήκαν οι Απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας, όταν ήλθαν στην Κύπρο το 45 μ.Χ. και τον χειροτόνησαν πρώτο Επίσκοπο Κιτίου. Ποίμανε το ποίμνιό του για δεκαοχτώ χρόνια (45-63 μ.Χ.), οπότε πέθανε για δεύτερη φορά και ενταφιάστηκε στο Κίτιο, εκεί όπου σήμερα υψώνεται ο βυζαντινός ναός του.

Ο ναός του αγίου στη Λάρνακα ήταν από πολύ παλιά γνωστός στο χριστιανικό κόσμο και αποτελούσε, μέχρι και τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, απαραίτητο συμπλήρωμα στο προσκύνημα των Αγίων Τόπων. Η σημασία του σαν ιερό προσκύνημα επαυξήθηκε μετά την ανεύρεση, στις 23 Νοεμβρίου 1972 (κατά τη διάρκεια εργασιών ανακαίνισης του ναού), μέρους των λειψάνων του αγίου βαθιά κάτω από την αγία Τράπεζα, μέσα σε μαρμάρινη λάρνακα.
Όπως είναι γνωστό το λείψανο του αγίου είχε βρεθεί το 890 μ.Χ. στον τάφο του, μέσα στο μικρό ναό, που υπήρχε την εποχή εκείνη και σε μαρμάρινη λάρνακα στην οποία ήταν χαραγμένα (όχι όμως στα ελληνικά) τα εξής: «Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού». Ο τότε αυτοκράτορας του Βυζαντίου Λέων ΣΤ΄ ο Σοφός, σύμφωνα με τη συνήθεια που επικρατούσε, μετέφερε το ιερό λείψανο στην Κωνσταντινούπολη και σ’ αντάλλαγμα έστειλε χρήματα και τεχνίτες για να κτίσουν το ναό που βλέπουμε σήμερα. Είναι όμως αδιανόητο να δεχτούμε ότι οι τότε Κιτιείς είχαν δώσει ολόκληρο το λείψανο χωρίς να κρατήσουν ένα μικρό μέρος για την πόλη τους . Γι΄ αυτό το γεγονός ότι σήμερα βρέθηκε στον τάφο μέρος μόνο λειψάνου και όχι ολόκληρο λείψανο, αποτελεί μια ισχυρή ένδειξη για την αυθεντικότητά του.
P7040030c
Τη μεταφορά αυτή του ιερού σκήνους από το Κίτιο στην Κωνσταντινούπολη αποθανάτισε ο τότε Επίσκοπος Καισαρείας Αρέθας σε δύο πανηγυρικές ομιλίες, που έγραψε γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό. Στην πρώτη εκθειάζει το γεγονός της αφίξεως του λειψάνου στην Κωνσταντινούπολη από την Κύπρο, ενώ στη δεύτερη περιγράφει λεπτομερώς την πομπή που σχηματίστηκε από τον αυτοκράτορα για τη μεταφορά του λειψάνου από την Χρυσούπολη στο ναό της Αγίας Σοφίας. Ο Λέων ΣΤ΄, εκτός από το ναό που έκτισε στο Κίτιο επ’ ονόματι του αγίου Λαζάρου, έκτισε και δεύτερο στην Κωνσταντινούπολη προς τιμή του αγίου. Κατά παράδοση ο εκάστοτε αυτοκράτορας παρευρίσκετο στη λειτουργία κατά το Σάββατο του Λαζάρου σ ΄αυτή την εκκλησία. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους το 1204, οι Σταυροφόροι, εκτός από τους άλλους θησαυρούς που μετέφεραν στη Δύση, μετέφεραν και το λείψανο του αγίου στη Μασσαλία, απ’ όπου όμως αργότερα χάθηκε. Η περίφημη αυτή αρχαία εκκλησία του αγίου Λαζάρου, κτισμένη όπως αναφέρθηκε, πάνω στον τάφο του, είναι ότι πολυτιμότερο έχει να επιδείξει η Λάρνακα. Ποιος να μπει μέσα και να μη νιώσει απέραντη κατάνυξη! Ένα πρωτοχριστιανικό μεγαλείο τη χαρακτηρίζει, ένα «δωρικό» μεγαλείο, που σε εντυπωσιάζει και σε συναρπάζει. Επειδή έχω επισκεφτεί αυτό το σπουδαίο θρησκευτικό και ιστορικό μνημείο, δεν ξέρω από που να αρχίσω την περιγραφή. Είναι ένα αληθινό αριστούργημα που δεν υπάρχει περίπτωση να μη νιώσει κατάνυξη  όποιος βρεθεί εκεί. .
DSC_4256


