Βεράντα στο Ιόνιο με πινελιές Ιθάκης.

Η Ιθάκη, είναι το γνωστό νησί από την αρχαιότητα και τις σελίδες της Οδύσσειας!! Ένα κομμάτι παραδείσου που επιπλέει στο καταγάλανο Ιόνιο και προσελκύει σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, πλήθος τουριστών από όλο τον κόσμο. Με ύφος δελεαστικό λόγω της πάμπλουτης φυσικής ομορφιάς του, δύσκολα επιτρέπει σε κάποιον να το ξεπεράσει χωρίς τον πόθο της εξερεύνησής του. Μυθικό στοιχείο; Παραδεισένιο κάλλος; Μυστηριώδης ορίζοντας; Δεν έχει σημασία αφού ίπταται της κοινής αισθητικής. Ανάμεσα στα χωριά της Ιθάκης που σαν χελιδόνια λικνίζονται από τη λάμψη της ανατολής έως τα χρώματα του δειλινού, το Περαχώρι αποτελεί έναν γλυκό προορισμό που οι ρίζες του χάνονται στην Ενετοκρατία. Είναι χτισμένο στην πλαγιά ενός λόφου και κάτω από το δάσος. Η θέα που προσφέρει δεν έχει όρια, δεν μπορεί να αποτυπωθεί με λέξεις παρά μόνο με πίνακα σπουδαίου ζωγράφου, έχει και κάτι από μυστηριακή διάθεση αφού το αετίσιο μάτι του αγκαλιάζει το Πέλαγος με τα πολλά νησάκια και το Βαθύ με τον γραφικό κλειστό κόλπο. Ο επισκέπτης που θέλει να ξεκουραστεί από την ολοήμερη περιήγηση, να ξεφύγει λόγω διακοπών, να νιώσει πως απομακρύνεται από τις πολύπλοκες σκέψεις της καθημερινότητάς του, να χαθεί στο γαλανό της θάλασσας, στο πράσινο του δάσους, να μιλήσει με τ' αστέρια, να νιώσει πως αγγίζει το φεγγάρι, σίγουρα θα σταθεί στο παραδοσιακό καφενείο "Βεράντα στο Ιόνιο". Εκεί  οι διαχρονικές αξίες που αποπνέει ο χώρος, χαρίζουν μια μυστηριώδη διάθεση ώστε να κατευνάσουμε τη ματαιοδοξία μας. Ο διανοητικός πλούτος του νησιού από την εποχή της αρχαιότητας, με τον απόηχο των καιρών μας, στην ανθοστολισμένη αυλή βρίσκουν κοινά στοιχεία. Το καφενείο έχει την ιστορία του που αντέχει αλώβητη μέσα από 61 χρόνια. Διατηρεί την μνήμη του αναλλοίωτη από το 1955 που ξεκίνησε να λειτουργεί από τον πατέρα Βλησμά. Ήταν το καφενείο του χωριού όπου οι άνθρωποι, οι άνδρες βασικά τότε...πραγματοποιούσαν τις συναντήσεις τους. Με το πέρασμα των χρόνων, ο ιδρυτής άφησε το καφενείο...Οι κόρες του και εξαιρετικές μου φίλες Κατίνα και Σπυριδούλα, προχώρησαν την επιχείρηση. Η Κατίνα είχε την υπέροχη ιδέα, να το λειτουργήσει ως ταβέρνα. Έγινε πασίγνωστη για τις συνταγές της (υπάρχουν στο διαδίκτυο) και τα εξαιρετικά σουβλιστά της. Πολλοί τουρίστες από το εσωτερικό και το εξωτερικό περίμεναν την καλοκαιρινή άδεια τους για να ταξιδέψουν στο Περαχώρι και να φάνε τις νοστιμότατες δημιουργίες της Κατίνας. Όμως η ζωή είναι ένα τεράστιο και συνεχές ταξίδι, το οποίο όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχτούμε δεν το ορίζουμε ολοκληρωτικά. Η Κατίνα, αυτός ο καλοπροαίρετος άνθρωπος έμελλε να προσβληθεί από την επάρατο νόσο. Για πολλά χρόνια πάλευε αξιοπρεπώς. Ακόμη και κατά την περίοδο των σημαντικότερων θεραπειών της, με θάρρος και χαμόγελο, έψηνε και έδινε συνταγές και συμβουλές επιτυχίας αυτών. Πάντα βέβαια στο πλευρό της ήταν η Σπυριδούλα. Πριν δυο χρόνια περίπου η Κατίνα πέρασε ένα άλλο στάδιο, που πάλι πολέμησε με υπέρμετρη αξιοπρέπεια...και τώρα βρίσκεται στο μυαλό και στην καρδιά όλων όσων την αγαπήσαμε. Η Σπυριδούλα ανακαινίζοντας το μαγαζί το επανάφερε στον πρώτο του ρόλο και το λειτουργεί ως καφενείο. Φροντίζει και έχει εκπλήξεις πότε αλμυρές, πότε γλυκές, πότε απ' όλα. Με το χαμόγελο και την καλοσύνη που την διακρίνουν,  έχοντας την μορφή της Κατίνας πάντα δίπλα της, γεμίζει τις μέρες της από συναισθήματα και δράση. Εκτελεί με λεβεντιά  και χαμόγελο τα καθήκοντα μιας καθώς πρέπει ιδιοκτήτριας ενός παραδοσιακού καφενείου, που δεν επηρεάζεται από τις καταθλιπτικές και μεμψίμοιρες διαθέσεις της εποχής.
Με τη Σπυριδούλα μας συνδέει μια φιλία περίπου 30 χρόνων, ακλόνητη χωρίς προβλήματα, απλά γιατί βασίζεται στην ειλικρίνεια και την ευθύτητα. Ευχαριστώ Σπυριδούλα!!Ευχαριστώ και την Κατίνα γιατί ξέρω ότι μας προσέχει!!Οι φωτογραφίες προέρχονται από αρχεία της Σπυριδούλας.