Πέμπτη 6 Απριλίου 2017

Σκέψεις για διάφορα θέματα.

Σήμερα επέλεξα φωτογραφίες από άλμπουμ της αγαπημένης μου Όλγας Μπακοπούλου.Στη σελίδα της, bacopoulou.com μπορείτε να ταξιδέψετε μέσω σεναρίων, διηγημάτων , βιβλίου καθώς και φωτογραφιών.
Όπως έχει αναφερθεί σε προγενέστερες αναρτήσεις μου, προτιμώ να εκφράζω τις σκέψεις μου καθώς και τις απόψεις μου για διάφορα θέματα από αυτή τη σελίδα. Όποιος επιθυμεί να εκφράσει τη δική του άποψη, έχει τη δυνατότητα μέσω της  υποβολής σχολίων ή ακόμη μέσω της ανάρτησης που θα ακολουθήσει facebook.
Ξεκινώντας από την παγκόσμια κοινωνία, δεν μπορώ να μην εστιάσω την ανησυχία μου για την πολύ μεγάλη αύξηση της επικινδυνότητας σε τρομοκρατικά χτυπήματα στην Ευρώπη. Όλος ο κόσμος θα  μπορούσε να ζει όμορφα, να πιστεύει αυτό που θέλει χωρίς βία. Είναι τόσο απάνθρωπη αυτή η λέξη, που έχει θρονιαστεί σχεδόν σε όλη τη γη. Οι επιπτώσεις τραγικές. Θύματα νεκροί και ζωντανοί, ξεριζωμός, μίσος, εκδίκηση....όλα όσα μπορούν να ταράζουν τις ψυχές και τις ζωές μας. Ο φανατισμός που οδηγεί στη βία, είναι μια λέξη ακόμη που καταλύει τη δημοκρατία.
Τα αυξανόμενα κρούσματα ληστειών και κλοπών, κάκιστο φαινόμενο. Γιατί όλο και περισσότεροι άνθρωποι οδηγούνται εκεί; Βασική έλλειψη παιδείας και λιγότερο έλλειψη αγαθών. Τολμώ να πω, ότι πολλές φορές η πρόκληση από κάποιους  έχοντες , λαβώνει τις ψυχές. Τολμώ να πω ότι τα θύματα είναι πάρα πολλά. Οι μεν χάνουν τα αγαθά τους , οι δε ουσιαστικά έχουν χάσει τη ζωή τους. Σε καμιά περίπτωση δεν υποστηρίζω αυτή την πράξη. Απλά νομίζω πως κανείς δεν ξεκινάει τη ζωή του με όνειρο να μπαινοβγαίνει στη φυλακή.
Επίσης τραγικότατη μορφή λαίλαπας είναι τα τροχαία δυστυχήματα. Η επιπόλαιη οδική συμπεριφορά έχει ....δεδομένα αποτελέσματα. Ας παραδειγματιστούμε από όλα όσα συμβαίνουν. Ας σκεφτούμε ότι η ζωή ακόμη και με τις μπόρες της, είναι όμορφη. Παρατηρώ σχεδόν καθημερινά τους οδηγούς ΙΧ και δικύκλων να παραβιάζουν το φανάρι που τους απαιτεί να σταματήσουν. Απίστευτη η νευρική εικόνα που παρουσιάζουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Αυτή η ετοιμότητα για παρανομία και  καυγά, εάν ήταν ετοιμότητα για φιλάνθρωπες πράξεις, για εκδηλώσεις αγάπης, ειλικρινά ο ανθρώπινος πόνος θα μειωνόταν στο ελάχιστο.
Η βασιλεία της αλαζονείας στις μέρες μας, είναι ένα χαρακτηριστικό σε πάρα πολλούς , που οδηγεί την κοινωνία προς τα πίσω...που αποτελεί τροχοπέδη για κάθε ομαδική κίνηση, για το κοινό καλό.  Άνθρωποι που επιδιώκουν την ενασχόλησή τους με τα κοινά και αποδεικνύουν με τις πράξεις τους το αντίθετο. Αντί να ενώσουν την κοινωνία και να κοινωνούν την πρόοδο που έρχεται με την ομόνοια, βοηθούν να την διασπάσουν με κίνητρο την ψηφοθηρία, με στόχο την προσωπική προβολή.
Τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότερα άρθρα δημοσιεύονται σύμφωνα με τα οποία αμφισβητείται η Ελληνική Επανάσταση, η θέση του Λαβάρου της Αγίας Λαύρας, η ύπαρξη των Κρυφών Σχολείων, η δύναμη της πίστης, το γεγονός της Μικρασιατικής Καταστροφής, η Γενοκτονία των Ποντίων και άλλα ιστορικά και εθνικά μας στοιχεία. Πολλοί υποστηρικτές αυτού του ρεύματος, αναρωτήθηκαν ποτέ...γιατί προσπαθούν σήμερα μετά μανίας κάποιοι για την διαγραφή όλων των παραπάνω; Άλλοι πάλι προσπαθούν να πείσουν τους πιστούς Χριστιανούς της Ορθοδοξίας, για τα λάθη αυτής..Αν εννοούν τις μη σωστές συμπεριφορές κάποιων εκπροσώπων θα συμφωνήσω. Απλά θυμίζω, ότι σε καμιά ομάδα, σε κανέναν φορέα δεν είναι όλοι καλοί ή όλοι κακοί. Εκτός αυτού όταν κάτι το πιστεύεις το ακολουθείς, όταν δεν το πιστεύεις αδιαφορείς. Γιατί λοιπόν αφού δεν πιστεύετε, δημιουργείται διάφορα θέματα στους υπόλοιπους;
Παρατηρώ σχεδόν σε όλους τους χώρους, ακόμη και σήμερα, αρκετοί να επιδιώκουν την άνοδό τους μέσω γνωριμιών (μέσον). Πόσο φτωχή αντίληψη. Πόσο ανάξια συμπεριφορά. Εδώ εντάσσεται και η προσπάθεια αρκετών γονιών, οι οποίοι αποκτούν το "άριστα" του ή των παιδιών τους, με τη δραστηριότητα του φορέα που ονομάζεται "Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων". Οι εκπαιδευτικοί που παρασύρονται και ικανοποιούν τα αιτήματα, υποβαθμίζουν τις γνώσεις τους αλλά και το ήθος τους. Γονείς μην καταστρέφεται την ψυχή των παιδιών. Η ζωή κρύβει απίστευτα παιχνίδια και πρέπει να είναι έτοιμα γι' αυτά...
Πολλοί από εμάς έχουμε μάθει να δίνουμε, κάποιοι δεν το έμαθαν ποτέ. Ο καθένας πορεύεται με τα δεδομένα του, με ότι πήρε απ' την οικογένειά του. Όσοι δεν γνωρίζετε τι σημαίνει προσφορά στον συνάνθρωπο μην προσπαθείτε να δώσετε μια εξήγηση του τύπου "γιατί βοηθάει το ζευγάρι που εργάζεται, κρατώντας του τα παιδιά; ; Άρα τα υιοθέτησαν" ή "γιατί πηγαίνουν φαγητό στη γιαγιά που είναι άρρωστη; Για να της πάρουν την περιουσία". Μάθετε πως εκτός απ' τον μικρόκοσμό σας, υπάρχει ένα μέρος της κοινωνίας που προσπαθεί να κάνει τα πιστεύω της, πράξεις. Η ενασχόληση με τα δικά σας είναι το καλύτερο. Επίσης στο θέμα των παιδιών, υπάρχουν άνθρωποι που από άποψη δεν ακολούθησαν τις τεχνητές μεθόδους απόκτησης παιδιών, καθώς και το δρόμο της υιοθεσίας. Εάν κοιτάξετε μέσα από την πόρτα σας, όπως έλεγε και η μάνα μου, δε θα σας μένει χρόνος να ασχολείστε με τους άλλους!΄!!!
 

Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017

Ελληνική πασχαλιάτικη ποιητική ανθολογία.

Άνοιξη!!!που εμπνέει τη φύση. Άπειρα χρώματα κοσμούν το πολύχρωμο χαλί της.Χιλιάδες πεταλούδες και μέλισσες τρέχουν για να γευτούν όσα περισσότερα άνθη μπορούν. Το Πάσχα που της ανήκει..η πορεία προς το Γολγοθά και η Ανάσταση!Το μοιρολόι της Παναγίας, τα εγκώμια, τα καρφιά του Σταυρού..Η προδοσία...ανεξάντλητη πηγή για τους λογοτέχνες και όλα τα καλλιτεχνικά είδη.
Το παρόν αποτελεί μια ποιητική διαδρομή στην ελληνική φύση και στο Πάσχα.Ίσως την πλουσιότερη σε συναισθήματα χριστιανική γιορτή..

Η Λαμπρή

Άσμα μικρό -Νίκος Καρούζος

Νάτην η λαμπρή με τα λουλούδια.
κόψετε παιδιά την πασχαλιά
κι όλα με χαρές και με τραγούδια
τρέξετε ν᾿ αλλάξωμε φιλιά.
Σήμαντρα γλυκά βαρούν ακόμα
και μοσχοβολούν οι εκκλησιές,
μόσχος τα φιλιά στο κάθε στόμα,
τα φιλιά της άνοιξης δροσιές.
Πάμε να στρωθούμε στο χορτάρι
και τ᾿ αρνί μας ψήνεται σιγά.
Και με της Ανάστασης τη χάρη
φέρτε να τσουγκρίσουμε τ᾿ αυγά.

 

 Η ημέρα της Λαμπρής 

Διονύσιος  Σολωμός


Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη
και από κει κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι,
που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:
Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.
 
Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,
όλοι, μικροί - μεγάλοι, ετοιμαστήτε
μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες
με το φως της χαράς συμαζωχτήτε
ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες

ομπροστά στους Αγίους και φιληθήτε!
Φιληθήτε γλυκά, χείλη με χείλη,
πέστε Χριστός ανέστη, εχθροί και φίλοι!
 
Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,
και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες
γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι-
σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες
λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι
από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες
κάθε πρόσωπο λάμπει απ' τ' αγιοκέρι,
όπου κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι.

Οι πόνοι της Παναγίας

Κωστής Βάρναλης

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ’ άδικο φωνάζεις.
Ξαίρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θε να σπαράζεις.
Συ θάχεις μάτια γαλανά, θάχεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,

από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό,
Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος ή προδότης.
Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω, την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό,
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι
κι ύστερ’ απ’ το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ,
που θα πηγαίνεις στο σκολειό με πλάκα και κοντύλι…
Κι αν κάποτε τα φρένα σου μ’ αλήθεια, φως της αστραπής,
χτυπήσει ο Κύρης τα’ ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις,
θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είν’αλήθεια πιο χρυσή, σαν την αλήθεια της σιωπής.
 