Γάτες!!!τα έξυπνα και χαδιάρικα τετράποδα!

Για την Ειρήνη, τον Αλέξη, την Άρτεμη, τη Μαρία-Μαγδαληνή, την Ιωάννα, τη Χριστίνα και το Σαμ...και όλους όσους αγαπούν τα γατοκαμώματα!!
Κάποιοι λατρεύουν αυτό το χαδιάρικο ζωάκι, άλλοι πάλι το μισούν!!Δεν μου αρέσει να ζουν στο διαμέρισμα γιατί δεν είναι πλασμένα γι΄αυτόν τον τρόπο ζωής καθώς επίσης δεν είναι η καλύτερη κατάσταση αυτή που δημιουργείται από τις τρίχες. Σίγουρα όμως η παρουσία των γλυκών τετράποδων (και για τα σκυλάκια το πιστεύω) βοηθά, ιδιαιτέρως τους μοναχικούς ανθρώπους για πολλούς λόγους!Επειδή μεγάλωσα σε κωμόπολη με μονοκατοικία και αυλή, είχα την ευκαιρία να αναθρέψω!!!πολλές γάτες διαφορετικής ράτσας και ποικιλίας συμπεριφορών. Η πολυαγαπημένη μου ήταν η Επιστήμη, μια κατάμαυρη λεπτή με κοντό τρίχωμα η οποία όταν έφυγα με τη μαμά μου για νοσοκομείο της Αθήνας, προκειμένου να υποβληθεί σε κάποια χειρουργική επέμβαση, εξαφανίστηκε από το σπίτι μας και σαράντα ημέρες μετά που επιστρέψαμε με το τρένο, βρέθηκε μπροστά μας στο σταθμό του χωριού. Πολυαγαπημένος μου γάτος ήταν και ο Μακ, τον οποίο είχαμε έξι χρόνια στην Αθήνα..κάποια εποχή η συνύπαρξή του με έναν παπαγάλο και μια γυάλα με ψαράκια ήταν κωμικοτραγική..Ο Μακ άφησε πολλές γατοαναμνήσεις και αποτελεί σήμα της οικογένειάς μου..γιατί συνδέει μια υπέροχη εξαετία που έζησα με την αδερφή μου,τα ανήψια μου και λατρεμένους θείους!!

ΠΛΑΚΑ Η ΣΥΝΟΙΚΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ, Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ!

ΣΤΗΣ  ΠΛΑΚΑΣ  ΤΙΣ  ΑΝΗΦΟΡΙΕΣ

(η πρώτη στροφή από τραγούδι, σε στίχους και μουσική

του Τίμου Μωραϊτίνη)

 

Εχ’ η Αθήνα ωμορφιές, έχει και κάτι ζωγραφιές,

μα σαν της Πλάκας τα στενά δεν είδα τέτοια πουθενά.

Ρε το ξέρ’ η ανθρωπότης, πως κι ο Θεός είναι Πλακιώτης

κι’ όταν σιγοψιχαλίζει, ωχ! τα βασιλικά ποτίζει.

 

 

Η  Πλάκα  εκτός  από  μεγάλη  αγάπη  της  γράφουσας!!αποτελεί την πιο παλιά συνοικία της Αθήνας. Η ιστορία της ξεκινάει από τα αρχαία χρόνια, προχωράει

στη Βυζαντινή εποχή, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, ζει την όμορφη φάση της «Μπελ Επόκ» και

αντέχει ως την εποχή μας… Είναι χώρος μαγικός που παντρεύει το χτες με το σήμερα. Εναρμονίζει 

το ιστορικό, αρχαιολογικό, θρησκευτικό, ψυχαγωγικό ενδιαφέρον με έναν απλό αλλά ταυτόχρονα 

αρχοντικό τρόπο. Η περιοχή δεν πέρασε μόνο ρόδινες καταστάσεις αλλά γνώρισε βανδαλισμούς σε

κάποιες περιόδους, καθώς και τον κίνδυνο της καταστροφής της κατά τα τέλη του 20ου αιώνα από

κάποιους βέβηλους που προσπάθησαν να την θυσιάσουν στο βωμό της εμπορευματοποίησης.

Το όνομά της προκάλεσε ζωηρές συζητήσεις κατά το παρελθόν με αντεγκλήσεις μεταξύ ιστορικών

και ερευνητών. Ο γνωστός Αθηναιογράφος Δημ. Καμπούρογλου έλεγε ότι το όνομα οφείλεται σε 

μια μαρμαρόπλακα, που βρέθηκε κοντά στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου του βράχου. Ο ιστορικός 

Σισιλιανός αναφέρει πως το όνομα προήλθε από το αρβανίτικο «πλιάκα» δηλ γριά - παλιά,όπως 

την  έλεγαν  οι αλβανόφωνοι. Ο αρχιτέκτονας, πολεοδόμος  Κ. Μπίρης  υποστηρίζει πως  είναι  αρβανίτικη λέξη που είχε μείνει από τους Αρβανίτες μισθοφόρους  που  έμειναν μετά το Ορλωφικά.  Η Λίζα Μιχελή μας πληροφορεί ότι το τοπωνύμιο «Πλάκα» αναφέρεται για πρώτη φορά,

σ’ ένα χειρόγραφο σημείωμα του 1862 που υπήρχε στη  βιβλιοθήκη του Παρισιού 

και  αναφέρεται στην τοποθεσία του μνημείου του Λυσικράτους. Για να  δημιουργηθεί  ένα σωστό αφιέρωμα σ’ αυτό το σπάνιο τμήμα της γης χρειάζονται πολλές σελίδες…και  πάλι θα υπάρχει κενό. Την περπατάω χρόνια και συνεχώς ανακαλύπτω κάτι διαφορετικό.  Οι ταβέρνες που υπήρχαν ήταν πάρα πολλές και η καθεμιά με τα δικά της μεγαλεία: η υπόγεια  ταβέρνα του Δαμίγου τα μπακαλιαράκια, του Τζουτζούρη, του Κρητικού, του Παπαχειμώνα,  των Θεών, του Καλοκαιρινού, του Ψαρά, του Ερωτόκριτου, ο Βάκχος, η Μουριά. Τι να γράψει  κανείς για τα δεκάδες πνευματικά της καταφύγια..την Αγία Αικατερίνη, τον Άγιο Νικόλαο τον  Ραγκαβά, την Μεταμόρφωση του Σωτήρα, την Παναγία την Χρυσοκαστριώτισσα, το Μετόχι του  Παναγίου  Τάφου  και  τόσα  άλλα…που χαρακτηρίζονται για το  ξεχωριστό δέος που  προκαλούν.  Δεν υπάρχει δρομάκι και κτίριο  στην Πλάκα  που να μην συνδέεται  με θρύλους και ιστορίες.  Πάμπολλα τα κτίρια που έζησαν  σπουδαίες προσωπικότητες,  όπως το σπίτι του πρώτου  αρχιτέκτονα και πολεοδόμου του Στ. Κλεάνθη  στο οποίο στεγάστηκε  το πρώτο πανεπιστήμιο.  Οι γειτονιές όλες χρωματίζονταν από τα τριαντάφυλλα,