Μαγδαληνή
Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
 
«Ω Κύριε, εγώ ‘μαι που έσπασα σα μυρογιάλι
στα ιερά σου πόδια την καρδιά μου, και τα ολόξανθα
μακριά μαλλιά μου εγώ τ’ ανέμισα στις τρέμουλες,
σκυφτές των Αποστόλων κεφαλές, σα φλάμπουρο!
Εγώ ‘μαι που όντας όλοι οι εδικοί μακριάθε
κοιτώντας το σταυρό σε κλαίγαν σκορπισμένοι,
στεκόμουν στο πλευρό σου παραστάτης, κι όρθια
στα χέρια μου εδεχόμουν, στην ποδιά, στο πρόσωπο,
πηχτό, ζεστό, σαν όμπρο θερινό, το γαίμα σου!
Κ’ έκραζα: Ανοίξου γης, ποτίσου γης, σκιρτήστε
σα σπόροι αθάνατοι στο χώμα, ώ πεθαμένοι!
Χριστέ, κι αν όλοι σ’ αρνηθούν, δε θα πεθάνεις!
Γιατί στον κόρφο μου το αθάνατο νερό
κρατώ και σε κερνώ, και κατεβαίνεις πάλι
στη γης, και περπατάς μαζί μου στα χωράφια,
βολές σωπαίνοντας γλυκά, βολές ταΐζοντας
το Λόγο τον καλό στα πεινασμένα πλήθη».


ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
 
«Ακου τα σήμαντρα
των εξοχικών εκκλησιών.
Φτάνουν από πολύ μακριά
από πολύ βαθιά.
Απ’ τα χείλη των παιδιών
απ’ την άγνοια των χελιδονιών
απ’ τις άσπρες αυλές της Κυριακής
απ’ τ’ αγιοκλήματα και τους περιστεριώνες
των ταπεινών σπιτιών.

Ακου τα σήμαντρα
των εαρινών εκκλησιών.
Είναι οι εκκλησίες
που δε γνώρισαν τη σταύρωση
και την ανάσταση.

Γνώρισαν μόνο τις εικόνες
του Δωδεκαετούς
που ‘χε μια μάνα τρυφερή
που τον περίμενε τα βράδια στο κατώφλι
έναν πατέρα ειρηνικό που ευώδιαζε χωράφι
που ‘χε στα μάτια του το μήνυμα
της επερχόμενης Μαγδαληνής.

Χριστέ μου
τι θα ‘τανε η πορεία σου

δίχως τη σμύρνα και το νάρδο
στα σκονισμένα πόδια σου;».

 Στ’ Οσιου Λουκά το μοναστήρι

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ
 
«Στ’ Οσιου Λουκά το μοναστήρι, απ’ όσες
γυναίκες του Στειριού συμμαζευτήκαν
τον Επιτάφιο να στολίσουν, κι’ όσες,
μοιρολογήτρες, ως με του Μεγάλου
Σαββάτου το ξημέρωμα αγρυπνήσαν,
ποια να στοχάστη έτσι γλυκά θρηνούσαν! –
πώς, κάτου απ’ τους ανθούς, τ’ ολόαχνο σμάλτο
του πεθαμένου του Αδωνη ήταν σάρκα
που πόνεσε βαθιά;
 
Γιατί κι’ ο πόνος
στα ρόδα μέσα, κι’ ο επιτάφιος θρήνος,
κ’ οι αναπνοές της άνοιξης που μπαίναν
απ’ του ναού τη θύρα, αναφτερώναν
το νου τους στης Ανάστασης το θάμα,
και του Χριστού οι πληγές σαν ανεμώνες
τους φάνταζαν στα χέρια και στα πόδια,
τι πολλά τον σκεπάζανε λουλούδια,
που έτσι τρανά, έτσι βαθιά ευωδούσαν!
Αλλά το βράδυ το ίδιο του Σαββάτου,
την ώρα π’ απ’ την Αγια Πύλη το ένα
κερί επροσάναψε όλα τ’ άλλα ως κάτου,
κι’ απ’ τ’ Αγιο Βήμα σάμπως κύμα απλώθη
το φως ως με την ξώπορτα, όλοι κι’ όλες
ανατριχιάξαν π’ άκουσαν στη μέση
απ’ τα «Χριστός Ανέστη» μιαν αιφνίδια
φωνή να σκούξει: “Γιώργαινα, ο Βαγγέλης!”