τα κρίνα, τα γεράνια. Ο αέρας μύριζε

 γιασεμί, βασιλικό , δυόσμο και νυχτολούλουδο. Για την

καταστροφή της περιοχής στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ο Κ. Μπίρης αναφέρει: « η περί την

Ακρόπολη περιοχή παραδόθηκε κάποια μέρα στην ανάρμοστη και ασεβή μεταχείρισή της, ως τόπου

πάσης τουριστικής και εγχωρίας εκτροπής». Εύχομαι ο καθένας μας από τη δική του θέση να 

προσπαθεί για τη διατήρηση του ξεχωριστού αυτού χώρου!!

Κύπρος της αγάπης και του ονείρου!!

....Χρυσοπράσινο φύλλο 
ριγμένο στο πέλαγο
Γη των κοριτσιών που γελούν
γη των αγοριών που μεθούν
γη του μύρου, του χαιρετισμού
Κύπρος της αγάπης και του ονείρου

Χρυσοπράσινο φύλλο, οι στίχοι του Λεωνίδα Μαλένη το 1965

Κάθε 1 Απριλίου στην ψυχή μας ζωντανεύει μια πολύ σημαντική επέτειος. 

Φέτος μετρήσαμε 61 χρόνια από το ξεκίνημα του ένοπλου αγώνα της ΕΟΚΑ

που ξεκίνησε την 1η Απριλίου 1955 και αποτελεί την καίρια στιγμή μετά από 

πολλές ενέργειες του Κυπριακού λαού με σκοπό την απελευθέρωση από 

τον Άγγλο κατακτητή και την ένωσή της με την Ελλάδα. ΕΟΚΑ είναι 

το ακρωνύμιο της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών. Όπως

αναφέρεται στο βιβλίο του Γιάννη Νίκα “Αναπολώντας τον αγώνα του 1955 -59” 

(Προσωπικές Μαρτυρίες), ...Απ’άκρον εις άκρον η Κυπριακή γη δονήθηκε

 από έναν τιτάνιο παλμό και από κάθε γωνιά της αντήχησε ο νέος παιάνας:

”Εμπρός εμπρός η ΕΟΚΑ κράζει, η γη ας βροντήξει όπου πατάς ...”.

Ο στόχος της ένωσης με την Ελλάδα δεν πέτυχε αλλά οδήγησε στην

 ανεξαρτησία της Κύπρου και την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας 

με τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου. Συμφωνίες που τρία χρόνια μετά

 την εφαρμογή τους οδήγησαν σε ρήξη Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους,

 ενώ η Βρετανική παρουσία διαιωνίστηκε με την παραμονή δύο κυρίαρχων

στρατιωτικών βάσεων. Για την ιστορία αναφέρω πως όλες οι πόλεις 

της Μεγαλονήσου την  1η Απριλίου 1955 μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα 

τραντάχτηκαν από τις δυνατές εκρήξεις. Ήταν η έναρξη ενός αγώνα που

αποτελούσαν λεβέντες με όνειρα..Έπρεπε να χτυπηθούν οι αγγλικοί στόχοι. 

Πρώτος νεκρός ήταν ο μαθητής Μόδεστος Παντελής ο οποίος σκοτώθηκε 

από ηλεκτροπληξία ενώ προσπαθούσε να κόψει ηλεκτροφόρα σύρματα,

ώστε να διακόψει τον φωτισμό σε βρετανική βάση και να γίνει η επίθεση. 

Η γη της πικραμένης Παναγιάς...ήταν γραφτό να βασανίζεται χρόνια..απ’ όλους τους εραστές της ματαιοδοξίας και της ελεεινής υποκρισίας...

Αυτό το αφιέρωμα δεν έχει σκοπό την ανάλυση των ιστορικών γεγονότων.

Ο σκοπός λόγω της μεγάλης αγάπης μου για την Κύπρο είναι απλά να θυμηθούμε..

και να περάσουμε στα παιδιά μας τα ιστορικά στοιχεία που κάποιοι θέλουν 

να παραγράψουν...

Η ζωντανή μαρτυρία ονομάζεται Φυλακισμένα Μνήματα στις Κεντρικές 

φυλακές στη Λευκωσία, δίπλα στην αίθουσα των εκτελέσεων.

Μια επίσκεψη -ξενάγηση που τα μάτια δεν σταμάτησαν να δακρύζουν...

που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.

Η ιστορία πρέπει να μεταλαμπαδευτεί από γενιά σε γενιά.

Το σπαθί της δόξας της, γράφει πάρα πολλά ονόματα παλικαριών

όπως Καραολής, Δημητρίου, Παλληκαρίδης..

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ!!

 

 

O Σταυρός της λύπης και της χαράς.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.

Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως ή Σταυροπροσκύνησης, ονομάζεται η τρίτη Κυριακή των νηστειών. Στους ναούς μετά την Δοξολογία στον όρθρο, μεταφέρεται ο Σταυρός υπό μορφή λιτανείας, συνήθως στο κέντρο του ναού και παραμένει εκεί όλη  την εβδομάδα ώστε να μπορεί να πραγματοποιηθεί η προσκύνησή του μετά το τέλος κάθε ακολουθίας.
Γνωστή μορφή του σταυρού είναι ο Σταυρός των Αγίων Παθών όπου ποτίστηκε με το αίμα του Θεανθρώπου. Έτσι συνηθίζουμε να λέμε οι άνθρωποι μεταξύ μας, ο καθένας σηκώνει τον δικό του σταυρό, έκφραση που επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο στις μέρες μας που η ανθρωπότητα καθημερινά αιμορραγεί, στους κυριότερους τομείς, μεταφορικά και πραγματικά. Το καθημερινό ανθρώπινο αίμα προκαλεί αβάσταχτο πόνο, ανεξάρτητα από το χρώμα και τα πιστεύω των ανθρώπων που προέρχεται. Ο σταυρός εκτός της εικόνας του πόνου και του συνεχή αγώνα , έχει και την Λαμπρή εικόνα, αυτή της Αναστάσιμης Χαράς που ουσιαστικά όλοι προσμένουμε.

Ο Σταυρός είναι και σύμβολο δύναμης.

Εύχομαι του καθενός ο σταυρός να οδηγεί στη χαρά και την ευδαιμονία. Στους ορθοδόξους με το καλό να συμπορευτούμε έως την Ανάσταση του Κυρίου και να μην ξεχνάμε πως η προσευχή δεν έχει όρια ...προσευχόμαστε όλοι για όλους, όπως έκαναν οι Άγιοι Γέροντες στην έρημο, όπως εξακολουθούν να κάνουν και σήμερα οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας που είναι πνευματικά φτασμένοι ψηλά, όπως πάνω απ' όλα και όλους μας έπραξε ο Χριστός. Επίσης ο αγώνας μας γενικά δεν έχει τέλος, αρκεί να γίνεται με θεμιτά μέσα και να αποσκοπεί σε ευάρεστες πράξεις. Ευχόμαστε και προσευχόμαστε για όλη στην ανθρωπότητα. 

Για φέτος - 2024- η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως είναι η αυριανή, 7 Απριλίου.

 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Ευχές για έναν ανθόστρωτο Απρίλη!!

Από την λαογραφία μας.. "έστησε ο Έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη" καθώς επίσης "Ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε".