Και να, ο λεβέντης του χωριού, ο Βαγγέλης,
των κοριτσιών το λάμπασμα, ο Βαγγέλης,
που τον λογιάζαν όλοι για χαμένο
στον πόλεμο – και στέκονταν ολόρτος
στης εκκλησιάς τη θύρα, με ποδάρι
ξύλινο, και δε διάβαινε τη θύρα
της εκκλησιάς, τι τον κυττάζαν όλοι
με τα κεριά στο χέρι, τον κυττάζαν
το χορευτή που τράνταζε τ’ αλώνι
του Στειριού, μια στην όψη, μια στο πόδι,
μα ως να το κάρφωσε ήταν στο κατώφλι
της θύρας, και δεν έμπαινε πιο μέσα!
Και τότε, – μάρτυράς μου νάναι ο στίχος,
ο απλός κι’ ο αληθινός ετούτος στίχος, –
απ’ το στασίδι πούμουνα στημένος
ξαντίκρυσα τη μάνα, απ’ το κεφάλι
πετώντας το μαντίλι, να χιμήξει
σκυφτή και ν’ αγκαλιάσει το ποδάρι,
το ξύλινο ποδάρι του στρατιώτη,
(έτσι όπως τόειδα ο στίχος μου το γράφει,
ο απλός κι’ αληθινός ετούτος στίχος),
και να σύρει απ’ τα βάθη της καρδιάς της
ένα σκούξιμο: «Μάτια μου, Βαγγέλη!».

Κωστής Παλαμάς

 «Γιορτές» (απόσπασμα)

από τη συλλογή «Ασάλευτη Ζωή»

 
Η νύχτα των Παθών, αγία Παρασκευή μεγάλη,
θυμάσαι; Οι κράχτες βροντεροί του δρόμου και χουγιάζουν
«Ώρα, ώρα για την εκκλησιά!» Τα σήμαντρα σωπαίναν,
μήπως ταράξουν του Ιησού τον ύπνο ολογυρμένου
στων επιτάφιων τα χρυσά τα σάβανα που οι βιόλες
χλωμές και τα τριαντάφυλλα τα κοκκινοπλουμίζαν.
Θυμάσαι; Η νύχτα των Παθών μα και τ’ Απρίλη η νύχτα
της χώρας όλα, νόμιζες, να βουβαθούν γυρεύαν
θρήσκα και κατανυχτικά, τη σιγαλιά να κάμουν
μια προσφορά ευλαβική προς του Κυρίου τα Πάθη.
Και μοναχά δε σώπαινε στο περιβόλι μέσα
με τη δικούλα του εκκλησιά, με τη λατρεία δική του,
πιστός και ιερουργός Θεού ψηλότερου απ’ όλους,
τ’ αηδόνι. Η νύχτα των Παθών, μα και τ’ Απρίλη η νύχτα.
Διάπλατες πέρα οι εκκλησιές ολόφωτες και φτάναν
απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα στα σπίτια μας οι θρήνοι
σεμνοί κι αντιθρηνούσανε στου χριστιανού τα χείλη:
«Ζωή εν τάφω… Έαρ γλυκύ… Γλυκύτατόν μου τέκνον..»
Μπρος στην πεζούλα του σπιτιού, της γειτονιάς μελίσσι
κι εμείς, αγόρια αγίνωτα κι αστάλωτες παιδούλες,
ο ύπνος δε μας έπαιρνε, προσμέναμε την ώρα
της εκκλησιάς…

25η Μαρτίου 2024.Όμιλος Φιλίππων Ανδραβίδας "Ο Σπάρτακος".

  Όπως γνωρίζουν οι φίλοι μου, αυτός εδώ ο ιστότοπος αποτελεί για πολλά θέματα, αρχείο. Έτσι συμβαίνει και με τις δραστηριότητες του Ομίλου ...