 

Πρωταπριλιά!! το πανευρωπαϊκό έθιμο με τα αθώα ψέματα που έφτασε στην Έλλάδα όπως λέγεται από την εποχή των Σταυροφοριών κι έχει τις ρίζες τους στους αρχαίους Κέλτες. Τον Απρίλιο που ο καιρός γινόταν καλύτερος πήγαιναν για ψάρεμα. Όπως ήταν φυσικό επέστρεφαν χωρίς ψαριά!!!Έτσι έλεγαν ψεύτικες ιστορίες για τεράστια ψάρια, ώστε να θολώσουν τα νερά στους γνωστούς τους...

 

Απριλιάτικη Νύχτα

 

 

Τι όμορφη ετούτη η βραδιά, Απρίλης!

στον κήπο κρίνα και γαρίφαλα σκορπούν

μύρια αρώματα αιθέρια μεθούν,

ο νους πετά μακριά απ΄την ύλη.

 

Ξεπρόβαλε πελώριο το φεγγάρι

φώτισε γύρω με το φως του τ΄ ασημί

της κερασιάς το ανθισμένο το κλωνάρι,

την πασχαλιά, τ’ αγιόκλημα, το γιασεμί.

 

Νύχτα ήσυχη, απαλή και μυρωμένη

πήρες το νου απ΄ την αγάπη την παλιά

ήταν νυχτιές ολάκερες δοσμένη

της κοπελίτσας, πονεμένη η καρδιά.

 

Βραδιά γλυκιά, μεθυστική και ξελογιάστρα

πόσες καρδιές αναστατώνεις μυστικά

πόσα ματάκια δεν κοιτούν εκστατικά

 ψηλά στο άπειρο τα λαμπερά τ΄άστρα.

Η άνοιξη και ο μύθος της!!

Το τοπίο αλλάζει μορφή, η φύση ανθοφορούσα με μυρωδιές και χρώματα, τα πουλάκια τιτιβίζουν από τα ξημερώματα, η νύχτα παραχωρεί στη μέρα τις ώρες της, η Σαρακοστή αρχίζει και θα μετράμε ένα ένα τα ποδαράκια της, οδεύοντας για το Πάσχα!!

Αυτά κι άλλα ωραία μας χαρίζει η άνοιξη!! 

  (ανεμώνα από το προφίλ της Αντωνίας Παρμάκη) 

Σ’ ένα χαρτί λίγα λουλούδια

ζωγραφισμένα και μια καρδιά

ειν’ της ψυχής μου τα τραγούδια

που έγραψα κάποια βραδιά.

Τι γράφει η ελληνική μυθολογία για την άνοιξη;

Όταν οι θεοί μοίρασαν τον κόσμο, ο Δίας ανέλαβε τον Ουρανό, ο Ποσειδώνας έγινε βασιλιάς της θάλασσας και ο Άδης έγινε άρχοντας του Κάτω Κόσμου.

Ο Άδης ασφυκτιούσε κάτω και ήθελε να βγαίνει λίγο στο φως του ήλιου.Ανακάλυψε μια ήσυχη κοιλάδα και έζευε στο άρμα του τα μαύρα άλογά του για να πάει να ξεκουραστεί. Πίστευε πως δεν θα τον έβλεπε κανείς εκεί. Έκανε λάθος γιατί η Αφροδίτη, η θεά της ομορφιάς και του έρωτα, μαζί με το γιο της τον Έρωτα πήγαιναν και κουβέντιαζαν καθήμενοι κάτω από ένα δέντρο. Ο νεαρός ρωτούσε τη μητέρα του γιατί δεν πήρε κι αυτή ένα βασίλειο.Η Αφροδίτη του απαντούσε πως οι θεοί κυβερνούν το σύμπαν κι αυτή τους θεούς. Κανείς δεν αντιστέκεται στον έρωτα, έτσι όταν ερωτεύονται εξουσιάζω τους πάντες. Βλέποντας λοιπόν από μακριά τον Άδη που ο Έρωτας τον θεωρούσε άτρωτο, η Αφροδίτη ρίχνοντάς του το βέλος του έρωτα τον έκανε να νιώσει παράξενα και να τρέχει τραγουδώντας για την αγάπη.Έτσι απέδειξε στον γιο της πως όλοι αλλάζουν όταν ερωτεύονται. Ο Άδης βλέποντας την Περσεφόνη στην άλλη άκρη, θαμπώθηκε από την ομορφιά της και τρέχοντας κοντά της με τα άλογά του, της φώναζε "σ' αγαπώ, σε θέλω για πάντα". Η κόρη άρχισε να φωνάζει καθόσον τρόμαξε από το παρουσιαστικό του. Όμως ο Άδης την άρπαξε από τη μέση και την πήρε στο βασίλειό του, αφού η γη σχίστηκε στα δυο και κατέβηκε η άμαξά του.Η Θεά Δήμητρα απαρηγόρητη που η κόρη της δεν επέστρεψε το βράδυ ξεκίνησε ένα τεράστιο ταξίδι αναζήτησης μέρα και νύχτα. Βοήθεια δεν είχε από πουθενά. Ο ήλιος, το φεγγάρι, τ' αστέρια κανείς δεν ήξερε....σαν να άνοιξε η γη και να την κατάπιε.

   Όταν έφτασε στην κοιλάδα, βρήκε μια κορδέλα της Περσεφόνης. Τότε σκέφτηκε πως η κοπέλα πέρασε από εκεί...Ρωτούσε όλο το ζωικό και φυτικό βασίλειο,μέχρι που κάποια σκόρπια αγριολούλουδα την οδήγησαν σε μια ρωγμή της γης. Έτσι σκέφτηκε πως την απήγαγε ο Άδης και αμέσως πήγε στον Δία για να πάρει πίσω την κόρη της. Ο Δίας ήταν αρνητικός γιατί δεν ήθελε να χαλάσει το χατίρι του αδερφού του. Τότε η Δήμητρα ως  Θεά και μάνα μαζί, τον απείλησε πως δεν θα επιτρέψει σε κανέναν σπόρο να βλαστήσει στην γη και έτσι όλοι οι άνθρωποι θα πεθάνουν,μη έχοντας να φάνε. Ο Δίας το ξανασκέφτηκε και έστειλε τον Ερμή να οδηγήσει την Δήμητρα στα στενά του Κάτω Κόσμου. Έφτασαν..και είδε τον Άδη να κάθεται με την Περσεφόνη.Αγκάλιασε την κόρη της και κλαίγοντας της είπε πως πήγε να την πάρει πίσω. Απόρησε όταν η νέα δεν ήθελε. Μητέρα της είπε, ο Άδης μου ζήτησε συγνώμη αλλά νιώθω και εγώ ερωτευμένη, ίσως να σημάδεψε και εμένα η Αφροδίτη με τα βέλη του έρωτα.Λογομάχησαν όλοι μεταξύ τους και η Δήμητρα τους απείλησε πολύ σοβαρά , απολύτως αποφασισμένη. Τότε η Περσεφόνη κάλεσε τον Ερμή και τον ρώτησε να την βοηθήσει γιατί έπρεπε να ικανοποιήσει τον άνδρα της και την μητέρα της.Ο Ερμής της πρότεινε να μοιραστεί και με τους δυο το χρόνο της. Έτσι κι έγινε!! Στον Κάτω Κόσμο όποιος έτρωγε έστω κι ένα σπυρί από ρόδι δεν ξανάφευγε...ως εκ τούτου η Περσεφόνη δεν μπορούσε να φύγει εντελώς αφού ο Άδης της είχε δώσει να φάει ένα σπυρί από ρόδι.Όταν η Περσεφόνη είναι στη γη , τα πάντα ανθίζουν και καρποφορούν και η Δήμητρα βοηθάει κι άλλο τη φύση. Όταν η Περσεφόνη επιστρέφει στον Άδη, όλα στη γη μαραίνονται, η παγωνιά σκεπάζει τη φύση...

Οι Στωϊκοί φιλόσοφοι διατύπωσαν πρώτοι τη φυσική θεωρία της βλάστησης. Υποστήριζαν ότι η Περσεφόνη ταυτίζεται με τα δημητριακά ενώ η απουσία της με τη φύλαξή τους στη γη και  η απαγωγή της συμβολίζει τον κύκλο της ευφορίας της φύσης. Η  κάθοδος της Κόρης στον Κάτω κόσμο κάθε φθινόπωρο ταυτίζεται με την απουσία των καρπών, οι οποίοι αναφύονται την άνοιξη με την άνοδό της.